บทที่ 172 พบพ่อตาครั้งแรก

ฉินเสี่ยวฝูกับเสี่ยวเซียงเซียงอุทานตกใจ พุ่งตัวเข้าไปตะครุบเงานั่นเกือบจะพร้อมกัน

น่าเสียดายที่วิทยายุทธของชายชุดดำแข็งแกร่งมาก จนพวกเขาทั้งสองถูกโยนออกไปง่าย ๆ ก่อนที่จะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นเสียอีก

ชายในชุดดำโพกผ้าปิดใบหน้า เผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่งที่เฉียบคมราวกับนกอินทรีเท่านั้น เขาจ้องมองฉินเฟิงด้วยท่าทางเย็นชาอย่างยิ่ง ไอสังหารที่ควบแน่นระหว่างคิ้วของอีกฝ่าย ทำให้ฉินเฟิงสั่นสะท้าน

ชั่วขณะที่ฉินเฟิงคิดว่าตนเองจะต้องตายเป็นแน่ เขากลับสัมผัสได้ว่าแรงบีบที่ลำคอได้คลายลง

ฉินเฟิงสูดหายใจเข้าลึกสองสามเฮือก มองดูชายชุดดำอย่างไม่เชื่อสายตา “ไยเจ้าถึงปล่อยมือ”

ชายชุดดำไม่ตอบ แต่ถามกลับแทน “ข้าจะให้เจ้าสองทางเลือก หนึ่งข้าจะฆ่าเจ้าตอนนี้ สอง…”

“ข้อสอง!” ฉินเฟิงตอบกลับอย่างไม่อดทน ก่อนที่ชายชุดดำจะพูดจบประโยคเสียอีก

ชายชุดดำขมวดคิ้วมุ่น แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ข้ายังไม่ได้บอกเลยว่า ข้อสองคืออะไร”

ฉินเฟิงคิดว่าการรักษาชีวิตไว้สำคัญที่สุด สีหน้าเขาขลาดกลัวนัก “ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ข้าก็จะเลือกข้อสอง จอมยุทธ์โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ฮือ ๆๆ…”

สายตาของชายชุดดำฉายแววดูถูกอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่ได้ลงมือฆ่า “หากเจ้าคุกเข่าลงคลานลอดหว่างขาของข้า ข้าก็จะไว้ชีวิตสุนัขเช่นเจ้า หึ แบบนี้เป็นอย่างไร?”

ขณะพูด ชายชุดดำก็คลายแรงบีบที่มือ ฉินเฟิงรู้สึกราวกับว่าพลังทั้งหมดในร่างกายของเขาเหือดแห้ง นายน้อยฉินทรุดตัวลงไปกองอยู่กับพื้น

เมื่อเห็นชายชุดดำค่อย ๆ กางขา และชี้มือไปที่ใต้หว่างขาเพื่อบอกให้ให้ฉินเฟิงคลานเอาชีวิตรอด ความคิดนับไม่ถ้วนก็ผุดขึ้นมาในใจของนายน้อยฉิน

เพื่อรักษาชีวิต แค่คลานลอดเป้าจะเป็นอะไรไป? หานซิ่น*[1] ก็เคยยอมคลานลอดหว่างขา โกวเจี้ยน*[2] ก็ยังเคยยอมกินอึ! ตัวข้าเองไม่ใช่บุคคลสำคัญที่ทำให้ฟ้าดินสั่นสะเทือน แล้วทำไมถึงจะคลานลอดเป้าไม่ได้เล่า?

แต่…

ฉินเฟิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไร้ยางอาย แต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่า ‘ไร้ความทรนง’ อยู่มาก

ถ้าต้องคลานลอดหว่างขาจริง ๆ อนาคตเขาจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น เขาเพิ่งได้รับสิทธิ์ในการแต่งตั้งแม่ทัพ สายตาของคนทั้งเมืองหลวงต่างจับจ้อง หากเขากลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาว อย่าว่าแต่ต้องกลายเป็นตัวตลกในเมืองหลวงเลย แม้แต่ฮ่องเต้ก็คงดูถูกเหยียดหยามเขาเป็นแน่

หลังจากคิดและชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียแล้ว ฉินเฟิงก็กัดฟันกรอด ค่อย ๆ คลานไปหาชายชุดดำ

เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงขี้ขลาด ยอมทนต่อความอัปยศอดสูอย่างยิ่งเพื่อเอาชีวิตรอด ชายชุดดำจึงมองดูเขาด้วยความรังเกียจ

แต่…เมื่อฉินเฟิงคลานไปถึงหน้าชายชุดดำ ชายหนุ่มก็กระโดดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาเหวี่ยงหมัดเข้าที่สันจมูกของชายชุดดำ “ให้ข้าคลานลอดเป้าเจ้ารึ?! เจ้าคู่ควรรึ?!”

หมัดนี้ฉินเฟิงไม่ได้คาดหวังอะไร อีกทั้งยังรู้สึกว่า พริบตาถัดไปตนเองจะต้องถูกชายชุดดำสังหารเป็นแน่

ทว่า…

ฉากที่เหนือความคาดหมายของฉินเฟิงได้เกิดขึ้น

ชายชุดดำไม่ได้หลบด้วยซ้ำ!

ผัวะ!

ทันทีที่หมัดกระทบสันจมูกชายชุดดำ ก็บังเกิดเสียงคมชัดขึ้น จากนั้นเลือดสีแดงสดก็ไหลออกมาจากผ้าปิดใบหน้า

อย่าว่าแต่ฉินเฟิงตกตะลึง แม้แต่ชูเฟิงก็อ้าปากค้าง “นายน้อยต่อยมือสังหารคนนั้นจนได้รับบาดเจ็บ เป็นไปได้อย่างไร? ศิลปะการต่อสู้ของชายผู้นี้สูงมาก แม้แต่คุณหนูสี่ก็เกรงว่าแค่พอจะรับมือได้เท่านั้น”

ฉินเฟิงเตรียมใจไว้แล้วที่จะ ‘สละชีพเพื่อความเป็นธรรม’ แต่เมื่อเห็นชายชุดดำมีเลือดกระเซ็นออกมาจากโพรงจมูก ชายหนุ่มก็ตัวแข็งอยู่กับที่ สมองว่างเปล่า

หรือว่า…

อยู่ ๆ เขาก็ได้ทะลวงขั้นลมปราณ เปลี่ยนจากคนพิการระดับสามเป็นจอมยุทธ์ที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างนั้นหรือ?

ก่อนที่ฉินเฟิงจะได้ฝันกลางวัน ชายชุดดำก็เอื้อมมือคว้าคอเสื้อของเขาไว้ แล้วพ่นเลือดกำเดาใส่ พลางเอ่ยเสียงต่ำ “ถือว่าเจ้ายังเป็นลูกผู้ชายอยู่!”

ภายใต้สายตาสับสนของฉินเฟิง ชายชุดดำหายตัวไปในความมืดมิดยามราตรี…

ฉินเฟิงยกมือเกาหัว สีหน้าราวกับเห็นผี “เดี๋ยวนะ… หมายถึงอะไร? อยู่ ๆ ก็มีจอมยุทธ์ปรากฏตัว จากนั้นก็ถูกนายน้อยอย่างข้าเหวี่ยงกำปั้นต่อยจนหลบหนีไป! ให้ตายเถอะ… ทำไมข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเลย…”

หนิงหู่กับสวีโม่มองหน้ากัน พลางกล่าวว่า “ไม่เห็นเข้าใจ”

ไม่ว่าจะกล่าวอย่างไร นี่ก็เป็นแค่เหตุที่สร้างความตกใจเล็กน้อย ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างพร้อมเพรียง

ฉินเสี่ยวฝูไม่สนใจสิ่งใด เขาเอ่ยวาจายกยอทันที “ศิลปะการต่อสู้ของนายน้อยไม่มีใครเทียบได้ เป็นอู่ฉวีซิงกลับชาติมาเกิดจริง ๆ!”

เมื่อครู่ ฉินเฟิงสับสนเกี่ยวกับสถานการณ์อยู่บ้าง และเขาก็กลัวมากจนไม่กล้ารอช้าอีกต่อไป เขาแทบจะวิ่งถอยหลังหนีแล้ว

ในเวลาเดียวกัน ณ ห้องโถงจวนตระกูลเซี่ย

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กำลังนั่งเหม่ออยู่คนเดียว สมองของนางเต็มไปด้วยฉากที่เกิดขึ้นที่ค่ายจัดพิธีวันนี้

ในตอนที่ด่านปรับตัวตั้งรับเริ่มขึ้น เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ซ่อนตัวอยู่ในค่าย พยายามฟังเสียงความเคลื่อนไหวจากด้านหลังประตู

เมื่อนึกถึงคำประกาศอันเดือนพล่านของฉินเฟิงยามเผชิญกับอันตราย เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ยังคงรู้สึกว่าเลือดสูบฉีด และหัวใจเต้นแรง

หากไม่ได้เห็นด้วยตาของตนเอง ต่อให้ทุบตีนางจนตาย นางก็ไม่สามารถเชื่อมโยงฉินเฟิงจอมปลิ้นปล้อน เข้ากับคำว่า ‘กล้าหาญชาญชัย’ ได้เลย

หลังจากสิ้นสุดพิธีชำระอาภรณ์ เดิมนางคิดว่าจะไปแสดงความยินดีกับอีกฝ่าย

แต่พอจะพูดออกไปก็ดันพูดไม่ออก

หากเป็นฝ่ายแสดงไมตรีต่อฉินเฟิงก่อน นั่นไม่เท่ากับว่านางยอมรับความพ่ายแพ้หรือ?

ไม่ได้!

ต่อให้แต่งเข้าจวนตระกูลฉินไปแล้วก็ห้ามก้มหัวให้คนอย่างฉินเฟิง หากเจ้าคนนั้นใช้ฐานะ ‘สามี’ มาทำผิดต่อนาง นางจะทำให้เขาได้รู้ถึงความร้ายกาจของแส้ม้าแน่นอน!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าแก้มร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง นางกระซิบเสียงเบา “สามีหรือ?… น่าอายชะมัด”

ขณะที่นางกำลังสับสนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแว่วมาจากนอกประตู

เมื่อมองหาเสียงก็เห็นเซี่ยปี้ผู้เป็นบิดาเดินมาหา เขาอยู่ในวัยสี่สิบซึ่งเป็นช่วงรุ่งโรจน์ ประกอบกับเสื้อผ้าอันยิ่งใหญ่แล้ว กลิ่นอายของเขาดีพอ ๆ กับแม่ทัพคนหนึ่ง

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ไม่กล้าคิดอะไรอีก รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะที่นางกำลังจะทักทายก็ต้องประหลาดใจ

จมูกของผู้เป็นบิดากลายเป็นสีแดงและบวมเป่ง ราวกับว่าถูกคนต่อยมา

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็รู้สึกขบขัน พึมพำในใจ ‘ท่านพ่อเป็นถึงหนึ่งในสี่ยอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมืองหลวง ครึ่งหนึ่งของทหารชั้นยอดในกองทหารรักษาพระราชวังล้วนเป็นลูกศิษย์ของท่านพ่อทั้งสิ้น แม้ว่าเผชิญหน้ากับยอดฝีมือในยุทธภพเช่นจิ่งเชียนอิ่งก็ถือว่าฝีมือสูสีกัน จะถูกคนต่อยได้อย่างไร แล้วยังได้รับบาดเจ็บเช่นนี้…’

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ถามด้วยความอยากรู้ทันที “ท่านพ่อ ท่านเป็นอะไรหรือเจ้าคะ?”

เซี่ยปี้นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยใบหน้ามืดมน เขาหยิบถ้วยชาขึ้นมาส่งเข้าปาก และเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “จะเกิดอะไรขึ้นอีกเล่า? ข้าบังเอิญโดนประตูหนีบ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขบขัน “ท่านเป็นหนึ่งในสี่จอมยุทธ์ ไยจึงไม่ระวังเช่นนี้เจ้าคะ”

เซี่ยปี้ไม่ได้ตอบ แต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนา เขาเอ่ยกำชับ “คืนนี้เจ้ากลับไปเตรียมตัวเสียหน่อย พรุ่งนี้พ่อจะพาเจ้าไปเยี่ยมจวนตระกูลฉิน แม้จะมีข้อห้ามว่า ไม่สามารถพบตระกูลสามีก่อนแต่งได้ แต่เด็กสาวอย่างเจ้าวิ่งวุ่นในเมืองหลวงทั้งวัน ติดต่อใกล้ชิดกับฉินเฟิง คงไม่จำเป็นต้องยึดติดกับกฎเกณฑ์ให้มากนัก”

เมื่อได้ยินคำว่า ‘ตระกูลสามี’ ใบหน้าของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที นางเอ่ยอย่างประหม่า “เอ๋? ท่านพ่อรีบร้อนเกินไปหรือไม่เจ้าคะ?”

เซี่ยปี้กลอกตา ตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ “รีบร้อนรึ? ถ้ายังไม่รีบเจ้าก็จะไม่ได้แต่งแล้ว! หลังจากพิธีชำระอาภรณ์ในวันนี้ บุตรชายของตระกูลฉินจะต้องกลายเป็นลูกเขยที่ใคร ๆ ในเมืองหลวงต่างก็อยากได้ตัว องค์หญิงใหญ่กำหนดตำแหน่งฮูหยินเอกให้เจ้าแล้ว เจ้าต้องคว้าเอาไว้ให้ได้!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เซี่ยปี้ก็รู้สึกเจ็บจมูกเป็นระยะ เขาถอนหายใจพลางเอ่ย “พ่อไม่สามารถปกป้องเจ้าตลอดไปได้ แม้ว่าฉินเฟิงจะแตกต่างจากคนทั่วไป แต่เขาก็เป็นที่พึ่งพิงที่ดี…”

[1] หานซิ่น : แม่ทัพผู้มีความสามารถสมัยราชวงศ์ฮั่น ครั้งหนึ่งหานซิ่นพบนักเลงอันธพาลยืนขวางทางไม่ยอมให้เขาเดินผ่าน อีกฝ่ายประกาศว่า ถ้าอยากไปก็ให้ลอดหว่างขาของเขาไป หานซิ่นเห็นว่าคนผู้นี้เป็นคนพาลที่ไม่ควรมีเรื่องด้วยจึงยอมคลานลอดหว่างขา โดยไม่รู้สึกว่าเสียหน้าแต่อย่างใด เพราะสำหรับหานซิ่นเขาถือว่า ‘ลูกผู้ชายยืดได้หดได้’

[2] โกวเจี้ยน : ประวัติศาสตร์จีน 494 ปีก่อนคริสตศักราช เขียนว่า โกวเจี้ยน แห่งแคว้นเอี้ย (เยว่) ยกทัพไปตีแคว้นอู๋ แต่กลับพ่ายแพ้ยับ เขาจึงใช้อุบายทำให้ศัตรูวางใจ หนึ่งในนั้นคือการกินอุจาระของฝ่ายตรงข้าม