ท่ามกลางความมืดมืด มีเพียงไฟจากข้างทางสลัวแลจะดับได้ทุกเมื่อ

          เป็นบริเวณนี้แตกต่างกับอาคารกีฬาเก่าก่อนหน้านี้มากเพราะเป็นเขตชุมชนเก่า แต่จุดที่เหมือนกันคือความสงบเงียบจากการไร้ผู้คนจึงทำให้สะดวกต่อไล่ล่า

          กลุ่มเงาสามคนวิ่งผ่านบ้านร้างหลังเล็ก แล้วรีบเข้าไปหลบหลังกำแพงในตัวบ้านหลังนั้น

          กลุ่มดังกล่าวประกอบด้วยผู้นำสวมหน้ากากเสือโคร่งนามว่าหู่ พร้อมกับเด็กชายและเด็กสาวที่สวมหน้ากากแสดงเพศตัวเอง

 

“คลาดสายตาไปแล้ว” หู่กัดฟันแน่นด้วยความเจ็บใจหลังพยายามรับสัมผัสรอบ ๆ

          แต่วี่แววหรือหลักฐานหลงเหลือจากที่วิ่งตามมากลับสิ้นสุดลงที่ตรงนี้

          แองกริคราวน์ที่เป็นเป้าหมาย หญิงสาวสวมหน้ากากโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ และหญิงสาวสวมหน้ากากกระต่ายต่างหายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

“ไม่เห็นต้องฝืนเลยนี่พี่ใหญ่” เด็กหนุ่มตัวเล็กขยับเข้าไปหาหู่ พร้อมกับเด็กสาวที่พยักหน้ารับอยู่ข้าง ๆ

          ด้วยส่วนสูงที่ห่างกันหลายสิบเซนติเมตร ทั้งสองคงเหมือนกับกำลังคุยกับพี่ชายของตัวเองด้วยความเป็นห่วง

          เช่นไรก็ตาม… คำพูดของเด็กหนุ่มและท่าทางของเด็กสาวที่จับชายเสื้อของหู่ด้วยความเป็นห่วง ไม่ได้ทำให้เขาลดละความพยายาม หู่ไม่ตอบกลับใด ๆทั้งสิ้นนอกจากยืนขึ้นและพยายามตามรอยต่อ

 

          ในขณะเดียวกัน…

 

“ดูท่าจะไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ เลยนะ” ชินส่งเสียงเหนื่อยหน่าย ขณะที่โอลิเวียพยักหน้ารับ

“ค่ะ… ดูเหมือนครั้งที่แล้วจะทำเขาเสียหน้ามากทีเดียว”

“อืม… ดูท่าจะอย่างงั้นนะ”

          เกวนตอบรับเห็นด้วยเบา ๆ

          แต่ลึก ๆ ชินก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน ว่าแค่ศักดิ์ศรีทำให้ผลักดันหู่มาถึงตรงจุดนี้เลยงั้นเหรอ?

 

          ตอนนี้ทั้งสามคนอยู่บนหลังคาของบ้านห่างออกไปจากหู่ราว 3 หลังเท่านั้น

          แต่อีกฝ่ายกลับไม่สามารถตามรอยของทั้งสามคนได้ สาเหตุมาจากโอลิเวียได้ทำการใช้พลัง ‘คำสาป’ สร้างภาพลวงตาขึ้นก่อนหน้านี้เพื่อลบร่อยรอยหลักฐาน รวมถึงลบการมองเห็นจากพวกหู่ไปจากพวกตัวเองตอนนี้ด้วย

 

          เดิมทีแล้ว พลังคำสาปนั้นเป็นเอกสิทธิ์ของเผ่าพันธุ์ปีศาจหรือผู้ที่มีสายเลือดปีศาจเท่านั้น ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือไดอาที่เป็นลูกครึ่งแต่ก็สามารถใช้คำสาปได้

          เฉกเช่นเดียวกับไนท์ แม้จะไม่ได้เป็นผู้มีสายเลือดแวมไพร์แท้แต่ก็สามารถครอบครองมันได้หากมีรุ่นพ่อแม่ปู่ย่าตายายหรือบรรพบุรุษเป็นแวมไพร์

 

แต่ว่า… ถึงแบบนั้นก็แปลกอยู่ดี

          เกวนมองแผ่นหลังของหญิงสาวเผ่าเอลฟ์ตรงหน้า

          ความสามารถในการฟังเสียงก่อนหน้านี้คือ ‘เซนส์’ ซึ่งเป็นพลังของเผ่ามนุษย์สัตว์อย่างแน่นอน

          คิดในกรณีปกติ… โอลิเวียอาจมีพ่อแม่คนใดคนนึงเป็นลูกครึ่ง พอมีลูกจึงทำให้มีสายเลือดของสามเผ่าพันธุ์ กรณีแบบนี้ก็ใช่ว่าจะไม่มี

          กระนั้น พลังของแต่ละเผ่าจะมีโอกาสปรากฏน้อยลงตามอัตราส่วนของสายเลือดที่มี และความแข็งแกร่งจากพลังของแต่ละเผ่าพันธ์

          ดังนั้น กรณีที่มีพลังประจำเผ่าปรากฏออกมาทั้งหมดอย่างโอลิเวียจึงผิดแปลกมาก เพราะพลังเองก็ใช่ว่าจะเป็นระดับต่ำ

          ไม่สิ… หากจะเกวนประเมิน แม้แต่เธอยังรู้เลยว่าพลังแต่ละอย่างของโอลิเวียนั้นเทียบเท่ากับสายเลือดแท้ด้วยซ้ำ

 

          นั่นคือสิ่งที่เกวนสงสัย แต่ก็ได้แต่เก็บเงียบเอาไว้เพราะอีกฝ่ายคงไม่มีทางบอก

 

“เอายังไงต่อดีคะมาสเตอร์?” โอลิเวียเอ่ยถามชิน เขากำลังมองลงไปยังหู่เพื่อดูท่าที

          แต่แน่นอนว่าไม่ได้คิดหนี… ชินตั้งใจจะสร้างความอับอายให้กับหู่อีกรอบตามแผน

 

“เตรียมการแยกทั้งสามคนออกจากกันด้วยภาพลวงตาไว้”

          ชินสั่งการพร้อมมองดูรอบ ๆ เพื่อตรวจสอบพื้นที่ก่อนบุกโจมตี

          แน่นอนว่าคงแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะมีกำลังเสริมหรือกับดัก แต่การไม่ประมาทก็ไม่เสียหายอะไร

 

“บันนี่ เธอสู้ได้ไหม” ชินถามเกวนโดยไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมอง แต่เกวนก็เข้าใจได้เพราะชินกำลังสังเกตการณ์อยู่

“สู้ได้สิ”

          เสียงตอบกลับอันสงบนิ่งเยือกเย็นมาจากเกวน… น้ำเสียงและท่าทางผิดกับเพื่อนสนิทสาวใจดีที่นั่งโต๊ะด้านข้างราวกับเป็นคนละคน

 

เธอเองก็คงผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกันล่ะสินะ

          ชินพยักหน้าให้เบา ๆ ก่อนกระโดดลงไป

 

“!!?” 

          ลงไปยังจุดที่พวกหู่และเด็กชายเด็กสาวยืนรวมกลุ่มกันอยู่โดยไร้ซึ่งความสะทกสะท้าน

 

          พวกหู่ทั้งสามคนเปลี่ยนท่าทีจากระวังภัยเป็นพร้อมรบ แต่สายตาที่ชินมองมายังพวกตนรุนแรงเกินกว่าจะหันหน้าไปเผชิญหน้าด้วยจิตสังหารได้

          เด็กชายและเด็กสาวได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ รู้สึกราวกับว่าหากแข็งขืนหัวก็จะหลุดจากบ่า

          พวกเขารู้สึกขนลุกหนาวเฉียบเย็นเมื่อมองไปยังหน้ากากที่กำลังแสดงความโกรธกริ้วสมกับนามที่ถูกเรียกขาน

          แองกริคราวน์

 

“…พี่ใหญ่”

          ในตอนนั้นหู๋ก็เดินหน้าขึ้นมาบัง ขั้นกลางระหว่างเด็กสองคนกับชินไว้ แม้มือของหู่เองจะมีความสั่นกลัวอยู่บาง ๆ ก็ตาม

 

น่าชื่นชมจริง ๆ

          ชินอดเสียมิได้ แต่แน่นอนว่าไม่ได้พูดออกมา

 

“ดูเหมือนธุระของนายจะไม่ใช่การยึดครองเขตนี้สินะ” ชินกลับไปใช้น้ำเสียงเยือกเย็น เครื่องเปลี่ยนเสียงหลังหน้ากากยิ่งเปลี่ยนให้มันดูน่าขนลุกไปใหญ่

          หู่ยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย ถึงแบบนั้นก็ประจันหน้ามองอย่างห้าวหาญ

 

“ใช่… ธุระของฉันก็คือนายนั่นแหล่ะ”

          คำพูดและการวางตัวราวผู้ดีหายไป ตรงหน้าของชินคือชายหนุ่มประเภทเดียวกับเขาทุกกระเบียดนิ้ว

 

          หู่พูดจบก็ตั้งการ์ดราวกับปรารถนาจะสู้มันเสียตอนนี้ ดูเหมือนท้ายที่สุดชินก็ไม่สามารถหนีการต่อสู้จากเขาไปได้แม้จะไม่พึงปรารถนาก็ตาม

          เพราะไม่เหมือนกับทหารที่ชินสังหารไปในสำนักงานเก่าก่อนหน้านี้… เหล่าทหารลงสู่สนามรบโดยเตรียมใจที่จะพ่ายแพ้ไว้แล้ว พวกเขาพร้อมที่จะปลิดชีพศัตรูรวมถึงเตรียมใจที่จะถูกสังหาร พวกเขาคือนักรบที่คู่ควรแก่การต่อสู้และสังหารในความคิดของชิน

 

          ทว่าไม่เหมือนกับคนพวกนี้… ชินไม่รู้ว่าบุคคลตรงหน้านี้คู่ควรกับการตายหรือไม่

          พูดให้ง่ายเข้า… ชินไม่รู้ว่าชายตรงหน้านี้เตรียมใจมาแค่ไหน คู่ควรกับการตายในสนามรบไหม?

          เพราะสำหรับชินที่ถูกสอนมาว่า ‘ผู้ที่ตายในสนามรบต้องเป็นนักรบเท่านั้น’ จึงต้องสังหารเฉพาะคนที่ตัวเองยอมรับว่าเป็นนักรบ หรือหากศัตรูมีสถานะอื่นที่ไม่ใช่นักรบชินก็จะไม่สังหาร

          มันอาจคล้ายกับความเห็นใจอันไร้ประโยชน์ในสนามรบ ทว่านั่นก็คือความงดงามในสนามรบซึ่งเป็นพื้นฐานทัศนคติที่ถูกสืบทอดมาของชินเช่นกัน นั่นเป็นดั่งความภาคภูมิที่ถูกสอนสั่งมาให้เป็นชินดังในตอนนี้

 

          นั่นคือสาเหตุหนึ่งที่โอลิเวียช่วยยั้งมือเขาไว้ไม่ให้สังหารหู่

          เพราะในมุมมองของโอลิเวีย เธอไม่อาจทำให้ศักดิ์ศรีของชินต้องมามัวหมองเพราะตัวเองเป็นสาเหตุ

 

          ส่วนในอีกแง่นึง… การฆ่าแต่ทหารก็เพื่อยั้งตัวเองไม่ให้พลั้งมือฆ่าผู้ที่อาจเป็นผู้บริสุทธิ์

          อย่างเช่นหู่และเด็กหนุ่มเด็กสาวตรงหน้าชินนี้ก็เป็นอีกตัวอย่าง

 

“แม้จะต้องตายก็ตาม… งั้นเหรอ?”

“อึก!”

          ชินจงใจพูดให้น้ำเสียงดูน่าขนลุกมากยิ่งขึ้นไปอีก บรรยากาศนักฆ่าที่ถูกปล่อยออกมายิ่งทำให้พวกหู่ตระหนักว่าฝีมือและประสบการณ์อยู่คนละชั้น

          และชินก็หวังให้พวกเขารู้สึกแบบนั้น แล้วยอมแพ้หนีไปซะ

          ทว่า… นั่นดูเหมือนจะไร้ผลกับหู่ที่ตั้งการ์ดทั้งที่ปลายมือสัมผัสได้ถึงความสั่นกลัว

 

เจ้าหมอนี่… ดูเหมือนจะมีเหตุผลอื่นนอกเหนือจากศักดิ์ศรีที่ต้องแลกด้วยชีวิตเลยสินะ

ไม่สิ… ไม่ใช่แค่หมอนี่ แต่ทุกคนที่เข้าร่วมศึกนี้เองก็คงจะมีเหตุผลเหมือนกันนั่นแหล่ะ

          ชินรู้สึกเห็นใจขึ้นมาถนัด เพราะชินคงไม่อาจประเมินอีกฝ่ายที่เคยพ่ายแพ้ตนมาครั้งนึงสูงกว่าตัวเองได้

          แต่อย่างน้อยความรู้สึกดูแคลนก็ไม่มีอยู่ในหัว ชินเปลี่ยนมาตั้งท่าเตรียมพร้อมจู่โจมทันที

 

“งั้นก็เข้ามา… ฉันจะรีดเร้นความกลัวของนายออกมาให้มากกว่าครั้งที่แล้วเอง” ชินหักนิ้วมือเดียวราวกับบดขยี้อากาศดัง กร๊อบ!

          สติของทั้งสามคนถูกจุดราวระเบิดเพลิงตอบสนองท่าทางพร้อมรบของชิน

 

          แต่พริบตาเดียวกับที่ชินหักนิ้วเสียงดัง ภาพที่พวกหู่มองเห็นก็เบลอ หักเหและบิดเบี้ยวไปมาส่งผลให้เกิดอาการวิงเวียนศีรษะ

          พอรู้สึกตัว รอบตัวหู่ที่เคยมีทั้งเด็กหญิงและเด็กชายต่างก็หายไปหมด สาเหตุนั้นมาจากโอลิเวียที่ได้สัญญาณการหักนิ้วจากชินเมื่อครู่

          เธอทำการใช้ภาพลวงตากับทั้งสามคนทำให้มองไม่เห็นตัวอีกฝ่าย โดยจะมองเห็นและสัมผัสได้เฉพาะศัตรูเท่านั้น

 

“ “!!!?” ”

          จังหวะถัดมา โอลิเวียกับเกวนก็พุ่งเข้าไปชกและเตะใส่เด็กหนุ่มเด็กสาวสองคนจนกระเด็น แม้ทั้งสองจะตั้งการ์ดทันแต่ก็ยังปลิวไปไกล

          เด็กสาวถูกรับหน้าที่โดยเกวน ส่วนตัวเด็กชายนั้นถูกรับหน้าที่โดยโอลิเวีย

          รวมกับหู่ที่ชินเป็นคนจัดการเองแล้ว จึงกลายเป็นการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่งดังที่ชินวางแผนไว้

 

“ทำกันได้นะครับ” หู่ได้แต่กัดฟันกรอด เมื่อเพิ่งตระหนักว่าเป็นเบี้ยล่างของชินมาตั้งแต่แรก

          ถึงแบบนั้นเท้าเขาก็ยังหยัดยืน ไม่ยอมลดละที่จะโค่นชินแต่อย่างใด

          แรงผลักดันของหู่นั้นรุนแรงและน่าชื่นชมจนชินเองยังอยากรู้

          …แต่การหาคำตอบคงเป็นเรื่องหลังจากนั้น

 

❖❖❖❖❖

 

          ขณะที่ฟากของชินกำลังจะเปิดศึก เกวนก็กำลังเผชิญหน้ากับเด็กหญิงที่มีส่วนสูงเพียงครึ่งเดียวของตัวเอง

          แต่เกวนก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเอาเปรียบหรือรู้สึกสงสารแต่อย่างใด

 

“เอาล่ะนะ” ต่อให้อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อาจทำความเข้าใจได้ แต่อีกฝ่ายเองก็เตรียมใจมามากไม่แพ้กัน 

          เด็กหญิงตั้งท่าราวกับนักกังฟูพร้อมจู่โจมทุกเมื่อ

          เกวนเห็นแบบนั้นก็ตั้งการ์ดกลับไป เธอยกมือสองข้างขึ้นในระดับศีรษะอันเป็นศิลปะการต่อสู้ที่เรียกว่า ‘มวยไทย’เธอประเมินแล้วว่ากับอีกฝ่ายที่ใช้ศิลปะการต่อสู้มือเปล่าที่ตัวเองยังไม่รู้จักวิธีรับมือดี จึงไม่ควรใช้อาวุธซึ่งอีกฝ่ายอาจนำไปใช้ประโยชน์ได้ หมัดต่อหมัดจึงเป็นวิธีการที่ดีที่สุด

 

          ทั้งสองขยับเท้าทีละเล็กทีละน้อยเพื่อหาช่องว่างของอีกฝ่าย เวลาของทั้งสองและทั้งโลกราวกับหยุดนิ่ง

          และพริบตาที่หยดน้ำไหลจากปลายใบ้ไม้ลงสู่พื้นดิน คือจังหวะที่ทั้งคู่ถีบพื้นเข้าหากัน

 

“ย้า!!!”

          เกวนออกหมัดใส่ปลายคางของเด็กสาวเต็มแรงอย่างไม่ลังเล

          ทว่าฝ่ามือของเด็กสาวกลับปัดป้องออกไปแล้วสวนกลับมาด้วยฝ่ามือใส่สีข้างของเกวนจนเธอถึงกับเซเล็กน้อย เกวนต้องถีบพื้นหลบไปด้านข้าง

 

“มีแค่นี้เหรอคะ” เด็กหญิงยั่วยุ บวกกับตัวหน้ากากที่ยิ้มอย่างยียวนแล้วก็คงทำเพื่อปั่นหัวศัตรู

          แต่เกวนที่เป็นผู้ใหญ่ก็คิดแค่ว่าจะไปโมโหกับเด็กตัวแค่นี้ทำไมตามประสาพี่สาวผู้ใจดี เด็กหญิงจึงรู้ว่าเกวนใช้วิธียั่วยุด้วยไม่ได้

 

          และพริบตาถัดไป การสูดลมเข้าปอดและปล่อยออกมาเต็มกำลังของเกวนราวกับยักษายิ่งทำให้ความคิดของเด็กหญิงเปลี่ยนไป

 

          เกวนถีบพื้นด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม พร้อมกับจู่โจมเด็กหญิงอย่างต่อเนื่องด้วยหมัดรัว เร็วขึ้นและเร็วขึ้น เด็กสาวทำได้แต่ปัดป้องออกไปไม่สามารถโต้กลับได้

 

คน ๆ นี้มันอะไรกัน!?

ทั้งที่น่าจะเป็นมนุษย์เหมือนกันแท้ๆไม่ใช่เหรอ!?

          เด็กหญิงกัดฟันกรอดหาช่องว่างถีบตัวเว้นระยะออกมา

          แต่เกวนก็ไม่ปล่อยให้เธอหนี เธอถีบพื้นร่นระยะอย่างต่อเนื่องพร้อมกับจู่โจมต่อทันทีไม่ให้เด็กหญิงพักหายใจ

          การโจมตีของเกวนเริ่มส่งผลต่อมวยอ่อน… หมัดของเกวนที่โจมตีโดนถาก ๆ ลดพละกำลังของเด็กหญิงได้มากกว่าที่ทั้งคู่คาดการณ์

          การหลบหลีกของเด็กหญิงแข็งทื่อลงเรื่อย ๆ พละกำลังของเธอน่าจะหมดลงในอีกไม่ช้า เกวนจึงเริ่มเข้าสู่พิธีปิดฉาก

 

          เกวนพุ่งหมัดขวาเข้าใส่ใบหน้าจนเด็กสาวต้องรีบยกมือการ์ด

          แต่หมัดนั้นกลับหยุดก่อนที่จะกระทบใบหน้าของเด็กสาว

 

“อะไรกัน!?”

          เด็กหญิงแปลกใจจนเสียจังหวะจากหมัดหลอกล่อของเกวน

          พริบตานั้นเกวนก็ออกหมัดตรงของจริงใส่ลิ้นปี่ของเด็กหญิงจนถึงกับกระอัก ของเหลวอะไรต่อมิอะไรไหลผ่านใต้หน้ากากของเด็กหญิงอย่างไร้ความปราณี

 

“โทษทีนะ”

          เกวนปิดฉากด้วยลูกเตะอัดใส่ท้องน้อยของเด็กหญิงเต็มแรงจนกระทั่งร่างของเด็กหญิงกระแทกกับกำแพงบ้านจนแน่นิ่งไป

          ดูเหมือนเด็กหญิงจะหมดสติไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

          เกวนปรับลมหายใจหลังออกแรงอย่างหนักหน่วง หากว่ากันตามตรงแล้วเด็กคนนี้ก็เป็นศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าผู้ใหญ่หลายคนที่เธอเคยสู้เสียอีก แต่ดูเหมือนระดับของเกวนจะสูงกว่าสองหรือสามขั้น แถมยังโชคดีที่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเป็นมนุษย์ ความห่างชั้นเลยมากยิ่งขึ้นไปอีก

 

ขอโทษด้วยนะ

          เกวนคิดในใจเป็นหนที่สองขณะมองเด็กหญิงซึ่งนั่งสลบหลังพึงกำแพง เกวนรู้สึกผิดไม่เบาที่ทำแบบนั้นลงไปแม้จะออมแรงแล้วก็ตาม

 

          พอผ่านความรู้สึกแย่ ๆ มาได้ เธอก็หันมาสนใจพรรคพวกของตัวเอง

 

“แองกริคราวน์กับโกลเด้นด็อกจะเป็นยังไงบ้างนะ”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ”

          เสียงตอบกลับจากการพูดคนเดียวทำเอาไหล่ของเกวนกระตุกสะดุ้งโหยง

          โอลิเวียมาจากข้างหลังแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง เธอคงเอาชนะเด็กผู้ชายอีกคนมาได้แล้วถึงมาอยู่ตรงนี้

 

          เกวนหันหลังขวับกลับไปดูจึงค่อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

          ขณะที่โอลิเวียพินิจพิเคราะห์สภาพแวดล้อม โดยเฉพาะศัตรูอย่างเด็กสาวที่กำลังนอนสลบหลังพิงกำแพงอยู่

 

“ไม่ได้ฆ่าทิ้งหรอกเหรอคะ?”

“เอ๊ะ!?”

          เกวนมีปฏิกิริยากับคำพูดของโอลิเวียในทันที แต่ไม่ได้ตอบคำถามเพราะมันก็เห็น ๆ กันอยู่

          จุดประสงค์ของคำถามจึงเป็นอย่างอื่นมากกว่า สายตาของเกวนจดจ้องใบหน้าสวมหน้ากากของโอลิเวียอย่างไม่ลดละราวจะเฟ้นหาคำตอบแบบเดียวกัน

          ทว่าน่าเสียดายที่อีกฝ่ายก็ไม่ตอบ เพื่อทำลายบรรยากาศเชิงข่มขู่เค้นคำตอบของโอลิเวีย เกวนก็มีแต่ต้องตอบคำถามนั้นก่อน

 

“จุดประสงค์ของศึกคือการยึดครองเขตค่ะ ไม่ใช่การเข่นฆ่า เพราะงั้นโดยหลักการแล้วก็ไม่เห็นต้องฆ่าอีกฝ่ายเลยนี่คะ”

“ใจอ่อนจริงนะคะ ถึงที่พูดมาจะไม่มีอะไรผิดก็เถอะ”

          โอลิเวียตบอกปัดราวไม่สนใจ เธอเดินผ่านไหล่ของเกวนไปยังจุดที่เด็กหญิงถูกโค่น

          มือขวาของโอลิเวียค่อย ๆ เอื้อมเข้าหาลำคอเล็ก ๆ ของเด็กหญิงมากขึ้นและมากขึ้นประหนึ่งปีศาจ

          เกวนจ้องภาพนั้นด้วยสีหน้าตึงเครียดและรู้สึกไม่ดีกับการกระทำของโอลิเวียเอามาก ๆ แม้โอลิเวียจะไม่ได้ผิดอะไรที่จะเอาชีวิตศัตรูก็ตาม

 

“หยุดก่อนค่ะ!” 

          เกวนตะโกนขัดทำให้โอลิเวียหยุดมือ

          โอลิเวียค่อย ๆ ยืนขึ้นประจันหน้ากับเกวนราวข่มขู่ว่า ‘แล้วเธอจะทำอะไรดิฉันได้ล่ะคะ?’

          แต่ฝ่ายที่ต้องแปลกใจกลับเป็นโอลิเวียแทน เพราะเกวนไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวเลยสักนิด เธอเปิดปากต่ออย่างไร้ความยำเกรงด้วยความเชื่อมั่นในบางสิ่ง

 

“ก็จริงอยู่หรอกค่ะที่ฉันใจอ่อน แต่ถ้าทำเรื่องบางอย่างที่ไม่ควรทำลงไปเดี๋ยวก็ได้สูญเสียความเป็นมนุษย์ไปหรอก!”

“เป็นคำพูดที่น่าสนใจดีนะคะ ถ้างั้นกรอบของมันอยู่ที่ตรงไหนกันล่ะคะ ทั้งที่ถ้าเป็นทหารก็ฆ่าได้แท้ ๆ” โอลิเวียพูดคาดคั้นปานจะไล่ให้อีกฝ่ายจนมุมด้วยเหตุผล

          …กระนั้น เกวนก็หาได้ยอมเหมือนกัน

 

“เรื่องนั้นฉันไม่ทราบค่ะ แต่ว่า… ถ้าถึงกับต้องฆ่าเด็กตัวแค่นี้ล่ะก็ ยังไงมันก็ไม่มีทางถูกต้องแน่ ๆ ค่ะ!”

          เกวนตอบกลับชัดถ้อยชัดคำ เจตนานั้นส่งไปถึงโอลิเวีย

          ว่าต่อให้ศัตรูเป็นเด็กที่จะฆ่าตัวเองเธอก็จะจัดการอีกฝ่ายโดยไม่ฆ่าอยู่ดี เป็นทัศนคติของเด็กสาวที่อ่อนโยนและเที่ยงธรรมเสียจริงในความคิดของโอลิเวีย

 

          โอลิเวียเปลี่ยนมาเดินเข้าหาเกวนแทน ขาของเธอก้าวอย่างช้า ๆ เริ่มสร้างความกังวลให้เกวนได้เหมือนกัน

          สำหรับเกวนที่มองโอลิเวียอย่างหวาด ๆ ก็ได้แต่คิด ว่าบางทีโอลิเวียอาจจะต้องการฆ่าเด็กคนนั้นทิ้งหลังจากสั่งสอนเรา เพราะแค่คำพูดของตัวเองจะไปมีผลกับคนที่ตั้งใจจะทำแบบนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้วได้ยังไง

          ครั้นจะให้สู้กับพวกเดียวกันเกวนก็ทำไม่ได้ ซ้ำคน ๆ นั้นยังเป็นคนสำคัญของชินอีก เธอจึงได้แต่ยืนเฉย ๆ ให้โอลิเวียเข้ามาใกล้ราวสมยอม

 

แปะ!

          ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้น กลับเป็นมือของโอลิเวียวางลงบนไหล่ของเกวนเสียได้

 

“ล้อเล่นค่ะ”

“เอ๋?”

          โอลิเวียเปลี่ยนท่าทางจากหน้ามือเป็นหลังมือทำให้เกวนแทบจะล้มทั้งยืน กระนั้นความแปลกใจก็ยังลอดออกมาเป็นเสียงผ่านหน้ากาก

          ปล่อยให้เกวนตกใจไปอยู่อย่างงั้น โอลิเวียก็ผละมือออกก่อนจะเป็นฝ่ายเริ่มพูดบ้าง

 

“ขอโทษที่ว่ากล่าวไปแบบนั้นนะคะ ความจริงดิฉันเองก็แค่ทำให้อีกฝ่ายหมดสติเหมือนกันเพราะเป็นคำสั่งของมาสเตอร์ แน่นอนว่าดิฉันเองก็ไม่อยากทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้นโดยไม่จำเป็นเช่นกัน… และในฐานะข้ารับใช้ ดิฉันจำเป็นต้องรู้นิสัยใจคอของเพื่อนสนิทของมาสเตอร์ค่ะ” 

          โอลิเวียอธิบายเสร็จสรรพเกวนก็แทบจะร้อง อ๋อ! ออกมาเพราะเป็นเหตุผลที่เข้าใจได้ ทำเอาเกวนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

          แต่ทางโอลิเวีย…

 

…ต้องตรวจสอบให้ละเอียด

โดยเฉพาะผู้หญิง ไม่สิ… โดยเฉพาะคุณนี่แหล่ะค่ะ

          โอลิเวียคิดแต่จงใจไม่พูดออกมา รู้สึกว่าเกวนเป็นคนดีก็จริงแต่มันก็เป็นคนละเรื่องกับสาเหตุที่เธอต้องเฝ้าระวัง

 

“เอาเถอะ ในกรณีนี้ก็ถือว่าคุณสอบผ่านล่ะนะคะ… เพราะงั้นช่วยเป็นเพื่อนของมาสเตอร์ต่อไปด้วยนะคะ”

“อะ ค่ะ! เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้ว”

          เกวนตอบกลับด้วยรอยยิ้มใต้หน้ากาก

          แต่ในใจนั้น…

 

คิดไปเองรึเปล่านะ

คุณโอลิเวียจงใจเน้นคำว่าเพื่อนจัง?

          เกวนครุ่นคิดแล้วเอบรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยแต่เธอก็พยายามลืมเรื่องนั้น ขณะเดินตามโอลิเวียกลับไปยังจุดแรกที่ชินกับหู่น่าจะกำลังปะทะกันอยู่

 

❖❖❖❖❖