———— ก่อนหน้านี้เล็กน้อย

          หลังระฆังบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น นักเรียนส่วนใหญ่ต่างก็แยกย้ายกันในทันที

          กรณียกเว้นคงมีเพียงคนที่ได้รับหน้าที่พิเศษอย่างชินและซูซาน (ชงหยวน) ที่ต้องจัดการธุระของโรงเรียนต่อให้เสร็จ ส่วนคนที่เหลือก็จำต้องแยกย้ายดังว่า

 

          …แต่ข้อยกเว้นเองก็มีอยู่

 

“เฮ้อ…”

          เกวนที่กำลังเดินถอนหายใจบนโถงทางเดินคือหนึ่งตัวอย่าง

          เธอเดินคอตกออกมาจากห้องได้สักพักใหญ่แล้ว แต่ความกระวนกระวายใจยังไม่ได้หายไปไหนไกล

 

          วันนี้ควรจะได้เป็นอีกวันที่เธอและชิน (บวกกับเพื่อน ๆ) ได้ใช้เวลาหลังเลิกเรียนด้วยกันอย่างสนุกสนาน

          แต่วันนี้ชินดันติดประชุมก็เลยไปด้วยไม่ได้ พอเป็นแบบนั้นเกวนเลยไม่รู้สึกอยากไปเที่ยวเท่าไรนักด้วยเหตุผลที่ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ

          แค่นั้นว่าทำจิตใจห่อเหี่ยวแล้ว แต่ซ้ำร้ายยิ่งกว่าคือการได้เห็นชินกับซูซานใช้เวลาด้วยกันสองต่อสองเป็นอย่างสุดท้ายก่อนจาก

          ตรงจุดนั้นแหละที่ทำเกวนรู้สึกกระอักกระอ่วนร้อนใจเป็นที่สุด

 

อือ… รู้งี้ไม่น่ายกตำแหน่งตัวแทนให้ซูซานไปเลยอ่ะ

          เกวนครางผ่านลำคอนึกเสียใจทีหลัง คิดว่าถ้าตอนนั้นดื้อดึงเสียหน่อยที่ตรงนั้นคงกลายเป็นของเธอ

          และความเสียดายก็จุดติดกับความอิจฉาได้ง่ายเสียด้วย

 

จะว่าไป… ทำไมซูซานถึงต้องพยายามทำตัวติดกับชินขนาดนั้นด้วยเนี่ย!

เป็นนักเรียนใหม่ไม่ใช่เหรอ? แบบนั้นมันไม่แปลกไปหน่อยรึไง? น่าสงสัยจะตายไป?!

          เกวนทำแก้มป่องแง่งอนอยู่คนเดียว กุมหัวส่ายไปส่ายมาจนคนที่เดินสวนต้องเหล่มอง

          จะว่าน่าสงสัยก็ใช่ แต่พอคนทำเป็นเกวนแล้วทุกคนกลับคิดว่าน่ารักมากกว่า

          แม้เรื่องที่เกวนกำลังคิดกังวลในหัวจะเป็นคนละอารมณ์เลยก็ตาม

 

          สำหรับเกวน… การไม่รู้ว่าชินกับซูซานกำลังทำอะไรด้วยกันอยู่นั้นเป็นความร้อนใจอย่างที่สุด

          ทำไมถึงพยายามเข้าหาชิน? ทำไมถึงทำตัวสนิทสนมด้วย? เกวนอยากรู้เรื่องนั้นแทบใจจะขาด มือไม้ตัวก็สั่นไปหมดหยุดนิ่งไม่ไหว

          ใบหน้าเธอหมองลงตามความกังวลนั้น

 

เอาจริง ๆ… รู้สึกเหมือนชินสนิทกับเธอมากกว่าเพื่อนซี้อย่างเราอีก

ระหว่างทั้งสองคนมันดูมีอะไรมากกว่าที่เห็นยังไงไม่รู้

ตอนโรงยิมก็ดูเหมือนจะรู้จักกับคุณโอลิเวียมาก่อนด้วย

 

แต่…ชินก็ส่งสัญญาณว่าไม่ไว้ใจซูซานอีก สรุปแล้วมันยังไงกันเนี่ย!?

          สัญชาตญาณผู้หญิงของเกวนช่างเฉียบคม แต่ก็ทำได้แค่เพิ่มความสงสัยให้ตัวเอง ยิ่งคิดเกวนเลยยิ่งสับสน

 

แต่ไม่สิ! เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวนี่นา!

          เกวนเริ่มรู้สึกว่าตนคิดมากไป การคิดหาเหตุผลจนลืมความรู้สึกตัวเองไม่ได้ทำให้เธอสบายใจขึ้นเลย

          นึกขึ้นได้ดังนั้นเกวนจึงพยายามกลับมาเหยียดหลังตรงตั้งหลักใหม่

 

นั่นสิ! ชินกับซูซานจะสนิทกันยังไงก็ไม่เกี่ยวนี่!

ไม่ว่าเรื่องเมื่อก่อนของทั้งสามคนจะเป็นยังไง แต่ถ้าชินกำลังลำบากเราก็ต้องหาทางช่วยสิ!

 

นะ ในฐานะเพื่อนสนิทไง อื้ม! แบบนั้นก็ดูไม่น่าเกลียดเกินด้วย! ถึงเป็นซูซานก็ว่าอะไรไม่ได้แน่!

เพื่อนกันช่วยเหลือกันมันก็ธรรมดาออกจะตาย!

 

แล้วหลังจากนั้น ถ้าความสัมพันธ์ของเราพัฒนาขึ้นมากกว่ามันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้อ่ะเนาะ!

ถึงตอนนั้นซูซานกับชินจะเคยสนิทกันยังไงก็ไม่เกี่ยวหรอก! อื้ม!

          แทนที่จะหดหู่กับอดีตที่แก้ไขอะไรไม่ได้ สู้คิดในแง่บวกแล้วตะลุยไปทั้งอย่างนี้ดีกว่า

          เกวนคิดได้ดังนั้นจึงกำหมัดฮึดให้กำลังใจตัวเอง คิดว่าต่อให้สถานการณ์ของทุกคนซับซ้อนแค่ไหนแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของเธอที่มีต่อชินเปลี่ยนไปอยู่ดี

          อันที่จริง… ความรู้สึกเธอค่อนข้างรุนแรงขึ้นเสียด้วยซ้ำ

 

          แต่… ความลำบากคือการได้รู้ว่าต้องทำอะไร แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรนี่แล

          ความรู้สึกผิดหวังเลยกลับมากวนใจ จากความไร้พลังและขาดข้อมูลของตัวเอง

          ความคิดเหล่านั้นเริ่มทำเกวนคิ้วตกคอหดหงอยไปหมด ทั้งที่เธอเพิ่งเยียวยาใจตัวเองกลับมาได้แท้ ๆ

 

ถ้าทำได้… เราก็อยากจะคอยช่วยชินจริง ๆ นั่นแหละ

 

แต่เราไม่รู้เรื่องอะไรเลย…

จะให้เข้าไปช่วยแบบไม่ดูตาม้าตาเรือก็อาจจะทำให้ชินลำบากกว่าเดิมก็ได้

 

แต่จะรอให้ชินขอ… ชินเค้าก็คงไม่ขอให้เราช่วยหรอก

ก็เค้าเป็นคนดีออกจะตายนี่นา

“อือ……”

          หญิงสาวผู้ว้าวุ่นใจทำได้แค่ครางเสียงในลำคอ สุดท้ายความคิดเธอก็วนกลับมาจุดเดิมตรงที่ไม่รู้จะเข้าหาชินด้วยวิธีไหนดี

 

“งั้นผมไปรอห้องประชุมก่อนนะ”

“!?”

          ระหว่างที่กำลังเดินผ่านห้องเรียน นักเรียนชายคนนึงเดินออกมาจากห้องข้างหน้าเกวนพอดี

 

          เผอิญ… เขาเป็นคนเดียวกับที่เคยนั่งกินข้าวด้วยกันตอนเที่ยงเมื่อหลายวันก่อน สายตาเธอเลื่อนขึ้นไปมองป้ายห้องดังกล่าวด้วยความสงสัยอัตโนมัติ

          แล้วทันทีที่เห็นว่าเป็นห้อง ม.5/1 ตามคาด ดวงตาเกวนก็ย้อมกลับด้วยประกายแห่งความหวังทันที

 

นี่ไงล่ะ!?

          กระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านทั่วทั้งตัวเกวน เหมือนกระตุ้นให้เธอรีบเดินไปดูว่าคนที่นักเรียนชายคนนั้นคุยด้วยคือคนที่เธอหวังไว้หรือไม่

 

“อ้าว ตายจริง” และใช่… คนที่เหลืออยู่ในห้องคนเดียวคนนั้นหันมาสบตาเธอด้วยความแปลกใจ

“มีธุระอะไรรึเปล่าคะเกวน?”

          นักเรียนสาว… โอลิเวียเอ่ยทักจากในห้องใกล้กับประตู เป็นดังที่เกวนหวังไว้

 

          ทางเอลฟ์สาวเอ่ยอย่างสุภาพชนพร้อมกับเลื่อนเรือนผมทัดหูโดยมีฉากหลังเป็นท้องฟ้าสีแสดราวกับภาพวาด

          ความงามนั่นทำเอาเกวนเองยังเผลอหลงใหลไปชั่วขณะ

 

ดูกี่ทีก็สวยไม่เปลี่ยนจริง ๆ เลย คุณโอลิเวีย

          เกวนได้ยลโฉมโอลิเวียใกล้ ๆ แล้วถึงกับเหงื่อตก ความกลัวพ่ายทำเธอแอบคิดว่ามาปรึกษาเรื่องชินผิดคน

 

          แต่… คนที่น่าจะรู้เรื่องของชินที่สุดก็มีแต่โอลิเวีย

          ถ้าไม่ถามเธอ เกวนก็จะไม่มีทางคืบหน้าไปมากกว่าที่เป็นอยู่

          นอกจากนี้… ในส่วนลึกของจิตใจ เกวนกลับรู้สึกว่าโอลิเวียไว้ใจได้ทั้งที่มีสถานะเป็นคู่แข่ง

          หากเธอแสดงความปรารถนาดีต่อชินออกมาตามตรง เกวนเชื่อว่าโอลิเวียจะเป็นคนเดียวที่เข้าใจ

 

          …นั่นเพราะสายตาที่เธอมองชิน มันเป็นแบบเดียวกับของเธอ

 

          เกวนทำหันซ้ายทีขวาที แล้วพอเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เธอก็ยื่นหน้าเข้าไปหาโอลิเวีย

 

“แบบว่า… ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมคะ?”

“…ได้สิคะ”

          สายตาของโอลิเวียคมกริบขึ้นมา แต่ก็ตอบรับคำขอของเกวนด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

          ตอนแรกเกวนเองก็กังวล เพราะเธออ่านอารมณ์จากสีหน้าและน้ำเสียงของโอลิเวียผู้เป็นหญิงสาวหน้าตายไม่ออก

          แต่โอลิเวียตอบรับแทบจะทันทีแบบนี้เกวนก็ใจชื้นเหมือนกัน

 

“อย่าลืมล็อคประตูด้วยนะคะ”

“เอ๊ะ? อื้ม!”

          ถูกโอลิเวียชี้นิ้วย้ำเกวนก็ทำตามอย่างว่าง่าย

 

คุณโอลิเวียนี่รอบคอบจริงแฮะ

          เกวนแอบชมโอลิเวียในใจ เธอรีบลงกลอนประตูตามคำแนะนำ

 

          …แต่พอหันกลับไปหาโอลิเวีย จู่ ๆ เจ้าตัวก็ตั้งท่ายืนตรงแบบไม่มีช่องว่าง

          ท่าทางเหมือนจะเริ่มสู้นั่นทำเอาเกวนรู้สึกกดดันขึ้นมา

 

“แล้ว… จะเริ่มยังไงดีคะ?”

“เอ๊ะ!? เริ่มอะไรคะ?”

          เกวนยิ่งสับสนไปใหญ่กับคำพูดที่ดูจริงจังของโอลิเวีย เธอรู้สึกว่าสถานการณ์มันชักจะแปลก ๆ เข้าไปทุกที

 

“จะประกาศสงครามไม่ใช่เหรอคะ?”

“สงคราม!?”

          เกวนถึงกับไหล่สะดุ้ง ยิ่งได้เห็นโอลิเวียพูดด้วยสีหน้านิ่งยิ่งกังวล เพราะไม่รู้ว่าเธอพูดจริงหรือพูดเล่น

 

“แหม ๆ… ความรักนี่แหละค่ะคือสงครามที่ยิ่งกว่าสงคราม ไม่คิดอย่างนั้นเหรอคะ?” โอลิเวียพูดฉีกยิ้มดูขี้แกล้งมากกว่าปกติ

          …ถึงสายตาคมกริบที่โอลิเวียมองมาจะดูค่อนไปทางเอาจริงก็เถอะ แถมยังไม่นับเรื่องที่โอลิเวียเดาออกว่าเกวนจะมาคุยเรื่องของชินด้วยอีก

          ความเฉียบคมนั่น เกวนสัมผัสแล้วถึงกับเหงื่อตกเลยทีเดียว

 

“มะ ไม่ใช่นะ! ฉันไม่ได้จะสู้กับคุณโอลิเวียซะหน่อย!”

          เกวนปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่เห็นด้วยกับความรุนแรงเต็มประตู

 

          แต่ตรงข้าม… พอโดนถามกลับ โอลิเวียก็ดันเอียงคอสงสัยกลับมาเหมือนจะพูดว่า ‘อ้าว? ไม่ใช่เหรอคะ?’ เสียอย่างนั้น

          ถ้าไม่นับเรื่องรุนแรงที่พูดออกมา ท่าทางแบบนั้นก็คงน่ารักน่าชังอยู่หรอก

          เกวนเลยได้แต่ยิ้มแห้งกับท่าทางทีเล่นทีจริงของโอลิเวีย เพราะสุดท้ายนั่นคงเป็นการแกล้งกันมากกว่า

 

          แต่… นั่นก็จนกว่าโอลิเวียจะเปิดปากอีกหน

 

“แต่ถ้าคุณชนะ ดิฉันจะยอมแพ้เรื่องชินให้ก็ได้นะคะ”

“เอ๊ะ!?”

          เกวนเบิกตาโพลงขึ้นมา คำเชิญของโอลิเวียกระตุกต่อมบางอย่างในตัวเธออย่างแรง

          เกวนถึงกับรู้สึกเหมือนเลือดในกายกำลังสูบฉีดเลยทีเดียว

 

          แต่หลังจากนั้นโอลิเวียก็ฉีกยิ้มออกมา

 

“ล้อเล่นค่ะ”

          ความหวังถูกทำลายในบัดดลทำเอาเกวนตาค้าง

          แล้วเกวนก็ต้องกลับมาหงุดหงิดตัวเอง เธอรู้สึกอยากจะเขกกบาลตัวเองที่ถูกโอลิเวียแกล้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ไม่ยักจะทันเกมเสียที

 

“…งืมมมมมม” สุดท้ายเกวนก็ได้แต่ทำแก้มป่อง ครางเสียงเหมือนสัตว์ตัวเล็ก ๆ

          โอลิเวียเห็นแล้วก็เผลออมยิ้มให้กับความใสซื่อและเถรตรงของเกวน เธอพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมชินถึงได้ไว้ใจเกวนนัก

 

ถ้าไม่นับท่าทางที่ดูมั่นใจว่าจะชนะดิฉันได้ล่ะก็นะ

          โอลิเวียแอบรู้สึกติดใจในเรื่องนั้น แต่คิดว่าความรักคงทำให้คนตาบอดเกวนเลยประเมินพลังตัวเองผิดไปมากกว่า

 

          …แม้สำหรับเกวนแล้ว มันอาจไม่ใช่การประเมินที่ผิดพลาดก็ตาม

 

“แกล้งฉันเนี่ย… สนุกเหรอคะ” เกวนยังบ่นอุบแก้มป่องไม่หาย

          ปกติเกวนคงไม่กล้าถามโอลิเวียตรง ๆ

          แต่เพราะชินไม่อยู่ด้วยเธอเลยกล้าลดความเรียบร้อยลงแล้วแสดงออกมากกว่าปกติ

 

          …หรือไม่งั้น ก็คงเพราะเกวนโดนแกล้งบ่อยจนรู้สึกว่าต้องพูดอะไรบ้าง

          ถึงสำหรับโอลิเวีย การได้เห็นเกวนหรือใครต่อใครโดนแกล้งจะเป็นเรื่องที่ทำให้พอใจก็เถอะ

 

“ขออภัยด้วยค่ะ คุณตอนโดนแกล้งมันน่ารักดีน่ะค่ะ… เห็นแล้วนึกถึงตอนที่หยอกชินบ่อย ๆ เลย”

“หะ!!?”

          โอลิเวียทำคิ้วเกวนกระตุกอย่างแรง ความใกล้ชิดของชินกับโอลิเวียทำเธอปากพะงาบไปไม่เป็น

          โอลิเวียก็ช่างสุมไฟเก่ง… เธอเผยรอยยิ้มเหนือกว่าออกมา ยิ่งทำให้เกวนร้อนใจเข้าไปใหญ่

          ทำเสียจนเกวนมือไม้สั่นหน้าแดงก่ำไปหมด

 

หยอกชินเหรอ? หยอกแบบไหนอ่ะ?

แล้วบ่อย ๆ ด้วยเหรอ!? สองคนนี้สนิทกันถึงขั้นนั้นจริง ๆ ด้วย!?

          ความสงสัยก่อตัวในหัวเกวนอีกครั้ง ความร้อนรุ่มเองก็ก่อขึ้นในอกของเธอ

 

          ถ้าไม่นับเรื่องของซูซาน เกวนก็แอบคิดเรื่องของโอลิเวียมาตลอดว่ามีความสัมพันธ์กับชินไปถึงขั้นไหน

          แต่ตอนนี้ชินมีอันตรายมากกว่าจะคิดเรื่องนั้น และเกวนก็พอจะรู้อยู่ว่าโอลิเวียปรารถนาดีกับชิน เกวนเลยมองข้ามเรื่องนี้ไปก่อนแล้วให้ความสำคัญกับซูซาน เพราะมันเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของชินโดยตรง

 

          แต่… โอลิเวียก็ดันมาจุดไฟริษยาในตัวหญิงสาวอันยากจะดับได้เสีย

 

          ความกังวลเรื่องของซูซาน ความอิจฉาเรื่องความใกล้ชิดของโอลิเวีย

          ภายในอกเกวนที่มีไฟติดกองนึงอยู่แล้วเลยเหมือนถูกราดด้วยน้ำมันเบนซินเข้าไปอีก

          จากที่จะมาทำความเข้าใจเรื่องของซูซาน เลยกลายเป็นสร้างความร้อนรุ่มให้เกวนจนเธอไม่สามารถปล่อยผ่านเรื่องของโอลิเวียได้แทน

 

          และที่สำคัญ…

          การมาอวดกันโต้ง ๆ ว่า ‘ฉันเป็นคนที่สนิทกับชินมากกว่าเธอ’ แบบนี้ ใครเล่าจะทนได้

 

“…จะข่มกันเหรอคะ?” เกวนถามโอลิเวียตรง ๆ

“ใช่ค่ะ”

          โอลิเวียตอบกลับแทบจะทันที

          แม้เธอจะยืนประสานมือไว้ข้างหน้าอย่างเรียบร้อย แต่คำตอบก็ช่างยั่วยุเสียจนคิดว่าอยากจะมีเรื่องเสียให้ได้

          นั่นทำคิ้วของเกวนกระตุกเป็นครั้งที่สิบของวันแล้วกระมัง ความโกรธของเธอแทบจะหยุดไม่อยู่ไปทุกทีแล้ว

 

คุณโอลิเวียเป็นคนสำคัญของชิน

ถ้าทำให้เธอไม่พอใจชินก็จะไม่ชอบเราไปด้วย

 

แล้ว… เราเองก็ไม่อยากให้ชินรู้สึกไม่ดีด้วย

 

แต่… เล่นมายั่วกันขนาดนี้ ฉันเองก็มีน้ำโหเป็นนะ!

          ความหงุดหงิดของเกวนมาถึงจุดที่ต้องแสดงออก

          แน่นอนว่าความรุนแรงไม่ใช่คำตอบ สิ่งนั้นเป็นอย่างสุดท้ายที่เกวนนึกออก

 

          แต่เป็นโชคดี… ที่การตอบโต้แบบที่สมควร ไม่รู้สึกเสียใจทีหลัง และไม่เดือดร้อนชินนั้นมีอยู่

          นั่นคือวิถีทางแห่งปัญญาชน

 

“งั้นเหรอคะ… แต่ก็ใช่ว่าฉันจะไม่เข้าใจหรอก” เกวนเผยยิ้มของตัวเองออกมาบ้าง ทำโอลิเวียหรี่ตามอง

“ตอนที่นั่งเรียนอยู่ข้าง ๆ ฉัน เวลาตัวเราสัมผัสกันทีไรชินก็ประหม่าทุกที… แต่เขาก็จะคอยดูฉันตลอดเพราะกลัวฉันจะคิดมาก เห็นความเป็นสุภาพบุรุษของชินแล้วก็รู้สึกว่าเขาน่ารักจริง ๆ นั่นแหละ”

          เกวนพูดไปหลับตาครุ่นคิด ความทรงจำและสัมผัสของช่วงเวลานั้นสร้างรอยยิ้มกว้างให้กับเธอ

          สีหน้าเป็นสุขนั่นแลคือหอกอันแหลมคม ถูกพุ่งเป็นดาเมจอันรุนแรงใส่โอลิเวียจนไหล่กระตุกแรง

 

          ท่าทางเหมือนกับนางร้ายเล่นลิ้น แต่ความใสซื่อเถรตรงถูกทำให้มองเห็นเป็นความขี้เล่น ช่างดูน่ารักน่าชังสมเป็นเกวนตามเคย

 

“…”

          ถึงสำหรับโอลิเวีย เธอจะเห็นเป็นแบบแรกก็ตาม

          โอลิเวียคิ้วกระตุกอย่างแรง แม้จะไม่หงุดหงิดเหมือนตอนทะเลาะกับชงหยวน แต่ความร้อนภายในอกนี่คือความรู้สึกเดียวกันไม่ผิดแน่

 

ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของชิน

ถ้ากระทบกระทั่งกัน… ถึงเป็นเรา ชินก็คงจะโกรธแน่

 

…ไม่อยากให้ชินรู้สึกไม่ดีเพราะเราด้วย

 

แต่… เล่นมายั่วกันขนาดนี้ ก็คงต้องสู้กันสักตั้งสินะคะ

          โอลิเวียรับคำท้า …โดยลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองเป็นคนเริ่ม

 

          สายตาของทั้งสองผสานกันจนเหมือนมีประกายไฟฟ้าอันรุนแรงกระแทกกระทั้นกัน

          ภายในอกร้อนระอุเดือดไปถึงเลือดถึงเนื้อ

          คิ้วขมวดแน่นจ้องอีกฝ่ายประหนึ่งคาวบอยดวลปืน สะท้อนความนึกคิดถึงสิ่งเดียวกัน

 

นี่คือสงคราม!!!

 

❖❖❖❖❖