บทที่ 169 ร่วมใจปกป้องแคว้นจากวิกฤต

อาวุธส่วนใหญ่ที่อยู่ในค่ายเป็นอาวุธฝึกฝน ไม่สามารถใช้ในการสู้รบจริงได้

นอกจากนี้กลุ่มกบฏยังสวมชุดเกราะหนัก อาวุธธรรมดาก็สร้างความเสียหายให้พวกเขาได้ยาก ดังนั้นจึงต้องเปลี่ยนอาวุธใหม่ให้มากที่สุดเท่าที่จะหาได้

ในขณะที่ทหารองครักษ์กำลังเปลี่ยนอาวุธ ฉินเฟิงหันกลับไปมองผู้เข้ารับการคัดเลือกแม่ทัพที่ตกอยู่ในความวุ่นวาย คารมหมาหยอกไก่แบบเก่าของเขาหายไป ถูกแทนที่ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมหาใดเปรียบ นายน้อยฉินตะโกนลั่น “หุบปากให้หมด!”

แม่ทัพผู้เข้ารับการคัดเลือกเหล่านี้ไม่มีประสบการณ์ในสนามรบแม้แต่น้อย เมื่อเจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็กลายเป็นมดบนกระทะร้อน ตื่นตระหนกอย่างน่าสังเวช พวกเขาพยายามดิ้นรนเข้าไปในค่ายใหญ่เพื่อหาโอกาสเอาชีวิตรอด ไม่มีใครสนใจฉินเฟิงเลยสักคน

ฉินเฟิงจึงไม่เปลืองคำพูดอีก เขาชี้ไปที่ชายคนหนึ่ง แล้วตะโกน “หนิงหู่ทุบตีมันให้ข้า จนกว่ามันจะหุบปาก!”

หนิงหู่ไม่พูดพร่ำทำเพลง พุ่งเข้าไปราวกับธนู ก่อนจะชกจมูกของชายหนุ่มจนเลือดกำเดากระเซ็น เสียงโหยหวยราวกับสุกรถูกเชือดดังก้องไปทั่วบริเวณ

ฉากที่อึกทึกอลหม่านค่อย ๆ เงียบลง

ทุกคนสับสน หวาดกลัว และถึงขั้นโกรธแค้น

ในเวลานี้ กลุ่มกบฏกำลังปิดล้อมฐานที่มั่น และเสียงการต่อสู้จากนอกกำแพงยังคงดังมาไม่หยุดหย่อน แม้ว่าพวกเขาจะสามารถยืนหยัดได้สักระยะหนึ่ง เพราะตำแหน่งเอื้ออำนวย และด้วยการชี้นำของฉินเทียนหู่กับเหล่าแม่ทัพ แต่ทุกคนรู้ดีว่า ฐานที่มั่นนี้จะต้องถูกทำลายเป็นแน่ แค่ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น

ในเวลานี้ควรพิจารณาเรื่องการเอาชีวิตรอดถึงจะถูก แต่ฉินเฟิงกลับหันหอกใส่ฝ่ายเดียวกัน แล้วทุกคนจะไม่โกรธได้อย่างไร

เฉินเกอจ้องมองฉินเฟิงด้วยสายตาเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง “ฉินเฟิง! เจ้าถึงกับให้ท้ายหนิงหู่ ปล่อยให้เขาทุบตีลูกหลานผู้สูงศักดิ์แล้ว หรือว่าเจ้ามีความเกี่ยวข้องกับทหารกบฏ?!”

ภายใต้การนำของเฉินเกอ บุตรหลานที่เหลือเริ่มวิพากษ์วิจารณ์เสียงดัง

“คนแซ่ฉิน เจ้าคิดจะทำอะไร?!”

ฉินเฟิงเหลือบมองเฉินเกอซึ่งเป็นผู้นำสร้างความวุ่นวาย ด้วยสายตาจริงจังที่หาได้ยาก เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้ม “กองทัพกบฏสังหารผู้คนในเมืองหลวง ปิดล้อมค่าย และตั้งใจจะทำลายรากฐานต้าเหลียงเรา ไม่ว่าแรงจูงใจคืออะไร พวกมันทุกคนก็คือศัตรูคู่อาฆาตของเรา อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มีกำลังทหารประจำการอยู่น้อยมาก เป็นการยากที่จะทำการสู้รบ แม้ว่ากองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ ค่ายตะวันออกและตะวันตกจะตอบสนองอย่างรวดเร็วก็ยากที่จะมาถึงได้ทันเวลา”

“สำหรับแผนปัจจุบัน ทางเดียวที่จะอยู่รอดได้คือการต่อสู้สุดชีวิต และถ่วงเวลาให้ได้มากที่สุด”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ฉินเฟิงก็ตะโกนด้วยน้ำเสียงต่ำ “พวกเจ้าเต็มใจที่จะเป็นลูกแกะรอถูกเชือดอยู่ที่นี่ หรือเต็มใจที่จะสู้สุดชีวิตไปกับข้า!”

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะตกอยู่ในความเงียบ แม้แต่เฉินเกอผู้กรีดร้องอย่างดุเดือดที่สุดเมื่อครู่ ในแววตายังผุดความละอายใจออกมา

ลองดูสักตั้ง! แม้จะริบหรี่ แต่ก็ยังมีความหวังอยู่!

หากยอมแพ้ และปล่อยให้ค่ายที่มั่นถูกทำลาย ถึงตอนนั้นทุกคนมีแต่จะต้องตายกันหมด

เมื่อคิดได้แบบนี้ เฉินเกอก็กัดฟัน และตะโกนลั่น “สู้!”

เมื่อเห็นว่าเหล่าบุตรหลานที่ตื่นตระหนกจนน่าสังเวชเหล่านี้รักษาความมั่นคงทางอารมณ์ได้ในที่สุด ฉินเฟิงก็ไม่มัวโอ้เอ้อีกต่อไป เขาสั่งให้เหล่าบุตรหลานขุนนางที่อยู่ตรงนั้นนับกำลังคนทันที

ทหารประจำการกับเหล่าผู้ที่มีประสบการณ์การต่อสู้ทุกคนได้เข้าสู่แนวหน้าแล้ว

ผู้ที่เหลือเป็นทหารใหม่ นำโดยผู้เข้ารับการคัดเลือกแม่ทัพ ซึ่งเคยเข้าร่วมในพิธีชำระอาภรณ์ นับได้ทั้งสิ้นสองพันคน

แม้ว่ากำลังคนจะเพียงพอถูไถ แต่การขาดประสบการณ์การต่อสู้จริง ๆ ส่งผลให้ขวัญกำลังใจของพวกเขาต่ำมาก

ไม่ต้องพูดถึงทหารใหม่คนอื่น ๆ แม้แต่ทหารองครักษ์สามร้อยคนที่ ‘ฝึกฝน’ โดยฉินเฟิงเองก็ยังหน้าซีด และกำหมัดแน่น พวกเขาดูตื่นตระหนกหาใดเปรียบ

ไม่ว่าการต่อสู้จะดุเดือดแค่ไหนในด่านทลายค่ายกลก่อนหน้านี้ แต่ตอนนั้นอย่างน้อยทุกคนก็รู้ว่ามันเป็นการฝึกซ้อม และไม่ก่อให้เกิดอันตรายต่อชีวิต

แต่ครั้งนี้เป็นการต่อสู้ที่แท้จริง ถือเป็นการทดสอบทางจิตวิทยาสำหรับทหารมือใหม่อย่างหนักหน่วง

รู้ทั้งรู้ว่าทหารใหม่พวกนี้จะไม่มีประสิทธิภาพในการต่อสู้ที่ดีนัก

และเมื่อพวกเขาต่อสู้ย่อมถูกสังหารหมู่

แต่เพื่อความหวังที่แทบจะนับไม่ได้นั้น ฉินเฟิงยังคงกัดฟัน และระดมพลเสียงดัง ครู่ต่อมาเสียงอันทรงพลังก็ดังก้องไปทั่วบริเวณ

“แม้ว่าเจ้าจะเป็นทหารใหม่ แต่ในเมื่อสามารถเข้าร่วมในพิธีชำระอาภรณ์ได้ ย่อมเป็นทหารชั้นยอดที่ได้รับเลือกจากกรมต่าง ๆ หรือเป็นลูกหลานขุนนางที่มาสร้างชื่อให้ตัวเอง เมื่อฐานที่มั่นล้มลง กองทัพกบฏจะไม่มีวันไว้ชีวิตเรา พวกเขาจะสังหารสิ้นไม่เว้นหมูหมากาไก่”

“ในเมื่อความตายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วไยไม่ตายอย่างสง่าผ่าเผยให้สมกับเป็นวีรชนเล่า?!”

“หากสามารถถ่วงเวลาออกไปจนกว่ากำลังเสริมจะมาถึง พวกเจ้าทุกคนจะเป็นวีรบุรุษผู้ปกป้องแคว้น และทิ้งชื่อของตนเองไว้ในพงศาวดาร! ถ้าเราตายในการต่อสู้ครั้งนี้ก็ไม่ต้องเสียใจ! พวกเราทุกคนจะเป็นวิญญาณวีรบุรุษไปชั่วนิรันดร์!”

ในใจหนิงหู่แอบตกตะลึง หากเขาไม่เห็นด้วยตาตนเอง คงยากจะจินตนาการว่า คำพูดเหล่านี้มาจากปากของ ‘ปัญญาชน’ คนเอ้อระเหยลอยชาย ซึ่งคนทุกผู้ดูถูกเหยียดหยาม

ความนับถือของหนิงหู่ที่มีต่อฉินเฟิงมากขึ้นเท่าทวี ความขี้ขลาดในใจถูกแทนที่ด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้อย่างสมบูรณ์ หนิงหู่ยกแขนขึ้นทันที และตะโกนก้อง “เราทุกคนต่างก็เป็นบุรุษแห่งต้าเหลียง ยินดีที่จะสู้เพื่อปกป้องแคว้นและนายน้อยฉิน!”

แม้ว่าทุกคนในที่นั้นจะเป็นคนหนุ่มสาว แต่พวกเขายังอยู่ในช่วงวัยรุ่นเลือดร้อน ด้วยการปลุกใจอย่างต่อเนื่องของฉินเฟิงและหนิงหู่ ดวงตาตื่นตระหนกน่าสังเวชของทุกคนก็สงบลงได้ในที่สุด

เฉินเกอขบกราม คำรามเช่นเดียวกัน “เจ้าพูดถูก แม้ว่าจะตายก็ต้องตายในสนามรบ! เพื่อไม่ให้เสียเกียรติในฐานะบุรุษแห่งต้าเหลียง!”

ทันใดนั้น ทั้งฐานที่มั่นก็ดังก้องไปด้วยเสียงคำรามของเหล่าทหารใหม่

“ต่อสู้นองเลือดจนตัวตาย!”

“ร่วมกันปกป้องแคว้นจากวิกฤต!”

หลังจากรักษาขวัญกำลังใจของนักรบให้มั่นคงได้ ฉินเฟิงก็รับหน้าที่บังคับบัญชาอย่างไม่เกรงใจตามการแต่งตั้งจากทุกคน เขาวิ่งไปที่ขั้นบันไดในไม่กี่ก้าว และมองลงไปยังลูกหลานผู้สูงศักดิ์ ขุนนาง และบรรดาทหารใหม่ชั้นยอด

“ฐานที่มั่นนี้ อาวุธส่วนใหญ่ไม่สามารถใช้ได้ มีเพียงอาวุธสองประเภทเท่านั้นที่สามารถฆ่าศัตรูได้ อย่างแรกเป็นอาวุธทื่อ และอย่างที่สองคือง้าว!”

“นอกจากทหารองครักษ์สามร้อยนายที่นำโดยสวีโม่และหนิงหู่ คนที่เหลือหนึ่งพันเจ็ดร้อยคน แบ่งออกเป็นสองกองพัน นำม้าศึกสี่ร้อยตัวที่ประจำการอยู่ในค่ายออกมาจัดตั้งเป็นกองทหารม้าง้าว ที่เหลือหนึ่งพันสามร้อยคนทั้งหมดติดอาวุธทื่อ กองพันทหารม้านำโดยเฉินเกอและบุตรหลานขุนางที่เหลือ แต่ละคนคอยนำทหารราบหนึ่งร้อยคน”

หลังจากการมอบหมายอำนาจสั่งการอย่างเร่งด่วน ฉินเฟิงจัดขบวนกองกำลังทันที “สวีโม่ หนิงหู่ เจ้าทั้งสองคอยนำทหารองครักษ์ แม้ตายก็จะต้องปกป้องค่ายใหญ่ไว้ให้จงได้ เฉินเกอนำทหารม้า แบ่งออกเป็นสองทาง แล้วจัดขบวนปีกซ้ายขวา คนที่เหลือทั้งหมดมารวมตัวกันตรงกลาง หันหน้าไปทางประตู”

ภายใต้คำสั่งของฉินเฟิง บุตรหลานทุกคนได้นำกองกำลังของตนเองจัดตั้งกระบวนทัพขึ้นอย่างรวดเร็ว

ฉินเฟิงรับตะบองหัวฟักทองอันเล็ก และโล่หนึ่งใบจากหนิงหู่ เขายืนอยู่บนขั้นบันไดเพื่อสำรวจสถานการณ์โดยรวม และสั่งให้สวีโม่หาทหารองครักษ์สี่นายอย่างเร่งด่วน เพื่อทำหน้าที่ถ่ายทอดคำสั่งผ่านกลองสงคราม

หนิงหู่หายใจเข้าลึก ๆ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้ม “พี่ฉิน ถ้าใช้ธงบัญชาการสามารถบังคับบัญชาได้ง่ายมากกว่า ทำไมจึงไม่ใช้เล่า?”

ฉินเฟิงส่ายหัว ดวงตาของเขามุ่งมั่น “ไม่มีประโยชน์! ข้าจะกลายเป็นลูกศรไร้หัวในค่ายที่มั่น แน่นอนว่าข้ากล้ายืนบนที่สูงทำหน้าที่บังคับบัญชาการธง แต่พวกกบฏมีธนูและลูกธนูที่แข็งแกร่ง ถ้าข้าอยู่บนที่สูงก็จะกลายเป็นเป้าหมาย นอกจากนี้ ข้าเพียงแค่ต้องออกคำสั่งเดียวเท่านั้น ใช้เสียงกลองก็เพียงพอแล้ว”

สวีโม่ขมวดคิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน “แค่คำสั่งเดียวหรือ? อะไร?”

ฉินเฟิงสูดหายใจเข้า รู้สึกเศร้าเล็กน้อยในใจ แต่ที่มากกว่านั้นคือ ความเด็ดเดี่ยว “รักษาตำแหน่งให้มั่น สู้ตายไม่ถอยกลับ!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้เอ่ยออกมา หนิงหู่กับสวีโม่ก็มองหน้ากันและเข้าใจทันที

ยุทธการรบที่ฉินเฟิงจัดขึ้นมีจุดประสงค์เดียวเท่านั้นคือ การถ่วงเวลาเพื่อต่อชะตาชีวิตมนุษย์!