เวลา 18.20 นาที เป็นช่วงเวลาที่คนส่วนมากกำลังกลับจากที่ทำงานจึงเป็นช่วงที่คนพลุกพล่านมากที่สุด

          ถึงกระนั้น กลับมีเด็กหนุ่มถีบพื้นเพื่อออกจากบ้านแทนที่จะกลับไป

          เขาพุ่งทะยานผ่านเงามืดของตึกรามไร้ผู้คนด้วยความเร็วสูง เป็นชินที่กำลังวิ่งสุดกำลังด้วยฝีเท้าที่เป็นเลิศด้านความว่องไว

          แต่ที่แตกต่างจากเคย คือใบหน้าที่พยายามอดกลั้นความกังวลไว้เต็มที่ เพราะนี่คือครั้งแรกที่เขาถูกรู้ตัวจริงหลังปิดบังมาได้ตลอด 2 ปี และเป็นครั้งแรกที่กำลังจะไปเผชิญหน้ากับกลุ่มคนในโลกราตรีแบบเดียวกับเขาโดยที่ไม่ได้ใส่หน้ากาก

 

ถูกรู้ตัวจริงเข้าแล้ว… แต่ว่า ได้ยังไง?

เมื่อวานเราทำอะไรพลาดไป? เหลือหลักฐานเล็กน้อยอะไรไว้งั้นรึไง?

 

ไม่… ไม่มีทางเป็นไปได้

พวกเราตรวจสอบละเอียดทุกขั้นตอนตลอดเวลา โอกาสที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้แทบจะเป็นศูนย์แท้ ๆ

 

แต่ที่มันยังเกิดขึ้นได้ก็คงเป็นเพราะมีเรื่องที่ ‘ยากเกินเข้าใจ’ เป็นสาเหตุ

          ชินกัดฟันแน่นด้วยความหงุดหงิด ให้ตัวเองที่มองข้ามบางสิ่งไป

          คิดตามปกติมันเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ตัวจริงเขา ดังนั้น ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาคืออีกฝ่ายอาจมีพลังสายตรวจสอบที่แหกกฎธรรมชาติได้อย่าง ‘ไนท์’

          แต่ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นจริงก็คงทำอะไรไม่ได้ เรียกได้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ของชินเข้าขั้นวิกฤตอย่างรุนแรง

 

ถ้านี่เป็นหมากรุก… คงกำลังเตรียมถูกรุกจนแน่ ๆ

          ชินคิดกังวลเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้

          เช่นไรก็ตาม ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยเมื่อมองจากมุมมองของบุคคลภายนอก เพราะอย่างไรเสีย สิ่งที่ต้องทำก็คือการเก็บกวาดสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้วมากกว่ามากังวลถึงสาเหตุ

 

❖❖❖❖❖

 

          ชินใช้เวลาวิ่ง 10 นาทีมาจนถึงที่หมาย ตรงกับเวลานัดพบพอดิบพอดี

          สภาพอาคารเป็นตึกสำนักงานเก่าสูง 9 ชั้น สภาพโดยรอบผุพังไปหลายส่วนดูอันตรายไม่น่าเข้าใกล้

          แต่หากจะว่ากันตามตรง อาคารบริเวณนี้ส่วนมากก็มีสภาพเดียวกันเพราะเป็นบริเวณที่อยู่อาศัยเก่า แถมยังมีคนชอบสร้างข่าวลือเรื่องผีสางตามประสาความเชื่อของไทยทำให้ไม่ค่อยมีคนกล้าเข้ามาใกล้จนร้างเข้าไปใหญ่

 

เพราะไม่มีคน อีกฝ่ายถึงมองที่นี่เป็นโอกาสสินะ

          ชินสังเกตรอบตัวอย่างระแวดระวังมากขึ้นก่อนเข้าอาคาร ยิ่งขึ้นชั้นสูงขึ้นประสาทก็ยิ่งลับคมขึ้นอย่างระแวง

          ตลอดทางพบเห็นร่องรอยคนเข้าออกค่อนข้างบ่อยครั้ง แต่ดูเหมือนว่าผู้ที่เชิญเขามาจะไม่ได้อยู่ชั้นสองหรือสาม

 

ให้ตายสิ… นี่คิดจะเล่นไล่จับหรือยังไง

          ชินเริ่มหงุดหงิด แต่ก็ไม่ลืมที่จะรวบรวมสมาธิและประสาทสัมผัสไว้ที่การได้ยิน ถึงแม้จะไม่เท่ากับโอลิเวียแต่ก็ทำให้ชินพอจับสัมผัสอีกฝ่ายได้

          และผลปรากฏก็คือ เขา… ไม่สิ พวกเขาอยู่ที่ชั้นบนสุดอย่างที่คาด

          ชินไม่รอช้าที่จะย่ำเท้าโดยระวังกับดักไปด้วย แต่ดูเหมือนจะคิดมากจนเกินไป เพราะสุดท้ายเขาก็ขึ้นมาได้อย่างปลอดภัย

          …จนกระทั่งพบกับกลุ่มคนที่เป็นผู้เชื้อเชิญเขามา

 

“สายันณ์สวัสดิ์ครับท่านชิน”

          เสียงของชายหนุ่มเอ่ยทักทายทันทีที่ชินก้าวขึ้นชั้นบนสุด ชินจึงหันไปมองตามเสียงนั้นซึ่งอยู่เยื้องไปทางขวาเล็กน้อย

 

          เป็นภาพของกลุ่มคนจำนวน 5 คน ยืนอยู่ริมตึกโดยมีฉากหลังเป็นผนังที่แตกไปบางส่วนจนเผยให้เห็นวิวด้านนอกรวมถึงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา

          จากทางซ้าย… คนแรกสวมหน้ากากกระต่ายสีขาวตาแดงและเป็นแบบคลุมทั้งศีรษะคล้ายกับพวกชิน สวมเสื้อเกราะเบาสีเงินและกระโปรงสีขาว ดูจากภายนอกน่าจะเป็นเพศหญิง

          และไม่รู้ทำไม… ชินสัมผัสได้ว่าท่าทางของเธอเหมือนจะกังวลกว่าคนอื่นอยู่นิดหน่อย

          ถัดมาคือหญิงสาวที่สวมหน้ากากกบสีเขียวคลุมแค่ใบหน้า ทำให้เห็นผมสีบลอนด์ยาวสยายออกข้างได้ชัดเจน เธอสวมชุดเกราะสีดำที่ค่อนข้างหนาแต่กลับสวมกางเกงยีนแฟชั่น ส่วนรองเท้าที่สวมนั้นเป็นรองเท้าที่ชินเคยเห็น มันคือรองเท้าที่ผสมเทคโนโลยีเสริมไอพ่นเพิ่มความเร็วเข้าไปซึ่งใช้ในทางทหาร

          ถัดจากนั้นคือคนที่ยืนยันข้อสันนิษฐาน ว่าเหตุการณ์ที่ทำให้ถูกรู้ตัวจริงมาจากเรื่องเมื่อวาน

          คนที่ยืนถัดจากหญิงสาวสวมหน้ากากกบคือชายสวมหน้ากากหนุมาน ผู้ใช้หอกคู่ในการต่อสู้กับคนที่ชินโค่นไปเมื่อคืนในชุดแบบเดียวกันกับเมื่อวาน

          ถัดจากเขาคือคนที่เดาเพศไม่ออกเพราะส่วนสูงค่อนข้างน้อย เธอ?สวมหน้ากากเด็กผู้หญิงทำหน้าง่วงนอนแถมยังมีน้ำลายยืด ชินแอบคิดว่ามันช่างไม่เข้ากับบรรยากาศในตอนนี้เอาเสียเลย แถมชุดที่ใส่ยังค่อนข้างบอบบางกว่าคนอื่น ในความหมายก็คือเป็นเพียงชุดผ้าธรรมดาไม่มีเกราะซ้อนทับ

 

          และสุดท้ายก็คือชายสวมแว่นคนเดียวที่ไม่ได้ยืนเหมือนคนอื่น เขาเป็นคนเดียวที่นั่งเก้าอี้ไม้อยู่ตรงกลางของทั้ง 4 คน แถมยังเป็นคนเดียวที่ไม่สวมหน้ากากปิดบังใบหน้าจึงเห็นโครงหน้าของชาวยุโรปคล้ายกับชิน แถมยังมีผมสีดำเหมือนกันอีก

          ที่น่าสนใจคือชายสวมแว่นคนนี้สวมชุดเครื่องแบบนักเรียน แม้ชินจะไม่มั่นใจว่าเป็นของโรงเรียนใด แต่ก็ทำให้มั่นใจว่าชายคนนี้มีเบื้องลึกเบื้องหลังไม่ธรรมดาเหมือนกับชิน

          ซ้ำร้าย เขายังเป็นคนที่ชินเคยเห็นหน้าเมื่อไม่นานมานี้อีก…

 

“นาย… คนที่แจกใบปลิว”

“โอ๊ะ! จำผมได้ด้วยสินะ เป็นเกียรติมากเลยนะครับเนี่ย!”

          ใช่… ชายสวมแว่นคนนี้คือคนเดียวกับที่ชินรับใบปลิวมาในตอนที่เดทกับโอลิเวียเมื่อตอนบ่ายนี้เอง

          ชินรู้สึกขนลุกอยู่หน่อย เพราะเริ่มคิดว่าตัวเองอาจจะถูกรู้ตัวจริงและถูกสะกดรอยมานานกว่านั้น

 

“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอกครับ ผมไม่ได้จะทำมิดีมิร้ายอะไรซักหน่อย”

“…”

          กับการพูดหยอกของชายสวมแว่น ชินทำแค่สังเกตการณ์และไม่ตอบกลับอะไรเป็นพิเศษ

 

“ดูท่าจะคุยยากกว่าที่คิดนะเนี่ย” หญิงสาวสวมหน้ากากกบยกนิ้วชี้สัมผัสริมฝีปาก (ของหน้ากาก) ทำท่ากังวล

“แต่ถึงจะพูดแบบนั้น เอาจริง ๆ ยังไม่อยากเชื่อเลยนะครับเนี่ยว่านักเรียนชายผู้เรียบร้อย ทั้งยังหล่อเหล่าราวกับเจ้าชายอย่างคุณคือนักล่าค่าหัวอันดับหนึ่งที่เขาลือกันน่ะ”

          ชายสวมแว่นพูดพร้อมกับยิ้มมาทางชินแต่ไม่รู้ว่ามีเจตนาใดแอบแฝง ชินจึงไม่ตอบกลับตามที่เขาต้องการ เขารู้สึกถูกหยั่งเชิงสองครั้งสองหน

 

“เข้าเรื่องเลยได้ไหม” ชินตัดประเด็นของทุกคนทิ้งออกไปหมด ไม่ยอมเล่นตามเกมอีกฝ่าย

          ชายสวมแว่นโดนตอกกลับมาแบบนั้นด้วยท่าทางเย็นชาของชินถึงกับอ้าปากค้างไปแวบนึงเลยทีเดียว

          และแม้จะมองไม่เห็นหน้า แต่ดูจากลักษณะภายนอก อีก 4 คนเองก็คงตะลึงไม่ต่างกัน

 

“อะ เอาเถอะครับ ถ้าต้องการแบบนั้นจริง ๆ ก็ย่อมได้”

          ชายสวมแว่นดันแว่นที่ตกกรอบกลับให้เข้าที่

          และเมื่อบทสนทนาไปทางนั้น มันก็เข้าทางชินพอดี

 

“แต่ก่อนหน้านั้น… นี่คิดว่าฉันเป็นไอ้ตัวตลกอะไรที่นายว่าจริง ๆ งั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าจำผิดหรอกเหรอ?”

“คิดว่าเป็นการบลัฟสินะครับ แต่น่าเสียดาย… ทางนี้มีคนที่ใช้ไนท์ในการตรวจสอบข้อมูลชั้นยอดอยู่ เพราะงั้นคุณหนีความจริงที่ถูกรู้ตัวจริงไปแล้วไม่พ้นหรอก นอกจากนี้ ถ้าคุณไม่เกี่ยวข้องจริง ๆ คุณก็คงไม่มาที่นี่ตั้งแต่แรกหรอกใช่ไหมล่ะครับ”

          ชายสวมแว่นมองมาทางขินด้วยสายตาคมกริบ แต่คำพูดแทงใจดำไม่ได้สร้างความกดดันให้เขา

          กลับกัน มันทำให้ชินเหนื่อยหน่ายใจจนต้องถอนหายใจออกมาแทน เพราะมันเป็นอย่างที่เขาคาดไว้

 

“ขอยืนยันอะไรซักสองข้อก่อนได้ไหม” ชินเปิดปากพูด ชายสวมแว่นก็โค้งร่างท่อนบนเข้าใกล้ด้วยความสนใจ

“ขอเยอะน่าดูนะครับ”

          ชายสวมแว่นทำหน้านิ่ง แต่หากไม่ได้ปฏิเสธ ในอีกนัยนึงมันก็คือการยอมรับ

 

“คนที่ถูกรู้ตัวจริงมีแค่ฉัน หรือว่า…”

“หมายถึงโอลิเวีย ลาสฟอร์เทรสสินะครับ”

          ชายสวมแว่นตอบกลับในทันทีด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง แต่หนนี้ทำเอาชินถึงกับคิ้วกระตุก

          เพราะไม่ใช่แค่ตัวเองที่ตกเป็นอันตราย แต่คนสำคัญ… คู่หูคนสำคัญอย่างโอลิเวียยังตกเป็นอันตรายไปด้วย ความร้อนรุ่มอันเกิดจากความเครียดเพิ่มขึ้นมากจนแทบทะลักออกมาจากอก แต่ชินก็ยังตีสีหน้าเรียบเฉยได้อยู่

 

แต่ว่าแบบนี้… เราคงต้องเตรียมใจ ‘ลงมือ’ แล้วสินะ

          ชินพยายามปรับความคิดให้เย็นลง เพื่อยืนยันเรื่องสำคัญที่สุดก่อนที่จะก่อการ

 

“งั้นอีกข้อ… พวกนายเป็นมิตร หรือว่าศัตรู” สายตาของชินคมกริบขึ้นราวกับใบมีด ทำเอาทั้ง 4 คนที่ยืนอยู่ด้านหลังถึงกับผงะไปเลย

          ยกเว้นชายสวมแว่นคนเดียว

 

“คนที่จะตอบคำถามนั้นคือทางคุณมากกว่าครับ”

          เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มเหมือนเคย

          แต่หารู้ไม่… ว่าคำตอบของเขาไม่ใช่สิ่งที่ชินต้องการ

 

งั้นเหรอ… ถ้างั้น… ทางนี้ก็ไม่มีเหตุผลต้องปล่อยให้คนที่รู้ความจริงรอดหรอกนะ

 

“อัลเฟรด!”

          หญิงสาวสวมหน้ากากกบร้องหลุดตะโกนด้วยความตกตะลึง หลังเธอเห็นชินหยิบปืนพกที่เหน็บซ่อนไว้ข้างลำตัวลั่นไกใส่ชายสวมแว่นอย่างไร้ความลังเล

 

          แม้การกระทำของชินจะเรียกได้ว่าบุ่มบ่าม เพราะเป็นการเปิดศึกกับศัตรูทั้งที่ไม่มีข้อมูลซึ่งเขาก็รู้ดีอยู่แล้ว แต่พอชั่งน้ำหนักระหว่างความปลอดภัยของโอลิเวียกับการสังหารคน 5 คนตรงหน้า ชินก็แทบไม่ต้องคิดให้เสียเวลา

          ชินยิงออกไปด้วยความตั้งใจเช่นนั้น กระสุนควงสว่านพุ่งเข้าหาใบหน้าของชายสวมแว่นอย่างแม่นยำ แต่สายตาของชายสวมแว่นกลับไร้ซึ่งความหวาดกลัวใด ๆ

 

“!!!”

          ชินเข้าใจสาเหตุในที่สุด เพราะพริบตาก่อนที่หัวกระสุนจะสัมผัสร่าง กระสุนของชินก็กระแทกเข้ากับสิ่งที่คล้ายกำแพงใสสีแดงอ่อนเข้าจนกระสุนเปลี่ยนทิศไปทางอื่นแทน

          เหตุการณ์ไม่ทราบที่มานั่นทำเอาชินเลิกคิ้วด้วยความตกตะลึง แต่เขาก็เรียกสติกลับมาทันที

 

หมอนี่ก็มี ‘ไนท์’ ด้วยงั้นเหรอ!?

ถ้าอย่างงั้น!!!

          ชินตัดสินใจในเสี้ยววินาทีเก็บปืนของตน จัดการร่นระยะในพริบตาหวังเข้าไปบั่นคอของชายสวมแว่นด้วยมือตัวเอง

          ชายสวมหน้ากากหนุมานปรากฏตัวออกมาขวางไว้แล้วพุ่งเข้าไปหาชิน ปฏิกิริยาของเขาว่องไวเอาเรื่อง

 

“ไม่ยอมหรอกเว้ย! ไอ้บัดซบ!” ชายสวมหน้ากากหนุมานส่งน้ำเสียงเกรี้ยวกราดเหมือนครั้งที่เจอกันเมื่อวาน

          เขาควงหอกสองเล่มเข้าหาชินอย่างกล้าหาญโต้ตอบกับความเด็ดขาดของชิน

 

“เดี๋ยวก่อนสิ ริว!!!”

“ไม่รอแล้วโว้ย!”

          หญิงสาวสวมหน้ากากกระต่ายห้ามปรามแต่เขาไม่อดกลั้นความกระหายและความโกรธอีกต่อไปแล้ว ปลายหอกทั้งสองเล่มพุ่งเข้าหาชินในพริบตา

 

“เกะกะ”

          น้ำเสียงชินเย็นยะเยือกทำเอาหนาวสั่น และยิ่งหนาวเข้าไปอีกเมื่อคมหอกทั้งสองถูกชินจับเอาไว้ได้ราวกับไร้ความคม

          แรงเหวี่ยงมหาศาลที่ชายชื่อริวฟาดใส่ชิน กลับถูกรับได้ด้วยมือเปล่าด้วยท่าทางที่เหมือนกับไม่ได้ออกแรงอะไรเลย

 

“โกหกใช่ไหมวะเนี่ย? เวรเอ้ย!”

          ชายสวมหน้ากากหนุมานรวมถึงทุกคนตกตะลึงในความสามารถทางกายภาพของชินกันไปหมด

          จะมีข้อยกเว้นก็แต่ชายสวมแว่นเพียงคนเดียวเท่านั้น

 

“ริว! วางอาวุธลง!” ชายสวมแว่นตะโกนดังลั่น ในน้ำเสียงแฝงด้วยความโกรธเป็นครั้งแรก

“เฮ้ย! แต่ว่าไอ้หมอนี่มัน———”

“ผมบอกให้วางอาวุธไม่ได้ยินรึไง!?”

“อะ อา… รู้แล้ว”

          ถูกย้ำเตือนถึงสองรอบ ริวจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะสู้กับชิน

 

          เห็นการแย้งแบบนั้น ทางชินเองก็ประเมินสถานการณ์แล้วว่าดื้อดึงต่อคงไม่เป็นการดี เขาจึงปล่อยมือจากคมหอกเช่นกัน สถานการณ์จึงกลับมาสงบ (ชั่วคราว) อีกครั้ง

          และไม่รู้ทำไม คนที่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเป็นคนแรกก็คือหญิงสางผู้สวมหน้ากากกระต่าย

          แต่ชินก็ไม่คลายความต้องการฆ่าลง ทุกคนเริ่มเกร็งด้วยความหวาดกลัวเมื่อเผชิญหน้ากับจิตสังหารของชินอีกครั้ง

 

“เกินคาดไปหน่อยนะครับเนี่ย… แต่ถ้าจะว่าไปแล้วมันก็เป็นความผิดของผมนั่นแหละนะครับ”

          ชายสวมแว่นไม่ได้ครั่นคร้าม แต่เขากลับรู้สึกผิดออกมาแทนเสียอย่างงั้น

          ในทางกลับกัน… ทางชินนั้นไม่ได้ท่าทีใด ๆ เป็นพิเศษ เขาวางตัวตั้งแต่ต้นจนจบด้วยท่าทางเยือกเย็นเสมอต้นเสมอปลาย แต่ก็มองชายสวมแว่นไม่วางตา

 

“ถ้างั้นผมคงต้องปรับความเข้าใจกับคุณใหม่สินะครับคุณชิน”

          ชายหนุ่มถอดแว่นของตัวเองออกมองตรงเข้าไปในดวงตาของชิน แต่ท่าทางสงบเสงี่ยมของเขามันกลับทำให้ชินคิดไปอีกทาง

 

มาถึงตอนนี้แล้วยังคิดประนีประนอมอะไรอีก? 

          ชินตั้งข้อสงสัยขณะมองดวงตาของชายหนุ่ม

          ดวงตา… ที่กำลังเปลี่ยนจากสีดำเป็นสีแดงฉาน

 

“!!!”

          แม้แต่ชินก็ยังเก็บความรู้สึกตกตะลึงเอาไว้ไม่อยู่เมื่อเห็นภาพตรงหน้า

          ภาพของชายสวมแว่นปริศนา ดวงตาเขาแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยลักษณะเฉพาะของเผ่าพันธุ์แวมไพร์ซึ่งไม่สามารถเลียนแบบได้… แบบเดียวกันกับเขา

 

“ผมเป็นแวมไพร์สายเลือดแท้ครับ เหมือนกับคุณ”

          คำพูดสั้น ๆ ของชายหนุ่มทำให้หัวใจของชินสั่นระรัว นั่นคล้ายกับความตื่นเต้นที่ได้พบกับคนรู้จักที่ไม่ได้พบมานาน

 

“ชื่อของผมคืออัลเฟรด รัสเซิล… บุตรคนเดียวของตระกูลรัสเซิล คิดว่าคุณชินคงพอรู้จักอยู่บ้างนะครับ”

 

‘รัสเซิล’ เหรอ… เป็นคำที่ไม่ได้ยินมานานเหลือเกิน

ทำเอานึกถึงคุณลุงคนนึงที่ไว้เคราและชอบทำหน้าโหด แต่จริง ๆ แล้วเป็นคนอ่อนโยนขึ้นมาเลยแฮะ

 

…เอาเถอะ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน

 

เคยได้ยินเหมือนกันว่าเขามีลูกชาย คือหมอนี่เองงั้นเหรอ?

แต่จะยังไงก็ตาม… ประเด็นก็คือตอนนี้อีกฝ่ายที่เรายืนยันว่าเป็นศัตรู กลับกลายเป็นว่ามีความเป็นไปได้ที่จะเป็นมิตรมากขึ้น

 

งั้นก่อนอื่นคงต้องยืนยันให้แน่ใจจริง ๆ ก่อนว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร

ถึงตอนนั้นค่อยตัดสินว่าอีกฝ่ายเป็นมิตรหรือศัตรู

 

ไม่สิ… จริง ๆ แล้วเราควรทำแบบนี้ตั้งแต่แรกต่างหาก

เมื่อกี้นี้เรานี่บุ่มบ่ามเกินไปจริง ๆ… แต่มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

 

“รัสเซิล… ตระกูลดยุคที่มีศักดินาสูงสุดในบรรดาตระกูลขุนนางทั้งหมดสินะ”

          ชินถามย้ำ เป็นคำตอบว่าชินรู้จักตระกูลของชายสวมแว่น… อัลเฟรด

          เช่นไรก็ตาม จากคำพูดของอีกฝ่ายที่บอกว่า “เป็นแวมไพร์สายเลือดแท้เหมือนกับคุณ” แสดงว่าอัลเฟรดรู้แล้วว่าชินเป็นผู้อยู่อาศัยในเมืองหลวงเขต 40 ซึ่งเป็นของแวมไพร์เมื่อ 12 ปีก่อน

          การตอบกลับนี้จึงไม่เสียผลประโยชน์ใด ๆ

 

“…ครับผม”

          อัลเฟรดใช้เวลาตอบกลับช้ากว่าก่อนหน้านี้ ด้วยดวงตาที่เบิกโพลงแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มดีใจ

          ชินไม่รู้ว่าในหัวเขาคิดอะไรอยู่ แต่ดูเหมือนไม่นานนักอัลเฟรดก็กลับมาเยือกเย็นได้อีกครั้ง

 

“เรื่องเมื่อครู่ต้องขอโทษด้วยนะครับ… เป็นเพราะความไม่รอบคอบของทางนี้เลยทำให้สถานการณ์เกินควบคุม”

“เอาเถอะ… เรื่องนั้นฉันเองก็ขอโทษ”

          อัลเฟรดยิ้มแห้ง ๆ ให้กับคำขอโทษของชิน เพราะท่าทางของชินไม่ได้สำนึกผิดอย่างที่พูดเลยสักนิด

 

“ถ้างั้น เพื่อไม่ให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปกว่านี้… ผมขอบอกความต้องการของพวกเราก่อนเลยแล้วกันนะครับ”

          อัลเฟรดยืดแผ่นหลังขึ้นเล็กน้อย มองเข้ามาในดวงตาของชินอย่างจริงจัง

 

“ได้โปรด ช่วยเป็นพรรคพวกกับพวกเราด้วยครับ”

“…”

 

ห๊ะ!?

          ท่าทีของอัลเฟรดเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันจนชินตามไม่ทัน

          ตอนนี้อัลเฟรดค้อมหน้าลงเล็กน้อยเป็นเชิงขอร้อง ไม่สิ… รวมกับคำพูดเมื่อครู่ มันคือการขอร้องไม่ผิดแน่

          แต่พอเป็นแบบนี้ ก็ทำให้ชินเข้าใจแล้วว่าทำไมสถานะความร่วมมือถึงขึ้นอยู่กับคำตอบของตน ทว่าก็ยังไม่สามารถทำให้ชินเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้อยู่ดี

 

ข้อมูลยังน้อยเกินไปที่จะตัดสินใจ

          ชินขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ไม่ผลีผลามตัดสินใจก่อนได้ฟังเรื่องราว

 

“หมายความว่ายังไง? อยู่ ๆ มาบอกแบบนี้มันไม่ได้หรอกนะ”

“ผมทราบครับ… แต่อย่างน้อยก็น่าจะเข้าใจนะครับ ว่าโดยพื้นฐานผมไม่ได้ต้องการเป็นศัตรูกับคุณ”

          เจอกับน้ำเสียงแสนเย็นชาของชินอัลเฟรดก็ยังตอบกลับมาอย่างสุภาพ

          แต่ถ้าเป็นอย่างที่อัลเฟรดพูด ชินก็พอเข้าใจว่าทำไมท่าทีของพวกเขาถึงค่อนข้างประนีประนอมมาตลอด โดยเฉพาะหญิงสาวผู้สวมหน้ากากกระต่ายที่ดูกังวลตลอดการสนทนา

          ทั้งหมดค่อนข้างแสดงให้เห็นว่าแม้อีกฝ่ายจะกุมความลับของชินไว้ แต่ไพ่ที่ถือกลับไม่ได้เหนือกว่า

          เป็นอีกหนึ่งข้อพิสูจน์ว่าเจตนาต้องการความร่วมมือของอีกฝ่ายท่าจะเป็นของจริง

 

“แต่การจะคุยถึงรายละเอียด… ผมอยากจะยืนยันอีกครั้งครับว่าพวกเราไม่ใช่ศัตรูของคุณ ถ้าเป็นแบบนั้นเรื่องรายละเอียดที่จะพูดคงจะน่าเชื่อถือขึ้น”

“ตามหลักแล้วมันก็ควรเป็นอย่างงั้น… แต่ในทางปฏิบัตินี่จะทำยังไง?” ชินเอียงคอสงสัย เพราะแค่คำพูดมันพิสูจน์ไม่ได้

          อัลเฟรดเองก็รู้เรื่องนั้น เขามองไปยังสมาชิกทุกคนที่อยู่ด้านข้างแล้วพยักหน้าให้เบา ๆ

          ทุกคนมีท่าทีระแวงเล็กน้อยหลังอัลเฟรดให้สัญญาณ ยกเว้นหญิงสาวสวมหน้ากากกระต่ายที่ดูกังวลจนผิดสังเกต

          แต่ไม่มีทางเลือก เพราะหากไม่ทำตามที่อัลเฟรดเคยบอกไว้ก่อนหน้า ยังไงก็คงซื้อใจชินที่ขี้ระแวงไม่ได้

          …ทุกคนจึงเริ่มถอดหน้ากากของตัวเองเพื่อเผยตัวตนที่แท้จริง

 

ความจริงแล้วเราเองก็คิดอยู่หรอกว่าวิธีนี้คือวิธีที่ดีที่สุด

หากต้องการความร่วมมือก็ต้องยกเลิกสถานะกึ่งข่มขู่แบบนี้เสียก่อน

 

แต่ถ้าทำแบบนี้ลงไป อีกฝ่ายก็จะเสียไพ่ในมือที่ว่า “ฉันรู้ตัวจริงของนายแค่ฝ่ายเดียว” ไป

…นี่แสดงว่าอีกฝ่ายมั่นใจมากสินะ

          ชินสงสัยว่าไพ่ในมืออีกฝ่ายอาจไม่ได้มีแค่นี้ ขณะมองภาพแต่ละคนค่อย ๆ ถอดหน้ากากของตัวเองออกด้วยท่าทางฝืน ๆ แน่นอนว่าแม้จะด้วยความจำเป็น แต่คงไม่มีใครอยากจะทำลายตัวตนอันสะดวกสบายที่สามารถทำอะไรก็ได้โดยที่ตัวตนจริงไม่เดือดร้อนไปแน่ ชินเองก็คิดแบบนั้นเช่นกัน

 

          อนึ่ง ชินมั่นใจความสามารถในการจดจำใบหน้าของตัวเองพอสมควร เพราะใช้มันในงานล่าค่าหัวก่อนหน้าอยู่บ่อยครั้ง

          ด้วยเหตุนั้นจึงทำให้ชินค่อนข้างแปลกใจกับตัวจริงของแต่ละคน

 

          ภายใต้หน้ากากของเด็กผู้หญิงง่วงนอน คือเด็กหญิงผมบ๊อบสีน้ำตาลอ่อน… เธอเป็นคนที่ชินเคยสบตาด้วยบนรถไฟฟ้าเมื่อ 2 วันก่อน

          ภายใต้หน้ากากของหนุมานผู้มีนิสัยไม่ยอมใคร คือเด็กหนุ่มไว้ผมตั้งดูคล้ายนักเลง… เป็นชายคนเดียวกับที่ชินเดินชนหน้ารั้วโรงเรียนตอนเช้าเมื่อวาน

          ภายใต้หน้ากากของกบสีเขียว คือหญิงสาวผมบลอนด์… ซึ่งเป็นพนักงานสาวในร้านคาเฟ่ที่ชินไปนั่งทานกับโอลิเวียก่อนกลับเมื่อบ่ายนี้

          เช่นไรก็ตาม… ความแปลกใจนั่นยังไม่มากเท่ากับตัวจริงของคนสุดท้าย

 

“!!?”

          ตัวจริงของคนสุดท้ายที่ทำเอาชินถึงกับเบิกตาโพลง

          ภายใต้หน้ากากกระต่ายสีขาวตาแดง… คือเพื่อนร่วมชั้นของเขา ทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทสาวไม่กี่คนที่เอาใจใส่และใจดีกับเขาอยู่เสมอ

          คือเกวน เรดฮาร์ท เพื่อนสนิทต่างเพศของชิน

 

          บังเอิญ? หรือว่าเป็นการจงใจ? ความกังวลแบบนั้นอยู่ในหัวของชินจนแทบตาลาย

          ในที่สุดชินก็ได้ตระหนัก ว่าชีวิตประจำวันอันแสนดำมืดในตอนกลางคืนที่เคยคิดมาตลอดว่าเป็นเอกเทศกับแสงตะวัน มันได้เริ่มกลืนกินชีวิตอันแสนสุขใต้แสงสว่างของเขาไปทีละนิดเสียแล้ว

 

❖❖❖❖❖