บทที่ 177 การดำเนินงานทางศิลปะ

หลินฉวีฉีวิ่งมาถึงที่สนามฝึกแล้ว

เขามองฉินเฟิงซึ่งนอนอยู่ในศาลา ตอนนี้นายน้อยฉินถูกเรียกด้วยคำพูดเรียบหรูว่า หัวหน้าคนงาน แม้จริง ๆ แล้วจะทำเพียงนอนหลับสนิทอยู่ก็ตาม หลินฉวีฉีนึกโกรธขึ้นมา เขาหยิบพัดฟาดไหล่ของฉินเฟิงทันที แล้วตะโกนลั่น “ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าจะขาดวินัยเช่นนี้ ข้าคงไม่ตกปากรับคำขึ้นเรือโจรของเจ้า!”

หลินฉวีฉีวิ่งวุ่นจนขาเกือบหัก เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นปัญญาชน แต่เขาต้องทำงานที่ทั้งสกปรกทั้งเหน็ดเหนื่อย มีอย่างที่ไหนกัน

หุ้นส่วนหรือ? เขาทำงานหนักเสียยิ่งกว่าลูกจ้างประจำอีก

ฉินเฟิงพลิกตัวด้วยความงุนงง เมื่อเห็นหลินฉวีฉีกำลังเดือดดาลมาก เขาก็รีบยกมือไหว้ แล้วพูดว่า “ข้าถูกท่านพ่อลากไปร่วมการประชุมตอนเช้าเมื่อคืนนี้ ข้าง่วงมาก งานเลี้ยงทางนั้น เจ้าช่วยข้ารับมืออีกสักหน่อยเถิด”

หลินฉวีฉีโกรธจนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่ก็ทำอะไรฉินเฟิงไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงนั่งลงข้างกายอีกฝ่าย หยิบกาน้ำชา และจิบสองอึก ก่อนจะถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“บุคคลสำคัญในเมืองหลวงเกือบทั้งหมดอยู่ที่นี่ แม้แต่กรมคลังยังส่งตัวแทนมาแสดงความยินดีพอเป็นพิธี คนมากกว่าครึ่งมาที่นี่เพื่อเจ้า แต่เจ้ากลับดีนัก มาซ่อนตัวเพื่อพักผ่อนอยู่ตรงนี้เสียได้”

ซ่อนตัวเพื่อพักผ่อน? ฉินเฟิงไม่ชอบคำที่ได้ยินนัก เขานั่งตัวตรงทันที ชี้ไปยังฝูงชนที่พลุกพล่าน อยู่ไกล ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังที่หาได้ยาก

“เห็นหรือไม่? ที่นี่จะเป็นสำนักงานใหญ่ของตระกูลฉินเราในอนาคต! ครอบคลุมคลังแสง การค้า และศิลปะวัฒนธรรม”

เมื่อพูดมาถึงเรื่องนี้ ฉินเฟิงก็ชี้ไปยังพื้นที่เปิดโล่งที่อยู่ไม่ไกล พร้อมกับแสดงสีหน้าวาดหวัง “เมื่อถึงเวลา ร้านหนังสือจะถูกสร้างขึ้นตรงนั้น”

หลังจากได้ยินวิสัยทัศน์อันยิ่งใหญ่ของฉินเฟิงแล้ว หลินฉวีฉีก็รู้สึกซับซ้อนมาก เขาไม่รู้ว่าจะชื่นชมความเก่งกล้าของอีกฝ่าย หรือต้องหวาดกลัวความทะเยอทะยานของนายน้อยผู้นี้ดี

แม้ว่าหลินฉวีฉีจะไม่เต็มใจจะสาดน้ำเย็นใส่ฉินเฟิง แต่ปัญหาในทางปฏิบัติก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้ เขาพูดด้วยเสียงทุ้มทันที “เป็นเรื่องง่ายที่จะสร้างร้านหนังสือ แต่ปัญหาคือการขายหนังสือนั้นยาก หากเป็นเพียงหนังสือทั้งสี่และคัมภีร์ทั้งห้า*[1] ที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไป ก็อย่างที่ทราบกันดีว่าการขายสร้างกำไรได้ต่ำอย่างยิ่ง และหากเป็นหนังสือเล่มอื่น ๆ ส่วนใหญ่ก็ควบคุมโดยกรมพิธีการ จึงไม่สามารถขายได้ตามใจชอบ ข้าว่ากิจการร้านหนังสือนี้ยากจะ…”

ไม่ใช่แค่หลินฉวีฉีที่ไม่ได้มองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้แต่หลิ่วหงเหยียนซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการค้ามากที่สุดในตระกูลฉินเองก็ไม่สนใจ เมื่อนางเรียนรู้เกี่ยวกับกิจการร้านหนังสือที่ฉินเฟิงวางแผน นางก็คิดว่ามันเป็นกิจการที่ขาดทุนทั้งขึ้นทั้งล่องอย่างแท้จริง

ไม่จำเป็นต้องดูตัวอย่างจากไหนไกล แค่ดู ‘หอวิจิตรศิลป์’ ของเสิ่นชิงฉือก็พอ ที่นั่นไม่เพียงแต่ขายหนังสือเท่านั้น แต่ยังขายสมบัติทั้งสี่ในห้องหนังสือ และยังขายภาพวาดพู่กันต่าง ๆ ด้วย ทว่ากำไรต่อเดือนแทบไม่ต้องพูดถึงเลย

“เจ้าคิดผิดแล้ว สิ่งที่ข้าขายไม่ใช่หนังสือธรรมดา…”

ฉินเฟิงยกมุมปากเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดังสุนัขจิ้งจอก

นอกเหนือจากข้อมูลทางวิทยาศาสตร์และการศึกษาทุกประเภทแล้ว สมองของเขายังเต็มไปด้วยนวนิยายหลากหลายที่อ่านฆ่าเวลายามเบื่อหน่ายอีกด้วย

ตั้งแต่สี่สุดยอดวรรณกรรมจีน*[2] ไปจนถึงโปเยโปโลเย ขงจื๊อไม่สอน ฯลฯ รวมไปจนถึงนวนิยายออนไลน์ทุกประเภท

ในยุคนี้ความบันเทิงนั้นหายากมาก เช่นนี้ทำไมไม่ทำให้จิตวิญญาณของผู้คนดีขึ้นไปพร้อม ๆ กับการสร้างรายได้เล่า?

ฉินเฟิงเรียกฉินเสี่ยวฝู ให้อีกฝ่ายกลับไปที่จวนเพื่อเอาต้นฉบับจากห้องของเขา จากนั้นส่งมอบบทนำของ ‘นวนิยายโรแมนติกโบราณ’ ที่ได้รับการลอกเลียนแบบอย่างไร้ยางอาย และผ่านการปรับแต่งทางศิลปะให้สอดคล้องกับกฎหมายและสังคมของต้าเหลียงแล้วให้หลินฉวีฉีดู

ตัวอักษรไม่มากนัก มีเพียงสามพันคำเท่านั้นที่ฉินเฟิงคัดลอกออกมาเล่น ๆ ในขณะที่เขารู้สึกเบื่อหน่ายยามว่างงาน

เมื่อมองดูแบบอักษรบิดเบี้ยวของฉินเฟิง หลินฉวีฉีก็อดไม่ได้ที่จะเบ้ริมฝีปาก อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นเนื้อหาของต้นฉบับ เขาก็ติดกับอย่างไม่อาจถอนตัว หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป บัณฑิตหนุ่มก็ถอนหายใจยาว และมองฉินเฟิงด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า

“นี่… เจ้าเขียนเองจริงหรือ?”

แน่นอนว่า… ไม่ใช่!

ผู้เขียนเป็นปรมาจารย์ที่มียอดขายหนังสือติดอันดับสูงสุดมาหลายปี และเพราะนวนิยายเรื่องนี้ ชื่อของเขาถึงได้ติดหนึ่งในสามอันดับแรกตามการจัดอันดับของฟอบส์*[3]

แต่เมื่อพิจารณาแล้วว่าในยุคนี้ไม่มีการคุ้มครองลิขสิทธิ์ ฉินเฟิงจึงพยักหน้าแบบไม่หนักอกหนักใจ “ถ้าไม่ใช่ข้าเขียน แล้วเจ้าเป็นคนเขียนหรือไง?”

หลินฉวีฉีสูดลมหายใจเย็น ๆ

ก่อนหน้านี้เขาเคยอ่าน ‘นวนิยาย’ มาไม่น้อย และทั้งหมดล้วนมีรูปแบบการเขียนและโครงเรื่องดำเนินไปช้ามาก ทว่านวนิยายเรื่องนี้มีความยาวช่วงแรกไม่ถึงหนึ่งพันคำ แต่กลับสามารถกุมความสนใจของเขาได้ และสองพันคำช่วงหลังก็ยังมีเนื้อหาน่าทึ่งยิ่งกว่า!

เพียงก่อนที่จะเริ่มเนื้อเรื่อง ก็ทำให้หลินฉวีฉีใจร้อน ต้องการทราบความคืบหน้าต่อไปแล้ว

แม้ว่าการเรียบเรียงและการเลือกใช้คำจะค่อนข้างเรียบง่าย แต่ความสนุกของเรื่องราวสามารถชดเชยได้!

หลินฉวีฉีถือว่าต้นฉบับนี้เป็นสมบัติ และปกป้องมันไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างแน่นหนา เขามั่นใจว่าเมื่อหนังสือเล่มนี้ออกสู่ตลาด มันจะทำกำไรได้อย่างมหาศาล!

เพียงแต่… ลายมือนี้น่าเกลียดเกินไป! อุจาดนัยน์ตาอย่างยิ่ง

แววตาของหลินฉวีฉีซับซ้อนอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ถอนหายใจ “พี่ฉิน เจ้าควรฝึกคัดลายมือ เด็กทุกคนที่ศึกษาเล่าเรียนที่บ้านสองปียังไม่เขียนหนังสือด้วยลายมือเหมือนภูติผีอย่างเจ้าเลย”

ฉินเฟิงได้แต่คิดในใจว่า…ข้าทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว เจ้ายังต้องการอะไรอีก?

เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะฝึกฝนเขียนอักษร ชั่วชีวิตนี้เป็นไปไม่ได้!

ฉินเฟิงหัวเราะ ใบหน้าไม่แดงหัวใจไม่เต้น “ฮี่ ๆ ข้าจะให้ต้นฉบับแก่เจ้า แล้วเจ้าก็คัดลอกมันอีกครั้ง หากมีลายมือของบัณฑิตหลินช่วยเหลือ คงไม่ใช่เรื่องยากที่หนังสือเล่มนี้จะได้รับความนิยม”

ฉินเฟิงเคยเห็นลายมือของหลินฉวีฉี สมกับเป็นบัณฑิตขงจื๊อที่มีชื่อเสียงทางเจียงหนาน ชีวิตนี้ฉินเฟิงไม่มีวันคัดลอกออกมาได้งดงามเท่าเขา

เมื่อเรื่องราวของฉินเฟิงและลายมือของหลินฉวีฉีรวมเข้าด้วยกัน หนังสือเล่มนี้จะมีราคาสูงขึ้นแน่นอน!

ยิ่งไปกว่านั้นลายมือของหลินฉวีฉีเองก็เป็นเครื่องหมายที่ช่วยต่อต้านของที่อาจทำเลียนแบบขึ้นมาภายหลังด้วย

หลังจากเรียนรู้แผนของฉินเฟิงแล้ว แววตาของหลินฉวีฉีก็ส่องประกาย ในฐานะบัณฑิตขงจื๊อสิ่งสำคัญที่สุดโดยธรรมชาติคือคำว่า ‘ชื่อเสียง’ หากหนังสือเล่มนี้แพร่กระจายออกไปได้ ชื่อของหลินฉวีฉีย่อมเป็นที่เลื่องลือไปทั่วแคว้น

หลินฉวีฉีปีติดีใจยิ่ง แววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดี และความซาบซึ้ง

ฉินเฟิงนอนพักผ่อนบนเก้าอี้หวายอย่างสบาย ๆ รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นมา เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนการ นายน้อยฉินกล่าวขึ้นอีกครั้ง “เมื่อถึงเวลานั้น ชื่อของเจ้า ‘ฉวีฉี’ จะปรากฏบนหนังสือ ส่วนงานเลี้ยงในวันนี้… “

ก่อนที่ฉินเฟิงจะพูดจบ หลินฉวีฉีก็ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น ตบหน้าอกของเขา และให้สัญญา “ไม่ต้องกังวล ข้าน้อยจะไปจัดการแทนเอง!”

หลังจากพูดจบ หลินฉวีฉีก็วิ่งหนีไปพร้อมกับต้นฉบับในอ้อมแขน หลังจากวิ่งไปสองก้าว เขาก็หันกลับมา และตะโกนว่า “เมื่อไหร่เจ้าจะเขียนเนื้อเรื่องที่เหลือเสร็จ?”

สามปี? ห้าปี? ใครจะรู้!

นวนิยายทางอินเทอร์เน็ตมีจำนวนคำหลายล้านคำ แม้ว่าบางโครงเรื่องที่ไม่สอดคล้องกับเงื่อนไขของแคว้นต้าเหลียงจะถูกลบออกไปแล้ว แต่ก็ยังมีจำนวนคำมากกว่าหนึ่งล้านคำอยู่ดี

ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยความคิดที่จ้องแต่จะแสวงหาผลกำไรของฉินเฟิง ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะขายหนังสือทั้งเล่มในคราวเดียว ถึงเวลานั้น หนังสือเล่มหนึ่งจะถูกแบ่งออกเป็นสิบเล่ม และกลายเป็นหนังสือชุด… จุ๊ ๆๆ เช่นนี้ จะไม่ทำเงินจำนวนมากได้อย่างไร

ฉินเฟิงโบกมือให้หลินฉวีฉี “นั่นขึ้นอยู่กับว่าข้ามีเวลาหรือไม่”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ หลินฉวีฉีก็เข้าใจทันทีว่า หากเขาต้องการให้ฉินเฟิงเขียนหนังสือให้จบโดยเร็ว เขาต้องช่วยจัดการเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ รอบตัวอีกฝ่าย บัณฑิตหนุ่มไม่โอ้เอ้อีก ก้าวยาว ๆ ออกไปอย่างรวดเร็วทันที

ในที่สุดก็ส่งหลินฉวีฉีออกไป และสามารถนอนหลับได้อย่างสงบสุขเสียที

ปรากฏว่าทันทีที่ฉินเฟิงเพิ่งหลับตาลงอีกครั้ง ก็มีคนมาคว้าหูของเขาอย่างรุนแรง ฉินเฟิงสะดุ้งโหยง คิดว่าตาเฒ่าฉินหรือเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์มาถึงแล้ว เขาจึงรีบลุกขึ้นนั่งอย่างเร่งรีบ ไม่อาจรู้ได้ว่าหลิ่วหงเหยียนปรากฏตัวอยู่ข้าง ๆ เขาตั้งแต่เมื่อไหร่

เขาแค่ตกใจไปเองสินะ

ฉินเฟิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ปิดหูเอาไว้ และพูดด้วยสีหน้าประจบประแจง “พี่หญิงรอง ท่านมาได้อย่างไร?”

เพื่อเตรียมงานเลี้ยงในวันนี้ หลิ่วหงเหยียนยุ่งจนหัวหมุน แต่ฉินเฟิงช่างดีนัก เขามาเป็นหลงจู๊อยู่ที่นี่เอง!

หลิ่วหงเหยียนโกรธมาก นางคว้าหูฉินเฟิงด้วยมือข้างหนึ่ง และหยิกต้นขาของเขาด้วยมืออีกข้าง

ฉินเฟิงตกใจจนกลิ้งตัวลงจากเก้าอี้หวาย และร้องขอความเมตตาอย่างโหยหวน “พี่หญิงรอง โปรดไว้ชีวิตด้วย”

หลิ่วหงเหยียนไม่สนใจคำขอร้องนั่นมากนัก นางหยิกลงไปที่เนื้อฉินเฟิงทันที

ทันใดนั้น ลานฝึกทั้งหมดก็สะท้อนเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองของฉินเฟิง

นี่ไม่ใช่การแสร้งทำ!

เมื่อสตรีหยิกใครสักคนย่อมสร้างความเจ็บปวด ประกอบกับตำแหน่งที่ถูกหยิกคือต้นขาด้านใน นั่นเทียบได้กับการทรมานสิบอันดับแรกของราชวงศ์ชิง*[4] เชียวนะ!

[1] หนังสือทั้งสี่คัมภีร์ทั้งห้า : หนังสือทั้งสี่ ประกอบด้วย คัมภีร์ต้าเสวีย (คัมภีร์มหาบุรุษ) คัมภีร์จงยง (คัมภีร์ทางสายกลาง) คัมภีร์หลุนอวี่ (คัมภีร์วิจารณ์พจน์) คัมภีร์เมิ่งจื่อ (แนวคิดและหลักการปกครองของสัทธิขงจื๊อ) และคัมภีร์ทั้งห้า ประกอบด้วย อี้จิง (คัมภีร์ว่าด้วยเรื่องโหราศาสตร์) ซ่างซู (ตำราประวัติศาสตร์) ซือจิง (คัมภีร์กวี) หลี่จี้ (คัมภีร์ว่าด้วยเรื่องจริยะ) และชุนชิว (บันทึกพงศาวดารและปรากฎการณ์ธรรมชาติต่างๆ)

[2] สี่สุดยอดวรรณกรรมจีน ประกอบด้วย สามก๊ก ไซอิ๋ว ซ้องกั๋ง และความฝันในหอแดง

[3] ฟอบส์ คือ นิตยสารเกี่ยวกับธุรกิจและการเงินในสหรัฐอเมริกา มักจัดอันดับมหาเศรษฐีหรือผู้มีอิทธิพลอยู่บ่อย ๆ

[4] การทรมานสิบอันดับแรกของราชวงศ์ชิง คือ การลงโทษที่นำมาใช้บ่อย ๆ ในราชวงศ์ชิงศ์ เช่น การเลาะกระดูก การผ่าครึ่ง การแยกชิ้นส่วนโดยใช้ม้าห้าตัว การรับโทษห้าประการ (ตัดหัว ขา ตา มือ หู) เป็นต้น