ตอนที่ 121 การประชุมบรรพกาล Ⅵ

「……ก่อนอื่นเลย ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของพวกคุณนะ　เครสเซินท์จัง、พรินเซสจัง。　และ――」

「คุชิมะซ๊าง」

「คุชิมะซ๊างล่ะเน๊ะ」

「คุชิมะซ๊างสบายดีไม่ใช่เหรอ？」

「คุชิมะซ๊างตัวเป็น ๆ สินะ」

「รู้สึกแตกต่างเมื่อเห็นใกล้ ๆ……ดีย์เน๊ะ！」

「คุชิมะซ๊าง、ทำไมคุณไม่มาทางนี่แล้วหางานอื่นทำแทนที่จะทำงานที่แผนกความปลอดภัยสาธารณะที่น่าเบื่อล่ะ？」

「แก、หยุดดึงตัวเดี๋ยวนี้แล้ว、คุชิมะซ๊างเป็นของข้าเฟ้ย」

「อะ？」

「โอ้？　ทำไปแล้วสินะ？」

ณ ห้องมืด

ทุกคนต่างเธอคุชิมะ จิโฮะว่า、「คุชิมะซ๊าง」อย่างพร้อมเพียง

「……ฉัน、คุชิมะก็ใช่อยู่หรอกค่ะ……แต่ว่าวิธีการเรียกแบบนั้น、ทุกท่านในคอมเมนต์……」

「มุมุ、นั่นเป็นโค้ดเนมที่ชัดเจนมากใช่ไหมล่ะ？」

「……ถ้าลองคิดดูดี ๆ แล้วก็กลายเป็นที่รู้จักไปทั่วโลกแล้วเน๊ะ、คุชิมะซ๊าง……」

「คุชิมะซ๊างisเทพธิดาเน๊ะ……」

「นี่คือเทพธิดาสินะ……」

「ฮารุจังเป็นนางฟ้า และคุชิมะซ๊างเป็นเทพธิดา……จินตนาการที่เป็นจริง……！」

「กับเรื่องเช่นนั้น、กรุณาหยุดได้ไหมคะ ……？　จะว่าไปแล้ว、เรื่องนี้……นี่คือะไรกันแน่คะ？」

ห้องใต้ดิน

เมื่อกองทัพสหรัฐอเมริกาเข้ายึดพื้นที่ใกล้ทางเข้าดันเจี้ยน、ปลายทางการส่งต่อจึงถูกกำหนดเป็นโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

ดังนั้น、มิคาสุกิ เอมิ ปรากฏตัวขึ้น、หลังจากถูกบังคับส่งตัวไปที่นั่นอย่างกะทันหัน

แม้ว่าเธอจะไม่พบตัวลิลี่ซึ่งน่าจะ「ถูกเคลื่อนย้ายทันทีตามหลังเธอ」แต่ก็เห็นชัดว่าสายรัดข้อมือของเธอเริ่มทำงานในเวลาเดียวกัน จึงได้ข้อสรุปว่าเธออาจถูกย้ายไปยังศูนย์อพยพอื่น

ขณะที่เธอกำลังจะได้รับการปฐมพยาบาลจาก、คุชิมะ จิโฮะ……หรืออย่างน้อยก็คิดอย่างนั้นจนถูกเรียกตัวโดย「ปฐมกาล」、「อะ、คุชิมะซ๊างเองก็มาด้วยกันนะ」、เธอก็ถอนหายใจให้กับคำสั่งที่ไม่ค่อยซีเรียสตามปกติ

นอกจากนี้จิโฮะเอง、ก็ยังได้รับคำสั่งเร่งด่วยจาก「ผู้บังคับบัญชาโดยตรง」ซึ่งมักจะโดนข้ามขั้นตอนเสมอเมื่อถึงเรื่องของฮารุ、ดังนั้นเธอจึงปฏิบัติตามโดยไม่ลังเล

สมาชิกตามปกติก็อยู่ที่นั่น……ซึ่งกลับมาอยู่ในอารมณ์ดีอีกครั้งหลังจากไม่ได้นอนมาทั้งคืน、นอกจากนี้ ยังเป็นการรวมตัวกันของปฐมกาลที่ไม่สามารถแยกแยะระหว่างความเป็นจริงกับอินเทอร์เน็ตได้อีกต่อไปเนื่องจากมีการทำงานผ่านทางออนไลน์อย่างต่อเนื่อง

「ม๊า、ตอนนี้ก่อนอื่นก็ต้องจัดการเรื่องโค้ดเนมของจิโฮะจังให้เสร็จกันเถอะ」

「ขอโทษเน๊……ในช่วง２สัปดาห์ที่ผ่านมา、นี่มันยุ่งมากจริง ๆ เน๊　ลำบากสำหรับร่างกายที่แก่ชราจริง ๆ เน๊」

「อาโน๊……ไม่สิ、ไม่เป็นไรหรอกค่ะ……」

「เรื่องนั้น……ช่วยบอกฉันได้ไหมคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น？」

「ได้สิ　พวกเครสเซินท์จังทำงานหนักมากจริง ๆ เน๊」

「ฉันจะให้บทเรียนพิเศษเอง！」

――เหมือนปกติ、เต็มไปด้วยความขี้เล่นจนดูไม่เข้ากับรูปลักษณ์หรือตำแหน่งเลย

แต่、เมื่อถึงเวลาเช่นนี้ ก็พอทำให้รู้สึกสบายใจมากขึ้นเล็กน้อย

「……เครสเซินท์……？」

「……ต่อไปเข้าใจแล้วค่ะ」

――แต่ฉันหวังจริง ๆ ว่าคุณจะเลิกทำแบบนั้น……โดยเฉพาะตอนนี้、สิ่งแรกที่ฉันต้องการคือให้คนที่รู้จักที่รู้เรื่องทั้งหมด……

ด้วยเสียงถอนหายใจ、ทั้ง２ก็ทำตามคำสั่ง และนั่งลงที่โต๊ะกลม

เอมิเข้าใจที่ทางดีอยู่แล้ว、แต่จิโฮะยังรู้สึกสงสัยมากจนหวาดระแวง

「ก่อนอื่นเลย พวกเราคือ『ปฐมกาล』ล่ะน้อ」

「เอ๊ะ……อะ、อาโน、ประธานซังกับ、ทางนี้……」

「……จิโฮะซัง、ไม่จำเป็นต้องจำทุกคนในทีเดียวก็ได้　อย่างไรก็ตาม คุณเพียงแค่ต้องเข้าใจว่า、พวกคนที่ก่อให้เกิดความวุ่นวายในส่วนคอมเมนต์ก็อยู่ที่นี่ด้วย」

「เครสเซินท์จัง、คุณโกรธฉันรึเปล่า？」

「……ฉันแค่เหนื่อยค่ะ」

「ต้องอย่างงั้นแหละเน๊、พึ่งผ่านการต่อสู้ครั้งใหญ่มาเอง　ไม่มีเหตุผลที่จะถามแบบนั้นเลย……」

เอมิ、เริ่มอธิบายสถานการณ์โดยย่อ

「……นั่นคือทั้งหมดที่ทราบค่ะ、เอมิซังด้วย……」

「งั้นรึ……น่าเสียดายเน๊ะ……」

「ยังไงก็เถอะ เครสเซินท์จัง……เอมิจังเองก็เป็นสมาชิกของปฐมกาล ของพวกเราเช่นกัน」

「ใช่ใช่、เป็นสหายที่เคยทำงานร่วมกัน」

「เอ๋　……………………………………」

……แก๊ง

จิโฮะ、ขยับเก้าอี้ที่เธอพึ่งนั่ง……ออกห่างจากเอมิโดยไม่รู้ตัว

「ดะ、เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่แบบนั้น！　ไม่ใช่เพราะความวิปริตนะ！　ฉันก็โดนด้วยเหมือนกัน！！　เชื่อฉันสิ！」

「ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ……」

เมื่อพูดถึงปฐมกาล、ความคิดแรกของจิโฮะคือความหลงใหลที่มีต่อฮารุ

ถึงแม้เขาจะบอกว่า「ไม่เป็นไรครับ」、แต่คุณสามารถบอกได้จากสีหน้าของเขาว่ายังคงตกใจอยู่ดี

เอมิพยายามอย่างสิ้นหวังที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอให้、จิโฮะเห็น

◇

「นี่เป็นการตัดสินใจตามอำเภอใจของกองทัพสหรัฐฯ ที่ประจำการอยู่ในประเทศ……ถึงจะมีการประกาศให้ทราบแบบนั้น、แต่ยังไงก็เป็นการกระทำที่เป็นไปตามคำสั่งของประธานาธิบดีเน๊ะ」

「กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันเป็นการกระทำที่ดำเนินการโดยกองทหารสหรัฐฯ……ตามความประสงค์ของสหรัฐฯ」

――ก่อนหน้านี้、บางทีคงเพื่อคลายความตึงเครียดของพวกฉัน……ไม่สิ、เพราะเป็นเหมือนปกติอยู่แล้ว ดังนั้นบางทีพวกเขาอาจจะไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยก็ได้เน๊ะ

แต่ว่า、ไม่เคยคิดว่าสหรัฐอเมริกา……ประเทศ、มหาอำนาจ

「เรื่องนั้น……」

「……ไม่ว่าคณะมนตรีความมั่นคงจะเข้มงวดขนาดไหน……ถึงจะพูดไป、แต่หากเป็นการดำเนินการทางทหารแล้วล่ะก็」

「ถูกต้อง　นอกจากนี้ เพราะมีการออกอากาศจากมุมมองฝั่งทางทหารด้วย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมุมมองจากฝ่ายพลเรือน、สถานการณ์ดังกล่าวจึงเป็นที่ทราบกันทั่วโลกแล้ว　ประเทศสหรัฐอเมริกา、จะไม่สามารถให้คำอธิบายใด ๆ ได้ในเร็ว ๆ นี้」

「พวกเขาอาจจะต้องเฝ้าระวังเรื่องนี้ในการปฏิบัติการทั้งหมดในอนาคต、เน๊ะ」

「แต่เดิมทีแล้ว พวกเขามีแผนว่าจะดำเนินปฏิบัติการทางทหารทันที หลังจากที่กองทหารจากประเทศหลัก ๆ เดินทางมาถึงแล้ว　ทว่า、เรื่องนั้นเอง……เนื่องจากการวางแผนของประเทศบ้านเกิดของพรินเซสซึ่งขณะนี้ไม่อยู่ที่นี่、คาดว่าจะเกิดการล่าช้าไปสองสามวัน」

――ในขณะที่พวกฉันกำลังพยายามพิชิตดันเจี้ยน、สถานการณ์โลกกลับกลายเป็นเรื่องช่างน่าตกใจจนเกือบไร้สาระอย่างยิ่ง……

「เข้าใจแล้วค่ะ……ความรู้สึกนั้น」

「……นั่นสิน๊า、จิโฮะด้วยสินะ」

「ใช่　ฉันเองตอนที่กลับมาเมื่อไม่กี่วันก่อน……ก็เห็นทหารสหรัฐยืนอยู่ตรงหน้าฉัน　ถึงตอนนั้นโลกก็เปลี่ยนแปลงไปมาก、จนฉันรู้สึกเหมือนอุราชิมะ ทาโร่」

จู่ ๆ ก็มีมติคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ และดันเจี้ยนก็กลายเป็นภัยคุกคามมากจนสหประชาชาติต้องเข้ามาควบคุม・จัดการ

เพื่อจุดประสงค์ดังกล่าว กองกำลังทหารจากประเทศต่าง ๆ จึงกำลังถูกส่งมา

……ท่ามกลางเหตุการณ์ทั้งหมดนี้、จู่ ๆ วันนี้เอง――จากการสนทนากันระหว่างทหารชั้นผู้น้อย、มีการตัดสินใจชิงโจมตีดันเจี้ยนก่อน、และได้ดำเนินการไปแล้ว

「เรื่องพรรค์นั้น……」

「ที่จริง、ฉันก็ไม่คิดว่าจะมาถึงขนาดนี้เน๊……」

「อืม。　นี่นะ、ฉันคิดว่านี่จะเป็นเรื่องใหญ่ในอเมริกาด้วยจริงไหม？」

「จริง ๆ เลย、ความพยายามของเราในการโน้มน้าวสมาชิกสภากลับกลายเป็นหายนะอย่างสิ้นเชิงเน๊ะ」

「ยังไงก็ตาม、นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนี่ถึงเป็นหัวข้อที่เหมาะสมที่สุดในการตามล่าประธานาธิบดีล่ะ　คุณจะได้รับสิ่งที่คุณสมควรได้รับไงล่ะ」

「ถึงจะพูดแบบนั้น、มิสไซล์ถูกใช้แล้ว――แต่ก็ยังไม่มีการประกาศอย่างเป็นทางการ　เห็นได้ชัดว่า『อาวุธใหม่ที่ใช้ทำลายดันเจี้ยนโดยเฉพาะ』ได้เปิดตัวแล้ว、นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น」

สิ่งที่ปรากฏบนพาแนลกลางคือ……หลุมดำขนาดใหญ่ที่แผ่ขยายออกเบื้องหน้าซึ่งเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วนับจากนั้น

หลุมขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นก้น、「เจาะไว้ภายในบริเวณที่เคยมีดันเจี้ยนตั้งอยู่」

「โชคยังดี、ที่ใบหน้ายามหลับของฮารุจังกับรุรุจังไลฟ์สดออกมา」

「บุฟู๊ว！？」

「……เอ่อ 、ในน้ำเสียงจริงจังนะ……เอ่อนั่น、ทั้ง『ฮารุจัง』ทั้ง『รุรุจัง』……」

「ไม่พอใจสิเน๊ะ？」

「เปล่าค่ะ……ไม่มีปัญหา……」

――แม้จะได้รับเชิญมาสักพักแล้ว、กะแล้วว่ายังไงกับคนพวกนี้、ฉันก็ไม่เข้ใจจริง ๆ……

จิโฮหัวเราะให้กับแก็ป、ของชายชราท่าทางจริงจังก่อนหน้านี้、เมื่อพวกเขาเริ่มเรียก「ฮารุจัง」ออกมา

ถ้าเอมิชินมากกว่าสักนี้หน่อยก็คงจะดี、แต่คุชิมะ จิโฮะ ซึ่งได้สัมผัสกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าปฏมกาลงแรก ยังคงลังเลอยู่

「ใบหน้าหลับใหลอันล้ำค่าของฮารุจังกับรุรุจังยังคงไลฟ์สดอยู่、ดังนั้นไม่ใช่แค่พวกเราเท่านั้น แต่ผู้ชมสตรีมทุกคนต่างก็รู้ว่าพวกเธอทั้งคู่ยังปลอดภัย　นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าจะสว่างมาก、ดังนั้นน่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งที่เปิดโล่งมากกว่าดันเจี้ยน」

「เราได้รับการรายงานสดจากศูนย์อพยพภาคพื้นดิน、เข้าใจว่าผู้ได้รับบาดเจ็บทั้งหมดเป็นเพียงผู้บาดเจ็บเล็กน้อย　ดูเหมือนจะพักหายใจได้แล้วเน๊ะ」

「มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหน」

「พรินเซสจังเน๊……」

「ทั้งเกือบจะในเวลาเดียวกันกับเอมิจัง……」

「แต่」

「ยังไงดียังกับโดนลักพาตัวไป」

「เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้」

「ต้องจัดการ？　ต้องจัดการ？」

「ต้องจัดการคนー」

「ช๊ายー」

「……เอ๋โต๊ะ、พรินเซส？」

「……หมายถึงลิลี่ซังค่ะ、จิโฮะ……」

「……ทำไมเป็นพรินเซส……ไม่สิ、ยังไงดีรู้สึกยังกับเข้าใจขึ้นมาแต่……」

「ฉัน、『เครสเซินท์』ล่ะค่ะ？」

「……อ้า……」

◇

เวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง、หลังจากที่พวกเธอได้รับเชิญ

จากข้อมูลที่แลกเปลี่ยนกันผ่านหน้าจอไลฟ์สดและSNSต่าง ๆ 、พบว่าทุกคนที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงดันเจี้ยน、ได้รับการยืนยันว่าปลอดภัยแล้ว

รวมทั้งเอมิซึ่งพึ่งกลับมาไม่นานมานี้、ฮารุกับรุรุก็ยังคงไลฟ์สดการนอนหลับของพวกเธออยู่ ……ส่วนตำแหน่งที่ตั้งไม่มีใครล่วงรู้ แต่ทราบแน่แล้วว่ายังคงอยู่ภายในดันเจี้ยน、และยังสามารถสรุปได้ว่าชีวิตของพวกเธอไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายใด ๆ ทั้งสิ้น

ทว่า、สิ่งที่ยังคงอยู่ก็คือ

「แล้วที่พักอื่นละคะ？」

「ไม่เลย　เธอ、อันดับแรกเลยสายรัดของมือของทางนี้……โฮร่า」

「อ้า、ตอนที่ได้รับความช่วยเหลือโดยฮารุจัง……」

「ดูเหมือนว่าเธอจะนำเอาของสำรองจากประเทศของตัวเองเข้ามาด้วย、เพื่อความปลอดภัย　โดยปกติแล้ว ไม่อนุญาตให้ทำอะไรแบบนี้、เพื่อให้สามารถตรวจสอบความปลอดภัยของใครก็ตามได้เน๊ะ」

「……ถ้างั้น、หรือว่าบางที」

「ใช่　ตอนนี้เธออาจจะอยู่ในจุดเกิดใหม่ในประเทศของเธอแล้วเน๊ะ」

「ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงไม่ติด……ไม่สิ、บางทีอาจจะเป็นการเซ็นเซอร์……」

ในขณะนี้การเคลื่อนไหวของกองทัพสหรัฐฯ ได้หยุดชะงักลง、และพวกเขาได้รับคำสั่งเพียงให้รักษาสันติภาพรอบดันเจี้ยนเท่านั้น…… และในขณะที่พวกเขาปฏิบัติตามคำสั่ง、พวกเขาก็ดูเหมือนจะปฏิบัติตามคำสั่งของตำรวจของประเทศด้วยเช่นกัน

และคืนนั้นก็เงียบสงบเกินไป、จนฝนกำลังตกในดันเจี้ยน

「……รุรุ、ฮารุ」

「ลิลี่ซังเอง、ก็น่ากังวลเน๊ะ……」

ภายในห้องใต้ดิน

พาแนลกลางที่ใหญ่ที่สุด、แสดงภาพระยะใกล้ของใบหน้ายามหลับ และการหายใจของฮารุ

ทุกคน ณ ที่แห่งนั่น……แม้ว่าจะมีระดับที่แตกต่างกันไป、แต่พวกเขาก็ใช้เวลาทั้งคืนโดยจ้องมองร่างที่หลับอยู่ของคนที่ทำให้พวกเขากังวลใจมากที่สุด、จนนอนไม่หลับทั้งคืน

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 121

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/121/

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณธัชชัย คิ ธ.เกียรตินาคินภัทร X-8262 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ