บทที่ 161 หากไม่มีผู้เสียสละ

ขุนนางกรมคลังก็พลันผุดลุกขึ้นยืน ชี้ไปที่ฉินเฟิง พลางตะโกนเสียงดัง “บังอาจ! ฮ่องเต้ได้ตัดสินแล้ว เจ้ากล้ากล่าวหาเช่นนี้ได้อย่างไร?! ฉินเฟิง อย่าคิดว่ามีเข็มขัดทองคำแล้วจะหมิ่นเบื้องสูงอย่างไร้ความเกรงกลัวได้!”

ฉินเทียนหู่เองก็คาดไม่ถึงว่าฉินเฟิงจะปากดีขนาดนี้ เขาจึงตะโกนปรามอย่างรวดเร็ว “ฉินเฟิง อย่าหยาบคาย!”

เมื่อเผชิญกับคำตำหนิของทุกคน ฉินเฟิงเพียงเปลี่ยนไปเกาใบหู แล้วพูดว่า “ข้าสงสัยฮ่องเต้ตอนไหนกัน? ในเมื่อเป็นการแข่งขันเชิงกลยุทธ์ จึงต้องเข้มงวดเป็นเรื่องธรรมดา คำตอบที่ว่ารักษาเมืองให้แน่นหนา ไม่ใช่เรื่องต้องทำอยู่แล้วหรือ คำตอบเช่นนี้นับเป็นกลยุทธ์ด้วยอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อเผชิญกับความสงสัยของฉินเฟิง แก้มของเฉินเกอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงทรงพระสรวล พลางโบกพระหัตถ์ แล้วตรัส “สิ่งที่ฉินเฟิงพูดนั้นก็ไม่ใช่ว่าไร้เหตุผล กลยุทธ์นี้ใช้ได้ แต่หาใช่กลยุทธ์ที่ดีที่สุดไม่”

ทันทีที่สิ้นประโยค เฉินเกอพลันหดหู่ และนั่งลงอย่างเศร้าสร้อย

ผู้ช่วยเสนาบดีกรมคลังไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้

หลังจากนั้น กลยุทธ์ของหลินหรงก็ถูกนำส่งขึ้นไป

ฉินเทียนหู่จ้องไปที่ฉินเฟิง สื่อว่าให้ทำตัวดี ๆ ก่อนจะอ่านคำตอบต่อไป “เมืองที่มีทหารแปดพันนาย อีกทั้งยังตั้งอยู่บนชายแดนนั้นหาใช่เมืองเล็ก ๆ และนับว่าเป็นเมืองสำคัญ แม้ศัตรูจะมีกองพลนับแสนก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะล้อมเมืองโดดเดี่ยวไว้ได้อย่างแน่นหนา เราสามารถหาโอกาสส่งพลเคลื่อนที่ไปรวบรวมเสบียงได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นการโจมตีเมืองนี้ อย่างเร็วก็ต้องใช้เวลาหลายเดือน อย่างช้าก็ใช้เวลาหลายปี แม้ว่าในท้ายที่สุดศัตรูจะยึดเมืองได้สำเร็จ แต่ความสูญเสียของศัตรูจะมากกว่าฝ่ายเราหลายเท่า ย่อมไร้กำลังบุกรุกเข้ามาในดินแดนจงหยวนได้”

ไม่รอให้ฮ่องเต้ทรงตัดสินพระทัย หลี่ซวี่ลุกขึ้นโค้งคำนับ แล้วพูดว่า “กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่ากลยุทธ์ของหลินหรงนั้นใช้งานได้จริงพ่ะย่ะค่ะ”

ขุนนางกรมคลังทุกคนล้วนเห็นพ้องต้องกัน

“แม้ว่ากลยุทธ์นี้จะยากในการแก้ปัญหาภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเมืองโดดเดี่ยว แต่ก็เป็นแผนที่ดีที่สุดที่สามารถคิดได้ ยอมสละหนึ่งเมือง แลกความสงบสุขสู่ดินแดน หากเวลาผ่านไป กำลังเสริมจะมีโอกาสมาสมทบโจมตีกลับ อย่างไรกองทัพของศัตรูก็จะต้องพ่ายแพ้พ่ะย่ะค่ะ!”

“กล่าวได้ถูกต้อง วิเคราะห์ลักษณะของเมืองห่างไกลในการคิดกลยุทธ์ซับซ้อน หลินหรงมีมุมมองเกี่ยวกับสถานการณ์โดยรวมตั้งแต่อายุยังน้อย หาได้ยากโดยแท้พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเฟิงได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ก็เอียงศีรษะ แล้วยกยิ้มด้วยความดูแคลน

เท่าที่ฉินเฟิงรู้ บิดาของหลินหรงเป็นแม่ทัพเวยอู่ และแม่ทัพเวยอู่ก็มีความสัมพันธ์อันดีกับกรมคลัง ไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นคนของกรมคลัง ฉินเฟิงไม่ให้ค่า!

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่รีบด่วนตัดสิน เพียงทอดพระเนตรไปยังฉินเฟิง แล้วทรงตรัสถามด้วยรอยยิ้ม “คำกล่าวของขุนนางทุกท่านไม่ผิด ฉินเฟิง เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

ถ้าไม่ให้พูดก็แล้วไปเถอะ แต่เมื่ออนุญาตให้พูดเอง นายน้อยอย่างข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว

เมื่อฮ่องเต้ตรัสถามทั้งที ชายหนุ่มจึงอ้าปากพูดไม่หยุด “กองทหารข้าศึกนับแสนคนล้อมเมืองโดดเดี่ยว หากจะบุกทำลายเมือง อย่างเร็วก็หลายเดือน อย่างช้าก็หลายปีอย่างนั้นรึ? คิดว่าทหารฝ่ายตรงข้ามจะต้องเป็นคนแก่ชราหรือพิกลพิการสินะ!”

หลินหรงไม่ชอบขี้หน้าฉินเฟิงมานานแล้ว เขากัดฟันตอบโต้ทันที “ฉินเฟิง มีอะไรก็พูดตรง ๆ ไยเจ้าต้องทำตัวประหลาดด้วย”

ฉินเฟิงกางมือออกด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “ข้าก็กำลังพูดอยู่นี่อย่างไร กองกำลังศัตรูมีหนึ่งแสนนาย แต่ไม่สามารถโจมตีเมืองที่มีทหารรักษาการณ์แปดพันนายได้ ถ้าไม่ใช่ว่าพวกเขาเป็นคนแก่ชราหรือพิกลพิการแล้วจะเป็นอะไรไปได้อีก โปรดใส่ใจกับคำถามด้วย ทหารศัตรูจำนวนหนึ่งแสนนายล้อมเมืองโดดเดี่ยว ทหารรักษาการณ์แปดพันนายถูกทิ้งไว้ไม่ได้รับความช่วยเหลือ ทหารฝ่ายนู้นบุกมาล้อมรอบเมืองแล้ว ยังจะพูดถึงเมืองสำคัญอันใดอีก”

“ไม่ผิด การชิงเมืองใหญ่ที่มีเสบียงอุดมสมบูรณ์อาจกินเวลานานหลายเดือนหรืออาจจะหลายปี แต่ถ้าเป็นการบุกตีเมืองโดดเดี่ยวที่มีทหารรักษาการณ์แปดพันนาย แค่สิบวันครึ่งก็เหลือเฟือแล้ว”

แม่ทัพเวยอู่บิดาของหลินหรงตบโต๊ะ เขาลุกขึ้นยืนทันที พลันตวาดเสียงเกรี้ยว “เจ้าเด็กฉินเฟิง เจ้าช่างหยิ่งผยองนัก! อย่าว่าแต่ครึ่งเดือนเลย แม้ว่าข้าจะให้เวลาเจ้าหนึ่งเดือน เจ้าก็คงไม่สามารถยึดเมืองชายแดนต้าเหลียงที่สำคัญของเราได้! ข้าว่าเจ้าแค่พูดเรื่องไร้สาระ! เจ้าไม่มีความรู้ทางการทหารแม้แต่น้อย ยุทธวิธีที่ใช้ในด่านทลายขบวนทัพ เกรงว่าคงเป็นฉินเทียนหู่ที่มอบให้เจ้ากระมัง!”

ก่อนหน้านี้ฉินเฟิงสร้างปัญหาให้เฉินเกอ แม่ทัพทหารม้าก็โกรธจนไฟสุมอก เวลานี้แม้ทัพทหารม้าจึงร่วมตำหนิด้วยความดูถูก “ท้ายที่สุดแล้วเจ้าก็เป็นเพียงนายน้อยเจ้าสำราญ ขาดความรู้ทางทหารขั้นพื้นฐาน การใช้กำลังโจมตีกำแพงเมืองเป็นกลยุทธ์ระดับต่ำ อย่างน้อยที่สุดหากต้องการที่จะยึดเมือง ต้องมีกำลังพลมากกว่าศัตรูสิบเท่า และจะต้องยอมสละพลสามถึงห้าเท่าให้กับความเสียหายจากการต่อสู้ หากสามารถใช้เมืองโดดเดี่ยวแลกกับการทำให้ศัตรูเสียหายหนักได้ นั่นไม่ใช่ว่าเราได้กำไรหรอกหรือ?!”

เมื่อเห็นว่าแม่ทัพทั้งสองโกรธมาก ฉินเทียนหู่จึงรีบยกมือคำนับขอโทษ “แม่ทัพทั้งสองโปรดระงับความโกรธ บุตรสุนัขของข้ายังเป็นเพียงเด็กด้อยประสบการณ์ จึงพูดจาไม่ยั้งคิด โปรดอย่าถือสาหาความกับเขาเลย”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อฉินเฟิงทำให้แม่ทัพทั้งสองโกรธเคือง นี่เป็นฉากที่หาได้ยากในราชสำนัก เพื่อจะคลี่คลายสถานการณ์ พระองค์จึงตรัสแด่ฉินเฟิงด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก “อย่าว่าแต่แม่ทัพทั้งสองไม่เชื่อเลย เจิ้นเองก็ไม่เชื่อ ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะพิชิตเมืองโดดเดี่ยวได้อย่างไรในเวลาหนึ่งเดือน ถ้าเจ้าบอกไม่ได้ เจิ้นจะลงโทษเจ้า โทษฐานพูดจาไร้สาระ แล้วให้ตบปากซะ!”

ไม่ว่าฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจะชื่นชอบฉินเฟิงมากเพียงใด แต่ในสถานการณ์ที่แม่ทัพทั้งสองโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พระองค์ย่อมไม่สามารถเข้าข้างฉินเฟิงได้

สวี่โม่หน้าซีดด้วยความตกใจ ถ้ารู้อย่างนี้ ไม่สู้เขาเป็นคนมาคิดคำตอบด้านกลยุทธ์คนเดียวเสียดีกว่า ดูเหมือนว่า ฉินเฟิงคิดจะเจาะท้องฟ้าให้เป็นรูก่อนค่อยยอมเลิกรากระมัง

ทว่าฉินเฟิงทำเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ และพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น “พวกท่านรู้จักสงครามเชื้อโรคหรือไม่”

สถานที่ที่เดิมทีเต็มไปด้วยเสียงตำหนิอย่างต่อเนื่องพลันเงียบลง

ทุกคนมองหน้ากัน เพราะงุนงงกับคำว่า ‘สงครามเชื้อโรค’

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงคุ้นเคยกับความคิดแปลก ๆ ของฉินเฟิงมานานแล้ว คำแปลก ๆ ที่ไม่เคยได้ยินล้วนต้องมีความหมายซ่อนอยู่ ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจึงตั้งตารอคอย และทรงตรัสถามอย่างรวดเร็ว “สงครามเชื้อโรคคือสิ่งใด”

ฉินเฟิงไม่ได้อ้อมค้อม อธิบายอย่างตรงไปตรงมา “อะไรคือสิ่งที่พบเห็นได้บ่อยที่สุดในสนามรบเล่า? แน่นอนว่าต้องเป็นศพ แค่รวบรวมศพแล้วโยนพวกมันเข้าไปที่ฐานฝ่ายศัตรูด้วยเครื่องเหวี่ยงหิน พอศพเน่าเปื่อยเชื้อโรคก็จะกระจายออกมา ภายในหนึ่งเดือนฐานของศัตรูจะเต็มไปด้วยโรคระบาด และแตกพ่ายได้โดยไม่ต้องตีเลยด้วยซ้ำ ยิ่งกว่านั้นกระหม่อมเชื่อว่ากลยุทธ์นี้สามารถสร้างความกระทบกระเทือนทางจิตใจได้อย่างรุนแรง เกรงว่าทหารรักษาการณ์จะแตกพ่ายลงในเวลาไม่ถึงเดือน!”

“หากกองทัพขาดเครื่องเหวี่ยงหินก็สามารถฝังศพไว้บริเวณแหล่งน้ำใกล้เมืองโดดเดี่ยวได้ แหล่งน้ำทั้งหมดเชื่อมต่ออยู่ใต้ดิน เมื่อแหล่งน้ำปนเปื้อน ไม่สามารถหาน้ำได้ ผู้ใหญ่ก็จะตายจากภาวะขาดน้ำภายในเวลาเพียงสามวัน แม้ว่าจะดื่มปัสสาวะ ฆ่าม้าหรือสัตว์เพื่อดื่มเลือดดับกระหายก็ทนอยู่ได้เพียงสิบถึงสิบห้าวันเท่านั้น”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเฟิง แม้แต่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเองก็แอบตกใจ

แม่ทัพทั้งสองมองหน้ากัน พูดไม่ออกไปชั่วครู่ ไม่สามารถอธิบายอะไรได้

ฉีหยางจวิ้นจู่ทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป จึงตะโกนลั่น “เจ้าช่างโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว เจ้าคิดกลอุบายเล่ห์เหลี่ยมเช่นนี้ออกมาอย่างนั้นรึ นี่เป็นการดูถูกความยิ่งใหญ่ของแคว้นเรา มีเพียงคนป่าเถื่อนหยาบช้าเท่านั้นที่จะใช้กลวิธีไร้ยางอายเช่นนี้”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำด่าของฉีหยางจวิ้นจู่ ฉินเฟิงเพียงยกยิ้ม “จวิ้นจู่สั่งสอนได้ถูกต้อง แต่สงความในใต้หล้าตัดสินวีรบุรุษจากชัยชนะ อย่าว่าแต่สงครามเชื้อโรค ตราบใดที่สามารถปกป้องแคว้นและขยายดินแดนได้ ต่อให้ยุทธวิธีจะโหดร้ายหรือไร้ยางอายกว่านี้อีกสิบเท่า ข้าน้อยก็จะยังคงใช้มันโดยไม่ลังเล”

“ถ้าไม่มีใครเต็มใจเป็นคนบาปในหน้าประวัติศาตร์ ข้าน้อยก็เต็มใจที่จะเสียสละ”

“ใต้หล้านี้จะสงบสุขได้อย่างไร หากไม่มีคนที่เดินหน้าต่อแม้มีอุปสรรค!”