บทที่ 192 บททดสอบก่อนแต่งงาน

ด้านข้างฉีหยางจวิ้นจู่มีชายสามคนยืนอยู่ หนึ่งในนั้นคือหลินเฟยโม่

ดวงตาของหลินเฟยโม่เย็นชาเป็นอย่างมาก เมื่อนึกถึงความอัปยศอดสูที่เขาได้รับในวันนี้ เขาก็แทบอยากจะกินฉินเฟิงเข้าไปทั้งเป็น!

เดิมทีหลินเฟยโม่ไปขอให้ท่านปู่ซึ่งเป็นถึงไท่เป่าจับฉินเฟิงเข้าคุก และทำให้อยู่ไม่สู้ตาย!

แต่ผลลัพธ์กลับผิดไปจากที่คิด

ท่านปู่ไม่เพียงแต่ไร้เจตนาจะให้ความช่วยเหลือเท่านั้น ซ้ำยังเอ่ยย้ำเตือนอีกว่าห้ามไปรบกวนกุ้ยเฟยเหนียงเหนียงเด็ดขาด

ในเมื่อหลินเฟยโม่กับฉินเฟิงมีความขัดแย้งกัน เช่นนั้นก็ต้องแก้ไขด้วยตนเอง ห้ามใช้อำนาจของตระกูล

บรรดาขุนนางในเมืองหลวงไม่อยากผูกปมแค้นกับตระกูลฉินก็แล้วไปเถิด แต่ทำไมท่านปู่ถึงต้องกลัวพวกมันด้วย?

หลินเฟยโม่ไม่อยากจะเชื่อ!

ชายหนุ่มจึงจากมา แล้วไปแจ้งให้ฉีหยางจวิ้นจู่ทราบเรื่องนี้

เมื่อเห็นฉินเฟิงถูกนางรำหลายคนไล่ตาม หลินเฟยโม่ก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยในใจ ‘คนแซ่ฉิน เกรงว่าเจ้าจะไม่รู้กระมัง ตอนที่ฉีหยางเดินทางไปเจียงหนาน นางก็พักอยู่ที่จวนหลินของข้า ฉีหยางและข้าเป็นสหายกันมาตั้งแต่เด็ก!’

‘เจ้าไม่ได้คิดว่าความสัมพันธ์ของข้ากับราชสกุลหลี่นั้นห่างไกลเกินไปหรอกหรือ เจ้าไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาใช่หรือไม่ หึ ๆๆ แล้วสายเลือดของฉีหยางเล่า เจ้าจะกล้ากับนางหรือ?!’

‘ถ้าฉีหยางยังไม่กลัว แล้วองค์ชายทั้งสองที่อยู่ข้างกายข้าเป็นอย่างไรเล่า ฉินเฟิง ข้าอยากจะเห็นนักว่า คืนนี้เจ้าจะออกจากเรือสำราญลำนี้ได้อย่างไร!’

หลินเฟยโม่เหลือบมองชายหนุ่มสูงศักดิ์สองคนที่อยู่ข้างเขาอย่างสุขุม มุมปากอดไม่ได้ที่จะหยักยกขึ้นเล็กน้อย

ในเวลานี้ฉินเฟิงถูกนางรำสี่คนต้อนให้จนมุม ไม่มีทางไหนที่จะหลบหนีได้อีก

เมื่อเห็นว่านางรำกำลังจะพุ่งเข้ามาหาตนเองเหมือนหมาป่า ฉินเฟิงก็ทำได้เพียงตะโกนลั่น “อย่าขยับ!”

นางรำทั้งสี่ตกใจกับเสียงที่จู่ ๆ ก็ดังกังวานขึ้นมา

เบื้องหน้าคือนายน้อยฉินที่มีชื่อเสียงสะเทือนเมืองหลวง แต่เบื้องหลังคือคำสั่งของฉีหยางจวิ้นจู่ ไม่ว่าทางไหนก็ไม่สามารถทำให้ขัดเคืองได้ พวกนางจึงตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

พวกนางไม่รู้เลยว่า ความสับสนในสายตาทั้งสี่คู่ ถูกฉินเฟิงมองออกแล้ว

เป็นอย่างนี้นี่เอง!

เห็นได้ชัดว่าฉีหยางจวิ้นจู่วางกับดักในทะเลสาบแสงจันทร์ นางวางแผนจะใช้โอกาสนี้ทำให้ชื่อเสียงของเขาเสื่อมเสียย่อยยับ

ถ้าแค่ทำให้เสื่อมเสียเช่นนั้นก็ง่ายดายนัก

ฉินเฟิงมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ในเมืองหลวงอยู่แล้ว มีอะไรให้เสื่อมเสียอีก? มีอะไรให้ย่อยยับอีก?

กลัวก็แต่ฉีหยางจวิ้นจู่จะกำลังพยายามสร้างรอยร้าวระหว่างตระกูลฉินกับตระกูลเซี่ย!

หากข่าวลือเกี่ยวกับการพักแรมของฉินเฟิงบนเรือสำราญกระจายไป ตระกูลเซี่ยย่อมต้องเสียหน้า

เมื่อถึงตอนนั้น ต่อให้ตระกูลเซี่ยไม่ฝ่าฝืนรับสั่งของฮ่องเต้ยกเลิกงานแต่ง พวกเขาก็คงเกลียดฉินเฟิงเข้ากระดูกแล้ว

ชายหนุ่มคิดอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าตนเองไปทำให้ฉีหยางจวิ้นจู่ขุ่นเคืองอะไร อีกฝ่ายถึงได้ใช้วิธีน่ารังเกียจเช่นนี้มาจัดการ

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ นางรำทั้งสี่ก็เข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง

ด้วยความสิ้นหวัง ฉินเฟิงทำได้เพียงถอยหลังเตรียมจู่โจม เขาคว้าผ้ารัดเอวของนางรำชุดสีชมพู แล้วดึงมันออกมาอย่างแรง พลันเสื้อคลุมของนางรำชุดสีชมพูก็สยายออก แม้ว่าซับในจะยังคงพันแน่นอยู่ ไม่ถึงกับหลุดลุ่ย แต่การตอบโต้อย่างกะทันหันของเขาก็ทำให้นางรำชุดสีชมพูกรีดร้องดังลั่น

เหตุผลที่ทะเลสาบแสงจันทร์สามารถยืนหยัดในเมืองหลวงได้อย่างมั่นคง นอกจากภูมิหลังอันแข็งแกร่งแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ การ ‘ขายศิลปะ ไม่ขายเรือนร่าง’ อย่างน้อยสิ่งที่แสดงเบื้องหน้าก็เป็นเช่นนั้น

นางรำในชุดชมพูคิดไม่ถึงว่าฉินเฟิงจะใจกล้าถึงขนาดดึงผ้ารัดเอวของนางต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ นางจึงหน้าซีดด้วยความตกใจ

เสียงกรีดร้องนี้ดังไปทั่วเรือสำราญทันที

ฉีหยางจวิ้นจู่อยู่บริเวณหัวมุมชั้นสอง เมื่อเห็นสถานการณ์ดังกล่าว ดวงตาของนางก็เผยแววเชือดเฉือน

หลินเฟยโม่ที่อยู่ข้าง ๆ รีบเติมฟืนเข้ากองไฟอย่างรวดเร็ว “ฉีหยางเจ้าเห็นไหม เจ้าฉินเฟิงนั่นมีนิสัยต่ำช้า ถึงอย่างไรก็เปลี่ยนไม่ได้! เขาหมั้นหมายกับคุณหนูเซี่ยแล้ว แต่ก็ยังกล้าอวดดีขนาดนี้! ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป ตระกูลเซี่ยจะไม่กลายเป็นตัวตลกของเมืองหลวงหรือ?”

หลินเฟยโม่รู้ดีถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉีหยางจวิ้นจู่กับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ จึงจงใจโหมเชื้อเพลิง

ใบหน้าของฉีหยางจวิ้นจู่ยิ่งมืดมนมากขึ้น

วันนี้นางนัดหมายให้ฉินเฟิงมาเรือสำราญ ไม่เพียงเพื่อช่วยหลินเฟยโม่ระบายโทสะเท่านั้น แต่ยังเพื่อทดสอบฉินเฟิงอีกด้วย

แม้ว่าการแต่งงานของตระกูลฉินและตระกูลเซี่ยจะตกลงเรียบร้อยแล้ว แต่ฉีหยางจวิ้นจู่ยังคงรู้สึกว่า ฉินเฟิงดีไม่พอสำหรับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์

ก่อนงานแต่งจะถูกจัดขึ้น ฉีหยางจวิ้นจู่ย่อมต้องช่วยเหลือสหาย นางหมายจะรีดเค้นความลับของฉินเฟิงออกมาให้หมด!

ครานี้เมื่อเห็นฉินเฟิงฉีกกระชากผ้ารัดเอวของนางรำ ฉีหยางจวิ้นจู่ก็โกรธขึ้นมาทันที นางสาปแช่งนายน้อยฉินอยู่ในใจ ‘เจ้าฉินเฟิงสมควรตาย พึ่งพาไม่ได้จริง ๆ! ข้าคิดว่าจะให้โอกาสเจ้าแท้ ๆ ไม่คิดว่าเจ้าจะไม่รู้ดีชั่วขนาดนี้! คางคกอย่างเจ้า คิดจะแต่งงานกับอวิ๋นเอ๋อร์หรือ ฝันไปเถอะ!’

ฉีหยางจวิ้นจู่โบกมือ จากนั้นองครักษ์ที่ซุ่มซ่อนอยู่ในความมืดก็ปรากฏตัวขึ้นข้างกาย

ดวงตาของฉีหยางจวิ้นจู่เปลี่ยนเป็นเย็นชา “เจ้าฉินเฟิงกล้าแตะต้องนางรำ ไปหักขาของเขาซะ!”

หลินเฟยโม่แอบมีความสุข แต่ภายนอกเขาแสร้งทำเป็นกล่าวอย่างมีน้ำใจ “เกรงว่าแบบนี้จะไม่เหมาะสมกระมัง ไม่ว่าอย่างไรฉินเฟิงก็มีเข็มขัดทองคำอยู่ มีเพียงศาลต้าหลี่เท่านั้นที่สามารถสอบสวนเขาได้ หากฮ่องเต้คาดโทษเจ้าขึ้นมา เกรงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ อีกอย่างเจ้าฉินเฟิงนั่นไม่เห็นท่านป้าของข้าอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ แล้วฉีหยางจวิ้นจู่…?”

หลินเฟยโม่จงใจลากเสียงท้ายคำว่า ‘จวิ้นจู่’ ให้ยาวขึ้น บอกเป็นนัยว่าฉีหยางจวิ้นจู่ไม่สามารถทำให้ฉินเฟิงขุ่นเคืองได้

เป็นไปอย่างที่คาดไว้

สีหน้าของฉีหยางจวิ้นจู่พลันเย็นชา นางตะโกนเสียงดัง “บ้านเจ้าสิ! ข้าไม่ได้จะตัดสินโทษเขา ข้าแค่จะตีให้ขาหัก! ส่วนทางฮ่องเต้ จวิ้นจู่อย่างข้าแค่ต้องไว้ชีวิตบุรุษผู้นี้ ไม่ลงมือให้ถึงตายก็เท่านั้น”

เติมเชื้อเพลิงสำเร็จตามเป้าหมายแล้ว!

หลินเฟยโม่ยิ้ม และไม่พูดอะไรอีก เพียงจ้องมองฉินเฟิง รอให้ฉีหยางจวิ้นจู่ทุบตีมันให้เดี้ยง!

เสียงกรีดร้องของนางรำดังอย่างต่อเนื่อง ขณะที่ฉีหยางจวิ้นจู่กำลังจะออกคำสั่ง เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ฉินเฟิงใช้ผ้ารัดเอวมัดนางรำทั้งสี่คนเอาไว้ จากนั้นก็ปรบมือ พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก “สตรีเหล่านี้รับมือได้ยากจริง ๆ โชคดีที่นายน้อยอย่างข้าตอบสนองรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นคงรักษาความบริสุทธิ์ไว้ไม่ได้แล้ว”

นางรำชุดสีชมพูที่ถูกดึงผ้ารัดเอวออกไปมองฉินเฟิงอย่างขุ่นเคือง นางพูดติดตลก “นายน้อยฉิน ท่านนี่ไม่รู้จักถนอมบุปผาเอาเสียเลย พวกเราอุตส่าห์เป็นฝ่ายรุกก่อนแล้ว ไยท่านถึงได้เอาแต่ตกใจกลัวเช่นนี้เล่า หากเป็นชายอื่น พวกข้าคงไม่ได้รับการปรนนิบัติเช่นนี้หรอกนะเจ้าคะ”

เมื่อมองนางรำทั้งสี่ที่ดูเหมือนไม่พอใจ ฉินเฟิงก็รีบยกมือทำท่ายอมแพ้ “ข้าเป็นคนมีครอบครัวแล้ว ข้ากลัวพวกเจ้า พอใจแล้วหรือไม่!?”

ผู้พูดไร้ความนัย แต่ผู้ฟังตีความไปไกลโข

‘คนมีครอบครัว’ ที่ฉินเฟิงเอ่ยอ้างย่อมหมายถึงหลิ่วหงเหยียนและเหล่าพี่หญิงของเขา

ทว่าฉีหยางจวิ้นจู่เข้าใจความหมายผิด คิดว่าเขากำลังพูดถึงเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ ความเยือกเย็นบนใบหน้าของนางจางหายไปหลายส่วนทันที

ฉีหยางจวิ้นจู่อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงพูด “ก็แค่นั้นแหละ!”

หลินเฟยโม่อ้าปากตาค้าง

อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น ฉินเฟิงกำลังจะหมดสภาพอยู่บนเรือสำราญลำนี้แล้วแท้ ๆ ทำไมในท้ายที่สุดถึงได้กลับลำเสียได้?

นางรำทั้งสี่นางล้วนเป็นสาวงามของทะเลสาบแสงจันทร์ หากเปลี่ยนเป็นบุตรหลานขุนนางคนอื่น ๆ แค่อยากจะขอให้ขับร้องบทเพลงสักเพลง ก็ยังต้องออกเงินอย่างน้อยหนึ่งร้อยตำลึงเงิน

มีคนที่อยากเชยชมความงดงามของนางรำผู้โด่งดังทั้งสี่ไม่น้อย แต่ฉินเฟิงกลับสามารถสงบสติอารมณ์ได้ นี่เป็นเรื่องจริงหรือ?

บัดซบ! เจ้าหมอนี่คงไม่ได้มีปัญหาอย่างการตายด้านใช่หรือไม่?

ไม่ผิด! จะต้องเป็นเช่นนั้นแน่!