เอาล่ะ… ทีนี้ก็เข้าใจสถานการณ์ของอีกฝ่ายแล้ว

แต่ก็ในกรณีที่อีกฝ่ายพูดความจริงล่ะนะ ถึงฟังจากที่เล่าจะไม่มีเหตุผลให้โกหกก็เถอะ

 

ดังนั้นเชื่อได้ 90% ว่าอีกฝ่ายพูดความจริง แต่เรื่องที่อีกฝ่ายยังพูดความจริงไม่หมดนั้นเป็นเรื่องที่มองข้ามไม่ได้ ต้องระวังจุดนั้นไว้

แล้วก็… จะปล่อยให้ความโกรธของตัวเองครอบงำไปมากกว่านี้ก็ไม่ได้ด้วย

          ชินพินิจพิเคราะห์สถานการณ์อีกรอบหลังได้รับคำเชื้อเชิญจากอัลเฟรดอย่างเป็นทางการ

          เขาบังเอิญเหลือบตามองโอลิเวียที่อยู่ข้างและสบตากับเธอ โอลิเวียเองก็อยากรู้การตัดสินใจของชินเช่นกัน

          ชินจึงสูดลมหายใจเข้าปอดตัวเองจนสุด เป็นครั้งแรกที่ชินพยายามเรียกความเยือกเย็นออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ดวงตาสีแดงฉานจึงกลับไปเป็นปกติ

          และแน่นอน อีกฝ่ายเองก็เช่นกัน

          พอใจเย็นลงทั้งสองฝ่าย ชินหันไปมองอัลเฟรดอีกครั้ง

 

“ฉันเข้าใจสถานการณ์โดยรวมของ ‘นาย’ แล้ว… แต่คนอื่นล่ะ? ฉันเดาว่าพวกเขาคงไม่ได้มีเหตุผลเดียวกับนายหรอกใช่ไหม?”

“สมแล้วล่ะนะครับ”

          อัลเฟรดเผยยิ้มพอใจ รอยยิ้มแสดงให้เห็นถึงความเคารพในตัวชินมากกว่าก่อนหน้านี้

          ในทางกลับกันชินก็เหลือบไปมองเกวนด้วย สายตาราวตั้งคำถามทำเอาเกวนถึงกับไหล่กระตุกและต้องหลบหน้าชินโดยไม่รู้ตัว

          อย่างไรก็ดี… คำถามของชินก็เป็นสิ่งที่อัลเฟรดมองข้ามไม่ได้ เพราะถ้าแรงจูงใจมาจากอัลเฟรดแค่คนเดียว มันก็ไม่มีเหตุผลที่สหายของเขาจะร่วมมือในแผนที่ชินกับอัลเฟรดจะได้ประโยชน์กันแค่สองคน

 

“ที่คุณชินพูดถูกแล้วครับ พวกเขามีเหตุผลที่ต้องต่อสู้แตกต่างจากเราสองคน แต่เส้นทางที่เดินไปด้วยกันนั้นไม่ต่างกันครับ พวกเราทุกคนจำเป็นต้องพึ่งพากันเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายของตัวเอง น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า… อะไรประมาณนั้นแหละครับ”

 

เอาเถอะ จริง ๆ ก็พอเดาได้อยู่แล้วล่ะนะ

ที่ถามไปเพราะอยากได้ยินคำตอบของแต่ละคนต่างหาก… แต่คงเป็นไปไม่ได้ในสถานการณ์ที่ยังไม่รู้จักกันดีแบบนี้หรอก

          ชินเริ่มขมวดคิ้วแน่นด้วยความกังวลกับการตัดสินใจในครั้งนี้เพราะข้อมูลมีไม่เพียงพอ

          สายตาเชิญชวนและคาดหวังมาจากทุกคนยกเว้นชายผู้ใช้หอกนามว่าริวคนนั้น แต่แม้สายตาจะดูดุดันเขาก็ยังมองมาทางชินด้วยสายตาคาดหวังไม่ต่างกัน

 

“โอลิเวีย” ชินหลบสายตาเหล่านั้นไปมองโอลิเวียที่อยู่ข้าง ๆ เพื่อหวังความเห็น ทว่า…

“ดิฉันจะตามคุณไปทุกที่ค่ะชิน ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม”

          โอลิเวียยิ้มออกมาเล็ก ๆ เหมือนอย่างเคย สีหน้านั่นราวกับจะสามารถโอบรับทุกอย่างของชินเอาไว้ได้ ไม่สิ… เธอคงยอมโอบอ้อมรับทุกอย่างของชินได้จริง ๆ นั่นแหละ

          แต่การยอมรับอย่างง่ายดายนั้นใช่ว่าจะไม่มีนัยยะอะไรแฝงอยู่เลย

          สำหรับโอลิเวียที่มองว่าเรื่องของชินเป็นอันดับหนึ่ง… การที่เธอยอมรับการกระทำของชินในทุกทางนั้น หมายความว่าเธอเองก็มองว่าการร่วมมือกับคนที่มีเป้าหมายเดียวกันเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากกว่าที่เป็นอยู่ และอย่างน้อยก็มีผลดีมากกว่าผลเสีย

          ซึ่งชินเองก็คิดแบบเดียวกันอยู่ เขาจึงหันกลับไปเผชิญหน้าสายตาเหล่านั้นอีกครั้งด้วยแววตาไร้ความลังเล

 

“เข้าใจแล้ว ฉันเอาด้วย”

          พอชินพูดแบบนั้นออกมา สายตาของอัลเฟรดและไดอาก็เป็นประกายในทันที

          ริวยังคงนิ่ง ส่วนหมิงเซียนพยักหน้าให้ชินเบา ๆ ราวกับขอบคุณ

          และสุดท้ายคือเกวนที่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกและสบายใจหลังจากที่เกร็งมานาน

 

“ดีจังเลยนะ”

          ไดอาปลอบใจเกวนเสียงเบาราวกระซิบ แต่ชินที่สัมผัสปกติดีกว่ามนุษย์ทั่วไปนั้นได้ยินอย่างไม่ยากเย็น

          สถานการณ์ผ่อนคลายลงมาก นั่นน่าจะเป็นจุดที่ชินพอจะตั้งเงื่อนไขบางอย่างกับพวกเขาได้

 

“แต่ว่าฉันมีเงื่อนไขอยู่… ฉันจะร่วมมือกับพวกนายในกรณีที่เห็นว่าจำเป็นต้องช่วย โดยเฉพาะพวกสถานการณ์ที่เป็นอันตรายกับพวกนาย แต่ไม่ว่ากรณีไหน ฉันกับโอลิเวียก็จะไม่รับคำสั่งจากพวกนายในฐานะลูกน้อง อยากให้คิดว่าสถานภาพของเราเท่าเทียมกันด้วย”

“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาครับ นั่นนับเป็นการช่วยเหลือที่พวกเราต้องการแล้วครับ”

          อัลเฟรดรับคำขอชินอย่างง่ายดาย คนอื่นเองก็เช่นกัน ยกเว้นริวเท่านั้นที่แสดงท่าทีไม่พอใจเป็นปกติ

 

เจ้าพวกนี้กะให้เราเป็นบอดี้การ์ดให้รึไง?

          ชินแอบคิดแบบนั้น แต่แน่นอนว่าไม่ได้พูดออกมา

 

“งั้นก่อนอื่น ช่วยอธิบายเกี่ยวกับศึกชิงดินแดนที่ว่ามาก่อน ตามด้วยสถานการณ์ปัจจุบันรวมถึงภาพรวม แล้วสุดท้ายก็คือการเคลื่อนไหวต่อจากนี้ของพวกนาย”

          ชินชูสามนิ้วไล่ลำดับเรื่องที่ต้องรู้เพื่อตามพวกเขาให้ทัน อย่างน้อยการจะร่วมมือกันก็ควรจะรู้ข้อมูลหลัก ๆ สามอย่างนี้

 

“นำประชุมคล่องเชียวนะ น่ารำคาญชะมัด”

          แต่ก็ไม่แคล้วโดนริวพูดประชดประชันใส่ ดูเหมือนเขาคงมองชินไปในทางเป็นอริไปแล้ว แต่ทางชินนั้นไม่ได้ใส่ใจ

 

“เสียมารยาทน่าริว! โมโหอะไรของนายเนี่ย”

“ชิ”

          เกวนชี้นิ้วต่อว่าทันที ท่าทางโกรธของเธอจริงจังมากจนริวทำได้แค่เดาะลิ้นกลับมา

          และต้องขอบคุณที่เกวนออกตัวให้ก่อนโอลิเวียเลยไม่ต้องลงมือเอง แล้วพอคิดว่าเธอจะทำอะไรชินก็เริ่มเสียวสันหลังวาบขึ้นมา

 

“แต่ก็เหมือนการนำประชุมจริง ๆ ล่ะน้า… ชินเนี่ยเป็นพวกเก่งทั้งบู๊ทั้งบุ๊นอย่างที่คนเขาลือกันจริง ๆ สินะ”

          พอสถานการณ์ผ่อนคลายลงไดอาก็แสดงความเป็นมิตรออกมาเต็มที่ นั่นคงเป็นบุคลิกปกติของเธอที่เข้ากับคนแปลกหน้าได้ง่าย

          คำนึงจากบทสนทนาภายในกลุ่ม ดูแล้วคงไม่ใช่กลุ่มที่ใช้อำนาจในการขับเคลื่อนแต่ใช้ความสนิทสนมมากกว่า เรื่องนั้นทำให้สบายใจขึ้นระดับนึง

          แต่ในระหว่างที่ชินคิดเรื่องแบบนั้นอยู่ โอลิเวียก็…

 

“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ… แถมนอกจากเรื่องบู๊กับบุ๋นนั้น เทคนิคเรื่องบนเตียงของชินเองก็ไม่เป็นสองรองใครด้วยนะคะ”

“เอ๊ะ?” “แหง่ะ!?” “อุฟ!”

          โอลิเวียพูดออกมาด้วยสีหน้าราวกับเป็นเรื่องธรรมดา แต่ด้วยเนื้อหาที่ไม่ธรรมดาทำเอาคนตกใจกันเป็นแถบ ๆ

          ทั้งเกวนที่หน้าซีด ไดอาที่เสียศูนย์ ริวที่หลุดหัวเราะ หรืออัลเฟรดที่ยิ้มแห้ง กับหมิงเซียนที่ไม่ได้สนใจเหมือนเคย

          ส่วนชินที่เป็นจำเลยนั้นได้แต่เหนื่อยใจแทน ทั้งหมดต่างเป็นปฏิกิริยาที่น่าดูชม ทั้งที่โอลิเวียยังแกล้งไม่ครบจบกระบวนการ

 

“ล้อเล่นค่ะ”

“เอ๊ะ?” เกวนส่งเสียงพลางเอียงคอ

“แค่ล้อเล่นค่ะ”

          โอลิเวียย้ำถึงสองรอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ภายในใจคงพึงพอใจเป็นอย่างมากเพราะอย่างน้อยก็ตกเหยื่อได้หนึ่งคน

          ส่วนเหยื่ออย่างเกวนเป็นคนเดียวที่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ต่างจากคนอื่นที่ยิ้มแห้ง ทางชินเห็นเกวนแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงโล่งใจขึ้นมา

 

          และต้องขอบคุณโอลิเวีย บรรยากาศเลยดีขึ้นไปอีก

          อัลเฟรดฉีกยิ้มกว้างกับเรื่องเมื่อคู่ เริ่มมองชินและโอลิเวียด้วยความโล่งใจ

 

“พวกคุณสองคนนี่เกินความคาดหมายอยู่เรื่อยเลยนะครับเนี่ย” อัลเฟรดถอดแว่นตาออก เช็ดน้ำตาที่เล็ดเปื้อนแว่นเพราะหลุดหัวเราะไปก่อนหน้า

          เขาเริ่มจัดท่าทางตัวเองใหม่ ชินกับโอลิเวียเองก็เดินเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้นเช่นกัน

          ระยะห่างที่น้อยลงนั่นเป็นสัญญาณว่าชินเปิดใจให้แล้ว แม้จะเล็กน้อยแต่ก็เป็นการเริ่มต้นที่ดีมากในมุมมองของทั้งสองฝ่าย

          อัลเฟรดกระแอมเสียงดังเป็นสัญญาณเริ่มมอบสิ่งที่ชินต้องการ นั่นคือข้อมูลของศึกที่ชินต้องเข้าร่วม

 

“งั้นเริ่มจากเรื่องของศึกชิงดินแดนก่อนนะครับ”

“อา…”

          ชินพยักหน้าให้เบา ๆ อัลเฟรดก็ปรับสีหน้าตัวเองให้จริงจังขึ้นไปอีกระดับ บรรยากาศของทุกคนพลอยจริงจังขึ้นด้วย

 

“สำหรับศึกชิงบัลลังก์ปกครองโลก… ก็อย่างที่เล่าไปก่อนหน้านี้ครับว่าเป็นศึกที่ผู้ท้าชิงตำแหน่งราชาได้รับเลือกจากโลกใบนี้แล้วต่อสู้กันจนเหลือคนสุดท้าย นอกจากนี้ยังต้องชิงดินแดนทั้งหมดบนโลกด้วย ซึ่งวิธีการชิงดินแดนมีอยู่อย่างเดียวครับ นั่นคือต้องเข้าไปอยู่ในเขตประเทศนั้น ๆ แล้วทำสัญญากับพื้นที่โดยใช้ตราสัญลักษณ์ราชันย์หรืออัศวิน”

          อัลเฟรดพลิกหลังมือขวาให้ชินเห็น เช่นเดียวกับไดอาที่อยู่ข้าง ๆ ก็ทำแบบเดียวกันแต่เป็นมือซ้าย

          …แล้วแสงสว่างก็ปรากฏขึ้นพร้อมสัญลักษณ์

          ของไดอาเป็นสัญลักษณ์รูปโล่และดาบไขว้ซ้อนอยู่ด้านหน้า แบบเดียวกับชายสวมหน้ากากเสือโคร่งที่ชินโค่นไปเมื่อวาน

          ส่วนที่น่าสนใจคือของอัลเฟรดเป็นตรามงกุฎอันน่าชิงชังที่ชินไม่มีวันลืม เป็นแบบเดียวกับที่เจ้าตัวตลกคู่อาฆาตของชินมี และเป็นแบบเดียวกับที่ชินเพิ่งได้รับมาเมื่อวันก่อนไม่มีผิดเพี้ยน

          แต่จุดแตกต่างที่เห็นได้ชัดกับของตนก็มีอยู่… เพราะบนสัญลักษณ์มงกุฎของอัลเฟรดมีเลขโรมันที่เขียนแสดงไว้ว่า II อยู่ด้วย ซึ่งแตกต่างจากของชินที่เป็นตราเปล่า ๆ ไม่มีเลขอะไรประดับ

 

พอมานึกดู… ของไอ้ตัวตลกก็ไม่มีหมายเลขเหมือนกันกับของเรา

นี่มันหมายความว่ายังไงกันนะ?

 

ไม่สิ… จุดที่แตกต่างไม่ใช่แค่นั้น

          ชินสังเกตแสงที่แผ่ออกมาจากสัญลักษณ์ พอได้เห็นใกล้ ๆ และมีเวลาสังเกตนานกว่าปกติ ชินก็แยกความแตกต่างออก

 

“ดูเหมือนจะสังเกตเห็นแล้วสินะครับ… สีของแสงที่เปล่งออกมาจาก ‘ตราราชันย์’กับ ‘ตราอัศวิน’ ของแต่ละกลุ่มนั้นมีลักษณะต่างกัน”

          อัลเฟรดช่วยขยายความเข้าใจของชินให้โดยไม่ต้องให้ชินเอ่ยปากถามเอง นั่นอำนวยความสะดวกให้ชินมากทีเดียว

 

นั่นสินะ… ถึงจะสีโทนร้อนเหมือนกันก็เถอะ แต่มันก็เป็นคนละสีกันอย่างชัดเจน

ของหมอนี่กับไดอาเป็นสีแดงเลือด ส่วนของชายสวมหน้ากากเสือโคร่งเมื่อวานเป็นแดงเพลิง

 

ส่วนของเรา… เป็นสีแดงสด

พวกนี้เกี่ยวข้องอะไรกันรึเปล่านะ?

          ชินครุ่นคิดด้วยความสงสัย แต่นั่นยังไม่ใช่ประเด็นที่อยากรู้ที่สุดเลยหันไปมองอัลเฟรด คะยั้นคะยอให้เขาพูดต่อ

 

“งั้นต่อมาก็คือสิทธิพิเศษของพวกเราที่เป็นผู้ปกครองบ้างล่ะนะครับ… คุณชินเองก็คงสงสัย ว่าทำไมผู้มีสิทธิทุกคนถึงได้กระหายที่จะขยายอำนาจ ทั้งที่แค่มีสิทธิปกครองเฉย ๆ มันก็ฝังดูเป็นนามธรรมเกินไป แถมเอามาใช้สั่งการประเทศที่ตัวเองยึดครองแล้วก็ไม่น่าจะได้ด้วย”

“อา…” ชินเห็นด้วย โอลิเวียเองก็พยักหน้าให้เบา ๆ ตาม

 

นั่นแหละคือจุดที่เราสงสัยว่าคนพวกนี้สู้ไปแล้วจะได้ประโยชน์อะไร

 

เพราะตอนนี้ทุกประเทศก็มีรูปแบบการปกครองและผู้นำเป็นของตัวเอง ทั้งประธานาธิบดี นายกรัฐมนตรีและราชา

ถึงยึดครองประเทศเขตนั้น ๆ ได้ แต่กลายเป็นผู้นำไม่ได้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรกันล่ะ

          คำถามผุดขึ้นในใจชิน ถ้าเคลียร์ตรงนั้นได้ภาพของศึกคงจะชัดเจนขึ้น

          และอัลเฟรดเองก็รู้เรื่องนั้น

 

“คำตอบของคำถามนั้นก็คือสิทธิพิเศษที่ผมจะบอกนี่แหละครับ” อัลเฟรดลดแสงที่สัญลักษณ์ของตัวเองลงก่อนจะอธิบายต่อ ไดอาเองก็ทำเหมือนกัน

“เริ่มที่ตรามงกุฎผู้เปรียบเสมือนราชา… ผู้ถือครองตรานี้จะได้รับสิทธิในการถูกปกป้องเมื่ออยู่ในอาณาเขตของตัวเอง หากอีกฝ่ายไม่ใช้ตราราชันย์หรืออัศวินก็ไม่อาจทำร้ายราชาได้ ซึ่งในจุดนี้คุณชินเองก็เห็นกับตาไปเมื่อครู่แล้วนะครับ”

          อัลเฟรดยิ้มแหย ๆ ทำชินนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่เขาคิดสังหารอัลเฟรด แต่กลับล้มเหลวเพราะมีกำแพงปริศนาก่อขึ้นมาบังตัวเขา

 

งั้นนั่นก็ไม่ใช่ ‘ไนท์’ หรือพลังพิเศษประจำเผ่า แต่เป็นพลังจากตราราชันย์นี่เองสินะ

          คำตอบของสถานการณ์นั้นก็คือสิทธิพิเศษของราชาอย่างที่อัลเฟรดบอก แม้ใจจริงชินจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่คงต้องเชื่อไปก่อน

          ทางอัลเฟรดชูสองนิ้วขึ้นราวกับทำท่า Victory แต่นั่นหมายถึงสิทธิพิเศษอีกข้อของราชา

 

“และสำหรับราชายังสามารถสร้างข้ารับใช้ด้วยการมอบสัญลักษณ์ตราอัศวินให้ได้ด้วยครับ แต่มีข้อจำกัดคือจำนวนมากสุดที่มอบให้ได้คือจำนวนของเขตที่ครอบครองบวกด้วยสอง นั่นคือหากคุณชินครอบครองซัก 1 เขตประเทศ คุณชินก็สามารถสร้างข้ารับใช้ได้ 3 คนนั่นเองครับ”

          อัลเฟรดว่าจบก็ชูนิ้วกลางเพิ่มเป็นสามนิ้วอย่างไม่รีรอเพราะเห็นว่าชินตามเรื่องที่ตนพูดทัน

 

“อย่างต่อมาที่ร้ายไม่แพ้กันคือการเพิ่มความสามารถในการดูดซับ ‘จิต’ ครับผม ซึ่งความสามารถนี้ ‘ตราอัศวิน’ เองก็สามารถใช้ได้เช่นกัน ส่วนผลลัพธ์ ถึงไม่ต้องบอกแต่ก็คงทราบดีอยู่แล้วสินะครับ… มันจะช่วยเพิ่มความสามารถทางกายภาพและพื้นฐานของแต่ละเผ่าขึ้นได้อย่างมากมายมหาศาล”

 

เพิ่มอัตราการดูดซับจิต… เข้าใจล่ะว่าทำไมริวกับคนสวมหน้ากากเสือโคร่งเมื่อวานถึงแข็งแกร่งนัก

เพราะถึงจะใช้เทคนิคอย่างการ ‘ผสานจิต’ เข้ากับร่างกาย แต่มาตรฐานส่วนใหญ่จะเพิ่มความแข็งแกร่งได้ไม่ถึง 50% ตามข้อจำกัดของแต่ละเผ่าพันธุ์

 

คำนึงจากตัวเลขนั้นยังไงก็ไม่น่าแข็งแกร่งพอที่จะจัดการโอลิเวียได้

แต่ที่ทำได้… ก็คงเพราะสิ่งที่อัลเฟรดพูดเป็นความจริง

          ชินยอมรับเนื้อหาส่วนนี้ อย่างน้อยก็แถลงไขข้อสงสัยเขาได้อย่างนึงแล้ว

 

“ส่วนปัจจัยในการเพิ่มอัตราการดูดซับจิตก็ขึ้นอยู่กับประเภทของตราและสถานที่ครับ โดยปกติตราราชันย์จะดูดซับได้เร็วและมากกว่า นอกจากนี้หากดูดซับจิตในอาณาเขตของพวกเดียวกัน การดูดซับก็จะทำได้เร็วและมากขึ้นตามไปด้วยครับ”

          อัลเฟรดว่าต่อ แล้วชูนิ้วนางเพิ่มเป็นสี่นิ้ว

 

“สิทธิพิเศษอย่างต่อมาก็คือความสามารถในการตรวจจับมิตรและศัตรู… หากอยู่ในอาณาเขตล่ะก็ ทั้งราชาและอัศวินของกลุ่มเดียวกันสามารถรับรู้ตำแหน่งของตราราชันย์หรืออัศวินกลุ่มอื่นที่ลอบเข้ามา รวมถึงตำแหน่งของคนธรรมดาทั่วไป แถมยังสามารถแยกแยะเจตนาดีร้ายได้ด้วยครับ”

          ข้อสี่นี้ทำให้ชินเริ่มขมวดคิ้ว เขาเริ่มคำนวณความเป็นไปได้ที่ศัตรูในเขต 855 อย่างชายสวมหน้ากากเสือโคร่งจะรู้ตัวจริงของเขา

          แต่จากที่อัลเฟรดอธิบาย… ดูเหมือนขอบเขตของพลังนี้ทำได้แค่ตรวจจับเท่านั้น ไม่สามารถแยกแยะรายบุคคลได้ว่าใครเป็นใคร นั่นทำชินโล่งอกไปอีกเปราะ

 

“และอย่างสุดท้ายที่เป็นพลังค่อนข้างจะพิศวงอยู่หน่อย… ดูเหมือนว่าราชาและอัศวินจะสามารถโน้มน้าวหรือบังคับให้ผู้คนในอาณาเขตทำตามที่ตัวเองต้องการได้ในระดับนึงด้วยครับ” อัลเฟรดว่าแบบนั้นแต่ไม่ได้นับนิ้วโป้งเพิ่มขึ้นมาเป็นนิ้วที่ห้า

          นั่นแสดงให้เห็นว่าพลังอย่างที่ห้านี้ใกล้เคียงข้อสังเกตมากกว่าข้อเท็จจริงแม้แต่ในมุมมองของอัลเฟรดก็ตาม

 

“ ‘ดูเหมือนว่า’ งั้นเหรอ? งั้นแสดงว่าไม่มีข้อพิสูจน์ว่าพลังนี้มีอยู่จริงสินะ”

“ต้องเรียนอย่างนี้ครับคุณชิน… พลังนี้มีอยู่จริงไม่ผิดแน่นอน ทว่าเงื่อนไขในการใช้งานนั้นไม่ 100% กล่าวคือไม่รู้วิธีทำให้เกิดผลลัพธ์ได้ 100% ผมถึงได้ไม่อยากนับยังไงล่ะครับ ซึ่งหากมองในจุดนี้เราก็มองตรงกันล่ะนะครับว่ามันไม่นับเป็นข้อพิสูจน์ว่าพลังนี้มีอยู่จริง”

          ชินถามย้ำแต่คำตอบที่ได้มากลับยิ่งทำให้ปวดหัว

 

พูดง่าย ๆ… พลังที่สามารถควบคุมพสกนิกรให้ทำตามได้นั้นมีอยู่จริง

แต่ตัวแปรที่ใช้สั่งการให้พลังนี้ทำงานได้ยังมีไม่พอสินะ ผลลัพธ์เลยสั่งได้บ้างสั่งไม่ได้บ้าง

 

เข้าใจล่ะ

          ชินพยักหน้ารับแบบไม่ค่อยเต็มใจ ต่อด้วยหันไปมองอัลเฟรดอีกรอบ

 

“มีเท่านี้ใช่ไหม?”

“ผมเองก็หวังให้มีเท่านี้ครับ”

          คำตอบกลับมาเป็นที่ยืนยัน แต่ชินยังไม่ปักเชื่อกับพลังปริศนานี้เท่าไหร่นักว่ามันทำได้แค่นี้

          ชินสูดหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกสติทำให้เลือดไหลเวียนจนสมองปลอดโปร่ง แล้วเริ่มประเด็นต่อไปอย่างไม่รอรี

 

“พอจะเข้าใจกฎเกือบทั้งหมดแล้ว… ดูเหมือนในกรณีปกติการจะเข้ายึดเขตของคนอื่นนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยนะ”

“ใช่ครับ… เอาจริง ๆ ก็ตามนั้นเลย”

          อัลเฟรดตอบกลับชินทันทีเพราะเขาเองก็เห็นด้วย

 

กับศัตรูที่สามารถเพิ่มพลังได้ แถมราชายังไม่สามารถโค่นได้อีก เพราะถึงตราอัศวินจะทำร้ายตราราชาของศัตรูได้ แต่ด้วยการดูดซับจิตที่ต่างกัน พลังย่อมห่างชั้นกันจนอัศวินสู้กับราชาไม่ได้อยู่แล้ว

เป็นแบบนี้จะยึดอาณาเขตที่มีราชาปกครองอยู่ยังไงกันล่ะ?

 

“วิธีจัดการราชาคืออะไร” ชินจึงถามสิ่งที่คิดไปในทันที อัลเฟรดที่ได้ยินแบบนั้นยิ้มออกมาด้วยความพอใจ

“หัวไวมากครับท่านชิน… วิธีเดียวที่จะสามารถโค่นราชาได้ก็คือการใช้พลังของราชาโค่นครับ… ต่อให้ส่งอัศวินไปมากแค่ไหน แต่ถ้าพลังไม่มีความสำคัญในเชิงยุทธศาสตร์หรือไม่ใช่พลังที่จัดการศัตรูได้แบบไม่สนความแข็งแกร่ง ยังไงปริมาณก็เอาชนะคุณภาพพลังของราชาไม่ได้ครับ”

          ชินได้ยินคำตอบตามที่คิดไว้ เขาเริ่มกุมคางครุ่นคิดต่อ

 

เข้าใจล่ะ… งั้นยุทธวิธีคร่าว ๆ ก็คงราว ๆ นี้

ใช้อัศวินในการบุกยึดเมืองลูกรอบ ๆ และเมื่อยึดจนเหลือแต่เมืองหลวงที่ราชาเป็นเจ้าของอาณาเขต ทุกคนก็จะทำการโจมตีทำลายราชาในครั้งเดียว

 

เพราะว่าพอถึงเวลานั้น ยังไงฝ่ายที่โจมตีย่อมได้เปรียบมากพอให้ราชาของตัวเองเคลื่อนไหวโดยไม่เสี่ยงแล้ว

 

“คิดว่าไงโอลิเวีย” ชินหันหน้าไปถาม สบตากับโอลิเวียที่หันมาในจังหวะเดียวกัน

“ดิฉันคิดว่าเป็นศึกที่เข้าใจง่ายกว่าที่คิดค่ะ… ตีหัวเมืองให้หมด เสร็จแล้วก็ยึดเมืองหลวงด้วยการเอาชนะราชาเสีย”

“นั่นสินะ”

          ชินกับโอลิเวียพยักหน้าให้กัน แต่นั่นกลับทำให้พวกอัลเฟรดทุกคนยกเว้นหมิงเซียนยิ้มแหย ๆ ออกมา

 

“พวกแก… พูดแบบนั้นออกมาง่าย ๆ เลยนะเฮ้ย” ริวพูดออกมาด้วยความเหนื่อยใจเป็นครั้งแรก เขาได้แต่เกาหัวแกรก ๆ เหมือนว่าพวกชินไม่รู้อะไร

“แล้วมันมีอะไรผิดรึเปล่าล่ะ?”

          ชินเอียงคอสงสัย แต่กลับได้รอยยิ้มอ่อนโยนมาจากไดอาแทน

 

รู้สึกเหมือนถูกมองเป็นเด็ก ๆ ไร้ประสีประสาเลยแฮะ

          ชินแอบคิดกับตัวเอง

 

“ก็แหม… อย่างที่บอกไปไงล่ะว่าการต่อสู้ตรง ๆ มันทำได้ยากเพราะมีความแตกต่างของอัตราการดูดซับอยู่ ส่งอัศวินของตัวเองไปสู้ในแดนศัตรูอัตราการดูดซับก็ยังน้อยกว่ามากจนเสียเปรียบเลย เพราะงั้นเลยต้องวางแผนอะไรหลาย ๆ อย่าง เช่นสู้เพื่อหลอกล่อตัดกำลังบ้าง หรือลอบเข้าไปเพื่อก่อเหตุจลาจลบ้างอะไรทำนองนั้นเพื่อให้ศัตรูสับสน แถมศัตรูเองก็ไม่ได้มีแค่พวกเดียว เลยต้องคำนวณเผื่อถึงเรื่องการกระจายกำลังไปโจมตีเขตอื่นด้วย… วิธีแบบนั้นมันให้ผลลัพธ์ดีกว่าเสี่ยงไปสู้ตรง ๆ นะ”

          ไดอายิ้มแห้ง ๆ ใส่ชินอีกครั้งราวกับจะบอกชินว่า ‘ลืมเรื่องสามัญสำนึกปกติไปรึเปล่า?’

          ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่อย่างนั้น เพียงแต่สามัญสำนึกปกตินั่นไม่นับเป็นเรื่องยากลำบากสำหรับชินต่างหาก

 

“สู้ตรง ๆ ลำบาก? ล้อเล่นรึเปล่า อัศวินคนเมื่อวานฉันยังโค่นมันมาแล้วง่าย ๆ เลย”

“ “เอ๊ะ!?” ”

          ชินเอียงคอด้วยความแปลกใจ ทำให้ไดอากับเกวนเอียงคอกลับมาเป็นภาพที่ขบขันใช้ได้ แต่ปากพวกเธอนี่อ้ากว้างค้างตะลึงไปเป็นที่เรียบร้อย

          แม้แต่หมิงเซียนที่นิ่งมาตลอดก็ยังถึงกับคิ้วกระตุกเลยทีเดียว

 

“เฮ้ย ๆ… ก็เห็นอยู่หรอกว่าเอ็งได้เปรียบ แต่ชนะเลยนี่มัน…” ริวไม่อยากจะเชื่อแม้เห็นด้วยตาตัวเองมาแล้วเมื่อวาน แต่ความมั่นใจของชินไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย

“ฉันไม่มีเหตุผลให้โกหกหรอกนะ แล้วที่ฉันมาอยู่นี่ก็แปลว่าฉันเอาชนะมันมาได้ไม่ใช่เหรอ?”

“เออ… จะว่าไปมันก็ใช่นี่หว่า”

          ริวอ้าปากค้างตามทุกคนไปอีกราย เขาเถียงความจริงข้อนั้นไม่ออกเลย นั่นยิ่งทำให้ทุกคนตะลึงไปกันใหญ่

 

“อีกฝ่ายแข็งแกร่งเหรอคะ?” โอลิเวียสังเกตท่าทีของทุกคนจึงอยากวัดสเกลพลังของศัตรู เพราะมันเกี่ยวเนื่องกับความปลอดภัยของชิน

          ในอีกแง่นึง… โอลิเวียเองก็เคยถูกชายคนนั้นสังหารมาแล้วเลยพอจะคิดได้ว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่ง

          แต่หากรู้ข้อมูลก่อนล่วงหน้า โอลิเวียกล้าพูดได้เต็มปากว่าสามารถเอาชนะชายคนนั้นได้ด้วยทุกอย่างที่มี เมื่อวานไม่ใช่หนแรกที่เธอตายเพราะขาดข้อมูลเสียด้วย

          และหากว่ากันตามตรง… หากเปรียบเทียบกับชายผู้สวมหน้ากากเสือโคร่งคนเมื่อวาน เธอกับชินเคยเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่านี้หลายเท่ามาแล้ว แถมยังหลายคราเสียจนนับไม่ได้อีกในตอนที่ล่าค่าหัว

          ประเด็นจึงไม่อยู่ที่ความแข็งแกร่งอย่างเดียว แต่เป็นข้อมูลต่างหากที่จะทำให้คว้าชัย

          อัลเฟรดเองก็คิดว่าเป็นข้อมูลสำคัญที่ควรจะแลกเปลี่ยน

 

“เขาเป็น 1 ใน 12 อัศวินของราชาที่มีเมืองหลวงอยู่ที่เขต 86… เป็นกลุ่มอัศวินชื่อดังที่เรียกว่า ‘นักษัตร’ และใช่ครับ เขาแข็งแกร่งเป็นอันดับ 2 ของกลุ่มเลย”

 

เป็นอัศวินของราชาเขตที่ 86… ประเทศ ‘ฉิน’

มหาอำนาจของฝั่งเอเชียที่มีจำนวนประชากรและพื้นที่มากเป็นอันดับ 2 ของทวีปงั้นสินะ และเป็นสามัญสำนึกอีกเช่นกันว่าประเทศใหญ่ย่อมมีผู้ที่แข็งแกร่งปกครอง

 

เพราะไม่เช่นนั้นก็คงยึดครองประเทศใหญ่แบบนั้นไม่ได้

เจ้าหมอนั่นเก่งขนาดนั้นเชียว?

          ชินขมวดคิ้วเล็ก ๆ เพราะรู้สึกว่าศัตรูได้รับการประเมินสูงกว่าความเป็นจริง

          แต่แน่นอนว่าการเผชิญหน้ากับศัตรูคนเดียวยังประเมินสถานการณ์โดยรวมไม่ได้

 

“งั้นแสดงว่าแบบนี้เขต 855 ก็ไม่มีใครปกครองแล้วสิคะ… ก็เพราะชินโค่นไปแล้วนี่นา”

“….”

          คำพูดง่าย ๆ ของโอลิเวียทำทั้งกลุ่มของอัลเฟรดถูกแช่แข็งไปแวบนึง เรื่องที่ยากของพวกเขาถูกทำให้เป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกชิน พูดตรง ๆ ว่าทำเอาเสียความมั่นใจ

          แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกใจชื้นขึ้นเยอะเมื่อได้เป็นพันธมิตรกัน

 

“แบบนี้แผนจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ยจ๊ะอัลเฟรด” ไดอายิ้มแห้งถาม

“คงต้องวางแผนใหม่แล้วล่ะครับ ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะถูกโค่นไปแล้วแบบนี้ …แต่เป็นเรื่องดีนะครับคุณชินไม่ต้องห่วง!”

          อัลเฟรดเผลอผลุดบ่นเลยรีบหันมาเอาใจชินทันที

          แต่น่าเสียดาย ชินไม่ได้รู้สึกผิดที่ไปทำให้อัลเฟรดผิดแผนเลยแม้แต่นิดเดียว

          จะว่าดีก็ดีแล้วที่ชินไม่ว่าอะไร แต่อัลเฟรดก็แอบน้อยใจเหมือนกันที่ชินไม่รู้สึกรับผิดชอบอะไรเลย อัลเฟรดยิ้มแห้งไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วของวัน

 

          แต่อย่างไรก็ดี เรื่องที่แผนการมีอันต้องเปลี่ยนแปลงก็เป็นเรื่องจริง

          อัลเฟรดเปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจังแล้วเริ่มคิดบางอย่างอยู่ในหัวคร่าว ๆ แต่จะให้ชินมาร่วมธุระของเขาด้วยมันก็อาจจะรบกวนเกินไป

 

“คุณชินครับ วันนี้ต้องขอบคุณที่สละเวลามานะครับ แต่ดูท่าพวกผมคงต้องวางแผนอะไรใหม่ซะหน่อย แล้วเราก็ไม่อยากรบกวนเวลาพวกคุณมากกว่านี้ด้วยสิ”

“…จะบอกว่าวันนี้เอาไว้แค่นี้สินะ เข้าใจแล้ว แต่ก็อย่างที่บอก… ฉันจะทำตามเฉพาะตอนที่เห็นด้วยเท่านั้นนะ”

          ชินเข้าใจเจตนาอัลเฟรด ทางนั้นคงเกรงว่าการบอกให้ชินกลับไปก่อนเป็นการเสียมารยาท

          ซึ่งชินก็รับความเป็นห่วงตรงนั้นไว้แล้วขอตัวจากไปเอง อัลเฟรดรู้สึกขอบคุณจุดนั้นมากจนก้มหัวให้ชิน

 

“รับทราบแล้วครับผม… สำหรับวันนี้ขอบคุณมากจริง ๆ นะครับ แล้วก็ขอโทษด้วยที่สร้างภาระให้”

          อัลเฟรดก้มหัวให้ชินอีกรอบก่อนจาก ท่าทางเขาไม่ได้ขอบคุณหรือขอโทษเป็นพิเศษ คงเพราะในหัวกำลังเริ่มวางแผนต่อจากนี้ไปแล้วกระมัง

 

เอาเถอะ… จะวางแผนกันลับหลังหรือรอจังหวะพรุ่งนี้ยังไงก็แล้วแต่ ขอแค่อย่าหักหลังกันเป็นพอ

เพราะถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงลำบากใจแย่ที่ต้องสังหารเพื่อน?ของเกวนล่ะนะ

          ชินหวังไม่ให้เรื่องนั้นเกิดขึ้น เขาหันหลังกลับพร้อมโอลิเวียเพราะไม่มีเหตุอันใดให้อยู่ต่อ

 

          กลุ่มอัลเฟรดมองแผ่นหลังของทั้งสองคนเดินลงบันไดไปด้วยความรู้สึกหวั่นใจและโล่งอกในเวลาเดียวกัน

 

“เป็นบุคลากรล้ำค่าเลยนะ” หมิงเซียนเผยน้ำเสียงชื่นชมลับหลังชิน

          ดูเหมือนแท้จริงแล้วเธอจะไม่ได้เกลียดอะไรชิน ก็แค่ไม่ได้แสดงออกเท่านั้นเอง

 

“ชิ… ถึงไม่อยากจะยอมรับ แต่แม่งเจ๋งเป็นบ้าเลย” ริวเองก็เป็นอีกคนนึง พอลับหลังชินเขาก็พอจะลดทิฐิตัวเองลงแล้วกล่าวชมออกมาตรง ๆ ได้

          แต่หากเจอกันต่อหน้าอีกหน ยังไงก็คงไม่พ้นต้องแสดงท่าทีก้าวร้าวใส่เช่นเดิมอยู่ดี ลึก ๆ แล้วริวคงรู้สึกไม่อยากจะแพ้ให้กับชินจึงไม่ยอมลดทิฐิลงต่อหน้าเขา

 

“แต่แบบนี้แผนตัวล่อของเราก็ไร้ประโยชน์หมดน่ะสิ” ไดอาทำสีหน้าเป็นห่วง เธอวางมือขวาบนไหล่อัลเฟรดเหมือนดึงเขากลับมายังเรื่องสำคัญ

“ไม่ต้องห่วงครับ… ผมว่าเราพลิกวิกฤติเป็นโอกาสได้นะ เพราะอย่างน้อยผมว่าอีกฝ่ายต้องยังไม่รู้แน่ ๆ ว่าคุณชินที่เป็น Angry Clown อยู่ฝ่ายใคร”

          อัลเฟรดพูดอย่างไร้ความกังวลตามเคย ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรไว้หลายอย่างโดยแม้แต่พรรคพวกก็ยังนึกตามไม่ทันนัก ตรงจุดนั้นนี่แหละที่ทำให้ทุกคนไว้ใจเขา

          …เว้นแต่คนนึงที่ตอนนี้ไม่ได้มีเรื่องของแผนการอยู่ในหัว

 

“ทุกคน ขอโทษนะ ฉันขอตัวกลับก่อน!”

          ระหว่างที่ทุกคนคุยกันเรื่องแผนการต่อจากนี้ เกวนก็พูดขัดขึ้นมาแล้ววิ่งโฉบออกไปจากกลุ่มแบบไม่รอคำตอบจากเพื่อน

          ริวเห็นแล้วก็ได้แต่ยักไหล่ให้ กับพรรคพวกที่เหลือก็ยิ้มแห้งตาม ๆ กัน เพราะรู้สึกผิดที่อาจมีส่วนทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับชินเปลี่ยนไป

          ซึ่งแน่นอนว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว… แต่จะเป็นในแง่ไหนนั้น คงมีแต่ชินกับเกวนเท่านั้นที่รู้

 

❖❖❖❖❖

 

“คิดว่าไงบ้างโอลิเวีย”

“ก็เกินความคาดหมายในหลาย ๆ เรื่องค่ะ”

          ชินชวนโอลิเวียคุยขณะเดินกลับหอ ตอนนี้ทั้งสองคนไม่รีบร้อนอีกแล้ว เรียกว่าเดินกลับบ้านอย่างสบายใจในรอบหลายปีก็ไม่ผิดเสียด้วยซ้ำ นั่นเพราะตอนนี้ทั้งสองคนได้รับข้อมูลอันมีค่าที่ตามหามานานแล้ว

          ถึงแบบนั้น… เรื่องราวส่วนใหญ่ก็ยังน่าแปลกประหลาดจนทำใจยอมรับทั้งหมดไม่ได้อยู่ดี

 

“แต่นั่นหมายถึงกรณีที่อีกฝ่ายพูดความจริงล่ะนะคะ”

“ก็จริง… เรื่องแบบนี้คงต้องดูกันต่อไปนั่นแหละ”

          ชินพยักเห็นด้วยกับโอลิเวีย จะให้เชื่อคำพูดของคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกก็ดูจะเป็นการประมาทเกินไป

          แต่ถ้าจะพูดถึงสาเหตุที่มีน้ำหนักให้ชินเชื่อเพิ่ม ก็คงไม่พ้นเรื่องที่มีเกวนอยู่ในหมู่พวกอัลเฟรดด้วยนี่แหละ

          ชินเองก็แอบคิดว่าตัวเองใจอ่อนเช่นกัน เพราะลึก ๆ เขาก็รู้สึกว่าเกวนไม่น่าประสงค์ร้ายกับเขา แถมยังมีเรื่องความเป็นเพื่อนระหว่างตัวเองกับเกวน หากมองข้ามมันไปคงเสื่อมเกียรติแน่

 

“ชิน! รอก่อน!!!”

          ชินสงสัยเรื่องของเกวนไม่ทันคลาย เสียงตะโกนของเจ้าตัวก็ไล่ตามหลังมาติด ๆ ทำทั้งชินและโอลิเวียหันขวับกลับไปหา

          ชินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ แต่สายตาของโอลิเวียกลับเป็นประกายขึ้นมาด้วยความสนอกสนใจ (แม้ใบหน้าจะนิ่งขรึมเหมือนทุกทีก็ตาม)

 

“ชิน… คือว่า…”

“…”

          เกวนที่วิ่งตามมาไม่ได้แสดงอาการเหนื่อยหอบ ที่เธอหลบตาชินไปแล้วหันมามองใหม่น่าจะเกิดจากความกังวลมากกว่า

          ชินจึงตัดสินใจรอฟังคำพูดเธอแทนที่จะแทรก เพราะเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเกวนถึงต้องตามมาคุยกับตัวเขาลับหลังเพื่อนแบบนี้

 

“ฉัน… ฉันไม่รู้มาก่อนเลยนะ เรื่องตัวตนอีกด้านของชินน่ะ เพิ่งจะรู้เมื่อเย็นนี้เอง”

“…อ๋อ เรื่องนั้นเองหรอกเหรอ” ชินที่ตอบกลับมาแบบไม่คิดอะไร ทำเอาเกวนยิ่งกลัวกว่าเดิม

“…ไม่โกรธเหรอ”

“แทนที่จะถามว่า ‘เชื่อฉันได้ไหม’ แต่ถามออกมาว่า ‘ไม่โกรธเหรอ’ แทนเนี่ย ก็สมเป็นเธอจริง ๆ ล่ะนะ”

          ชินไม่ได้คิดเลยสักนิดว่าเกวนกำลังหลอกอยู่ ส่วนนึงเพราะผ่านการวิเคราะห์มาอย่างดีในหัวของตัวเองแล้ว แต่ที่ทำให้ตัดสินใจแบบนั้นได้ ก็คงเพราะเกวนแสดงความห่วงใยกับชินมากกว่าเรื่องที่ชินมองตัวเอง 

          เกวนไม่สนด้วยซ้ำว่าชินจะเชื่อสิ่งที่เธอพูดไหมแต่กลับห่วงใยว่าชินจะรู้สึกอย่างไรมากกว่า

          เห็นแบบนั้นแล้ว… จะมองยังไงก็อดคิดไม่ได้ว่าเกวนยังคงเป็นเพื่อนสนิทที่ใจดีกับเขาเหมือนเคย

 

“แน่นอน ไม่โกรธหรอก”

“…จริงเหรอ” เกวนน้ำตาคลอเบ้า เริ่มใช้น้ำเสียงออดอ้อนที่แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้ตัว

“อา ฉันไม่โกหกหรอก”

          ชินย้ำสองหนก่อนจะยิ้มอ่อนออกมา ค่อยทำให้เกวนใจชื้นขึ้นจนยิ้มแก้มปริ

          ดูเหมือนสาวน้อยคนนี้จะได้สิ่งที่ต้องการแล้ว สีหน้าของเกวนดีใจจนแทบจะร้องไห้ แต่ถ้าจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ ก็คงไม่เหมาะเท่าไร

 

“ขอบคุณนะชิน งั้นเจอ… กันพรุ่งนี้นะ” เกวนว่าอย่างเอียงอาย เธอโบกมือลาชินแล้วออกวิ่งไปทิศตรงข้ามด้วยท่าทางร่าเริง

          ท่าทางแบบนั้นเป็นที่เคลือบแคลงของชิน แต่เขาก็ตัดสินไปแล้วว่าเกวนดีใจที่แก้ความเข้าใจผิดและรักษาความเป้นเพื่อนไว้ได้

          เขาไม่คิดว่าน่าจะมีอะไรซับซ้อนกว่านี้

          …แต่ถ้าจะมีคนคิด ก็คงเป็นโอลิเวียที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้าง ๆ มาตลอด

 

“…ต้องระวังเธอคนนั้นให้ดีแล้วสินะคะ” ลางสังหรณ์ของโอลิเวียร้องตะโกนจนเผลอหลุดปากออกมา

“ระวังอะไรเหรอ?”

“เปล่าค่ะ… ไม่มีอะไร” โอลิเวียบ่ายเบี่ยงสิ่งที่ชินถาม ได้แต่ปล่อยให้ชินเอียงคอสงสัย

          และไม่รู้ทำไม… แต่ชินรู้สึกว่าในน้ำเสียงของโอลิเวีย กลับมีความเหงาหงอยปนออกมาด้วย

 

❖❖❖❖❖