ภายในห้องเรียนอันเงียบสงบ สายลมที่เคยพัดกระทบผู้คนกลับไม่มีเหลือเนื่องจากเป็นเวลาหลังเลิกเรียนไปแล้ว

          กระนั้น… บรรยากาศที่ควรสงบนิ่งกลับร้อนระอุยิ่งกว่าเกิดเพลิงไหม้

          สายตาอันเร่าร้อนของสองสาวผู้มองจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาดุดัน การต่อสู้ตัวต่อตัวของลูกผู้หญิงเริ่มขึ้นก่อนที่พวกเธอจะทันรู้ตัว

 

          แต่ในเมื่อสงครามมันเริ่มไปแล้ว… การถอยหนีหรือยอมแพ้ย่อมไม่อยู่ในตัวเลือก

          ไม่ว่าทั้งเกวน หรือโอลิเวีย

 

เห็นเป็นแค่เพื่อนสนิทในห้องเดียวกันเลยคิดว่าคงไม่ได้มีอะไรมาก

แต่… ต้องยอมรับว่าประมาทไปจริง ๆ ล่ะนะคะ

          โอลิเวียขมวดคิ้วแน่น ก่อนหน้านี้เธอถูกโจมตีไปเต็ม ๆ ด้วยการถูกเกวนโอ้อวดเรื่องการสกินชิพกับชินบ่อยครั้งในห้องเรียน

 

          โอลิเวียเองก็รู้จักชิน ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษเขาจึงมีความใสซื่ออยู่ลึก ๆ

          ยิ่งกับคนที่ไว้ใจชินยิ่งแสดงออกอย่างเถรตรงมากขึ้น ความใกล้ชิดแบบนั้นจึงทำคะแนนได้มากทีเดียว เพราะเธอเองก็ใช้วิธีนั้นกับชินอยู่บ่อย ๆ จึงรู้ดี

          และเพราะรู้ว่ามันได้ผลจึงยิ่งรู้สึกหงุดหงิด

 

          แต่… การปล่อยให้โจมตีฝ่ายเดียวไม่ใช่วิสัยของเธอ

          หนนี้ย่อมเป็นตาเธอโจมตีโต้กลับบ้าง

 

“นั่นสินะคะ… พูดถึงเรื่องสัมผัส ชินเองก็เขินตอนที่โดนหน้าอกของดิฉันจริง ๆ นั่นแหละ”

“หา!?”

          เกวนหลุดตะโกนเบิกตาโพลงบ้าง เธอเห็นเลยว่าโอลิเวียเผยรอยยิ้มของผู้ชนะออกมาทั้งที่ใบหน้าแทบไม่ต่างจากปกติแท้ ๆ

          คำพูดของโอลิเวียแทงใจดำน่าดู ทำเอาเกวนถึงกับเงียบแล้วได้แต่เหลียวลงมองอกของตัวเองด้วยแววตาเศร้าสร้อย

          แล้วโอลิเวียก็สายตาไวพอจะจับทันเสียอีก

 

“กำลังคิดสินะคะว่าชินอาจจะชอบแบบใหญ่ ๆ มากกว่า”

“มะ ไม่ได้คิดค่ะ!” เกวนตะโกนสวนกลับทันทีด้วยความล่ก รอยยิ้มเธอดูเหยเกไปเลย

 

ว่าแต่ ทำไมถึงกลับไปพูดสุภาพคะเนี่ย?

          โอลิเวียได้ยินแล้วอยากตบมุก แต่ตอนนี้สิ่งสำคัญกว่าคือการเผด็จศึกให้ศัตรูตายสนิท

          แม้ทางข้าศึกอย่างเกวนจะยังไม่ยอมพ่ายง่าย ๆ ก็ตาม

 

“มะ ไม่จริงหรอก! ใช่ว่าทุกคนจะชอบแบบใหญ่ ๆ ซะหน่อย!” เกวนดื้อดึงอย่างไม่ยอมแพ้ โอลิเวียจึงเห็นจังหวะซ้ำเติม

“ชินก็แอบมองดิฉันบ่อย จะไม่จริงได้ยังไงกันคะ”

“มะ ไม่จริงหรอก! เรื่องนั้นน่ะ รูปทรงสำคัญกว่าต่างหากล่ะ! แล้วอีกอย่าง เรื่องรูปลักษณ์ภายนอกน่ะไม่ได้สำคัญที่สุดซะหน่อย”

“เป็นข้ออ้างที่ดีนะคะ”

“หนอย…”

          เกวนกัดฟันทำหน้ามุ่ย รู้สึกว่าเถียงอะไรกลับไปก็เป็นได้แค่ข้ออ้างข้าง ๆ คู ๆ

 

          การพูดลดทอนคุณค่าอีกฝ่ายทั้งที่ตัวเองก็ไม่มีเท่าอีกฝ่าย มองจากดวงจันทร์ก็รู้ว่าเป็นความอิจฉา

          ดังนั้น ถ้าจะเลือกหยิบยกเรื่องที่ทำให้ได้เปรียบ ก็มีแต่ต้องเปลี่ยนหัวข้อเป็นสิ่งที่ตัวเองเหนือกว่า

          …เกวนได้รับสิ่งนั้นมาเมื่อสังเกตความหนาแขนขาของโอลิเวีย

 

“อ๊ะ! แต่ถ้ามองอีกอย่าง ที่หน้าอกใหญ่ไม่ใช่เพราะน้ำหนักเยอะเหรอคะ? ชินไม่น่าจะชอบผู้หญิงที่สุขภาพแย่แบบนั้นหรอกมั้ง”

“อึก!”

          คำพูดของเกวนกระแทกใส่ใจของโอลิเวียจนเกือบร้าว เธอโดนโจมตีกะทันหันจนเกือบล้มทั้งยืน

          เรื่องนี้คงมีแต่ผู้หญิงด้วยกันที่เข้าใจ เกวนช่างจี้ได้ตรงจุดจนแม้แต่ราชินีน้ำแข็งโอลิเวียยังทำหน้าเหยเก

          เลยเป็นทีของเกวนบ้างที่เห็นจังหวะซ้ำเติม

 

“งั้นฉันน่าจะได้เปรียบกว่านะคะเนี่ย… พูดเองก็ยังไงอยู่ แต่หุ่นฉันเนี่ยกำลังพอดีเลยล่ะ”

          เกวนหมุนตัวให้โอลิเวียดู

          ทั้งหน้าอกไซส์พอดีมือ เอวคอดกิ่ว สะโพก แขนและขาที่มีกล้ามเนื้อสมวัยบอบบางเป็นกุลสตรี

 

          ว่ากันตามตรง… ทุกอย่างที่ว่ามานั่นคือสิ่งที่โอลิเวียอยากได้

 

“ไม่ค่ะ ชินไม่ชอบแบบคุณหรอก” โอลิเวียตอบสวนกลับ แต่ตาไม่ได้มองไปทางเกวนเหมือนยอมรับความจริงไม่ได้

“ไหงตอบกลับไม่ชัดเลยล่ะคะ? โฮ๊ะ! โฮ๊ะ!”

          เกวนมองสายตาที่เลื่อนหนีของโอลิเวียทัน เธอยกมือขึ้นป้องปากหัวเราะอย่างผู้ดี แต่เป็นผู้ดีเวอร์ชันกวนโอ๊ย

 

          โอลิเวียตระหนักแล้วว่าตัวเองเถียงแพ้

          เธอที่กำลังเหงื่อตกเลยจำต้องใช้ยุทธวิธีเดียวกัน

 

“เรื่องรูปลักษณ์ภายนอกน่ะไม่ได้สำคัญที่สุดหรอกค่ะ”

“เดี๋ยวสิ ก๊อปกันเฉยเลย!”

          เกวนถูกโอลิเวียเปลี่ยนประเด็น ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างโอลิเวียจะยืมคำพูดเธอมาใช้แบบนี้

 

ดูท่าจะกังวลเรื่องน้ำหนักจริง ๆ สินะเนี่ย

          เกวนเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา

 

          ส่วนโอลิเวียที่ยอมแพ้เรื่องร่างกายไปแล้ว เธอก็ควานหาเรื่องใหม่มาใช้สู้ต่อไม่ให้พักทันที

 

“ที่สำคัญคือความใกล้ชิดและความเข้าใจค่ะ ดิฉันน่ะอยู่เคียงข้างรับใช้ชินมาหลายสิบปีแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรฉันก็รู้เกี่ยวกับชินหมดทุกอย่าง”

          หัวข้อใหม่มีประเด็นจนทำเอาเกวนยืนร่างแข็ง ยิ่งได้ยินว่าโอลิเวียรู้จักกับชินมานานขนาดนั้นก็ยิ่งใจแป้ว

 

          …แต่ถ้าถามว่านั่นเพียงพอให้ยอมแพ้ไหม แน่นอนว่าคำตอบคือไม่

 

“รูทเพื่อนสมัยเด็ก ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยลงเอยกับพระเอกนะ” เกวนสวนกลับไปแบบเบาะ ๆ

“เรื่องแต่งก็คือเรื่องแต่งค่ะ ในความเป็นจริง ยิ่งใกล้ชิดก็ยิ่งมีโอกาสทำคะแนนมากกว่าต่างหากล่ะคะ” โอลิเวียกอดอกเถียงกลับแบบไม่ยอมใคร

“ฉันว่าน่าจะถูกมองเป็นน้องสาวหรือพี่สาวมากกว่า สนิทกันแบบนั้นยิ่งไม่อยากให้ความสัมพันธ์เปลี่ยนต่างหาก”

“ตรงข้ามเลยค่ะ… ดิฉันว่าความรู้สึกที่อยากอยู่ด้วยกันทำให้ต้องพัฒนาความสัมพันธ์ต่างหาก”

“ชินน่ะเป็นคนดีจะตาย เขาไม่อยากเปลี่ยนความสัมพันธ์จนอะไรแย่ลงหรอก! ถ้าอยากมีแฟนก็ต้องเป็นคนสนิทอย่างฉันที่ไม่ทำลายความสัมพันธ์ไหนเลยต่างหากล่ะ”

“…”

          คำพูดเกวนทำโอลิเวียนิ่งไป โอลิเวียถึงกับรู้สึกขนลุกเพราะเธอเองก็คิดแบบเดียวกัน

 

          โอลิเวียอยู่กับชินมานาน แต่ที่มันไม่มีอะไรเปลี่ยนไป โอลิเวียเดาว่าเกิดจากความเป็นห่วงของชิน

          เขาคงกลัวว่าความใกล้ชิดจะทำให้โอลิเวียใช้อารมณ์ตัดสินแทนเหตุผล และถ้ามันกลายเป็นแบบนั้นอันตรายก็จะเกิดขึ้นตาม ชินคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่หากเรื่องนั้นเกิดขึ้น

 

          ชินจึงไม่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับโอลิเวียเปลี่ยนไป

          ความเฉียบคมในการมองเห็นจุดนั้นของเกวนทำโอลิเวียรู้สึกประทับใจขึ้นมาถนัด

 

“…ก็จริงที่อาจเป็นแบบนั้น แต่ถ้าดิฉันเอ่ยปาก ชินย่อมเคารพและตอบรับความรู้สึกของดิฉันอยู่แล้วค่ะ”

“อึก…”

          คำพูดโอลิเวียทำเกวนนิ่งไป ทำเธอรู้สึกขนลุกกับความมั่นใจในน้ำเสียงและแววตาของโอลิเวีย

 

          ชินนั้นเป็นคนอ่อนโยน… ตลอดที่ผ่านมาเขาคอยช่วยเหลือเกวนมาตลอดทั้งตอนที่เป็นเพื่อนร่วมชั้น และไปเที่ยวเล่นข้างนอก

          แม้กระทั่งตอนที่เกวนทำให้ชินรู้สึกเหมือนถูกทรยศ เขาก็ยังอุตส่าห์ยอมเสี่ยงเข้าหาเธอเพื่อปรับความเข้าใจทั้งที่มันอันตรายมาก

          แต่ก็เพราะชินทำแบบนั้น ทั้งสองคนเลยกลับไปเป็นเพื่อนสนิทกันได้เหมือนเดิม

 

          ชินเป็นคนอย่างนั้น… ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรหรืออยู่ในสถานการณ์ไหน เขาจะให้ความสำคัญกับความรู้สึกของคนสำคัญเป็นอันดับแรก นั่นคือหนึ่งในเหตุผลที่เกวนตกหลุมรักชิน

          การที่โอลิเวียเห็นความวิเศษของชินในจุดนั้นทั้งที่คนส่วนใหญ่มองไม่เห็น กลับเป็นการทำให้เกวนรู้สึกดีใจเหมือนกับได้เพื่อนใหม่อย่างไรอย่างนั้น

 

“ก็อาจจะจริง ชินคงจะเห็นแก่ความรู้สึกของคุณโอลิเวีย… แต่ชินก็อาจเป็นห่วงว่ามีความสัมพันธ์กันแล้วจะยิ่งทำให้จัดการเรื่องรอบตัวยากขึ้นก็ได้นะ!”

“ก็จริง ค่ะ… แต่ไม่ว่ายังไง คนที่ชินไว้ใจที่สุดอย่างฉันก็เหมาะจะเคียงข้างเขามากกว่าอยู่ดีค่ะ”

“อึก… มันก็จริง แต่ชินก็ไว้ใจฉันเหมือนกันนะ! ถ้าให้ฉันที่เป็นเพื่อนสนิทคอยดูแลเขาจะต้องดีกว่าแน่! นอกจากชินจะมีความสุขเรื่องคนรักแล้ว เขาจะต้องสบายใจกับเรื่องของคุณโอลิเวียมากกว่าการไปคบเองแล้วต้องมากังวลเรื่องความปลอดภัยแน่!”

“มัน… ก็ อาจจะ… ใช่ค่ะ”

“อืม…”

“…”

          เถียงไปเถียงมากลายเป็นเริ่มเห็นด้วยกับอีกฝ่ายไปเฉย

          จุดร่วมนั้นมาจากการพูดถึงข้อดีของคนที่ตัวเองรัก พวกเธอเลยไม่สามารถปฏิเสธคำพูดของอีกฝ่ายได้

 

          อันที่จริง… พอเห็นว่าคนที่ตัวเองรักถูกชมและมองในแง่ดีขนาดนั้นพวกเธอต่างก็แอบอมยิ้มอยู่ในใจแล้วด้วยซ้ำ

          ทั้งสองสาวเลยแอบรู้สึกยอมรับอีกฝ่ายว่าเข้าถึงหัวใจของชินได้พอ ๆ กับตน พวกเธอแอบประทับใจไม่เบาที่มีคนอื่นเข้าใจชินมากขนาดนี้

 

          แต่อย่างว่า… ความรู้สึกที่ไม่อยากยอมแพ้ก็ยังคงมีอยู่

 

“ยังไงก็ตาม! ฉันน่ะ เหมาะกับชินมากกว่าล่ะ! คุณโอลิเวียน่ะยอมซะเถอะ!”

“ไม่ค่ะ… ยังไงความเข้ากันของดิฉันกับชินก็มีมากกว่า ทางคุณต่างหากค่ะที่ต้องยอม”

“หนอย….”

“ฮึ่ม…”

          สองสาวโต้เถียงกันไม่จบสิ้น พวกเธอเขม่นขู่ใส่กันเหมือนแมวแย่งปลา

 

          แต่… บรรยากาศที่ดูร้อนระอุมาแต่แรกกลับค่อย ๆ เย็นลงไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

          พอรู้สึกตัวอีกที… ความขุ่นมัว กระอักกระอ่วนร้อนใจในอกของทั้งสองก็หายไปแล้ว

          ทั้งสองคนแอบแปลกใจตัวเอง

 

          …แต่พอคิดดูดี ๆ ก็มีเหตุผลอธิบายได้ไม่ยาก

 

          พวกเธอทั้งสองคนต่างก็รักชิน และพวกเธอย่อมต้องการให้เขามีความสุข

          ที่ทะเลาะกันแต่แรกก็เพราะคิดว่าอีกฝ่ายไม่เหมาะสมเท่าตน เรื่องนั้นไม่ว่ายังไงก็เป็นเส้นขนานไม่มีใครยอมใคร

          แต่ถึงแบบนั้น… การได้รู้ว่ามีอีกคนเป็นห่วงเป็นใยคนที่เรารัก มีความปรารถนาดีกับเขาแบบเดียวกับที่เรามี

          ความรู้สึกที่มีต่ออีกฝ่ายก็เริ่มต่างออกไป

 

คน ๆ นี้… เข้าใจเรา

และยังปรารถนาดีกับคนที่เรารัก… หวังดีกับชินมาก ๆ ด้วย

          เป็นความคิดแบบนั้นที่เกิดขึ้นในใจของทั้งโอลิเวียและเกวน

          พอตระหนักได้แบบนั้น จะกลับไปโกรธอีกฝ่ายแบบหนแรกมันก็ยากเต็มที สิ่งที่เกิดขึ้นแทนความหงุดหงิดเลยกลายเป็นความลำบากใจ

 

          แต่เกวนเป็นคนแรกที่ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง เธอรู้ว่าฝืนคุยต่อไปก็ไม่มีทางได้ข้อสรุป

          เธอเลือกที่จะถอนหายใจออกมาเพื่อปรับอารมณ์

 

“ฉันว่า… เราสงบศึกกันไว้ก่อนดีไหมคะ?” เกวนยื่นข้อเสนอ กลับมาพูดแบบให้ความเคารพเหมือนก่อนหน้า

“…ถึงดิฉันจะไม่อยากยอมรับเท่าไร แต่เห็นด้วยเลยค่ะ”

          โอลิเวียได้ยินแล้วก็พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มอ่อนละมุนทันใด เกวนเห็นแล้วก็ยิ้มอ่อนออกมาตาม

 

          บรรยากาศของทั้งสองคนดูผ่อนคลายลงไปอีก รู้สึกสนิทใจกันแบบแปลก ๆ เหมือนมิตรภาพบางอย่างเกิดขึ้นอย่างไรอย่างนั้น

 

“อ๊ะ!?”

          และเพราะสถานการณ์สงบลงแล้ว เกวนเลยเพิ่งมานึกขึ้นได้ว่ามีธุระกับโอลิเวีย

          ไม่สิ… เรื่องขอร้องต่างหาก

 

“นี่… คุณโอลิเวีย ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?”

“จะตอบเท่าที่ตอบได้ค่ะ” โอลิเวียกลับมายืนท่าทางเรียบร้อยตามเคย

          การที่เธอกลับมาสงบตามปกติทำให้เกวนสบายใจที่จะถามเรื่องสำคัญ

 

“ซูซานเนี่ย เป็นอะไรกับชินเหรอคะ?”

          เกวนเอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวล เพราะแอบคิดอยู่ลึก ๆ ว่าอาจทำให้โอลิเวียรู้สึกไม่ดี

          และใช่… โอลิเวียคิ้วกระตุกทันทีที่เกวนเอ่ยชื่อซูซาน

 

“ทำไมถึงอยากรู้งั้นเหรอคะ?” โอลิเวียพยายามปรับเสียงตัวเอง

          …แต่เกวนที่เพิ่งคุยเปิดใจกันมาเริ่มดูออกแล้วว่าโอลิเวียกำลังหวั่นไหว เธอรู้จากน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อยของโอลิเวีย

          บางทีโอลิเวียคงไม่อยากพูดถึง แต่เกวนก็ไม่อาจยอมให้ตัวเองไม่รู้อยู่ฝ่ายเดียวได้มากกว่านี้

          เธอไม่อยากถูกโอลิเวียและซูซานทิ้งห่างไปมากกว่านี้อีกแล้ว

          เกวนจึงเปิดปากอีกครั้งแม้จะเกร็ง ๆ ก็ตาม

 

“คือ… ฉันเห็นชินดูระวังเธอแปลก ๆ น่ะค่ะ แต่ทางซูซานก็ดูอยากจะตีสนิทกับชิน… แบบว่า ดูไม่น่าไว้ใจเลย”

          ยิ่งเกวนพูดมากแค่ไหนโอลิเวียก็ยิ่งออกอาการ

          เธอก้มหน้า มือเองก็กำแน่น ทั้งคิ้วทั้งไหล่เธอกระตุกทุกครั้งที่เกวนพูดถึงซูซานกับชิน

 

“พอดีมีอะไรซับซ้อนเกิดขึ้นระหว่างสองคนนั้นน่ะค่ะ”

          โอลิเวียพยายามตอบกลับอย่างเรียบเฉย เหมือนจะบอกว่าไม่มีอะไรทั้งที่อาการดูไม่ใช่

 

          …แต่หลังจากเงียบไปสักพัก โอลิเวียก็เงยหน้าขึ้นมองเกวนจนเกวนแปลกใจ

          เป็นเพราะความร้อนรนในใจโอลิเวียมันพองขยายขึ้น และมันก็มากเกินจนไม่อยากจะทนด้วย

          โอลิเวียเลยอยากลองแบ่งปันความกระอักกระอ่วนในใจ ให้กับคนที่เธอคิดว่าน่าจะเข้าใจมัน

 

“ถ้าจะให้สรุปแบบที่คุณเข้าใจ… ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนเก่าของชินค่ะ”

“เอ๊ะ!?”

          เกวนคิ้วกระตุก เป็นหนของเธอบ้างที่ความร้อนใจหวั่นไหวเกาะกุม

 

“ละ… รอบนี้ก็ล้อกันเล่นสินะคะเนี่ย”

          เกวนคิดว่าโอลิเวียอาจจะแกล้งเธอเล่นเหมือนกับที่ผ่านมา

 

          แต่ข่าวร้ายคือ โอลิเวียตอบกลับเธอด้วยการส่ายหน้า

          สีหน้าของโอลิเวียขมวดคิ้วแน่นทีเดียว เกวนจึงเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมโอลิเวียถึงหวั่นไหวกับเรื่องของซูซานนัก

 

“กะแล้วเชียว… ไว้ใจไม่ได้จริงด้วย” เกวนพึมพำเหงื่อตก ดูเหมือนสัญชาตญาณของเธอจะถูกต้อง

“เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งเลยค่ะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นอสรพิษ”

“…”

          โอลิเวียพยักหน้าตามทำเกวนขมวดคิ้วแน่น โอลิเวียแสดงความเป็นศัตรูต่อซูซานอย่างชัดเจน

 

          เกวนไม่ได้รู้เรื่องอะไรของชินอย่างที่คาด การได้ตระหนักเรื่องนั้นทำเอารู้สึกเหงาหงอยไม่เบา

          แต่หลังจากคอตกไปสักพัก แววตาเป็นประกายของเกวนก็กลับมา

 

          โอลิเวียเห็นสายตานั่นแล้วเบิกตาโพลง รู้สึกได้ว่าเกวนไม่ยอมแพ้เรื่องของชินง่าย ๆ

          แอบคิดว่าช่างน่าขัน ที่ตัวเองดันรู้สึกดีใจจากการเห็นคู่แข่งมีสายตาแบบนั้น

 

          แต่จะให้ทำอย่างไรได้… ในเมื่อนั่นเป็นสายตาแบบเดียวกับที่เธอมีมาตั้งแต่อดีตจนถึงตอนนี้

          ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นคู่หมั้น เจ้าหญิงจากประเทศไหนหรือเป็นเทพธิดาองค์ใดก็ตาม แต่เธอก็จะไม่ยอมยกชินให้อย่างเด็ดขาด

          สายตานี้แหละคือสิ่งที่โอลิเวียและเกวนมีเหมือนกัน

 

          เหมือนได้ยืนยันความคิดตัวเอง

          โอลิเวียเห็นแววตามุ่งมั่นของเกวนมองมาแล้วยิ่งรู้สึกคลายใจ

 

“ฉันจะคอยดูเธอไว้เท่าที่ทำได้นะคะ… จะไม่ยอมปล่อยให้ชินโดนเธอคนนั้นทำอะไรแน่” เกวนขมวดคิ้วจริงจัง น้ำเสียงของเธอแข็งกร้าวดังที่เธอบอก

          เกวนเป็นเพื่อนสนิทหญิงที่อยู่กับชินบ่อยที่สุดรองจากเคนเนธ

          หากเธอเป็นคนอย่างที่โอลิเวียเข้าใจ เธอจะต้องคอยช่วยเหลือชินได้อย่างปากว่าแน่ ๆ

          ถึงส่วนนึงจะรู้สึกว่าอยากทำหน้าที่ตรงนั้นแทน แต่หน้าที่คอยระวังภัยขณะอยู่ในห้องมันก็ไม่ได้ทำให้เธอเสียเปรียบเรื่องทำคะแนนขนาดนั้น

          แต่ถึงแบบนั้น…

 

เป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจจริง ๆ ด้วย

          แต่ถึงไม่นับเรื่องนั้น โอลิเวียก็ยังรู้สึกว่านั่นเป็นหน้าที่ที่ฝากฝังไว้กับเกวนได้

          พอรู้ตัวอีกที โอลิเวียก็เผยยิ้มออกมาด้วยความโล่งอกไปเสียแล้ว

 

“ไม่ต้องกลับไปพูดสุภาพกับดิฉันก็ได้นะคะ… ไหน ๆ ก็อยู่ชั้นปีเดียวกันด้วย” โอลิเวียยิ้มให้ทำเกวนเอียงคอแปลกใจ

“จะดีเหรอคะ? คุณโอลิเวียยังพูดกับฉันซะเพราะเลย”

“เป็นบุคลิกเฉย ๆ ค่ะ”

          โอลิเวียตอบกลับมาแบบเรียบเฉยอีกครั้ง ทำเอาเกวนยิ้มแห้ง เพราะมันหมายความว่าการใช้คำพูดสุภาพของโอลิเวียไม่ได้เป็นเพราะเธอเคารพอีกฝ่ายเสมอไป

 

          แล้วพอมานึกดู เกวนก็เห็นโอลิเวียปฏิบัติอย่างเดียวกันกับศัตรูด้วย

          เรียกว่าการใช้คำสุภาพของโอลิเวีย สำหรับเธอมันไม่ได้มีความหมายแฝงเกี่ยวข้องกับความสนิทสนมหรือความเคารพแต่แรกแล้ว

          แต่สำหรับหนนี้… เกวนกลับรู้สึกว่ามันเกี่ยว

 

“งั้น… โอลิเวีย… แบบนี้ได้ไหม?”

“ค่ะเกวน”

          ทั้งสองสร้างข้อตกลงในใจ แม้จะเรียกกันเหมือนเดิม แต่นี่ต่างหากที่ทำให้รู้สึกสนิทกันมากขึ้น

 

          ถึงจะมีจุดน่าหงุดหงิดตรงที่สนิทกันได้เพราะมีเรื่องของชินมาเกี่ยวก็เถอะ

          เพราะส่วนลึกในจิตใจ ยังไงก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายใกล้ชิดกับชินมากกว่าตนอยู่ดี

 

          แต่เรื่องที่อีกฝ่ายปรารถนาดีกับชินจึงไว้ใจกันได้นั้นเป็นของจริง คงมีแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ไว้ใจอีกฝ่ายได้

ทั้งสองฝ่ายถึงขั้นยิ้มให้กันได้อย่างเป็นธรรมชาติเพราะเรื่องนั้น

 

ถ้าเป็นคนนิสัยเสียแบบผู้หญิงคนนั้นเราคงเกลียดเธอลงไปแล้ว

          โอลิเวียอมยิ้ม แต่กลับรู้สึกผิดอยู่ในใจที่เคยคิดร้ายกับคนดี ๆ แบบเกวน

 

แต่พอกลายเป็นแบบนี้ก็แย่ในหลาย ๆ ความหมายเหมือนกัน

ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าคู่แข่งตัวฉกาจจะอยู่ใกล้ตัวแบบนี้

 

ใครจะไปคิดว่าเธอคนนี้เองก็มีความรู้สึกแบบที่ว่า ‘เรื่องของชินต้องมาก่อน’ เหมือนกับเราแบบนี้

ชิน… ไปทำอีท่าไหนถึงทำให้เกวนเป็นแบบนี้ได้นะ

 

ยิ่งช่วงนี้เขากำลังกังวลหลาย ๆ อย่าง โดยเฉพาะเรื่องตัวจริงของตัวตลกที่ดันกลายเป็นคน ๆ นั้นอีก

ตอนนี้ชินกำลังมีปัญหาเรื่องความไว้ใจ… ชินคงต้องการให้มีคนไว้ใจได้อยู่ข้างกายตัวเองแน่ ๆ

 

ถึงเราจะค่อนข้างมั่นใจก็เถอะว่าชินเองก็คิดกับเราแบบนั้นเลยไม่มีทางแพ้

แต่ถ้าเป็นเกวน… บางทีอาจจะ———

 

“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เสมอนะโอลิเวีย แบบว่าทุกเรื่องจริง ๆ นะ”

          รอยยิ้มของเกวนดึงโอลิเวียกลับมายังความเป็นจริง

          แววตาของเธอจริงจังมากเมื่อพูดถึงชิน โดยเฉพาะตอนที่ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังความรู้สึก โอลิเวียสัมผัสได้ชัดเจนเลยว่าเธอพร้อมทำทุกอย่างเพื่อชินจริง ๆ

 

“…ขอบคุณสำหรับความหวังดีค่ะ ดิฉันจะจำไว้”

          โอลิเวียหลับตารับคำ รู้สึกขนลุกเพราะเหมือนมองเห็นภาพสะท้อนของตัวเอง

 

          แต่… ยิ่งได้เห็นว่าอีกฝ่ายเหมือนตนแค่ไหน เธอก็ยิ่งต้องการก้าวข้ามมันเพียงนั้น

          รอยยิ้มกว้างกว่าปกติเลยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของราชินีน้ำแข็ง

 

“แต่คงไม่จำเป็นหรอกค่ะ เพราะคนที่จะสนับสนุนชินน่ะ… แค่ดิฉันคนเดียวก็เกินพอแล้ว” โอลิเวียยียวน เป็นสีหน้าที่แม้แต่ชินยังเห็นไม่บ่อย เธอกล้าทำแค่กับคนที่สนิทใจเท่านั้น

“อืออออ!”

          แต่เกวนไม่รู้เรื่องนั้น ได้ยินแล้วก็ถึงกับกำมือแน่นทั้งสองข้างเส้นเลือดปูนโปดทั้งสองขมับเลยทีเดียว

 

“หนอย… ไหนว่าสงบศึกแล้วไงอ่ะ!”

“อย่าประมาทสิคะ แหม ๆ”

          โอลิเวียยกมือป้องปากอย่างผู้ดี เห็นท่าทางเกวนแล้วชักเอ็นดูขึ้นมา

          แต่ทางเกวนที่เห็นแบบนั้นกลับอมยิ้มออกมา ไม่มีใครรู้สึกหงุดหงิดกับการยั่วยุอีกแล้ว

 

          ราวกับกำแพงในใจของทั้งสองคนพังทลายลงแล้วอย่างไรอย่างนั้น

 

❖❖❖❖❖

 

          หลังคุยกันเสียนาน เวลาประชุมก็ใกล้จะเริ่มพอดี ทั้งสองเลยตัดสินใจแยกย้ายกันตอนนั้น

 

          และต้องขอบคุณเกวนที่พูดเรื่องซูซาน โอลิเวียเลยสะกิดใจเรื่องของทั้งสองจนต้องไปดูด้วยตาตัวเอง

          นั่นเลยเป็นเหตุให้โอลิเวียได้เห็นภาพบาดตาอันบาดลึกไปถึงหัวใจเข้า

 

‘ชิน’

          เสียงของซูซาน… ชงหยวนเรียกชื่อของชินด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มเหมือนกับเมื่อก่อน

          เสียงหวานของเธอดังมาจากในห้องเรียน ทำเอาโอลิเวียขมวดคิ้วปวดหัวร้าวไปถึงกะโหลกศีรษะ

 

          โอลิเวียเกลียดชงหยวน

          ไม่ใช่แค่เพราะเธอดูมีลับลมคมใน… แต่เป็นเพราะในอดีต เธอมีลางสังหรณ์ว่าลึก ๆ ชงหยวนอาจไม่ได้เกลียดที่โดนบังคับแต่งงานกับชิน

          ผ่านทั้งน้ำเสียงและการกระทำ… โอลิเวียสัมผัสความรู้สึกลึก ๆ ของชงหยวนได้เพราะใช้เวลาแลกเปลี่ยนมันกับชงหยวนเหมือนกับที่ทำกับเกวน

 

          และถ้าชงหยวนคิดกับชินแบบนั้นจริง ๆ… ศัตรูคนไหนเล่าจะน่ากลัวเท่ากับเธอ

          นั่นแหละคือจุดที่โอลิเวียหวาดกลัว

 

‘ไม่ต้องห่วง… ไม่ว่าเรื่องอะไร… ถ้าทุกอย่างคลี่คลายลงแล้ว ฉันจะสนับสนุนคุณ———’

ตึง!

          โอลิเวียถือวิสาสะเปิดประตูเข้าห้อง ร่างกายเธอขยับไปเองทั้งที่ไม่ควร

          แต่ถ้าจะต้องทนฟังชงหยวนพูดคำนั้นกับชิน เธอขอกลายเป็นคนไร้มารยาทยังจะดีเสียกว่า

 

          …แต่บางทีเธออาจคิดผิด

          โอลิเวียเห็นภาพชงหยวนลูบแก้มของชินแล้วคิดแบบนั้น

          ทั้งสองคนดูสนิทสนมกันราวกับวันวาน ชงหยวนก็ยังแสดงอาการประหนึ่งอยากจะอยู่เคียงข้างชินเหมือนกับเมื่อก่อนอีก

 

‘แต่คงไม่จำเป็นหรอกค่ะ เพราะคนที่จะสนับสนุนชินน่ะ… แค่ดิฉันคนเดียวก็เกินพอแล้ว’

          คำพูดที่ประกาศกับเกวนไปก่อนหน้านี้สะท้อนเข้าตัวโอลิเวียเอง

          เพราะคนที่กำลังทำแบบนั้นกับชิน ดันไม่ใช่เธอ

 

ทั้งที่… กล้าพูดแบบนั้นออกไปได้เต็มปากแท้ ๆ

          โอลิเวียกัดฟันเม้มปากแน่น

          ถึงแบบนั้นก็พยายามเก็บอาการเต็มที่

 

“ถึงเวลาประชุมแล้วนะคะทั้งสองคน”

“…โอลิเวีย”

“ตายจริง ดูเหมือนเราจะคุยกันเพลินจนลืมเวลาเลยนะคะเนี่ย”

          ชินกับชงหยวนตอบกลับมาด้วยความแปลกใจ พวกเขาดูจะไม่รู้ตัวเลยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

          การได้รู้แบบนั้นมีแต่จะยิ่งเจ็บปวดใจ จะให้สบายใจขึ้นคงมีแต่ต้องหลีกตัวออกมา

 

“เหรอคะ… ถ้าเช่นนั้นก็ต้องขออภัยด้วยที่มาขัดจังหวะ”

 

เรา… มันดีแต่ปาก

 

❖❖❖❖❖