ตอนที่ 96 สแทรททิจีรวบรวม

สิ่งสำคัญในการเคลื่อนไหวของสาวสวยลึกลับคืออะไร

นั่นคือข้อมูลและค่าใช้จ่ายไงค๊า

ฉันในตอนนี้、ขาดทั้งสองสิ่งนี้อย่างมากเลยเจ้าค๊า

『ไม่เคยคิดว่าจะกลายเป็นแบบนี้เลยเน๊』

เมื่อพูดถึงโรงเรียนคิโซ การมีความรู้เกี่ยวกับงานต้นฉบับนั้นมีประโยชน์มาก

การเคลื่อนไหวของสาวสวยลึกลับนั้นถูกสร้างขึ้นโดยการวิจัยย้อนกลับจากนิสัยและการตั้งค่าของตัวละครงานต้นฉบับ

แต่、ฉันไม่รู้เรื่องเหตุการณ์นี้แม้แต่น้อย

ยังไงก็ตาม、คงต้องใช้เวลาพอสมควรในการรวบรวมข้อมูลทั้งหมดจากที่นี่

ดังนั้นแล้ว、ฉันจึงตัดสินใจพึ่งพาสัมผัสที่หากของสาวสวย และจำกัดข้อมูลให้แคบลงเหลือเพียงดวงตาปีศาจ

ฉันรู้สึกว่าดวงตาปีศาจที่คาน่อนจังกำลังค้นคว้าอยู่นั้น、มีส่วนเชื่อมโยงกับมิยูเมะจังด้วย

ไม่มีทางเลยที่จะไม่เกี่ยวข้องกันเลย เมื่อพิจารณาว่าเธอกำลังทำการทดลองกับสิ่งอันตรายที่เรียกว่าดวงตาปีศาจจริงไหมล๊า

หรือก็คือ ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、หลังจากตรวจสอบเรื่องดวงตาปีศาจแล้ว、ฉันคิดว่าจะพยายามเคลื่อนไหวด้วยสาวสวยลึกลับดู

『ฟุมุ、เช่นนั้นขั้นตอนสำคัญคือ？ คาน่อนเป็นคู่ที่เข้ากันได้แย่ นอกจากนี้เธออาจจะลืมไปแล้ว、แต่ว่ายังมีเนมเลสอยู่อีก？ สมมติว่า、หากเธอต้องปะทะกับทั้งคาน่อนและเนมเลสในเวลาเดียวกัน นั่นจะเป็นสถานการณ์ที่ร้ายแรงมากเน๊』

เรื่องนั้นใช่เลยเน๊ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนมเลสนั้นน่ากังวลที่สุดเน๊ะ

แม่นั้นเป็นใครกันแน่、ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ

ดังนั้นฉันคิดว่าพวกเราควรมุ่งเป้าไปที่มิยูเมะจัง แต่ว่าเมื่อวานเธอไม่มาล๊า

ฉันไม่เห็นเธอระหว่างที่กำลังสู้กับคาน่อนจังล่ะ

ฝัน？ เนมเลสเป็นแค่ความฝันของฉันหรือเปล่า？

『จงยืนหยัดเข้มแข็ง』

เนมเลส สำหรับตอนนี้เนื่องจากยังไม่มีเบาะแสใด ๆ สำหรับใช้ตรวจสอบเลย ดังนั้นจึงยังไม่ต้องสนใจ

ฉันจะตรวจสอบเรื่องดวงตาปีศาจก่อน และจะกลายเป็นมาสเตอร์แห่งดวงตาปีศาจเองค๊า

และนอกจากนี้、หากได้ครอบครองดวงตาปีศาจของแท้ก็นำมาใช้กับโซลเซียลากันเถอะเจ้าค๊า

『นี่เป็นกรณีเดียวกันกับคนที่ทำงานภาคสนามเสมอเน๊ พวกเขาเพิกเฉยต่อการพัฒนา และพยายามดำเนินการทุกอย่างที่ต้องการทันที』

คุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการกับตราประทับแกะสลักและการผลิต

『สถานที่และการพัฒนา、สร้างขึ้นจากความสัมพันธ์อันแข็งแกร่งของความไว้วางใจเน๊♥』

ดีล๊าー！

ลุยกันเลยไหม、ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง！

มารู้ทุกอย่างภายในเที่ยงคืนนี้、และทำเหมือนรู้ทุกอย่างกันดีกว่า！

มาเคลื่อนไหวเหมือนโอเน่จังที่ลูบหัวคอนนี่จังกันเถอะ！

『แนวคิดโซลเซียลาแพ้โลลิ……！？』

นี่หล่อนหยุดเถอะนะจริง ๆ

「เคย์คุง、มีอะไรเหรอ？」

「เอ๊ะ、อ้า、ไม่มีอะไรครับ」

ระหว่างวางแผนที่สมบูรณ์แบบในใจ、ตอนนี้ฉันกำลังกินข้าวเช้ากับโทอาจัง

ถึงอย่างนั้น ฉันยังอิ่มจากอาหารว่างตอนเที่ยงคืนอยู่เลย、ดังนั้นฉันจึงกินขนมปังปิ้งเพียงชิ้นเดียว

เนื่องจากเป็นมื้อเช้าของสถาบันซิลเนียส ฉันจึงอยากกินไม่น้อย、แต่สาวสวยลึกลับไม่กินอาหาร

หรือค้องบอกว่า、จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่สามารถกินตามปกติได้อีกต่อไปแล้ว

ขณะที่ฉันกำลังจิบกาแฟอย่างสบาย ๆ โทอาจังที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉันก็กำลังกินอาหารเช้าชุดตามปกติ

กินได้ดีต่อกระเพาะเลยเน๊

「วันนี้เราจะออกจากที่นี่ประมาณตอนเที่ยงใช่ไหมคะ？ หรือว่ายังไม่อยากกลับเหรอคะ」

ความวุ่นวายของผีจบลงแล้วเน๊ะ、โทอาจังพูดขณะที่เธอดื่มซุปมิโซะ

ฉันคิดว่า、คงจะพูดได้ว่านี่คือจุดที่การดำเนินการจริงเริ่มต้นขึ้น

「ยัง、มีอะไรอยู่สินะคะ？」

ขณะที่ฉันกำลังคิดว่าจะทำยังไงดี、ก็ได้ยินคำถามแบบนั้นจากโทอาจัง

สมบูรณ์แบบ、ฉันจะบอกเธอว่าฉันจะอยู่ที่นี่ต่อสักหน่อย

「ผมจะอยู่ที่นี่ต่ออีกคืนครับ ที่จริงแล้ว、มีรุ่นพี่แยงกี้แสนฉลาดคนหนึ่งเข้ามาหาผมเมื่อเช้านี้เน๊ะ、และเธอกำลังจะช่วยบำรุงรักษาอาวุธให้ผมน่ะ」

「แยงกี้แสนฉลาดー？？？」

โทอาจังรู้สึกเหมือนสับสนแต่ก็ยังเข้าใจ ไม่สิ、ไม่แน่อาจจะหยุดคิด

แน่นอนว่าเรื่องการบำรุงรักษาเป็นเรื่องโกหก、แต่ฉันคิดว่าถ้าพูดแบบนี้จะน่าเชื่อถือกว่า

「อย่างที่ว่าไป、ผมจะพักผ่อนแบบสบาย ๆ ที่นี่สักพักหนึ่ง เดิมที、เราก็คาดการณ์ว่าการเจรจากับสถาบันซิลเนียสอาจจะยืดเยื้อ、เลยมีกำหนดการระยะยาวจริงไหมครับ？」

「อืม นั่นสิเน๊ะ เรายังมีที่ว่างอีกนิดหน่อย」

ถ้างั้นก็ไม่มีปัญหา

ต่อไป、คือเรื่องโทอาจัง

「แล้วโทอาจังล่ะ？ จะกลับไปที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมเพื่อรายงานให้พวกรุ่นพี่ก่อนก็ได้นะครับ」

「……อ้าー、เอายังไงดีน๊า」

อย่าบังคับอย่างไร้เหตุผล

หากโทอาจังอยากกลับ、ฉันก็จะจัดการเองโดยไม่บอกรายละเอียดกับเธอ

แต่ถ้าหากว่าเธอจะอยู่ต่อ、ฉันจะบอกเรื่องมิยูเมะจัง

คอนนี่จังขอความช่วยเหลือจากนาตากิ เคย์ไม่ใช่จากโซลเซียลา

หากเป็นในกรณีนี้、สมเหตุสมผลที่จะเคลียร์เรื่องนี้กับคนที่เกี่ยวข้องกับนาตากิ เคย์

เพราะหากเธอไปที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมขึ้นมาจริง ๆ、ก็จะเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับโทอาจังด้วยเช่นกันเน๊ะ

「ฉันคิดว่าจะอยู่ด้วยล่ะมั้ง ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้กินเลย」

อืมー、นักชิมอาหารอย่างงั้นสิน๊า

ยากที่จะพูดถึงสถานการณ์แล้วสิ……

แต่ฉันก็จะบอก……

「จะอยู่จริง ๆ สิเน๊ะ、โทอาจัง」

「เอ๊ะ、อืม」

「งั้นเหรอ」

ฉันมองโทอาจัง、แล้วพูดอย่างเงียบสงบ

「ขอโทษ、ทุกอย่างที่ผมพูดเกี่ยวกับการบำรุงรักษาเมื่อกี้เป็นเรื่องโกหกน่ะ」

「เอ๊ะ」

「ผมวางแผนที่จะอยู่เพราะเหตุผลอื่นล่ะ」

โทอาจัง、กระพริบตาและเอียงหัว

「รุ่นพี่แยงกี้、ก็โกหกเหรอ……？」

「เปล่า、คนนั้นเรื่องจริงครับ」

「？？？？？」

หลังจากตรวจสอบแล้วว่าจานตรงหน้าโทอาจังที่สับสนนั้นว่างเปล่าลงแล้ว、ฉันก็ยืนขึ้น

จากนั้น、ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่คนรอบข้างไม่ได้ยิน

「เราคุยกันที่นี่ไม่ได้ครับ ช่วยมาด้วยกันหน่อยได้ไหม」

「เอ๊ะ、อืม」

ฉันมุ่งหน้าไปยังสถานที่รกร้างแห่งหนึ่งพร้อมกับโทอาจัง

■

「――หรือก็คือ อยากให้ต้อนรับมิยูเมะจังเข้าโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมอย่างงั้นเหรอคะ？」

นั่นเป็นการสรุปทั้งหมด、โดยโทอาจังหลังจากที่ได้ยินเรื่องราวจากผม、ที่ลานว่างเปล่า

「ใช่แล้วล่ะ เราจะพบกันตอนเที่ยงคืนวันนี้เพื่อจุดประสงค์นั้น」

「ฉันไม่เข้าใจสถานการณ์เลยคะ……？ นอกจากนี้ยังมีโอกาสที่จะเป็นเรื่องโกหกด้วยไม่ใช่เหรอ」

โทอาจังพูดอย่างใจเย็นอย่างน่าประหลาดใจ

ขณะที่ฉันยืนยัน、ก็ส่ายหัวไปด้วย

「นั่นอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ แต่ว่า、ผมก็อยากจะลองเชื่อดู คน ๆ นั้น……รุ่นพี่คอนนี่มีแววตาที่ตรงไปตรงมามากเลยล่ะ ผมแน่ใจว่าเธอคงเป็นห่วงมิยูเมะจังมากจริง ๆ」

「ถ้าเคย์คุงจะไป……อืม、เข้าใจแล้ว。ฉันจะไปด้วย」

อย่างที่คิดไว้、พอบอกไปแล้วโทอาจังก็ดูเหมือนจะตามไปด้วย

ฉันไม่ได้มองโทอาจังเป็นแค่คนที่ฉันต้องการปกป้องเท่านั้น、แต่ยังมองเป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้、และเป็นรุ่นพี่ในฐานะสาวสวยอีกด้วย

เพราะเหตุนี้เอง、จึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธความปรารถนาของเธอ และไล่เธอออกไป

「ขอบคุณนะครับ อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ว่าสถานที่ประชุม、อยู่บนดาดฟ้าของอาคารเรียนที่ 3 เราต้องเคลื่อนไหวโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็นครับ」

ฉันตรวจสอบเนื้อหาของบันทึกที่คอนนี่จังให้ไว้แล้ว

ถึงจะเป็นการนอกเรื่อง、แต่ลายมือของคอนนี่จังดูกลมอย่างน่าประหลาดใจ น่ารัก

「เข้าใจแล้วค่ะ การจะเคลื่อนไหวพร้อมกันหลายคนคงเป็นไปไม่ได้、ฉันจะอธิบายสถานการณ์ให้มิโรคุจังฟังเอง แล้วจะรอในกรณีฉุกเฉิน」

「นั่นสิเน๊ะ、ขอบคุณครับ」

ถ้าเราโยนรุ่นพี่มิซุฮิเข้าไปในเรื่องนี้โดยไม่คิด ก็ไม่มีทางบอกได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เช่นเดียวกับรุ่นพี่มิโรคุซึ่งเป็นประธานสภานักเรียนของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมด้วยเช่นกันอำนาจและตำแหน่งที่ยิ่งใหญ่สามารถก่อให้เกิดความวุ่นวายที่ไม่จำเป็นได้อย่างง่ายดาย

ส่วนที่นี่、เพราะพวกเราเป็นนักเรียนปีหนึ่งจึงมีอิสระในการเคลื่อนไหว

「ถ้าอย่างงั้น、ผมจะลองดูหลาย ๆ อย่างจนกว่าจะถึงเวลาครับ โทอาจัง เพื่อความปลอดภัยแล้ว ช่วยไปอยู่ข้าง ๆ มิยูเมะจัง และปกป้องเธอไว้ทีได้ไหมครับ？」

「อืม แต่ว่า、จะไม่เป็นไรเหรอ？ เคย์คุงแค่คนเดียว……」

「ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงก็ตาม、หากผมไม่กลับมาตอนที่ได้เวลาแล้ว ถึงตอนนั้นช่วยติดต่อกับรุ่นพี่คอนนี่แทนทีนะครับ ส่วนรุ่นพี่คอนนี่แค่มองก็รู้แล้วครับ เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่มีทวินเทลน่ารัก」

โทอาพยักหน้าอย่างจริงจังเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน

ดีล่ะ、งั้นมาเริ่มกันเลยดีกว่า！

「โทอาจัง、มาเริ่มกันเลยดีกว่าครับ ยังไงก็ดี、อย่าให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บล่ะ」

「อืม」

โทอาจังเดินไปทางอาคารเรียนหลักที่มิยูเมะจังอยู่

……เอาล๊า ฉันคงต้องไปเหมือนกันเน๊

ก่อนอื่นเลย、เรามาแอบดูห้องแล็ปทั้งหมดที่ดูน่าสงสัยกันก่อน！

『มารวบรวมดาต้าทั้งหมดกันเถอะเน๊＾＾』

ฉันเริ่มเดินไปทางตรงข้ามกับโทอาจัง

ในลานกว้างที่ไร้วี่แววของผู้คน

นั่นคือเหตุผล、ที่จะไม่มีทางที่จะไม่ได้ยินเสียงนั้นได้

「เช้านี้คุณดูมีชีวิตชีวาดีจังเน๊ะ」

เมื่อหันกลับไป、ฉันก็เห็นหญิงสาวสวยลึกลับสวมเสื้อคลุมสีดำอยู่ข้างหลัง

เธอนั่งไขว่ห้างอยู่บนม้านั่ง และมองขึ้นไปบนท้องฟ้า、ดูราวกับกำลังล่องลอยอยู่ ราวกับว่าช่วงเวลานั้นถูกตัดขาดจากภายนอก

หากคุณใส่เสื้อโค้ทแบบนั้นในตอนเช้า ไม่ว่ายังไงก็จะโดดเด่นจากคนอื่น ๆ

『กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่กันย๊าหล่อน』

ก็แบบ ฉันคิดว่าโดยปกติแล้วต้องเป็นตอนกลางคืนไม่ใช่เหรอค๊า หรืออย่างน้อยก็ในร่ม

「คุณ――เนมเลสอย่างงั้นสินะครับ、คนที่สู้กับรุ่นพี่มิซุฮิ」

ฉันฝืนพูดออกไปในฐานะนาตากิ เคย์

ทันใดนั้น、เนมเลสก็หัวเราะจนไหล่สั่นอย่างมีอารมณ์ขัน

คุคุ เธอหัวเราะคิกคัก、ในช่วงเวลาต่อมา เธอก็ปลดปล่อยวงเวทย์โดยไม่ได้มองฉันเลย

มันเป็นรูปแบบที่ดูคุ้น ๆ นะ เหมือนกับของการโจมตีแบบบรรจบแบบฉับพลัน

「ッ！？」

ไม่มีทางหลบได้เลย

ทางเลือกเดียวที่มีคือการป้องกัน

ความคมชัดในการมองเห็นแบบไดนามิกที่ได้รับการปรับปรุงแล้ว、ช่วยให้ใช้เวลาในการคิดได้นานขึ้น

ขณะที่ฉันกำลังสร้างบาเรียขึ้นมาขวาง、คำถามก็เกิดขึ้นในใจฉัน

อย่างแรกเลย、ทำไมเนมเลสถึงโจมตีฉันแบบไม่ทันตั้งตัว

การโจมตีแบบบรรจบแบบเดียวกันกับของโซลเซียลา、มันเป็นการสร้างสถานการณ์ที่ทำให้เหลือความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวที่จะต้องเลือกที่จะป้องกันเท่านั้น

หากต้องการที่จะฆ่าฉัน、คงยิงมาก่อนที่จะคุยกับฉันแล้ว

ความจริงที่ว่าเธอไม่ได้ทำเช่นนั้น นี่ก็เท่ากับเป็นการยั่วยุอย่างหนึ่งเท่านั้น

เธอ、ยิงการโจมตีแบบบรรจบ เพราะรู้ว่าฉันสามารถป้องกันได้

「อิย๊า、การป้องกันนั้น……กะแล้วว่าเป็นอะไรที่น่าทึ่งจริง ๆ เน๊、โซลเซียลา」

เมื่อเห็นฉันสร้างบาเรียป้องกันการโจมตีไว้ได้、เนมเลสก็พูดชื่อนั้นออกมาอย่างชัดเจน

กะแล้วเชียว、คน ๆ นี้รู้ตัวตนที่แท้จริงของฉันล่ะเจ้าค๊า……！？

「นี่ช่างน่ารังเกียจเน๊ะ บางทีฉันอาจต้องเปลี่ยนชื่อคุณเป็นสตอล์กเกอร์」

ฉันไม่ได้เปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอก、แต่ก็เปลี่ยนมาใช้ตัวตนโซลเซียลา

「อย่าจ้องฉันแบบนั้นสิ โฮร่า、จะไม่กลับไปเป็นตัวของตัวเองหน่อยเหรอ？ ฉัน、ก็ชอบนาตากิ เคย์อยู่หรอก、แต่ชอบโซลเซียลามากกว่าเน๊ะ ถ้าต้องมองก็ต้องรูปลักษณ์นั้นจริงไหมจ๊ะ」

「ฉันไม่มีเวลาสำหรับงานอดิเรกของคุณ」

「เย็นชาจังน๊า ……จ๊า、งั้นมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ฉันต้องการพลังจากคุณ、เพื่อปิดฉากโศกนาฏกรรมนี้」

พูดจาเหลวไหลอะไรกันย๊ะ、และยังพูดจาโอ้อวดเหมือนตัวตลกอีกด้วย

ขณะนั่งอยู่บนม้านั่ง、เนมเลสดูเหมือนจะหัวเราะอยู่ใต้หมวกฮู้ด

「คุณอยากจะฆ่าคารานาชิ คาน่อน พร้อมกับฉันไหม？」

ขณะที่เธอพูดเรื่องนี้จิตวิญญาณของเธอ、ก็กำลังเปล่งประกายอย่างงดงาม

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ปล.ตั้งใจว่าจะขอไปแปลโลลิเฮดช็อตให้จบบทก่อนสักหน่อย อาจทำให้สาวดุ้นค้างไปสักพักหน่อยเน้อ