หลังจากชินและโอลิเวียรู้ตัวตนและตำแหน่งของตัวตลกจากแทรกกิ้งมาสเตอร์ ทั้งคู่ก็รีบกลับไปเปลี่ยนชุดที่เซฟเฮาส์แล้วกลับห้องของชินทันที

 

          ความจริงที่พบนั้นน่าตกตะลึงไม่หาย ชินกับโอลิเวียนั่งเงียบกันเป็นชั่วโมง เอาแต่คิดว่าทำไมถึงเป็นเขา?

          แต่แน่นอนว่าใช้เวลาเท่าไรคำตอบก็ต้องอยู่ที่เจ้าตัวคนนั้นมากกว่ามานั่งคิดเอาเอง ทั้งสองคนเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามแผนเดิม

          นั่นคือเข้าหาตัวจริงของตัวตลกคนนั้นซึ่งหน้าด้วยวิธีการใดวิธีการหนึ่ง

 

          แล้วโชคก็ช่างเข้าข้าง เพราะเขตประเทศที่ชั้น ม.5 ของพวกชินต้องไปทัศนศึกษาในอีกไม่ถึงสัปดาห์ข้างหน้าดันเป็นประเทศเดียวกับที่เจ้าตัวตลกมันใช้เป็นที่กบดาน อย่างน้อยก็สำหรับตัวตนในโลกกลางวันของมัน

          ถึงความจริงที่ได้รู้จะทำให้รู้สึกเหมือนชะตาเล่นตลก แต่ชินก็ไม่อาจปล่อยให้โอกาสที่มีหลุดลอยไปได้

          เขารอเวลานี้มานานกว่าสิบปี… เวลาที่จะได้ใช้เพลงดาบเค้นถามศัตรูด้วยเลือด

          ทั้งสาเหตุของเรื่องราว เหตุผล และแรงจูงใจของพวกมัน

          คำตอบทุกอย่างของชินกำลังรออยู่ที่ประเทศแห่งนั้น

 

          ด้วยเหตุนั้น การเป็นกรรมการจัดงานทัศนศึกษาเลยกลายเป็นตัวช่วยให้ชินบรรลุเป้าหมายไปโดยปริยาย

          เพราะแม้ตัวประเทศจะถูกกำหนดไว้แล้ว แต่สถานที่พักและสถานที่ท่องเที่ยวยังสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตามความเห็นของตัวแทนแต่ละห้อง

          หากชินสามารถใช้การเป็นตัวแทนเลือกสถานที่ให้เหมาะสม การเลี่ยงกลุ่มทัศนศึกษาออกไปจากจุดปะทะก็จะสร้างพยานที่อยู่ให้เขาได้ง่ายขึ้น

          นอกจากนี้ การทำให้เหล่านักเรียนคนอื่นรวมถึงเพื่อนร่วมชั้นอยู่ห่างจากเหตุฆาตกรรมที่เขากำลังจะก่อยังทำให้ชินสบายใจมากกว่าด้วย

          บวกกับการใช้ตัวช่วยอีกเล็กน้อย ชินและโอลิเวียจะได้เปรียบเรื่องการหลบสายตาชงหยวนและจิน เพื่อไปปะทะกับเจ้าตัวตลกได้อย่างสะดวกปลอดภัยมากยิ่งขึ้นไปอีก

 

          นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ชินกำลังเตรียมเอกสารการประชุมสำหรับคณะกรรมการทัศนศึกษา โดยมีซูซานที่รับหน้าที่เดียวกันคอยช่วย

          ตอนนี้เป็นเวลาหลังเลิกเรียน ในห้องจึงไม่เหลือใครนอกจากตัวแทนอย่างชินและซูซาน

          ทั้งสองคนนั่งริมหน้าต่างโดยใช้โต๊ะร่วมกัน กำลังตรวจสอบเอกสารก่อนที่การประชุมกับห้องอื่นจะเริ่มขึ้นในอีกครึ่งชั่วโมง

 

          ในตอนนั้นซูซานก็ถอนหายใจออกมา

 

“ฉันว่าเอกสารก็ดูเรียบร้อยตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอคะ ไม่เห็นจะต้องตรวจดูอีกรอบเลยนี่”

          ซูซานทำหน้ามุ่ยใส่ชินที่นั่งฝั่งตรงข้าม

          ชินเลื่อนตาขึ้นมาแวบนึง แต่ก็ไม่ได้หยุดมือที่กำลังทวนเอกสารอยู่ 

 

“คิดว่าทำให้เข้าใจง่ายกว่านี้ได้อยู่น่ะ” ชินทำน้ำเสียงเรียบเฉยสงบนิ่ง สมาธิในการจัดการงานของชินทำให้ซูซานอมยิ้มออกมา

“หืม… ยังละเอียดลออเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะคะ” ซูซานนึกถึงเรื่องเมื่อก่อน เธอเท้าคางมองชินอย่างนึกสนุก

“เธอเองก็ยังเบื่อง่ายไม่เปลี่ยนเลยนะ”

          ชินได้ยินแล้วเผลอยิ้มแห้งออกมา

          ท่าทีเบื่อง่ายของซูซาน ไม่สิ… ของชงหยวนยังเป็นสิ่งที่เขาจำได้และคุ้นชินจากเมื่อก่อน

 

          ภาพลักษณ์ชงหยวนดูเป็นผู้หญิงที่ทำได้ทุกอย่างตั้งแต่เมื่อครั้งยังเป็นคู่หมั้นของชิน

          แม้แต่การเข้ามาเรียนในครั้งนี้ เพื่อนร่วมชั้นหลายคนยังมองเธอเป็นตัวตนพิเศษอันยากจะเข้าใกล้ เพราะเธอเก่งรอบด้านทั้งกิริยา ความสามารถและความงดงาม จนดูเป็นตัวตนเหนือมนุษย์เกินไป

          แต่การได้เห็นเด็กสาวผู้สมบูรณ์แบบคนนั้นบ่นโอดโอยเสียบ้าง เลยทำให้คิดได้ว่าเธอเองก็เป็นมนุษย์ธรรมดาคนนึงที่มีขีดจำกัด

          ชินเองก็รู้สึกว่าโชคดีที่ได้เห็นมุมนั้นของเธอมาตั้งแต่เมื่อก่อน จะว่าเขาเอ็นดูชงหยวนก็ไม่ผิดนัก

 

          แต่… ทันทีที่ตระหนักว่าอีกฝ่ายในตอนนี้อาจไม่ใช่ชงหยวนคนเดิมที่เคยรู้จัก ชินก็ริบรอยยิ้มตัวเองคืนกลับมาตีหน้านิ่งทันที

          …นั่นเพราะไม่มีเหตุอะไรต้องยิ้มให้คนที่อาจเป็นศัตรู

 

          แต่สายตาหญิงสาวนั้นไวกว่าความคิด

          ซูซานทันสังเกตรอยยิ้มที่หายไป ความห่างเหินนั่นทำเธอรู้สึกกระอักกระอ่วนในอกชอบกล เธอเลยขมวดคิ้วมองชินครุ่นคิด

          แล้วสักพักก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังขึ้นมา

 

“นี่… ถ้าเป็นตอนนี้จะเรียกฉันว่าชงหยวนก็ได้นะคะ” นอกจากนี้ซูซาน… ชงหยวนยังยื่นข้อเสนอแปลก ๆ ให้อีก แต่ว่า…

“มีเหตุผลอะไรให้ต้องทำแบบนั้น”

          มันทั้งน่าสงสัยและไร้เหตุผล หนนี้ชินไม่แม้จะเปรยตามองด้วยซ้ำ น้ำเสียงเย็นเยือกนั่นเสียดแทงใจของชงหยวนเป็นหนที่สอง

 

          ชงหยวนเป็นเจ้าหญิงผู้เด็ดเดี่ยว เหตุการณ์ที่ทำให้เธอหวั่นไหวได้ทั้งชีวิตนี้นับนิ้วด้วยมือข้างเดียวยังเพียงพอ ราวกับไม่มีสิ่งใดทำให้เธอหวั่นไหวได้

          แต่ใครจะนึก… แม้แต่ตัวชงหยวนเองก็ไม่คิด ว่าการถูกปฏิเสธตัวตนโดยชินจะทำให้หน้าอกเธอเจ็บปวดขนาดนี้

 

ไม่ได้… ห้ามแสดงอารมณ์นะชงหยวน

          เธอรำพึงในใจประหนึ่งสั่งตัวเอง

          เพราะจะให้แสดงความเจ็บปวดออกมาตรง ๆ ก็ใช่ที่ นั่นไม่ใช่วิธีการของหญิงสาวที่ชื่อชงหยวน

 

          และถึงจะไม่ต้องทำแบบนั้น วิธีการถามอย่างเหมาะสมก็มีอยู่

          ชงหยวนจึงเหยียดหลังตรง มองไปที่ชินด้วยแววตาจริงจังขึ้นอีก

 

“ขอถามได้ไหมคะว่าทำไม?”

ทำไมถึงไม่ยอมพูดกับฉัน

          เธอปรับน้ำเสียงให้อ่อนนุ่มลง แต่คำพูดในใจสะท้อนออกมาเป็นความสั่นเครือทั้งเสียงและแววตา

 

“…ใกล้ได้เวลาประชุมแล้วนะ”

          แต่ชินไม่มีความตั้งใจที่จะตอบคำถามนั้น ทุกสิ่งที่ชงหยวนเอ่ยขอถูกตอบกลับด้วยความเย็นชา

 

          สำหรับชิน เขาไม่รู้เลยว่าชงหยวนต้องการอะไร การไม่ทำตามที่เธอต้องการจึงเป็นวิธีรับมือที่ปลอดภัยที่สุด

          …ถึงมันจะเป็นการทำร้ายจิตใจหญิงสาวคนนึงอยู่ก็ตาม

 

“ไม่ไว้ใจกันขนาดนั้นเลยสินะคะเนี่ย” ชงหยวนตาตกยิ้มแห้ง ตระหนักเรื่องนั้นเหมือนกลั้นความรู้สึกไม่อยู่

“ทำไมเหรอคะ?”

          ชงหยวนถามย้ำอีกรอบ แต่มีแค่ความเงียบเป็นคำตอบกลับ

          ดวงตาเธอหรี่ลงอัตโนมัติเพราะน้ำตารื้นขึ้น แต่ความพยายามยังสัมฤทธิ์ผลอดกลั้นไม่ให้มันไหลออกมาได้

 

          …แต่ถึงจะทนไหว ในใจเธอก็ไม่ได้พร้อมรับความจริงเท่าไรนัก

 

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้นะ

ที่เป็นแบบนี้เพราะเราเข้าหาชินผิดวิธีเหรอ?

 

ไม่สิ… ไม่ใช่หรอก…

เป็นเพราะเราไม่ซื่อสัตย์กับชินเองต่างหาก

 

เพราะเราไม่ยอมบอกเรื่องทั้งหมด… ไม่ยอมบอกเรื่องที่แกล้งตาย ไม่ยอมบอกเรื่องศึกชิงบัลลังก์

แถมยังเข้าหาชินโดยมีผลประโยชน์แอบแฝงกับเขา

 

ทำกับชินขนาดนั้น เขาจะเชื่อคำพูดของเราได้ยังไง

          การไม่จริงใจย่อมได้รับการตอบแทนแบบเดียวกัน สิ่งนั้นมัน ‘ยุติธรรม’ ที่สุดแล้ว

 

          แต่การได้ตระหนักความจริงกลับเจ็บปวดยิ่งกว่า เพราะ ‘สิ่งที่เธอเป็น’ มันทำให้ชงหยวนไม่สามารถจริงใจกับชินได้ ‘ในตอนนี้’

          เธอไม่อยู่ในสถานะที่ขออะไรจากชินได้ จะถอนหายใจออกมาให้โล่งอกโล่งคอยังไม่กล้า

          จะเล่นแง่เอาแต่ใจก็อาจส่งผลเสียมากกว่าเดิม เธอไม่อยากทำให้ชินรู้สึกไม่ดีไปมากกว่านี้อีกแล้ว

 

          และในเมื่อทำอะไรไม่ได้ การกลับไปทำงานตามที่ชินบอกคงเป็นทางเลือกเดียวที่เธอมี

 

“งั้น… นี่เอกสารค่ะ”

          ชงหยวนยื่นกระดาษให้ชิน น้ำเสียงเธอดูทุ้มต่ำกว่าปกติ 

          ไม่ใช่เย็นเยือกแต่เป็นหดหู่

          ไม่ใช่ร้อนรุ่มโกรธเคืองแต่เป็นระสับระส่ายกังวลใจ

          เรื่องนั้นชงหยวนเองก็ไม่รู้ตัว แต่ฝ่ายที่รู้ตัวอย่างชินก็กลับไม่กล้าทำอะไรเพราะอาจส่งผลเสียมากกว่าผลดี แม้ว่ามันจะทำให้ชงหยวนเจ็บปวดก็ตาม

 

          แต่จะทำอย่างไรได้… สถานการณ์แบบนี้ชินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากคอยระมัดระวังการแสดงออกและการเผยข้อมูลของตน

          กับคนที่ตายไปแล้วเป็น 10 ปี อยู่ดี ๆ ก็โผล่หน้ามาในฐานะใดก็ไม่อาจทราบได้ แถมกับสถานการณ์ที่กำลังรุมเร้าจากทุกทิศทาง จะให้ไว้ใจชงหยวนเหมือนกับเมื่อก่อนทั้งที่เธอเองก็มีเรื่องปิดบังมันทำไม่ได้

 

มานึกดูแล้วนี่ก็เหมือนกับครั้งของเกวนเลย

 

ไม่สิ… ตอนที่เรารู้ว่าเกวนเกี่ยวข้องกับโลกเบื้องหลัง เกวนเป็นฝ่ายยอมมอบข้อมูลทุกอย่างมาให้เราเพื่อแลกความไว้ใจ

ทำถึงขั้นนั้นเราถึงกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมได้

 

เราเองก็ใช่ว่าจะไม่อยากปรับความเข้าใจกับชงหยวนหรอกนะ

แต่ชงหยวนนั้นไม่เหมือนกับเกวน เธอไม่ยอมบอกอะไรเราเลย

 

ไม่ยอมบอกว่าเมื่อก่อนเกิดอะไรขึ้น

ไม่ยอมบอกว่าตอนนี้วางแผนจะทำอะไร

ไม่แม้แต่มีความพยายามจะเข้ามาพูดคุยด้วยซ้ำ

 

ก็เข้าใจอยู่หรอกนะ… ว่าบางทีเธออาจอยู่ในสถานการณ์ที่ทำอย่างนั้นไม่ได้

แต่ไม่ว่าจะมีเหตุผลยังไง การไม่ทำอะไรเลยก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เรายอมเสี่ยงกับเธอไม่ได้เหมือนกัน

 

เพราะงั้นสถานการณ์ถึงต้องปล่อยเลยตามเลย

          ชินคิดอย่างช่วยไม่ได้

 

          …แต่ความคิดดังกล่าวตรงข้ามกับความรู้สึกสวนไปคนละทาง

          จากการได้เห็นชงหยวนทำหน้าหมองขนาดนั้นเพราะความเย็นชาของตัวเอง ความรู้สึกผิดของชินไม่สามารถนิ่งเฉยได้เลย

 

จะปล่อยให้ชงหยวนเป็นอย่างนี้ก็ไม่ได้อีก

ให้ตายสิ… ช่วยไม่ได้ 

          แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าปฏิกิริยาอันซบเซาเศร้าสร้อยของชงหยวนอาจเป็นแค่คำโป้ปดเสแสร้งและหลอกลวง

          แต่ในฐานะสุภาพบุรุษ… ในฐานะมนุษย์คนนึง ชินไม่อาจปล่อยผ่านน้ำเสียงและใบหน้าอมทุกข์ของชงหยวนไว้ได้ไม่ว่ามันจะเป็นของจริงหรือของปลอม

 

          จะว่าสมเป็นชินก็ใช่… เพราะอย่างไรเนื้อแท้ของเขาก็ไม่ใช่นักฆ่าอหังการ แต่เป็นองค์รัชทายาทผู้มีจิตใจโอบอ้อมอารีย์มาแต่อ้อนแต่ออก

          ชินจึงเปลี่ยนท่าทีใหม่ เขาลดความแข็งกร้าวลง ปรับแววตาให้อ่อนนุ่มลงด้วย

 

“ชงหยวน” ชินวางปากกา มองตรงไปยังเธอที่เขาเรียก

          น้ำเสียงของชินเปลี่ยนไปทำให้ชงหยวนเงยหน้ากลับไปมองเขา

          อาจเพราะนั่น… เป็นน้ำเสียงอันอ่อนโยนที่ชงหยวนอยากได้รับจากชินก็เป็นได้

          แววตาอันจริงใจที่ส่งมาหาเธอเองก็เช่นกัน

 

“ฉันเองก็ไม่ได้อยากเย็นชากับเธอหรอกนะ… แต่ที่ผ่านมาเธอเจออะไรมาบ้าง ตอนนี้วางแผนจะทำอะไรหรือกำลังคิดอะไรอยู่ ตัวฉันไม่รู้เรื่องนั้นเลยสักอย่าง” ชินมองเข้าไปในตาของชงหยวน

“เธอเองก็คงมีเหตุผลที่บอกเรื่องทั้งหมดไม่ได้… แต่เพราะแบบนั้นฉันเลยไว้ใจเธอไม่ได้ ฉันเอาตัวรอดมาได้ถึงวันนี้เพราะทำแบบนั้น” ชินหลบตาชงหยวนแวบนึง อารมณ์ไม่ชอบใจแต่ไม่มีทางเลือกเข้ามาในอก

          ชินไม่ได้อยากเย็นชากับเธอ แต่มันไม่มีวิธีไหนปลอดภัยมากกว่านี้จึงต้องปิดบังข้อมูลให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

          ดังนั้นวิธีการรับมือจึงถูกต้องแล้ว แต่ที่ทำให้รู้สึกผิดคงเป็นวิธีการแสดงออกมากกว่า

          ชินแอบคิดกับตัวเองเช่นนั้นก่อนหันกลับมามองชงหยวน และมอบสิ่งที่คิดว่าควรให้ตั้งแต่แรก

 

“ที่ฉันจะบอกก็คือ… ฉันเลือกแสดงออกแบบนี้เพราะมันเป็นเรื่องจำเป็น ไม่ใช่เพราะว่าฉันเกลียดเธอหรอกนะ อย่างน้อยก็อยากให้รู้เรื่องนี้ไว้”

          ชินพูดแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกกังวลว่าอาจพูดมากเกินไป

          เขาไม่รู้ว่านั่นเพียงพอไหมกับการทำให้ชงหยวนเข้าใจสิ่งที่เขารู้สึก แต่อย่างไรการแสดงเจตนาให้รู้ก็เป็นความจริงใจที่สุดแล้วสำหรับเขา

 

          และสำหรับชงหยวน นั่นเป็นสิ่งที่เธอขอจากเขาได้มากที่สุดแล้ว

 

“…งั้นเองเหรอคะ”

          หรือบางทีชงหยวนอาจได้รับมามากเกินไปก็ได้

          ภายในอกที่เคยอัดแน่นขมุกขมัวกลับอัดแน่นด้วยความรู้สึกอื่นที่พองโตกว่า

 

          รู้ตัวอีกทีชงหยวนก็หลบหน้าชินไปทางอื่น แก้มของเจ้าตัวฝาดสีแดงก่ำโดยไม่อาจควบคุมมันได้ หัวใจเองก็สั่นระรัวขึ้นอย่างไม่เป็นจังหวะอีก

 

ช่างเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจอะไรขนาดนี้

          ชงหยวนคิดถึงชินในใจ เขาเล่นมอบความใจดีมาให้ในจังหวะที่ต้องการพอดิบพอดีแบบนี้ใครจะอดดีใจไหว

 

          แต่แน่นอน… ไม่ใช่ทุกคนที่ชงหยวนจะประหม่าจากการทำแบบนี้

 

          อย่างไรก็ดี… หากปล่อยให้อารมณ์ออกทางสีหน้าตอนนี้ก็แย่เหมือนกัน

          ชงหยวนจึงรีบปรับอารมณ์ ใบหน้า รวมถึงหัวใจที่เต้นรัวให้กลับมาเป็นปกติ

          แม้สำหรับคนทั่วไปจะเรียกว่าเนียน แต่หากใช้ตัวเองเป็นมาตรฐานชงหยวนถือว่าทำได้ช้าลงกว่าปกติ

          ซึ่งมันก็แน่อยู่แล้ว เพราะคนที่ทำให้เธอรู้สึกระส่ำระส่ายขนาดนี้ได้ จะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ก็มีอยู่คนเดียว

 

          บรรยากาศดูผ่อนคลายลงมาก จนชินเองยังเผลอยิ้มออกมาอีกทีด้วยความสบายใจ

          รอยยิ้มนั้นส่งตรงมาที่ชงหยวนหลังจากที่เธออารมณ์ดีขึ้น ทำเธอไม่ทันตั้งตัวอีกครั้ง

 

เป็นห่วงกันอยู่จริง ๆ สินะคะเนี่ย

          ชงหยวนเห็นแบบนั้นเข้าร่างกายก็รู้สึกอ่อนยวบ

          เหมือนกำแพงบางอย่างในหัวใจถูกทลายลง

 

“ที่จริงก่อนจะเจอกัน… ฉันเองก็แอบกลัวอยู่นะคะว่าชินจะเปลี่ยนไปรึเปล่า”

          ชงหยวนพูดขึ้นอีกทำให้ชินเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างสนใจ

          ช่วงนี้เรื่องในอดีตหวนกลับมาบ่อยจนชินเปรียบเทียบตัวเองหนักขึ้นทุกวัน

 

“แล้วเปลี่ยนไหมล่ะ?” ชินใคร่รู้คำตอบจากหนึ่งในคนที่เคยสนิทที่สุด

          ในตอนนั้นชงหยวนก็ยกมือทั้งสองข้างท้าวคาง เธอมองชินด้วยแววตาเป็นประกาย

 

“ยังเป็นสุดหล่อใจดีเหมือนเดิมเลยล่ะ”

          ชงหยวนยิ้มหวานใส่ชิน ภาพเธอในอดีตซ้อนทับเข้ามาเหมือนกับวันวานจนชินเบิกตาโพลง

          ท้ายที่สุดความจริงใจก็ชนะเขาได้เสมอ ชินเกือบจะตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว

 

“…เธอนี่ชมคนอื่นบ่อยขึ้นนะ”

“อะไรกันคะ ฉันไม่เคยปากแข็งขนาดนั้นซะหน่อย”

          ชงหยวนจำไม่ได้ว่าเคยเป็นแบบนั้น การทำแก้มป่องแง่งอนแต่พองามทำให้ชินถอนหายใจออกมาอย่างสบายใจเหมือนกัน

          พอเห็นชินแสดงออกตามปกติแล้ว ชงหยวนรู้สึกว่ายอมรับความจริงได้มากขึ้น

 

“แต่ก็ เข้าใจแล้ว… ฉันยอมรับตามที่ชินว่าค่ะ คงไม่ยุติธรรมกับคุณเท่าไหร่ถ้าต้องขอให้เชื่อใจฉันในตอนนี้”

          ชงหยวนกลับไปใช้น้ำเสียงจริงจังขึ้นเสมอกับอารมณ์ที่ถูกเยียวยาแล้ว

          อารมณ์เธอดีขึ้นกว่าก่อนที่จะคุยกันเสียอีก

 

“แต่ว่า…”

          หรืออาจมากไปด้วยซ้ำ… ชงหยวนใช้นิ้วชี้ทั้งสองจิ้มเข้าด้วยกันอย่างน่ารักน่าชังมองมาทางชินอีกหน

 

“อย่างน้อย ๆ… ฉันขอความไว้ใจจากคุณสัก 50% ได้ไหมคะ” ชงหยวนทำสายตาออดอ้อนมาหา ความน่ารักน่าชังนั่นเกือบจะทำให้ชินลืมสถานการณ์ปัจจุบันไป

“ก็ได้”

          แต่ชินก็เลือกตอบตกลง รู้สึกว่าถ้าขอแค่นั้นก็พอได้

          กับคนที่เคยสนิทด้วย ชินก็ไม่ได้อยากเว้นระยะห่างถึงขั้นนั้นอยู่แล้ว

          เขามองในจุดนั้นก็เข้าใจความรู้สึกของชงหยวน และไม่รังเกียจที่จะทำอย่างเดียวกัน

 

          สายสัมพันธ์ที่ถูกทิ้งร้างราวกับรากไม้เหี่ยวเฉาเลยถูกรดน้ำจนเริ่มกลับมาชุ่มชื้นทั้งสองฝ่าย ความรู้สึกที่เคยมีจากเมื่อก่อนของทั้งชินและชงหยวนค่อย ๆ หวนกลับมาอย่างน่าประหลาด

          เลยทำเอาชงหยวนสนใจเรื่องของชินขึ้นมาถนัด

          และไม่ใช่จากแผนการแต่จากความรู้สึก

          แถมหนนี้… ชงหยวนไม่คิดปิดกั้นความรู้สึกตัวเองด้วย

 

“จะว่าไปแล้ว… หลังจากเกิดเรื่องคุณเป็นยังไงบ้างเหรอคะ”

          ชงหยวนยื่นหน้าเข้าหาชินอย่างสนใจ ชินสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงของเธอดูนุ่มละมุนลงกว่าปกติ

          ไม่สิ… พูดให้ถูกคือน้ำเสียงของเธอเหมือนกับ ‘เมื่อก่อน’ มากกว่า รอยยิ้มเองก็สดใสด้วย

          อาจเพราะแบบนั้นก็ได้ชินถึงได้ผ่อนคลายลงมาก แต่แน่นอนว่ายังไม่ถึงขั้นปล่อยปละละเลยเผยข้อมูลสำคัญ

 

“ตอบเท่าที่ตอบได้ก็ได้นะคะ”

          ชงหยวนพูดขึ้นอย่างรู้ใจ

          อีกครั้งที่ทำเอาชินแอบสงสัย ว่าทักษะการอ่านใจของผู้หญิงรอบตัวเขาสูงเกินไปรึเปล่า?

 

          แต่ถ้าอีกฝ่ายยอมรับแบบนั้นได้ ความลำบากใจของชินก็น้อยลงด้วย

 

“ลำบากน่าดูเลยล่ะ”

“ฟุ… พูดอะไรกันคะ ของแบบนั้นมันก็แน่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” ชงหยวนหัวเราะกับคำตอบสั้น ๆ ของชิน

          บางทีเธอคงคิดว่าเป็นมุกตลก ทั้งที่ก็รู้อยู่ว่าชินไม่ถนัดของแบบนั้น

 

          …แต่พอชินมานึกดู การพูดเรื่องที่มันแน่นอนอยู่แล้วก็อาจถือเป็นตลกร้ายอย่างนึงเช่นกัน

 

“แต่เอาเป็นว่ามันลำบากนั่นแหละ… ต้องระเหเร่ร่อนไปหลาย ๆ ที่โดยไม่ให้คนอื่นสะกิดใจว่าเราเป็นใครน่ะ”

“อื้ม ๆ! แล้วยังไงต่อเหรอคะ?” ชงหยวนให้ความสนใจจนตาเธอเป็นประกาย ชินจำต้องรีบเล่าต่อ

“ก็ไปมาหลายที่อยู่หรอกนะ แต่สุดท้ายก็เนียนมาเป็นนักเรียนที่นี่ ลำบากเรื่องการสร้างตัวตนใหม่น่าดู… ก็สงบสุขดีจนเธอย้ายมานี่แหละ เพราะงั้นถ้าช่วยเก็บเป็นความลับก็จะดีมากเลย”

“แหม ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนั้นอยู่แล้วค่ะ” ชงหยวนได้ยินแล้วก็ยักไหล่ทันที

          คำพูดกึ่งติดตลกกึ่งคาดหวังของชินทำเธอยิ้มแห้ง หางตาเธอตกลงตามอารมณ์เพราะถูกชินมองในแง่ร้าย

          ดูท่าที่บอกว่าไม่อยากทำเธอคงจะพูดจริง

 

แต่ว่า… ไม่อยากทำไม่ได้หมายความว่าจะไม่ทำเนี่ยสิ

          ชินแอบระแวงอย่างช่วยไม่ได้ แต่กลัวไปก่อนก็ปวดหัวเสียเปล่า

 

“แล้วเธอล่ะชงหยวน”

          ชินเลยเบี่ยงประเด็นไปทางอื่น แน่นอนว่าไม่พ้นเรื่องของชงหยวน

 

“ว่าไปแล้ว… ตอนที่ได้ยินข่าวว่าเธอป่วยตายพวกเราก็เสียใจกันมากเลยนะ แต่มาถึงตอนนี้คงต้องพูดว่า ‘เชื่อสนิทใจ’ น่าจะถูกกว่า”

“…เรื่องนั้นต้องขออภัยด้วยค่ะ”

          ชงหยวนโค้งหัวให้ชินเบา ๆ

          การถูกหยิบประเด็นนั้นขึ้นมากระตุ้นความรู้สึกผิดของชงหยวนไม่เบา โดยเฉพาะหลังจากที่เธอเพิ่งได้ความเชื่อใจคืนมาจากชินครึ่งนึง

 

          ชินเองเห็นแล้วก็รู้สึกว่าไม่ได้สัมผัสกิริยานี้มานาน

          ต่อให้ชงหยวนเย่อหยิ่งแค่ไหนแต่ก็ไม่ลืมความเคารพต่อผู้อื่น เมื่อก่อนเธอเป็นผู้หญิงที่เยี่ยมยอดแบบนั้นจนไม่นึกว่าจะได้เห็นอีก

          แต่ดูท่า ตอนนี้เธอก็ยังเป็นเช่นนั้นอยู่

 

เริ่มจะเหมือนเมื่อก่อนเข้าไปทุกทีแล้วนะ

          ชินคิดสังเกต แต่ถ้าถามว่าดีใจหรือไม่ก็ต้องตอบว่าใช่

 

“ว่าแต่… ที่บอกว่าเสียใจเรื่องของฉันเนี่ย คุณพูดว่า ‘พวกเรา’ เหรอคะ?”

          ชงหยวนพูดขึ้นอย่างสงสัยทำชินกลับมาจากห้วงความคิด เธอเหมือนนึกตามคำพูดของชินแล้วรู้สึกติดใจบางอย่าง

 

“ชินจะบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเสียใจกับการตายของฉันเหรอคะเนี่ย” ชงหยวนยิ้มเสแสร้ง คิ้วขมวดเข้าด้วยกันด้วยอารมณ์อันหลากหลาย

“หึ… ที่จริงคงดีใจมากกว่าล่ะสิไม่ว่า”

          ชงหยวนสบถในลำคอ ไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะมีความปรารถนาดีกับตนเช่นเดียวกับที่เธอเป็น

 

          แต่ช่างเป็นตลกร้ายสำหรับชิน เขาได้เห็นแล้วว่าอีกสิ่งหนึ่งที่ชงหยวนไม่เปลี่ยนไปจากอดีตคือการแสดงออกว่าไม่ถูกกับโอลิเวียอย่างออกนอกหน้า

 

“เห้อ… เอาเถอะค่ะ เรื่องของผู้หญิงคนนั้นคิดแล้วก็รู้สึกรำคาญซะเปล่า ๆ”

          ชงหยวนตัดบทเรื่องของโอลิเวีย เธอคงรู้ตัวว่าพูดเรื่องนั้นต่อหน้าชินไปก็เสียกิริยาตัวเองเสียโดยใช่เหตุ

 

          …ถึงการที่โอลิเวียถูกว่าลับหลังจะทำให้ชินรู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยก็เถอะ แต่ชินเองก็เห็นด้วยว่าการแสดงอารมณ์ออกมามันไม่ถูก

          เพราะมันคงไม่ยุติธรรมเท่าไหร่ ในเมื่อทางโอลิเวียเองก็หงุดหงิดใส่ชงหยวนแบบไม่มีเหตุผล?อยู่บ่อยครั้งเช่นกัน

          หากแสดงท่าทางเข้าข้างใครขึ้นมา ชินรู้สึกว่าผลกระทบที่ตามมาจะรุนแรงแบบหยุดยั้งไม่อยู่เลยทีเดียว

 

          ทางชงหยวนเองก็ไม่อยากแสดงกิริยาไม่เหมาะไม่ควรต่อหน้าชินไปมากกว่านี้ เธอเลยคิดวกกลับมาที่คำถามของชิน

 

“จะว่าไปเมื่อกี้คำถามค้างอยู่ที่ว่า ‘หลังจากที่คุณตายไป ฉันเจอกับอะไรบ้าง’ สินะคะ”

          ชินได้ยินแล้วพยักหน้าให้ความสนใจทันที

          ชงหยวนเห็นแล้วยิ้มแย้มพึงพอใจทีเดียว ท่าทางหงุดหงิดของเธอหายไปแทบจะสิ้นเชิงหลังเห็นว่าเรื่องของตนได้รับความสนใจจากชิน

          ชงหยวนตั้งใจถึงขั้นกระแอมเสียงก่อนจะเปิดปากเล่า

 

“ก็ถ้าจะให้พูดจริง ๆ… หลังจากนั้นฉันก็เจอแต่เรื่องแย่ ๆ ทั้งนั้นเลยล่ะค่ะ” ชงหยวนจั่วหัวมาด้วยเรื่องที่ไม่ได้ยากเกินความคาดเดานัก

“ตัวฉันกลายเป็นคู่หมั้นของหนึ่งในผู้ที่ถูกจงเกลียดจงชังที่สุดในโลก หลังจากอาณาจักรคุณล่มสลาย อำนาจที่ฉันเคยมีก็กลายเป็นชนักติดหลังแทน แล้วฉันก็ถูกคนทั้งวงนอกและวงในรังเกียจไปด้วยเฉยเลยล่ะค่ะ” ชงหยวนถอนหายใจ เธอยักไหล่เหมือนไม่คิดมากแล้ว

          …แต่แววตาคมกริบของเธอกลับแสดงออกมาให้เห็น

 

“ขอโทษด้วย”

“อ๊ะ! ฉันไม่ได้โกรธคุณสักหน่อยค่ะ” ชงหยวนดึงสติตัวเอง เธอส่ายมือพั่บ ๆ ปฏิเสธชินทันควัน

          แต่อันที่จริงชินก็แค่ขอโทษไปตามมารยาท เพราะรู้อยู่ว่าสายตาคมกริบนั่นไม่ได้มองที่เขาหากแต่เป็นนอกหน้าต่าง

          ชงหยวนมองออกไปไกลแสนไกล ราวกับสุดขอบฟ้าก็มิปาน

 

“แล้วอีกอย่าง… ดูท่าว่าชินจะเข้าใจผิดอยู่นะคะ”

          ชงหยวนหันกลับมาเหมือนนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เพราะชินพูดราวกับว่าการหมั้นกับเขาเป็นสาเหตุให้ชงหยวนเจอเรื่องโหดร้ายนั่นแหละ

          แต่นั่นมันไม่จริง… แววตาสดใสที่เธอมองมายังชินบอกแบบนั้น

 

“ฉันน่ะ… ไม่เคยเสียใจที่ได้หมั้นกับคุณเลยนะคะรู้รึเปล่า?”

          ชงหยวนยิ้มหวานใส่ชินเป็นหนที่สองของวัน ดวงตาที่จ้องเข้ามาช่างร้อนแรงราวกับมีความปรารถนาบางอย่างแฝงอยู่

          สีหน้านั่นทำชินเริ่มกลัวแล้วว่าเมืองร้อนอย่างสยามประเทศอาจมีหิมะตกในวันพรุ่งนี้ สายตานั่นทำให้ชินนึกถึงชงหยวนเมื่อครั้งที่ยังสนิทกันอยู่จริง ๆ

 

“คำพูดนั่นมาจาก 50% ของฝั่งไหนน่ะ?”

“คุณไม่ควรถามเรื่องนั้นกับเลดี้นะคะ”

          ชงหยวนขยิบตาให้ชินอย่างขี้เล่น ท่าทางเธออยากจะทิ้งความสงสัยให้ชินเก็บเธอไว้ในใจเอามาก

 

ผู้หญิงนี่ปากไม่ตรงกับใจจริง ๆ

เดาใจไม่ได้เลยให้ตายสิ

          ชินยิ้มแห้งเหงื่อตก แต่กลับไม่ได้รู้สึกว่าชงหยวนโกหก

 

          …และเพราะมองในแง่บวกแบบนั้น ความเห็นใจชงหยวนเลยเริ่มเกิดขึ้นในใจเขา

 

แต่ว่า… พอพูดถึงเรื่องผลกระทบจากเรื่องวันนั้นก็น่าสงสารชงหยวนอยู่

ถึงเธอจะมาจากคนละประเทศและเป็นแค่คู่หมั้นกันในนาม แต่ในมุมมองของคนทั่วไปเธอเป็นคนรักของเจ้าชายที่ทั่วโลกหวาดกลัว

 

ส่วนเรื่องการโดนกดดันจากภายใน… เรื่องนี้คงเป็นเรื่องของการเมืองมากกว่า

 

หลังจากอาณาจักรเราล่มสลาย คนทั่วโลกที่กลัวแวมไพร์แต่ไม่กล้าพูดก็จะแสดงออกมากขึ้น

สถานะของชงหยวนที่เคยสูงส่งเพราะเราเลยพลิกกลับตามกระแสต่อต้านจากภายนอก

 

และอีกฝ่ายคงอาศัยจังหวะนั้นเป็นข้ออ้างในการทำลายชงหยวน

          ชินรู้แบบนั้นแล้วยิ่งเหนื่อยใจกับความเน่าเฟะของกิเลสมนุษย์

          ทำได้เพียงคิดว่า ‘โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม’ เอาเสียเลย

 

“ก็เพราะแบบนั้นแหละค่ะ… เพื่อลดคำครหานินทา และเพื่อไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองใช้จุดนี้เป็นข้ออ้างในการทำลายขั้วอำนาจของท่านพ่อ ฉันเลยถูกทำเสมือนว่าตายเพื่อรักษาฐานอำนาจของท่านพ่อเอาไว้” ชงหยวนว่าแล้วก็ยักไหล่อีกรอบ

“แต่ถึงจะเสียศักดิ์ฐานันดรไป ฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองถูกตัดหางปล่อยวัดเสียทีเดียวหรอกนะคะ”

          ชงหยวนเผยยิ้มอ่อนกับสิ่งที่เธอเหลือ

          แต่จุดที่ไม่อาจยิ้มออกมาได้อย่างเต็มที่นั้นน่าเห็นใจอยู่ มือชงหยวนเองก็กำแน่น ชินเห็นแบบนั้นก็รู้ว่าชงหยวนไม่ได้ยอมรับเรื่องนั้นได้ดังปากว่า

 

“แต่… ฉันก็อดคิดไม่ได้ล่ะนะคะว่าโลกนี้มันช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ทั้งที่ฉันยอมให้ตัวเองเป็นเครื่องสังเวย ยอมเป็นคู่หมั้นให้กับประเทศที่ทุกคนหวาดกลัวเพื่อให้ทั้งขุนนางและประชาชนที่รักมีความสุข แต่คนพวกนั้นดันมาตอบแทนด้วยการฉวยโอกาสแทงกันข้างหลังเนี่ยนะ”

          ชงหยวนมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ในแววตาเธอประสมทั้งความเศร้าและแค้นเคือง มือเธอยิ่งกำแน่นเข้าไปอีกเมื่อพูดถึงคนเหล่านั้น

          และเมื่อความรู้สึกเกลียดชังมากเกินทนรับไหว เธอก็หันกลับมาหาแนวร่วม

 

“ชินเองก็คิดเหมือนกันรึเปล่าคะ?”

          ชงหยวนหันมาเอ่ยถามชิน ผู้ที่น่าจะเข้าใจเธอมากที่สุด

 

          ความโลภ ความโกรธแค้น ความชิงชัง ความกลัว…

          มนุษย์มีความรู้สึกเหล่านั้น จึงจ้องทำลายผู้อื่นที่มีสถานะเหนือกว่าหรือแตกต่าง

          ทั้งชินที่ถูกตัวตลกแย่งชิงทุกอย่างไปเพราะแวมไพร์เป็นที่หวาดกลัวจากความแข็งแกร่ง ประชากรโลกเองก็ไม่มีใครสนใจที่เผ่าของชินถูกทำลายด้วยเหตุผลเดียวกัน

          หรือชงหยวนที่ถูกฝ่ายเดียวกันตัดขาเก้าอี้เพราะเห็นโอกาสที่จะแย่งชิงอำนาจเงินทองมาจากเธอ

 

          ทั้งสองถูกเพื่อนร่วมโลกและเพื่อนร่วมชาติทำลายเพราะความรู้สึกด้านลบเหล่านั้น

          ทั้งที่หากสถานการณ์กลับกัน คนพวกนั้นเองก็คงไม่อยากโดนทำอย่างเดียวกันแท้ ๆ แต่พออีกฝ่ายยืนอยู่คนละฝั่งกลับลงมือได้อย่างน่าไม่อาย

 

          ทั้งที่ชินออกช่วยเหลือผู้คนตามที่ต่าง ๆ ทั้งนอกและในประเทศเพื่อสันติสุขอย่างลับ ๆ มาตลอด

          ชงหยวนเองก็ยอมหมั้นหมายกับประเทศที่ตัวเองไม่รู้จักทั้งที่กลัวมาก แต่ที่ทำไปก็เพื่อให้คนในประเทศฉินมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น รวมถึงทำให้พวกข้าราชการมีอำนาจและได้รับจุดยืนบนเวทีโลกสูงขึ้น

 

          ทั้งอย่างนั้น พวกคนที่ชินและชงหยวนเคยลงแรงช่วยไว้กลับ…

          ชินกับชงหยวนไม่เคยคิดหวังผลตอบแทนจากการกระทำของตัวเอง แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะได้รับผลตอบแทนด้วยการถูกแย่งสิ่งสำคัญไปอย่างน่ารังเกียจแบบนี้

 

          การเอาเปรียบเอาแต่ได้โดยไม่สนใจอีกฝ่ายนั่นแลคือที่มาของความรู้สึกที่ว่า ‘โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม’ สำหรับทั้งสองคน

          แล้วคำตอบของชินจะเป็นอื่นใดได้อีก…

 

“…โลกนี้มันก็ไม่เคยยุติธรรมกับใครอยู่แล้ว”

          ชินเห็นพ้องแบบไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ

 

โลกนี้ใช่ว่าทำดีแล้วจะได้ดีเสมอไป

กลับกันคนชั่วทำเลวแล้วยังลอยนวลมีถมไป

 

เหมือนกับเราที่พยายามแก้ปัญหาความขัดแย้งให้ผู้คน พยายามสร้างภาพลักษณ์แวมไพร์ให้เป็นตัวตนปกติเหมือนเผ่าพันธุ์อื่น

แต่พออาณาจักรเราถูกทำลาย… ถามว่ามีใครมาช่วยเรียกร้องความยุติธรรม สนับสนุนหรือแสดงความสงสารรึ? ก็ไม่มีสักคน                                                                                                                             

 

พอระบบของโลกมันเป็นอย่างนั้นมันก็ทำให้หมดกำลังใจอยู่เหมือนกัน

 

หมดกำลังใจ… ที่จะใช้ระบบปกติในการทวงคืนสิ่งที่ตัวเองเสียไป

จะศาลโลกหรือ URI เราพึ่งพาใครไม่ได้เลยสักอย่างเดียว

 

เพราะโลกมันไม่ยุติธรรมแบบนั้น

ในท้ายที่สุดเราถึงต้องลงมือเอง… อย่างช่วยไม่ได้

          ชินขมวดคิ้วครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้ข้อสรุปไปนานแล้ว แต่การได้คิดถึงมันอีกครั้งก็ทำให้อารมณ์อ่อนไหวไม่เบา

          ทางชงหยวนเห็นชินครุ่นคิดก็เริ่มหรี่ตามอง ความสั่นไหวในดวงตาของเธอทำให้ชินสงสัย

 

“!?”

          ในจังหวะนั้น ชงหยวนยื่นมือเข้ามากุมมือของชินทำเขาไม่ทันตั้งตัว

          ชงหยวนมองเข้ามา ดวงตาอันอบอุ่นอย่างน่าประหลาดทำให้ชินไม่สามารถชักมือหนีปฏิเสธได้

 

“แล้วชิน… ไม่คิดอยากจะทำอะไรกับโลกเส็งเคร็งพรรค์นี้บ้างเหรอคะ?”

          ชงหยวนยิงคำถามตรงเข้ามาในใจของชิน

          คำเชื้อเชิญนั่น ชินคลับคล้ายคลับคลาว่าช่วงนี้จะโดนถามบ่อยเสียเหลือเกิน

 

          ถ้าเป็นครั้งของอัลเฟรดหรือสคัล ชินคงปฏิเสธกลับไปได้อย่างผ่าเผย

          แต่หลังจากผ่านอะไรมาหลายอย่าง… ชินไม่คิดว่าการดูอยู่เฉย ๆ จะเป็นทางเลือกที่ถูกต้องอีกแล้ว

          ถึงแบบนั้น…

 

“ตอนนี้ฉันไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก”

“แสดงว่าตอนนี้มีเรื่องที่ต้องทำสินะคะ”

          ชงหยวนพูดแทงใจดำทำชินเกือบจะหลุดตกใจ

          เท่านั้นยังไม่พอ…

 

“ชิน”

          ชงหยวนกุมมือชินแน่นขึ้นไปอีก แต่การเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุลทำให้ความกังวลของชินหายไป

          แม้มีความเป็นไปได้ว่าชงหยวนอาจพยายามหลอกล่อเอาข้อมูลจากเขา

          แต่จากที่ชินรู้… จากที่เคยรู้จักชงหยวน สีหน้าอันคุ้นเคยนี้ไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้น และชินเองก็หวังไม่ให้เป็นแบบนั้นเช่นกัน

          ชงหยวนยังเลื่อนมือไปแนบแก้มของชินในจังหวะนั้นด้วยความถวิลหาอีกด้วย

 

“ไม่ต้องห่วง… ไม่ว่าเรื่องอะไร… ถ้าทุกอย่างคลี่คลายลงแล้ว ฉันจะสนับสนุนคุณ———”

ตึง!

          เสียงเลื่อนเปิดประตูห้องดังขึ้นขัดจังหวะ กลบคำพูดของชงหยวนแทบจะพอดิบพอดี

 

          ชงหยวนตอนนี้กำลังยืนขึ้นและโน้มตัวเข้าหาชิน มือเธอยกขึ้นแนบแก้มของเขาท่ามกลางแสงอันอบอุ่นเสริมบรรยากาศอันร้อนรุ่มระหว่างชายหญิง

          นั่นคือภาพที่นักเรียนผู้เปิดประตูเข้ามามองเห็น มองยังไงก็เป็นภาพชายหนุ่มหญิงสาวกำลังทำความสนิทสนมกันเกินกว่าเพื่อนร่วมชั้น ไม่มีทางคิดเป็นอื่นไปได้

 

          ถ้าเป็นนักเรียนห้องอื่นคงจะกลายเป็นข่าวลือ หรือถ้าเป็นกลุ่มเพื่อนสนิท ชินก็คงจะโดนล้อเลียนไปอีกสักพัก

          แต่อนิจจา… คนที่เห็นกลับเป็นผู้ที่ทำให้สถานการณ์เลวร้ายที่สุด

 

“ถึงเวลาประชุมแล้วนะคะทั้งสองคน”

          เธอคนนั้นกล่าวจากหน้าประตูโดยไม่ก้าวเข้ามาในห้อง เป็นเสียงของคนที่ชินคุ้นเคย

          แต่น้ำเสียงเธอเย็นเยือกต่างจากปกติลิบลับจนเสียดแทงใจของชิน

 

“โอลิเวีย”

          ชินเอ่ยชื่อของเธอไปโดยไม่รู้ตัว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้ำเสียงตัวเองแฝงไว้ด้วยความกังวล

 

          ส่วนทางชงหยวน เธอชักมือตัวเองกลับมาตั้งแต่ก่อนที่โอลิเวียจะเตือนเรื่องเวลาประชุมแล้ว

          แต่พอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นโอลิเวีย ชงหยวนก็กลับฉีกยิ้มพร้อมกับนั่งลงด้วยสีหน้าอิ่มเอมใจ

 

“ตายจริง ดูเหมือนเราจะคุยกันเพลินจนลืมเวลาเลยนะคะเนี่ย”

          ชงหยวนมองไปยังโอลิเวียที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยน้ำเสียงกระหยิ่มยิ้มย่อง

 

          แม้ชงหยวนจะนั่งอยู่… แต่สายตาแสดงจุดยืนอันเหนือกว่าถูกส่งไปยังโอลิเวีย ทำคิ้วของโอลิเวียกระตุกอย่างแรงจนสังเกตเห็นได้จากตรงที่ชินนั่งอยู่เลยทีเดียว

 

“เหรอคะ… ถ้าเช่นนั้นก็ต้องขออภัยด้วยที่มาขัดจังหวะ”

          โอลิเวียหันหลังกลับ เดินออกจากห้องไปทั้งแบบนั้นเพื่อไปยังห้องประชุม

          …หรืออันที่จริง เธออาจแค่ต้องการออกไปจากที่นี่เสียมากกว่า

 

          บรรยากาศแบบนี้เป็นที่คุ้นเคยสำหรับชินตั้งแต่เมื่อครั้งอดีตก็จริง

          แต่ด้วยความสัตย์… ตัวชินได้แต่กังวลในทุกครั้งที่เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น

 

❖❖❖❖❖