หลังจากเคลียร์ใจกับเกวนไปตอนเที่ยง ข้อความจากอัลเฟรดก็ถูกส่งมาหาทันทียังกับนัดกันไว้

 

เรื่องน่ากังวลเกี่ยวกับเกวนก็เป็นเรื่องที่พิสูจน์ได้แล้วเพราะเธอยอมให้เราล่วงความเป็นส่วนตัว

เรื่องนั้นเราจะขอบคุณเกวนทีหลังแน่นอน

 

ปัญหาต่อไปก็คือเรื่องของอัลเฟรดและสหายคนอื่นที่เราไม่เคยรู้จักมักจี่มาก่อน

คนพวกนี้มีเป้าหมายอะไรและไว้ใจได้แค่ไหน แค่ข้อมูลเมื่อวานยังไม่เพียงพอที่จะตัดสินใจได้ จึงนับเป็นโชคดีที่วันนี้มีการนัดพบในฐานะสหายร่วมรบเป็นครั้งแรก

 

และเพื่อให้โอลิเวียเตรียมพร้อมก็เลยส่งข้อความนัดเจอเธอที่ห้องเหมือนเดิม

ตั้งใจว่าจะนัดเจอกันที่นั่นก่อนค่อยไปรวมตัวกันที่ตึกร้างเมื่อวานตามที่อัลเฟรดบอก

 

ตลอดทั้งช่วงบ่ายเลยเอาแต่รอให้เข็มนาฬิกาไปถึงเวลาเลิกเรียน

 

ตื่นเต้นเหรอ? ใจที่กำลังสั่นรัวนี่คงไม่น่าเป็นอย่างอื่นไปได้

เราออกอาละวาดมานานอย่างไร้ค่า อย่างเดียวที่ได้รับจากการทำงานในฐานะแองกริคราวน์ก็มีแต่ชื่อเสียง

 

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้ลงแรงในศึกที่มีผลลัพธ์รออยู่

เราจะไม่ได้คว้าน้ำเหลวอีกแล้ว

 

ในตอนนี้… แค่คิดว่าหนึ่งในศัตรูพวกนั้นมีเจ้าตัวตลกเวรนั่นอยู่

มือไม้มันก็สั่นอยากจะขย้ำคอมันเต็มทนแล้ว

 

❖❖❖❖❖

 

          เวลาหลังเลิกเรียน กิจวัตรของโอลิเวียจะแตกต่างจากชินค่อนข้างมาก

          ชินนั้นมักจะไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน ๆ เพื่อไม่ให้ผิดสังเกต เพราะถ้าทำตัวเงียบ ๆ ไม่เข้าสังคม วันดีคืนดีเกิดมีเหตุการณ์ให้สงสัยขึ้นมา คนที่จะโดนสงสัยที่สุดก็คือพวกไม่เข้าสังคม ชินจึงเข้าสังคมให้มากเข้าไว้เสมือนว่าเป็นมนุษย์ปกติธรรมดาคนนึง เรียกว่าถ้าจะซ่อนไม้ก็ต้องซ่อนในป่านั่นแล

 

          กลับกัน… โอลิเวียนั้นมีบุคลิกที่เงียบ เย็นชาและไม่สุงสิงกับใคร

          ไม่นับเรื่องความงดงามที่ทำให้ใครต่อใครไม่กล้าเข้าใกล้ แต่วิธีการใช้ชีวิตที่โรงเรียนเองก็ไม่เข้าหาใครเลยเช่นกัน

          เธอมองว่าการคบหากับคนอื่นเป็นเรื่องน่ารำคาญ แถมถ้าสนิทกันก็มีโอกาสที่เพื่อนร่วมชั้นชายจะมาก้อร้อก้อติกเป็นเรื่องน่ารำคาญเข้าไปใหญ่

          เห็นโอลิเวียชอบหยอกเย้าชินด้วยร่างกายแต่อันที่จริงเธอเป็นผู้หญิงรักนวลสงวนตัวมาก ถ้าไม่ใช่คนที่เธอรัก เธอจะไม่ยอมปล่อยตัวแม้แต่นิดเดียว นั่นคืออีกสาเหตุสำคัญที่พยายามตัดรำคาญพวกเพื่อนร่วมชั้นไปเสีย

          และการที่โอลิเวียไม่มีเพื่อนทำให้เธอว่างตลอด เธอจึงไปตามคำสั่งเรียกตัวของชินได้ตลอดเวลา นั่นต่างหากคือเหตุผลที่สำคัญที่สุด

 

          หลังจากเลิกเรียน โอลิเวียตรงดิ่งกลับไปที่หอของตัวเองเพื่อเก็บสัมภาระอย่างรีบร้อนเหมือนอย่างเคย เพราะเธออยากเป็นฝ่ายรอชินมากกว่าให้เขารอ

          วันนี้มีธุระข้างนอกและไม่ได้อยู่กับชินสองต่อสอง แทนที่จะใส่ชุดลำลองสวย ๆ โอลิเวียเลือกชุดนักเรียนเหมือนเดิม แต่เปลี่ยนไปสวมตัวใหม่เพื่อไม่ให้มีกลิ่นไม่พึงประสงค์แล้วเดินลงหอตัวเองไปยังหอของชินที่อยู่ห่างไปไม่ไกล

          หน้าห้องของชินลงกลอนประตูไว้เหมือนปกติ เขาคงกำลังใช้เวลากับเพื่อนร่วมชั้น ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นคนที่โอลิเวียเริ่มจับตามอง

 

จะว่าไป… ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของชินด้วยสินะ

          โอลิเวียนึกย้อนถึงผู้หญิงผมดำเมื่อวาน เธอเป็นคนที่วิ่งตามมาแก้ความเข้าใจผิดกับชินก่อนจะแยกกันไป

          จากความทรงจำของโอลิเวีย เธอเป็นหนึ่งในสองเพื่อนสนิทที่นั่งโต๊ะติดกับชิน

          โอลิเวียรู้สึกแปลกใจและระแวงสงสัยเกวนมาตั้งแต่เมื่อคืนวาน แต่เป็นห่วงความรู้สึกของชินมากกว่าจึงไม่ได้เอ่ยถามอะไร ความสงสัยจึงยังคงอยู่ในหัวเธอ

 

          โอลิเวียไขกุญแจห้องของชินด้วยกุญแจสำรองที่เธอมี เข้าไปคิดแก้ปัญหาต่อในห้อง

 

ถ้าจำไม่ผิด… รู้สึกผู้หญิงคนนั้นจะใช้ชื่อว่าเกวน เรดฮาร์ท

เรื่องตัวจริงของเธอมันก็น่าสงสัยอยู่หรอก

 

แต่เรื่องที่น่าสงสัยยิ่งกว่าคือเรื่องที่รีบมาแก้ตัวกับชินนี่แหละ

          โอลิเวียพยายามมองหาสาเหตุเบื้องหลังการกระทำนั้น

          เธอย้ายไปนั่งขอบเตียงของชิน คิ้วขมวดเข้าด้วยกันแน่นแม้ใบหน้าส่วนอื่นยังเรียบเฉย

 

ทำไมต้องกลัวชินเข้าใจผิดด้วย? คิดจะซื้อใจชินอย่างนั้นเหรอ?

แต่ถ้ามีเจตนาอย่างนั้น ชินของฉันไม่หลงกลง่าย ๆ หรอก

          โอลิเวียพยักหน้าพออกพอใจ เชยชมความสามารถของเจ้านายแม้เขาจะไม่อยู่ตรงหน้า

 

แต่อันที่จริง… ถ้าเกิดอยู่ในสถานการณ์ปกติ การได้รู้ว่าเพื่อนสนิทของตัวเองเป็นแองกริคราวน์มันควรจะกลัวมากกว่านี้สิ

ขนาดตอนล่าค่าหัว ยังไม่มีใครกล้าใช้ฮันนี่แทรปกับชินเลย

 

แต่นี่รู้แล้วยังจะสานสัมพันธ์ต่ออีก

หรือว่า… ผู้หญิงคนนี้คิดกับชิน…

          โอลิเวียลองหาข้อสรุปใหม่ เป็นหัวข้อที่ทำเอาหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม ลางสังหรณ์อันรุนแรงคุกรุ่นจนเผลอกุมมือตรงกลางอกแน่น

          ลางสังหรณ์ผู้หญิงของเธอกำลังร้องตะโกนให้ระวัง ถ้าชินกลับมาเธอจะต้องถามเรื่องของเกวนให้ชัดแน่ ๆ นั่นคือความตั้งใจของเธอ

          โอลิเวียรู้จักชินมานานกว่าใครจนกลายเป็นความสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อนหรือคนรักไปแล้ว หากแข่งกันเรื่องความใกล้ชิดและเวลา โอลิเวียมั่นใจว่าตนเป็นอันดับหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย

 

…แต่ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางแพ้ก็เถอะ

          โอลิเวียทำหน้ามุ่ย แค่จินตนาการว่าเกวนคนนั้นใช้เวลาร่วมกับชิน ภายในอกก็กระอักกระอ่วนไปหมด

          ความหงุดหงิดไม่มีที่ลงทำให้เธอคว้าหมอนของชินเข้ามากอดไว้แน่น เธอเอาหน้าซุกแล้วสูดลมเข้าเต็มปอดเติมพลัง

 

“ชิน…”

          โอลิเวียครางเสียงอ่อยอย่างเหงาหงอย หากเธอมีหูและหางเหมือนสุนัขสมฉายา ตอนนี้หูและหางเหล่านั้นคงกำลังตกเป็นหมาจ๋อยเป็นแน่

 

ไม่ได้สิ แบบนี้จะไม่ได้งานเอา! ชินกำลังจริงจังอยู่แท้ ๆ

เราต้องสนับสนุนเขาด้วยทุกอย่างที่เรามีสิ!

          โอลิเวียลุกขึ้นพ่นลมออกจากจมูกด้วยใบหน้าเรียบเฉยอย่างฮึกเหิม ตัดสินใจเด็ดขาดว่าเรื่องของตัวเองเอาไว้ทีหลัง

 

กิ๊งก่อง!

          ราวกับโชคชะตาดลบันดาล พอโอลิเวียคิดถึงชินชินก็มาหาถึงที่

          ประสาทการดมกลิ่นของโอลิเวียมีพลังของเผ่ามนุษย์สัตว์ เธอเบิกตาโตผุดยิ้มทันทีที่รู้ หลังก็ดีดตรงขึ้นรีบวิ่งไปเปิดประตูให้เจ้านายสุดที่รักของเธอในบัดดล

 

“…”

          แต่กลิ่นที่ไม่เคยสัมผัสก็ผสมปนเปอยู่ด้วยเหมือนกัน ใบหน้าโอลิเวียถึงกับแข็งไปเลย

          แล้วในตอนที่เปิดประตูออกไปรับชิน ใบหน้าของโอลิเวียก็จำต้องชาไปอีกฉาด

 

“ขอโทษที่ให้รอนานนะโอลิเวีย”

“ขะ ขอรบกวนด้วยนะคะ”

          คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตูห้อง นอกจากชินผู้เป็นเจ้าของแล้ว ยังมีแขกไม่ได้รับเชิญตามมาอีกคนจนหัวใจโอลิเวียจะวาย

 

“เอ่อ… เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย”

          ชินพยายามเอามือโบกไปโบกมาผ่านหน้าสาวเจ้า

          แต่โอลิเวียถูกแช่แข็งจนนิ่งสนิท เธอประมวลผลไม่ทันจนทำอะไรไม่ถูกไปแล้ว

 

❖❖❖❖❖

 

“…ถึงเวลาแล้ว แต่ยังไม่มากันเลยนะครับเนี่ย”

          อัลเฟรดนั่งเก้าอี้ไม้ผุ ๆ บ่นอิดออดอยู่ที่ชั้นหนึ่งของตึกร้าง แต่เพราะผนังผุพังไปหมดจนแสงเข้าถึงจากทุกด้าน บรรยากาศเลยเหมือนนั่งอยู่ใต้ถุนบ้านเก่า ๆ มากกว่า

 

          ตอนนี้ที่มารวมตัวกันแล้วประกอบไปด้วยไดอา ริวและหมิงเซียน

          ถ้าไม่นับริวที่กำลังกอดอกหงุดหงิด คนอื่นก็กำลังทำหน้าเบื่อเพราะไม่มีอะไรให้ทำกัน

          ท้องฟ้าตอนนี้ยังเป็นสีฟ้าสดใสเพราะเวลาอยู่ที่ประมาณบ่าย 4 โมง บรรยากาศนับว่าแตกต่างจากเมื่อวานที่เป็นกลางคืนสนิท

          แต่ถ้ามองเรื่องอารมณ์ก็นับได้ว่าเป็นบรรยากาศที่ผ่อนคลายและโปร่งใสขึ้นเยอะ อัลเฟรดเองก็หวังให้เป็นแบบนั้นถึงได้นัดตั้งแต่ยังไม่ถึงตอนกลางคืน

 

“โอ๊ะ! เหมือนจะมากันแล้วนะ”

          ไดอาเห็นกลุ่มสามคนเดินมาแต่ไกล แน่นอนว่าคงไม่มีทางเป็นใครอื่นแน่

          ทุกคนเริ่มตื่นเต้นเพราะเมื่อวานเริ่มต้นกันได้ไม่ดีเท่าไร แต่วันนี้ทุกคนเป็นพันธมิตรกันอย่างเป็นทางการแล้วเลยหวังว่าชินจะเปิดใจให้พวกเขามากขึ้น

 

          …แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ชินกำลังเดินเข้ามาในตึกโดยมีโอลิเวียกอดแขนเขาอยู่ข้างหนึ่ง และมีเกวนเดินอยู่ข้าง ๆ จับชายเสื้อเขาเดินเข้ามาด้วยอีกฝั่งหนึ่ง

          พอเห็นภาพแบบนั้น บรรยากาศเป็นงานเลยหายไปทันที

 

เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?

          ทุกคนเหงื่อตก แม้แต่ริวที่คิดจะด่าคนมาสายก็ยังได้แต่ตกใจไม่กล้าพูดอะไรออกไปก่อน

 

          ชินเดินเข้ามาใกล้ บรรยากาศคุกรุ่นของทั้งสามคน… สองคนยิ่งชัดเจนขึ้น

          โอลิเวียกอดแขนชินแน่นด้วยรอยยิ้มทั้งที่ปกติเธอจะทำหน้านิ่งจนอ่านความคิดไม่ออก บอกเลยว่ารอยยิ้มที่เผยออกมาไม่ได้เกิดจากอารมณ์ที่ดีแน่

          ส่วนทางเกวน สายตาของเธอมองไปทางโอลิเวียตลอด คิ้วที่ขมวดจนสั่นนั้นสื่อได้ทั้งความกังวลและหงุดหงิด แต่ความรู้สึกที่ยอมไม่ได้นั้นมีมากกว่าถึงได้จับชายเสื้อชินไม่ยอมปล่อย บางจังหวะที่ทำแก้มป่องเป็นการแสดงออกถึงความไม่พอใจใส่อีกฝ่ายอย่างชัดเจน

          ส่วนชินที่อยู่ตรงกลางความขัดแย้ง ถึงใบหน้าจะนิ่งสงบเหมือนปกติก็เถอะ แต่เหงื่อที่ผุดขึ้นบนหน้าผากด้วยความสับสนและลำบากใจไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนคาดว่าจะได้เห็นในวันนี้

          ขนาดเมื่อวานชินโดนข่มขู่เสียขนาดนั้นยังไม่เสียความเยือกเย็นออกมาเลย

 

“เอ่อ… มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?”

“ไม่ต้องหรอก”

          ชินปฏิเสธความหวังดีของอัลเฟรดทันควัน แต่อัลเฟรดเองก็รู้อยู่ว่าคงช่วยอะไรไม่ได้

          หน้าที่ยุติสงครามเป็นของผู้อยู่ตรงกลางอย่างชินต่างหาก

          เขาเลื่อนตามองโอลิเวียที่กอดแขนเขาอยู่ข้าง ๆ

 

“นี่… เราจะคุยเรื่องงานกันอยู่แล้วนะโอลิเวีย” ชินพยายามปรับน้ำเสียงเป็นจริงจัง แต่น้ำเสียงยังติดเกรงใจอยู่เกือบจะ 100%

“ก็คุยไปทั้งอย่างนี้ก็ได้นี่คะ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”

          พอถูกเตือนโอลิเวียยิ่งเบียดชิดชินเข้าไปอีก ท่าทางคลอเคลียแบบนั้นราวกับแมวหวงเจ้าของยังไงอย่างงั้น

 

“คุณเกวนเองก็คิดเหมือนกันใช่ไหมล่ะคะ”

          และถ้าถามว่าหวงจากใคร… สายตาของโอลิเวียที่เลื่อนไปมองเกวนนี่แหละคือคำตอบ

          เกวนรับสายตานั้นจนตัวเกร็ง แต่มือที่กุมชายเสื้อชินอยู่กลับแน่นขึ้น

 

“นะ นั่นสินะ… คุยกันเลยก็ไม่เห็นจะมีปัญหานี่นา”

          เกวนยิ้มแห้ง ๆ แต่คิ้วที่ขมวดเข้าด้วยกันนั้นไร้ซึ่งการยอมความ แม้หวาดกลัวแต่ก็ไม่มีทีท่าจะถอยเลยสักนิด สายของสองสาวที่มองหากันรู้สึกเหมือนกับมีประกายไฟฟ้าปะทะกันอยู่เลย

 

          ไดอาเห็นแล้วได้แต่ยิ้มแห้ง ครั้นจะเตือนก็กลัวเรื่องจะหนักขึ้น

          พอริวกำลังจะเอื้อมมือขึ้นมาเหมือนกับจะพูดบางอย่างก็ถูกหมิงเซียนกระตุกแขนเสื้อไม่ให้ทำ

          อัลเฟรดเองก็รู้ว่าไม่ควรแทรกตั้งแต่ก่อนหน้านี้

          ท้ายที่สุด ใครเป็นคนเรียนผูกก็ต้องเป็นคนเรียนแก้

 

“เห้อ…”

          ชินถอนหายใจออกมายาวเหยียด

          โอลิเวียเจอแบบนั้นเข้าถึงกับเหงื่อตกไหล่กระตุก เธอเริ่มรู้สึกตัวว่าทำเกินเหตุไปหน่อยจึงรีบผละมือออกทันที ความเกรงใจเปลี่ยนมาอยู่ที่โอลิเวียแทน

          เกวนเห็นแบบนั้นเองก็ปล่อยมือจากชายเสื้อของชินตาม ตอนนี้สองสาวอยู่ในสถานะรู้สึกผิดไปตาม ๆ กัน

 

          ท่าทีโอลิเวียพลิกกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ เธอกลัวที่จะถูกชินเกลียดยิ่งกว่าอะไร และกลัวที่ชินจะไม่สนใจด้วย

          เธอยอมไม่ได้ที่ความสนใจของชินจะไปตกอยู่ที่คนอื่น และเริ่มเรียกร้องเกินไปจนจะเสียมันไปแทน เพราะใช้อารมณ์อย่างไม่ทันคิด

          ท่าทางหงอย ๆ นั่นดูน่าสงสารจนอยากเข้าไปปลอบ

 

          …แต่ไม่ต้องมีใครทำอย่างนั้น ชินก็ลูบหัวโอลิเวียให้แล้ว

 

“ชิน?” โอลิเวียเงยหน้ามองช้อน ท่าทางออดอ้อนมีดาเมจล้นหลามจนชายใดไม่อาจต้านทาน

          แต่ตอนนี้ชินเป็นห่วงความรู้สึกโอลิเวียมากกว่า เขาไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนั้น

 

“ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะชดเชยให้ทีหลังนะ”

          ชินยิ้มตอบให้โอลิเวีย น้ำเสียงนุ่มลึกอ่อนโยนทำให้โอลิเวียสบายใจ

          เธอพยักหน้าหงึก ๆ หลับตาพริ้มและยอมรับโดยง่าย โอลิเวียกลายร่างจากสุนัขหมาป่าเป็นลูกหมาแสนเชื่องไปเป็นที่เรียบร้อย

          นอกจากนั้น ชินก็หันไปทางเกวนด้วย

 

“เกวนเองก็ด้วย ขอโทษที่ทำให้กลัวนะ”

“เอ๊ะ เอ่อ… อะ อื้ม! ไม่ต้องคิดมากหรอก”

          เกวนเจอรอยยิ้มของชินเข้าไป จากที่สับสนอยู่ทำให้ยิ้มตอบไปโดยอัตโนมัติ

          และถึงเธอจะกลัวจริงมันก็ไม่ใช่ความกลัวแบบที่ชินคิด

          แต่จะให้พูดไปตอนนี้มันก็กระไรอยู่

 

เอาซะอยู่หมัดเลยแฮะ

          พวกอัลเฟรดชื่นชมกันไปพลางยิ้มแหย ๆ ไม่รู้ว่าชินไปเรียนวิชามารนี้มาแต่แห่งหนใด

 

❖❖❖❖❖