ชมพูนุชยิ้มแล้วพูด： “ฉันไม่มีวันให้โอกาสชมพูแพรตั้งครรภ์หรอก ถ้าคนที่บ้านใหญ่ตระกูลชลปักษารู้ว่าชมพูแพรไม่สามารถมีลูกได้ สะใภ้ตระกูลร่ำรวยต้องถูกไล่ออกจากบ้านแน่นอน ไม่มีใครขวางเอาไว้ได้！”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลปาดเหงื่อให้ตนเอง ไม่รู้จริงๆว่าการรักษาชื่อเสียงของตนในสังคมกับหลอกคณินอันไหนน่ากลัวกว่ากัน

สี่วันหลังจากนั้น ชมพูแพรตื่นแล้ว เธอไม่เห็นคณิน

เห็นแค่ใบหย่าที่วางอยู่บนตู้ตรงหัวเตียงเท่านั้น

วินาทีที่เธอเห็นใบหย่า เธอยิ้ม ยิ้มจนน้ำตานองหน้า เธอโง่จริงๆคณินพูดชัดเจนขนาดนั้นแล้ว คนที่เขารักคือชมพูนุช จะหย่ากับเธอ แต่งงานกับชมพูนุช

ทำไมเธอถึงดูไม่ออก

สิบเอ็ดปี เธอผ่านมาได้ยังไง?

นับตั้งแต่เจอเขาตอนอายุสิบสาม เธอก็มักจะหาข้ออ้างไปเที่ยวเล่นที่บ้านตระกูลชลปักษา เธอเคยถูกหมากัด กลัวหมาตั้งแต่เด็ก แต่เขาเลี้ยงหมาตัวใหญ่ เธอจงใจไปเล่นกับมัน ทั้งที่ในใจกลัวจนตัวสั่น ทว่ากลับแกล้งทำเป็นเล่นกับหมาอย่างมีความสุข

เธอเริ่มเก็บความรู้สึก แกล้งทำเป็นเหมือนไม่เคยชอบเขามาก่อน ไม่กล้ามองหน้าเขาอีก เหมือนเป็นโจร ทำตัวต้อยต่ำที่ขโมยของแล้วถูกจับได้……

ตอนแต่งงานถึงแม้จะไม่มีพิธีแต่งงาน แต่เธอดีใจมาก ทะเบียนสมรสเป็นอะไรที่วิเศษมาก เธอใช้แค่ทะเบียนสมรสก็สามารถเอาชนะศัตรูหัวใจทุกคนได้

แต่เธอกลับแพ้ให้กับความจริงที่ว่า “เขาไม่ได้รักฉัน”

ชมพูแพรจับใบหย่าแน่น ล้มตัวลงนอนอยากจะหลับเงียบๆสักเงียบ หลังจากหลับแล้วค่อยเริ่มชีวิตใหม่

แต่เพิ่งหลับตาลง น้ำตาก็ไหลออกมา ไหลเข้าไปในหู

ใบหย่าในมือถูกบีบจนเปลี่ยนรูปทรง ไหล่ของเขาเธอเริ่มสั่นเทา ไม่สามารถควบคุมลมหายใจของตนเอาไว้ได้ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องไห้ด้วยความเสียใจ

บรรยากาศทั่วทั้งห้อง เปี่ยมไปด้วยความเสียใจ

มิสเตอร์ยืนอยู่ตรงหน้าประตู เดินเข้ามาเบาๆ ปิดประตู ดวงตาของเขาแดงระเรื่อไปด้วย “แพร ยังจำสิ่งที่ผมเคยพูดได้ไหม? อย่าใช้อารมณ์ ต้องใจเย็น กองทัพต้องเดินด้วยท้อง กินอะไรสักหน่อย ตอนนี้คุณไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว รู้ไหมครับ?”

“ค่ะ” เธอตอบด้วยเสียงอู้อี้