ตอนที่ 132 เทวทูต

 

「――ขอโทษนะเจ้าคะ」

 

นั่นคือสิ่งที่โซลเซียลาพูดเป็นคำแรก

 

ที่ใจกลางวงเวทย์、เหล่าเด็กสาวกำลังเอาหน้าผากชนกัน

ตอนแรกเด็กสาวคนหนึ่งดูไม่เข้าใจอะไรเลย และได้แต่ทำตาม、แต่ไม่นานเธอก็รู้ว่ามันจำเป็นสำหรับเทเลพาธี*

(*การสื่อสารทางจิต)

 

คำขอโทษไหลเข้ามาในหัวของครัม　

 

นอกจากนี้、บางทีอาจจะเพราะว่าเป็นคำพูดที่เข้ามาในหัวโดยตรง、มันจึงฟังดูมีอารมณ์อ่อนไหวมากกว่าโซลเซียลาตามปกติ

 

ครัมเปิดและปิดปากเพื่อพูดอะไรบางอย่างกับโซลเซียลา แต่กลับไม่มีเสียงใด ๆ ออกมาเลย

 

（นี่……ไม่มีเสียง？）

 

สภาพแวดล้อมถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ

ไม่ใช่เพียงแค่เสียงพูด、แม้ว่าพวกเธอจะกอดแนบชิดกัน แต่ก็ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเสื้อผ้าที่ขยับไปมา

 

ราวกับว่าพวกเธอทั้งสอง、ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในโลกที่เงียบสงบและถูกปิดกั้น

 

「ฉันมองโลกในแง่ดีเกินไป เทวทูตตนนั้น、ไม่ใช่สิ่งที่เราควรสู้ด้วยตอนนี้」

 

เสียงที่ฟังดูคร่ำครวญตื่นตระหนก、ดังขึ้นในหัวโดยตรง

นั่นเป็นความรู้สึกแปลก ๆ、ราวกับว่าได้รวมร่างกับโซลเซียลา

 

（บางทีฉันอาจจะพูดอะไรไม่ได้เหมือนกันสิน๊า แล้วแบบนี้จะคุยกันยังไงล่ะ）

 

เธอไม่อยากปล่อยให้โซลเซียลาพูดอยู่ฝ่ายเดียว

เพราะถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ความเกลียดตัวเองจะยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่อีกฝ่ายยังคงขอโทษอยู่

ครัมตระหนักถึงสิ่งนี้และพยายามพูดออกมาอย่างสิ้นหวัง

และจากนั้น――

 

「รักนะคะ」

 

นั่นคือ、ความผิดพลาดของมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่คุ้นเคยกับการเทเลพาธี

คำพูดที่ล่องลอยอยู่ในหัวถูกพูดออกมาโดยตรงกับโซลเซียลาทั้งแบบนั้น

 

 

「「………………！？」」

 

 

ทั้งคนที่พูด、ทั้งโซลเซียลาต่างก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

ความเงียบที่ควรอยู่เพียงชั่วขณะกลับกลายเป็นเหมือนชั่วนิรันดร์

 

「ดะ、เดี๋ยวก่อน！ เอ๊ะโตะ、นี่ไม่ใช่นะ！」

 

จากนั้นในทันใด、ครัมก็รีบปฎิเสธสิ่งที่พูดไป

เธอมีทักษะในการควบคุมในระดับหนึ่งโดยธรรมชาติอยู่แล้ว、การพูดรอบที่สองของการเทเลพาธี เธอจึงเริ่มใช้คำพูดได้อย่างอิสระในระดับหนึ่ง

แม้ว่า、คำแรกจะอิมแพคเกินไปหน่อย

 

「ฉัน、เอ๋ーโตะ ความหมายของสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปเน๊ะ、อืーอ……」

 

「ขอบคุณ」

 

ในทันใดนั้น、เธอก็สัมผัสได้ว่ามีคนมาลูบหลังหัว

เป็นโซลเซียลา、ที่กำลังหลับตาและดูไร้ความรู้สึกเช่นเคย

 

ทว่า、ความรู้สึกขอบคุณของเธอมีส่วนผสมของอารมณ์ต่าง ๆ มากมาย

 

เริ่มต้นด้วยความรู้สึกขอบคุณอย่างบริสุทธิ์ใจ、ความคาดหวัง、ความปิติยินดี、ความยอมแพ้、ความเสียใจ、และความรู้สึกผิด

 

อารมณ์ที่ซับซ้อน ซึ่งแตกต่างไปจากปฏิกิริยาของหญิงสาวที่ได้รับความรัก、ทำให้ครัมอยากจะร้องไห้

 

โซลเซียลาไม่สามารถยอมรับความรักนั้นได้อย่างซื่อตรง

นั่นคือชีวิตของเธอจนถึงตอนนี้

และ、นั่นคือสิ่งที่จะเป็นเช่นนั้นต่อไป

 

（นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงพูดว่า「ขอบคุณ」สินะ เธอไม่ได้ปฏิเสธ、หรือยอมรับ เพราะนั่นเป็นคำตอบที่ดีที่สุดที่เธอให้ได้แล้ว）

 

โซลเซียลาบิดเบี้ยว

แต่、ในขณะเดียวกัน เธอก็มีความไร้เดียงสา

 

แม้ว่าเธอจะมีความปรารถนาที่จะจมดิ่งลงไปในความมืดมิดอันไม่มีที่สิ้นสุดกับใครสักคน、แค่เธอก็มีความคิดอันไม่เห็นแก่ตัวว่าเธอควรเป็นคนเดียวที่ต้องทนทุกข์

　

ระหว่างอารมณ์ที่ขัดแย้งกันสองอย่างนี้、เธอคงจะต้องทนทุกข์ทรมานมากกว่าใคร ๆ

 

เพราะเข้าใจเรื่องนี้ดี、ครัมจึงไม่สามารถพูดอะไรกับโซลเซียลาได้

เธอรู้ดีว่าหากพูดอะไรออกไป、ก็จะกลายเป็นภาระของโซลเซียลาเท่านั้น

 

「……เทวทูตนั่น、เป็นหนึ่งในเทวทูตที่จะนำมาซึ่งการทำลายล้าง」

 

โซลเซียลาพูดเรื่องนั้นราวกับต้องการขัดจังหวะความคิดของครัม

หรือว่าบางที、โซลเซียลาอาจอ่านความคิดของครัมได้ผ่านการแทรกแซง 

 

「สิ่งนั้นควรจะปรากฏตัวเมื่อโครงการดาวประกายพรึกเริ่มต้นขึ้น ขอโทษนะเจ้าคะ、ฉันคิดผิดอย่างสิ้นเชิงจนทำให้พวกเรามาพบกับเทวทูตนั้นที่นี่ เป็นเพราะฉันไม่ระวังเองเจ้าค่ะ」

 

「โซลเซียลาไม่ผิดสักหน่อย！ โรงเรียนคิโซอาจเรียกมันออกมาโดยไม่ตั้งใจก็ได้ ไม่ใช่ความผิดของเธอเลยน๊ะ！」

 

「ไม่หรอกเจ้าค่ะ、เป็นความผิดของฉันเอง ……ฉันทำให้คุณตกอยู่ในอันตราย」

 

เธอพูดเหมือนจะร้องไห้ออกมา

ในความเป็นจริง เธอมีสีหน้าสงบนิ่ง、แต่คำพูดของเธอที่พูดออกมาจากใจกลับแสดงอารมณ์ของเธอออกมาอย่างชัดเจน

 

「ไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ、แค่ดูอยู่ที่ตรงนี้ ฉันจะสังหารเทวทูตตนนั้นให้ได้」

 

ระหว่างที่พูดแบบนั้น、โซลเซียลาก็โอบกอดครัมเล็กน้อย

 

（ได้แต่ดู……ฉันทำได้แต่ดูอีกแล้ว）

 

ครัมสัมผัสได้ถึงมือที่กำลังลูบหัวของเธอ

จากนั้น、เธอก็ตระหนักถึงบางสิ่ง

 

（มือ……กำลังสั่น）

 

ถึงแม้จะเพียงเล็กน้อย、แต่มือของโซลเซียลากำลังสั่นอยู่

 

ความอยู่รอดของมนุษยชาติ、กำลังตกอยู่ในมือของเด็กสาวเพียงคนเดียว

หากปล่อยให้เทวทูตหลบหนีออกไปจากที่นี่ได้、มันจะหนีออกไปสู่โลกภายนอกและสร้างความสูญเสียมากมาย

ในช่วงเวลานี้、มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถสังหารเทวทูตได้ นั่นคือโซลเซียลา

 

เมื่อเทวทูตชั้นสูงปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน、ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องต่อสู้

 

โซลเซียลาข่มความกลัวของเธอ、และเลือกที่จะต่อสู้

 

「เพียงแค่ได้ยินเสียงที่เปล่งออกมาก็จะนำมาซึ่งความตาย เพราะอย่างงั้นแล้ว、คุณไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้เจ้าค่ะ」

 

โซลเซียลาพูดแบบนั้น、แล้วผละหน้าผากจากไป 

และจากนั้น、เธอก็ลุกขึ้น ยิ้ม และเตรียมเคียวยักษ์ 

 

「――」

 

เสียงแห่งความเงียบงัน、ถูกสลายไปด้วยเวทมนตร์

ครัมยื่นมือออกไป、ทว่าโซลเซียลาก็กระโดดออกไปก่อนที่มือจะคว้าไว้ได้

 

 

 

■

 

 

 

สามครั้ง

ฉันเสร็จไปสามครั้งเลยเจ้าค๊า

 

ถึงฉันเป็นสาวสวยลึกลับ、ก็ถึงได้ตามที่คาดไว้

 

『เอ๋……』

 

การเทเลพาธีกับครัมจัง、สำหรับฉันพอตระหนักได้ว่าเป็นดั่งASMRก็แย่แล้วเน๊

ฉันคิดว่าสมองของฉันถูกทำลายไปแล้วล๊าเจ้าค๊า

 

เธอบอกว่าเธอรักฉันด้วยเน๊

ฟังอยู่ใช่ไหม、ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง

 

การบอกว่าเธอรักฉันในขณะที่สัมผัสหน้าผากกัน、นั่นไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากภาพประกอบของสาวยูริสาวสวย

แม้ความจริงที่ว่าที่นี่ไม่ใช่ทุ่งดอกไม้ที่สวยงาม แต่เป็นโลกรกร้างสีแดงฉานยิ่งทำให้ดีเข้าไปอีก

 

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、นี่คือความรักและอีรอส*ไงล๊า

(*ความรักแบบลุ่มหลง ในบริบทของความรักแบบกรีกโบราณ)

ความรักที่แท้จริงไม่สามารถเกิดขึ้นได้ด้วยการเพียงเอาร่างกายแนบชิดกัน

 

เข้าใจใช่ไหมน๊า

 

『คู่หูทำให้ฉันทึ่งเสมอ เธอแสดงให้ฉันเห็นโลกที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน……！』

 

หากฉันยังคงใช้พลังจิตเชื่อมต่อกับครัมจังต่อไปทั้งแบบนั้นฉันจะต้องหมดแรงอย่างแน่นอนเลยเจ้าค๊า、ดังนั้นฉันจึงรีบตัดบทเธอ

ฉันจะสังหารเทวทูตอย่างคูล、และแสดงให้เธอเห็นว่าฉันเจ๋งแค่ไหนค๊า！

 

『อย่าคิดว่าเป็นเครูบิมแล้วฉันจะสู้ไม่ได้เน๊！』

 

ฉันวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดผ่านดินแดนที่เสียงแห่งความตายก้องกังวานอยู่ตลอดเวลา

ด้วยวงเวทย์ขนาดเล็กที่ปิดเสียงซึ่งติดตั้งไว้ที่หูทั้งสองข้าง、ฉันจึงสามารถเคลื่อนไหวได้โดยไม่ติดขัด

 

ม๊า、นี่เป็นเกมที่ห่วยมาก เพราะคุณคงไม่คิดว่ามันจะจบลงทันทีที่คุณได้ยินเสียงตั้งแต่เล่นครั้งแรก

ฉันจะใช้ความรู้จากงานต้นฉบับแล้วTUEEEEEมันซ๊า＾＾

 

『ฆ่าม๊านー＾＾』

 

ในบรรดาเทวทูตแห่งการทำลายล้างทั้งหก、เทวทูตตนนี้เป็นตัวที่รับมือได้ง่ายที่สุดแล้ว

แค่อย่าได้ยินเสียงของมันเท่านั้นเองค๊า

 

ตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่คือ、การเจาะผ่านคุณสมบัติทางกายภาพที่แข็งแกร่งจนไร้สาระ และผิวหนังที่ดูดซับแรงกระแทกนั้นได้！

 

「เสียงที่ไม่คุณภาพเน๊」

 

ฉันพุ่งเข้าไปหาเครูบิมและฟาดเคียวยักษ์ไปที่คอทันที

แต่、ฉันสัมผัสได้เพียงความรู้สึกราวกับกำลังตัดผ่านอากาศ

 

ระ、เร็ว！

เจ้านี้หลบการโจมตีของพวกฉันได้งั้นเหรอค๊า！

 

ยอมรับไม่ได้เจ้าค๊า！ ฉันคือโซลเซียลา นักสำรวจ Ｓ แร๊งค์ที่แข็งแกร่งที่สุด！！

 

『มวยรองบ่อนล่ะมั้ง？』

 

ในขณะที่ฉันกำลังคิดถึงสิ่งที่ไร้สาระ、ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่ข้างหลัง

ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง、ฉันก็รู้สึกเหมือนมีเกราะเวทมนตร์กำลังถูกใช้งาน

 

『ฮ่าๆๆๆ、การโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัวจากด้านหลังไม่ได้น่ากลัวเลยเน๊』

 

ขณะที่ยังหันหลังให้、ฉันก็ปลดปล่อยวงเวทย์ที่ยิงการโจมตีแบบบรรจบเข้าใส่ 

แสงสีเงินพุ่งทะลวงโลกสีแดงเข้ม、เข้าโจมตีเครูบิมโดยตรง

 

แต่ยังไงก็ตาม、มันเผาแค่ผิวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น、และดูเหมือนจะไม่มีสัญญาณของความเสียหายเพิ่มเติมใด ๆ

 

เอ๊ะ、ไม่แข็งเกินไปหน่อยเหรอเจ้าค๊า？

ในต้นฉบับ、มันถูกฆ่าด้วยปืนสุดโกงของมิฮายะจัง、แต่หรือว่าบางทีพอไม่มีปืนนั้นแล้วจะยากขนาดนี้เลยเหรอค๊า？

 

『คงไม่สามารถเจาะผิวนั้นได้ด้วยการโจมตีธรรมดา ๆ เน๊ะ เดาว่าคงมีระบบป้องกันตามที่คาดไว้เน๊ะ แต่ว่า、การโจมตีของทางนั้นก็ไม่สามารถเข้าถึงพวกเราได้เช่นกัน เช่นนั้นแล้วเรามาปรุงอาหารจานนี้กันช้า ๆ ดีกว่าเน๊』

 

โซ่สีเงินพุ่งออกมาจากรอบ ๆ、เข้าจับเครูบิมไว้

โซ่สีเงินเข้าพันธนาการแขนขาของมัน、แต่ในชั่วพริบตา โซ่เหล่านั้นก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

 

โอ๊ย、เกิดบ้าขึ้นนะ！

 

『บ้าน๊า！แกทำลายโซ่ของฉันได้งั้นเหรอย๊า！ ยะ、ยอมรับไม่ได้ ฉันคือดีมอนเกียร์ที่แข็งแกร่งที่สุดนะย๊า！ไม่มีทางที่ฉันจะแพ้ของอย่างพวกอย่างแกได้หรอกกกกก！』

 

มวยรองบ่อนล่ะมั้ง？

 

เครูบิม、พุ่งไปข้างหน้าทันทีที่โซ่ถูกทำลาย

 

ฉันสร้างวงเวทย์อันสง่างามเกินความจำเป็นเป็นโล่เพื่อป้องกันการโจมตีจากด้านหน้า

ดูเจ๋งดีไง เมื่อเด็กสาวใช้วงเวทย์ที่สูงกว่าตัวเองหลายสิบเท่าเน๊

 

『ดีย์……』

 

แต่ฉันควรทำยังไงดีล่ะ

 

สัตว์ประหลาดที่มีร่างกายแข็งแกร่ง、ที่สามารถกระจายเสียงแห่งความตายออกมาได้ 

อืมー、น่ากลัว

 

นอกจากมิฮายะจังแล้วจะมีใครอีกบ้างที่สู้ด้วยได้ 

โรคุฮาระซังเป็นไพ่ใบสุดท้าย ดังนั้นละไพ่ใบนั้นไว้ก่อนดีกว่า……บางทีริวโกะจังหรือคิริกะจังน่าจะเหมาะสมกว่ากันน๊า？

ทั้งสองคนนั้นสามารถฆ่าคู่ต่อสู้จากระยะไกลได้

 

อาจจะปลอดภัยกว่าหากจะจัดการพวกมันให้หมดในครั้งเดียวด้วยพลังยิงระดับเดียวกันกับทั้งสองคนนั่นเน๊ะ

พูดแล้วก็ ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、ช่วยเตรียมพลังโจมตีสุดโหดทีค๊า！

 

『ทวิดาราสินะ！？ จะใช้ทวิดาราจริง ๆ สิน๊า！？ เธอจะแสดงให้เด็กคนนั้นที่เทเลพาธีด้วยจนถึงเมื่อกี้นี้ว่า เธอกำลังถูกตัวตนที่เหมือนกันกับเธอกลืนกินอยู่สิเน๊！？』

 

ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น……จะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นกันค๊า、น่ากลัว……

 

『เธอ、ควรมองดูตัวเองอย่างเป็นกลางสักครั้งก็ดีน่ะ』

 

ฉันปล่อยให้ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงพึมพำอยู่ตามลำพัง

จะว่าไปแล้ว、หากฉันแสดงทวิดาราให้ครัมจังได้เห็น ฉันไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรบ้าง ฉันเลยผนึกหมายเลข０เอาไว้ก่อนแล้วกัน

 

ฉันจะแสดงให้เธอได้เห็นในเวลาที่เหมาะสมเองเพื่อเป็นการทำลายความรู้สึกล๊า

 

『จ๊า จะทำยังไงล่ะ？』

 

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、ฉันจะใช้การฟันแบบบรรจบที่เธอเคยใช้น่ะ

นั่น、เจ๋งมากเลยเจ้าค่ะ

 

เคียวเรืองแสงสีม่วงและซุบ๊าาางออกมา

 

ถ้าหากใช้พลังโจมตีสูงสุดในช่วงจังหวะเดียวกันทะลวงไปที่จุด ๆ เดียว、น่าจะสามารถเจาะเกราะอ่อนนั้นได้

 

『ฟุมุ、เช่นงั้นลองดูกันเลยไหม』

 

ฉันลบวงเวทย์โล่、และกางแขนออก

ดูราวกับว่าฉันกำลังน้อมรับการโจมตีของเครูบิม

 

「โฮร่า、ฉันอยู่นี่ไง」

 

เครูบิมไม่มีทางปล่อยผ่านสิ่งที่เห็น

ขาอันแข็งแรงเหลือเชื่อของมันขุดลงไปในพื้นดิน、และพุ่งตรงเข้าหาฉัน

 

หรือว่าบางที、สิ่งที่มันต้องการจะทำคือการเข้าโจมตีด้วยแตรโดยตรงเพื่อทำให้เสียงแห่งความตายก้องสะท้อนเข้าไปในร่างกายของฉัน

แต่、อย่าคิดว่าจะได้ผลกับฉันน๊า！

 

ทันทีที่แตรกระทบฉัน、ฉันก็เทเลพอร์ตจนขนนกฟุ้งกระจาย

ภายในขนนกสีดำที่ลอยฟุ้ง、เครูบิมกระสั่บกระส่ายมองไปรอบ ๆ เพื่อหาตัวฉันที่หายไปจากสายตา

 

「เป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ？　ลองโจมตีให้โดนหน่อยสิเจ้าค่ะ」

 

ฉันปรากฎตัวขึ้นที่ด้านหลัง

เมื่อเครูบิมรู้ตัวและหันหลังกลับเพื่อพุ่งเข้าชน、ฉันก็เทเลพอร์ตอีกครั้ง

 

「น่าสมเพชจังเน๊ะ ตัวตนที่ถูกกล่าวว่าเทวทูต、กลับถูกหลอกโดยมนุษย์ธรรมดาได้」

 

ฉันปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งถัดจากเครูบิม

จากนั้นก็หายตัวไปในช่วงเวลาต่อมา

 

ปรากฏตัวและหายตัวไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นี่คือการเทเลพอร์ตต่อเนื่อง、ที่อนุญาตเฉพาะกับตัวละครที่แข็งแกร่งเท่านั้นเจ้าค๊า

 

นอกจากนี้、ยังมีการตั้งค่าตัวเลือกเพิ่มเติมเพื่อทำให้ขนนกกระจัดกระจายไปทั่ว ดังนั้นบริเวณโดยรอบจึงกลายเป็นพื้นที่ลึกลับที่มีขนนกสีดำฟุ้งอยู่

ในพื้นที่นี้ ความตึงเครียดของฉันเพิ่มขึ้น และการกระทำทั้งหมดของฉันก็ได้รับการแก้ไขในเชิงบวกแล้วค๊า！

 

『แปลกที่ไม่มีความผิดพลาดที่ไม่จำเป็นเลยเน๊』

 

ฉันปรากฏตัวและหายตัวไปเรื่อย ๆ

เครูบิมตนนั้นพุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าบิ่น แต่ไม่มีทางที่จะโจมตีโดนได้เลย

 

「คุณตั้งใจจะทำลายมนุษยชาติด้วยความสามารถเพียงเท่านี้งั้นหรือเจ้าคะ？ช่างโง่เขลาเสียจริงเน๊ะ」

 

เครูบิมตนนั้นสับสน、และหวาดกลัว

หลังจากเทเลพอร์ตซ้ำแล้วซ้ำเล่า、และแสดงพลังของสาวสวยลึกลับอย่างเต็มที่、ฉันก็ลงไปยืนบนคอของเครูบิมอย่างใจเย็น

 

จากนั้น、ก็ตั้งท่าเคียวยักษ์

 

โดยปกติแล้วพวกเครูบิมจะไม่ยอมให้ฉันเข้าใกล้ง่าย ๆ แบบนี้

ทว่า、ด้วยการเทเลพอร์ตนับครั้งไม่ถ้วนจนทำให้ไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนกันแน่ การปีนขึ้นมาบนคอของเครูบิมในตอนนี้จึงเป็นเรื่องง่าย

 

「ก่อนอื่น、มาสังหารในทีเดียวกันเถอะเจ้าค่ะ」

 

ฉันอัดพลังเวทมนตร์ลงในเคียวยักษ์

มันเป็นการโจมตีรุนแรงที่สุดด้วยพลังเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งกว่าปกติหลายสิบเท่าด้วยพลังเทเลพาธี

 

อันที่จริงแล้ว、มันคือผลจากความรักของฉันกับครัมจัง ดังนั้นจึงเหมือนกับการตัดเค้กแต่งงานล่ะค๊า

 

『ไม่มีทางเป็นเช่นงั้นหรอก』

 

ใบมีดถูกฟันลงไป、ตัดหัวของเครูบิมออกได้โดยไร้การขัดขืน

 

หัวกลิ้งลงพื้นพร้อมกับเสียงแหลมสูง

เลือดสีแดงเข้มจำนวนมากพุ่งออกมาจากลำตัวและสาดลงมาที่ฉัน、แต่ฉันไม่หลบ

 

ท้ายที่สุดแล้ว บางอย่างก็ทำได้ก็ต่อเมื่อเปื้อนเลือดเท่านั้น

 

『นั่นสิเน๊……เอ๋、บางทีฉันอาจจะต้องเป็นคนทำความสะอาดชุดนี้ด้วยเหรอย๊า！？』

 

ฉันปล่อยไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงที่เฉียบแหลมไว้、และมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่โปรยปลายไปด้วยเลือดอย่างไม่มีเหตุผล

 

นี่คือชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ของสาวสวยลึกลับ

สิ่งเดียวที่เหลือให้ทำคือนำศพนี้ไปให้โทรัคคุง、และบอกเขาว่านี่คือเทวทูต และการแก้ไขเรื่องราวต้นฉบับก็จะเสร็จสมบูรณ์ล่ะค๊า

 

「……สำเร็จแล้วสินะเจ้าคะ」

 

ฉันกำลังจะยกเลิกวงเวทย์ปิดเสียง、งและกลับไปหาครัมจัง

 

ท้องฟ้าสีแดงบางส่วนก็บิดเบี้ยว、และมีบางอย่างบินเข้ามา

มันตกลงมาจากท้องฟ้าราวกับว่าถูกโยนทิ้งมาอย่างไม่ใส่ใจ、และดวงตาอันลึกลับของฉันก็จับไว้ได้

 

นั่นมัน……รินกะจัง！？

 

『สาวสวยที่ตกลงมาจากท้องฟ้า……อาจจะเป็นนางเอกก็ได้น๊า？』

 

ถ้ามีเวลาพูดแบบนั้น ก็รีบช่วยเธอซะสิ ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง！

 

ฉันรีบวิ่งไปหารินกะจังที่ยังคงร่วงหล่นอยู่

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ