ตอนที่ 122 ถ่านที่ยังมีชีวิต

โทรัคจ้องมองด้วยความตะลึงงัน、ไปยังจุดที่โซลเซียลาหายตัวไป

「คุ、พวกเราทำอะไรไม่ได้เลย……！」

ขณะที่รินกะพึมพำด้วยความหงุดหงิด、โทรัคก็พยักหน้ารับ

（ตอนท้ายนั่น、เคย์คุงตัวสั่น）

หลังจากที่ถูกกระซิบอะไรบางอย่างจากหมายเลข ０、เคย์เริ่มดูสั่นเล็กน้อย

เธอ、ยังคงทำตัวเข้มแข็ง และออกไปจากที่นี่โดยไม่เปลี่ยนการแสดงออกของเธอเลย

ราวกับว่า、ใช่ เหมือนกับบอกว่ามันต้องเป็นแบบนั้น

「เคย์คุง……！」

เขารู้สึกเกลียดตัวเองมากขึ้นไปอีกที่รู้สึกไร้พลังขนาดนี้ และไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากเรียกชื่อเธอ

ในตอนนั้นเอง、ดาบสีขาวที่โทรัคถืออยู่ในมือก็กลับคืนสู่ร่างของเด็กสาวอีกครั้ง

「โทรัค、ไม่เป็นไรนะ？」

「ไม่เป็นไรหรอก……พวกผมน่ะ」

ใช่、พวกโทรัคไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น

ผู้ที่เจ็บปวดจริง ๆ ในสถานการณ์นี้、มีเพียงคนเดียว

สาวน้อยนักสู้นาม โซลเซียลา、นาตากิ เคย์เพียงคนเดียว

「เธอกำลังร้องไห้…… นอกจากนี้、ยังบอกฉันอีกว่าอย่าเข้าใกล้เธอ เพราะถ้าทำอย่างนั้น ฉันจะต้องตาย」

คำพูดของรินกะ、ทำให้ความรู้สึกโกรธพุ่งพล่านขึ้นมาในใจของโทรัค

ความจริงที่ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย、ทำให้เขาหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น

「เน่ซังเอง、ก็แปลกไปเหมือนกัน ฉันไม่เคยเห็นเน่ซังชื่นชอบมนุษย์มากขนาดนี้มาก่อน ฉันกล้าพูดได้เลยว่าเน่ซังสามารถเข้าควบคุมร่างนั้นเมื่อไรก็ได้、แต่ฉันคิดว่าเน่ซังเลือกที่จะไม่ทำเช่นนั้นด้วยความตั้งใจ」

「……อะไรกัน」

นี่แสดงให้เห็นว่าเคย์ที่ควรจะเป็นเจ้านาย、กลับถูกควบคุมโดยหมายเลข ０เสียเอง

「ตลอดมา、นั่นคือสิ่งที่พวกเธอทำเสมองั้นสิน๊า」

「……ไม่รู้」

มันเป็นภาพที่เขาไม่อยากแม้แต่จะจินตนาการเลย

เด็กสาวที่ต่อสู้เพียงลำพังในเงามืดเพื่อช่วยเหลือใครบางคน、โดยที่ตัวเองไม่เคยได้รับการช่วยเหลือ

โทรัคไม่อาจอภัยต่อโลกที่มืดหม่นเช่นนี้ได้

「……ไปกันเถอะ、รินกะ ในเมื่อได้ข้อมูลมาแล้ว เราก็ไม่มีธุระอะไรที่นี่อีกต่อไป」

「โทรัค？」

รินกะที่มีความอ่อนไหวต่อความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนของมนุษย์、สังเกตเห็นทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับโทรัค

เขาเต็มไปด้วยความโกรธ、ในระดับที่ยากจะจินตนาการได้ว่ามาจากคนที่ปกติจะมีบุคลิกที่สงบแบบเขา

「ผม、จะต้องแข็งแกร่งขึ้น และ、ต้องชีวิตเด็กคนนั้นไว้ให้ได้」

「……เห็นด้วยเน๊ะ」

ยังไงก็ตามรินกะก็เห็นด้วย、กับคำพูดที่เต็มไปด้วยอารมณ์ดังกล่าว

เหนือสิ่งอื่นใดรินกะเอง、ก็คิดเช่นเดียวกัน

「ลูทรา、หากเป็นรูปแบบสตาร์สแลชล่ะก็จะต่อสู้กับแม่นั้นได้แค่ไหน」

「……ฉันก็ไม่รู้ แต่ว่า、ความเป็นไปได้ไม่เท่ากับ０」

「งั้นเหรอ ขอบคุณ」

เมื่อพูดจบ、โทรัคก็หมุนตัวแล้วเริ่มเดินออกไป

ขณะนี้、ภายในใจของโทรัค、มีคำพูดที่เคย์เคยพูดเอาไว้ครั้งหนึ่งดังก้องอยู่ภายใน

『ถ้าฉันบอกให้นายฆ่าฉันซะ、นายจะฆ่าฉันไหม？』

แม้นั้นอาจจะเป็นหนทางเดียวที่รอดพ้นในแบบฉบับของเธอเองก็ตาม

แม้นั้นอาจจะเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยตัวได้ก็ตาม

（จะช่วยเธอเอง、แน่นอน……！ ผม、ด้วยมือนี้……！）

เขาไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่า、มีเลือดไหลออกมาจากกำปั้นของเขา

■

เย็นวันหนึ่ง、ศาสตราจารย์ไปเยี่ยมเขตโรงเรียนแห่งหนึ่ง

ที่นี่เป็นบ้านของผู้ถูกขับไล่ที่เรียกกันทั่วไปว่า อารัคเน、ซึ่งหมายถึงคนที่ถูกไล่ออกจากโรงเรียนด้วยเหตุผลต่าง ๆ เนื่องมาจากความประพฤติที่ไม่ดี

「ผ่านไปนานแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันมาที่นี่、แต่ที่นี่ก็ยังแย่มาก」

ชายวัยกลางคนที่ดูร่ำรวยในชุดสูทดูโดดเด่นในสถานที่แห่งนี้

พื้นที่ใช้สอยถูกสร้างขึ้นจากการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าหลาย ๆ อย่าง、และแผงขายของที่เต็มไปด้วยของที่ถูกขโมยมาจากที่ไหนสักแห่ง

สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเมืองแห่งอาคาร ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงกองบ้านเรือนที่สร้างด้วยมือวางทับซ้อนกัน、คล้ายกับงานศิลปะที่เด็ก ๆ สร้างขึ้นมาสุ่ม ๆ

「เอาความล้มเหลวทั้งหมดมารวมไว้ที่เดียว……งี้เองสินะ、ประธานก็มีด้านที่ไม่ดีเหมือนกันสินะ」

เขตโรงเรียนนี้ไม่เป็นที่รู้จักต่อสาธารณะ、แต่ก็เป็นเขตการศึกษาลับที่ได้รับการอนุมัติโดยปริยายจากคณะกรรมการบริหาร

มันทำหน้าที่เป็นสถานที่รับผู้ที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังในขณะที่เมืองแห่งโรงเรียนพัฒนาขึ้น、หรือพูดให้ชัดเลยคือ เป็นถังขยะสำหรับสิ่งของที่ไม่จำเป็น、เป็นฟังก์ชันที่ต้องมี

หากคุณใช้ชีวิตปกติ、นักเรียนบางคนอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่แห่งนี้มีตัวตนอยู่จนกระทั่งสำเร็จการศึกษา

ในโลกที่ซ่อนเร้นนี้、จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผู้ใหญ่หน้าตาธรรมดาคนหนึ่งก้าวเข้ามากัน

คำตอบก็อยู่ตรงหน้าแล้ว

「――มีอยู่สิน๊ะ、ไอ้พวกโลกสวย」

ชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัว、ต่อหน้าศาสตราจารย์

ในบริเวณที่ไม่มีวี่แววของใครเลยจนกระทั่งบัดนี้、ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นเด็กชายและเด็กหญิงคู่หนึ่ง

ด้วยดวงตาที่จ้องเขม็งเหมือนสัตว์หิวโหย、พวกเขาดูเหมือนจะมองเห็นศาสตราจารย์เป็นเพียงเหยื่อเท่านั้น

「โทษทีนะพวก、แต่ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ตาลุงจะมาเน๊ เพราะงั้นแล้ว、หากแกทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่มีไว้ แกจะได้ออกไปอย่างมีชีวิต」

ชายหนุ่มผมสีบลอนด์และปิดตาไว้พูดเสร็จ、ก็ขว้างมีดไปที่เท้าของศาสตราจารย์

สำหรับนักสำรวจ、การแทงมีดลงไปในยางมะตอยก็เป็นเรื่องง่ายมาก

เป็นภัยคุกคามที่ค่อนข้างชัดเจน

「เป็นเด็กที่มีชีวิตชีวากันจริง ๆ」

ศาสตราจารย์หยิบมีดขึ้นมา、แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วเช็ดสิ่งสกปรกออก

ในระหว่างขยับมือข้างหนึ่ง、เขาก็เปิดปากพูด

「ฉันอยากพบลีคเดอร์ของเอเรียนี้」

「……หรือว่าบางที、โครงการการกุศลเรอะ？คนที่ให้โอกาสกับผู้แพ้？」

「ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง จะเอายังไงล่ะ」

วินาทีต่อมาหลังจากถามคำถาม、ก็มีมีดปักเข้าที่ไหล่ของศาสตราจารย์

เมื่อเห็นดังนั้น、ผู้คนรอบข้างก็หัวเราะเยาะกัน

「เกิดแบบนั้นไงพวก จนถึงตอนนี้มีหลายคนมาที่นี่、แต่พวกนั้นถ้าไม่ถูกฆ่าตาย ก็ต้องวิ่งหนีหลังจากถูกปล้นจนตูดล่ะน๊า ตาลุง、สามัญสำนึกใช้ไม่ได้กับที่นี่หรอกนะ」

「เห็นชัดเลย」

ศาสตราจารย์ดึงมีดออกมาอย่างใจเย็น、แล้วเริ่มเช็ดทำความสะอาดเช่นกัน

เมื่อเห็นท่าทีแบบนั้น、ชายหนุ่มดูไม่พอใจและละส่งสัญญาณไปที่บางสิ่งบางอย่างด้านหลังเขา

「งั้นก่อนอื่น、มาจับตาลุงนี้เป็นตัวประกันแล้วเอาเงินกันเถอะ」

「ฮ่าๆๆ、ตามนั้นเลยน๊า！」

ทันใดนั้น、ชายหนุ่มร่างใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของศาสตราจารย์

ในมือของเขาถือดาบขนาดใหญ่ที่สร้างจากไดรฟ์เกียร์ดัดแปลงผิดกฎหมาย

「การเสียขาสักข้างถือเป็นเรื่องปกติจริงไหม แกมีขาข้างเดียวก็เกินพอแล้ว」

ศาสตราจารย์ไม่หันกลับมามอง

บางทีชายหนุ่มอาจรู้สึกถึงความกลัว、จึงบิดมุมปากแล้วฟันดาบขนาดใหญ่ไปที่ขา

แต่、ทันใดนั้น เคียวยักษ์สีดำสนิทก็ปรากฏขึ้นที่จุดเดียวกันและขวางดาบใหญ่ไว้

「――โทษที ศาสตราจารย์ ฉันมาสายไปหน่อย」

「ช่างเถอะ、เธอก็มีสิ่งที่เรียกว่าความเยาว์วัยเหมือนกันจริงไหม」

เด็กสาวในชุดคลุมสีดำปรากฏตัว、จากวงเวทย์ที่ปรากฏขึ้นข้าง ๆ  ศาสตราจารย์

เด็กสาวป้องกันดาบใหญ่ได้อย่างง่ายดาย、และก่อนที่ชายหนุ่มจะทันยกดาบขึ้นได้อีกครั้ง เธอก็เข้ามาใกล้และเตะเขาออกไป

ชายหนุ่มถูกพัดหายไป ทำลายกำแพงหลายแห่งไปตลอดทาง、และในที่สุดก็ดูเหมือนจะหยุดลงที่อาคารแห่งที่สี่

ชายหนุ่มดูเหมือนจะหมดสติไปแล้ว、เนื่องจากเขายังคงฝังอยู่กับกำแพงโดยไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้น

「ลงมือเกินไปก็ไม่ดีนะ、เนมเลส」

「อิย๊า、ทางนี้เองก็มีเรื่องชวนหงุดหงิดเหมือนกัน ฉันถูกดึงเข้าไปในเรื่องตลกๆ  ที่เรียกว่าศึกชิงดินแดน、และทุกคนรอบตัวฉันก็ตื่นเต้นกันมาก、มันสร้างปัญหาจริง ๆ เน๊ะ」

「ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องน่าสนุกมากเลยนะ」

「เห็นเป็นอย่างงั้นจริงเรอะ？」

เนมเลส、ยักไหล่

และจากนั้น、เธอก็คว้ามีดที่พุ่งเข้ามาจากนอกระยะสายตาของเธอราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนที่จะะยิงการโจมตีแบบบรรจบเข้าใส่ราวกับต้องการตอบโต้

「พวกขี้แพ้、คิดว่ากำลังหาเรื่องอยู่กับใครกัน？」

「っ、ไอ้เวรนี่！」

「ปังー」

กระสุนนัดดังกล่าวมีความรุนแรงน้อยกว่านัดที่ยิงใส่โซลเซียลา

ยังไงก็ตาม、นี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่นักสำรวจโดยทั่วไปจะสามารถป้องกันได้

ยิ่งเป็นในหมู่ผู้ที่เลิกเรียนกลางคันยิ่งไม่ต้องคิด

「……ぁっ」

「อะ、ทำเกินไปหน่อยแล้วสิ ขอโทษเน๊ะ、ฉันไม่คิดว่าพวกแกจะอ่อนแอกันขนาดนี้ ก็จนถึงตอนนี้ฉันต่อสู้แต่กับคนที่แข็งแกร่งมาตลอดนิหน่า」

เนมเลส、เมื่อพูดจบ เธอก็เดินเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วเอาไฟเผาร่างที่ถูกเผาไหม้ของเขาให้ลุกเป็นไฟอีกครั้ง

เมื่อได้เห็นฉากที่มโนทัศน์แผลเป็นถูกเผาจนมอดไหม้、สหายของเขาที่กำลังรอโอกาสที่จะติดตามเขาก็หยุดลง

แม้แต่คนนอกคอกก็ดูเหมือนจะเข้าใจว่า、เนมเลสนั้นทรงพลังแค่ไหน

「ดีล่ะー、ศาสตราจารย์ คุณพูดต่อได้เลย ถ้ายังมีแมลงตัวไหนดื้ออีก ฉันจะขยี้ให้คุณเอง」

「อืมー ฉันเชิญคุณมา เพราะฉันคิดว่าถ้าเป็นคนหนุ่มสาวเหมือนกัน、เธอคงสามารถแก้ไขปัญหาได้ด้วยการพูดคุยอย่างสันติเน๊ะ」

เมื่อศาสตราจารย์พูดเช่นนี้、เขาก็โค้งคำนับต่อหน้าชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มอ่อนโยน

จากนั้น、เขาก็ส่งมีดที่สะอาดแล้วคืนให้กับชายหนุ่มแล้วพูดว่า

「พวกเธอไม่อยากทำลาย、โรงเรียนมิคาเงะกับโรงเรียนคิโซหน่อยรึ？」

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ