ตอนที่ 135 ร่างกายของสาวน้อยหลายสิ่งช่างแสนประหลาด

……ทำไปซะแล้วน๊า

「สำหรับตอนนี้、ก็ต้องเสื้อผ้า……สิน๊า」

เมื่อผมคืนสติกลับมาได้、ก็บอกได้เลยว่ามีใครบังเอิญมาเห็นเข้าว่าผมสวมเพียงเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งเพียง１ตัว……ผมเข้าใจดีเลยว่าภาพลักษณ์ของตัวผมก่อนหน้าต้องโดนแหกปากว่า「ไอ้โรคจิตที่ไหนมันทำเรื่องน่าขยะแขยง อย่างการจับสาวน้อยผมบลอนด์มาแก้ผ้า แล้วให้ใส่แต่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวกัน！」

หรือพูดง่าย ๆ คือ แย่แล้ว

ถึงผมจะรีบปิดม่าน แต่ยังไงก็ยังแย่อยู่ดี

สิ่งที่น่ากลัวอีกอย่างคือตอนเวลาที่ผมวิ่ง ชายเสื้อจะพลิ้วไหวไปมา、ช่วงว่างที่ทำให้เห็นหว่างขาของตัวเองก็เป็นเรื่องน่ากลัวมากเช่นกัน

ความรู้สึกเสียวซ่าที่รู้สึกชัดเจนก็แย่มากเช่นกัน

ผมรู้สึกกังวลเหมือนบางอย่างกำลังจะตื่นขึ้นมา นั่นยิ่งแย่แล้ว

พูดอีกอย่างก็คือ ทุกอย่างเป็นเรื่องแย่

แต่ว่า、ก็คงน่าเสียดายเหมือนกัน、หากผมต้องกลับไปเป็นผู้ชายอีกครั้งพรุ่งนี้หรือวันถัดไปเน๊ะ

「อืมー……」

ผมกังวล

ผมอยู่ในร่างสาวน้อยที่แทบจะเปลือยกายหมดทั้งตัว、แต่ก็มีโอกาสที่จะเป็นแค่เพียงวันนี้วันเดียวเท่านั้น

แต่

「……………………………………」

เมื่อผมมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง、ก็พบว่าตัวเองไม่มีส่วนเว้าส่วนโค้งแบบผู้หญิงเลย

และแม้ว่าหุ่นแบบเด็ก ๆ จะถูกซ่อนไว้ใต้เสื้อเชิ้ตอย่างมิดชิดก็ตาม

เดิมทีเธอน่าจะเป็นเด็กสาวที่ควรได้รับความรักบริสุทธิ์、แต่กลับดูยั่วยวน

บางทีอาจเป็นเพราะใบหน้าที่ผ่านการร้องไห้、การหอบหายใจหนักหน่วง、และเหงื่อที่ออกเล็กน้อย รวมถึงเสื้อผ้า หน้าผมที่ดูยุ่งเหยิงไปหมด

หรือก็คือ、ลามก

เต็มไปด้วยความเซ็กซี่

แม้ว่าจะยังดูเป็นสาวน้อยเน๊ะ

เพราะแบบนั้นถึงได้แย่แล้ว

「……ช่วยไม่ได้ล่ะนะ……」

เอวผมบางเกินไปจนทั้งกางเกงในทั้งกางเกงหลุดกันหมด、ชายเสื้อก็ยาวถึงต้นขา

……นี่ที่เขาเรียกว่าเสื้อเชิ้ตเปลือยของผู้หญิงสินะ、ถ้ามีคนเห็นคงอันตรายเอาล่ะ……ไม่ต้องออกจากบ้านก็ไม่เป็นไรใช่ไหมเน๊ะ？

รูปลักษณ์นี้คงมีแค่เพียงในวันนี้เท่านั้น

ไม่มีอะไรมากกว่านั้นอีกแล้ว

ดีล่ะ

「……อ้างー、ความรู้สึกนี้มันช่าง……」

เวลาเดินทางไปเที่ยวที่ที่อากาศร้อน เช่น ที่บ่อน้ำพุร้อน、นั่นไง ความรู้สึกที่น่าตื่นเต้นเวลาเปลือยกาย เปลือยใจ จนทำให้หัวใจเต้นแรง、อืม

นั่นคือวิธีที่ผมใช้เพื่อพยายามระงับความตื่นเต้นของตัวเอง

อืม、ควบคุม ยับยั้งชั่งใจ

หากผมทำอะไรนั่นนี่、แบบที่เด็กผู้หญิงชอบทำจนสุด……หากกลับไปเป็นผู้ชายเมื่อไหร่ก็จะกลายเป็นปัญหาใหญ่ให้เดือดร้อนー、เน๊

◇

ผมยืนอยู่กลางห้อง、หลับตา และปลดปล่อยพลังเวทมนต์ออกมา

แผ่ขยายพลังเวทมนตร์

สกิลตรวจจับ

การใช้งานนอกดันเจี้ยนเป็นเรื่องยาก、แต่เมื่อชินแล้ว ก็จะพบว่าสามารถใช้ได้ง่ายจนน่าประหลาดใจเลยล่ะ

สำหรับคนทั่วไป、หากว่าอยู่ในช่วงอารมณ์ดี สิ่งที่พวกเขาจะทำก็คงเป็นการมองออกไปข้างนอกเพื่อดูว่ามีคนอยู่บนถนนข้างนอกหรือไม่、แต่ถ้าต้องเจออะไรแบบผม และมีความเชี่นวชาญในด้านการลอบเร้นกับการตรวจจับ ก็จะเข้าใจกันดีใช่ไหมเน๊ะ

หรือพูดอีกอย่างก็คือ ข้อเท็จจริงที่ไม่ได้เขียนไว้ในwikiหรืออะไรทำนองนั้น、บางทีทุกคนอาจจะกำลังซ่อนอะไรบางอย่างอยู่

เพราะมันมีประโยชน์หลาย ๆ อย่างล่ะนะ

สามารถนำไปใช้กับสิ่งที่ไม่ดีได้ด้วย

เพราะมันเป็นพลังที่หายาก เหตุนี้พวกเราจึงเก็บซ่อนเอาไว้ผ่านความสามัคคีเงียบ ๆ

「ฟู๊วーっ……」

หายใจเข้า

จิตสำนึกของผมขยายขอบเขตออกไป

――เพราะขยายตัวออกไป、ดังนั้นผู้ที่อยู่อาศัยในอพาร์ทเม้นท์เพียงไม่กี่คนจึงไม่อยู่บ้านกัน

คนเดินถนนโดยรอบ……２คน

ผมขยายออกไปอีก

……ไปจนถึงจุดที่อยู่ห่างจากบ้านด้วยการเดิน１０นาที、ตำแหน่งโดยประมาณเข้าใจได้ตามปกติ

แน่นอนว่าผมไม่ได้เข้าใจละเอียดแบบคนต่อคนแบบนั้น แต่เป็นทำนองว่า「แถวนี้ปกติจะมีอาคารแบบนี้อยู่、และมีผู้คนจำนวนมากมาย」

นี่มันเดาว่าเทียบเท่ากับชั้นหนึ่งของดันเจี้ยนเลยเน๊ะ

「หืม」

ผมยังหลับตาอยู่แบบนั้น、วางน้ำหนักตัวไว้บนผนังอย่างมั่นคง、เพื่อที่ร่างจริงของผมจะไม่จมหายไปไหน――มองออกไป、ให้มากขึ้นอีก

ขยายออกไปอีก

「―――――――――――――――」

◇

「ฟูฮ้าっ……」

พอรู้สึกตัวก็พบว่าตัวเองเริ่มหายใจอีกครั้ง ซึ่งดูเหมือนว่าผมจะหยุดหายใจไป

ดูเหมือนว่าผมจะตั้งใจมากเกินไปหน่อย

……หากมีอะไรแบบนี้เกิดขึ้น การตรวจสอบสถานะถือเป็นสิ่งสำคัญ

ผมลองขยายขอบเขตการค้นหาออกไปตามปกติเหมือนตอนอยู่ในดันเจี้ยน……แต่นั่น、เอ๊ะโตะ

หลังจากที่ได้ลองใช้แล้ว、ผมแปลกใจกับผลลัพธ์ที่ได้มาก、แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่เข้าใจจริง ๆ ก็ตาม……อาโน

เอ๊ะโตะ

……ตอนนี้、จิตสำนึกของผม、ไปถึงสถานีซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ ３０ นาทีด้วยการเดินอย่างไม่ลำบาก……？

……มันอะไรเนี่ย、น่ากลัว……？

นอกจากนี้、หากเพ่งสมาธิ……ก็เหมือนจะเห็นอะไรบางอย่างด้วย

「อ้าっ……เซーฟู๊ว……」

ผมเสียสมดุลโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วล้มก้นจ้ำเบ้า

แต่บางทีอาจเป็นเพราะว่าผมตัวเล็กและจุดศูนย์ถ่วงนต่ำ……ต้องเป็นอย่างงั้นแหละเน๊、ผมสูงแค่ประมาณครึ่งหนึ่งของตอนเป็นผู้ใหญ่นิหน่าเน๊、ดังนั้นถึงล้มก้นจ้ำเบ้า……ก็ไม่ได้เจ็บมากล่ะ

ที่จริงแล้วก็เกือบเป็นล้มหงายหลังกระแทกพื้นเลยล่ะ

ผมลุกขึ้นนั่ง、และสูดหายใจอีกครั้ง

「……ย๊าー、ไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถเห็นได้ไกลขนาดนี้……」

ร่างกายของตัวผม……อาจจะกลายเป็นสาวน้อยไปแล้ว、แต่ร่างกายที่แท้จริงของผมก็อยู่ที่นี่นแน่นอน、อยู่ในบ้านของผม

ผมตรวจสอบโดยการส่งเสียงและสัมผัสสิ่งของต่าง ๆ……จนโล่งใจในที่สุด

นอกจากนี้ใบหน้าของทุกคน……ว่าแล้วน่ากลัว……

อืม

เห็นไปซะแล้วล่ะ

โดยปกติแล้ว、ผมสามารถมองเห็นตำแหน่งของผู้คน รถยนต์ และอาคารเป็นเงาได้คร่าว ๆ เท่านั้น

นั่นคือปกติของเมื่อก่อน……แต่ตอนนี้ผมเห็นจนสมบูรณ์

จากการที่สายตาสั้นมาก เมื่อออกไปข้างนอกโดยไม่ใส่แว่นทุกสิ่งจึงดูนุ่มนิ่มฟูไปหมดจนกระทั่งเมื่อวานนี้ 「เหมือนผมอยู่ตรงนั้นเลย」……เน๊ะ

ยังไงดีล่ะ、รู้สึกเหมือนมีตัวผมอีกคนกำลังลอยไปมา ล่องลอยอยู่รอบ ๆ บริเวณนั้น

แปลกมากเลยล่ะเน๊ะ

ก่อนอื่นเลยคือ ยืนยันได้แล้วว่าต้องเกี่ยวข้องกับดันเจี้ยน

ยังไงดี พอเห็นแล้วก็เวียนหัวจัง……

……แต่ว่า、มะ、แค่นี้ก่อนดีกว่า

ขั้นต่ำ、ก็ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่า อย่างน้อยผมน่าจะสามารถเอาชีวิตรอดได้หากจำเป็นต้องเข้าไปในดันเจี้ยนล่ะมั้ง

ก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังผมเปลี่ยนจากผู้ชายวัยผู้ใหญ่มาเป็นสาวน้อย、ยังไงก็ตามดูเหมือนว่าทั้งเลเวลและสกิลที่ผมพัฒนาในดันเจี้ยนจะไม่ลดลงเลย

ไม่เพียงแต่จะไม่ลดลงเท่านั้น、แต่ดูเหมือนว่าอย่างน้อยทักษะการตรวจจับของผมจะได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นอย่างมาก

ถึงจะน่ากลัวนิดหน่อย、แต่ว่าบางทีอาจจะเหมาะสำหรับการป้องกันตัว ……รึเปล่านะ？

อืม

พอคิดไปแล้ว……ไม่ว่าจะอะไรก็ยังน่ากลัวอยู่ดี

อย่างที่ได้พูดไป、บางทีผมอาจจะยังสามารถหาเงินจากดันเจี้ยนได้ แม้ว่าจะกลายเป็นสาวน้อยไปแล้วก็ตาม

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ผมรู้ตัวแล้วว่าแบบนี้ผมจะสามารถหารายได้ทุกวันได้

ผมทำอาชีพระยะไกล

แม้ว่าจะไม่คุ้มค่าเท่าไหร่ แต่คุณสามารถเอาชนะมอนสเตอร์ซังด้วยปืนไรเฟิลได้

ปัญหาอื่น ๆ มีเพียงระยะการค้นหาและความเสี่ยงในการโจมตีแบบกะทันหัน、แต่ปัญหาเหล่านั้นก็ได้รับการแก้ไขเช่นกัน

ผมสามารถตรวจสอบความปลอดภัยได้ก่อนที่จะเข้าไปในดันเจี้ยนจริง ๆ ได้ด้วยซ้ำ

นี่เป็นการเก็บเกี่ยวครั้งใหญ่เน๊ะ

ผมรู้สึกสบายใจที่นี่、และอยากจะอยู่กับบริษัทปัจจุบันต่อไป、แต่หากสิ่งต่าง ๆ ยังคงเป็นแบบนี้ ผมก็ทำงานต่อไปไม่ได้เน๊……แถมดูเหมือนสาวน้อยมากกว่าเด็กผู้หญิง

นอกจากนี้ ยังมีข้อจำกัดเกี่ยวกับการใช้อีเมลหรือแชทเพื่อขอลาพักร้อนแบบได้รับเงินเดือน、ถึงจะยังมีวันลาโดยไม่ได้รับค่าจ้างจำนวนจำกัดที่ยังสามารถใช้ได้ หลังจากใช้เวลาจนหมดแล้วก็ตาม

หากเป็นการลาแบบได้รับเงินเดือน คุณอาจได้รับความคิดเห็นที่คอยจู้จี้ เช่น「คุณควรยื่นคำร้องตั้งแต่เนิ่น ๆ」、แต่หากหยุดยาวไปมากกว่านั้นล่ะก็เน๊……ต่อให้คุณจะเจ็บป่วย คุณก็ยังต้องติดอยู่กับคำถามที่ว่า「ถ้าอย่างนั้น คุณต้องมีใบรับรองแพทย์เน๊ะ」、นี่คุณทำได้แค่บอกว่า「ยุ่งยาก เลยจะลาหยุดสักวันล่ะกันก็พอ」

ผมรับโทรศัพท์ไม่ได้、และยิ่งบอกไม่ได้ด้วยว่า「แบบว่า พอตื่นขึ้นมาแล้ว ผมก็กลายเป็นสาวน้อยไปล่ะครับ เลยจะขอลาหยุด　ผมจะกลับไปทำงานเมื่อกลับมาเป็นผู้ชายครับ　ถึงจะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ก็ตามครับ」คงไม่ได้ใช่ไหมล่ะ

พูดอีกอย่างก็คือ、ผมจะถูกไล่ออกแน่นอน……อย่างช้าที่สุดภายในสิ้นเดือนนี้

……ถึงแม้ว่าผมจะไม่มีแรงจูงใจ、แต่ผมก็ได้สร้างตัวเองให้กลายเป็นหนุ่มแว่นที่จริงจังคนหนึ่ง……หรือบางทีผมอาจจะคิดแบบนั้นไปเอง แต่ผมเริ่มจะกังวลแล้วสิ

「ฟู๊ส……」

……ถึงคิดไปก็ไม่มีประโยชน์ นอกจากเสียเวลา

มะ、เนื่องจากยังเป็นวันหยุดพักร้อนแบบได้รับเงินเดือน、ก็ขอไปเที่ยวพักร้อนต่อไปตามปกติแล้วกัน

「คู๊ววว……」

ง่วงนอน

ไม่มีอย่างอื่นนอกจากอาการง่วงนอน

……งั้นสิน๊า、เด็ก ๆ นอนหลับเยอะมากล่ะเน๊

อืม

ช่วยไม่ได้

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

หากคุณคิดว่า「น่าสนใจ」「อยากอ่านอีก」「หรือต้องการสนับสนุน」、โปรดเปลี่ยนเครื่องหมาย 【☆☆☆☆☆】ที่ด้านล่าง ↓【★★★★★】ระดับสูงที่สุด ＆หากคุณยังไม่ได้ทำ โปรดบุ๊กมาร์กซีรีส์และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับตอนใหม่ล่าสุด การทำเช่นนี้จะเป็นกำลังใจให้ฉันจริง ๆ ทั้งความคิดเห็นสนับสนุนและติดตามจะทำให้ฉันมีความสุขจริง ๆ

กดได้ที่นี่ https://ncode.syosetu.com/n1479ik/135/

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ