“แล้วจะไปไหนดีล่ะทีนี้?”

          เคนเนธถามในขณะเดินลงบันไดพร้อมกับชิน เกวน เพื่อนชายคนนึงและเพื่อนหญิงอีกสองคนตามหลังมาเป็นกลุ่ม

          ซึ่งคนที่อยู่ในสภาพพร้อมเที่ยว คือทุกคนยกเว้นชิน

 

“ที่เขาปล่อยให้กลับเร็วก็เพราะอยากให้กลับบ้านไม่ใช่เหรอ?” ชินแนะนำ แต่ก็ไม่น่าได้ผลเพราะทุกคนเห็นต่างกับเขากันหมด

“คิดมากตลอดเลยนะชินเนี่ย!” เกวนตบไหล่ยิ้มแห้งให้

          แต่ทุกคนก็เข้าใจว่าชินแค่เป็นห่วง เขาเลยทำได้แค่ถอนหายใจปนยิ้มแบบสมยอม

 

แต่เอาเถอะ ถ้าจะไปก็เป็นเวลากลางวันนี่แหละปลอดภัยที่สุดแล้ว

          ชินลงความเห็นแล้วตามกลุ่มไป ทุกคนเห็นก็สบายใจเพราะจะได้เป็นการเที่ยวแบบสนุกสนานไร้การบังคับ

          นั่นเลยทำให้บรรยากาศครึกครื้นขึ้นมาทันตา

 

“งั้นไปเกมเซนเตอร์ที่ช็อปปิ้งมอลกันดีไหม?” เคนเนธเสนอ

“เอ้ย! แต่ฉันอยากไปร้องคาราโอเกะมากกว่านะ!”

          แต่เพื่อนชายอีกคนกลับงัดข้อให้ไปอีกทาง เคนเนธได้ยินแล้วก็หันมองเพื่อนชายคนนี้ขวับเลย

 

“…ไม่เอา ฉันอยากไปเล่นเกม” เคนเนธทำหน้ามุ่ยใส่ ถ้าจะถามหาเด็กเอาแต่ใจในร่างของหนุ่ม ม.ปลาย ก็หาได้จากที่นี่เอง

“แต่รอบที่แล้วฉันเพิ่งไปเล่นเกมมานะ!”

          แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่ชอบเด็ก ยิ่งกับเด็กเอาแต่ใจด้วยยิ่งแล้วใหญ่

          ส่วนถ้าว่ากันตามเหตุผล… เพื่อนชายคนนี้เพิ่งไปเกมเซนเตอร์เมื่อไม่กี่วันก่อนผิดกับเคนเนธที่ไม่ได้ไปนานสองสัปดาห์แล้ว เพราะเหตุนั้นทั้งสองจึงมีเหตุผลพอที่จะไม่ยอมรับข้อเสนอของอีกฝ่าย

 

จังหวะนรกจริง ๆ

          ชินเหนื่อยใจจนกุมขมับ เขาไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลยไม่ว่าจะในบริบทใดก็ตาม

 

“ก็เล่นเกมมันสนุกกว่านี่นา!”

“คาราโอเกะก็สนุกเหมือนกันนั่นแหละ!”

          เมื่อเหตุผลทั้งสองมีเท่ากัน ความไม่พอใจก็เริ่มเกิดขึ้นเพราะไม่รู้จะใช้หลักการอะไรในการตัดสิน

          ทั้งสองเริ่มขึ้นเสียงกันจนเพื่อนผู้หญิงทั้งสองและเกวนเหงื่อตกกังวล

          …และทำเอาชินไหล่กระตุกด้วย

 

“นี่”

“ “อึ๋ย!?” ”

          พอได้ยินชินทำเสียงโทนต่ำ ทั้งเคนเนธและเพื่อนชายอีกคนก็ขนลุกชูชันไปทั้งตัว

          จะหันไปมองชินก็ทำได้แค่ค่อย ๆ ขยับหมุนศีรษะทีละนิดด้วยความกลัว เพราะเป็นที่รู้กันว่าจะหันไปเจอใบหน้ายักษ์มาร

 

“อย่าทะเลาะกันสิ ถ้าตัดสินไม่ได้ก็เป่ายิ้งฉุบเอา”

“คะ ครับผม”

“ขะ เข้าใจแล้ว”

          ทั้งสองไม่มีใครกล้าโต้เถียง เพราะถึงชินจะยิ้มออกมาบาง ๆ แต่น้ำเสียงนี่กดดันปานกำลังเอามีดจี้คออยู่ชัด ๆ

 

          ด้วยเหตุนั้น สถานที่เที่ยวหลังเลิกเรียนเลยกำลังจะถูกตัดสินด้วยการเป่ายิ้งฉุบ

          และผลลัพธ์ก็คือ เคนเนธเป็นฝ่ายชนะ

 

“เจ๋งเป้ง!!!”

“ทำไมก๊านนน!!!”

          ทั้งสองคนตะโกนด้วยความรู้สึกต่างกันสุดขั้ว แต่อย่างน้อยเพื่อนร่วมชั้นชายที่แพ้จนน้ำตาตกในก็ยังโดนชินตบไหล่ปลอบใจ

 

“ไม่เป็นไรนะ ครั้งหน้าค่อยไปคาราโอเกะตามที่นายว่าก็ไม่สายไปหรอก”

“ชิน…”

          ดวงตาของเขากลับกลายเป็นประกายทั้งที่เพิ่งแพ้การดวล อย่างน้อยเขาก็รู้สึกว่าข้อเสนอของตัวเองไม่ได้สูญเปล่า

          เกวนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เห็นแบบนั้นแล้วก็อมยิ้มหัวเราะพอใจจนชินยังแอบสงสัย

 

“อะไรเหรอ?”

“เปล่าหรอก คิดว่าสมเป็นนายดีน่ะ”

          เกวนยิ้มให้ชินอย่างมีนัยยะพิเศษ แต่ชินก็รู้สึกดีแม้จะไม่เข้าใจความรู้สึกเธอไปเสียหมด เพราะอย่างน้อยรอยยิ้มนั่นคงเป็นความรู้สึกที่ดีแน่ล่ะ

          เช่นเดียวกับเพื่อนผู้หญิงอีกสองคนที่สบายใจเพราะจบเรื่องทะเลาะลงได้ ตอนนี้แผนการเลยเข้าที่แล้ว

 

“งั้นถ้าตัดสินใจได้แล้ว ก็ไปกันเต๊อะหมู่เฮา!”

          ส่วนทางเคนเนธระริกระรี้ใหญ่ เพราะนอกจากชนะแล้วยังได้ไปที่ที่อยากไปด้วย เขาชูมือชูไม้เดินนำออกจากตัวอาคารไปอย่างร่าเริง

 

          …จังหวะนั้นเป็นตอนที่มีเด็กสาวคนนึงเดินออกมาจากตัวอาคารพร้อมกับพวกชินพอดี แม้อยู่ห่างไปพอสมควร ก็ยังดึงดูดความสนใจทุกคนรวมถึงคนที่เดินอยู่ก่อนแล้วด้วย

 

“เฮ้ยๆ นั่นมันโอลิเวียไม่ใช่เหรอ?” เคนเนธส่งเสียงตื่นเต้นราวกับเห็นของหายาก

          แต่ตามความหมายแล้ว เด็กสาวคนนี้ก็คือของหายากจริง ๆ นั่นแหละ

          เธอเป็นเด็กนักเรียนสาวผู้มีเรือนผมสีเงินยาวสลวย ดวงตาสีเขียวใบไม้ราวกับผืนป่ากรีนวู๊ด ส่วนสูง 170 ซม. ใบหน้าสละสลวยราวกับออกมาจากภาพวาดของเทพธิดา หากเกวนเรียกว่าเป็นคนสวย เธอคนนี้ก็อยู่อีกระดับนึง แถมด้วยอาวุธของผู้หญิงอย่างหน้าอกหน้าใจที่เธอคนนี้มีก็ห่างชั้นกับทุกคนอย่างสิ้นเชิง หากรวมกับท่าทางการเดินอย่างมั่นคง แน่วแน่และสง่างามของเธอไปด้วยอีก นั่นยิ่งทำให้ทุกคนรู้สึกราวกับอยู่บนโลกคนละใบกับเธอ

          ใบหน้าที่เรียบเฉยราวกับไร้อารมณ์ของเธอ ว่ากันว่าต่อให้ถูกสารภาพรักก็ไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยซักนิดนั่นคือเสน่ห์อีกอย่างของเธอ จนได้ฉายาว่า ‘ราชินีน้ำแข็ง’ เลยทีเดียว

          ทว่าจุดสังเกตที่ขาดไปไม่ได้เลยก็คือใบหูที่ยาวเป็นพิเศษของเธอ

          ใช่ เธอคือหนึ่งในเผ่าพันธุ์ที่มีพลังพิเศษเหนือมนุษย์… เอลฟ์

          ซึ่งหากนับเฉพาะในโรงเรียนนี้ มีคนที่เป็นเอลฟ์เพียงแค่ 5 คนเท่านั้น ส่วนเผ่ามนุษย์สัตว์เองก็มีราว ๆ 20 คนเห็นจะได้ เพราะการใช้ชีวิตร่วมกันหลากเผ่าพันธุ์ไม่ใช่เรื่องแปลกของยุคนี้

          อนึ่ง เธอคนนี้… โอลิเวียเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาห้อง ม. 5/1 ซึ่งถัดไปจากห้องของชินนี้เอง

 

“ถึงจะเห็นมาหลายรอบแล้วก็เถอะ แต่ก็สวยสุดยอดไปเลยนะเนี่ย” 

          เคนเนธออกสีหน้าเคลิบเคลิ้ม ไม่สิ… พูดให้ถูกคือนอกจากชินแล้ว ทุกคนไม่แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันต่างต้องมนตร์สะกดของเธอหมด

 

“นั่นสิ… เอามาตรฐานของมนุษย์มาเปรียบด้วยไม่ได้เลย”

          เกวนเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ใช้น้ำเสียงยอมแพ้แต่โดยดีและได้แต่ถอนหายใจกับความงดงามที่เกินขีดจำกัดของเผ่าพันธุ์

          ว่ากันว่าแม้แต่เอลฟ์ที่หน้าตาระดับล่างสุดยังงดงามกว่ามนุษย์ที่สวยที่สุดด้วยซ้ำ เกวนจึงได้แต่คิดว่ามันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ เพราะโอลิเวียคนนี้เธอสวยที่สุดในบรรดาเอลฟ์ที่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ

          แต่ในที่นี้กลับมีเพียงคนเดียวที่รู้สึกไม่เหมือนคนอื่น นั่นคือชิน

 

เอาเถอะ… ความงดงามมันสำคัญก็จริงในการเลือกคนรัก

ถึงจะบอกว่าคบกันเพราะนิสัยก็เถอะนะ แต่ยังไงหน้าตามันก็สำคัญพอ ๆ กันอยู่ดี คนเราก็แบบนั้นแหละ พวกเคนเนธและคนส่วนใหญ่คงคิดแบบนั้นกัน

 

แต่ถึงอย่างงั้นตัวเราในตอนนี้น่ะ… ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพรรค์นี้หรอก

          แทนที่จะรู้สึกอย่างนั้น ความรู้สึกหลายอย่างกลับปนเปอยู่ในอก

          ทั้งอิจฉาผู้คนรอบตัวที่รู้สึกตื่นเต้น ทั้งเจ็บปวดที่ไม่อาจมีความรู้สึกรักได้อย่างแท้จริง และยังเกิดความรู้สึกผิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวอีก

 

“ไปกันเถอะ”

          ชินส่งเสียงเรียกราวกับปลุกทุกคนให้ตื่นจากภวังค์… รวมถึงตัวของเขาเองด้วย ก่อนที่จะเดินออกนอกรั้วโรงเรียนไป

          โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าโอลิเวียคนนั้นชำเลืองมองเขาจากด้านหลัง

 

❖❖❖❖❖

 

          หลังจากนั้นทั้งกลุ่มก็เดินไปขึ้นรถไฟฟ้าเหมือนกับตอนที่มาโรงเรียน ภายในตัวรถค่อนข้างโล่งเพราะไม่ใช่เวลาเดินทางของคนส่วนใหญ่ แต่หากสังเกตดูก็พบว่ามีนักเรียนโรงเรียนอื่นกลับในเวลานี้ด้วยเหมือนกัน

 

ลำบากกันไปหมดเลยแฮะ

          ชินสบตากับเด็กนักเรียนหญิงสวมแว่นคนนึงที่น่าจะยังอยู่มัธยมต้น เห็นใครต่อใครโดนผลกระทบจึงอดคิดแบบนั้นไม่ได้

 

          ทันทีที่รถไฟฟ้าถึงที่หมายและเทียบท่าสถานี เคนเนธและเพื่อนชายก็กระโดดโหยงราวกับเด็ก ๆ วิ่งนำกลุ่มขึ้นห้างไป สาว ๆ รวมถึงชินได้แต่ยิ้มแห้งวิ่งตามไปด้วย

 

          สถานที่แรกที่ไปกันคือเกมเซนเตอร์โซนอาเคดเกม เป็นเกมตู้ที่ยังคงหลงเหลือให้เห็นในสมัยนี้ แม้นี่จะเป็นยุคของ AR หรือ VR แล้วก็ตาม แต่ความสนุกที่ยังคงเติมเต็มด้วยสัมผัสของมือจริงนั้นก็ยังมีคุณค่าอยู่

          พวกของชินไม่ได้มาเป็นครั้งแรก ทั้งกลุ่มเข้าไปนั่งเล่นเกมต่อสู้ Tekk*n โดยที่มีสาว ๆ กลุ่มของเกวนมุงดูตามเคย

          และผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม คือชินชนะรวด 10 ตาติด เคนเนธแสดงอาการเจ็บใจก่อนจะขอเปลี่ยนเกมที่เล่นไปเรื่อย จะทั้ง Rhythm , FPS หรือเกมชู๊ตบาสก็เล่นกันไปหมดทุกเกม

          แต่ถึงอย่างงั้นชินก็ยังชนะรวดอยู่ดี เคนเนธและเพื่อนชายอีกคนได้แต่แสดงอาการเจ็บใจเหมือนเคย 

          ส่วนสาว ๆ ยกเว้นเกวนที่เห็นชินเล่นเกมเก่งซะขนาดนั้นก็ทำเอาเปลี่ยนมุมมองไปเลย เพราะคิดมาตลอดว่าชินเป็นหนอนหนังสือ ส่วนเกวนนั้นได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ เพราะชินกับภาพนี้มานานแล้ว

 

          ทั้งกลุ่มเล่นเช่นนั้นจนกระทั่งถึงเวลาบ่ายโมง ก่อนจะย้ายที่ไปทานอาหารกลางวันพร้อมกันจนอิ่ม

          ทุกคนเริ่มเดินเล่นตามห้างต่อตามประสาวัยรุ่นสมัยนี้ ทั้งร้านของเล่น ร้านเสื้อผ้า ไปจนถึงร้านขายของจิปาถะ ซึ่งช่วยผ่อนคลายได้แม้จะไม่ได้ซื้ออะไรเลยก็ตาม

          การผจญภัยเล็ก ๆ ดำเนินไปจนกระทั่งเพื่อนสาวคนนึงเริ่มเหนื่อย ทั้งกลุ่มเลยจบการเดินทางลงและไปพักที่คาเฟ่เล็กราวหนึ่งชั่วโมง

          และกว่าจะรู้ตัว… ท้องฟ้านอกอาคารก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มเสียแล้ว

 

❖❖❖❖❖

 

“ฮ่า! สนุกเป็นบ้า!” เคนเนธพ่นล้มหายใจด้วยความสะใจ ก่อนจะจิบน้ำในขวดไปด้วยเดินนำไปด้วย

“ก็นั่นสินะ”

          เห็นเคนเนธสนุกก็ทำให้ชินยิ้มออกมาด้วยความผ่อนคลายเช่นกัน ชินแอบรู้สึกขอบคุณพวกเขาด้วยซ้ำไปที่พาออกมาเที่ยวเล่นเปลี่ยนบรรยากาศ

 

“ไม่ต้องมานั่นสินะเลยเฟ้ย!” เคนเนธเข้ามากอดคอชินเหมือนอยากเอาคืนเรื่องที่เล่นเกมแพ้

          ไม่สิ… คนที่แปลกใจไม่ได้มีแค่คนแพ้อย่างเคนเนธแน่

 

“นั่นสิ ไม่เห็นรู้เลยว่าชินจะเล่นเกมเก่งขนาดนั้น!”

“เรียนก็เก่ง สอบก็ได้ท็อปสายชั้นตลอด… นี่นายเป็นมนุษย์แน่ปะเนี่ย?” เพื่อนสาวสองคนทำสายตาชื่นชมเป็นประกายใส่ชิน หากเป็นผู้ชายปกติคงเขินจนตัวลอยไปแล้ว

“ก็มนุษย์น่ะสิ”

          แต่ชินก็ยังตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางเช่นเคย บางทีเกวนก็แอบคิดเหมือนกันว่าการ์ดเขาจะแข็งไปถึงไหนกัน 

 

“นายเนี่ยไม่โลภเลยนะ… หน้าตาก็หล่อ การเรียนก็โหดสลัดแท้ ๆ แต่ยังไม่มีแฟนกับเขาซะงั้น” ส่วนเคนเนธก็ได้แต่เสียดายแทนชินเพราะเจ้าตัวไม่ชอบโปรโมทตัวเอง

“นายเองก็ยังไม่มีเหมือนกันนี่พ่อรูปหล่อ”

“หนวกหูเฟ้ย!”

          เคนเนธแขวะเล่น แต่ชินก็ยิ้มอ่อนสวนกลับในทันที ทั้งสองคนเป็นที่ขบขันของทุกคนตลอด

 

“แต่ว่านั่นไง ถ้าเป็นนายอาจจะเล็งโอลิเวียได้เลยนะ!” 

“ไม่เห็นหน้าอกบะละฮึ่มนั่นรึไง? แถมยังสวยโคตร ๆ อีกด้วย นั่นคงเป็นความใฝ่ฝันของผู้ชายทุกคนเลยมั้งนั่น!”

          หนนี้เป็นเพื่อนชายอีกคนที่ยังไม่หลุดประเด็นเรื่องผู้หญิง เคนเนธเองก็กลับมาร่วมด้วย แต่สำหรับนักเรียนชายกลัดมัน ประเด็นหลักที่ให้คุยมันก็มีอยู่แค่นี้

          ทางชินที่ได้ยินแบบนั้นเผยสีหน้าเย็นชาออกมานิดหน่อย แต่ไม่ถึงขนาดที่มีคนสังเกต

 

“พวกผู้ชายก็เป็นซะแบบนี้แหละน้า”

“นั่นสิ เพราะแบบนี้ชินเขาเลยป็อปมากกว่านายน่ะเคนเนธ” 

“อะไรกัน!?”

          เพื่อนสาวสองคนช่วยถมไฟหนักขึ้น ทำให้ชินยิ้มแห้งออกมาอีก

 

“เนอะเกวน…”

          หนึ่งในเพื่อนสาวกระซิบข้างหูเกวน ส่งผลให้หน้าแดงจนต้องหลบหน้าทุกคนไปอีก แต่แน่นอนว่าตอนนี้ทุกคนสนใจชินอยู่เลยไม่มีใครสังเกต

          ทั้งกลุ่มคุยเล่นแบบนั้นจนกระทั่งถึงทางเข้าหน้าห้างสรรพสินค้า เป็นเวลา 17.30 น. พอดี

 

“งั้นก็ ไว้เจอกันนะ”

          ชินพูดพร้อมกับโบกมือลากลุ่มของพวกเคนเนธด้วยรอยยิ้ม เพราะชินเป็นคนเดียวที่อพาร์ทเมนต์ตั้งอยู่ทิศตรงข้าม

 

“โอ้ว! ไว้เจอกันนะ” เคนเนธตอบกลับด้วยรอยยิ้มร่าเริง พร้อมโบกมือให้เหมือนเคย

“อะ อื้ม… เจอกันพรุ่งนี้นะชิน”

          ส่วนเกวนตอบกลับมาด้วยสีหน้าประหม่าหน่อย ๆ ก่อนที่พวกเขาจะเดินหันหลังจากไปในทิศทางตรงข้าม

 

เที่ยวเล่นซะจนหนำใจเลยแฮะ…

          ชินมองแผ่นหลังของเพื่อนร่วมชั้นที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนานของพวกเคนเนธ พลางเหลือบมองไปที่ถนนฝั่งตรงข้าม สังเกตผู้คนที่เดินตามท้องถนน ก่อนจะเริ่มออกเดินบ้าง

 

ได้ไปเรียนตอนเช้า มีเพื่อนสนิทชายและเพื่อนสนิทสาวที่รู้ใจ

มีอาจารย์สุดแสบและเพื่อนร่วมชั้นที่ดีมีน้ำใจ

หลังเลิกเรียนก็หาเรื่องสนุก ๆ ทำจนเหนื่อย กลับไปบ้านและคอยเฝ้านึกอย่างสนุกสนานว่าพรุ่งนี้จะมีเรื่องดี ๆ แบบไหนรออยู่…

 

————แต่เรื่องแบบนั้นสำหรับฉัน มันเป็นแค่ ‘ฝันลม ๆ แล้ง ๆ’ เท่านั้น

          สายตาของชินเปลี่ยนไปเป็นคมกริบ รอยยิ้มที่มีเมื่อครู่หายไปสิ้นยามเมื่อเขาเดินคนเดียว เท้าเริ่มย่ำด้วยความเร็วที่มากขึ้น

          ไปยังจุดที่ถนนโล่ง อาศัยจังหวะที่ไม่มีใครสังเกตแล้วก็เลี้ยวหักศอกเข้าไปในมุมตึก ความเร็วของเขาลดลงราวกับโล่งใจที่ไร้ผู้คน

          …กลับมายังมุมมืดที่แสงสว่างส่องไม่ถึง

 

ใน ‘โลกแห่งแสงสว่าง’ นี้ ไม่ใช่ตัวตนจริง ๆ ของฉัน

แม้แต่ความรู้สึกหรือสีหน้าจริง ๆ ยังไม่ใช่… แล้วจะให้เรียกมันว่าเป็น ‘ความจริง’ ได้ยังไง

          ชินคิดประชดประชันตัวเอง เขาถอด ‘โฮโลวอช’ ที่ข้อมือซ้ายตัวเองซึ่งเป็นแบบยอดนิยมออกและปิดเครื่องลง ก่อนที่จะหยิบโฮโลวอชอีกแบบนึงซึ่งมีลักษณะคล้ายปลากระเบนสีดำลายแดงหุบครีบอยู่ ชินนำมันมาสวมข้อมือซ้ายแทนอันเก่า

          ชินเคาะที่ตัวกระเบนมันก็กางครีบออกทันที เขาทำการติดต่อคน ๆ นึงด้วยการสื่อสารระยะไกล

          ไม่นานนักก็ต่อสัญญาณได้ ภาพที่แสดงเป็นภาพที่มีตัวอักษร ‘Voice Only’ เป็นสัญลักษณ์เมื่อเริ่มการสื่อสารแบบไม่เปิดกล้อง

 

“นี่ฉันเอง” ชินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาต่างจากตอนปกติลิบลับ

          ไม่สิ… ความจริงแล้วนี่อาจเป็นเสียงยามปกติของเขา

 

“ค่ะมาสเตอร์” เสียงใสราวกับกระดิ่งของเด็กสาวดังขึ้นตอบรับคำเรียกของชินทันที ราวกับเธอรอชินอยู่ตลอดยังไงอย่างงั้น

“วันนี้ไม่ต้องกลับบ้าน… ไปที่เซฟเฮาส์หมายเลข 3 หลังอาทิตย์ตกดิน” 

“จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

          เด็กสาวตอบรับคำสั่งของชินในทันทีอีกครั้ง ชินยิ้มอ่อนออกมาทั้งด้วยความรู้สึกผิดและดีใจ

          ไม่เหมือนกับตอนปกติที่ปั้นยิ้ม… หากเป็นกับเด็กสาวคนนี้ชินจะแสดงรอยยิ้มออกมาจากใจ

 

อีกตั้ง 30 นาทีแท้ ๆ เคร่งครัดซะจริงนะ

แต่มันก็เป็นเพราะเราด้วยแหละ ว่ากันไม่ได้หรอก

          ชินเลิกคิดเรื่องไม่จำเป็นก่อนจะหายใจเข้าปอดเพื่อตั้งสติอีกครั้ง

          และในตอนที่กำลังเก็บโฮโลวอชแบบปกติเข้ากระเป๋า เขาก็เหลือบไปเห็นสมุดแบบฝึกหัดภาษาไทยที่ให้เคนเนธยืมไปเมื่อเช้า ภาพความสุขที่ได้รับมาตลอดทั้งวันก็แทรกเข้ามาราวกับหลอกหลอนให้เขาสับสนว่าสิ่งใดคือความจริง

          แต่ชินก็ส่ายหน้าไปมาอย่างแรงเพื่อลบภาพนั้นออก

 

ไม่ได้… ตัวเราในตอนนี้ยังมีความสุขไม่ได้

          ชินเตือนตัวเองเช่นนั้น เรียกภาพความทรงจำอันเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดกลบภาพความสุขแทน นั่นก็เพื่อย้ำเตือนถึงเป้าหมายของตัวเอง

          พริบตานั้น ดวงตาสีดำของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงสดของเลือดราวกับมันตอบสนองความรู้สึกแสนรุนแรงที่คุกรุ่นในอกของชิน เขาเปลี่ยนสายตาเป็นคมกริบอีกครั้งก่อนจะเริ่มออกวิ่งไปยังจุดหมาย

 

ในเมื่อภาพอดีตยังคงหลอกหลอนอยู่แบบนี้

การจะก้าวต่อไปได้ ก็มีแต่ต้องทำแบบนี้เท่านั้นแหละ

 

มีแต่ต้อง… สะสางเรื่องในอดีตให้มันจบไปซะ!

 

❖❖❖❖❖