เกวน… โกหกน่า

          ชินแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อหนึ่งในกลุ่มคนปริศนาผู้กุมความลับของเขา หนึ่งในนั้นกลับกลายเป็นเพื่อนร่วมชั้น เพื่อนสนิทต่างเพศไม่กี่คนที่เขามีไปเสียอย่างนั้น

 

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย…

          ชินสับสนจนแสดงออกทางสีหน้าเพราะความไว้ใจแปรเปลี่นนเป็นความระแวง เขาพยายามสังเกตท่าทีของเกวนตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เพียงแค่การมองคงไม่อาจเค้นความจริงได้

          ส่วนทางด้านของเกวน… มือขวาของเธอถูกทิ้งอย่างอ่อนแรง มือซ้ายเธอเอื้อมจับไว้ราวกับต้องการเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองไปจากชิน ส่วนทางชินแม้จะอยู่ไกล แต่เห็นชัดเลยว่ามือของเกวนกำลังสั่น สายตาของเธอเองก็หลบชินอยู่

          เป็นท่าทางของคนที่รู้สึกผิด? หรือว่าแค่กังวลว่าถูกรู้ความลับเข้า? จนถึงตรงนี้ชินก็ไม่อาจชี้ชัดได้

 

“จะว่าไป เกวนกับคุณชินเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันสินะครับ บังเอิญจังเลยเนอะ” อัลเฟรดยิ้มมองสลับระหว่างเกวนกับชิน ยิ่งทำชินหรี่ตามองอัลเฟรดด้วยความสงสัย

“…ขอทีเถอะ”

          ในทางกลับกัน เกวนมองค้อนใส่อัลเฟรดทันทีที่เขาแซว เห็นชัดว่าเธอเป็นอีกคนที่ไม่ตลกด้วย ครั้นจะหันไปสังเกตชินก็ทำได้แค่แวบเดียว เธอกลับไปกอดแขนตัวเองแล้วก้มต่ำอีกครั้ง

          ส่วนอัลเฟรด พอโดนเกวนมองใส่เลยได้แต่ยักไหล่เป็นเชิงขอโทษแบบไม่ให้เสียหน้า

 

“งั้นก่อนอื่น ผมคงจะต้องขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อนนะครับ” 

          อัลเฟรดเปลี่ยนมาเข้าเรื่องกลัวชินรู้สึกเสียเวลา เขายืนขึ้นและโค้งคำนับให้ชินอย่างผู้ดีก่อนแนะนำตัว

 

“อย่างที่ได้อธิบายไปก่อนหน้า… ผมอัลเฟรด รัสเซิล ทายาทคนสุดท้ายของตระกูลขุนนางครับ”

          อัลเฟรดว่าจบก็นั่งลงทันที เปิดโอกาสให้หญิงสาวผมบลอนด์ที่ยืนอยู่ทางขวาของเขาแนะนำตัวต่อ

 

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อไดอาน่า โคแลนดร้า เรียกสั้น ๆ ว่าไดอาก็ได้นะ”

          สาวผมบลอนด์… ไดอาก้าวออกมาด้านหน้าโบกมือให้ชิน เธอดูเป็นมิตรและจริงใจกว่าอัลเฟรด บุคลิกภายนอกของเธอดูเป็นพี่สาวใจดี

 

“ฉันชื่อหมิงเซียน ฝากตัวด้วย”

          ถัดมาคือผู้หญิงที่อยู่ทางซ้ายของอัลเฟรด เด็กสาวผมบ๊อบตัวเล็ก… หมิงเซียนมองมาทางชินด้วยสายตาเย็นชาแล้วแนะนำตัวสั้น ๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นคนไม่ค่อยพูด

 

“…ริว”

          เช่นเดียวกับชายอีกคนที่บุคลิกดูไม่น่าคบที่สุด เขาเป็นคนเดียวกับที่ใช้หอกโจมตีชินก่อนหน้านี้… ริวแนะนำตัวจบก็หลบหน้าชินไปทันที ท่าทางเขาดูเหม็นขี้หน้าชินสุด ๆ

          ชินกับอัลเฟรดถอนหายใจให้ริวด้วยความเหนื่อยหน่ายพร้อมกันโดยบังเอิญ

          ส่วนคนสุดท้ายอย่างเกวน มือของเธอสั่นแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับนักโทษรอการลงทัณฑ์ แต่เธอก็ยังพยายามเปิดปากขึ้นมา

 

“…ฉัน”

“ไม่เป็นไรหรอก”

          ชินพยายามใช้น้ำเสียงให้ดูอ่อนโยนที่สุด มองเกวนด้วยสายตาแบบที่เคยมองเธอมาตลอด… ‘สายตาที่มองคนทั่วไป’

          แต่สำหรับเกวน สายตานั่นกำลังสื่อว่าแม้จะยังไม่ได้ปรับความเข้าใจให้ถูกต้อง แต่ชินก็ไม่ถือโทษโกรธเคืองเธอ นั่นทำเกวนใจชื้นขึ้นเยอะ

          แต่การที่ไม่โกรธเลยก็ทำให้เธอรู้สึกผิดเช่นกัน เพราะสำหรับคนที่ทำผิด หากยิ่งโดนทำดีด้วยก็มีแต่จะยิ่งรู้สึกผิดบาปมากขึ้นตามเท่านั้น

 

“ทางฉัน พวกนายคงจะรู้อยู่แล้วแต่ก็จะขอแนะนำตัวอีกรอบ… ชินยะ นัวรอย” ชินมองไปยังจุดที่อัลเฟรดนั่งอยู่

          สายตาบ่งบอกทางอ้อมว่า ตอนนี้ได้ฤกษ์ที่ต้องบอกเรื่องราวทั้งหมดให้รู้ได้แล้ว

 

“แต่ว่าก่อนหน้านั้น…”

          เสียงของหญิงสาวปริศนาดังขึ้นจากเงามืดด้านหลังของชิน ทำพวกอัลเฟรดตั้งท่าพร้อมรบอีกครั้ง

          แต่พอเธอเดินออกมาจากเงาของตึกมายืนเคียงกับชินพวกเขาก็คลายความกังวลลงเล็กน้อย

          เพราะที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา คือหญิงสาวเอลฟ์ผู้มีเรือนผมสีเงินสะท้อนแสงจันทร์

 

“ขออภัยที่แนะนำตัวช้านะคะ เจ้าพวกคนไร้มารยาททั้งหลาย… ดิฉันโอลิเวีย ลาสฟอร์เทรส คู่หูและข้ารับใช้ของชินค่ะ”

          โอลิเวียปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแล้วเริ่มแนะนำตัว เธอมองพวกอัลเฟรดด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ สายตานั่นรุนแรงเสียยิ่งกว่าชินเสียอีกเพราะทำให้พวกอัลเฟรดทุกคนกลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว

          ในอีกทางนึง… ชินที่เห็นการปรากฏตัวของโอลิเวียจากด้านข้างก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาทันที

 

“ตามมาตั้งแต่แรกงั้นเหรอ”

“…ขออภัยที่ขัดเจตนาดีของคุณนะคะชิน แต่ยังไงดิฉันคงปล่อยให้คุณไปไหนมาไหนคนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ”

          โอลิเวียตอบกลับชินไปตามปกติ ไม่สนใจน้ำเสียงกึ่งหงุดหงิดของเขา

          กลับกัน น้ำเสียงของเธอบ่งบอกมาทางชินว่าการช่วยเหลือทุกอย่างข้างกายของชินเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?

          ทั้งที่สำหรับชิน… เขาอุตส่าห์มาที่นี่คนเดียวเพราะไม่อยากดึงโอลิเวียมายังจุดที่เป็นอันตราย เพราะไม่รู้ว่าสภาพการณ์ในอนาคตจะออกมาเป็นอย่างไรแท้ ๆ

 

แต่สุดท้าย… ดูเหมือนเธอจะอยากเคียงบ่าเคียงไหล่ไปด้วยกันมากกว่าสินะ

ตามไม่ทันจริง ๆ ด้วยแฮะให้ตายสิ

          ชินยิ้มแห้ง ได้แต่ยอมรับความซื่อตรงของโอลิเวีย รวมถึงความสามารถในการพรางตัวของเธอไปพร้อมกัน

 

“ถึงจะน่าตกใจไปหน่อย… แต่แบบนี้ก็ง่ายกับการอธิบายไปอีกแบบล่ะนะครับ”

          ทางอัลเฟรดเปลี่ยนสีหน้าอีกครั้ง ดูเหมือนความสามารถในการควบคุมอารมณ์ของเขาจะสูงพอตัว 

          ไม่นานนัก สายตาของเขาก็เริ่มกลับมาแสดงถึงความมั่นใจอีกครั้ง

 

“จะง่ายหรือไม่ ทางเราจะเป็นคนตัดสินเอง”

“นั่นสินะครับ”

          กับคำตอบกลับแสนเย็นชาของชิน อัลเฟรดดันแว่นของตัวเองก่อนจะมองมาทางชินและโอลิเวียอีกครั้งด้วยสายตาไม่คิดอะไรมาก อัลเฟรดเริ่มคุ้นเคยการใช้คำพูดเพื่อดึงความได้เปรียบทางบทสนทนาของชินแล้ว

          แต่ถึงอัลเฟรดจะรู้อย่างนั้นเขาก็มั่นใจว่าไพ่ในมือตัวเองเหนือกว่า เขาถึงยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากอยู่ตลอดแม้กระทั่งตอนที่กำลังจะเริ่มเล่าเรื่อง

 

“งั้นก่อนอื่น ผมอยากจะขอเล่าอะไรซักหน่อยนะครับ”

          เขาเริ่มใส่อารมณ์ลงในน้ำเสียง บ่งบอกถึงความจริงจังของเรื่องที่จะพูด

 

“เมื่อนานมาแล้ว… โลกใบนี้ได้ถือกำเนิดขึ้นพร้อมกับสรรค์สร้างท้องทะเลและผืนดิน นอกจากนั้นยังสร้างเผ่าพันธุ์ทั้งหลายขึ้นมาประดับประดา จากสัตว์เซลล์เดียววิวัฒขึ้นมาเป็นสัตว์บก เรื่อยมาจนสุดท้ายก็ถือกำเนิดเผ่าพันธุ์ทรงภูมิปัญญาทั้งหลาย ผ่านเรื่องราวต่าง ๆ สร้างวัฒนธรรมและวิถีชีวิตของตัวเองไว้มากมายจนกลายเป็นดังทุกวันนี้ คิดว่าคุณก็คงทราบดีอยู่แล้ว เพราะนั่นเป็นเรื่องราวที่รู้กันของโลกใบนี้”

 

เล่าย้อนความยังกับนิทานเด็กแบบนี้ตั้งใจจะพูดอะไรกันแน่?

ก็อยากจะขัดออกมาแบบนั้น แต่สำหรับอีกฝ่ายคงไม่มีเหตุผลที่จะทำแบบนั้นหรอก

 

ถ้าอัลเฟรดคนนี้ตั้งใจจะขอความช่วยเหลือจากเราจริง การพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับใจความคงมีแต่ผลเป็นลบ

ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ… แต่ก็คงต้องฟังต่อไปเท่านั้น

          ชินสังเกตอีกฝ่ายไม่เลิก แต่ทางโอลิเวียกลับหาวออกมาอย่างจงใจแม้ท่าทางที่ยกมือขึ้นป้องปากจะดูสูงศักดิ์ ท่าทางแบบนั้นดูยังไงมันก็ยังเสียมารยาทอยู่ดี

          แน่นอนว่านั่นเป็นการจงใจทว่าอัลเฟรดไม่ได้สนใจเช่นกัน เขาเล่าต่อไปทันทีด้วยสีหน้าที่จริงจังขึ้นไปอีกเสียด้วยซ้ำ

 

“แต่ความจริงมันมีมากกว่านั้น… ในตอนที่สิ่งมีชีวิตทรงภูมิปัญญาถือกำเนิดขึ้น โลกใบนี้ไม่เพียงแค่อวยพรด้วยการมอบปัญญา แต่ยังมอบสิทธิ์การปกครองโลกให้กับมนุษย์บางส่วนด้วยครับ”

“สิทธิ์การปกครอง” ชินเผลอทวนคำพูดนั้นพร้อมกับขมวดคิ้วแน่นโดยไม่รู้ตัว

          ในจุดนั้น… ชินไม่ได้รู้เลยว่าที่ตัวเองรำพึงออกมา เป็นเพราะตัวเขาเองก็พอจะตระหนักถึงบางสิ่งมานานแล้วเช่นกัน

 

“สิทธิ์ในการปกครองโลกจะปรากฏขึ้นกับผู้ที่เหมาะสม… ผู้ที่เหมาะสมจะเป็นผู้ปกครองผืนดินที่ถือกำเนิดจากโลก เป็นตัวแทนของโลกในการชี้นำเหล่าสิ่งมีชีวิตทรงภูมิปัญญาไปในทางที่ถูกที่ควร พวกเขาถูกเลือกให้ปกครองในดินแดนใดดินแดนหนึ่ง เราเรียกพวกเขาเหล่านั้นว่า ‘ผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์’ เพราะผู้ที่มีสิทธิขาดในการปกครองดินแดนอย่างแท้จริงเลยทีเดียว”

 

ผู้มีสิทธิครองบัลลังก์? ไม่ใช่ผู้ครองบัลลังก์เหรอ?

ถ้าเชื่อตามที่หมอนี่พูดมา มันก็ฟังดูย้อนแย้งนิดหน่อย

 

เพราะหมอนี่บอกเองว่ามีสิทธิในการครองดินแดน มันก็ถือเป็นผู้ครองดินแดนไม่ใช่เหรอ?

แต่กลับใช้คำที่มีความหมายคล้ายกับ ‘ผู้ท้าชิง’ แบบนั้น มันฟังดูแปลก ๆ พิกล

 

“เหล่าตัวแทนในยุคแรกทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีเยี่ยม แต่คุณก็รู้… ปัญญามาพร้อมกับความกระหายและบาป พวกเขาหลายคนถูกความโลภเข้าครอบงำ เมื่อมีอำนาจอยู่ในมือจึงอยากที่จะได้อำนาจมาครองมากขึ้นไปอีก พวกเขาจึงทำสงครามกัน แย่งชิงสิทธิปกครองดินแดน… ว่าง่าย ๆ ก็คือการล่าอาณานิคมนั่นแหละครับ ”

          อัลเฟรดยิ้มแห้ง ไม่ทราบว่ามีความนัยอย่างไรแต่เขาก็รีบเล่าต่อในทันที

 

“สงครามที่ว่านั่นจบลงโดยเหลือผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียวนั่นคือ ‘ผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์’ คนสุดท้าย… แล้วผลลัพธ์เป็นยังไงน่ะเหรอครับ?” อัลเฟรดเว้นช่วงก่อนจะเล่าต่อ มองมาทางชินและโอลิเวียราวกับหวังความตกตะลึงจากพวกเขา

“ ‘ผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์’ ที่เหลือเป็นคนสุดท้ายนั่น… กลายเป็นผู้ปกครองเพียงหนึ่งเดียวของโลก ใช่! เขาได้กลายเป็นราชาผู้ปกครองโลกทั้งใบยังไงล่ะครับ!”

          อัลเฟรดชูไม้ชูมือขึ้นสูง ตะโกนเสริมความยิ่งใหญ่ของสิ่งที่พูด

          แต่ดูเหมือนอัลเฟรดจะต้องผิดหวัง เพราะชินกับโอลิเวียไม่มีท่าทีตกตะลึงแม้แต่น้อย

 

คงคิดว่าเป็นเรื่องเพ้อเจ้อล่ะสินะ

          อัลเฟรดแอบคิดเช่นนั้นในใจ ก่อนจะเล่าต่อ

 

“พอมีผู้ได้รับบัลลังก์เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก พวกเราก็ได้รู้ว่าผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์นั่นมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นมากมายขนาดไหน… แต่อำนาจของเขาก็ไม่ล้นฟ้าเสียทีเดียว เพราะ 100 ปีให้หลัง ผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์คนใหม่กลับปรากฏตัวขึ้นทั่วโลกและดินแดนได้ถูกแบ่งแยกอีกครั้ง… และนั่นทำให้พวกเรารู้เช่นกันว่า โลกใบนี้ไม่ได้ให้โอกาสผู้ชนะยืนบนแท่นรางวัลนานมากนัก” อัลเฟรดว่าพร้อมกับมองมาทางชิน สายตาของเขาราวกับต้องการถามว่า เป็นยังไงบ้างครับ?

          แต่แน่นอน… การที่เนื้อหาจับต้องไม่ได้จนไม่รู้ว่าจริงแค่ไหนมันทำชินหงุดหงิด

 

“ไอ้นิทานเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเรื่องที่จะขอร้องฉันยังไง”

          ชินทนฟังมานานพอสมควร เขาเริ่มอดที่จะขัดเนื้อหาที่ฟังดูไร้มูลนี้ไม่ได้จนต้องพูดแย้งออกมา

 

“สงครามโลกเมื่อพันปีก่อน ถ้าผมบอกว่าความจริงเบื้องหลังสงครามมีที่มาจากผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์ทั้งหลายที่ผมเล่าไปล่ะครับ?” อัลเฟรดมองชินด้วยสายตาที่ไม่ลดละความพยายาม

“หมายความว่ายังไง?”

“ถ้าผมจะบอกว่าสงครามครั้งนั้นมีสาเหตุมาจากผู้มีสิทธิครองบัลลังก์ต้องการสิทธิในการปกครองโลกล่ะครับ”

“ขอพูดตรง ๆ นะ… ไร้สาระมาก”

          ชินขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม ถอนหายใจออกมาอย่างแรงแบบเดียวกับโอลิเวียก่อนหน้านี้

          ทางพวกอัลเฟรดทุกคนบ้างก็ทำสีหน้าราวกับว่าเข้าใจชิน แต่บ้างก็ทำหน้าเสียดาย โดยเฉพาะเกวนกับอัลเฟรด เพราะทุกคนล้วนผ่านสถานการณ์ที่ว่า “ต้องยอมรับความจริงนี้ให้ได้” มาแล้ว

 

“ขอถามอย่างนึงหน่อยนะคะ”

“โอ้ เชิญเลยครับคุณผู้หญิง”

          เห็นโอลิเวียที่ยกมือขึ้นเอ่ยขออนุญาตราวกุลสตรี เจอท่าทางแบบนั้นชายใดก็ไม่อาจปฏิเสธ

 

“ถ้าหากที่คุณพูดมาทั้งหมดเป็นความจริง… งั้นหลักการของโลกนี้ที่เรารู้มาตลอดก็เป็นเรื่องผิดสินะคะ เช่นนั้นหากเรียบเรียงมันเสียใหม่ก็จะได้ความว่า… โลกใบนี้ได้ทำการสุ่มผู้ปกครองดินแดนบางส่วนขึ้นมา พวกเขาทำการสู้กันจนเหลือคนสุดท้าย พวกเขาได้ดึงผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องมาร่วมสงครามที่ตัวเองได้รับผลประโยชน์อยู่คนเดียว จนเข้าเงื่อนไขที่ว่าได้ตัวผู้ปกครองคนสุดท้าย เขาก็จะได้ปกครองดินแดนทั้งหมดซึ่งในอีกความหมายนึงก็คือได้ปกครองโลกทั้งใบในระยะเวลาหนึ่ง โลกใบนี้ก็จะทำการสุ่มผู้ปกครองดินแดนใหม่อีกรอบ เป็นวังวนไม่รู้จบ… เป็นแบบนั้นสินะคะชิน”

          โอลิเวียร่ายเสียยืดยาวก่อนหันไปทางชิน… ดูเหมือนที่เธอพูดมาทั้งหมดจะเพื่อสรุปความให้ชินเท่านั้น ไม่ได้สนใจจะถามอัลเฟรดจริง ๆ แต่อย่างใด

          แน่นอนว่าทางชินเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดโดยไม่ต้องให้โอลิเวียอธิบาย แต่ที่กลายเป็นแบบนี้ เห็นทีจะเป็นเพราะโอลิเวียเองก็หงุดหงิดกับการเล่าเรื่อง เพราะมันเชื่อมโยงไปยังใจความสำคัญที่ชินต้องการไม่ได้เสียที

 

“ก็แบบนั้นแหละนะครับ… ตามปกติแม้จะเป็นวังวนแบบนั้น แต่อำนาจทั้งหลายสุดท้ายก็จะกระจายคืนกลับไปเหมือนเดิม เพราะอำนาจไม่ได้ผูกขาดอยู่คนเดียวตลอด”

 

เรื่องนั้นก็รู้อยู่แล้ว ตั้งใจจะบอกอะไรกันแน่?

 

“แต่ว่านะครับ… ทางหากว่าเกิดเรื่องที่อำนาจดันถูกผูกขาดอยู่คนเดียวตลอดขึ้นล่ะครับจะเป็นยังไง?”

          คำถามใหม่ของอัลเฟรดยิงใส่ชิน ทำให้ชินขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

 

“ถ้าเรื่องมันกลายเป็นว่า แม้จะมีผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์ใหม่ ๆ ถือกำเนิดขึ้น แต่กลับไม่สามารถโค่นล้มอำนาจเก่าได้จะเป็นยังไงกันล่ะครับ?”

          ชินยิ่งขมวดคิ้วเข้าด้วยกันมากขึ้น แต่หนนี้ไม่ใช่เพราะความหงุดหงิด หากแต่ชินคลับคล้ายเหมือนกำลังจับจุดบางอย่างได้ต่างหาก

 

“พอครบ 100 ปี สงครามก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่กลับไม่มีใครแข็งแกร่งพอจะโค่นราชาคนเก่าได้เลยสักคน เหตุการณ์ที่ว่าถูกสร้างโดยราชาผู้มีอัจฉริยภาพมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของแวมไพร์อย่างพวกเรา
…ท่านราชาเอลานอร์ ดักลาส โซลเลน ราชาคนสุดท้ายของอาณาจักรแวมไพร์ยังไงล่ะครับ ”

          ภายในหัวของชินเรื่องเชื่อมโยงเรื่องราวเข้าด้วยกัน หากนี่เป็นการต่อจิ๊กซอ ชินก็ใกล้จะเห็นรูปร่างโดยรวมของมันแล้ว

          มือของโอลิเวียเอื้อมมากุมมือของชินตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ชินเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเลยส่ายหน้าบอกเธอว่าไม่ได้รู้สึกไม่ดี โอลิเวียจึงปล่อยมือ

          …และท่าทางสนิทสนมของทั้งคู่เป็นที่สังเกตของเกวนอยู่

 

          ทางด้านอัลเฟรด พอเห็นว่าชินกลับมาสนใจเรื่องเล่าของเขาอย่างจริงจัง เขาก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือจึงทำการเล่าต่อโดยหันไปอิงความจริงมากขึ้น 

 

“ตามประวัติศาสตร์ เขาถูกเขียนให้เป็นราชาที่ผู้คนส่วนใหญ่ไม่นิยมชมชอบเพราะผูกขาดอำนาจไว้เพียงผู้เดียวมานานเทียบเท่าสหัสวรรษ… แต่ความจริงแล้วท่านราชาเอลานอร์นั้นคือผู้ปกครองที่มีจิตใจคุณธรรมไม่ด้อยไปกว่าใครเลย หลังจากชนะสงครามโลกเมื่อพันปีก่อน เขาได้ทำการแบ่งเขตอำนาจออกเป็นหลายเขต และในโลกเบื้องหลังเขาได้เปลี่ยนกฎเกณฑ์การแย่งชิงสิทธิ์ปกครองดินแดนใหม่ ให้เป็นการชิงดินแดนในเงามืดที่ห้ามดึงคนนอกเข้ามาเกี่ยวเพราะเขาต้องการให้มีผู้เสียสละน้อยที่สุด… และหากจะว่าไป การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างการปกครองให้แต่ละประเทศปกครองตัวเองก็คือการบังคับให้ศึกชิงแดนเป็นแบบนั้นไปด้วย”

 

เข้าใจล่ะ… เพราะว่าให้แต่ละประเทศปกครองกันเอง

จะประชาธิปไตย สาธารณรัฐหรือเผด็จการ… ไม่ว่าแต่ละเขตการปกครองจะปกครองอย่างไร แต่มันจะถูกกำหนดโครงสร้างการติดต่อระหว่างประเทศที่เรียกว่าการทูตขึ้นมาด้วย

 

เพราะโลกถูกรวมเป็นหนึ่งจึงไม่มีเหตุให้สู้รับ และหากเป็นการปกครองตัวเองแบบนั้นจะเกิดการเป็นเอกเทศของแต่ละเขตการปกครองขึ้น และเมื่อประชาชนเริ่มคุ้นชินกับการทูต สงครามที่ใช้ความรุนแรงแบบเมื่อก่อนจะไม่ถูกประชาชนยอมรับอีกต่อไป

พูดง่าย ๆ… เขาได้ทำการสร้างมาตรฐานใหม่ของโลกให้มีสันติภาพมากขึ้น เจรจาปัญหาต่าง ๆ ด้วยการทูตแทนที่การสงครามในอดีต ได้สร้างโลกให้กลายเป็นดินแดนที่สงบสุขแม้จะเพียงแค่ฉากหน้าก็ตาม

 

พอกลายเป็นแบบนั้น เหล่าผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์ใหม่ ๆ จะไม่สามารถอ้างความชอบธรรม รวมถึงหลอกล่อให้ประชาชนในเขตตัวเองเป็นเครื่องมือในการก่อสงครามระหว่างประเทศอย่างป่าเถื่อนเหมือนเมื่อก่อนได้อีกต่อไป

สุดท้าย… สงครามแย่งชิงดินแดนเลยกลายเป็นสิ่งที่ผู้มีอำนาจทำกันอย่างลับ ๆ ด้วยกลุ่มคนจำนวนไม่กี่คนเท่านั้น

 

…สมแล้วจริง ๆ ครับ

          ชินชื่นชมราชาที่เขานับถืออยู่ในใจ… หรือหากจะว่ากันตามตรง ราชาเอลานอร์เป็นคนที่ชินนับถือมาตลอดอยู่แล้ว

          ความเคารพนั่นมีอิทธิพลถึงขนาดทำให้ชินเริ่มเชื่อนิทานปรัมปราของอัลเฟรดขึ้นมาเลยทีเดียว

 

“แล้วพอราชาเอลานอร์หมดวาระปกครองโลก เหล่าผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์ใหม่ ๆ ก็ทำสงครามกันในยามค่ำคืนเพื่อแย่งชิงสิทธิ์ปกครองกันใหญ่ และความเสียหายก็ไม่ได้มีมากเท่าสงครามเมื่อก่อน นั่นเป็นสิ่งที่ราชาเอลานอร์พอใจมาก แต่ทว่า… สุดท้ายผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์ที่เหลือรอดสองคนสุดท้าย กลับกลายเป็นราชาเอลเนอร์กับผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์ที่เต็มไปด้วยความโลภและอยากจะครอบครองอาณาจักรแวมไพร์ซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์ที่แกร่งที่สุดไว้ เขาไม่พอใจกับดินแดนที่ตัวเองมีทั้งหมดโดยขาดไปเพียงแค่อาณาจักรเดียว เพราะคิดว่าท้ายสุดแล้วภัยคุกคามก็คือแวมไพร์ที่เคยชนะสงครามโลกเมื่อพันปีก่อนมาแล้ว แล้วมีเหรอครับที่ราชาเอลานอร์จะยอมให้คนแบบนั้นยึดอาณาจักรแวมไพร์ของตัวเอง”

 

นี่สินะคือวังวนอุบาทที่ท่านไม่อาจเลี่ยงได้มาตลอด… ไม่รู้มาก่อนเลยแฮะ

          ชินคิดแบบนั้นในใจราวกับสมเพชตัวเอง

 

“เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นหลาย 10 ครั้งมาตลอดพันปีนี้… ตลอดวาระที่เกิดผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์ขึ้นใหม่ ผู้ชนะคนสุดท้ายก็ยังเป็นราชาเอลานอร์ที่เป็นแวมไพร์ที่แข็งแกร่งที่สุดอยู่ดี”

          มาถึงจุดนี้ ชินเองก็สัมผัสได้ถึงความเศร้าเสียใจและสมเพชตัวเองมาจากอัลเฟรดเช่นกัน

          แต่นั่นก็เพียงครู่เดียว… หลังจากนั้นสายตาของอัลเฟรดก็เข้มข้นราวกับความแค้นได้ถูกปลดปล่อย

 

“พอมีผู้เล่นที่แข็งแกร่งเป็นแชมป์นานขนาดนั้น แน่นอนครับว่ามันทำให้ผู้เล่นคนอื่นหมดสนุก แล้วคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อล่ะครับคุณชิน? สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือเหล่าผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์รุ่นปัจจุบันหลายคน ได้รวมตัวกันบุกทำลายปราสาทของราชาเอลานอร์จนทำให้เกิดเหตุการณ์เมื่อ 12 ปีก่อนยังไงล่ะครับ”

“!!!?”

          แตกต่างจากทุกที… คำพูดอันหนักแน่นหนนี้ของอัลเฟรดทำให้ชินและโอลิเวียเลิกคิ้วขึ้นด้วยความตกตะลึงเป็นครั้งแรก

          น้ำเสียงนั้นอีกเรื่อง… แต่ที่ทั้งคู่ตกตะลึงนั้นเป็นเพราะเนื้อความเสียมากกว่า

 

“พวกมันรวมตัวกันเพื่อจัดการราชาเอลานอร์พร้อมกองกำลังผสม หนำซ้ำยังปลุกปลั่นคนทั่วโลกด้วยวาทกรรมไร้สาระ… พวกมันคร่าชีวิตเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์เดียวกับเราโดยอ้างความชอบธรรมที่พวกมันปรุงแต่งขึ้น… พวกมันทำลายวิถีชีวิตของเราไปแค่เพราะปรารถนาอำนาจ!”

          ในน้ำเสียงของอัลเฟรดรุนแรงมากยิ่งขึ้น สายตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความแค้น ดวงตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงอันแสดงถึงความโกรธเกรี้ยว …และแสดงถึงเป้าหมายของเขาด้วยเช่นกัน

          ทางชินเองก็ยกมือขวาขึ้นกดดวงตาทั้งสองข้างหวังไม่ให้ใครเห็น ดวงตาสีแดงฉานอันแสดงถึงความโกรธเกรี้ยวไม่ต่างจากอัลเฟรด

          นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่ความรู้สึกของทั้งสองคนตรงกัน… อาจหมายรวมถึงเป้าหมายด้วยเช่นกัน

 

“คุณชินครับ… คุณพอจะเชื่อมโยงเรื่องราวได้รึยังครับ” อัลเฟรดพยายามกดเสียงของตัวเองให้ต่ำลง ไม่ให้ความโกรธพลุ่งพล่านไปมากกว่านี้

“อา…”

          แต่ชินไม่ได้ปิดกลั้นความโกรธเหมือนทางอัลเฟรด ชินกุมขมับตัวเองอยู่อย่างงั้น สร้างความเป็นห่วงให้ทั้งโอลิเวียและเกวน …อาจรวมถึงอัลเฟรดด้วย

 

เข้าใจ… เข้าใจทั้งหมดแล้ว

เมื่อวาน… นั่นคือตัวอย่างของหนึ่งในศึกย่อม ๆ ที่มีไว้เพื่อแย่งชิงดินแดนกันยามค่ำคืน

 

แล้วก็ตราสัญลักษณ์… ถึงจะไม่มีอะไรยืนยัน แต่คงเป็นอื่นไม่ได้อีกแล้ว

…ตรารอยสักรูปมงกุฎ คือสัญลักษณ์ของผู้มีสิทธิ์ครองบัลลังก์

 

และไอ้พวกเวรที่กำลังทำสงครามชิงอำนาจกันใต้แสงจันทร์…

…ในบรรดาคนพวกนั้น มีไอ้เวรที่ฆ่าครอบครัวของฉันอยู่!!!

          ชินกัดฟันแน่นพร้อมแยกเขี้ยวโกรธา เรื่องราวทั้งหมดถูกเชื่อมโยงจนเกือบหมดแล้ว

          แม้ที่ผ่านมาจะไร้ซึ่งหลักฐานยืนยันทำให้เขาไม่แน่ใจ

          แต่ก็อย่างที่ได้กล่าวไป… ชินนั้นพอจะรู้ ‘อะไรบางอย่าง’ บ้างอยู่แล้ว พอได้ยินเรื่องที่อัลเฟรดเล่ามาสนับสนุนสิ่งที่เขาพอรู้ จิ๊กซอที่ขาดวิ่นก็ถูกเติมเต็มพอดิบพอดี พอเป็นแบบนั้นจะไม่เชื่อก็กระไรอยู่

 

“คุณชิน ไม่สิ… ท่านชินยะ นัวรอย”

          ชินทั้งสับสนและโกรธจัด ต้องขอบคุณที่เสียงของอัลเฟรดแทรกเข้ามา เขาจึงได้หันไปสนใจอัลเฟรดอีกครั้ง

          ดวงตาสีแดงฉานสองคู่ประสานเข้าด้วยกันท่ามกลางแสงจันทร์ ด้วยความรู้สึกและเป้าหมายที่มีร่วมกัน

มือของอัลเฟรดยื่นออกไปหาชินด้วยความปรารถนาร่วมอันนั้น

 

“ได้โปรดร่วมมือกับผม… มาตามหาและล้างแค้นผู้ที่ทำลายบ้านเกิดของเราด้วยกันเถอะครับ”

 

❖❖❖❖❖