บทที่ 44 ของขวัญในกระสอบ

ฉินเทียนหู่ไม่เชื่อเรื่องไร้สาระของฉินเฟิง ท่านอ๋องฐานะสูงศักดิ์อำนาจมากล้นเพียงนั้น จะมีสมบัติล้ำค่าอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อน?

เมื่อเห็นกระสอบพัง ๆ ที่บุตรชายเตรียมเอาไว้เป็นของขวัญ ฉินเทียนหู่โกรธเกรี้ยวมาก แต่การหวังให้เจ้าเด็กตัวเหม็นนี่รู้จักกาลเทศะก็นับว่ายากเกินไป

ของขวัญไม่ดีก็ไม่สำคัญ ขอแค่มีติดไม้ติดมือไปให้ผู้รับก็พอ นี่เป็นความสุภาพขั้นพื้นฐาน

ฉินเทียนหู่เกียจคร้านเกินกว่าจะบ่น เขาเตะฉินเฟิงเข้าไปในรถม้า และมุ่งหน้าไปยังจวนจี้อ๋องทันที

วันคล้ายวันพระราชสมภพของจี้อ๋องเป็นงานสำคัญ เหล่าเสนาบดีในราชสำนักและบรรดาบุตรหลานต่างก็พากันมาร่วมงาน พร้อมของขวัญชั้นยอด

ห่างจากจวนของจี้อ๋องครึ่งถนน ทั่วพื้นที่เต็มไปด้วยรถม้าแบบต่าง ๆ บ่าวรับใช้จากจวนเจ้าของงานออกมาทักทายแขกแต่ไกล พลางแบ่งลำดับชั้นของแขกไปด้วย หากรถม้าคันไหนมีสมาชิกราชวงศ์และขุนนางระดับสูงในราชสำนัก ก็จะเปิดทางให้เข้าไปในจวนจี้อ๋องทันที ไม่ต้องมัวเบียดเสียดกับขุนนางตัวเล็ก ๆ เหล่านั้น

เนื่องจากมีผู้มาแสดงความยินดีเป็นจำนวนมาก ลานของจวนจี้อ๋องจึงเต็มไปด้วยโต๊ะและเก้าอี้ งานเลี้ยงฉลองวันนี้จัดขึ้นกลางแจ้ง ในลานเต็มไปด้วยสมบัติล้ำค่าวางเรียงรายเต็มไปหมด

ฉินเฟิงเดินโซเซเข้าไปในจวน โดยมีกระสอบอยู่บนไหล่ ยามนี้ชายหนุ่มโดดเด่นราวกับหิ่งห้อยในคืนเดือนมืด ยากที่จะไม่ตกเป็นจุดสนใจ ทว่านายน้อยฉินหาได้อับอายไม่ กลับเดินอย่างภาคภูมิตามบ่าวรับใช้ไปยังที่นั่งเสียอีก แล้ววางกระสอบไว้บริเวณที่สะดุดตาที่สุด

เขาดึงตัวบ่าวรับใช้สองคนไว้ และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เฝ้าของของข้าให้ดี ๆ อย่าให้ใครแตะต้อง ถ้ามีอะไรผิดพลาด ต่อให้เจ้าจะเป็นบ่าวจวนจี้อ๋อง ข้าก็เตะก้นได้!”

ทันใดนั้นเสียงหัวเราะเยาะก็ดังขึ้น เมื่อมองไปตามเสียงก็เห็นเพียงหลี่รุ่ยกับเฉิงฟายืนอยู่ไม่ไกล ทั้งคู่มองของขวัญแสดงความยินดีของฉินเฟิงด้วยใบหน้ายั่วยุ

สำหรับเฉิงฟา เขาเคยถูกฉินเฟิงหลอกเอาเงินหนึ่งแสนตำลึงเงินไป ทั้งยังเกือบถูกบิดาจับถลกหนัง พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็อดไม่ได้ที่จะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชัง แน่นอนว่า เฉิงฟาย่อมไม่ปล่อยโอกาสดี ๆ เช่นนี้ไป จึงจงใจตะโกนเยาะเย้ยเสียงดัง

“สมกับเป็นนายน้อยตระกูลฉิน ของขวัญที่เตรียมไว้ช่างแตกต่างจากคนทั่วไปเสียจริง หรือเจ้าซื้อของธรรมดา ๆ ทั่วไป…มาตบตาจี้อ๋อง?”

หลี่รุ่ยกอดอก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ “หากเป็นของพื้นบ้านก็แล้วไปเถิด เพราะเครื่องบรรณาการส่วนใหญ่ที่ส่งมาเมืองหลวงทุกปี ก็เป็นของที่ผลิตจากท้องถิ่นเช่นกัน แต่ของขวัญในกระสอบนั่นหมายความว่าอย่างไร หรือเจ้ามองว่าจี้อ๋องเป็นขอทาน?”

สองคนนี้พอมีโอกาสก็หาเรื่องเขาได้ทุกที ฉินเฟิงเคยชินเสียแล้ว

แต่ทั้งคู่เอ่ยด้วยเสียงที่ไม่ได้เบาเลยสักนิด คนอื่น ๆ จึงหันมาสนใจกันตามระเบียบ เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นกระสอบพัง ๆ ของฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะชี้ไม้ชี้มือมา

อู๋ยงกับอันชื่ออวิ๋นย่อมไม่น้อยหน้าเช่นกัน แม้ทั้งสองจะไม่ได้มีมิตรภาพลึกซึ้งกับหลี่รุ่ย แต่ก็เป็นเช่นคำกล่าวที่ว่า ศัตรูของศัตรูคือมิตร เมื่อเผชิญหน้ากับฉินเฟิง พวกเขาย่อมร่วมแรงร่วมใจกันเป็นธรรมดา

มุมปากของอู๋ยงยกขึ้น เผยให้เห็นความเหยียดหยาม ก่อนจะเริ่มเอ่ยเยาะเย้ย “ฉินเฟิง อย่างไรเสียเจ้าก็เป็นถึงบุตรชายเสนาบดีกรมกลาโหม ไยไม่ตั้งใจเตรียมของขวัญดี ๆ เล่า หรือจี้อ๋องไม่ได้อยู่ในสายตาเจ้าเลย หรือเจ้าจะจงใจทำให้จี้อ๋องต้องอับอาย?”

อันชื่ออวิ๋นที่อยู่ด้านข้างรีบเสริม “ข้าได้ยินมาว่า เมื่อวาน นายน้อยฉินใช้เงินไปมากนัก เขาใช้แสนตำลึงเงินซื้อหอสุราธารหยกที่ใกล้เจ๊ง แถมยังใช้อีกสามหมื่นตำลึงเงินในการตกแต่ง เขามั่งมีจนข้าละอายไปเลย แต่ข้าไม่เข้าใจว่า เหตุใดนายน้อยฉินที่ใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายคนนั้น ไม่มีปัญญาหาของขวัญดี ๆ มาให้จี้อ๋องเล่า?”

“หรือว่า…หลังจากนายน้อยฉินได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้แล้ว ก็มองไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตาอีก?”

สิ้นคำ ดวงตาของหลี่รุ่ยก็เป็นประกาย เขาตัดสินใจผูกมิตรกับอันชื่ออวิ๋นทันที

บรรดาผู้มีชื่อเสียงและบุคคลสูงศักดิ์รอบข้างอดไม่ได้ที่จะสนทนากันด้วยหัวข้อนี้ การกระทำของฉินเฟิง หากมองให้เป็นเรื่องเล็กก็ดูเหมือนคนไม่รู้กาลเทศะ แต่หากมองให้เป็นเรื่องใหญ่ ก็ดูราวกับไม่เคารพนับถือเจ้าของงานผู้เป็นถึงอ๋อง

ฉินเทียนหู่หน้าตาบูดบึ้ง อย่างไรเสียฉินเฟิงก็คือบุตรของเขา ตอนนี้อีกฝ่ายตกเป็นเป้าวิพากษ์วิจารณ์ต่อหน้าธารกำนัล แล้วเขาจะไม่เกี่ยวข้องได้อย่างไร

แต่เรื่องนี้จะตำหนิคนอื่นก็คงไม่ได้ หากต้องการตำหนิก็ต้องตำหนิตัวต้นเรื่อง ใช้กระสอบทรายห่อของขวัญแสดงความยินดีให้จี้อ๋อง ไม่ใช่การหาเรื่องใส่ตัวหรือ?

หากจี้อ๋องโกรธเคืองขึ้นมาจริง ๆ ด้วยสถานะและชื่อเสียงของเขาในเมืองหลวง ภายภาคหน้าอนาคตตระกูลฉินคงลำบากอย่างแน่นอน

เสนาบดีกรมกลาโหมมองฉินเฟิง แสร้งทำเป็นผ่อนคลาย พลางกล่าวว่า “บุตรสุนัขผู้นี้ไม่รู้จักทำตัวให้ดี ชอบก่อเรื่องวุ่นวาย ทำให้ทุกท่านขบขันแล้ว”

ขณะที่พูด ฉินเทียนหู่ยื่นมือเข้าไปในเสื้อ เตรียมหยิบโสมอายุสามร้อยปีที่เตรียมมาเป็นของขวัญล่วงหน้า และจะแก้ต่างว่าเป็นของขวัญที่ฉินเฟิงเตรียมมาให้จี้อ๋อง

ทว่าจู่ ๆ จี้อ๋องก็เดินเข้ามาเสียก่อน

ความสนใจทั้งหมดพุ่งไปที่จี้อ๋องทันที เสียงแสดงความยินดีมากมายกังวานขึ้นไม่ขาดสาย

“ขอแสดงความยินดีกับจี้อ๋องสำหรับงานฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพ ขอให้ท่านมีโชคลาภ วาสนา อายุยืนยาว”

“ขอจี้อ๋องมีความสุข อายุยืนเทียมฟ้า มีความรุ่งโรจน์ตลอดไป”

เมื่อเห็นดังนั้น ฉินเทียนหู่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอวยพรวันเกิดให้จี้อ๋องไปพร้อม ๆ กับทุกคน พอหันไปเห็นท่าทางของบุตรชาย เสนาบดีกรมกลาโหมก็ปรี๊ดขึ้นมาอีกรอบ เขาแค่นเสียงต่ำว่า “ยืนบื้ออยู่ที่นั่นทำไม! เจ้าลูกเนรคุณ กลับจวนไปข้าจะคิดบัญชีกับเจ้า!”

ฉินเฟิงที่กำลังคิดจะใช้โอกาสนี้ในการโฆษณาน้ำตาลทรายขาวได้สติขึ้นมาทันที เขาเกาบั้นท้ายแก้เก้อ จากนั้นก็ทำความเคารพจี้อ๋อง

แต่เจ้าเด็กนั่นไม่ใช่แม่ทัพสักหน่อย เขากำหมัดคารวะทำไมกัน? ไอ้กำหมัดน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เหตุใดกำมือซ้ายแล้วแบมือขวาเล่า*[1] นี่มันสัญลักษ์ ‘ขอท้าประลอง’ ไม่ใช่เรอะ! ฉินเทียนหู่ไม่สนใจสายตาแปลก ๆ รอบข้าง เขาเตะก้นบุตรชายอย่างแรง

ฉินเฟิงตกใจจนเผลอกระโดดขึ้นไปบนเก้าอี้ แล้วร้องว่า “ท่านพ่อ ท่านเตะข้าเพราะเหตุใด!”

สิ้นเสียงร้องพิลึกพิลั่น นายน้อยตระกูลฉินก็กลายเป็นจุดสนใจของผู้ชมทันที ทุกคนต่างมีสายตาดูถูกและรังเกียจ จี้อ๋องก็มองไปยังฉินเฟิงเช่นกัน แม้ว่าดวงตาของเขาจะฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยตำหนิแต่อย่างใด

ฉินเทียนหู่ไม่คิดว่าลูกชายของเขาจะเจ้าบทบาทเพียงนี้ ใบหน้าเสนาบดีกรมกลาโหมเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว รู้สึกละอายใจและขุ่นเคืองในคราวเดียวกัน แต่ก็ไม่อาจระเบิดอารมณ์ที่นี่ได้ จึงทำได้เพียงลดเสียงลง และกัดฟันพูด “ลงมาเดี๋ยวนี้!”

เมื่อสัมผัสได้ถึงนัยน์ตาที่พร้อมจะถลกเนื้อเถือหนังของผู้เป็นพ่อ ฉินเฟิงก็หวาดกลัวมากขึ้น ชายหนุ่มกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะ ก่อนจะใช้จานผลไม้เป็นโล่กำบังใบหน้า พลางพูดอย่างหวาดกลัวว่า “ท่านพ่อ อย่าตีข้า อย่างไรข้าก็เป็นลูกของท่านนะ เสือแม้จะร้าย แต่ก็ไม่กินลูกตัวเอง!”

ฉินเทียนหู่ตัวสั่นด้วยความโกรธ เขาอยากจะถลกหนังของไอ้ลูกชายตัวดีใจจะขาด แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะรับมือกับอีกฝ่ายอย่างไรในยามนี้

ไม่มีใครคิดว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นสิ่งที่นายน้อยตระกูลฉินตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก หากไม่ตกเป็นจุดสนใจในงานเลี้ยง แล้วจะโฆษณาน้ำตาลทรายขาวได้อย่างไร?

เป็นไปดังคาด หลี่รุ่ยไม่สามารถอดกลั้นได้อีก เขาตะโกนเสียงดังลั่น “ฉินเฟิง! เจ้ากล้าหาญเกินไปแล้วกระมัง วันนี้เป็นวันคล้ายวันพระราชสมภพของจี้อ๋อง เจ้าใช้กระสอบห่อของขวัญก็เสียมารยาทแล้ว นี่ยังมาส่งเสียงดังเอ็ดตะโรในงานเลี้ยงอีก หรือเจ้าจงใจทำให้จี้อ๋องต้องอับอายจริง ๆ?!”

เมื่อมีคนเปิดย่อมมีคนตาม คนอื่น ๆ เริ่มวิพากษ์วิจารณ์ฉินเฟิงเช่นกัน

ชั่วพริบตา คำเยาะเย้ย คำด่าท่อ และคำตำหนิ ก็ดังไปทั่วจวนจี้อ๋อง

งานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพยังไม่ทันจะได้เริ่ม ก็เละเป็นโจ๊กไปเสียแล้ว!

[1] กำมือซ้ายแล้วแบมือขวา : การกำหมัดคารวะของจอมยุทธ์ ปกติจะกำหมัดมือขวาและใช้มือซ้ายแบประสาน หากกำหมัดมือซ้ายและแบมือขวาอย่างที่ฉินเฟิงทำ เป็นสัญลักษณ์ว่าอยากท้าประลอง