ตอนที่ 134 ความรักและความเกลียดชัง

 

หากแม้แต่สุนัขยังเดินหาไม้ได้、ถ้าสาวสวยลึกลับจะรับสาวสวยไว้ก็ไม่มีปัญหา

 

แม้ว่าจะเป็น、สาวสวยที่มีใจให้ฉันมากมายก็ตามค๊า

 

『ฉันคิดว่ามันเหมือนกับการพกระเบิดเวลาสินะ』

 

หากเป็นสาวสวยก็ย่อมเป็นระเบิดอันเร้าร้อนล่ะ！

ฉันจะรับระเบิดทุกลูกด้วยร่างกายของฉัน ไม่ให้เหลือแม้แต่ลูกเดียวเน๊＾＾

 

『รับทั้งหมด！？ กะแล้วว่าต้องเป็นฝ่ายรับไม่ใช่รึไงกัน！』

 

แม่คนนี้ช่างน่ารำคาญจริง ๆ เจ้าค๊า

 

「……เน๊、น่าจะปล่อยให้เธอเดินเองได้แล้วไม่ใช่รึไง？」

 

ครัมจังพูดขึ้นจากข้างหลังฉัน、ด้วยอารมณ์ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

รู้สึกเหมือนกบที่เท้าของฉันก็มีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยสิเจ้าค๊า

พูดตามตรง ฉันก็กลัวเหมือนกันน่ะ 、เพราะพวกมันแต่ละตัวคือระเบิด

 

『โฮร่า ระเบิดไงล๊า、จงรับมันไว้ทั้งหมดสิ』

 

ระเบิดจริงมันคนละเรื่องกันจริงไหมย๊า

 

「อิย๊าー、ฉันยังเดินไม่ไหวล่ะน๊าー ขอโทษเน๊、โซลเซียลา」

 

รินกะจัง、ยิ้มอย่างสดใสในอ้อมแขนของฉัน

 

ฉันรับตัวรินกะจังไว้ได้ระหว่างที่เธอร่วงลงมา、แต่ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บที่ขาและเดินไม่ได้

 

ด้วยเหตุผลนั้นเอง、เมื่อฉันในตอนนี้เป็นสาวสวย ฉันจึงสามารถอุ้มรินกะจังไว้ในอ้อมแขนราวกับอุ้มเจ้าหญิงได้เจ้าค๊า

สาวสวย！ ไงล่ะ！

 

『อืมー、ไม่มีความผิด！』

 

วันนี้กฎหมายก็ช่างยุติธรรมล่ะค๊า

 

「ชิ……โซลเซียลา、ฉันจะอุ้มยัยนั่นเอง」

 

「เอ๋ー、เรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอก อย่าฝืนตัวเองสิ ไม่เป็นไรไม่เป็นไร、ฉันขอรับน้ำใจของเธอไว้ก็พอ」

 

「ห๊ะ？」

 

ดูซะสิ ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง

สาวสวยสองคนกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดเพื่อแย่งชิงสาวสวยลึกลับกันล๊า

ทำท้องไส้ฉันปวดมากเลย  ฉันรู้สึกเสียใจแทนสาวสวยสองคนนั้นมากเลยค๊า

 

ฉันอยากบอกพวกเธอว่า、อย่าสู้กันเพื่อแย่งฉันเลยเน๊

 

『ดีล่ะ、ได้เวลาหมายเลข０แล้ว』

 

กำลังพยายามเปลี่ยนที่นี่ให้เป็นสนามรบรึไงย๊า？

แน่นอนว่าไม่มีทางเจ้าค๊า

 

「เธอคงคิดไม่ถึงหรอกว่า、โซลเซียลาเหนื่อยจากการต่อสู้กับเทวทูตแล้วขนาดไหน ดังนั้น、เงียบซะ、แล้วจงปล่อยให้ฉันอุ้ม」

 

เสียงกบร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ

ชั่วขณะหนึ่ง、ฉันนึกถึงฉากค่ำคืนในชนบทขึ้นมาในใจ

 

ใช่แล้ว、ไปชนบทในฤดูร้อนนี้กันเถอะเจ้าค๊า

ที่ที่มีทุ่งนา、และแม่น้ำที่สวยงามน่าจะดี……

 

พอถึงที่นั่นฉันจะสวมวันพีชขาว、และเล่นเป็นสาวสวยลึกลับล่ะค๊า

มาสร้างความทรงจำช่วงฤดูร้อนให้กับเด็กๆ ที่บังเอิญไปเยี่ยมบ้านปู่ย่าตายายกันเถอะเจ้าค๊า

 

『จะทำลายเด็กที่ไม่มีทางสู้อีกแล้วงั้นรึย๊า！ ต้องการทำบาปอีกซะกี่ครั้งถึงจะพอใจกัน！』

 

ใครบอกว่ามีแต่เด็กผู้ชายเท่านั้นกัน？

 

『ว่ายังไง……นะ……！』

 

ขณะที่ฉันกำลังคิดถึงวันหยุดฤดูร้อนแบบนั้น、รินกะจังก็หายวับไปจากอ้อมแขนของฉันทันที

เมื่อมองไปด้านข้าง、ฉันก็เห็นครัมจังที่กำลังทำหน้าบูดบึ้งอุ้มรินกะจังไว้บนฝูงกบ

 

นั่นคือระเบิดใช่ไหไมเน๊？

 

「ปล่อยฉันเถอะー！ โซลเซียลาช่วยด้วยー！」

 

「หนวกหู อย่าสร้างปัญหาให้โซลเซียลาให้มากนักสิน๊า」

 

「……ตั้งแต่เมื่อกีแล้ว、เธอเป็นอะไรกะบโซลเซียลากัน？」

 

รินกะจังจ้องเขม็งไปที่ครัมจังขณะที่โดนกบอุ้มอยู่

ในตอนนั้นเอง、ครัมจังก็พูดด้วยสีหน้าพึงพอใจอย่างเหลือเชื่อ

 

「ฉัน、คือคนที่เข้าใจโซลเซียลาที่สุด โอเค？ เข้า・ใจ・แล้ว・ใช่ไหม！ เข้าใจไหม？」

 

「เธอเหรอ？ ……ฟุ」

 

รินกะจังส่งเสียงฮึดฮัด

โอ๊ย หยุดนะ รินกะจัง！สิ่งที่อยู่ใต้ตัวเธอนี่มันระเบิดของแท้เลยนะเจ้าค๊า！

 

「…………มาーจัง」

 

「จงหยุดซะ、ครัม」

 

ต้องหยุดไว้ให้ได้เจ้าค่ะ

สาวสวยไม่ควรทำร้ายสาวสวย

 

「……รอดไปเน๊ะ」

 

「ถ้างั้นก็โล่งอกไปทีค่ะ อะ、ฉัน รินกะเน๊ะ อากากิริ รินกะ เพื่อนและพันธมิตรของโซลเซียลา เข้าใจไหม？ ต่างจากคุณ、ฉันกำลังร่วมมืออย่างเท่าเทียม ไม่ใช่ทำตัวเหมือนแค่คนคอยสนับสนุน」

 

ทำอย่างงั้นเหรอ……？

ม๊า หากสาวสวยพูดเช่นนั้นก็เป็นเช่นนั้นแหละเจ้าค่ะ……

 

「เช่นนี้เอง เห้ー」

 

「…….ถ้าคุณมีอะไรจะพูด ทำไมไม่พูดให้ชัดเจนกว่านี้ล่ะ？ เข้าใจ（หัวเราะ）ซัง」

 

「ยัยนี้……！」

 

รินกะจังเก่งกว่าในการต่อสู้ด้วยวาจาสิน๊า？

หรือพูดอีกอย่าง、ครัมจังมีความต้านทานต่อการยั่วยุต่ำ

 

『ไม่ใช่ ไม่ใช่ว่าเธอมีความต้านทานต่อการยั่วยุต่ำ แต่เมื่อไหรมีโซลเซียลาเข้ามาเกี่ยวข้อง、ความคิดของเธอจะหันเหออกจากการป้องกันและมุ่งไปที่การโจมตีที่ก้าวร้าวมากขึ้น ในขณะเดียวกัน、เธอก็เป็นสาวสวยที่มีคุณสมบัติเป็น「ฝ่ายรับ」แม้จะไม่เทียบเท่าถึงขั้นเดียวกันกับโซลเซียลาก็ตาม เธออ่อนแอเมื่อถูกกดดัน、ดังนั้นจึงสามารถพูดได้อย่างปลอดภัยว่ารินกะเป็นคู่ต่อสู้ที่เลวร้ายเน๊』

 

ขอบพระคุณมากเจ้าค๊า、ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวซังผู้เชี่ยวชาญ

 

『ประทับใจไหมล่ะ？』

 

อย่าจู่ ๆ กลายเป็นคนไร้ประโยชน์ก็พอน๊า 

 

「……จะ、จะว่าไปแล้ว、อย่างแรกเลยทำไมหล่อนถึงร่วงลงมาที่นี่ได้ล่ะ？」

 

ครัมจังพยายามหาจุดอ่อนและเรียบเรียงคำพูดออกมา

นั่นเป็นสิ่งที่ฉันอยากรู้เหมือนกัน ดังนั้นมันจึงเป็นคำถามที่ดีค๊า

 

「ฉันบอกเรื่องนี้กับคนนอกไม่ได้หรอกน๊า แน่นอนว่า、โซลเซียลารู้แล้วจริงไหม？」

 

เอ๋！？

 

「……ใช่、แน่นอน จริง ๆ เลย、คุณชอบทำอะไรบ้า ๆ อยู่เรื่อยเลยเจ้าค่ะ」

 

「เพราะว่ามันจำเป็นจริง ๆ เน๊ะ」

 

แย่แล้วเจ้าค๊า、การสนทนาดำเนินต่อไปโดยที่ฉันไม่รู้ตัว

 

『แล้วจะไปโกหกทำไมล่ะย๊ะ……』

 

ก็ช่วยไม่ได้นิหน่า ก็เป็นสาวสวยลึกลับไงเจ้าค๊า

สาวสวยลึกลับ、ต้องรู้ทุกสิ่ง 

นั่นเป็นเรื่องปกติค๊า！

 

「……ช่วยเล่าให้ครัมด้วย ตอนนี้เธอเองก็ไม่ใช่คนนอกแล้วเจ้าค่ะ」

 

「โซลเซียลา……！」

 

ทันใดนั้น ท่าทางของครัมจังก็สดใสขึ้น、ในขณะที่ท่าทางของรินกะจังก็ดูงอนอยู่ครู่หนึ่ง

 

ทำไมคนหนึ่งถึงหงุดหงิด ส่วนอีกคนถึงยิ้มกันเจ้าค๊า？

พวกคุณทั้งคู่ควรหัวเราะสิ

 

『เธอพูดอะไรน่ะ เธอสนุกกับสถานการณ์นี้เหรอ』

 

ก็สนุกอยู่หรอก……แต่ฉันรู้สึกผิดมากกว่าอะไรทั้งหมด……！

ฉันอยากให้หัวเราะได้ทั้งสองคน

 

「ม๊า、ถ้าเธอไม่รังเกียจน่ะ」

 

พอพูดจบ รินกะจังก็เริ่มเล่าให้ฟังว่าเธอมาที่นี่ได้ยังไง

มันเต็มไปด้วยคำพูดที่ยาก ๆ、ฉันจึงแทบจะตามไม่ทันล๊าเจ้าค๊า

 

สรุปสิ่งที่รินกะจังพูดก็คือ、ดูเหมือนว่าสนธยาสีเงินจะลงมือทำอะไรบ้างอย่างอีกแล้ว、เธอเลยต้องไปหาหลักฐานมาให้ได้

 

「――แล้ว、คุณก็ถูกพบ และโดนโยนลงมาที่นี่สินะ」

 

น่าแปลกใจที่ยังมีชีวิตอยู่ล่ะเจ้าค่ะ

ไม่สิ、ถ้าฉันไม่รับเธอไว้ก็คงจะตกลงมาตายไปแล้วล่ะมั้ง 

 

「แต่จริง、สุดก็โดนเจอตัวเสียได้」

 

「เพราะมันคาดเดาไม่ได้ไงคะ！ จ๊า แล้วคุณคาดเดาได้ไหมว่าประธานสภานักเรียนของโรงเรียนคิโซจะกระโดดออกมาจากกำแพงทัน？คุณจะทำยังไงถ้าคุณถูกพาตัวไปและถูกจับเป็นตัวประกัน！」

 

「……เรื่องนั้น、เอ๊ะโตะ……ขอโทษ」

 

เกิดอะไรขึ้นถึงทำให้ต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

แม้จะได้ยินก็ไม่เข้าใจล่ะเจ้าค๊า

 

「จะว่าไปแล้ว、ฉันได้รู้จักกับหญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าเนมเลสด้วยค่ะ」

 

「っ！？ ……เหรอ」

 

ฉันตกใจกับชื่อที่หลุดออกมาจากปากของรินกะจัง

แม่นั่นเป็นใครกันแน่

 

「เธอเป็นใครกันแน่……？」

 

「ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันผิดปกติสิ้นดี」

 

「ฟู๊วー ถ้าอย่างงั้น、คุณรู้จักเธอไหม」

 

「……ฉันไม่มีไอเดียเลยเจ้าค่ะเน๊ะ」

 

รินกะจังจ้องมองมาที่、ใบหน้าของฉัน

เธอคงพยายามอ่านจากสีหน้าของฉันว่าฉันกำลังโกหกหรือเปล่าเน๊ะ

 

ฮ่าๆๆๆ、น่ารักจังเจ้าค๊า！

อย่าประมาทกล้ามเนื้อใบหน้าของสาวสวยลึกลับคนนี้เด็ดขาดค๊า！

 

「เนมเลสอีกแล้วสินะ……ช่างน่ารำคาญจริงเน๊ะ」

 

「เธอก็รู้จักเหมือนกันเหรอ」

 

「อืม」

 

ครัมจังตอบกลับพองโตด้วยความภาคภูมิใจ

　

「พูดไปแล้วหรือก็คือ、พวกฉันเองก็ยังไม่รู้รายละเอียดเหมือนกัน」

 

「นั่นสิเน๊ะ」

 

 

ก็อย่างที่คิดนั่นแหละครัมจังสบตากับฉัน、ราวกับจะบอกว่าเธอกำลังแบ่งปันข้อมูลกับฉัน

 

「ทว่า、คราวหน้าที่เราเจอกัน ฉันจะไม่แสดงความเมตตาอีกแล้วเจ้าค่ะ……ฟุๆๆๆ、ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นเด็กคนนั้นร้องไห้เน๊ะ」

 

「……อืม คราวหน้ามาจับเธอกัน ฉันจะช่วยเอง」

 

ทันใดนั้น เธอก็คว้ามือขวาของฉันไว้

ฉันเกือบจะร้องออกมาเหมือนนางเอก、แต่ฉันรับมันไว้อย่างใจเย็นและส่ายหน้ากลับ

 

「นะ……！？」

 

「มีอะไรกันเหรอน๊า、ผู้ช่วยจัง（หัวเราะ）」

 

「มะ、ไม่มีอะไรหรอก？ ……อะ、จู่ ๆ ก็รู้สึกลุกขึ้นมาได้ทันทีเลยー！เดาว่าคงเป็นเพราะความสามารถในการรักษาของนักสำรวจสิเน๊ー！」

 

รินกะจังพูดแบบนั้นแล้วกระโดดลงจากบนตัวมาーจัง、จากนั้นก็มายืนข้าง ๆ ฉันทางด้านซ้าย

เอ๊ะ、ขาไม่เป็นไรเหรอเจ้าคะ？

 

『มีแค่เธอเท่านั้นแหละ、ที่คิดจริงจังนั้นจริง ๆ』

 

แน่นอนว่าเป็นเรื่องธรรมดาอยู่ที่จะเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของสาวสวยเจ้าค๊า！

 

「……เดี๋ยวสิ、ทำไมหล่อนเองถึงจับมือกันล่ะย๊ะ」

 

「เพราะว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไงล่ะ เน๊ー」

 

「……จะฝั่งไหนก็ช่วยปล่อยมือก่อนได้ไหม」

 

「「ไม่เอา」」

 

「ระ…………เหรอ」

 

สาวสวยลึกลับไม่อาจปฏิเสธอย่างหนักแน่นได้

และฉันก็สลัดมือเธอออกไม่ได้เช่นกัน

แต่ว่าแบบนี้ฉันก็หยิบอาวุธออกมาไม่ได้นะสิค๊า、จะทำยังไงดี？

ถ้าเทวทูตโผล่มาอีกครั้ง จะทำยังไงดีเจ้าค๊า？

 

『ฉันไง、ฉันพร้อมลุยเสมอ！ ฉันจะเอาชนะเทวทูต、แล้วค่อยทำลายความรู้สึกของสองคนนั้นทีหลัง！』

 

ฉันบอกให้หล่อนหยุดแล้วไม่ใช่รึไงย๊า

 

มือทั้งสองข้างของฉันถูกพันธนาการด้วยสาวสวยจนทำอะไรไม่ได้เลยเจ้าค๊า

 

ฉันเดาว่าการต่อสู้ในศึกชิงดินแดนกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วสินะ

 

หลังจากการต่อสู้ในศึกชิงดินแดน、ฉันอยากให้โทรัคคุงได้เห็นศพของเทวทูต ดังนั้นฉันจะรออยู่ที่นี่จนกว่าจะถึงเวลานั้น

 

『ฉันอยากให้เธอช่วยเก็บศพของเทวทูตไว้ในพื้นที่ขยายได้ไหม เธอจะโอเคกับเรื่องนั้นไหม？』

 

ไม่เป็นไร

พูดตามตรง、มันดูเหมือนหัวกวางล่ะ เหมือนแบบที่เห็นได้ในบ้านคนรวย ฉันเลยชอบมันเจ้าค่ะ

ฉันขอเอาไปโชว์ในห้องได้ไหม？

 

『ฉันขอปฏิเสธเด็ดขาดเน๊！』

 

ไหงง๊าน

ฉันอุตส่าห์คิดว่ามันเหมาะกับการตกแต่งภายในห้องมากเลยนะเจ้าค๊า

 

「ฮ้า」

 

「ทำไมถึงถอนหายใจเหรอ ……อะ、กะแล้ว ต้องไม่ชอบที่ยัยนั่นมาจับมือใช่ไหม？」

 

「ฮ่าๆๆๆ、มุกตลกดีนี่ บางทีเธออาจจะเบื่อกับทัศนคติที่ก้าวร้าวไร้เหตุผลของหล่อนแล้วก็ได้นะคะ？」

 

「ห๋า？」

 

「หืม？」

 

「หยุดทะเลาะกันเสียที ฉัน、ไม่ชอบเด็กที่เริ่มทะเลาะกันแบบไร้เหตุผลเจ้าค่ะ」

 

ขณะที่พยายามสงบสติอารมณ์ของทั้งสองคน、ฉันก็เดินต่อไปในเขตพื้นที่รกร้าง

 

อ้าー、ขอให้การต่อสู้ในศึกชิงดินแดนจบลงเร็ว ๆ ด้วยน๊า

 

 

 

■

 

 

 

ในเวลาเดียวกัน、ในพื้นที่พิเศษสำหรับการต่อสู้ศึกชิงดินแดน

 

「รินกะ……เธอหายไปที่ไหนกัน หรือว่าไม่จริง、พวกโรงเรียนคิโซ……！？」

 

โทรัครู้สึกวิตกกังวล、จึงกำดาบสีขาวของเขาไว้แน่น

ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อคอยช่วยเหลือเขา

 

『ไปกันเถอะ、โทรัค พวกเราทำได้แค่ต่อสู้เท่านั้น』

 

「……อืม、นั่นสิเน๊ะ สิ่งที่เราต้องทำคือ、ฆ่าพวกมันให้หมด」

 

ในไม่ช้า、การต่อสู้เพื่อแย่งชิงดินแดนก็กำลังจะเริ่มต้น

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณนิรนามที่ฝากเข้ามาผ่านCDM มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ