บทที่ 202 ใช้เงินสร้างความสัมพันธ์

ไม่ว่าหลิ่วหงเหยียนกับเสิ่นชิงฉือจะคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ

หลินฉวีฉีดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความสงสัยของพวกนางจึงรีบชี้ไปที่ฉินเฟิง แต่กลับพบว่าฉินเฟิงที่อยู่ข้าง ๆ หายไปนานแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น “คุณหนูทั้งสอง ‘ตำนานแสงจันทร์’ นี้เขียนโดยพี่ฉินจริง ๆ เพียงแต่… ทุกคนน่าจะรู้เกี่ยวกับลายมือของพี่ฉิน ฉะนั้นเขาเลยขอให้ผู้แซ่หลินคัดลอก และส่งสำเนาไปที่ค่ายฝึกซ้อม เพื่อให้หลู่หมิงแกะสลักเป็นแผ่นพิมพ์ และจะวางขายในร้านขนาดใหญ่”

หลังจากได้ยินคำอธิบายของหลินฉวีฉีแล้ว หลิ่วหงเหยียนกับเสิ่นชิงฉือก็มองหน้ากัน ก่อนจะเผยอริมฝีปากเล็ก ๆ ของพวกนางขึ้น

ฉินเฟิงมีความสามารถและมีความรู้ก็จริง แต่อารมณ์อันละเอียดอ่อนระหว่างตัวละครเอกในนวนิยายเรื่องนี้คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเขียนถึง หากไม่มีประสบการณ์ความรักที่จดจำฝังใจ!

ทุกคนในเมืองหลวงผู้ใดจะไม่รู้ว่าฉินเฟิงเคยชินกับการอยู่เฉย ๆ กระทั่งว่าบิดากับบุตรสาวของตระกูลเซี่ยมาเยี่ยมเยือน เจ้าตัวก็ยังหลบหน้าไม่กล้าพบพวกเขา

เจ้า ‘ไข่แตงเขียว’*[1] ที่ยังไม่เคยเผชิญโลก จะมีประสบการณ์ทางอารมณ์ที่ลึกซึ้งเช่นนั้นได้อย่างไร?

สองพี่น้องไม่เชื่อเลยสักนิด!

แต่ในเวลานี้ฉินเฟิงได้ทานำมันบทฝ่าเท้าเผ่นแน่บจากไปแล้ว ไม่สามารถซักถามต่อหน้าได้ ดังนั้นจึงต้องยอมแพ้ชั่วคราว และรอจนถึงเช้าวันพรุ่งนี้ จึงค่อยถามฉินเฟิงว่า เรื่อง ‘ตำนานแสงจันทร์’ แท้จริงแล้วเป็นมาอย่างไรกันแน่!

เวลานี้นายน้อยฉินพาฉินเสี่ยวฝูมุ่งหน้าตรงมายังค่ายฝึกซ้อมแล้ว

สำเนานี้จะต้องส่งต่อให้หลู่หมิงโดยเร็วที่สุด หากแกะสลักแผ่นพิมพ์ได้เร็วขึ้น ร้านหนังสือก็สามารถเปิดได้ในเร็ววัน

เนื่องจากอยู่ในช่วงเตรียมการสงคราม เพื่อป้องกันการแทรกซึมของสายลับเป่ยตี๋ เมืองหลวงจึงเริ่มใช้กฎควบคุมในเวลากลางคืน นอกจากทหารองครักษ์หน่วยกองลาดตระเวนจึงแทบไม่มีคนอยู่บนถนน บางคราอาจพบเห็นขุนนางราชสำนักบางคนกลับจากเลิกงานบ้างเท่านั้น

ตาม ‘ประมวลกฎหมายต้าเหลียง’ ผู้ฝ่าฝืนคำสั่งห้ามออกจากจวนยามวิกาลจะถูกลงโทษโบยยี่สิบไม้ ในกรณีที่รุนแรงจะถูกลงโทษข้อหาร่วมมือกับข้าศึกและได้รับโทษประหารทันที

ไม่ต้องพูดถึงราษฎรทั่วไป แม้แต่บุตรหลานขุนนางบางคนก็ไม่กล้าออกมาหาเรื่องซวยใส่ตัวในช่วงเวลาตึงเครียดเช่นนี้

ยกเว้นก็แต่ฉินเฟิง…

ทหารองครักษ์ติดอาวุธหนักของหน่วยกองลาดตระเวน ลาดตระเวนไปตามถนน โดยแบ่งเป็นสองกลุ่ม พวกเขาบังเอิญพบกับฉินเฟิงที่เร่งรีบออกจากเมือง แต่แทนที่จะคาดโทษ พวกเขากลับรวมตัวกันห้อมล้อมชายหนุ่ม เพื่อทักทายและประจบประแจงเสียอย่างนั้น

“นายน้อยฉิน ดึกมากแล้ว ท่านจะไปไหนหรือ? จะไปค่ายฝึกซ้อมนอกเมืองกระมัง?”

“ข้าได้ยินนายกองสวีบอกว่า ท่านกำลังวางแผนจะสร้างความเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ในครานี้”

“ไม่ทราบว่า… มีตำแหน่งงานว่างในกองทัพใหม่หรือไม่?”

นายกองหลี่ ผู้เล่าเหตุการณ์ประจำโต๊ะทราย เขายิ้มแย้ม ดวงตาเป็นประกายสดใสท่ามกลางฉากหลังยามค่ำคืน

บัดนี้ฮ่องเต้ได้มอบอำนาจการแต่งตั้งแม่ทัพให้กับฉินเฟิงแล้ว กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ใครจะสามารถไปที่แนวชายแดนและสู้รบกับเป่ยตี๋ได้หรือไม่นั้น ล้วนขึ้นอยู่กับคำพูดของฉินเฟิง

อย่าว่าแต่นายกองหลี่ แม้แต่แม่ทัพรุ่นเยาว์ของกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ กองทัพค่ายตะวันออกและตะวันตกก็ยังคิดอย่างหนัก พยายามทุกวิถีทางเพื่อติดต่อกับฉินเฟิง

น่าเสียดาย…

ตั้งแต่พิธีชำระอาภรณ์ นายน้อยเจ้าสำราญก็หายตัวไปจนไม่เห็นหัวเห็นหาง เป็นเรื่องยากนักที่จะได้พบเขาสักที

เช่นนี้แล้วนายกองหลี่จะไม่ตื่นเต้นที่ได้พบกับฉินเฟิงระหว่างการลาดตระเวนยามวิกาลได้อย่างไร

เขาวางแขนโอบไหล่นายน้อยฉิน หลีกเลี่ยงหูตาโดยรอบ และแอบถามด้วยรอยยิ้ม “พี่ฉิน ช่วงนี้นายกองสวีเคยพูดถึงข้ากับเจ้าบ้างหรือไม่?”

ฉินเฟิงจะไม่รู้ความคิดของแม่ทัพหนุ่มเหล่านี้ได้อย่างไร?

ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ซ่อนตัวตลอดสองวันที่ผ่านมาหรอก

ทุกคนล้วนเป็นบุตรหลานในเมืองหลวง เงยหน้าไม่พบก้มหน้าก็ได้เจอ ถ้ามาขอความช่วยเหลือถึงที่ หากไม่ช่วยก็ไร้เหตุผล จริง ๆ ถ้าช่วยแล้ว อย่างไรก็หลีกหนีไม่พ้นเรื่องการยัดคนเข้าไป ดังนั้นการไม่พบหน้าจึงเป็นทางออกที่ปลอดภัยที่สุด

ทว่าเมื่อเวลานี้เขาหลบอย่างไรก็ไม่พ้น ฉินเฟิงจึงแสร้งทำเป็นโง่งม และพูดว่า “พูดแล้ว!”

เมื่อได้ยิน นายกองหลี่ก็รู้สึกตื่นเต้นทันที “พูดว่าอันใดบ้าง?”

ฉินเฟิงแอบยกนิ้วโป้งให้นายกองหลี่ แต่กลับยกรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นที่มุมปาก “เขาบอกว่าเจ้ามีแขนที่แข็งแกร่งและเป็นคนทำงานมือดี ตอนนี้ลานฝึกซ้อมกำลังสร้างรั้วปิดล้อม หากขาดแคลนกำลังคนก็สามารถให้เจ้าช่วยทำงานได้”

มุมปากของนายกองหลี่กระตุกทันที

ทำงาน?!

เขาไม่มีเวลาว่างมากขนาดนั้นสักหน่อย!

นายกองหลี่หยิบจดหมายที่เตรียมไว้หลายวันแล้วออกมาจากเอว พลันยัดมันใส่มือฉินเฟิงเงียบ ๆ และพูดด้วยเสียงต่ำ “พี่ฉิน ตระกูลฉินจัดงานเลี้ยงใหญ่เมื่อวานนี้ ผู้แซ่หลี่ควรอยู่ที่นั่นเพื่อแสดงความยินดี แต่กลับยุ่งอยู่กับหน้าที่ราชการ ไม่มีเวลาว่างจริง ๆ ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้พี่ฉินโปรดรับไว้ด้วย”

ฉินเฟิงเปิดจดหมายออกดูต่อหน้านายกองหลี่

ใช้ได้นี่เจ้าหนุ่ม!

มีตั๋วเงินของเทียนหยวนฮ่าวสามใบ หนึ่งใบเท่ากับห้าหมื่นตำลึงเงิน สามใบเท่ากับหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงเงิน!

ทหารหนุ่มที่ดูซื่อสัตย์และภักดีเหล่านี้กำลังใช้เงินจำนวนมาก เพื่อหาหนทางและความก้าวหน้าในอาชีพของพวกเขา!

ทว่า…

มันไม่ไร้เดียงสาเกินไปหรือ จะซื้อตำแหน่งนายทหารด้วยเงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงเงินเช่นนี้?

แม้ว่าฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจะไม่ได้ให้สิทธิ์รายชื่อที่ชัดเจน แต่ตามกฎเก่า ๆ ที่ว่างสำหรับแม่ทัพรุ่นเยาว์มีเพียงสี่รายชื่อเท่านั้น

แม่ทัพฝ่ายซ้าย รองแม่ทัพฝ่ายซ้าย

แม่ทัพฝ่ายขวา รองแม่ทัพฝ่ายขวา

สำหรับแม่ทัพฝ่ายซ้ายและขวาได้ถูกกำหนดไว้แล้ว ได้แก่ สวีโม่และหนิงหู่

ส่วนที่ว่างสำหรับ ‘รองแม่ทัพ’ ทั้งสองนั้น ฉินเฟิงยังไม่ได้ตัดสินใจ และในส่วนของการรับสินบน แม้ว่าตัวเขาจะรักเงินมากเท่ากับชีวิต แต่ก็ไม่กล้ากระทำเรื่องเลอะเลือนเช่นนี้

หากเมื่อใดเรื่องนี้ถูกเปิดเผย อย่าว่าแต่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเลย แม้แต่ตาเฒ่าฉินก็สามารถสังหารบุตรเพื่อความชอบธรรมได้

สงครามในเป่ยตี๋เกี่ยวข้องกับชะตากรรมของแคว้น จักต้องไม่ทิ้งด้ามมีดใด ๆ ให้กับฝ่ายตรงข้ามเด็ดขาด!

ฉินเฟิงจ้องมองตั๋วเงินที่อีกฝ่ายให้อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยัดมันคืนนายกองหลี่อย่างไม่เต็มใจ และทำหน้าตาเด็ดเดี่ยวอย่างทรยศต่อจิตใต้สำนึก “นายกองหลี่รีบเอามันออกไป แล้วอย่าให้ผู้ใดเห็นเข้า!”

“ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินสวีโม่บอกว่า บิดาของนายกองหลี่เป็นองครักษ์ของพระราชวัง? แม้ว่าตำแหน่งจะไม่สูง แต่เขาก็เป็นองครักษ์ข้างกายฮ่องเต้ กล่าวได้ว่าขึ้นตรงต่อสวรรค์ ฉะนั้นควรรักษาเนื้อรักษาตัวให้ใสสะอาด อะไรเกิดขึ้น ณ เมืองหลวงแห่งนี้ อย่างไรเสียก็ล้วนไม่รอดพ้นจากสายตาของฮ่องเต้ไปได้ หากทรงทราบเรื่องนี้เข้า ผลเสียจะต้องเกิดแก่บิดาของท่านอย่างแน่นอน”

“นอกจากนี้ เงินเดือนประจำปีของเขาก็แค่เพียงหนึ่งพันตำลึงเงินเท่านั้น คงไม่ง่ายเลยที่จะหางานให้เจ้าในเมืองหลวง และเงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงเงินนี้น่าจะเป็นเงินก้นหีบของตระกูลหลี่กระมัง? เก็บไว้เถิด เผื่อวันหนึ่งไม่สามารถอยู่ในเมืองหลวงได้ เจ้าจะได้มีแผนสำรองเอาไว้ อย่าทุ่มเงินทั้งหมดไปกับเรื่องนี้เลย!”

“นี่ เช่นนั้นก็ได้…”

เมื่อเห็นการปฏิเสธอย่างสุภาพของฉินเฟิง นายกองหลี่ก็ไม่รู้สึกเสียใจใด ๆ แต่เขากลับรู้สึกว่านายน้อยผู้นี้เป็นคนใจกว้างโดยธรรมชาติ เพิ่มความประทับใจขึ้นไปเป็นเท่าตัว

ขณะเก็บตั๋วเงินกลับเงียบ ๆ เขาก็ส่ายหัวพลางยิ้มขมขื่น “จริงอยู่ที่พ่อของข้าเป็นองครักษ์หน้าพระราชวัง แต่บุตรหลานแห่งเมืองหลวงคนใดบ้างไม่ใช่ทายาทขุนนางคนสำคัญ? ข้าเปรียบเทียบกับพวกเขาไม่ได้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว การที่ข้าสามารถปีนขึ้นมาถึงตำแหน่งนายกองในหน่วยลาดตระเวนนี้ได้ก็นับว่าเกินฝัน แต่หากยังรั้งอยู่เมืองหลวงก็จะเป็นได้เพียงแค่นายกองไปตลอดชีวิตเท่านั้น”

ฉินเฟิงตบไหล่นายกองหลี่ พร้อมกับเผยความชื่นชมในดวงตา “สหาย อย่าใส่ใจหากข้าพูดอันใดไม่น่าฟัง แม้ว่าเจ้าอยากจะพึ่งพาพ่อของเจ้า เจ้าก็ทำไม่ได้! องครักษ์ที่อยู่หน้าวังตัวเล็ก ๆ ไยจะมีสิทธิ์พูด? แต่เจ้ายังสามารถเป็นนายกองและแสดงความสามารถของเจ้าได้เช่นนี้! เมื่อเวลานั้นมาถึงเจ้าก็ยังสามารถต่อสู้เพื่อตำแหน่งรองแม่ทัพที่ว่างอยู่สองตำแหน่งได้ เข้าใจหรือไม่?”

ด้วยคำพูดของฉินเฟิง นายกองหลี่มีความมั่นใจขึ้นมา เขาประสานหมัดคำนับทันที “ขอบคุณนายน้อยฉินสำหรับคำชี้แนะ!”

ฉินเฟิงเดินนำฉินเสี่ยวฝูไปยังประตูเมืองท่ามกลางสายตาที่จับจ้องมาของนายกองหลี่และกลุ่มทหารองครักษ์ ในช่วงเวลาต่อมานายน้อยเจ้าสำราญก็ได้พบกับทหารลาดตระเวนยามราตรีอีกระลอกหนึ่ง แต่ยังคงไม่มีสิ่งใดสามารถขัดขวางเขาได้

ฉินเสี่ยวฝูถือสำเนาอยู่ และตอนนี้ก็กำลังสัมผัสได้ถึงสายตาอันร้อนแรงจากทหารองครักษ์ที่อยู่ข้างหลัง เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกงุนงง จึงถามด้วยเสียงต่ำ “นายน้อย ข้าน้อยคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ ในทุกสงครามล้วนมีคนตาย ปกติแล้วลูกหลานผู้สูงศักดิ์แห่งเมืองหลวงควรจะกลัวการรับสมัครเช่นนี้ราวกับกลัวเสือ แต่เหตุใดพวกเขาถึงพยายามทุกวิถีทางเพื่อเข้าร่วมเป็นแนวหน้าเล่าขอรับ?”

แม้ฉินเสี่ยวฝูไม่เข้าใจก็คงโทษเจ้าตัวไม่ได้ เป็นเรื่องยากสำหรับผู้ไม่เคยอยู่ในสนามรบที่จะเข้าใจความโหดร้ายและโอกาสในสมรภูมิ

ฉินเฟิงวางมือไพล่หลัง ย่างก้าวอย่างไม่รีบร้อน พลางเอ่ยอย่างใจเย็น

“ถ้าเจอศึกหนักหรือศึกลากยาวก็นับว่าโชคไม่ดี แต่ส่วนใหญ่การรบจะจบลงก่อนเจอศัตรู แม้แต่ทหารใหม่ก็ยังเสี่ยงชีวิตต่อสู้กับศัตรู และสามารถเลื่อนตำแหน่งได้โดยการตัดศีรษะศัตรูเพื่อให้ได้รับการแต่งตั้ง แสดงความกล้าหาญ แม้ว่าจะได้แต่งตั้งเพียงสิบครัวเรือนก็เพียงพอแล้วที่จะเสพสุขอยู่ตลอดชีวิต ถือเป็นพรแก่ลูกหลานสืบไป”

พูดง่าย ๆ ก็คือ…

ลูกหลานในเมืองหลวงไปสนามรบเพื่อชุบตัวให้เป็นทอง ปูทางสู่ความรุ่งเรืองของการรับราชการในอนาคต

ส่วนเหล่าทหารใหม่ก็ต่อสู้แลกชีวิตของพวกเขาเพื่อความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่ง นำครอบครัวให้หลุดพ้นออกจากชนชั้นต่ำต้อย

ว่ากันว่า สำหรับแคว้นที่เจริญรุ่งเรืองและมีอำนาจ ทหารไม่เคยกลัวสนามรบ ทั้งยังพร้อมจะหลั่งเลือดเพื่อแคว้น และนี่ก็หาใช่คำพูดปากเปล่า

ตรงกันข้าม หากใต้หล้าเสื่อมทราม ราชสำนักไร้คุณธรรม ทุกคนสนใจแต่ผลประโยชน์ของตนเอง ก็จะไม่มีใครเต็มใจอยากมีส่วนร่วมในสนามรบ…

[1] ไข่แตงเขียว หมายถึง คนหนุ่มที่ยังไม่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ เปรียบเปรยกับแตงเขียวที่ยังไม่สุกงอม