“เป็นอะไรไป ทำไมนิ่งไปแบบนั้นล่ะครับแองกริคราวน์?”

          โจทย์เก่าของชิน… หู่ผู้สวมหน้ากากเสือโคร่งใช้น้ำเสียงไม่พอใจ แผ่ออร่าความเป็นศัตรูใส่ชินอย่างชัดเจนและรุนแรง

          หู่สวมชุดเกราะแบบเดียวกับหนก่อน เขาเดินนำหน้าลูกน้องสองคนคือคู่เด็กชายหญิงที่สวมหน้ากากเด็กสาวเด็กชายยิ้มแป้นตามเพศตัวเอง

          มายืนประจันหน้ากับชินโดยไร้อาการเกรงกลัวแม้จะพ่ายแพ้มาแล้วครั้งนึง

          ท่าทางแบบนั้นคงต้องบอกว่าเกินความคาดหมายของชินอยู่พอสมควร

 

ไม่คิดเลยว่าศัตรูคนเดิมจะกล้ากลับมาเผชิญหน้าฉันอีกครั้ง นึกว่าจะเข็ดหลาบไปแล้วซะอีก

ไม่สิ ลืมคิดถึงความเป็นไปได้หนึ่ง… หากอีกฝ่ายรอดกลับไปได้ก็คงหมายความถึงการสูญเสียความเชื่อมั่นจากผู้มีสิทธิครองบัลลังก์ของราชาอันดับที่ 4 ด้วย

 

หากต้องการกลับมาแก้มือเพื่อกู้คืนศักดิ์ศรีไปก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร …แน่นอนว่าในกรณีที่ชนะเราล่ะก็นะ

ในอีกแง่นึง… หากครั้งนี้เราชนะแล้วยังปล่อยให้เจ้าหมอนี่มีชีวิตรอดกลับไปอีก คงถือเป็นการเหยียดหยามศัตรูมากมายมหาศาลอย่าแน่นอน

 

และนั่นแหล่ะคือสิ่งที่เราจะทำ

          ชินตัดสินใจอย่างเลือดเย็น

          เป็นเวลาเดียวกับที่โอลิเวีย อัลเฟรด เกวน มิว ริว หมิงเซียนและไดอาขยับเอาหลังชนกันระวังศัตรูที่อยู่โดยรอบ

          แม้จะไม่นับชายผู้สวมหน้ากากเสือโคร่งผู้มีสมญานามว่า หู่(เสือ) ที่เป็นนักรบสุดแกร่งอันดับต้น ๆ ของศึกนี้ ก็ยังมีคนที่ควรระวังอีกหลายคนจากทางออสตราเลีย 4 คน

 

“เราจะแยกเป็นสองฝั่งนะครับ สู้ทั้งที่โดนล้อมแบบนี้เสียเปรียบแน่” 

“…ฉันกับโอลิเวียจะจัดการทางฝั่งของเจ้าเสือนั่นเอง”

          ชินเลือกแบบไม่สะทกสะท้าน ซ้ำยังจงใจพูดเสียงดังหวังให้เป้าหมายได้ยินอีก

          กระนั้น ทางฝั่งอัลเฟรดเองก็ยังแสดงท่าทีตะลึงเมื่อชินพูดออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ นั่นทำเอาฝ่ายออสตราเลียถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อคิดว่าศัตรูตัวฉกาจอย่างแองกริคราวน์ไม่ได้หมายหัวตัวเอง

 

          เพราะสำหรับชิน เขารู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะมาจัดการตนอยู่แล้ว การยั่วโมโหให้อีกฝ่ายเสียความเยือกเย็นน่าจะมีประสิทธิภาพมากกว่าในความคิดของชิน

          …และดูเหมือนมันจะได้ผลยิ่งกว่าที่คาด หู่ได้ยินแล้วถึงกับตัวสั่นด้วยโกรธา เป็นท่าทางที่แม้แต่พรรคพวกอย่างเด็กสาวและเด็กชายยังไม่กล้าเข้าใกล้

 

“มันจะ… ดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะโว้ย!!!”

          คำพูดสุภาพจนถึงเมื่อครู่จางหายไปจากหู่ เขายกมือสองข้างขึ้นเหนือศีรษะแล้วสะบัดลงอย่างแรง

          สายลมปริศนาพัดกรรโชกจากบนลงสู่พื้นในจุดที่กลุ่มของพวกชินยืนอยู่ ทั้งกลุ่มรีบกระจายตัวออกได้ทันก่อนที่บริเวณนั้นจะเต็มไปด้วยฝุ่นคลุ้ง

          อัลเฟรด ไดอา หมิงเซียน ริวและมิวพุ่งเข้าหากลุ่มของออสเตรเลียในทันที ทั้งสองฝ่ายหยิบอาวุธประจำตัวออกมาประจันหน้ากันด้วยความรวดเร็วเหนือสายลมประหนึ่งจอมยุทธเชี่ยวศึก

 

          ส่วนอีกด้านหนึ่ง โอลิเวียพุ่งเข้าใส่ทางฝั่งจีนที่สวมหน้ากากเด็กผู้ชายพร้อมกับประมือกันระยะเวลาสั้น ๆ ด้วยหมัดและเท้า

          หน้ากากเด็กผู้หญิงอีกคนโจมตีด้วยมีดสั้น แต่ปลายคมของมันก็มาไม่ถึงเพราะเกวนเข้ามาขวางไว้ด้วยอาวุธมีดสั้นคู่ประจำตัวของเธอพอดิบพอดี

 

          ส่วนทางด้านมวยคู่เอกระหว่างชินกับหู่นั้น…

 

“ชิ! หายไปไหนแล้ว!”

          หู่สบถเกรี้ยวกราด พยายามมองไปรอบ ๆ อย่างถี่ถ้วนเพื่อมองหาร่างของชิน… ร่างของแองกริคราวน์ที่แฝงตัวไปตามเงาของความมืดมิดในตัวอาคาร

 

“ช้าไป”

“อั๊ก!”

          ชินเข้าประชิดตัวไร้เสียงไร้เงาจากข้างหลังราวกับผี จู่โจมด้วยหมัดอย่างแรงเข้าใส่ลำตัวของหู่จนร่างเขาถอยกรูดไปถึง 5 เมตร

          แต่ดูเหมือนชุดเกราะของเขาจะหนามากกว่าที่ชินคิดนักแถมมีหลายชั้นอีก ด้วยเหตุนั้นมันจึงไม่ง่ายดายเหมือนกับครั้งของเฮเดอร์ที่สามารถทำลายชุดเกราะได้ในครั้งเดียวแม้จะใช้ ‘ไนท์’ ของชินก็ตาม

          แต่ถึงจะหู่จะมีเกราะเหลืออยู่อีกหลายชั้น เขาก็ยังได้รับความเสียหายจนกระอักเลือด โลหิตของเขาไหลออกมาจนปากถึงปลายคางนอกหน้ากาก

 

          ชินเห็นว่าสร้างจังหวะให้พวกตัวเองได้แล้ว เขาก็รีบหันหลังกลับถีบพื้นพุ่งทะยานออกนอกตัวอาคารในพริบตา เพราะการแยกกันสู้สองกลุ่มจะมีประสิทธิภาพกว่า

          ซึ่งราวกับเป็นจังหวะที่นัดแนะกันไว้ล่วงหน้า โอลิเวียกับเกวนก็กระโจนตามเขาไปด้วยในทันที

          ทางหู่ก็ได้แต่กุมท้องตัวเอง ความรุนแรงของหมัดชินยังทิ้งไว้ไม่ลดลงเลย หน้ากากเด็กชายและเด็กสาวต่างรีบเข้ามาดูอาการด้วยความเป็นห่วง

 

“พี่ใหญ่!” 

“ไม่… ไม่เป็นไร”

          หู่ยืดหลังจนตรงเหยียดพลางปรามมือห้าม เขาไม่ยอมให้เด็กเป็นห่วง

          หู่เริ่มสูดหายใจเข้าเต็มปอดอีกครั้ง รู้สึกได้ถึงความตายในทุกพริบตาที่ย้ำเตือนกับตัวเองว่าศัตรูคือแองกริคราวน์

 

แต่ถึงแบบนั้นก็ต้องไป… จะให้ยอมแพ้ได้ยังไง

ตัวเรามีเรื่องที่ต้องทำ!

          หู่ปลุกใจตัวเอง มือเอื้อมจับสร้อยคอหวนคิดถึงคน ๆ นึงอยู่ในหัวสร้างแรงผลักดัน

 

          ทันทีที่พร้อม หู่รีบถีบพื้นมุ่งตามทางที่แองกริคราวน์หนีไปก่อนหน้า เช่นเดียวกับหน้ากากเด็กสาวเด็กชายที่ตามไปติด ๆ

 

เห็นได้ชัดว่าเป็นกับดักแต่กระนั้นก็ยังตามไปอย่างไม่ลังเล… น่าชื่นชมจริงจริ๊ง

          อัลเฟรดเห็นท่าทีพวกหู่ทั้งสามคน ตระหนักชัดว่าทั้งหมดเป็นไปตามการคาดการณ์ของชิน อัลเฟรดพยักหน้าเบา ๆ ราวกับชื่นชม

 

ฝากด้วยนะครับคุณชิน… ที่เหลือก็

          อัลเฟรดสบายใจได้เปราะนึง แผนการที่ให้แยกกลุ่มศัตรูออกเป็นสองสำเร็จด้วยดี นั่นก็เพื่อไม่ให้เกิดการเสียเปรียบด้านจำนวนและเกิดสถานการณ์ที่ว่า ‘ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร’ ขึ้นมา

          ในความหมายก็คือทั้งอัลเฟรดและชินต่างกลัวว่ากลุ่มของออสตราเลียและราชาอันดับ 4 จะร่วมมือกันเพื่อโค่นพวกเรา เพราะเป็นที่แน่ชัดว่าอย่างน้อยหากเป้าหมายไม่ใช่เพื่อกำจัดแองกริคราวน์ที่เป็นศัตรูอันดับ 1 ออกจากเกมก็ต้องเป็นการตามหาผู้ปกครองดินแดนมาลาเชียอย่างมิว

          ซึ่งแน่นอนอีกว่ายังไม่มีใครรู้ว่าผู้ปกครองคือมิว

          ดังนั้นหนทางชนะพวกเขาจึงเหลือเพียงอย่างเดียว นั่นคือการโค่นพวกชินและอัลเฟรดให้ได้หมดทุกคน

 

“เห้ย ๆ… ดูเหมือนเจ้า ‘วลาด’ จะมาร่วมศึกค่ำคืนนี้ด้วยแฮะ”

          ชายผู้สวมหน้ากากจิงโจ้เหวี่ยงกระบอกเหล็กหนามในมือไปมาราวคันไม้คันมือ นั่นเกิดขึ้นระหว่างอัลเฟรดคิดแผนต่อไป

          ศัตรูที่เหลืออีก 3 คนที่เป็นฝั่งออสตราเลียเหมือนกันเองก็ทำท่าทางเหมือนอยากจะสู้เต็มแก่ ท่าทางพวกเขารีบร้อนจนเป็นที่สังเกตของอัลเฟรด

 

หากคิดตามปกติ ออสตราเลียน่าจะเสียพื้นที่ให้กับราชาอันดับ 1 ไปภายในคืนนี้แน่นอน ไม่มีทางเป็นอื่น

ดังนั้น ที่เจ้าพวกนี้กล้าทิ้งเขต 62 ที่เราจะไปยึดแล้วมายึดเขต 60 ของเราก็เพื่อสร้างทางหนีให้ราชาตัวเองรึเปล่านะ?

 

ถ้าใช่ก็สมเหตุสมผลที่รีบร้อนกันล่ะนะ

          อัลเฟรดคิด วิเคราะห์ปฏิกิริยาของอีกฝ่ายอย่างใจเย็น เขาเอามือไพล่หลังให้สัญญาณกับพวกพ้องทุกคนที่เหลือ

 

“อย่าประมาทล่ะครับแกงก้า อีกฝ่ายเป็นถึงวลาด แถมจำนวนของอีกฝ่ายยังมีมากกว่าด้วย”

          ในบรรดาคนที่รีบร้อนกลับมีคนนึงคุมตัวเองได้อยู่ นั่นคือชายผู้สวมหน้ากากหมีโคอาล่า

          แต่เขาก็ดันทำท่าทางดันแว่นตาทั้งที่ก็สวมหน้ากากอยู่ อัลเฟรดชักไม่แน่ใจแล้วว่าชายคนนี้คุมสติตัวเองได้ไหม

 

          เช่นไรก็ตาม แม้ชายที่สวมหน้ากากจิงโจ้… แกงก้าจะได้ยินแล้ว แม้จะเดาะลิ้นไม่พอใจแต่ก็เชื่อฟังคำพูดของพวกพ้องเป็นอย่างดี

          ทั้งชายสวมหน้ากากพอสซัมผู้ใช้กระบองเหล็ก และชายสวมหน้ากากวอมแบทผู้ใช้ค้อนเหล็กขนาดพอกับส่วนสูงเองก็ทำตาม

          ดูจากรูปร่างภายนอก พวกเขาล้วนเป็นชายหนุ่มอายุ 20 ต้น ๆ ที่ไม่ได้มีร่างใหญ่โตอันผ่านการต่อสู้มามากมายแต่อย่างใด

          กลับกัน พวกเขาอาจเป็นคนที่มีชีวิตปกติใต้แสงตะวันแบบเดียวกับพวกอัลเฟรดก็ได้ด้วยซ้ำ

 

ดูเหมือนไม่ว่าจะก๊กเหล่าไหนก็ดูจะเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันหมดเลยแฮะ

สมแล้วกับที่เป็นเหล่าผู้ถูกเลือกโดยผู้มีคุณสมบัติของราชา

 

“ยอดเยี่ยมมากครับที่ไม่บุกเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้า…”

          อัลเฟรดยิ้มขมเชยชมศัตรูภายใต้หน้ากาก

 

“แต่ถึงแบบนั้น พวกเราเองก็ไม่ยอมให้พวกคุณเริ่มก่อน… หรอกนะ!”

“ห๊ะ!”

          พออัลเฟรดว่าจบ ริวกับมิวก็พุ่งตัวแทรกผ่านด้านข้างของอัลเฟรดเข้าใส่ศัตรูทันที

          หอกของริวฟาดใส่ชายสวมหน้ากากพอสซัมแต่เขาก็รับไว้ได้ แต่ก็ถึงกับกระเด็นไปไกลหลายเมตรด้วยพละกำลังที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง 

          มิวที่ไปพร้อมกันปามีดสั้นใส่ชายสวมหน้ากากวอมแบทจนต้องถอยกรูดไปอีกทาง… กำลังรบของอีกฝ่ายถูกแบ่งอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดจากความต่างชั้นของประสบการณ์ในการสั่งการ

 

“มาเจอกันหน่อยไอ้หนูผี!” ริวภายใต้หน้ากากลิงเผือกประกาศกร้าวราวยั่วยุ และดูเหมือนมันจะได้ผลแทบจะทันที

 “ปากดีนักนะโว้ย!!!”

          ชายผู้สวมหน้ากากพอสซัมทุบกระบองเหล็กลงพื้นอย่างเกรี้ยวกราด เขายกกระบองเหล็กคู่กายขึ้นมาควงเหวี่ยงไปมาหลายต่อหลายรอบแล้วเดินดุ่มเข้าหาริว

 

          ริวเห็นแบบนั้นยิ่งยิ้มพึงพอใจแล้วตั้งท่า เขาใช้ปลายหอกชี้ใส่ศัตรูเตรียมพุ่งแทง แต่อีกฝ่ายที่ไร้กระบวนท่าใด ๆ นั้นกลับประมาทไม่ได้เลยเพราะสร้างแรงลมจากการเหวี่ยงผิดแรงมนุษย์ทั่วไป หากเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า ต่อให้เป็นริวก็คงปลิวเอาได้ง่าย ๆ

 

“โอ้ววว!!!”

          แล้วพอสซัมก็กระโดดขึ้นสูงทั้งที่ยังเหวี่ยงกระบอกเหล็กอยู่ พุ่งเข้าใส่ริวและทุบเขาด้วยกระบองเหล็กจากด้านบน ริวทำได้เพียงแค่ใช้ด้ามหอกเปลี่ยนวิถีการโจมตีออกไป

          ความรุนแรงนั่นทำเอาริวถึงกับแขนขาชา

 

“ท่าทางจะงานยากกว่าที่คิดนะเนี่ย”

          ริวแอบเหงื่อตกอยู่ใต้หน้ากาก หันมาคิดอย่างจริงจังถึงวิธีพิชิตศัตรู

 

          และไม่เพียงแค่ริวเท่านั้น มิวกับวอมแบทเองก็เป็นไปอย่างสูสี แต่ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะมิวยังไม่ได้ใช้พลังจริง ๆ ของตัวเองบวกกับยังไม่ยอมใช้ตราอัศวิน

          ทางหมิงเซียนนั้นมีพลังในการต่อสู่ต่ำสุดจึงยืนอยู่แนวหลังทำหน้าที่ประเมินสถานการณ์

          เหลือเพียงอัลเฟรดใต้หน้ากากผีดูดเลือดกับไดอาผู้อยู่ภายใต้หน้ากากกบสีเขียว เผชิญหน้ากับชายสองคนผู้สวมหน้ากากจิงโจ้และหมีโคอาล่าซึ่งน่าจะเป็นผู้นำของกลุ่มนี้

 

“ว่าแต่บังเอิญจังนะครับเนี่ย เล่นมาพร้อมกันกับพวกของฮ่องเต้แบบนี้ พวกผมเองก็ลำบากแย่สิ”

          อัลเฟรดยักไหล่ด้วยท่าทีสบาย ๆ แม้ยืนประจันหน้าศัตรู นั่นทำให้หน้ากากจิงโจ้กับหน้ากากโคอาล่าไม่สบอารมณ์เอาซะเลย

 

“จะคิดไงก็เอาเถอะนะ เพราะยังไงสิ่งที่พวกเราต้องทำก็ไม่เปลี่ยน เนอะโคล่า!”

“ก็ตามนั้นแหล่ะนะครับ”

          ทั้งสองคนตั้งท่าเตรียมพร้อมจะพุ่งเข้ามาเต็มที่

          ไม่สิ… พุ่งเข้ามาแล้วต่างหาก ระยะทางเกือบสิบเมตรระหว่างแกงก้ากับอัลเฟรดถูกร่นลงในพริบตาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาเงื้อกระบองเหล็กหนามขึ้นสูงแล้วฟาดกวาดทั้งอัลเฟรดและไดอาในพริบตา

          อัลเฟรดกับไดอาถูกฟาดเข้าเต็ม ๆ

 

“ห๊ะ!?”

          แต่ร่างของทั้งคู่ก็เริ่มบิดเบี้ยวราวหมอกน้ำค้างถูกพัด แถมที่พื้นซึ่งแกงก้ากำลังร่อนลงยังมีเหล็กแหลมสีแดงโลหิตพุ่งเข้าใส่ราวกับหอก

          แต่แกงก้าก็ใช้ไหวพริบพลิกตัวหลบกลางอากาศลงพื้นจนได้

          หอกนับสิบเล่มแทงทะลุขึ้นจากพื้นใส่เขาอีกรอบแต่แกงก้าก็ยังสามารถวิ่งหลบไปมาได้อีก จนถึงตอนที่แก้งก้าถีบพื้นกลับไปตำแหน่งเดิม การโจมตีก็หยุดลงพอดี

          ท้ายสุดทั้งสองฝ่ายก็ต้องกลับไปตั้งหลัก

 

“โห… ต้องขอชมล่ะนะครับที่หลบการโจมตีประสานของพวกเราได้หมดเลยแบบนี้”

          ร่างของอัลเฟรดปรากฏขึ้นในตำแหน่งที่ห่างออกไปและตรงนั้นมีไดอาอยู่ด้วย

          แกงก้ายืนหอบกับโคล่าที่แสดงท่าทีระแวดระวังต่างมองไปยังจุดที่ทั้งคู่ยืนอยู่

 

“เฮอะ! ทางนี้เองก็เหมือนกันล่ะวะ” แก้งก้าพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะยกกระบองเหล็กหนามขึ้นพาดบ่า

“อย่างที่ลือกันจริง ๆ นะครับ ‘วลาดจอมเสียบ’ ”

          โคอาล่าทำท่าดันแว่นทั้งที่สวมหน้ากากอีกครั้ง เขาพินิจพิเคราะห์ดงหนามสีแดงฉานตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน รวมถึงมองระยะไกลเพื่อสังเกตบริเวณข้อมือของอัลเฟรดที่ถูกกรีดจนเลือดไหลออกมาก่อนจะพูดต่อ

 

“ไนท์ที่สามารถเปลี่ยนของเหลวให้เป็นของแข็งได้อย่างที่ต้องการสินะครับ ความแข็งก็ขึ้นกับวัตถุดิบต้นฉบับด้วย เพราะเหตุนั้นเลือดของเจ้าตัวที่มีความเข้ากันได้กับพลัง แถมถ้าเป็นคุณที่มีข่าวลือว่าเป็นแวมไพร์ เลือดของคุณคงเป็นวัตถุดิบชั้นยอดในการใช้พลังเลยล่ะสิ”

“หวา… โดนจับได้ซะแล้ว เป็นคนดังนี่ลำบากจังนะครับเนี่ย”

          อัลเฟรดเกาหลังศีรษะ ท่าทางเหยาะแหยะนั่นทำให้โคล่าส่งเสียง หึ! ออกมาอย่างพอใจ

 

          แม้แต่ในโลกเบื้องหลัง พวกอัลเฟรดเองก็เป็นกลุ่มที่มีความสามารถอันดับต้น ๆ อย่างที่ชินคิด

          แต่ชินเองก็คงไม่คาดคิดหรอกว่าอัลเฟรดนั้น ถูกกล่าวขวัญว่าแข็งแกร่งรองจากราชาท็อป 3 ในปัจจุบันอย่างราชาอันดับที่ 1 อันดับ 4 และอันดับ 5 เลยทีเดียว

          ความเจ้าเล่ห์ มันสมองและความเจ้าแผนการของเจ้าตัวนั้นก็ส่วนนึง

          …แต่แน่นอนว่าปัจจัยหลักนอกเหนือจากนั้นก็คือความแข็งแกร่งส่วนบุคคล

 

“แต่ว่าก็ว่าเถอะนะครับ… ไนท์ของทางคุณเองก็ดูเหมือนจะโกงเหมือนกันนะครับ เล่นสามารถเคลื่อนย้ายทุกอย่างที่อยู่ในระยะสายตาได้เนี่ย แต่ก็ไม่ได้เคลื่อนย้ายพวกเรา ก็แสดงว่ามีเงื่อนไขในการใช้งานสินะครับเนี่ย” 

          น้ำเสียงของอัลเฟรดทุ้มต่ำลงจนน่าขนลุก หน้ากากผีดูดเลือดที่เขาสวมยิ่งแสดงความน่าเกรงขามทำให้ขาของทั้งแกงก้าและโคล่าหยุดกึกด้วยสัญชาตญาณป้องกันตัว

 

          เรื่องที่อัลเฟรดอาจรู้พลังของตนนั้นยังไม่น่ากลัวเท่าความกดดันที่ชายคนนี้แสดงออกมาด้วยซ้ำ นั่นคือสิ่งที่ทั้งสองคนคิด

 

“ทางผมเองก็ไม่อยากยืดเยื้อซะด้วย มาจบเรื่องกันเลยดีกว่า” 

          อัลเฟรดยิ้ม แล้วร่างของเขาก็อันตรธานหายไปราวกับหมอกจนแกงก้ากับโคล่าเบิกตาโพลง

 

พลังสร้างภาพลวงตาของผู้หญิงที่สวมหน้ากากกบงั้นเหรอ?

          โคล่าเหงื่อตกขณะมองไปรอบ ๆ

          แต่หาได้จำเป็นต้องกังวลไม่ เพราะแม้อีกฝ่ายจะโผล่มาโจมตีจากทางไหนตนก็จะทำการเคลื่อนย้ายตัวเองกับแก้งก้าไปให้ไกลจากจุดได้เปรียบของศัตรูในทันที———

 

“เอ๊ะ!?”

          ทว่า… ในระหว่างที่โคล่าคิดแบบนั้น หอกโลหิตสีแดงฉานก็แทงทะลุอกเขาจากด้านหลัง

          การโจมตีที่คาดไม่ถึงทำให้เขาได้สติ โคล่าจึงคิดถึงสิ่งที่ต้องทำเป็นอันดับแรก นั่นคือการเคลื่อนย้ายตัวเองออกจากจุดนี้

 

“อะ… ทะ ทำไม!?”

          ทว่าความจริงที่ตระหนักได้กลับโหดร้ายยิ่งนัก… โคล่าไม่สามารถใช้พลังไนท์ที่เป็นไพ่ตายแสนภาคภูมิใจได้

          ดวงตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจภายใต้หน้ากากเริ่มแฝงความสิ้นหวัง โลหิตที่ไหลจากปากแผลจำนวนมากขึ้น

 

          และอัลเฟรดก็ปรากฏตัวขึ้นจากทางด้านหลังของโคล่าในจังหวะนั้น

 

“อะ อ้าก!”

“เวสเตอร์!!!”

          หอกอีกสองเล่มพุ่งจากพื้นเสียบทะลุร่างของโคล่าอีกคราจนเขาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด แม้แต่แกงก้ายังไม่อาจใจเย็นอยู่ได้จนเผลอเรียกชื่อจริงของพรรคพวกออกมา

          แต่แกงก้าไม่อาจขยับตัวได้อีกแล้ว เพราะโคล่าตอนนี้กลายเป็นตัวประกันของอัลเฟรด

          ภาพที่ชายสวมหน้ากากโคล่าถูกเสียบด้วยหอกสามเล่ม พร้อมกับมีผีดูดเลือดอยู่เบื้องหลังนั้น ราวกับเป็นสิ่งยืนยันฉายาของอัลเฟรด

          วลาดจอมเสียบ

 

❖❖❖❖❖