ตอนที่ 125 แรงกระตุ้น

คิราระ ครัมกำลังคิด

สงสัยว่าฉากตรงหน้าเซฟจริง ๆ หรือไม่、และ

「โอ้ー、เคย์กลายเป็นเด็กผู้หญิงแล้วซุ！ ……เอ๊ะ、เป็นแล้วใช่ไหมเน๊ะซุ？」

「……อืม、บางที」

ตอนที่ฮิคาริใช้ทรานส์แองเคอร์、รูปลักษณ์ของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

แต่、แล้วเคย์ล่ะเป็นยังไง

ที่จริงคือดูไม่รู้เลยว่ามีอะไรเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหน

หากจะบอกว่าเหมือนเดิมทุกอย่างก็ดูจะใช่、แต่ถ้าบอกว่าต่างก็รู้สึกว่าต่างนั่นแหละ

(TN. ทวนความจำ เคย์เป็นตัวร้ายชายหน้าหวานที่มีแฟนอาร์ตแต่งหญิงมากที่สุด ดังนั้นถึงไม่เปลี่ยนก็ยังสาวน้อย ฮา)

「ตกลงว่าตอนนี้เป็นเด็กผู้หญิงแล้วสิเน๊ะซุ」

「อืม เหมือนจะใช่แล้วล่ะ」

มิยูเมะเอียงหัว、เมื่อได้ยินคำพูดของเคย์

ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถตัดสินจากลักษณะภายนอกเพียงอย่างเดียวได้

เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว、ฮิคาริที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดขึ้นเสียงดัง

「เอ๋？ เคย์คุงกลายเป็นเด็กผู้หญิงเหรอ？ ทำไมกันล่ะ？」

「「เอ๊ะ？」」

โทอากับมิยูเมะ、มองไปที่ฮิคาริ

ในตอนนั้นเอง、ครัมก็รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน(หน้าซีด)

（จะ、จริงด้วยสิ……！ ฮิคาริเองก็รู้แล้วว่าเคย์คือโซลเซียลา！）

สำหรับฮิคาริ เคย์เป็นผู้หญิง

ถ้าอย่างงั้นแล้ว、เมื่อเธอใช้ทรานส์แองเคอร์ก็ต้องกลายเป็นผู้ชายนะสิ

เป็นเรื่องธรรมดาที่จะคิดเช่นนั้น

（ไม่เข้าใจนัยสำคัญที่จะให้เคย์หาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง、ตรงนี้ฉันต้อง……）

ครัม、มองดูฮิคาริแล้วถอนหายใจที่ดูไม่เป็นธรรมชาติ

「งี่เง่ารึไง？　ถ้าเคย์ใช้ทรานส์แองเคอร์ก็ต้องกลายเป็นผู้หญิงอยู่แล้วสิ จริง ๆ เลย」

「เอ๊ะ、เป็นอย่างงั้นเหรอ？」

「ทรานส์แองเคอร์เป็นเครื่องมือสำหรับการเปลี่ยนเพศ ไม่ใช่เครื่องมือที่จะทำให้กลายเป็นสาวสุดฮอตในเช้าวันอาทิตย์สักหน่อย」

ขณะที่พยายามทำให้ดูเหมือนว่าฮิคาริเข้าใจผิด、ครัมก็ยิ้มให้เคย์

เป็นรอยยิ้มปลอม 100% ที่เธอเรียนรู้ในช่วงที่เป็นเพียวริพิเคชั่นจัง

「เน๊ะ、ใช่ไหม เคย์ แล้ว……การได้เป็นเด็กผู้หญิงรู้สึกยังไงบ้างล่ะ？ อะ、ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วทำไมไม่ลองใส่เสื้อผ้าเด็กผู้หญิงดูล่ะ？」

「แบบนั้นดีเลยค๊า！」

ก่อนที่เคย์จะได้ทันตอบสนองต่อข้อเสนอของครัม、โทอาก็เปล่งเสียงแสดงความเห็นชอบ

ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงกับก่อนหน้านี้、โทอากลับกระโดดขึ้นลงในขณะที่จับมือเคย์ไว้

「เคย์คุง、ฉันเอาชุดยูนิฟอร์มใหม่มาด้วยในกรณีที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา……！」

「เอ๊ะ、ต้องเปลี่ยนชุดดเวยเหรอ？」

「แน่นอนค่ะ！」

เมื่อเห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเคย์、โทอาก็พยักหน้า

เมื่อเห็นว่าเคย์ดูประหม่ามาก ซึ่งแตกต่างไปจากความสงบปกติของเขา、มิยูเมะก็ดูเหมือนจะรู้สึกตื่นเต้นด้วยเช่นกัน

โดยอาศัยโอกาสนี้ครัมจึงกระซิบเบา ๆ ที่หูของฮิคา

「เด็กพวกนั้นคิดว่าเคย์เป็นผู้ชายน่ะ ดังนั้นพอใช้ทรานส์แองเคอร์แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว、เพราะงั้นอย่าพูดเรื่องอะไรที่ไม่จำเป็นอีกนะ」

「อ้าっ、จริงด้วย……แปลว่าเคย์คุงตอนนี้ที่พึ่งใช้ทรานส์แองเคอร์ก็กลายเป็นผู้ชาย？ดังนั้นก็เท่ากับว่าความแตกเรื่องที่ว่าเคย์เป็นผู้หญิงแน่นอน ฉันรู้สึกแบบนั้น」

「……แย่แล้ว」

เมื่อเห็นฮิคาริเอียงศีรษะด้วยสีหน้าไร้เดียงสา、ครัมก็รู้สึกตัว

（มิยูเมะกับโทอาคิดว่าเคย์เป็นเด็กผู้ชาย、ดังนั้นแล้วตอนนี้ ร่างกายจึงควรเป็นผู้หญิง แต่ที่จริงเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง――อ้าー！ทำไมเรื่องนี้ถึงกลายเป็นเรื่องซับซ้อนแบบนี้！）

「โฮร่า、เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เคย์คุง！ให้ฉันช่วยเอง！ เน๊ะ？」

「โทอาจัง……？ ทะ、ทำหน้าน่ากลัวจังเลยน่ะ」

「ฟุๆๆๆ、ไม่ต้องห่วงนะซุ เคย์ ดูเหมือนว่าของแบบนี้จะกลายเป็นนิสัยไปแล้ว และคุณไม่สามารถหยุดได้ซุ」

「ไอ้นั่นที่ไม่ต้องห่วงมันเรื่องอะไรก๊าน」

มิยูเมะและโทอาเข้ามาใกล้พร้อมชุดเครื่องแบบผู้หญิงเหมือนดั่งอาวุธทำลายล้าง

ยังไงก็ตาม、เคย์ในตอนนี้เป็นผู้ชาย

หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป เคย์จะถูกเปิดเผยเพศที่แท้จริงว่าเป็นผู้หญิง

（แย่แล้วแย่แล้วแย่แล้ว）

สมองของครัมทำงานหนักมากกว่าที่เคย

จำนวนรอบการหมุนนั้นเพิ่มขึ้นหลายเท่า、มากยิ่งกว่าตอนที่พยายามหลบหนีจากโรคุฮาระที่ประสบความสำเร็จในครั้งก่อน

（ฉันต้องเธอ、แต่จะทำยังไงดีล่ะ？ฮิคาริพิสูจน์แล้วว่าทรานส์แองเคอร์ทำงานได้โดยไม่มีปัญหา จะพิสูจน์ให้เห็นว่า เคย์เป็นผู้ชายในสถานการณ์นี้ยังไงดี ――）

ความจริงก็คือปัญหาทุกอย่างกำลังสะสมมากขึ้น

ยังไงก็ตาม ในขณะที่เธอกำลังใช้ความคิดเรื่องนี้ และตัดสินใจที่จะไม่ยอมแพ้ก็มีบางอย่างเกิดขึ้น

「……หืม？ ยังไงดีーฉันรู้สึกเหมือนเคยเห็นเคย์ในร่างเด็กผู้หญิงจากที่ไหนมาก่อนเลยคะ」

「「「！？！？！？！」」」

เคย์、ครัม、ฮิคาริต่างก็ส่ายไหล่พร้อมกัน

เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น、ก่อนที่ตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียลาที่น่าสงสารจะถูกเปิดเผย

「เคย์、ขอดูหน้าอีกหน่อยสิ――」

「……อะ、อ้าー！ ว่าไปแล้ว、ในห้องของฉันมีชุดที่เหมาะกับเคย์ในตอนนี้อยู่ล๊าー！」

ครัมพูดเสียงสูงเกินจริง

ดวงตาสาดส่องมองไปทั่วทุกทิศทุกทาง

「เคย์、อยากจะไปลองดูหน่อยไหมー เป็นชุดที่ดีย์มากเลยล่ะー、ทำส่วนนี้ให้ดูเป็นเด็กผู้หญิงมากขึ้นดีกว่าเน๊ー！ เน๋、ทั้งสองคนก็คิดเหมือนกันเน๊ะ！」

「ชะ、ใช่แล้วเน๊ะซุ？ ม๊า、ฉันเองก็อยากเห็นเคย์ในหลาย ๆ แบบเหมือนกันซุ」

「อืม ฉันเองก็อยากเห็นน๊าー」

ในขณะที่มิยูเมะกำลังสับสน、ทอากลับพยักหน้าอย่างซื่อตรงอย่างน่าประหลาดใจ

「ถ้าอย่างงั้นก็ไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ、เคย์！ โฮร่า、ไปเร็วไปเร็ว！」

「เอ๊ะ？」

ครัมคว้ามือเคย์ไว้、แล้วโดยไม่รอคำตอบ จากนั้นก็วิ่งออกจากห้องไป

「เดี๋ยวสิ、แยกออกไปทั้งแบบนั้น เคย์คงไม่เป็นไรใช่ไหมซุ！？」

มิยูเมะไม่เคยคิดว่าเขาจะออกจากห้องไป เธอจึงเลือกที่เดินตามไป、แต่ฮิคาริกลับกระโดดออกไปข้างหน้าเธอ

แล้วก็、กางแขนออกกว้าง และพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

「มิยูเมะจัง！ ……เอ๊ーโตะ、อ้าー……เรื่องนั้น、อืมー……อะ！ฉันว่ามันคงจะเซอร์ไพรส์และน่าสนใจกว่าน๊า ถ้าเห็นหลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วนะ！」

「จะ、จริงด้วยเน๊ะซุ」

「ใช่เลย！ โทอาจังเองก็เหมือนกันใช่ไหมเน๊ะ！」

「นั่นสิเน๊ー เอาไว้ให้ใส่ชุดนักเรียนทีหลังก็ได้ล่ะมั้งน๊า？」

「ขอบคุณมากค๊า！」

ฮิคาริก้มหัวอย่างแข็งขัน

ก่อนที่มิยูเมะซึ่งสับสนกับสถานการณ์จะทันพูดอะไร ฮิคาริก็เงยหน้าขึ้นทันที

「ตอนนี้มาคุยกับฉันก่อนนะค๊า！」

เป็นความพยายามอย่างสิ้นหวังของฮิคาริที่จะช่วยสนับสนุน

นั่นเป็นการเคลื่อนไหวที่สมบูรณ์แบบสำหรับเธอ、และครัมคิดกับตัวเองขณะวิ่งไปตามโถงทางเดินโดยรู้สึกขอบคุณ

「ระหว่างรอ、ฉันจะเล่าให้ฟังเกี่ยวกับขนมหวานที่อยู่ในใจฉันตอนนี้เน๊！ มิยูเมะจังรู้ไหมว่าศีลธรรมคืออะไร！」

「นั่นไม่ใช่ลูกอกซุ」

「……เอ๊ะ」

เป็นช่วงเวลาที่ความฝันหนึ่งต้องถูกเสียสละไป、เพื่อแลกกับการเก็บความลับอีกสิ่งไว้

และจากนั้นเงาร่างหนึ่งก็มองเห็นครัมวิ่งออกไปโดยจับมือเคย์ไว้

「――อาเร๊ะ、เคย์โอเน่จังจะไปที่ไหนกันน่ะ？」

■

ทันทีที่ครัมมาถึงห้องของตัวเอง、เธอก็ดึงตัวเคย์เข้ามาแล้วปิดประตู

และจากนั้นก็ผลักเคย์เข้าไปในส่วนลึกของห้องทั้งแบบนั้นด้วยความเร่งรีบจนลืมล็อคประตู

「รีบเข้าไปเถอะ！ เอ๋ーโตะ、ทำยังไงดีล่ะ……ตอนนี้กลายเป็นผู้ชายไปแล้วสิเน๊ะ？ เพราะงั้น、ต้องแกล้งทำตัวเป็นเด็กผู้หญิงให้ได้」

เมื่อเห็นว่าครัมดูตื่นตระหนกเอามาก ๆ、เคย์ก็เอียงหัว

「ฉัน、ตอนนี้เป็นผู้หญิงนะรู้ไหม？」

「……เอ๊ะ？ เออออออออ๋！？ ดะ、ได้ไง！？」

「การแทรกแซงฟังก์ชั่นของทรานส์แองเคอร์เป็นเรื่องง่ายมาก ฉันแค่ทำให้เห็นเหมือนกับว่าฉันได้ใช้ไปแล้วก็พอ ดังนั้นแล้ว、ในสายของเด็กพวกนั้น จะเห็นว่าฉันใช้ทรานส์แองเคอร์เพื่อเปลี่ยนจากผู้ชายเป็นผู้หญิงเรียบร้อยแล้วเน๊ะ ฟุๆๆๆ、แม้ว่าเพศที่แท้จริงของฉันจะไม่เปลี่ยนแปลงก็ตาม」

เมื่อเห็นเคย์ หรือที่อีกชื่อคือ โซลเซียลา ตอบกลับอย่างใจเย็น、ครัมก็เซจนล้มลงกับพื้น

โซลเซียลาจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าพบเรื่องน่าขบขันบางอย่าง、ก่อนนั่งลงบนเตียง

「ค่อนข้างน่าขบขันเอามาก ๆ、ที่ได้เห็นเธอตื่นตระหนก ……ฉันไม่มีทางถูกเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง เพียงเพราะเรื่องแบบนั้น」

「ฉันคิดว่ามิยูเมะมีลางสังหรณ์」

「สิ่งนั้นอยู่ในระดับที่คาดเดาได้」

เมื่อเห็นโซลเซียลาพูดเช่นนั้นโดยไม่ใส่ใจ、ครัมก็รู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่แพร่กระจายไปทั่วร่างกายทันที

「จ๊า、งั้นตอนนี้คุณก็ยังเป็นผู้หญิงจริง ๆ สิเน๊ะ」

「ใช่ ทรานส์แองเคอร์、ค่อนข้างน่าสนใจมากทีเดียวเน๊ะ แต่ก็ยังไม่สามารถฝ่าด่านการแทรกแซงของฉันไปได้ ดูเหมือนหนทางยังต้องก้าวไปอีกไกล」

เมื่อเห็นท่าทางเย็นชาของโซลเซียลา、ครัมก็――

（แม่นี่……！คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วงกันแท้ ๆ……！）

ครั้งนี้เธอโกรธมากจริง ๆ

นอกจากสมองของเธอจะได้รับความเสียหายจากร่างชายของฮิคาริ และตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียลายังเกือบถูกเปิดเผยอีกด้วย

ครัมก็ขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

「ยังมีข้อสงสัยอยู่อีกหรือไม่？」

เมื่อสังเกตเห็นท่าทางเคืองบนใบหน้าของครัม、โซลเซียลาเอียงหัว และพูดเหมือนกำลังเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง

「มือ、ส่งมือของคุณมาให้ฉัน」

「เอ๊ะ、ทำไม」

「ส่งมาเถอะ、โฮร่า」

ครัมยื่นมือออกไปตามคำสั่งของโซลเซียลาอย่างไม่เต็มใจ

โซลเซียลาคว้ามือเธอไว้、จากนั้นก็เอาฝ่ามือของครัมวาดเข้าหาตัวเอง――

「แล้วแบบนี้ล่ะ คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นผู้หญิง？」

เธอเอาฝ่ามือของครัมกดลงที่หน้าอก

「っ！？」

ฝ่ามือจมลึกลงไป、และรู้สึกถึงความนุ่มนิ่ม

แม้จะแบนไปหน่อย、แต่ก็เป็นความนุ่มนวลที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเด็กสาวอย่างแน่นอน

「ในที่สุดก็เชื่อกันแล้วสินะ จริง ๆ เลย、สมกับเป็นสาวน้อยขี้สงสัยเสียจริงเจ้าค่ะ」

ขณะที่โซลเซียลาพูดด้วยท่าทีสงบ、ครัมมองลงมาแล้วพูดขึ้น

「……หน้าอก、คุณไม่เกลียดการถูกจับหน้าอกเหรอ？」

「ช่างน่าสงสัยจังว่าทำไมเธอถึงเขินนักล่ะ ทั้งที่เป็นเพศเดียวกัน ฟุๆๆ、เป็นเด็กน้อยที่น่ารักเสียจริง」

「……ฟู๊ว」

เปรี๊ยะ、มีเสียงแตกเหมือนมีอะไรบางอย่างแตกหัก

เมื่อครัมรู้ตัวว่านั่นคือเสียงแห่งเหตุผลของตัวเธอเอง、เธอจึงตัดสินใจเดินพุ่งชน

「――นี่หมายความว่ายังไงกัน」

โซลเซียลาพูดขึ้น、ในขณะที่นอนหงายบนเตียง

ครัม、พูดโดยไม่เปลี่ยนท่าที

「ทั้งฮิคาริทั้งเธอ、ต่างก็ล้อเล่นกับฉันมากเกินไปแล้ว เธอไว้วางใจฉัน、และลดความระวังตัวลงอย่างสมบูรณ์ ……เธอรู้ไหมว่าฉันกำลังยับยั้งชั่งใจอยู่、มากขนาดไหน？」

สิ่งที่น่ากลัวคือ、ครัมไม่กระพริบตาเลย

เธอจ้องโซลเซียลาด้วยดวงตาแดงก่ำ แม้กระทั่งรูม่านตาก็ยังขยายเต็มที่

ครัมโน้มตัวเข้ามาหา、และจ้องมองด้วยหน้าตาที่น่ากลัว

เมื่อเห็นตรงหน้าแบบนั้น、แม้แต่โซลเซียลาเองก็ยังหวั่นไหว、ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตาไหลเล็กน้อย

「……อาー、ขอโทษนะเจ้าคะ เธอน่ารักมากจนฉันเผลอแกล้งเธอมากเกินไป จะช่วยปล่อยฉันไปได้ไหมเจ้าคะ」

「ไม่」

「……เหรอ」

โซลเซียลาสูดหายใจเข้าลึก ๆ

และจากนั้น、เธอก็ยิ้มและลูบหัวของครัมอย่างอ่อนโยน

「……เอาล่ะ、ฉันจะต้องเปลี่ยนชุดและกลับไปหาทุกคนแล้ว、รีบกลับไปเร็ว ๆ กันเถอะ？」

「นั่นสิเน๊ เพราะงั้นแล้วฉันจะช่วยถอดเองเน๊ะ」

ควาก、ครัมคว้ากางเกงของเธออย่างแรง

เห็นแบบนั้นโซลเซียลาก็ตกใจ และรีบสร้างวงเวทย์

ทว่า、ก็สายเกินไปหนึ่งก้าว

「ม๊าーจัง」

มีกบตัวหนึ่ง、เกาะติดอยู่ด้านหลังหัวของครัม

ครัมชี้ไปที่สิ่งนั้น、แล้วพูดอย่างใจเย็นโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

「ฉัน、พร้อมที่จะระเบิดตัวเองด้วยพวกมาーจัง หากไม่อยากให้ฉันได้รับบาดเจ็บ、ก็ทำตัวดี ๆ เข้าไว้」

「ส、สงสัยจังว่าเธออยู่ในสภาวะจิตใจแบบไหน……！？」

โซลเซียลาร้องออกมาด้วยความตกใจ、กับกลวิธีการเจรจาอันบ้าคลั่งที่ใช้ตัวเองเป็นตัวประกัน

เมื่อเห็นเธอสูญเสียความสงบนิ่งไปด้วยเหตุผลนี้、ด้วยเหตุผลบางประการ ครัมก็รู้สึกโล่งใจอย่างมาก

แล้วเธอก็กำลังรู้สึกว่าความเพลิดเพลินบางอย่างกำลังเริ่มตื่นขึ้นมา จากการที่สามารถปราบโซลเซียลา ผู้มีสีหน้าสงบนิ่งอยู่เสมอได้

「จ๊า、ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ซะหน่อยนะ ไม่ต้องเป็นห่วง、ฉันจะเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยเอง เพราะงั้น、ไม่ต้องห่วง、ไม่เป็นไร……！」

「……ฟุ、ฟู๊วฟู๊ว」

ต่อหน้าโซลเซียลาที่กำลังฝืนยิ้มอย่างกล้าหาญ、ครัมก็เริ่มปลดเข็มขัดที่กางเกง

■

แย่แล้วเจ้าค๊าーーーーー！！！！

ไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้เลยค๊าー！

『จ๊า โอร๊า！ตีความตรงกัน！ตีความตรงกัน！』

ฉันแค่อยากสร้าง「ภาพนิ่งแนวยูริที่ไม่จำกัดอายุ」เท่านั้นเอง……！

ฉันแค่อยากแสดงให้เห็นว่า、โซลเซียลาเอง、ก็มีด้านซุกซนเหมือนกันเน๊ะ

นี่ไม่ใช่เวอร์ชันสำหรับทุกเพศทุกวัยแล้วเจ้าค๊า！

「จ๊า อยู่นิ่ง ๆ ไว้、ไม่เป็นไร……ฉันจะอ่อนโยนให้เอง」

ＡＳＭＲครัมจัง！？

『หนีไม่พ้นแล้วเน๊＾＾』

มันไม่ควรเป็นแบบนี้

ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีจนกระทั่งฉันใช้ทรานส์แองเคอร์

สำหรับมิยูเมะจังกับโทอาจัง มันเป็นเหมือนกับว่าฉันได้เปลี่ยนแปลงจากเด็กชายกลายเป็นเด็กหญิง

และ、เนื่องจากอีกสองคนรู้อยู่แล้วว่าฉันคือโซลเซียลา จึงตั้งค่าไว้ว่าทรานส์แองเคอร์ถูกปิดใช้งานไว้แล้ว、ฉันหวังว่าจะได้สนุกไปกับอีเว้นต์ร่างผู้หญิงนี่

ทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดีจนกระทั่งถึงจุดที่ต้องสวมชุดนักเรียนหญิง

และฉันได้เตรียมพร้อมไว้แล้วว่าจะหน้าแดงเล็กน้อย

แต่、นี่มันเรื่องอะไรกันค๊า？

เกิดอะไรขึ้นกันแน่เจ้าค่าเอ๋ย？

『ทั้งสองคนกังวลว่าตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียลาจะถูกเปิดเผย ดังนั้นพวกเธอจึงกังวล ต้องขอบคุณไม่ใช่เหรอเน๊＾＾』

ฉันประเมินระดับความเป็นเด็กดีของพวกเธอต่ำเกินไป……

ถ้าพวกเธอแค่นั่งดูเงียบ ๆ ก็คงดี……

ฉันยังเตรียมข้อแก้ตัวที่จะบอกมิยูเมะจังเพื่อที่เรื่องโซลเซียลาจะไม่ถูกเปิดเผย……

「……เน๊、เธอใส่กางเกงชั้นในผู้ชายอยู่ตลอดเลยหรือเปล่า？」

「แน่นอนสิ ก็ยังไงซะ、เพราะฉันเป็นเด็กผู้ชายที่เรียนโรงเรียนแห่งนี้จึงเป็นเรื่องธรรมดาจริงไหมล่ะ？」

「ถ้าอย่างงั้นล่ะก็、เธออยากใส่ชุดชั้นในน่ารัก ๆ ไหม？」

อะ、พอยท์ของสาวสวยลึกลับที่น่าสงสาร

「……เพราะฉัน、คือโซลเซียลา」

「ชิ、ฉันอยากให้เธอเห็นแก่ตัวกว่านี้อีกนิดนะ……！」

ครัมจังพูดด้วยความเศร้าใจ

แต่、มือของเธอได้อยู่บนเสื้อแจ็กเก็ตเครื่องแบบของฉันแล้ว

「เธอสามารถซื่อสัตย์กับตัวเองต่อหน้าฉันได้ เพราะงั้นไม่ต้องกังวล、เน๊ะ？」

สิ่งที่ฉันต้องการคือเล่นสนุกทำเป็นว่า「โซลเซียลาได้รับการปฏิบัติเหมือนเด็กสาวธรรมดาคนหนึ่ง」แค่นั้นเองเจ้าค๊า……

ช่วยฉันด้วย ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง

『อืมー、ตอนนี้เราจะสามารถเพิ่มหน้าได้ทันเวลาไหม……？ ไม่สิ、พวกนี้น่าจะดีกว่าถ้าจะขายเป็นอาร์ตบุ๊คสำหรับแต่ละฉากดีกว่า』

อย่าพึ่งไปกังวลเกี่ยวกับโดจินชิสิย๊า

「เคย์、ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ」

「っ」

ใบหน้าของครัมเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

ฉันทำอะไรไม่ได้เลย จึงต้องปล่อยให้เป็นไปตามนั้น――

「ッ！？ นั่นใครッ！？」

เมื่อสัมผัสได้ถึงสิ่งบางอย่าง ครัมจังก็เงยหน้าขึ้นทันที

จากนั้นเธอก็จ้องมองไปที่ประตู

ประตูเปิดอ้าอยู่เล็กน้อย

และมีดวงตา、มองเข้ามาจากอีกด้าน

「มาーจังลุย！」

กบกลที่ถูกสร้างขึ้นงัดประตูให้เปิดออก、และจับกุมผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้ามันอย่างรวดเร็ว

「เอ๊っ、กบนี้อะไรกัน！？ อุว๊าก、ไปไกล ๆっ！」

หืม、เสียงนี้……

เด็กชายคนหนึ่ง、ถูกกบจำนวนมากพาเข้ามาในห้อง

เป็นใบหน้าที่ดูคุ้นเคย

「……โซโกะคุง？」

ใช่แล้ว、เขาคือ โซโกะคุง ว่าที่ตัวเอกฮาเร็มในอนาคตค๊า

……อืมー、เรื่องราวยิ่งซับซ้อนมากขึ้นไปอีก

「เอ๊ะ、เด็กนี้ใครกัน……」

ครัมจังที่เป็นคนจับเองก็สับสนเช่นกัน

ฉันเดาว่าเธอเองก็คงไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นเด็ก

โซโกะคุงเองโซโกะคุง、ดูเหมือนเขาจะกลัวเล็กน้อยหลังจากที่เห็นครัมจังผู้บ้าคลั่งนิดหน่อยก็ได้、แต่มีอะไรบางอย่างที่ดูแปลก ๆ

ตรงนี้บางทีอาจจะดีกว่า หากฉันจะเข้าไปแทรกระหว่างทั้งคู่

ฉันเอาเสื้อแจ็คเก็ตคลุมเหนือไหล่เพื่อซ่อนผิวของฉันไว้、ในขณะที่ส่งยิ้มให้โซโกะคุง

「ไม่ได้เจอกันนานเน๊ะ、โซโกะคุง」

「……อะ、อืม」

「เคย์、รู้จักด้วยเหรอ？」

「ใช่แล้วล่ะ เด็กชายที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของฉัน และก็、เขาคือทายาทของบริษัทที่สนับสนุนโรงเรียนของเรา」

「……เอ๊ะ」

ครัมจังผู้ชาญฉลาด、เพียงบอกแค่นั้นก็ดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันทันที

ใช่แล้ว、แบบนี้แย่แล้วค๊า

หากถามว่าทำไม、ก็เพราะครัมจังผู้ถูกเห็นระหว่างเซ๊กยูริรุนแรง、จึงได้ใช้กำลังเข้าจับกุมเขาไว้โดยไม่รอช้า

สำหรับบางบริษัท นี่อาจถือเป็นกรณีที่น่าโกรธเคือง

「っขะ、ขอโทษด้วย！ ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม！？」

「มะ、ไม่เป็นไรครับ」

หลังจากทำให้มาーจังหายไป、ครัมจังก็วิ่งเข้าไปดูโซโกะคุง

โล่งอกไปทีเจ้าค่ะ

ครัมจังผู้น่ากลัวเมื่อกี้หายไปแล้ว

『อ้าว、จบซะแล้วสินะ ชิっ』

การแสดงความหงุดหงิดของเธอเป็นเหมือนเด็กเปรตคุงเลย

「ฉันน่าจะล็อคไว้……ไม่ได้สินะ、ขอโทษเน๊ะ？」

「ไม่เป็นไรหรอกครับ อืม、ผมสบายดี」

โซโกะคุงพูดแบบนั้น และมองมาที่ฉัน

แม้ว่าเสื้อผ้าของฉันจะถูกถอดออกไปเกือบหมดแล้ว、แต่ฉันก็ยังคงยิ้ม

ขอบคุณนะเจ้าค๊า、โซโกะคุง

ขอขอบคุณจริง ๆ、เท่านี้ก็ไม่ถูกโยนไปเป็นเรทＲ-18แล้ว

「คือแบบว่า……พวกโอเน่จัง、ทำอะไร……？」

「เอ๋っ！？ ระ、เรื่องนั้นแบบว่า……」

「ฟุๆๆๆ、พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ดังนั้นบางครั้ง、ก็เล่นอะไรกันเพลินไปเสียหน่อย」

เมื่อพูดจบ、ฉันก็ส่งยิ้มให้ครัมจัง

ขณะที่ลูบสิ่งนั้นของโซโกะคุง、ฉันก็รับมือให้กับครัมจังด้วย

จริง ๆ เลย、การเป็นสาวสวยลึกลับนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเจ้าค่ะ

『ด้วยเมล็ดพันธุ์ที่เธอหว่านลงไปด้วยตัวเองเน๊』

「ชะ、ใช่แล้วล่ะ……จริงด้วย นั่น、ก็แค่เล่นกันเท่านั้น……อะไรแบบนั้นแหละ」

「ที่สำคัญกว่านั้น、โซโกะคุงทำไมถึงมาอยู่ที่ได้ล่ะ？」

「เอ๊ะโตะ、โอเน่จังมาที่นี่เพื่อทำงาน ดังนั้น、ผมเลยอยากมาเล่นกับเคย์โอเน่จังระหว่างที่กำลังรอครับ」

ขณะที่ฉันดูโซโกะคุงพยายามคิดคำพูดอย่างบ้าคลั่ง、ฉันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

จากนั้น、ก็หันไปพูดกับครัมจัง

「น่าจะใกล้ได้เวลากลับกันแล้วจริงไหม？ เราไม่ควรปล่อยให้ทุกคนรอนานเกินไปเจ้าค่ะ นอกจากนั้น、ดูเหมือนว่าเราจะมีแขกตัวน้อยมาด้วย」

「…………นั่นสิเน๊ะ」

ครัมจังพยักหน้าราวกับกำลังกลืนอะไรบางอย่างลงไป

และจากนั้น、เธอก็มุ่งหน้าไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดให้ฉันใส่

「……ครั้งหน้าฉันจะทำในที่ที่ไม่มีอะไรมาขัดจังหวะได้ อืม、ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ล้มเหลวซ้ำสอง ครั้งหน้า――」

ฉันรู้สึกเหมือนเธอกำลังพูดอะไรที่น่ากลัว、แต่ฉันก็เพิกเฉยอย่างสง่างามเจ้าค๊า

สาวสวยลึกลับไม่มีวันทำหน้าที่เป็นฝ่ายรับ、ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเธอ

เพื่อＴＳしจงจดจำสิ่งนี้ไว้ซะ！

เพราะฉันจะไม่มีวันแพ้พวกเธอ！

『ปฏิกิริยานั้นถือว่าคลาสสิก』

「โซโกะคุงเอง、ก็ไปด้วยกันไหม？」

「อะ、อืม」

โซโกะคุงพยักหน้า、ขณะที่เหลือบมองเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของฉัน

เขา、ฉันสงสัยจังว่าเขาจะใช้ประโยชน์จากร่างกายของฉันเมื่อกี้หรือเปล่านะ

「สิ่งที่เธอพึ่งเห็น、เป็นความลับ？」

「……っ、อืม」

มันอาจจะแรงเกินไปสักหน่อยสำหรับไข่ในหิน

แนวโน้มทางเพศของโซโกะคุงยิ่งบิดเบือนมากขึ้นล่ะเจ้าค๊า

……อุมุ、บางทีฉันอาจจะต้องแต่งตัวธรรมดา ๆ เรียบร้อยเพื่อชำระล้างสมองของเขาเน๊ะ

ฉันอยากเลี้ยงเด็กน้อยให้แข็งแรงสมบูรณ์

『แม้ว่าร่างกายของเธอจะถูกกลืนกินไปเมื่อครู่、แต่ตอนนี้เธอกลับแต่งตัวอย่างไร้เดียงสาราวกับว่ากำลังปกปิดเรื่องนี้จากทุกคน、นั่นไม่ใช่ว่าทำให้ช่องว่างยิ่งบิดเบี้ยวไปกว่าเดิมหรือ？』

อย่ารวมฉันเข้าไปกับหล่อนซิย๊า

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

อัพเดต​ชีวิต​มั้ง?

ช่วงนี้ยุ่งกับการขายของอย่างหนักหน่วง​เพลีย​จัดๆ​ หัวถึงหมอนก็ภาพตัดเลย​ ฮาจนไม่ได้แปลนิยายติดกันหลายวันทำเอารู้สึก​เหมือน​จะลงแดงเลยแฮะ​ ฮา​แถมหน้าฝนยังมีพายุไล่ลูกค้าจนขายของไม่ได้อีก​  :'( เหมือนโดนแซนวิช​ด้วยความผิดหวัง​กับความไร้ค่าเลย​ ฮา

-โลลินีทนักแปล