บทที่ 203 ลอบสังหารกลางดึก

ค่ำคืนดำเนินไปเรื่อย ๆ ทั้งเมืองหลวงหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา แต่ค่ายฝึกซ้อมยังคงมีแสงสว่างไสว

ลานฝึกอยู่ใกล้แค่เอื้อม

ฉินเฟิงคลายความระมัดระวังลงโดยไม่รู้ตัว

ในตอนนี้เอง เสียงดังแผ่วเบาแต่ชัดเจนก็ดังมาจากทางด้านขวา

ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้ตอบสนองก็รู้สึกถึงความเจ็บที่แล่นโจมตีรอบลำคอแล้ว

พลันยื่นมือไปคลำก็พบเข็มหนึ่งเล่มปักอยู่บนคอ และเข็มนี้มีพู่ห้อยอยู่ด้านหลัง

กล้องเป่าลูกดอก!

โชคดีที่ลูกดอกแบบเป่านั้นโดยทั่วไปไม่ทรงพลังมากนัก จึงมีเพียงส่วนปลายเท่านั้นที่ปักเข้าเนื้อบริเวณลำคอ

ฉินเฟิงดึงลูกดอกออก เมื่อก้มดูก็พบว่าปลายเข็มเปื้อนเลือดของเขา อีกทั้งยังมีร่องรอยของสีเขียวปนมาเล็กน้อย

“แย่แล้ว! มีพิษ!”

ฉินเฟิงตกใจหน้าซีด เขาคลำจับส่วนที่บาดเจ็บ แล้วบีบอย่างสุดกำลัง เลือดถูกบีบออกจนลำคอครึ่งหนึ่งเปื้อนไปด้วยโลหิตสีแดง จากนั้นชายหนุ่มก็ตะโกนใส่ฉินเสี่ยวฝูที่อ้าปากตาค้างอยู่ข้าง ๆ “หยุดมึนงงได้แล้ว รีบไปที่ค่ายเร็ว!”

ฉินเฟิงบีบแผลที่คอไว้ด้วยมือเดียว ไม่สนใจว่าพิษจะถูกบีบออกมาหมดแล้วหรือไม่ ขณะเดียวกันมืออีกข้างคว้าคอเสื้อของฉินเสี่ยวฝูให้วิ่งไปที่ค่าย

ปรากฏว่าทันทีที่ก้าวขาไปได้เพียงสองก้าว เขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอยางดังแหวกอากาศมาจากข้างหลังอีกครั้ง

นายน้อยเจ้าสำราญพลันรู้สึกว่าขาสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง ร่างทั้งร่างล้มกระแทกพื้นอย่างแรงทันที

ขณะที่กำลังงุนงงก็หันกลับมอง เขาเห็นว่าปลายเท้าของตนเองพันเข้ากับ ‘บ่วง’ อย่างแน่นหนา

ในที่สุดฉินเสี่ยวฝูก็ตระหนักได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น และอุทานด้วยความตกใจ “นายน้อย มีนักฆ่า!”

ฉินเฟิงตื่นตระหนกในใจ ปกติเขาจะมีผู้คุ้มกันมาด้วยตลอด ถ้าไม่ใช่จิ่งเชียนอิ่งก็ชูเฟิง แต่วันนี้เขาดันไม่ได้พาพวกนางมาด้วย แล้วดันมาเจอนักฆ่าเสียนี่

เดี๋ยวก่อนนะ!

โลกนี้จะไปมีเรื่องบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง?

หรือว่านักฆ่าผู้นี้ซ่อนตัวและเฝ้ารอหาโอกาสในการลงมือมานานแล้ว?

แผ่นหลังของฉินเฟิงเย็นเยียบ เนื่องจากเขาไม่สามารถหลุดออกจากบ่วงที่รัดแน่นได้ เขาผลักฉินเสี่ยวฝูอย่างแรง “ปล่อยข้าไว้! รีบไปหากำลังเสริมที่ค่าย ไม่อย่างนั้นเราทั้งคู่จะต้องตายที่นี่!”

ฉินเสี่ยวฝูรู้ว่าอยู่ต่อไปตัวเองก็ไร้ประโยชน์ จึงออกแรงวิ่งไปทางค่ายอย่างบ้าคลั่ง

ทันทีที่นายน้อยฉินพลิกตัวนั่ง เขาก็เอื้อมมือไปพยายามปลดบ่วงรอบข้อเท้าออก เสียงบุรุษที่ฟังดูเย็นชาพลันดังขึ้นเบื้องหน้า

“การตอบสนองของเจ้าเร็วดีนี่ รู้ว่าต้องบีบเลือดออกทันทีเสียด้วย หรือว่าเจ้าเคยถูกพิษมาก่อน?”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ นายน้อยฉินก็ตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าแสดงอาการหุนหันพลันแล่น เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองดูชายชุดดำ

คนผู้นี้ตัวไม่สูงนัก

หากคาดคะเนจากสายตา อีกฝ่ายสูงเพียงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร รูปร่างโปร่ง สวมกางเกงรัดรูปสีดำสนิท มีผ้าปิดบังใบหน้ามิดชิด เผยให้เห็นเพียงดวงตาและจมูกเท่านั้น จึงมองไม่สามารถเห็นใบหน้าได้ชัดเจน แต่อีกฝ่ายมีอาวุธห้อยอยู่ที่เอวด้วย เห็นได้ชัดว่าเป็นนักฆ่ามืออาชีพ

ฉินเฟิงกลืนน้ำลาย รีบยิ้มขอโทษขอโพย “พี่ชาย! มีอะไรก็พูดกันดี ๆ เถิด อย่าเพิ่งลงมือเลย ข้าให้หนึ่งท่านแสนตำลึงเงินเพื่อละเว้นชีวิตสุนัขอย่างข้าดีหรือไม่?”

นักฆ่าชุดดำหัวเราะเยาะ “จ่ายเงินเพื่อซื้อชีวิต? นายน้อยฉิน เจ้าไร้เดียงสาเกินไปหน่อยกระมัง? ตั้งแต่ข้าท่องไปในยุทธภพ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีคนสามารถซื้อชีวิตต่อหน้านักฆ่าป้ายทองจากสมาคมรายนามสวรรค์ได้เลย”

นักฆ่าป้ายทองจากสมาคมรายนามสวรรค์…

บัดซบ!

จบสิ้นแล้ว!

‘สมาคมรายนามสวรรค์’ เป็นองค์กรนักฆ่าลึกลับที่ใหญ่โตและมีชื่อเสียงมาอย่างยาวนาน

ว่ากันว่าในสมาคมรายนามสวรรค์มีนักฆ่าสี่ระดับ ได้แก่ ป้ายเหล็ก ป้ายเงิน ป้ายหยก และป้ายทอง

ในหมู่พวกเขา นักฆ่าป้ายทองเป็นผู้ทรงพลังที่สุด รับเฉพาะ ‘งานใหญ่’ ที่นักฆ่าธรรมดาไม่สามารถจัดการได้

ยิ่งไปกว่านั้น แค่นักฆ่าป้ายทองอันดับแรกก็เพียงพอจะประมือกับสี่ยอดฝีมือในเมืองหลวงได้แล้ว!

ฉินเฟิงลอบกลืนน้ำลาย แล้วเอ่ยอย่างประหม่า “ขอถามท่านจอมยุทธ์ ท่านอยู่อับดับไหนในสมาคมรายนามสวรรค์รึ?”

นักฆ่าในชุดดำนั่งยอง ๆ ลง จ้องเข้าไปในดวงตาที่ตื่นตระหนกของฉินเฟิงพลางหัวเราะเบา “ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังถ่วงเวลา แต่นั่นก็หาได้สำคัญไม่ ในเมื่อเจ้าถามมาแล้ว ข้าก็ต้องช่วยให้เจ้าได้ตายอย่างแจ่มแจ้ง ข้าไร้ความสามารถจึงอยู่เพียงอันดับสี่ในสมาคมเท่านั้น”

ฉินเฟิงยิ้มอย่างขมขื่นในใจ

รู้สึกเหมือนว่าตัวเองช่างโชคดีเสียนี่กระไร

สามอันดับแรกในสมาคมรายนามสวรรค์ล้วนเป็นยอดฝีมืออันดับต้น ๆ ที่ตอนนี้เร้นกายปกปิดตัวตน และคนที่อยู่ตรงหน้าเขาก็คือ นักฆ่าที่เป็นรองเพียงยอดฝีมือที่หายไปพวกนั้น จะบอกว่าอีกฝ่ายเป็น ‘นักฆ่าอันดับหนึ่ง’ เกรงว่าก็คงจะไม่ใช่เรื่องเกินจริงนัก

ฉินเฟิงสูดลมหายใจเข้า พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ฉี่ราดด้วยความหวาดกลัว ชายหนุ่มรวบรวมความกล้า และพูดด้วยใบหน้าประจบประแจง “พี่สี่จิน*[1] ใต้หล้านี้คงมีบางอย่างที่พอจะแลกชีวิตสุนัขของข้าได้กระมัง? ท่านพูดมาเถอะ ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ข้าก็จะทำให้ท่านพอใจ!”

นักฆ่าชุดดำมีแววตาสนใจ “พี่สี่จิน? ข้าชอบให้เจ้าเรียกแบบนี้ เรียบง่ายชัดเจนดี แต่ข้าแนะนำให้เจ้าหยุดดิ้นรนเสียเถอะ มีคนซื้อชีวิตของเจ้าแล้ว แม้คนผู้นั้นจะไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงก็ตาม เอาล่ะ ไปเสียเถอะ!”

คนผู้นั้นไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง?

นายน้อยเจ้าสำราญอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ มาเสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว

ใช้หัวแม่เท้าคิดก็ยังรู้ว่าผู้ว่าจ้างคนนั้นจะต้องเป็นเจ้าตัวบัดซบ หลินเฟยโม่!

พี่สี่จินหยิบเส้นไหมออกมาจากเอว พลันพันรอบคอฉินเฟิง เขาเตือนเสียงเบาว่า “อย่าดิ้นรน แค่พริบตาเดียวเท่านั้น”

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ชั่วตอนที่ฉินเฟิงกำลังจะดิ้นรน พลันมีเสียงฝีเท้าอันรวดเร็วดังมาจากทิศทางเบื้องหน้า

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นเงาร่างเพรียวบางทะยานมาพร้อมกับสายลม

เมื่อช่วงระยะห่างเหลือน้อยกว่าสองจั้ง กระบี่เหมันต์ข้างเอวก็ถูกปลดออกจากฝัก คมกระบี่ส่องแสงเย็นยะเยือกเป็นประกายวูบวาบกลางอากาศ พุ่งตรงใส่พี่สี่จินอย่างรวดเร็ว

เคร้ง!

เสียงดังฟังชัด

ในจังหวะสุดท้ายก่อนกระบี่จะถึงตัว พี่สี่จินอาศัยดาบที่ซ่อนอยู่ของเขาสกัดกั้น ความตื่นเต้นแวววับขึ้นในดวงตา “ทักษะวิชากระบี่นี้ รูปร่างเช่นนี้ คาดว่าเจ้าคงเป็นจิ่งเชียนอิ่งกระมัง?!”

จิงเชียนอิ่งไม่ตอบ และไม่มีความลังเล เมื่อกระบวนท่าแรกล้มเหลวก็โจมตีกระบวนท่าที่สองออกไปทันที!

พี่สี่จินพลิกร่างหลบ ปลายเท้าเริ่มเว้นระยะห่างออกไป มือขวาโบกพลิ้ว จากนั้นเข็มเงินก็พุ่งเข้าหาจิ่งเชียนอิ่ง

จิงเชียนอิ่งตวัดกระบี่ป้องปัดเข็มเงินออกไป แววตาคมกริบราวกับนกอินทรี จับจ้องไปที่พี่สี่จิน แต่ไม่ได้ไล่ตาม นางยังคงอยู่คุ้มกันข้างกายฉินเฟิง

ฉินเฟิงที่เกือบได้เดินทางไปเที่ยวยมโลกรู้สึกสะเทือนใจยิ่ง เขากอดต้นขาของพี่หญิงสี่แน่น “พี่หญิงสี่ ท่านมาถูกเวลายิ่งนัก อีกแค่นิดเดียวน้องชายกับท่านก็จะต้องอยู่คนละภพภูมิกันแล้ว”

จิ่งเชียนอิ่งยังคงจ้องมองไปที่พี่สี่จิน พลางนางก็คว้าคอเสื้อของฉินเฟิง โยนอีกฝ่ายออกไป และพูดอย่างเย็นชา “อย่ามายุ่งกับข้า คนผู้นี้เป็นยอดฝีมือระดับสูง”

ฉินเฟิงไม่กล้ายุ่งอีกต่อไป เขาหันมองพี่สี่จิน และตะโกนด้วยความโกรธ “พี่สี่จิน! เจ้าจบสิ้นแล้ว กำลังเสริมของข้ามาถึงแล้ว”

พี่สี่จินค่อย ๆ เก็บกระบี่ซ่อนไว้ตามเดิม พลันก็หัวเราะออกมา “ช่างเป็นสุนัขที่อาศัยบารมีนายรังแกคนเสียจริง”

[1] พี่สี่จิน : จิน มาจาก 金 ที่แปลว่าทอง ฉินเฟิงเรียกอีกฝ่ายว่าพี่สี่จิน เพราะเขาเป็นนักฆ่าป้ายทองซึ่งอยู่อันดับสี่