ตอนที่ 126 ร่วงหล่นสู่ห่วงบาป

 

สำหรับโซโกะ นั่นเป็นประสบการณ์ที่ไม่รู้จัก

 

ฉากที่เขาเห็นหลังไล่ตามคน ๆ หนึ่งที่เขาชื่นชมมา ยังคงวนเวียนอยู่ในใจของเขาด้วยความเร็วสูง

 

โซลเซียลาปล่อยให้เธอสัมผัสหน้าอกของตัวเองผ่านเสื้อผ้า

ครัมกระโจนขึ้นอยู่บนโซลเซียลาที่มีใบหน้าสิ้นหวังเพื่อทำบางอย่าง

 

โซลเซียลาลูบหัวของเด็กสาว、แต่เธอไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านใด ๆ มากไปกว่านั้น

 

ในตอนแรก ดูเหมือนว่าเธอกำลังถูกโจมตี、แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แบบนั้น

 

（คะ、คู่ผู้หญิงสองคน……แต่、ทำอะไรกัน……）

 

เมล็ดพันธุ์ที่อยู่ภายในตัวโซโกะ

มันคือ、เมล็ดพันธุ์ของประตูบานใหม่ที่ใครบางคนปลูกไว้โดยที่เขาไม่รู้ตัว

 

และในวันนี้、กำลังเบ่งบานแล้ว

 

「โซโกะคุง、เป็นอะไรไปเหรอ？」

 

「มะ、ไม่มีอะไรครับ」

 

「อะฮ่าๆๆๆ、แค่รู้สึกประหม่าที่ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้หญิงที่ไม่รู้จักใช่ไหมล่ะเน๊ーซุ？」

 

ที่อยู่ข้างเขาคือ ครัม、และมิยูเมะ

โซโกะนั่งอยู่บนโซฟา、แล้วนั่งหดตัวอย่างสมบูรณ์

 

หลังจากที่ได้เห็นฉากนั้น โซโกะก็ถูกครัมจับตัวไว้、และพาตัวมาที่ห้องแล็ปของมิยูเมะด้วยกัน

 

สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้、ดูเหมือนว่าจะเป็นงานโชว์แต่งตัวของเคย์ซึ่งกลายเป็นเด็กผู้หญิงโดยสิ่งประดิษฐ์ของแมคคานิคประจำโรงเรียน 

 

（คน ๆ นี้、ไม่รู้ว่าเคย์โอเน่จังคือโซลเซียลา ส่วนคนนั้น、รู้……）

 

จากข้อมูลที่ครัมให้มา、โซโกะกำลังท่องจำชื่อและหน้าของแต่ละคนอยู่

โซโกะซึ่งถูกบอกคร่าว ๆ มาแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นในครั้งนี้、และเขาต้องเป็นคนเก็บความลับ

 

เขาดูมีพิรุธเล็กน้อยเนื่องจากความประหม่า、แต่สำหรับคนรอบข้าง เขาดูเหมือนกำลังประหม่าเพียงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอคนอื่น ๆ

 

「อย่ากังวลไปเลยนะ โซโกะคุง！ พวกเราเป็นคนดีมาก！ อะ、มาทำเลียนแบบกันเถอะ！ ……เอ๊ーดีล่ะ、『มาทำเลียนแบบศาสตราจารย์ที่สะดุดก้าวเล็ก ๆ、และหาข้อแก้ตัวแม้ว่าจะไม่มีใครอยู่ที่นั่นกันเถอะ』」

 

「อย่าทำแบบนั้นนะ ศาสตราจารย์นั่นเป็นการกระทำที่แย่มากสำหรับเด็กที่พึ่งได้เจอกัน」

 

ครัมตอบกลับฮิคาริอย่างใจเย็น

โซโกะเงยหน้าขึ้นมองเธอ、แล้วคิด

 

――เมื่อกี้、คนนี้ ๆ ไม่ใช่ว่าพึ่งโจมตีโซลเซียลาไปหรอกเหรอ？ แล้ว

 

พอเห็นท่าทางที่ดูสงบมาก ก็อดคิดไม่ได้ว่าบางทีอาจจะทำกันบ่อยจนชินแล้วใช่ไหม

ปกติแล้วเธอคงทำตัวเหมือนคนปกติทั่วไปกับเพื่อน ๆ、แต่เบื้องหลัง เธอกลับทำแบบนั้นกับโซลเซียลา――

 

「っ」

 

「อาเร๊ะ、มีอะไรเหรอ โซโกะคุง」

 

「มะ、ไม่มีอะไรครับ」

 

ฉากเมื่อก่อนหน้านั้นยังคงฝังแน่นอยู่ในใจเขาอย่างชัดเจน、แต่โซโกะพยายามสลัดมันออกไปด้วยการนึกถึงอย่างอื่น

ตัวอย่างเช่น、ในวันที่เธอเจอกับตัวเขา、ตอนกลางคืนกับครัม――

 

（คิดเรื่องนั้นไม่ได้！ ไม่ใช่、เสียมารยาทที่คิดเรื่องแบบนั้น！）

 

หลังคอยอยู่ครู่หนึ่งก็ดุตัวเอง

โซโกะที่ดูเหนื่อยเล็กน้อย、ครัมรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยหลังจากพลาดการโจมตี、และฮิคาริที่ยังคงตื่นเต้นอารมณ์ดี、และต่อหน้าพวกเธอ ประตูห้องทดลองของมิยูเมะก็เปิดออก

 

「――ปะ、เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว」

 

ที่ยืนอยู่หน้าประตูคือ、เด็กสาวสาวผมดำ

เธอสวมชุดวันพีชสีขาวเรียบ ๆ、เป็นความงามของเด็กสาวที่ถึงดูเรียบง่าย แต่ก็กลับทำให้โดดเด่น

 

「……อาโน้、ช่วยพูดอะไรกันหน่อยสิ」

 

เด็กสาวพูด、ใบหน้าของเธอแดงก่ำและกำชายกระโปรงแน่น

เริ่มที่、มิยูเมะที่ตั้งสติได้เป็นคนแรกถามขึ้นอย่างเขินอาย

 

「อาโน……ทางนั้นใครเหรอคะ……？」

 

「เคย์ไงครับ！？ ……เอ๊ะ、ไม่รู้ตัวกันจริง ๆ เหรอ？」

 

เคย์ชี้ไปที่ใบหน้าของตัวเอง、พยายามอย่างสิ้นหวังที่เพื่อยืนยันว่าคือตัวเอง

แต่、มิยูเมะชี้ไปที่ผมของเคย์、ด้วยสายตาสงสัย

 

「ทำไมถึงเป็นสีดำกันล่ะซุ」

 

「นี่ก็วิกไง！ ถ้าทำแบบนี้、คือครัมบอกว่า……จะสมเป็นเด็กผู้หญิงมากกว่า……」

 

บางทีเคย์คงเริ่มรู้สึกเขินอายกับสิ่งที่เขาพูด、เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนยุงในช่วงครึ่งหลัง

มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าวิกนี้、เป็นอุปกรณ์ที่ช่วยให้เขาอยู่ห่างจากไกลจากรูปลักษณ์ของโซลเซียลาให้มากที่สุด

 

「……พอพูดแบบนั้นแล้วก็ใช่เลยเน๊ะซุ」

 

มิยูเมะพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของเคย์

และจากนั้น、เธอก็หันไปทางด้านข้างเพื่อดูปฏิกิริยาของคนอื่น ๆ

 

「น่ารักมากเลยค๊าー！」

 

ฮิคาริที่ฟื้นจากสมองที่แข็งค้าง เริ่มกระโดดโลดเต้น

เธอคงจะชอบมากจริง ๆ 、เพราะปฏิกิริยาของเธอที่โอเวอร์เอามาก แม้แต่คนที่มองก็อดไม่ได้ที่จะสนุกไปด้วย

 

ปัญหาคือ、สามคนที่เหลือ 

 

「คะ、เคย์โอเน่จัง……」

 

「น่ารัก……！ อืม、น่ารักที่สุดเล๊ย！ บะ、แบบนี้ต้องส่งไปให้มิโรคุจังกับมิซุฮิจังด้วย！ มองมาทางนี้สิเคย์คุง！ ยิ้มยิ้ม！」

 

「เคย์……ฉัน……ของเธอ……」

 

เด็กอายุ１０ขวบที่สมองถูกเผาไหม้、โทอาที่ทะลุขีดจำกัดขอบเขต、และครัมที่เป็นคนเดียวที่ดูเหมือนจะมองเห็นอีกโลกได้

 

มิยูเมะ、ไม่นานก็รู้ตัวว่านี้จะต้องกลายเป็นเรื่องยุ่งยาก

แต่、แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะหยุดเคย์จากการแต่งตัว

 

「เคย์คุง、เป็นไงซุ ที่ได้ลองเป็นเด็กผู้หญิงแบบนี้」

 

「……เอ๊ะโตะ、เรื่องนั้น、รู้สึกแปลก ๆ ล่ะน๊า อะ、อาโน๊……อย่าจ้องกันเกินไปสิ」

 

「ッ！」

 

มิยูเมะเอนหลังลงบนเก้าอี้ รู้สึกถึงแรงกระแทกที่แทงทะลุสมองของเธอ และมองขึ้นไปที่เพดาน

ที่ข้างกันคือ、โซโกะที่หัวใจของเขาถูกแทงเช่นกัน

 

ก่อนหน้านี้、เคย์ที่เคยใจดีกับเขา、และเคยทำตัวเหมือนโอเน่ซังที่ผ่อนคลาย、แต่ตอนนี้เธอกลับหน้าแดงและเขินอาย

ท่าทางแบบนั้น、สวยงามมากอย่างน่าทึ่ง

 

โซโกะเข้าใจถึง、ความงามที่นี่แล้ว 

 

「น่ารักจังเน๊ะซุ……เข้าใจ ความขี้อายของคุณนี่เอง、ที่ทำให้คุณน่ารักสินะซุ」

 

「นะ、น่ารักสิน๊า……อืม、เอ๊ะโตะขอบคุณ、ใช่หรือเปล่า？」

 

เคย์มองอย่างไม่สบายใจ、ดวงตาของเขาเลื่อนลอย

ระหว่างนั้น เสียงชัตเตอร์ถ่ายรูปของโทอาก็ยังคงดังอยู่

 

「เหมาะกับเธอจริง ๆ นะー！สื้อผ้ามันพอดีเป๊ะเลยー！」

 

โซโกะสังเกต、สิ่งที่พูดโดยฮิคาริ

 

（อะ、บางทีเธออาจจะโดนบังคับให้ใส่แบบนั้นตลอดเวลา……）

 

บางทีเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ที่บอกว่าเป็นของครัม、อาจจะเป็นของเคย์ตั้งแต่ต้นก็ได้สินะ

ภ้าเป็นแบบนั้น、ก็จะได้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลทันที

 

โซโกะ、สั่นเทากับคำตอบที่สมบูรณ์แบบของตัวเอง

 

「อะ、อาぅ……」

 

เมื่อเห็นว่าเคย์ที่พูดไม่ออกเพราะความเขินอาย、โซโกะก็รู้สึกว่ามีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนอยู่ในตัวเขา

 

（ทำไมล่ะ、ทั้งที่รู้ว่าเคย์โอเน่จัง、เป็นของผู้หญิงคนอื่น、แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ……）

 

เขายังึงไม่สามารถระบุชื่อ、ให้ความรู้สึกนั้นได้

 

แต่、โซโกะพูดในภายหลังว่า「คิดไปแล้ว、บางทีนั่นอาจเป็นความรักก็ได้」

　

 

　

■

 

 

 

เคย์ยิ้มอย่างเขินอายอยู่ต่อหน้าต่อตา

เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นแล้ว、ครัมก็เกือบจะกรี๊ดออกมา

 

ไม่ใช่เพราะเธอถูกครอบงำด้วยอารมณ์จนเกินจะรับไหว

แต่เป็นเพราะตระหนักได้ว่าสิ่งที่ตัวเองพยายามทำนั้นบาปเพียงใด

 

（ฉัน、จู่โจมเคย์……）

 

ตอนนั้นเองที่ครัมตระหนักได้อย่างแท้จริง、ว่านั่นเป็นพฤติกรรมที่เลวร้ายที่สุด

 

「ชูสองนิ้วให้ทางนี้หน่อยสิ、เคย์คุง！」

 

「อิ、อิเอ้ー」

 

「น่ารักมากค๊า！」

 

「คราวนี้มาถ่ายรูปคู่กับฉันเถอะ！」

 

เคย์กำลังหัวเราะอยู่ท่ามกลางกลุ่มสาว ๆ ที่กำลังตื่นเต้น 

ใช่แล้ว、เคย์ล่ะ

ไม่ใช่โซลเซียลา

 

เธอเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาคนหนึ่ง、ที่สามารถพบเห็นที่ไหนก็ได้ และมีสิทธิ์ที่จะมีความสุข

 

รู้สึกขยะแขยงตัวเองที่พยายามทำให้ร่างกายของเด็กสาวคนนั้นต้องแปดเปื้อน、เพื่อสนองตัณหาส่วนตัวของเธอเอง

 

สำหรับเคย์แล้ว、การกระทำเหล่านั้นไม่ใช่การยั่วยวนหรืออะไรทำนองนั้น

อาจเป็นแค่การสกินชิพกันเท่านั้น

 

แต่ว่า、ครัมกลับ――

 

（ดีนะที่เกิดเรื่องนั้นขึ้นมาก่อนที่เรื่องอะไร ๆ ที่แก้ไขไม่ได้จะเกิดขึ้น）

 

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันก้าวข้ามเส้นตรงนั้น

เคย์คงไม่บอกใครหรอกจริงไหม

และฉันก็คงหยุดตัวเองไม่ได้อีกต่อไป

 

แล้วสิ่งที่รออยู่ก็มีเพียงความพินาศ

 

เด็กสาวผู้ได้รับภารกิจแห่งโซลเซียลา、ถูกทรยศโดยคนที่เธอเคยช่วยไว้ และร่างกายก็ถูกกลืนกิน

สำหรับเธอ、ตอนจบที่สิ้นหวังแบบนั้นไม่ควรเกิดขึ้น

 

（ต้องขอโทษให้เหมาะสมสินะ อืม、และพยายามอย่าเข้าใกล้เกินไป――）

 

ในจังหวะนั้นเองที่มือของครัมถูกดึง

เมื่อมองขึ้นไป、ก็เป็นเคย์ที่กำลังยิ้มและจับมือครัมไว้

 

「เอ๊ะ？」

 

「โทอาจัง、ยืนกรานจะถ่ายรูปหมู่ในสภาพนี้น่ะ」

 

นั่นน่าอายเน๊ะ、เธอพูดพร้อมกับหัวเราะ โดยที่ดูสงบกว่าปกติเล็กน้อย

 

「ฉะ、ฉัน」

 

「โฮร่า、ไปกันเถอะ」

 

เคย์จูงมือของเธอ、เข้าไปหาพวกโทอาที่ยืนเรียงแถวกันอยู่แล้ว

และทันทีที่ครัมยืนเข้าประจำตำแหน่ง、เธอก็เอาหน้าแนบหูแล้วพูดว่า 

 

「ไม่เป็นไรหรอกนะ、เพราะฉันจะยอมรับทุกอย่างเกี่ยวกับคุณเอง」

 

「っ！？」

 

ครัม、มองหน้าของเคย์

เธอกำลังยิ้ม

 

ทว่า、รอยยิ้มนั้น、ดูเหมือนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง และการล่อลวง

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดั่งปีศาจสาว、ที่ดูเหมือนจะมองทะลุผ่านทุกสิ่งเข้ามาในตัวเธอ 

 

「……อ้า、เป็นแบบนั้น」

 

ระหว่างที่เธอสบตากับเคย์เพียงชั่วครู่、ครัมก็รู้ตัวว่าทำผิดพลาดอย่างร้ายแรง

 

（งั้นสินะ、เคย์ก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน――นั่นคือสิ่งที่เราต้องการเน๊ะ）

 

ในขณะที่ต่อสู้เพียงลำพังในฐานะโซลเซียลา、ความปรารถนาอันบิดเบี้ยวก็ถือกำเนิดขึ้นภายในตัวเคย์

ครัมสัมผัสได้ถึงความปรารถนาประหลาด ๆ 、ที่เกิดขึ้นภายในตัวเคย์ได้อย่างแน่นอน

 

（ตลอดมา、เธอเชื้อเชิญเทางนี้มาโดยตลอด）

 

ครัมไม่ได้จะทำให้เคย์แปดเปื้อน

ทุกอย่างถูกวางแผนไว้แบบนั้น

 

เธออยู่ในอุ้งมือของเคย์มาโดยตลอดตั้งแต่แรก

 

ความเป็นจริงนั้น、ช่วยครัมไว้มากแค่ไหนกัน

และเธอต้องการทำให้ครัมคลั่งไคล้ไปมากแค่ไหนกัน

 

（ถ้าเธออยากเป็นแบบนั้น、ดีย์สิ ฉันจะไปสุดทางกับเธอเอง）

 

ต่อให้แม้ว่ามีนรกกำลังรอพวกเธออยู่、ครัมก็จะไม่หวั่นไหวอีกต่อไป

 

「โฮร่า、ทุกคน ยิ้มหน่อยสิ―！โดยเฉพาะเคย์คุงเลย ยิ้ม！」

 

「อะ、อืม」

 

ขณะที่จับตามองเคย์、ครัมก็ยิ้มให้กับเลนส์กล้อง

 

（……มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น、ที่สามารถโอบรับความมืดมิดของเด็กคนนี้ได้）

 

รอยยิ้มของเธอ、ช่างดูปีติยินดีอย่างบอกไม่ถูก

 

 

และ――

 

 

（กะแล้วเชี่ยว เคย์โอเน่จังกับครัมโอเน่จังเป็นอย่างงั้นกันจริง ๆ ……！）

 

โซโกะซึ่งบังเอิญเห็นรอยยิ้มของครัม、ก็กลืนน้ำลายลงคอ

 

ครัมกับเคย์、ได้เลือกวิธีการที่ละเอียดถี่ถ้วนและแน่นอนในการจบชีวิตของเด็กหนุ่มที่มีอนาคตสดใสคนหนึ่ง

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณCHATCHAI KIMN SCB X-2478 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ