‘ประกาศ! ขณะนี้เวลา 17.00 น. นักเรียนที่กำลังทำกิจกรรมชมรมอยู่ ขอให้ออกจากบริเวณโรงเรียนก่อนที่จะทำการปิดรั้ว ณ เวลา 18.00 น. ด้วยค่ะ… ขอย้ำอีกครั้ง———’

          ประกาศตามกิจวัตรดังขึ้นหลังเสียงออด ไม่น่าสงสัยเพราะท้องฟ้ากำลังจะเปลี่ยนจากสีส้มเป็นทมิฬมืดในเวลาอีกไม่นาน

          แต่ในห้องประชุมแห่งนี้ กลับมีเพียงชินคนเดียวที่ได้รับรู้เรื่องนั้น

 

          ทั้งหมดเป็นเพราะชงหยวน… เจ้าของวาจาสิทธิที่สั่งให้ทุกคนนิ่งเหมือนหิน

          ทั้งโอลิเวียที่ยืนขึ้นและเอื้อมมือไปทางชงหยวน

          หรือจินที่นั่งเหลือบมองไปทางชงหยวน

          ทั้งนักเรียนและอาจารย์ทุกคนต่างก็นิ่งสนิทเหมือนถูกสาป แววตาของทุกคนไร้ประกายเสมือนถูกสะกดจิต ชินมองกวาดเห็นภาพเหล่านั้นแล้วขนลุกขึ้นมา

          ภาพที่เกิดขึ้นราวกับเวลาถูกหยุดลง แต่เสียงเครื่องปรับอากาศทำให้รู้ว่าที่ถูกหยุดไปมีเพียงผู้คนเท่านั้น

 

          พอคิดว่าเป็นคนเดียวที่เห็นเหตุการณ์ ความกังวลก็ทำเอาชินเหงื่อตกขมวดคิ้วแน่น

          ครั้นหันไปมองชงหยวนผู้เป็นสาเหตุ เธอก็ยังหันมาหรี่ตายิ้มให้เขาอีก

 

“สมกับเป็นชินเลยนะคะเนี่ย… คุณยังเป็นคนเดียวที่ทนพลังของฉันได้เหมือนเดิมเลย”

          ชงหยวนส่งสายตาชื่นชม น้ำเสียงหวานแหววดูน่าหวาดเสียวยิ่งทำชินเกร็งจนนั่งหลังไม่ติดพนักพิง

          ไม่ใช่เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เพราะรู้นี่แหละชินจึงไม่สามารถใจเย็นอยู่ได้

 

‘ประกาศิตสมบูรณ์’

ไนท์ที่สามารถควบคุมผู้ที่อยู่ในรัศมีการได้ยินของตัวเองตามชื่อของมัน

ผู้ที่ได้ยินเสียงของเธอเข้าไปจะทำตามคำสั่งของเธอทั้งหมดโดยไม่มีข้อยกเว้น กลายเป็นทาสของชงหยวนโดยสมบูรณ์

 

พลังของเธอเป็นการส่งคลื่นเสียงไปกระทบกับเป้าหมาย

คนที่ไม่สามารถป้องกันได้ก็จะถูกคลื่นนั่นกลืนและตกอยู่ใต้การควบคุมของเธอ ส่วนคนที่แข็งแกร่งพอก็จะถูกคลื่นนั่นกระแทกแทนเพราะไม่สามารถผ่านเข้ามาในตัวได้

          ชินค่อย ๆ ตั้งสติ ผลจากแรงกระแทกที่ทำเขาเซเริ่มหายไปแล้ว

          แต่ปัญหาคือจะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ดี นั่นคือสิ่งที่ชินกำลังคิด

 

มาใช้พลังในจังหวะนี้… คิดจะแทรกแซงการโหวตงั้นเหรอ?

แต่ไม่สิ… ที่สำคัญกว่านั้น…

          ความสับสนเริ่มทำให้ชินหวาดระแวงในเป้าหมายของชงหยวน

 

          …แต่ความกลัวนั่นไม่ได้เกิดแก่ตัวเขา

          ชินเหลือบไปมองโอลิเวีย เขากวาดมองทั้งนักเรียนและอาจารย์ที่อยู่ใต้ผลกระทบของพลังนั้นด้วยความเป็นห่วง

 

          ชงหยวนที่มองสายตาชินมาตลอดเองก็จับได้ว่าชินเป็นห่วงคนรอบตัว

          แต่เฉพาะจังหวะที่ชินมองโอลิเวีย ชงหยวนแอบหงุดหงิดในจังหวะนั้น จึงหันไปมองโอลิเวียบ้าง

 

“ ‘นั่งลง’ ”

 “ค่ะ”

          โอลิเวียนั่งลงอย่างสงบเสงี่ยมตามคำสั่งของโอลิเวีย แววตาไร้ประกายของเธอทำเอาชินเกือบเก็บสีหน้าเรียบเฉยไว้ไม่อยู่

 

          ในที่แห่งนี้ไม่มีใครขัดคำสั่งของชงหยวนได้อีกแล้ว ชินได้แต่หวังว่าผลโหวตจะเป็นอย่างเดียวที่เธอต้องการ

 

“อยากเลือกที่เที่ยวเองขนาดนั้นเลยเหรอ?” ชินยิ้มแห้ง หวังว่าการติดตลกจะช่วยให้สถานการณ์ผ่อนคลายลง

“ช่วยไม่ได้นี่คะ พอดีมันจำเป็นน่ะค่ะ”

          ชงหยวนยักไหล่แบบไม่เสียรอยยิ้ม

          แต่นั่นก็ยืนยันเป้าหมายของเธอไปในตัว

 

แสดงว่า… ที่ขัดขวางเรามาตลอดการประชุม ไม่ได้ทำเพื่อสกัดการเคลื่อนไหวของเราอย่างเดียว

แต่ชงหยวนเองก็คงจะวางแผนบางอย่างไว้เหมือนกันสินะ

 

“ถ้าถามว่าวางแผนอะไรอยู่ก็คงไม่ตอบสินะ”

          ชินเอ่ยถามไม่อ้อมค้อม ความซื่อตรงนั้นทำชงหยวนนิ่งไป

          รอยยิ้มเธอหายไป… พร้อมกับความกลัวว่าจะเสียอะไรบางอย่างไปจากชินอีก

 

“…ไม่มีอะไรที่ได้อย่างใจไปตลอดหรอกนะคะ”

“หมายถึงฉันหรือว่าเธอล่ะ?”

          ชินไม่สามารถขอชงหยวนได้ทุกอย่าง หรือชงหยวนเองไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้แม้อยากจะตอบ 

          ชินเห็นแววตาอันสั่นเครือเพียงชั่วครู่ของชงหยวนแล้วอดสงสัยไม่ได้

 

          ความร้อนรุ่มเกิดขึ้นในใจชงหยวนอีกครั้ง

          แต่ชงหยวนทำเหมือนไม่ใส่ใจความรู้สึกนั้นของตัวเอง

          เธอหลับตาลงเสมือนทำใจ แล้วหันไปมองรอบ ๆ ห้องแทนที่จะตอบชิน

 

“ ‘หลังจากได้สติ ให้ทุกคนโหวตตามฉัน’ ”

“ “รับทราบค่ะ/ครับ” ”

          คำสั่งของชงหยวนเป็นที่สิ้นสุด ดูเหมือนแผนการของชงหยวนจะก้าวไปอีกหนึ่งก้าว

          สวนทางกับความเชื่อใจของชินที่ถอยกลับไปอีกสองก้าว

 

❖❖❖❖❖

 

หลังจากที่ทุกคนได้สติกลับมา การโหวตก็เริ่มขึ้นทันที

การโหวตเริ่มจากชงหยวนทั้งที่ควรจะเป็นฉันหรือโอลิเวียที่เป็นหัวหน้าก่อน ทุกอย่างเกิดขึ้นตามที่เธอสร้างบทเอาไว้

 

และหลังจากนั้นทุกคนก็เลือกสถานที่ตามชงหยวนกันหมด

นี่แหละความน่ากลัวของพลังนี้… มันไม่ใช่แค่การสะกดจิตธรรมดาที่มีผลตอนใช้พลังอย่างเดียว แต่การควบคุมของเธอสามารถแสดงผลหลังจากคลายพลังได้ด้วย ที่เรียกว่ากลายเป็นทาสจึงไม่เกินเลยสักนิด

 

ฉันก็เลยต้องโหวตตามกระแสอย่างไม่มีทางเลือก เพราะฉันเองก็ไม่อยากทำให้อะไรดูแปลกแถมแค่เสียงเดียวก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้ด้วย

ที่จริงจะให้ใช้ ‘เปอร์เซ็นต์เทจ (Percentage)’ กับโอลิเวียเพื่อคลายการสะกดจิตแล้วช่วยกันโน้มน้าวทุกคนอีกครั้งก็ได้อยู่หรอก แต่ถึงทำแบบนั้นไปก็เอาชนะพลังสะกดจิตไม่ได้

 

หรือต่อให้โน้มน้าวได้ ชงหยวนก็อาจจะสงสัยว่าทำไมเราถึงต้องพยายามขนาดนั้น

 

เพราะงั้น… ให้มันจบที่ชงหยวนคิดว่าตัวเองได้สิ่งที่ต้องการก็อาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้

 

เพราะถึงจะไม่ได้ทุกอย่างตามที่วางแผนไว้

แต่ตัวแปรเกินกว่า 50% ก็อยู่ในมือเราแต่แรกแล้ว

 

❖❖❖❖❖

 

“อาจารย์เลน่า ตื่นได้แล้วครับ”

“หะ!?”

          ถูกชินสะกิดปลุก อาจารย์เลย์น่าที่หลับคาเก้าอี้ก็สะดุ้งตื่น

          เธอกวาดสายตาปรือ ๆ มองไปรอบห้องถึงรู้ว่าคนอื่นกลับไปหมดแล้ว ตอนนี้ในห้องประชุมเหลือแค่เธอ ชินและโอลิเวียเพียงสามคน

 

“อ้าว นี่ฉันหลับอีกแล้วเหรอ” เลย์น่าถามด้วยแววตาใสซื่อ (เสแสร้ง)

“ก็ใช่น่ะสิครับ”

          ชินถอนหายใจเพราะมองสายตานั้นออก แต่ถามว่าอาจารย์เลย์น่าสลดไหม ก็ไม่ เธอยังบิดขี้เกียจโชว์อีกต่างหาก

          ทำชินรู้สึกเปล่าประโยชน์ขึ้นมา

 

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ ตอนนี้ผมกับโอลิเวียกำลังสรุปเนื้อหากันอยู่ ยังไงอาจารย์กลับก่อนเลยก็ได้นะครับ”

“ฮ้าว〜 เธอนี่พึ่งได้เสมอเลยนะ งั้นฝากด้วยล่ะ” เจ้าตัวว่าแบบนั้นแล้วก็โบกมือลาจากห้องประชุมวิ่งแจ้นหายไปอย่างไวราวสายลม

          ชินเห็นแล้วอดยิ้มแห้งไม่ได้

          แต่จะว่าเหนื่อยหน่ายใจกับเธอก็ไม่ถูก เพราะชินรู้ว่าทำไมอาจารย์เลย์น่าถึงดูเฉื่อยชาขนาดนั้น

 

          ด้วยความที่เป็นตัวแทนห้องหลายครั้งทำให้ชินสนิทกับอาจารย์เลย์น่ามากกว่าคนอื่น

          เขาสนิทกับเธอมากพอ ถึงขั้นรู้ว่าอาจารย์เลย์น่ามักไปทำงานส่งอาหารหรือส่งของตอนกลางคืนต่อจากงานของอาจารย์ตามปกติ การทำงานจนหลังขดหลังแข็งทั้งวันทั้งคืนนั่นแลคือสาเหตุที่อาจารย์เลย์น่าง่วงนอนเป็นนิจ

          แม้จะไม่ถึงขั้นรู้ว่าทำไมเธอถึงต้องหาเงินมากขนาดนั้น แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ชินมองอาจารย์เลย์น่าคนละความรู้สึกกับที่คนอื่นมอง

 

          ชินมองแผ่นหลังอาจารย์เลย์น่าวิ่งไปตามทางเดินด้วยความแอบชื่นชม

          ถึงจะมีจุดที่อยากติเรื่องการแบ่งเวลาก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้น

 

          …และเพราะอาจารย์เลย์น่ากลับไปแล้ว

          ตอนนี้ภายในห้องประชุมเลยเหลือกันอยู่แค่เขากับโอลิเวียสองคน ชินกลับไปนั่งลงใกล้ ๆ กับโอลิเวียตรงโต๊ะประชุมที่เดิม

 

          และด้วยความที่ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากพวกเขาทั้งสองคน ท่าทีตามปกติที่ต้องสวมหน้ากากเลยคลายออกไปเองโดยอัตโนมัติ

 

“เอ่อ…” ชินเปิดปากกึ่งกลัวกึ่งเกรงจนเหงื่อตก

          ต่อหน้าคนอื่นชินคงไม่สามารถแสดงสีหน้าแบบนี้ได้

          แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นโอลิเวีย… ยิ่งเป็นหลังจากที่เธออารมณ์ไม่ดีด้วยแล้ว ความซื่อตรงจึงจำเป็นอย่างที่สุด

 

          ท่าทางไม่มั่นอกมั่นใจแบบนี้ เลยไม่มีใครเคยเห็นนอกจากคนใกล้ตัวอย่างโอลิเวีย

          และโอลิเวียที่เหลือบตาเห็นท่าทีนั้น เธอเดาได้ทันทีว่าชินอยากจะพูดเรื่องอะไร

 

“ชินไม่ต้องขอโทษหรอกนะคะ” โอลิเวียชิงพูดก่อน ไม่ยอมให้ชินพูดอะไร

          น้ำเสียงเธอดูละมุลละม่อมลงกว่าเดิม ต่างจากความหงุดหงิดก่อนหน้านี้มาก

          แต่ถ้าจะให้เจาะจง… ชินรู้สึกว่านั่นคือน้ำเสียงของคนที่กำลังรู้สึกผิดมากกว่า

 

          ทั้งที่เขาควรเป็นคนที่ต้องรู้สึกแบบนั้นแท้ ๆ แต่โอลิเวียกลับไม่รับคำขอโทษ ชินเองยังรู้สึกแปลกใจ

 

“แต่เธอ… โกรธอยู่ไม่ใช่เหรอ?” ชินมองตาโอลิเวีย แม้มีความสงสัยแต่ถามออกไปด้วยความมั่นใจ

          แต่นั่นทำให้โอลิเวียรู้สึกแน่นหน้าอกขึ้น เธอส่ายหน้าปฏิเสธกลับมา

          ไม่ใช่ว่าไม่โกรธ หากแต่กำลังสับสน

 

“พูดตามตรง… ดิฉันเองก็ไม่มั่นใจว่ากำลังรู้สึกอะไรอยู่ด้วยซ้ำค่ะ”

          โอลิเวียก้มหน้า แววตาสั่นเครือ ความรู้สึกหลายอย่างตีกันในหัวของเธอจนจับใจความไม่ได้

 

          แต่สีหน้าของโอลิเวียหมองลงกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด

          ถ้าเป็นตอนนี้ ต่อให้เป็นคนอื่นก็ยังอ่านอารมณ์เธอออก

          ว่าเธอกำลังเศร้า

 

          ชินเห็นแล้วรู้สึกโหวงในอก ความเป็นห่วงก่อตัวขึ้นในใจเขาด้วย

 

“แต่สาเหตุคงเป็นเพราะฉันกับซูซาน ไม่สิ… เพราะฉันกับชงหยวนใช่ไหม”

          แม้จะไม่มั่นใจว่าโอลิเวียรู้สึกอะไรอยู่ แต่ชินมั่นใจเรื่องสาเหตุเพราะไม่มีทางเป็นอื่น

 

          และใช่… การแทงใจดำถูกเรื่องทำความรู้สึกในอกของโอลิเวียรุนแรงขึ้น

          แต่ทั้งความรู้สึกโกรธ เศร้าและน้อยใจทั้งหมดที่เคยเพ่งใส่ชงหยวน ทั้งหมดทั้งมวลกลับหันพุ่งเข้าใส่ตัวโอลิเวียเองจนรู้สึกละอายใจ

 

          ความอิจฉาที่ได้เห็นชินใกล้ชิดกับหญิงอื่น

          ความกลัวว่าจะมีคนมาแทนที่จุดที่เธอยืนอยู่

          ความกังวลว่าจะมีใครสนับสนุนชินได้มากกว่าตน

          และความเศร้า… ที่ชินอาจไปรู้สึกแบบนั้นกับคนอื่นที่ไม่ใช่ตน

 

          ความรู้สึกเหล่านั้นกลับแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกผิด เพราะเธอไปหงุดหงิดใส่ชินก่อนหน้านี้ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของชิน แถมเขากับเธอยังไม่ใช่คนรักกันด้วยซ้ำ

 

          ถึงอันที่จริงมันจะไม่ใช่ความผิดของเธอ ของชินหรือว่าของใคร แต่มันเกิดจากความกลัวของเธอเองและเธอควรจะรับมือมันด้วยตัวเองให้ได้

          เธอควรจะพัฒนาตรงจุดนั้นให้ทัดเทียมคู่แข่งที่ตัวเองกลัว แทนที่จะไปโทษอย่างอื่น

 

เพราะถ้าเอาชนะความกลัวตัวเองไม่ได้… เราอาจไม่คู่ควรกับชินมากเท่ากับผู้หญิงคนนั้น

เรื่องนั้นน่ะ… ยอมไม่ได้หรอก

          พอตระหนักได้แบบนั้น โอลิเวียก็มีแต่ต้องโทษตัวเอง

 

“ขออภัยด้วยนะคะ… เป็นเพราะดิฉันควบคุมอารมณ์ไม่ดีเอง”

“…ไม่ต้องขอโทษหรอก เพราะฉันเองก็มีส่วน”

“ไม่หรอกค่ะ เรื่องนั้น…”

          โอลิเวียหันหน้าหนี หลังจากที่รู้สาเหตุว่าเป็นเพราะตัวเธอเอง เธอไม่สามารถรับคำขอโทษจากใครได้ ยิ่งโดยเฉพาะกับชินผู้เป็นที่รัก

          ใบหูเธอตกลงด้วยความกังวลตรงนั้น มือที่วางบนตักเธอเองก็ยังกำแน่น

 

          …ชินสังเกตเห็นเรื่องนั้น และเขาทนไม่ได้ที่จะเห็นโอลิเวียเศร้าแบบนั้น

 

“ขอเสียมารยาทหน่อยนะ”

“!!!?”

          ชินถือวิสาสะเอื้อมมือไปกุมมือของโอลิเวียที่กำแน่นบนตักเธอ

          ไหล่โอลิเวียกระตุกอย่างแรงไม่ทันตั้งตัว พอชินยกมือเธอขึ้นมากุมแน่น แก้มของเธอก็เริ่มฝาดสีแดง

 

“เป็นเรื่องปกติที่เธอจะโกรธนะโอลิเวีย… แต่ฉันไม่คิดว่าการโทษว่าเป็นความผิดของใครจะเป็นการแก้ปัญหาหรอก รวมถึงตัวเธอเองด้วย”

“คะ ค่ะ…” โอลิเวียทำปากพะงาบ สีหน้าเรียบเฉยของราชินีน้ำแข็งเปลี่ยนไปเป็นเขินอายอีกครั้ง

          โอลิเวียแอบรู้สึกว่าแพ้เหมือนกันที่ความรู้สึกไม่ดีส่วนใหญ่ปลิวหายไปเพราะความประหม่า

 

          ในขณะที่ชินไม่ยอมแค่นั้น

          ชินอยากให้ความรู้สึกไม่ดีของเธอหายไปจนหมด เขาถึงมองเข้าที่ดวงตาเธออย่างจริงใจและจริงจัง

 

“เธอคงจะรู้สึกไม่ชอบใช่ไหม ที่ฉันกับชงหยวนอยู่ด้วยกัน”

          โอลิเวียได้ยินแล้วดวงตากระตุกแรง ความกังวลส่วนที่เหลืออยู่เปลี่ยนสีหน้าเธอกลับไปหมองมัว

 

          แต่จะให้เงียบแบบก่อนหน้าเธอก็ไม่อยากทำแบบนั้น

          กับชินที่อยู่เบื้องหน้า… เธออยากตอบรับชิน เพื่อให้เขารับรู้ความรู้สึกของเธอ

 

“พูดตามตรง ดิฉันกลัวค่ะ… กลัวว่าคน ๆ นั้นจะสนับสนุนคุณได้ดีกว่าฉัน” โอลิเวียหลบตาน้ำเสียงสั่นระรัว แต่ก็พยายามหันกลับไปมองชิน

          โอลิเวียดูหวั่นไหวมากกว่าที่เคยเห็น ชัดเจนว่าเธอไม่อยากแพ้ให้กับชงหยวนแค่ไหน

 

“แต่ว่า คิดแบบนั้นมันไม่ถูกค่ะ… การไปดึงใครลงมาแบบนั้นมันน่าสมเพช ถ้าอยากจะเอาชนะก็ต้องทำให้ตัวเองอยู่สูงกว่าไม่ใช่ไปโกรธ พอคิดแบบนั้นดิฉันก็…”

          โอลิเวียหลบตาอีกรอบ ความรู้สึกสมเพชด้อยค่าตัวเองกลืนกินเธอ

          การได้รับความใจดีจากชินในเวลาแบบนี้เกือบเป็นพิษร้าย โอลิเวียรู้สึกเหมือนได้รับในสิ่งที่เธอไม่คู่ควรจะได้

 

“กังวลเรื่องนั้นเองเหรอ”

          แต่มันก็ทำให้ชินรับรู้ความรู้สึกโอลิเวีย

          ในที่สุดชินก็เข้าใจแล้ว… ว่าสาเหตุของความเศร้าแทนที่จะโกรธ มันมีสาเหตุมาจากการเปรียบเทียบตรงนี้นี่เอง

 

คงจะกังวลมากเลยสินะโอลิเวีย

          ชินขมวดคิ้วกัดฟัน รู้สึกหงุดหงิดกับความไร้ความรับผิดชอบของตัวเอง

 

          ช่วงนี้ชินมีหลายเรื่องให้คิดทั้งเรื่องอดีตและอนาคตก็จริง แต่เขาก็ไม่คิดเหมือนกันว่ามันถึงขั้นทำให้มองข้ามความรู้สึกของคนสำคัญไปแบบนี้

          พอคิดแบบนั้นเข้าชินก็รู้สึกผิดไปด้วย แต่ขืนทำแบบนั้นไปโอลิเวียที่เป็นห่วงเขาคงจะยิ่งรู้สึกผิดหนักกว่าเดิม

 

          ด้วยเหตุนั้น… การจะคลายกังวลให้โอลิเวียก็มีเพียงทางเดียว

 

“โอลิเวีย” ชินเอ่ยเรียกด้วยความโหยหา

          โอลิเวียหันกลับมามองชินทันที เธอยังคงรู้ใจชินแม้เป็นเวลาแบบนี้

          หรือไม่เช่นนั้น… ก็คงเพราะเป็นเวลาแบบนี้

 

“ฉันเข้าใจนะ ที่เธอจะกังวล”

          ความกลัวเป็นเรื่องเข้าใจได้ ความรู้สึกนั้นย่อมเกิดกับทุกคนที่เห็นคนอื่นอยู่ใกล้ชิดคนที่เรารักมากกว่าตน

          แต่ว่า… มันมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่า และโอลิเวียลืมเรื่องนั้นไป

 

“แต่ว่านะ เรื่องที่ว่าเหมาะจะอยู่ข้างฉันรึเปล่า หรือสนับสนุนฉันได้ดีกว่า… มันไม่สำคัญเท่ากับเรื่องที่ฉันอยากให้ใครมาอยู่ข้าง ๆ มากกว่าหรอก”

“…ชิน”

          โอลิเวียเบิกตาโพลง มือชินเอื้อมไปลูบแก้มยิ่งทำเธอหลับตาพริ้ม

 

          ชินเกือบไปไกลกว่านี้ ก่อนจะถอนตัวไม่ขึ้นชินเลยต้องผละมือออก แต่ความอบอุ่นผ่านดวงตาและมือที่กุมอีกฝ่ายยังส่งไปถึงโอลิเวีย

 

“ไม่ต้องกังวลหรอกนะ… เพราะไม่ว่ายังไงฉันก็อยากให้เป็นเธอนะโอลิเวีย”

          ชินขมวดคิ้วมองโอลิเวีย ไม่บ่อยนักที่เธอจะได้รับสายตาจริงจังในทางที่ดีจากชิน

 

“เพราะฉันเชื่อ ว่าถ้าเป็นเธอ… ไม่ว่าจะเมื่อก่อน ตอนนี้หรือต่อจากนี้ไป เธอจะต้องตามฉันไปทุกที่แน่นอน”

“…ค่ะ”

          น้ำตาโอลิเวียไหลบ่าอาบแก้ม ชินเลยยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอ

          ทั้งหมดที่เธอต้องการได้รับการยืนยัน ความรู้สึกหมองมัวหายไปจนสิ้นเหลือแต่เพียงความเบาสบาย

 

          คำพูดของชินเกือบคล้ายจะเป็นคำสารภาพ หรือไม่อย่างนั้นมันก็ไม่อาจเป็นอื่นได้

          แต่โอลิเวียเข้าใจมันทั้งหมดดี… เพียงได้รับคำยืนยันว่าชินรู้สึกยังไงกับเธอแค่นั้นมันก็เพียงพอแล้ว

          เพราะบนโลกใบนี้ ไม่มีคำอื่นใดเชื่อได้มากกว่านายท่านของเธออีกแล้ว

 

          ภาพโอลิเวียเผยยิ้มบางออกมาเป็นที่ต้องตาต้องใจชิน เขาเห็นแล้วทั้งตกประหม่าและดีใจ

          แต่ที่มากที่สุด… ก็คงเป็นความสบายใจ

 

          บรรยากาศแปรเปลี่ยนสอดคล้องกับอารมณ์ของทั้งสอง

          เมื่อโอลิเวียซับน้ำตาจนเรียบร้อย ความอบอุ่นสบายใจก็กลับมาแก่ทั้งสองคน

          ชินเห็นรอยยิ้มโอลิเวียเลยนึกสนุกขึ้นมา

 

“พูดไปก็อาจจะไม่ค่อยดีก็ได้… แต่ฉันแอบดีใจนะ ที่เธอหึงฉันน่ะ”

“…เดี๋ยวดิฉันก็โกรธจริง ๆ หรอกค่ะ”

          โอลิเวียว่าแบบนั้น แต่กลับอมยิ้มออกมา

 

ใบหน้าตอนเศร้าไม่เหมาะกับเธอจริง ๆ นั่นแหละ

          ชินเห็นแล้วยิ่งอมยิ้มบางตาม

 

“ขอโทษนะ จะให้ชดใช้ยังไงดีล่ะ”

          ชินยิ้มหวานใส่โอลิเวียกลับไป เขาคิดจะหาจังหวะชดเชยให้อยู่แล้วแม้โอลิเวียจะไม่ยอมรับ

 

          โอลิเวียได้ยินแล้วกลับนิ่งไป ทั้งจุดที่คิดว่าท้ายที่สุดชินก็ยังโทษว่าเป้นความผิดตัวเอง

          แต่หลักสำคัญ… คือนิ่งไปเพราะได้ยินคำพูดทำนองว่า ‘จะทำอะไรกับชินก็ได้’ มากกว่า

 

          ใบหน้าของเธอเลยกลับมาแดงก่ำอีกครั้ง แต่หนนี้ฝาดแดงไปถึงใบหู

          แม้ใบหน้าจะเรียบเฉย แต่ใบหูยาว ๆ ของเธอกำลังสั่นพั่บ ๆ ด้วยความตื่นเต้น ดูขัดกันแต่น่ารักน่าชังอย่างแท้จริง

 

“ก็… ในฐานะที่ดิฉันเป็นดั่งสุนับรับใช้ของนายท่าน การมีคนมาคลอเคลียเจ้านายก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ดิฉันจะโกรธใช่ไหมค่ะ”

          โอลิเวียกอดอก พยักหน้าอืม ๆ เข้าใจบางอย่างไปคนเดียว

 

          แต่หลังจากนั้นเธอก็หรี่ตามองชินอย่างกระหาย จุดนั้นต่างหากที่ทำชินหวาดเสียว

 

“เพราะงั้น… ดิฉันเลยต้องการลบกลิ่นของผู้หญิงคนนั้นไปจากชิน แล้วทำให้ชินมีแต่กลิ่นของดิฉันแทนค่ะ”

 

ด้วยวิธีไหนครับ?

          ชินเกือบจะหลุดถามแบบนั้น หัวใจชินเต้นโครมครามแต่ก็ยังพยายามนิ่งสุดใจ

 

“…แบบนั้นอาจจะมากไปหน่อยนะ”

          ชินไม่รู้ว่าโอลิเวียหมายไปถึงขั้นไหน แต่รู้สึกว่าแบบไหนก็เกินจะรับไหว

          การถูกปฏิเสธโดยพลันทำโอลิเวียแก้มป่อง ชินรู้สึกเหมือนหูและหางของโอลิเวียในจินตนาการกำลังลูบตกราวหมาหงอย

 

“…งั้นแค่ลูบหัวก็ได้ค่ะ” โอลิเวียยังทำแก้มป่องเหมือนไม่พอใจ แต่ที่ลดความยากลงนั้นช่วยชินได้เยอะ

“ได้สิ”

          ชินลุกจากเก้าอี้ไปยืนข้างหลังโอลิเวีย เลื่อนมือไปลูบบนศีรษะเธออย่างแผ่วเบา

 

          ความอบอุ่นย้อมลงบนกระหม่อมของโอลิเวียทำเธอยิ้มพริ้ม

          ชินเห็นแล้วทำใบหน้าตนร้อนผ่าวขึ้น รอยยิ้มของโอลิเวียทำเขาใจเต้นทั้งด้วยความหมายแฝงและความดีใจ

          เพราะมันหมายความว่าเขาทำให้โอลิเวียกลับมายิ้มได้สำเร็จ

 

          ท้ายที่สุด… หากเป็นความอบอุ่นจากชิน

          ไม่ว่ารูปแบบไหนโอลิเวียก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้น

 

❖❖❖❖❖

 

———— หลังเลิกเรียนวันต่อมา, ใจกลางเมืองหลวงเขต 66

          หลังการประชุมเป็นอันสิ้นสุดไปตั้งแต่เมื่อวาน เหล่าตัวแทนทั้งหลายไม่มีธุระอะไรกับการจัดงานทัศนศึกษาอีกจนกว่าจะถึงวันก่อนเดินทาง หลายคนจึงกลับไปเที่ยวกับเพื่อนในตัวเมืองตามปกติ

          ช่วงเวลาหลังเลิกเรียนที่ยังคึกครื้นคงช่วยเยียวยาความเหนื่อยล้าจากการเสียสละของพวกเขาได้

 

          และท่ามกลางนักเรียนที่กำลังเดินเล่นตามท้องถนน มีนักเรียนชายหญิงสองคนที่ถูกจับจ้องเป็นพิเศษ

          ฝ่ายชายก็รูปหล่อ ส่วนฝ่ายหญิงก็ตัวบางน่ารัก การเดินเคียงคู่กันยิ่งสร้างเสียงกระซิบด้วยความตื่นเต้นตามประสาวัยรุ่น ตอนนี้ทั้งสองคงถูกมองเป็นคู่รักกันกระมัง

          สำหรับฝ่ายชายนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษเพราะเคยชินแล้ว

          ส่วนสำหรับฝ่ายหญิงก็ใช่ว่าจะไม่เคยชิน แต่การถูกมองในแง่นั้นกับฝ่ายชายดูจะเป็นจุดที่ทำให้คิ้วเธอขมวดจนแทบชนกัน

          ยิ่งฝ่ายชายเป็นลูกน้องตัวเองด้วยยิ่งแล้วใหญ่

 

“คนพวกนี้นี่มันน่ารำคาญจริง ๆ”

          นักเรียนหญิง… ชงหยวนสบถกัดฟัน 

          การถูกมองและคิดกันไปด้วยเหตุผลแปลก ๆ กับคนที่เธอไม่เคยคิดหมายปองทำให้เธอหงุดหงิดยิ่งกว่าอะไร

 

          ส่วนฝั่งนักเรียนชาย… จินเห็นชงหยวนแยกเขี้ยวแล้วก็เหงื่อตก

          ให้พูดตรง ๆ คือเขากลัวจะโดนหางเลขไปด้วย ทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดของเขาเลย

 

“คนพวกนั้นเขาก็คิดตามที่เห็นเท่านั้นแหละครับ เมิน ๆ พวกเขาไปก็ได้นี่นา” จินพยายามปราม ชงหยวนได้ยินแล้วถอนหายใจ

“เอาเถอะ… ตอนนี้ฉันเหนื่อยแล้ว ไม่อยากจะใช้พลังกับคนพวกนี้ไปเปล่า ๆ ปลี้ ๆ หรอก”

          ชงหยวนชักสีหน้า เปลี่ยนจากความโกรธเป็นรำคาญใจ

 

          เธอพยายามกำจัดอารมณ์ส่วนเกินออกไป

          ไม่อย่างนั้นธุระหลังจากนี้คงทำให้เธอดูแย่ในฐานะผู้นำ

 

          ทั้งสองคนเดินลัดเลาะไปตามถนนย่านที่คนบางตาก็ใช่แต่น้อยคนก็ไม่เชิง

          เดินไปจนถึงร้านคาเฟ่แห่งหนึ่งที่อยู่ติดถนน

          เมื่อเปิดเข้าไปในร้าน บรรยากาศความเงียบก็แผ่ออกมา แม้จะมีคนอยู่ครึ่งค่อนร้านแต่กลับไม่ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวเลยแม้แต่น้อย

          ชงหยวนกับจินเดินไปยังโต๊ะที่ติดกับผนังกลางร้าน เป็นโต๊ะแบบที่มีเก้าอี้ยาวสองฝั่งนั่งเผชิญหน้ากัน

 

          ทว่าโต๊ะนั้นกลับมีกลุ่มนักเรียนนั่งอยู่ก่อนจนเกือบเต็มแล้ว

          เรื่องน่าแปลกใจกว่าคือสมาชิกภายในโต๊ะนั้น ไม่มีใครแสดงสีหน้าแปลกใจเลยสักคนเมื่อเห็นชงหยวนกับจินเดินมายืนข้าง ๆ ค้ำหัวโต๊ะ

 

          ไม่ว่าจะเป็นชายร่างใหญ่กำยำผมเงินทำหน้าเคร่งขรึม นักเรียนสาวผมน้ำตาลทรงหางม้า หรือนักเรียนหญิงผมสีดำสั้นรวบผมที่ดูขี้อาย

          อีกคนคือเด็กผู้หญิงผมดำสั้น เธอเว้นที่นั่งอีกฝั่งพร้อมสำหรับที่ของจินและชงหยวน

          และเมื่อเด็กผู้หญิงผมดำสั้นคนนั้นโค้งให้ชงหยวน ทุกคนที่นั่งอยู่ต่างก็โค้งให้ชงหยวนตาม

 

          เพื่อทำความเคารพราชาของตนเอง

 

“หนีห่าว ทุกคน”

          เห็นลูกน้อง… อัศวินนักษัตรของตนมากันเกือบพร้อมหน้า รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าชงหยวน

          ทั้งด้วยความชื้นใจ และดีใจแก่ความคืบหน้าของแผนการ

 

❖❖❖❖❖