“มาร์คอสคะ เจ้านายรู้แผนของเราแล้ว…”

หญิงสาวกระซิบเบาๆ กับสามีขณะที่มือบางกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่นเพราะไม่ต้องการให้คู่สนทนาปลายสายได้ยินในสิ่งที่หล่อนกับสามีกำลังคุยกันอยู่

“เอามานี่ ผมจัดการเอง…”

“แต่ว่า…” พเยียยังลังเล เพราะรู้ดีว่าสองหนุ่มไม่กินเส้นกันมากแค่ไหน

“ผมไม่คิดจะทำให้เจ้าหมอนั่นมันเดือดร้อนอีกหรอกน่า คุณก็รู้นี่พเยียว่าผมขี้เกียจที่จะต้องมาตามแก้ปัญหาหัวใจให้มันเต็มที่แล้ว…”

เมื่อได้ยินสามีพูดแบบนี้ พเยียจึงยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้กับสามี เขารับไปและยกขึ้นแนบหูทันที “ใช่… เดนนิส โอซิล ทุกอย่างคือแผนของฉันกับพเยีย…”

เดนนิสอึ้งไปนานเลยทีเดียว ก่อนจะเค้นเสียงลอดไรฟันออกไป “นายยังต้องการอะไรจากฉันอีก มาร์คอส…”

“ไม่นี่… ฉันไม่ได้ต้องการจากนายอีกสักหน่อย”

“แล้วนายทำอย่างนี้ทำไม? สนุกใช่ไหมที่เห็นฉันหัวปั่นเพราะผู้หญิงที่นายส่งมานะ” แม้น้ำเสียงของเดนนิสจะราบเรียบแต่มาร์คอสรู้ดีว่าผู้ชายเลือดเย็นคนนี้กำลังเต็มไปด้วยโทสะแรงกล้าแค่ไหน

“ตอนแรกน่ะใช่ แต่ตอนนี้… ฉันอยากจะช่วยให้นายกับริก้าเข้าใจกันเสียที แต่ไม่ใช่เพราะฉันจะยอมญาติดีกับนายหรอกนะเดนนิส…”

“แล้วมันเพราะอะไรล่ะ?” เดนนิสถามเสียงหยัน

“ก็เพราะว่าฉันสงสารริก้ายังไงล่ะ ฉันไม่อยากให้เธอต้องมานั่งร้องไห้เสียใจให้กับผู้ชายไม่มีหัวใจแบบนายอีก… เธอรักนายมากเข้าใจเอาไว้ซะด้วย”

แม้ว่าเขาจะตัดสินใจแล้วว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้มีนาริกาข้างกาย โดยไม่สนใจว่าหล่อนจะรักใคร หรือกำลังจะเป็นของใคร แต่จะให้เขาเชื่อได้จริงๆ หรือว่านาริการักเขา ในเมื่อหล่อนบอกว่าเกลียดเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และแน่นอนว่าหล่อนกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายที่หล่อรวยสมบูรณ์แบบอย่างเอเดน จิลาดิโน

“เอานิทานเรื่องนี้ไปหลอกเด็กเถอะ… และก็ฝากบอกพเยียด้วยนะว่าขอบใจมากที่หลอกให้ฉันเดินทางมาเซาเปาโลได้สำเร็จ…” เดนนิสประชดเสียงต่ำลึก

“แต่สิ่งที่ฉันพูดมันคือเรื่องจริง และทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาก็เป็นเพราะฉันคนเดียว เดนนิส…”

“มาร์คอสคะ อย่าพูดคำหยาบสิคะ…” เสียงของพเยียทำให้มาร์คอสที่กำลังอารมณ์เสียอยู่ต้องรีบยิ้มบางๆ ออกมา เขาหันมามองภรรยาก่อนจะบ่นอุบ

“มันก็นิสัยเดิมนั่นแหละ ปากแข็ง อวดดี… เดี๋ยวเถอะ มันจะต้องอกแตกตายแน่ที่รู้ว่าผมกลายเป็นพี่เมียของมัน”

“ไหนว่าจะเลิกเจ้าคิดเจ้าแค้นแล้วไงคะ บอกมาซะดีๆ ว่าเจ้านายพูดอะไรบ้าง และยอมคืนดีกับริก้าหรือเปล่า” พเยียทำเสียงดุคาดคั้นสามี

“คืนดีหรือเปล่าไม่รู้นะ แต่เจ้าหมอนั่นมันฝากมาบอกพเยียว่า… มันจะไม่โกรธพเยีย หากพเยียยอมเป็นแม่งานจัดงานแต่งงานของมันกับริก้าให้…”

“งั้นก็แสดงว่า…”

พเยียยิ้มกว้าง ดวงตาหวานฉ่ำเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้นดีใจ มาร์คอสยิ้มกว้างพอๆ กับภรรยาขณะดึงร่างอรชรเข้ามากอดแนบอก

“ก็สำเร็จไปแล้วอีกคู่หนึ่งไงครับ… คราวนี้ก็เหลือแต่แองจี้ ไม่รู้ว่าจะเลิกพยศกับฟาเดล… เอ่อ ผมหมายถึงองค์ชายบาร์ซาร์เมื่อไหร่”

พเยียแนบหน้ากับอกกว้างของสามีด้วยความรักใคร่ “ถ้าเขาเป็นคู่กัน… เขาก็จะต้องรักกันค่ะ ว่าแต่… แองจี้จะเดินทางไปการ์ซานเมื่อไหร่กันคะ”

“อาทิตย์หน้าแองจี้ก็จะต้องออกเดินทางแล้ว…”

“หวังว่าแองจี้จะโชคดีนะคะ” พเยียอวยพร มาร์คอสยิ้มกว้างด้วยความเชื่อมั่น

“องค์ชายบาร์ซาร์เป็นผู้ชายที่ผู้หญิงทั้งโลกใฝ่ฝัน ผมมั่นใจว่าเพื่อนของผมคนนี้จะทำให้น้องสาวของผมมีความสุข และแน่นอนว่าแองจี้จะต้องเป็นผู้หญิงที่สาวๆ ทั่วทั้งโลกอิจฉา”

“แต่พเยียไม่อิจฉาค่ะ… เพราะพเยียมีคุณ พเยียรักคุณ…”

มาร์คอสยิ้มกว้างด้วยความภาคภูมิใจ “ผมเองก็รักคุณไม่ต่างกันทูนหัว วันแรกที่สบตารักยังไงวันนี้ เดี๋ยวนี้ก็ยังคงรักอย่างงั้น และมั่นใจว่าความรักที่ผมมีให้คุณมันจะมากขึ้นเรื่อยๆ ในวันพรุ่งนี้”

“ขอบคุณค่ะที่รัก…” หญิงสาวเงยหน้าจากแผงอกกำยำแน่นหนั่นของสามี ยิ้มหวานฉ่ำให้กับเขาด้วยความสุขที่อาบไล้หัวใจ

“ถ้ารักผม… อย่าขัดใจผมนะทูนหัว…”

พเยียอมยิ้มอย่างเอียงอายเพราะรู้ดีว่าสามีหมายถึงอะไร “พเยียเคยขัดใจคุณได้ที่ไหนกันล่ะคะ คุณเอาแต่ใจจะตายไป… แต่ยังไงซะพเยียก็รักคุณ…”

มาร์คอสยิ้มกว้างและไม่พูดอะไรออกมาอีกนอกจากก้มลงดูดดื่มกลีบปากสาวที่เผยอรอคอยด้วยความหิวกระหาย ความโหยหาแทรกซึมไปทั่วทุกอณูเนื้อ พเยียครางออกมาด้วยความสุขหวานฉ่ำเมื่อสามีตัวโตดันร่างของหล่อนให้นานหงายลงกับที่นอนอีกครั้ง ก่อนที่อ้อมแขนกำลังจะกอดรัดลงมา อ้อมแขนที่หล่อนมั่นใจเหลือเกินว่ามันจะโอบรัดให้ความสุขกับหล่อนไปชั่วนิจนิรันดร์