“โทษทีนะที่ทำลายบรรยากาศ” ชินพูดหน้านิ่ง ไม่ได้ก้มหัวเลยแม้แต่น้อยเพราะลึก ๆ ก็รู้ตัวอยู่ว่าเขาไม่ได้ผิด

          และแน่นอนว่าไม่มีใครโทษเขาด้วย อัลเฟรดส่ายหัวเป็นเชิงว่าไม่ได้คิดมาก

 

“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกนะครับคุณชิน วันนี้ผมกะแค่มาบอกเป้าหมายต่อไปเฉย ๆ น่ะครับ แต่แผนการที่ใช้ได้จริงยังไม่สะเด็ดน้ำดีหรอกครับ เพราะว่าสถานการณ์ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว แต่ถึงจะเปลี่ยนแผน เป้าหมายก็ไม่ได้เปลี่ยนหรอกนะครับ”

“งั้นเหรอ? แล้วเป้าหมายคือที่ไหนล่ะ?” ชินออกน้ำเสียงสนอกสนใจเป้าหมายที่ว่า

          อัลเฟรดเลยพลอยยิ้มพอใจออกมาด้วย

 

“เขตที่ 62 ครับ”

          คำตอบของอัลเฟรดทำให้แผนที่ของประเทศดังกล่าวลอยเข้ามาในหัวของชิน

 

อินดรานีเซีย… ประเทศที่มีหมู่เกาะจำนวนมากที่สุดในโลก

ประเทศเขตนั้นตั้งอยู่ตอนใต้ของเขต 66 ที่เราอยู่ตอนนี้นี่เอง

 

“ศึกชิงดินแดนที่พวกเรากำลังทำอยู่ไม่ใช่สงครามแย่งชิงอาณานิคมแบบค่อย ๆ รุกคืบ แต่เป็นแบบยึดทีเดียวทั้งประเทศใช่ไหมล่ะครับ”

“อ่าห๊ะ”

          ชินพยักหน้าให้อัลเฟรด เขาคงพยายามจะทวนข้อมูลให้ชินอีกรอบ

          แต่แน่นอนว่านั่นเกินความจำเป็น

 

“เข้าใจล่ะ”

          ชินพูดขึ้น อัลเฟรดกับไดอาก็เบิกตาเลิกคิ้ว ทั้งที่ชินยังพูดไม่ทันจบ

 

“เพราะอาณาเขตเป็นเกาะจำนวนมาก หากศัตรูจะเข้ามายึดครองก็ต้องใช้เวลาและแบ่งกำลังพลมากขึ้น นั่นเพราะไม่รู้ว่าผู้ปกครองที่ต้องโค่นเพื่อยึดดินแดนนั้นอยู่ที่เกาะไหนกันแน่ เวลาและโอกาสที่เสียไปนั้นจะทำให้ฝ่ายตั้งรับได้เปรียบมหาศาล”

“สมแล้วจริง ๆ ครับคุณชิน”

          อัลเฟรดปรบมือให้กับข้อสันนิษฐานของชิน ทุกอย่างที่ชินพูดออกมาตรงกับที่เขากำลังจะอธิบายให้ฟัง 99% เปอร์เซ็นต์

          แต่ถึงแบบนั้น ชินก็ยังจับคางครุ่นคิดติดใจอยู่

 

ก็จริงที่เขต 62 นั้นเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่มองข้ามไม่ได้

แต่ก็ด้วยความที่มันเป็นจุดตั้งรับที่มีเจ้าของแล้ว การเข้าไปยึดครองก็ย่อมเป็นเรื่องยากด้วยเหมือนกัน

 

แถมเขต 62 ก็มีเกาะตั้ง 17,000 กว่าเกาะ

จะให้ค้นทุกเกาะเพื่อหาผู้ปกครองดินแดนน่ะมันทำไม่ได้ในทางปฏิบัติหรอก

 

แล้วถ้าจำไม่ผิด… ความสามารถของผู้ที่ปกครองดินแดนคือสามารถรู้ตำแหน่งของศัตรูไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีตราหรือไม่ก็ได้ด้วย

เวลามีผู้บุกรุกเข้ามา ถ้าไม่มีแผนการล่อซื้อก็ต้องรีบเข้าไปกำจัดอยู่แล้ว

 

พูดง่าย ๆ ว่าฝ่ายบุกเสียเปรียบเต็มประตู… ไม่ว่ากรณีไหนเจ้าบ้านก็จะรู้ตัวและมีสิทธิเข้ามาลอบโจมตีได้ก่อน

การเข้าไปแล้วควานหาตัวผู้ปกครองดินแดนไม่ใช่แผนที่ดีเลย

 

งั้นก็แสดงว่า…

 

“นายรู้ที่อยู่ของผู้ปกครองดินแดนเขต 62 แล้วสินะ”

“แหม่! คะแนนเต็มเลยคร้าบคุณชิน!”

          อัลเฟรดชูนิ้วโป้งทั้งสองมือมาทางชินยังกับจะบอกว่า ‘ถูกต้องแล้วคร้าบ!’

          ท่าทางอวยยศกันขนาดนั้นทำเอาชินเหงื่อตกเหมือนกัน โอลิเวียก็บ้าจี้ปรบมือให้ชินช่วยอัลเฟรดอีก

          …และที่น่าตลกกว่านั้นคือเกวนก็ปรบมือเชียร์ชินตามด้วย

 

“ตามนั้นเลยครับ แผนการคร่าว ๆ ก็คือเราจะบุกไปจัดการเป้าหมาย ซึ่งเรารู้ทั้งที่อยู่และตัวจริงอยู่แล้ว” อัลเฟรดขยายความ

“แต่ว่า…”

          อัลเฟรดชูนิ้วชี้ขึ้นมา เขาปรับน้ำเสียงทีเล่นทีจริงเป็นจริงจัง

 

“เพราะสถานการณ์โดยรวมตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว จากเมื่อวานที่มีแองกริคราวน์ปรากฏตัวเข้ามาในศึก พวกเราเลยเคลื่อนไหวด้วยแผนเดิมไม่ได้อีกแล้วน่ะครับ”

          อัลเฟรดผายมือมาทางชิน ทำให้ทุกคนหันไปมองตามตัวแปรสำคัญอย่างชินด้วย

          สายตานิ่วคิ้วขมวดของทุกคนทิ่มแทงจนชินรู้สึกสงสัย

 

“เรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” ชินเอียงคอ นอกจากมองอัลเฟรดแล้วก็หันไปมองหน้าทุกคนด้วย

          และใช่… ทุกคนยกเว้นโอลิเวียพยักหน้าหงึก ๆ ให้ชินกันหมดทุกคน

          ไดอาผู้ที่นิ่งที่สุดยังถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

 

“นั่นน่ะเรื่องใหญ่เลยนะชิน! เธอน่ะเป็นนักล่าค่าหัวอันดับหนึ่งของโลกเชียวนะ ถ้าเธอเข้ามาเกี่ยวข้องกับศึกชิงบัลลังก์ ราชาทุกคนก็ต้องกังวลอยู่แล้ว ถึงขั้นต้องเริ่มกลัวด้วยซ้ำว่าเธอถูกส่งมาจากราชาคนไหนกันแน่น่ะ ทำเอาแผนของตานี่ปั่นป่วนไปหมดเลยเชียว อ๊ะ! แต่ฉันไม่ได้ติดใจอะไรหรอกนะ”

“…พูดเว่อร์ไปแล้ว”

          ชินกอดอกถอนหายใจ ไม่เคยคิดว่าตัวเขาจะเป็นตัวแปรที่ทำให้ราชาคนอื่นกังวลขนาดนั้น

          แต่ช่างน่าเสียดาย… ชินนั้นประเมินตัวเองต่ำเกินไป ดูจากรอยยิ้มเจื่อนของทุกคนก็รู้

          อย่างไรก็ดี เรื่องนี้ก็ไม่ได้มีแต่ข้อเสีย และคนที่มองเห็นโอกาสก็คืออัลเฟรดที่ดันแว่นขึ้นนี่แหละ

 

“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะคุณชินอยู่ฝ่ายเราแล้ว ทำให้อย่างน้อยเราก็มีไพ่เหนือกว่าราชาคนอื่นตรงที่ไม่ต้องกังวลว่าคุณชินอยู่ฝ่ายไหน ส่งผลให้เราตัดสินใจเคลื่อนไหวได้ก่อนใคร”

“ต้องขอบคุณชินสินะคะเนี่ย” โอลิเวียกล่าวเสริม

“แหม มันก็จริงแหละ” ไดอายิ้มแย้มปฏิเสธไม่ได้ การมีชินเป็นพันธมิตรทำให้โล่งใจได้จริง ๆ

“เหอะ…”

          ริวพ่นลมออกจมูกไม่สบอารมณ์ ดูเหมือนทุกครั้งที่ชินถูกยกยอปอปั้น เขาก็มีอันต้องรู้สึกพ่ายแพ้จนหงุดหงิดไปเสียทุกครั้ง

          ส่วนที่ตรงข้ามเลย คือเกวนที่เดินเข้ามาหาชิน

 

“อีกอย่างนึง… เพราะช่วงนี้ราชาคนอื่น ๆ เองก็เล็งเขต 62 ไว้เหมือนกันน่ะ พอมีตัวบัคอย่างชินเข้าร่วมด้วย ทุกคนก็คงกระวนกระวายกันไปหมดนั่นแหละ”

          เกวนแบะมือออกสองข้าง เป็นเชิงว่าสถานการณ์นี้มันน่าลำบากใจอย่างช่วยไม่ได้

          อัลเฟรดผู้เป็นหนึ่งในราชาเองก็เป็นอันต้องถอนหายใจออกมาอย่างหน่าย ๆ ตามเนื้อหานั้นด้วย

 

“ผมเองก็คาดการณ์การเคลื่อนไหวของราชาคนอื่นมาตลอด แต่เพราะมีจุดเปลี่ยนเกิดขึ้นก็เลยเคลื่อนไหวสั่ว ๆ ไม่ได้ และที่สำคัญที่สุดก็คือจังหวะและจำนวนของศัตรูนี่แหละครับ ผมเลยต้องรอข้อมูลล่าสุดก่อนที่จะคิดแผนใหม่น่ะครับ”

“…เข้าใจที่พูดอยู่หรอกนะ”

 

ถ้าเกิดมีตัวแปรที่ต้องระวังมากขึ้น ทุกคนก็ต้องคิดแผนกันใหม่

ไม่รู้เลยว่าราชามีทั้งหมดกี่คน และไม่รู้ด้วยว่าแต่ละคนมีอัศวินกี่คน ไม่รู้อีกว่าส่งคนไปสู้ในเขต 62 วันไหน แถมไม่รู้ด้วยว่าจะส่งไปกี่คนและส่งใครบ้าง

 

ข้อมูลจำนวนมากนั่นเป็นสิ่งที่ต้องรู้ให้แน่ชัดก่อนจะบุกไป

เพราะแม้สงครามนี้จะเหมือนเป็นการประลองแย่งชิงดินแดนมากกว่าการรบจริง ๆ ก็เถอะ แต่การแพ้ชนะมันก็ขึ้นอยู่กับตัวแปรพวกนั้นด้วย

 

ไม่สิ… เพราะสู้กันด้วยคนจำนวนน้อยนี่แหละ ถึงยิ่งต้องประเมินสถานการณ์ให้ละเอียดที่สุด ถ้าส่งคนผิดที่ผิดทางไปคนเดียวก็อาจเปลี่ยนผลของสงครามได้เลย

ในทางตรงกันข้าม… หากศัตรูส่งคนมาเผชิญหน้าแล้วเราส่งคนที่แพ้ทางไปสู้ เราก็เสียเปรียบอีก

 

ไม่ใช่เรื่องง่ายจริง ๆ นั่นแหละนะ

          ชินขมวดคิ้วจับคางครุ่นคิด ตระหนักแล้วว่าข้อมูลทุกวินาทีก่อนเริ่มการโจมตีมีค่ามากจริง ๆ สำหรับศึกชิงดินแดนนี้

          ดังนั้น ถ้ายังไม่ถึงเวลาเริ่มแผน ก็ต้องรอกาคาบข่าวส่งข้อมูลให้มากที่สุด จะให้วางแผนอย่างละเอียดตอนนี้เลยจึงนับว่าเร็วไป

 

“แล้วที่เรียกมานี่คือ?”

          ชินหันไปมองอัลเฟรด เพราะเข้าใจว่าจริง ๆ แล้วยังวางแผนไม่ได้ในวันนี้ เขาเลยไม่เข้าใจว่าอัลเฟรดจะเรียกมาทำไม

          ทางอัลเฟรดยิ้มแห้งออกมาอีกรอบ แต่สีหน้าแววตาไม่ได้เสียดาย ออกไปในทางจริงจังด้วยซ้ำ

 

“ ‘รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง’ ตอนนี้เรายัง ‘รู้เขา’ ไม่ได้ก็จริง แต่เวลาที่เหลือนี่สามารถใช้ไปกับการ ‘รู้เรา’ ได้นะครับ”

“…เป็นความคิดที่ดี”

          ชินยิ้มพอใจกับอัลเฟรดแทบจะทันที

อัลเฟรดยื่นข้อเสนอได้ตรงใจเขาตลอดจนอดสงสัยไม่ได้เลยว่าเป็นแอปเปิลอาบยาพิษรึเปล่า?

          แต่มองอีกด้านนึง… การทำความรู้จักกันให้มากขึ้นก็มีข้อดีทั้งเพิ่มความเข้ากันได้ขณะต่อสู้ แถมยังทำให้แผนการมีความหลากหลายมากขึ้นอีก

          อัลเฟรดผู้เป็นคนคิดค้นแผนการบุกย่อมต้องอยากรู้เรื่องนั้นแน่อยู่แล้ว

 

“จะว่าไป… ไนท์ของคุณชินเนี่ย เป็นการ ‘สลายพลัง’ แบบที่เขาเล่าลือกันรึเปล่าครับ?”

“ก็ใช่ล่ะนะ”

นั่นโกหก

          ชินคิดอยู่ในใจ และแน่นอนว่าไม่มีทางบอกความจริงทั้งหมด

          แต่ถึงไม่ได้บอกความจริง พลังที่บอกไปก็ยังมีประโยชน์พอที่จะให้ทีมนำไปปรับแผนได้ และการรู้แค่ว่าชินสามารถสลายพลังได้ก็ไม่ได้ทำให้ทีมเสียขบวนแต่อย่างไร

 

          ชินเหลียวหลังไปมองโอลิเวียที่ยืนอยู่ข้างหลัง โอลิเวียเข้าใจทันทีเลยขยับเข้ามาอยู่ข้าง ๆ ชิน

 

“ส่วนดิฉันสามารถใช้เวทมนตร์ของเอลฟ์ได้ครบทั้ง 6 ธาตุค่ะ”

“ “ “โห!!!!” ” ”

          ทั้งไดอา เกวน แล้วก็หมิงเซียนที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ผ่านสีหน้าเท่าไร ต่างทำตาเป็นประกายในทันทีที่รู้ข้อมูลนั้น

          เป็นอีกครั้งที่แสดงให้เห็นความเหนือล้ำของโอลิเวีย เจ้าตัวก็ถึงกับยืดอกภาคภูมิใจ แถมยังแอบมองเย้ยเกวนอีกด้วย

          และแน่นอนว่าเกวนขมวดคิ้วทำแก้มป่องเบา ๆ ใส่ โชคดีไปที่จบแค่นั้น

 

“ยอดเลยนะครับเนี่ย… ปกติแล้วเอลฟ์ทั่วไปจะใช้กันได้แค่ 1-2 ธาตุแท้ ๆ”

          อัลเฟรดเองก็อึ้งกับความแข็งแกร่งนั้น หากอยู่ฝั่งตรงข้าม โอลิเวียจะต้องเป็นศัตรูตัวฉกาจไม่ต่างจากชินแน่นอน

 

“แต่ก็ไม่ใช่แค่นั้นใช่ไหมล่ะห๊ะ?”

          ริวกอดอกพูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ ข้อท้วงติงของเขาทำให้ชินกับโอลิเวียขมวดคิ้วมองกันและกัน

          ท่าทางริวจะจำได้ว่าโอลิเวียถูกชายสวมหน้ากากเสือโคร่งตัดคอไปแล้ว และไม่มีเวทมนตร์ของเอลฟ์ธาตุไหนสามารถต่อคอที่ขาดแล้วเข้าด้วยกันได้แน่

          โอลิเวียผู้ถูกจับผิดมองชินเหมือนขออนุญาต

          ใจจริงชินเองก็อยากปิดบังไนท์ของโอลิเวียไว้ แต่ถ้าปล่อยให้พันธมิตรเคลือบแคลงคงจะไม่คุ้มเสีย

 

“โอลิเวียมีไนท์ที่สามารถฟื้นฟูร่างกายตัวเอง ต่อให้ตายก็สามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้ด้วย” ชินเปิดเผยอย่างไม่มีทางเลือก

“เป็นงั้นเหรอครับเนี่ย?” อัลเฟรดเงยหน้ามองริวที่อยู่ข้าง ๆ ริวเองก็พยักหน้ารับทันที

“อา… ยัยนั่นคอขาดต่อหน้าต่อตาฉันเลย ถ้ามีพลังแบบนั้นฉันก็ไม่ติดใจแล้ว”

“อูย… หวาดเสียวแทนเลยอ่ะ” ไดอาลูบคอตัวเองทำหน้าเหยเก

          เกวนเองก็เหงื่อตกกังวลน่าดู

          สายตาเป็นห่วงที่ส่งมายังโอลิเวียทำให้รู้สึกว่าระยะห่างลดลง แม้จะแค่นิดหน่อยก็ตาม

 

          แล้วพอถูกถามก็เป็นมารยาทที่จะมีโอกาสได้เป็นฝ่ายถามบ้าง

          ชินหันไปหาริวจนหมอนั่นหันกลับมาทำหน้ายั๊วใส่ แต่ถามว่าชินสนรึ? ก็ไม่

 

“จะว่าไป… ดูแล้วนายเป็นมนุษย์ธรรมดา แต่แข็งแกร่งผิดปกติน่าดูเลยนะ”

“…อา ของมันแหงอยู่แล้ว”

          พอชินเอ่ยชมไปแบบนั้นริวก็หันหน้าไปทางอื่นแบบเขิน ๆ

          ท่าทางดีใจออกนอกหน้ามากจนเหมือนเป็นคนละคน ถึงที่ชินถามออกไปจะหมายอยากรู้พลังของเขามากกว่าเอ่ยชมก็ตาม

 

“คุณริวเขามี ‘กายสวรรค์’ น่ะครับ… เป็นมนุษย์ธรรมดา 100% คนเดียวในกลุ่มของเรา แต่ก็เป็นคนที่ร่างกายดูดซับจิตได้สูงที่สุดในกลุ่มด้วยเหมือนกันครับ”

“หืม…”

          ชินส่งเสียงให้ความสนใจ มองไปทางริวไม่วางตา

 

‘จิต’ เป็นพลังงานที่อยู่รอบตัวพวกเราและถูกแปลงเข้ามาเป็นพลังพิเศษต่าง ๆ เฉพาะเผ่าพันธุ์

 

อัตราการดูดซับจิต จึงหมายถึงปริมาณจิตที่ดูดซับเข้ามาทั้งหมด สามารถนำมาใช้จริงได้กี่เปอร์เซนต์ เพราะส่วนที่เหลือเป็นส่วนที่แปลงมาใช้ไม่ทัน

ส่วนที่นำมาใช้ได้จริงนี่แหละคือส่วนที่นำไปแปลงเป็นพลังพิเศษของแต่ละเผ่า

 

ทั้งเวทมนตร์ คำสาป หรือไนท์จะทรงพลังหรือไม่ อัตราการดูดซับจิตก็เป็นตัวแปรหลักเช่นกัน

 

มนุษย์นั้นไม่มีพลังพิเศษเหมือนกับเผ่าอื่น ๆ

ถึงแบบนั้น ก็มีข้อได้เปรียบคือเผ่ามนุษย์จะมีอัตราดูดซับจิตที่สูงกว่าทุกเผ่ายกเว้นแวมไพร์

 

โดยส่วนใหญ่เผ่าเอลฟ์ นางฟ้าและปีศาจจะมีอัตราการดูดซับจิตอยู่ที่ 50-70%

มนุษย์อยู่ที่ 70-80%

ส่วนแวมไพร์นั้นจะอยู่ในระดับ 90% บวกลบนิดหน่อย

 

นอกจากไนท์ที่แหกกฎธรรมชาติได้แล้ว ยังดูดซับจิตได้เยอะกว่าเผ่าอื่น ก็ไม่แปลกใจที่ทำไมแวมไพร์ถึงแข็งแกร่งนัก

 

แต่อัลเฟรดถึงขนาดบอกว่าริวที่เป็นมนุษย์ธรรมดายังดูดซับจิตได้สูงกว่าตัวเองที่เป็นแวมไพร์เชียวเหรอ?

ไม่สิ… ที่เรื่องนั้นเป็นไปได้เพราะหมอนี่มี ‘กายสวรรค์’ สินะ

 

‘กายสวรรค์’ เป็นคำใช้เรียกบุคคลที่เกิดมาพร้อมร่างกายที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษในทางใดทางหนึ่ง

 

ริวเองก็มีประสาทการโต้ตอบที่ว่องไวมากแม้เทียบกับแวมไพร์

ความรวดเร็ว ความแข็งแกร่ง แล้วก็ที่สำคัญที่สุด… การดูดซับจิต

 

“ดูดซับได้เท่าไหร่งั้นเหรอ?” ชินหันไปถามริวอีกรอบ

“…ประมาณ 95%”

 

น่าทึ่งมาก

          ถ้าไม่ติดเรื่องการวางตัวชินคงจะเอ่ยชมตรง ๆ ไปแล้ว

          เพราะ ‘โดยพื้นฐาน’ แล้วชินสามารถดูดซับจิตได้ 93% ซึ่งนั่นถือว่าสูงติดอันดับโลกเลยด้วยซ้ำ ชินจึงเริ่มไม่รู้สึกแปลกใจในความสามารถของริวแล้ว

 

“ริวเก่งใช่ไหมล่ะ”

          ในระหว่างครุ่นคิด สาวน้อยตัวเล็กนามหมิงเซียนก็กอดอกภูมิใจในตัวริว ท่าทางการกอดอกพ่นลมออกจมูกดูอวดเบ่งสุด ๆ ทั้งที่ทำหน้าตาเฉยเมยเหมือนไม่สนใจแท้ ๆ

 

“ของมันแหงอยู่แล้ว”

          ริวเป็นฝ่ายที่มั่นใจยิ่งกว่า เขาลูบหัวหมิงเซียนอย่างสนิทสนม แม้เธอจะทำหน้ามุ่ยแต่ก็ไม่ได้รังเกียจเลยที่โดนริวลูบหัว

          อย่างไรก็ดี… การได้เห็นหมิงเซียนใกล้ ๆ อีกครั้งทำให้ชินนึกข้อขัดแย้งในใจตอนเจอกันครั้งแรกขึ้นมาได้

 

“จะว่าไป… พวกนายคิดยังไงถึงเอาเด็กมาอยู่ในสนามรบแบบนี้กันน่ะ?”

          ชินพูดเรื่องที่ควรพูด ทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงโมโห

          เป็นใครก็เห็นชัดว่าชินรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้ โอลิเวียที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เองยังพยักหน้าเห็นด้วย

 

          ในขณะที่อัลเฟรดได้แต่ยิ้มแหยเพราะไม่มีข้อแก้ตัว

          ไดอาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองมาทางชินเหมือนรับหน้าที่นั้นเขา

          แต่รอยยิ้มเธอก็ขมใช้ได้

 

“…คุณตัวตลกเนี่ยอ่อนโยนกว่าที่คิดเยอะเลยนะเนี่ย”

“ก็บอกแล้ว ชินน่ะไม่ใช่คนไม่ดีหรอก!”

“จ้า ๆ”

          ไดอายิ้มแห้งให้เกวน ผู้ตอบสนองอย่างกระตือรือร้นจนเธอระอาคนมีความรัก

          และถึงจะทำเหมือนหงุดหงิด แต่แน่นอนว่าไดอาไม่ได้เกลียดแนวคิดของชิน

          …เพราะเธอก็แค่ไม่ชอบที่ชินแสดงท่าทางหงุดหงิดใส่อัลเฟรดทั้งที่ไม่รู้อะไรมากกว่า

 

          และอาจหมายรวมถึงหมิงเซียนด้วย

          เด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ขมวดคิ้วเข้าด้วยกัน แต่ไม่ใช่เพราะไม่พอใจโชคชะตาตัวเอง

 

“ริว… เป็นครอบครัวที่เหลืออยู่” เธอเอื้อมมือไปกุมชายเสื้อของริวแน่นในตอนที่ชินออกตัวถาม

          แววตาเธอไม่ได้โฟกัสสิ่งใดแต่มองตรงเข้ามาในตาชินอย่างแน่วแน่ทำเขาเข้าใจ

          ฉันไม่มีที่ไป และถึงมีแต่ก็ไม่ได้อยากไปไหนอยู่ดี… แววตาของหมิงเซียนเหมือนกับจะบ่งบอกแบบนั้น

 

“ถ้าเป็นความรู้สึกนั้นดิฉันเข้าใจเลยค่ะ”

          โอลิเวียยกมือขึ้นกุมอก เหลียวหันไปมองที่ชิน ไม่ต้องเอื้อนเอ่ยให้มากความว่าคนสำคัญที่เหลืออยู่ของเธอคือใคร

 

          สายตาที่ส่งมาจากโอลิเวียเสริมให้ชินเข้าใจ เพราะเขาเองก็รู้สึกเหมือนกัน

          ชินถึงเข้าใจว่าการได้อยู่กับคนสำคัญมันมีความหมายมากกว่าการอยู่ในที่ปลอดภัยเพียงลำพัง

          หากเป็นเขา… แทนที่จะอยู่บนสวรรค์เพียงลำพัง เขาเองก็พร้อมลงนรกหากนั่นทำให้ได้อยู่กับโอลิเวีย

          ถ้าตัวเขายังเลือกแบบนั้น ก็คงไม่มีสิทธิไปบอกให้คนอื่นทำตรงข้าม

 

“ที่ว่ามันก็จริง… ขอโทษด้วยนะที่ทำเป็นรู้ดี”

          ชินยอมรับความผิดแต่โดยดี

          เขาก้มหน้าลงให้กับสมาชิกของอัลเฟรดจากการที่เขาพูดแส่ไม่เข้าเรื่อง

          นี่เป็นครั้งแรกที่ชินก้มหัวให้ทุกคนจึงแปลกใจกันหมด เพราะไม่คิดว่าชินจะทิ้งทิฐิให้กับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้

 

          ทางโอลิเวียเห็นแล้วรู้สึกไม่พอใจจนตัวเกร็งก็จริง แต่ในเมื่อเจ้านายตัดสินใจอย่างนั้นก็มีแต่ต้องยอมรับ เธอเองก็ก้มหน้าตัวเองลงตามชินอย่างนอบน้อม

 

“น่า ๆ อย่าคิดมากเลย” ไดอาเป็นคนแรกที่ปราม ตามด้วยเกวนที่ดีดตัวเข้ามาใกล้ชินอีกคน

“ชินเจตนาดีนี่นา ที่แนะนำแบบนั้นเพราะเป็นห่วงใช่ไหมล่ะ เนาะ!” 

          เกวนดึงแขนเสื้อชินให้เงยหน้าขึ้น เธอไม่อยากให้ชินรู้สึกผิดอะไรขนาดนั้น

 

          แต่เพราะชินทำแบบนั้น ในใจที่คุกรุ่นใส่ชินมาตลอดของริวเลยโล่งขึ้นมา หมิงเซียนเองก็รู้สึกว่ามองชินผิดไป

          เช่นเดียวกับอัลเฟรดที่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

 

          ชินเองก็คิดว่าจะทำพอเป็นพิธี แต่พอรู้ตัวอีกทีก็เป็นการขอโทษจากใจไปเสียแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมาตามที่เกวนดึงแขนเสื้อ

          สายตาของชินถูกดึงดูดไปยังเกวนและสบตากับเธอเข้า ทำเกวนหลบตาอีกครั้งอย่างประหม่า

          ชินเองก็ตั้งใจว่าจะถามเรื่องของเกวนอยู่หรอก แต่พอถูกหลบตาชินเลยหันไปสนใจหญิงสาวผมบลอนด์ที่อยู่ข้าง ๆ แทน

 

“แล้วเธอล่ะไดอา”

“หืม? ฉันเหรอ?”

          ไดอาชี้ที่ตัวเองทำตาปริบ ๆ แต่แล้วก็ทุบมือเข้าด้วยกัน ดูเหมือนเธอจะเพิ่งเข้าใจว่าชินต้องการรู้พลังของเธอด้วย

          ไดอาหันไปมองอัลเฟรดด้วยหางตา แต่แล้วอัลเฟรดก็ผายมือให้เธอ ท่าทางการขออนุญาตนั้นคลับคล้ายคลับคลาเหมือนใครบางคนก่อนหน้านี้

 

“ความสามารถของฉันไม่ได้โดดเด่นเหมือนคนอื่นหรอกนะ เป็นแค่ลูกครึ่งนางฟ้ากับปีศาจก็เท่านั้นเอง ก็เลยเป็นแค่ฝ่ายสนับสนุนเฉย ๆ น่ะ”

          ไดอาแลบลิ้นแหะ ๆ พูดเหมือนประเมินตัวเองต่ำแต่น้ำเสียงไม่ได้เป็นไปตามที่พูด และสหายร่วมรบคนอื่นอย่างริว เกวน โดยเฉพาะอัลเฟรดนั้นไม่ได้มองเธอต่ำเลยสักนิด

 

พลังประจำเผ่าพันธุ์ของเผ่าปีศาจคือ ‘คำสาป’ ซึ่งถ้าจะให้คำจำกัดความ มันเป็นพลังที่ใช้สร้างความสับสนและลดทอนกำลังให้กับศัตรู

เป็นสิ่งตรงข้ามกับเผ่านางฟ้าที่มีพลัง ‘ปาฏิหาริย์’ ซึ่งทำหน้าที่สนับสนุน สร้างเกราะป้องกันหรือฟื้นฟูบาดแผลให้กับสหายร่วมรบ เป็นพลังคนละขั้วกันอย่างสิ้นเชิง 

 

อย่างไรก็ดี ทั้งสองเผ่าพันธุ์นับได้ว่าเป็นตัวแปรสำคัญของศึกใหญ่ในประวัติศาสตร์ไม่น้อย เพราะถ้ากำลังรบใกล้เคียงกัน สิ่งที่จะทำให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้เปรียบก็คือความสามารถในการสนับสนุนนี่แหละ

เพราะงั้นไม่ว่าในแง่ไหน เผ่าปีศาจและเผ่านางฟ้าก็เป็นที่ต้องการเสมอ ยิ่งถ้าทำได้ทั้งสองอย่างในคนเดียวก็ยิ่งแล้วใหญ่

 

ไม่น่าแปลกใจทำไมทุกคนในกลุ่มถึงยอมรับเธอ

 

แต่… เรื่องนั้นไม่น่าสนใจเท่าเรื่องที่ไดอาเป็นลูกครึ่ง

 

ทำไมน่ะเหรอ? เพราะปกติแล้วเผ่าปีศาจมีค่านิยมเรื่องความบริสุทธิ์ของสายเลือดน่ะสิ

จึงนับว่าเป็นเรื่องแปลกที่จะมีลูกครึ่งจากเผ่าปีศาจ

 

ถ้าพูดไปคงจะเสียมารยาทแย่… แต่กรณีส่วนใหญ่แล้วลูกครึ่งเผ่าปีศาจมักเกิดจากการตั้งครรภ์โดยไม่ตั้งใจ

และเมื่อปีศาจมีลูกโดยไม่ตั้งใจ ส่วนใหญ่ก็มักจะทิ้งลูกตัวเองเหมือนผักปลา

 

ถ้าจะมีเหตุผลอะไรให้เกลียดเผ่าปีศาจ ก็คงเป็นค่านิยมแปลก ๆ นี้นี่แหละ

 

“เธอคงลำบากน่าดูเลยสินะ”

“…ยังอุตส่าห์รู้เรื่องแบบนั้นอีกนะเนี่ย”

          ไดอายิ้มแห้งต่อความเห็นใจของชิน

 

          เธอต้องถูกทิ้งตั้งแต่เป็นแบเบาะ เอาตัวรอดด้วยตัวเองตั้งแต่ตัวเท่ากล่องผลไม้ท่ามกลางกองขยะหรือเลวร้ายกว่า

          ชินกับโอลิเวียรวมถึงทุกคนในที่นี้คงจินตนาการไม่ออกว่าไดอาเติบโตขึ้นมาได้ด้วยวิธีไหน

 

“แต่ แต่ แต่! ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกนะ” ไดอาย้ำถึงสามหน สีหน้าเธอเหมือนจะเคยชินกับอดีตอันน่าเวทนาของตัวเองพอควร

          แต่มันก็จริงที่อดีตของเธอไม่ควรถูกตีค่าโดยผู้ที่ไม่เคยประสบเหตุการณ์เดียวกัน

 

“เพราะงั้นพวกเธอก็ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงฉัน ไม่สิ… พวกเธอไม่จำเป็นต้องสงสารฉันหรอกนะ”

          จะใครหน้าไหนก็ไม่ควรมาเวทนาเธอโดยไม่ได้รับอนุญาตทั้งนั้น… สายตาของไดอาเหมือนกับจะบอกแบบนั้น

          เป็นสายตาคมกริบที่ดูรุนแรงมากทีเดียว

 

“ล้อเล่นน่า!”

          ไดอาแบะมือยิ้มแป้น เปลี่ยนอารมณ์เร็วราวกับอยู่ดี ๆ ฝนก็หยุดตก

          ทำเอาริวกับเกวนถอนหายใจตามกันเป็นแถบ ๆ พวกเขารวมถึงหมิงเซียนดูโล่งอกกันเหลือเกิน

 

แสดงว่า… เมื่อกี้ไม่ได้ล้อเล่นสินะ

          ชินยิ้มแห้งเหงื่อตกตาม เขาไม่เคยเห็นเกวนกลัวใครแบบนั้นมาก่อน จนเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมไดอาถึงได้เป็นพี่สาวผู้น่าเคารพยำเกรงของกลุ่ม

 

“ยังไงก็ตาม ต้องขอบคุณอัลเฟรดนี่แหละ ฉันถึงได้เป็นอิสระ” ไดอากลับมาทำสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนพี่สาวใจดีอีกครั้ง

“งั้นเองเหรอคะเนี่ย” โอลิเวียเลื่อนตามองอัลเฟรด ดูท่าเธอจะสนใจเรื่องของไดอามากกว่าที่คิด

“ใช่ ๆ! ตอนนี้ก็เลยช่วยหมอนี่จะได้รวย ๆ ยังไงล่ะ! ฉันน่ะวางแผนจะเกษียณตั้งแต่อายุ 40 เชียวนะเอ้อ! นี่ถ้ามีเงินสักร้อยล้านฉันคงจะอยู่ได้จนตายเลยเชียวล่ะ! จะซื้อบ้านสักหลังใกล้ ๆ ห้างสรรพสินค้าแล้วก็จะเดินไปซื้อข้าวในห้างกินทุกวันเลยคอยดู๊ว!”

          ไดอาจีบนิ้วพูดรัวเป็นต่อยหอยน้ำไหลไฟดับ ดูจากเกวนกับอัลเฟรดที่ยิ้มแหย ๆ นี่คงจะเป็นเรื่องปกติของไดอา

          นี่ถ้านับสีหน้าตอนโกรธด้วยเธอคงเป็นสาวสามบุคลิกกระมัง

 

แต่ท่าทางร่าเริงเสียขนาดนั้น เธอคงชอบเงินน่าดูเลยสินะเนี่ย

          ไดอาแสดงออกมาอย่างเถรตรงขนาดนั้นคงไม่มีทางเป็นอื่น

 

          ไม่สิ… บางทีอาจจะมีเรื่องอื่นด้วยก็ได้

 

“แสดงว่าสำหรับคุณแล้ว อัลเฟรดก็เป็นคนสำคัญเลยสินะคะ” โอลิเวียพูดขัดขึ้นมา ปากไดอาก็แข้งจนชะงักไป

          แก้มที่เริ่มแดงก่ำชวนให้สงสัยว่าเหมือนกับใครบางคนอีกครั้ง

 

“…แหม ให้พูดมันก็เขินอยู่นะ”

          ไดอาเริ่มเกาแก้ม ถึงแบบนั้นสายตาที่เหลือบไปมองอัลเฟรดก็ไม่ได้ประหม่าถึงขั้นไม่กล้ามอง ไดอาดูซื่อตรงกว่าใครในที่นี้อีก

          ทำเอาคนที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันยังอิจฉา

 

“ดิฉันพอจะเข้าใจความรู้สึกนั้นค่ะ เพราะดิฉันเองก็ถูกชินช่วยชีวิตไว้เหมือนกัน”

          โอลิเวียได้ยินเรื่องที่ไดอาผ่านมา ทั้งรู้สึกชื่นชมและเป็นห่วง แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็คือ เธอรู้สึกผูกพัน

          แม้จะไม่สามารถบอกรายละเอียดได้ แต่โอลิเวียเองก็ผ่านเรื่องแบบเดียวกันมา สายตาของโอลิเวียมองสะท้อนกับของไดอา

          นั่นเป็นสายตาอย่างเดียวกัน… และสายตาที่พวกเธอมองชายในฝันเองก็ยังเป็นแบบเดียวกันอีก ไม่แม้แต่วิธีปฏิบัติต่อชายคนนั้นด้วย

 

          ไดอาเห็นแล้วอมยิ้ม รู้สึกเอ็นดูขึ้นมาถนัด

          เธอเดินเข้าไปใกล้โอลิเวียแล้วเผลอลูบหัวเข้าให้ทั้งที่ยังไม่รู้จักมักจี่ดี

          กระนั้น… โอลิเวียกลับไม่ได้รู้สึกรังเกียจและปฏิเสธ

 

“ชินไปช่วยเธอทันเวลาสินะ”

          รอยยิ้มอ่อนโยนประหนึ่งพระแม่มารีย์ปรากฏบนใบหน้าของไดอา ความอบอุ่นของน้ำเสียงทำให้หัวใจชุ่มชื่น

ชินรู้เหตุผลอีกข้อที่ทำให้ไดอาเป็นพี่สาวของกลุ่มแล้ว

 

“ใช่ค่ะ ชินเหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาวเลย”

“งั้นเหรอ… งั้นก็ดีแล้วล่ะ”

          ไดอาได้ยินแล้วอมยิ้มดีใจตามไปด้วย

          แต่ว่า…

 

ถ้าเขาไปช่วยเธอทัน งั้นเราก็คงไม่เหมือนกันหรอก

          ไดอาเบือนหน้าหันไปยิ้มขมอย่างเศร้า ๆ และเจ็บปวด

          โอลิเวียที่ถูกลูบหัวอยู่คงสังเกตไม่ทันเว้นแต่ชินกับอัลเฟรดที่มองดูอยู่ตลอด

 

          อย่างไรก็ดี… ตอนนี้ชินได้รับรู้ข้อมูลเบื้องต้นของทุกคนจนเกือบหมดแล้ว

          จะเหลือก็แต่เกวนที่เขาอยากรู้ที่สุดแต่ไม่กล้าถามนี่แหละ

          ส่วนเกวนผู้ถูกชินมองเข้าให้ก็เริ่มกะพริบตาปริบ ๆ พร้อมแก้มที่เริ่มกลับมาแดงอีกครั้ง

          และแน่นอน… การกระทำนั้นเป็นที่จับตามองของโอลิเวีย เธอจ้องเกวนจนแทบทะลุทั้งที่ยังโดนไดอาลูบหัวอยู่แท้ ๆ

          จนไดอาต้องผละมือออกมายิ้มแห้ง ๆ เลยทีเดียว

 

“จะว่าไป… ทำไมเธอถึงเข้ามาร่วมศึกชิงบัลลังก์นี่งั้นเหรอ?”

          คำถามของชินทำเกวนเปลี่ยนสีหน้าด้วยความกะทันหัน สร้างทั้งความตกใจและแปลกใจ

          …รวมถึงลำบากใจ

 

“เอ่อ…”

          เกวนไม่รู้จะเริ่มยังไง ไม่สิ… ความสับสนทำให้เธอไม่รู้ว่าควรจะเล่าดีไหมด้วยซ้ำ แม้ในใจจะคิดว่าชินเป็นคนที่เธอสามารถพูดเรื่องนี้ให้ฟังได้ก็เถอะ

          แต่สุดท้าย เกวนก็มองหน้าชินด้วยแววตาลำบากใจ

 

“ขอโทษนะชิน คือฉัน———”

กริ๊ง!

          เสียงข้อความเข้ากลบคำพูดของเกวน หรืออีกนัยนึงมันก็เป็นตัวช่วยของเธอด้วย

          อัลเฟรดผู้เป็นเจ้าของโทรศัพท์ถึงกับสะดุ้งเพราะตั้งใจดูละครของชินกับเกวนอยู่

          สุดท้ายเกวนก็ยิ้มแหย ๆ ใส่ชินเพราะจังหวะที่ไม่เอื้ออำนวย ชินก็เลยต้องจำใจยกเรื่องนี้ไว้ในโอกาสอื่นเพราะเขาเองก็ไม่อยากทำให้เกวนลำบากใจ

 

“!!!?”

“เห้ย! ตกใจหมดเลย!”

          อยู่ ๆ อัลเฟรดที่ก้มลงไปอ่านข้อความก็ดีดตัวขึ้นยืนกะทันหัน ทำเอาริวตกอกตกใจหมด

          และเสียงตกใจของริวนี่แหละทำให้ทุกคนหันไปมองอัลเฟรดกันหมด

          ทุกคนสังเกตเห็นเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าของอัลเฟรดได้อย่างชัดเจน

 

“แบบนี้ก็ลำบากสิครับเนี่ย…” อัลเฟรดบ่นอิดออด ข้อความที่ถูกส่งมาไม่ใช่สัญญาณที่ดีแน่

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” ไดอาเดินเข้าไปกอดคออัลเฟรดจากด้านหลังหวังอ่านข้อความเดียวกันในโฮโลวอชของเขา

          เป็นตอนที่อัลเฟรดมองหน้าสมาชิกกลุ่มไล่เรียงกันทุกคน

 

“ข่าวด่วนครับ… เหมือนว่าคืนนี้จะมีกลุ่มจากราชาอันดับที่ 1 และ 4 บุกไปที่เขต 62 ที่เราวางแผนจะบุกครับ”

          คำตอบของอัลเฟรดทำทุกคนเปลี่ยนสีหน้า คิ้วของทุกคนขมวดเข้าด้วยกันอย่างจริงจัง

          ชินกับโอลิเวียเองก็เช่นกัน

 

“หมายความว่า… ถ้าไม่รีบลงมือคืนนี้ เราก็จะตกขบวนเที่ยวสุดท้ายสินะ” ชินถามยืนยันเพื่อความแน่ใจ

“ถูกต้องเลยครับ”

          ทางอัลเฟรดที่ได้ยินกลับยิ้มแฉ่งด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดังครั้งแรกที่ได้พบกัน แม้แต่แว่นยังสะท้อนแสงสุดท้ายของวันจนมองไม่เห็นแววตาปริศนา

          เขาไม่ได้มีความหวาดกลัวกับข้อมูลใหม่นี้เลยสักนิด จึงเป็นเครื่องยืนยันได้ชัดเจนแล้วว่านี่ไม่ได้เกินความคาดหมายนัก

 

          แต่ข้อมูลดังกล่าวก็เป็นดั่งบังเหียนด้วยเช่นกัน

          เพราะหากไม่อาศัยจังหวะนี้เคลื่อนไหว การรู้ตัวจริงของผู้ปกครองดินแดนและรู้การเคลื่อนไหวของราชาคนอื่นก่อนก็จะไม่มีความหมาย

 

“เราจะบุกอินดรานีเซียกันคืนนี้ครับ… นี่คือสงคราม!”

          อัลเฟรดกำหมัดยิ้มมั่นใจราวชัยชนะอยู่เบื้องหน้า

          เขาไม่มีคำตอบเป็นอื่น อันเป็นอย่างเดียวกันกับที่อยู่ในหัวของชิน

 

❖❖❖❖❖