ตอนที่ 121 สัตว์ประหลาด

(TN. เปลี่ยนคำแปลจาก นางฟ้า เป็น เทวทูต ตามผู้สันทัดแนะนำมา)

มันควรเป็นเพียงการสืบสวนเท่านั้น

นี่เป็นเพียงการสำรวจภาคสนามภายในซากสถานที่วิจัยที่เคยใช้ทำการทดลองกับเทวทูต

ยังไงก็ตาม、ภายในซากปรักหักพังที่รินกะ ลูทรา และเขาก้าวเท้าเข้ามา、พวกเราทั้งสามคนก็ได้พบกับภาพที่ไม่คาดฝันมาก่อน

（นั่นมันเกิดบ้า……อะไรขึ้นน่ะ……)

แข็งแกร่งที่สุดและโดดเดี่ยวที่สุด การที่ได้เห็นเด็กสาวซึ่งควรจะเป็นหนึ่งในอุปสรรคที่เขาต้องก้าวข้ามไป、กำลังถูกกลืนกินอยู่โดยเด็กสาวอีกคนที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับเธอเป๊ะ ๆ、ก็มากเกินพอที่จะทำให้จิตใจของโทรัคสั่นคลอนได้

รินกะที่อยู่ข้าง ๆ เขาเองก็ลืมความเยือกเย็นไป、และใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

ถ้าเธอมีความสามารถมากพอ、เธอคงจะใช้มันทันที และโจมตีอย่างไม่คิด

「――นี่เป็นเหตุผลว่าทำไม、ฉันถึงเกลียดมนุษย์นัก」

เสียงอันคุ้นเคย、ทว่ากลับเป็นการแสดงออกที่ไม่คุ้นเคย

เด็กสาวคนนี้มีหน้าตาเหมือนกับโซลเซียลาทุกประการ、แต่ก็ชัดเจนว่าเธอเป็นคนละคน และเมื่อเธอสังเกตเห็นพวกโทรัค เธอก็ยิ้ม

ในขณะที่โทรัคไม่สามารถขยับตัวได้เพราะ รอยยิ้มอันบิดเบี้ยวดูเหมือนตุ๊กตาเลียนแบบรอยยิ้มของมนุษย์、รินกะที่เห็นกลับตะโกนร้องเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง

「หมายเลข ０……！」

「อ้ท、เอ๊ะโต๊ะ เธอคือ……ใช่แล้ว！ อากากิริ รินกะสินะ ฉันเคยเจอคุณที่โรงพยาบาลครั้งหนึ่งเน๊ ยังไงดีน๊า、ได้กลายเป็นเพื่อนที่คู่ควรต่อมาสเตอร์ของฉันแล้วรึยังน๊า？」

「เด็กคนนั้นงั้นเหรอ หมายเลข ０……」

เขาเคยได้ยินเรื่องตัวตนของเธอมาจากรินกะ

สัตว์ประหลาดที่แฝงตัวอยู่ในนาตากิ เคย์

และเป็นที่มาของพลังของโซลเซียลา

「หืม、เธอเป็นผู้ครอบครองน้องสาวของฉันสินะ เช่นนั้น、ฉันต้องทักทายคุณแบบจริงจังหน่อยสินะ」

หมายเลข ０ ยืนขึ้น、จับชายกระโปรงขึ้น และโค้งคำนับอย่างสุภาพสตรี

「นามของฉันคือ หมายเลข ０โลงศพของราชินี、ต้นกำเนิดแห่งประกายแสงที่ผู้คนต้องเงยหน้าขึ้นมองเสมือนดวงดาว หากอยากจะสวดภาวนาก็เชิญเลย ฉันสามารถให้ความปรารถนาของคุณเป็นจริงได้ตามที่ต้องการ」

ทุก ๆ การเคลื่อนไหวล้วนทำด้วยความสุภาพเอาใจใส่、แต่กลับไร้หัวใจ

ตัวตนบิดเบี้ยวของเครื่องจักรที่ได้เรียนรู้ว่านี่คือพฤติกรรมที่มนุษย์เป็น、และได้รับการตั้งโปรแกรมให้ทำเช่นนั้น、ซึ่งเน้นย้ำถึงความแตกต่างของหมายเลข ０

「ซ้า――มาเริ่มการประหารชีวิตกันเลยดีกว่าไหม」

「っ！？」

วินาทีต่อมา、หมายเลข ０ก็อยู่ตรงหน้ารินกะแล้ว

ไม่ใช่การเทเลพอร์ต

เป็นเพียงการเคลื่อนไหวความเร็วสูงของร่างกายที่เหนือกว่ามนุษย์

หมายเลข ０、จับคอรินกะ และผลักเธอไปที่กำแพง

รินกะคว้ามือที่กำลังกดลงคอของเธอไว้ด้วยสีหน้าดูเจ็บปวด、แต่ถึงกระนั้นมือของหมายเลข ０ก็ยังไม่ปล่อย

「っ、ปะ、ปล่อยぁ」

「หยุดนะ！ ลูทรา、ไปกันเถอะ！」

『っ、เดี๋ยวก่อน โทรัค เน่ซังในตอนนี้――』

ขณะที่โทรัคพยายามเคลื่อนไหว วงเวทย์ก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา

โซ่สีเงินพุ่งออกมาจากวงเวทย์、พันธนาการแขนขาของโทรัค และลูทราในร่างดาบเอาไว้

เป็นเหตุการณ์พริบตาซึ่งไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นการโจมตีหรือการป้องกัน

โทรัคกับรินกะพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

「っ、ยะ、หยุด」

「หยุด？ พูดอะไรโง่ ๆ อย่างงั้นกันน๊า พวกเธอขโมยเวลาอันมีค่าของฉันกับมาสเตอร์ไปมีสิทธิ์พูดแบบนั้นกันจริงรึ？ ช่างเป็นคนหน้าหนาที่ไร้ซึ่งความประณีตและยางอายเสียจริงน๊า ยังไง、ฉันจะฝังเธอด้วยมือของฉันเอง」

「ぎ、ぃ……」

มือของหมายเลข ０รัดรอบคอแน่นขึ้น

โทรัคพยายามอย่างสุดชีวิตที่จะสลัดพันธนาการออก、แต่โซ่สีเงินก็ดูดซับพลังเวทมนตร์ของเขาและแข็งแกร่งขึ้น

「……ぁ」

ในขณะที่การมองเห็นของรินกะเริ่มพร่ามัว、และเกือบจะหมดสติ

「หมายเลข ０、จงหยุดซะ」

เสียงที่นุ่มนวล、แต่ทรงพลัง

เจ้าของเสียงคือโซลเซียลาซึ่งกำลังจัดเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอให้เรียบร้อย ขณะจ้องมองไปยังหมายเลข ０

เมื่อหมายเลข ０ได้ยินเช่นนั้น、ก็ถอนหายใจและปล่อยมือจากรินกะ

「ฮาぁ、ยังคงใจดีเช่นเดิมเน๊ นั่นคือ、สิ่งที่ฉันชอบในตัวคุณ」

เพียงแค่ดีดนิ้ว、หมายเลข ０ ก็ทำให้โซ่สีเงินหายไป

โดยไม่สนใจรินกะที่เริ่มไอและล้มลง、และสายตาที่จับจ้องมาจากโทรัคที่รีบลุกขึ้นชักดาบออกมา、หมายเลข ０เดินอย่างผ่อนคลายไปทางโซลเซียลา

「ฉันจะไม่ให้อภัยคุณหากทำร้ายพวกเขาเจ้าค่ะ」

「มู、ฉันจะทำอะไรได้หากเธอพูดแบบนั้น ยังไงซะ、เจ้านายของฉันก็คือเธออยู่แล้วเน๊ ฉันจะฟังสิ่งที่เธอพูด」

ขณะที่โซลเซียลาลุกขึ้น、หมายเลข ０ก็กอดเธอจากด้านหลัง

ใบหน้าของเธอ、ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

「พวกเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อเล่นจริงไหม？จงทำหน้าที่ของคุณไปเถอะ」

「นั่นก็ใช่อยู่」

เช่นเดียวกับแมวที่เอาแต่ใจ、หรือเช่นเดียวกับงูที่จับเหยื่อได้、หมายเลข ０ใช้มือลากเส้นไปตามโครงร่างของโซลเซียลา

ต่อหน้าโซลเซียลาที่ไม่เปลี่ยนแปลงสีหน้า、โทรัคก็พูดขึ้น

「พวกเธอมีจุดประสงค์อะไรกันแน่？」

เมื่อได้ยินคำพูดของโทรัค、หมายเลข ０ก็เรียกเคียวยักษ์ออกมาเตรียมไว้

ความตึงเครียดแพร่กระจายไปทั่วห้องอีกครั้ง

「ใครบอกว่าสามารถถามคำถามได้？」

「หมายเลข ０ พวกเขาคือ……เพื่อนของฉัน、จงปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความเคารพซะ」

「เพื่อนเน๊ เช่นนั้นหากพวกเขาตาย สงสัยจังว่าเธอจะแสดงออกแบบไหนกันน๊า？」

「ッ！？」

โทรัคชูดาบเพื่อปกป้องรินกะที่กำลังโซเซลุกขึ้นมา

เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น、โซลเซียลาก็ถอนหายใจ

「ถ้าคุณมีเวลาพูดจาไร้สาระ ก็รีบไปให้ถึงเป้าหมายเถอะ ฉัน、ไม่ชอบการหยอกล้อหรอกนะ？」

「ฮ่าๆๆ、ยังคงเป็นเช่นเดิมเน๊」

หมายเลข ０ยกมือของโซลเซียลาขึ้นมา、จูบเบา ๆ ที่หลังมือจากนั้นก็หัวเราะ

「ถ้าเช่นนั้น、ฉันคงต้องไปแล้ว」

จากนั้นหมายเลขหมายเลข ０ที่พึงพอใจก็หายลึกเข้าไปในซากปรักหักพัง

โซลเซียลาที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง、มองไปยังโทรัคกับรินกะแล้วพูดโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง

「แล้ว、อยากรู้เรื่องอะไรกันล่ะ」

■

『ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、ฉันบอกไปแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำเกินเลยไปเน๊ะ？ฉันบอกอยู่เสมอว่าสาวสวยเป็นสิ่งสำคัญใช่ไหมเน๊？？？？？』

『ค๊า……』

ฉันโกรธมาก

เหตุผลไม่ต้องบอกก็รู้

『แล้วทำไมถึงต้องบีบคอด้วยล่ะย๊า？ คอขาวเรียวของรินกะจัง？ เธอคิดที่จะหักทันทีที่คว้าไว้ได้เลยใช่ไหมย๊า？』

『แต่พวกเขาเป็นคนที่เข้ามาขวางทางแต่แรก ดังนั้นจงยอมทนความเจ็บปวดสักเล็กน้อยสิ』

『อะ？』

『ขอโทษค่ะ』

『จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว』

『ค๊า』

『……แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้เล่นบทบาทเป็นผู้บ้าคลั่งได้อย่างสมบูรณ์แบบ』

『คู่หู♥』

ฉันประเมินอย่างเหมาะสม

แต่、อย่าได้ทำเป็นครั้งที่สองน๊านะเจ้าค๊า

สาวสวยลึกลับที่สร้างปัญหาให้สาวสวยคนอื่นนั้นไม่ดีอย่างแน่นอน

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงยังคงไม่เข้าใจความละเอียดอ่อนของเรื่องนี้

หรือพูดอีกอย่างคือ、ร่างดาตารอยด์อันตรายเกินไปเจ้าค๊า

บางที、แม้แต่ฉันในรูปแบบโซลเซียลาก็คงถูกตรึงไว้ได้อย่างง่ายดาย หากเป็นการต่อสู้ทางกายภาพเท่านั้น

……จ๊า งั้นมิยูเมะจังอาจจะแข็งแกร่งที่สุดใช่ไหม？

ยังไงก็ตาม、เนื่องจากดูเหมือนว่าสิ่งต่าง ๆ อาจจะซับซ้อนมากยิ่งขึ้นหากหมายเลข ０ยังคงอยู่ที่นี่ต่อไป、ฉันจึงขอให้ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงหายไปที่ไหนสักแห่งก่อน

ฉันสามารถเก็บเธอกลับไว้ในตัวฉันได้、ทว่าบางอย่างที่ฉันจะทำตอนนี้『นาตากิ เคย์ อาจจะเป็นโซลเซียลา、แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาที่มีจิตใจดีคนหนึ่งเท่านั้น……！』ไม่สามารถทนต่อการกลั่นแกล้งได้เจ้าค่ะ

มีบางสิ่งที่สามารถพูดได้ตอนที่หมายเลข ０ไม่อยู่เท่านั้น

องค์ประกอบนี้เป็นสิ่งสำคัญล่ะค๊า

สาวสวยที่มีปีศาจอยู่ในตัว และไม่สามารถควบคุมได้

อืมー、ยอดเยี่ยมไปเลยล่ะค๊า

「เอ๊ะโต๊ะ……ไม่เป็นไรใช่ไหม？」

ทั้งที่ถูกฉันบอกว่าสามารถถามคำถามอะไรก็ได้ แต่ปฏิกิริยาแรกคือความกังวลเกี่ยวกับฉันงั้นเหรอ？

เอาจริง เขาเป็นคนดีจริง ๆ สมกับที่เป็นท่านพระเอกที่คาดหวังไว้……！

「ฉันไม่รู้ว่าคุณกังวลเรื่องอะไรเจ้าค่ะ สำหรับฉัน、ทั้งสองคนดูเหมือนคนที่น่าเป็นห่วงมากกว่า」

ฉันสางผมอย่างลื่นไหล

เสื้อผ้าที่ใส่เป็นประจำถูกจัดให้เรียบร้อย และมีทัศนคติคูลตามปกติ

ยังไงก็ตาม、ทั้งสองคนจะไม่มีทางลืมฉากนั้นได้เลย

「เรื่องนั้น、พวกฉันไม่เป็นไรหรอก แต่ที่สำคัญกว่านั้นเมื่อกี้คุณ……」

「อะไรอย่างงั้นรึ」

ฉันถามด้วยสีหน้าจริงจัง

ตัวฉันเมื่อกี้นี้、รู้สึกเหมือนตัวเองมีเวลาเพียงห้าวินาทีก่อนที่ร่างของฉันจะถูกหมายเลข ０กลืนกิน

ในความเป็นจริงรู้สึกเหมือนว่าจะถูกกินเข้าไปนิดหน่อยแล้วด้วยล่ะเจ้าค๊า

นั่นคือการแกล้งโง่ของฉัน、แต่สำหรับพวกเขาคงฟังเหมือนเป็นคำเตือนไม่ให้ก้าวเข้ามาเกี่ยวข้อง

ทั้งสองคนที่จิตใจดี、ดูเหมือนจะตกตะลึง

ฉันที่เห็นแบบนั้นแล้ว、ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายแล้วพูดว่า

「ฉันมั่นใจว่า、เราทุกคนมีเหตุผลเดียวกันในการมาที่นี่」

「หรือก็คือ、หมายถึงบันทึกการทดลองกับเทวทูตของโรงเรียนคิโซใช่ไหม？」

รินกะจังเป็นคนแรกที่เข้าร่วมในการเปลี่ยนหัวข้อ

ความใส่ใจของเธอทำให้ฉันซาบซึ้งใจจริง ๆ เน๊

พูดไปแล้ว มาที่นี่เพื่อค้นหาบันทึกการทดลองของเทวทูตงั้นเหรอ

เห้

……เอ๊ะ？ ที่นี่？

อะไรแบบนั้นไม่มีทางหรอกจริงไหม

ที่นี่คือฟิลด์เสื่อมโทรมเซ็กส์สุดเร่าร้อนไงล่ะเจ้าค๊า

อืมー、แต่ว่าคงจะดูไม่ดีเท่าไหรนักหากโซลเซียลามาอยู่กลางที่เปลี่ยวเพื่อเรื่องพรรค์นั้น ดังนั้นฉันจึงเลยอยากทำให้เหมือนเป็นมิตรน๊า

『ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、ออเดอร์เพิ่มได้ไหม？』

『อ้า、ว่าไปเลย』

『ช่วยหาบันทึกการทดลองของเทวทูตให้หน่อยได้ไหม？ ถ้าไม่มีก็สร้างขึ้นมาซะ』

『ครึ่งหลังช่างไม่สมเหตุสมผลเกินไปแล้ว』

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงตอบรับคำขอของฉันอย่างง่ายดาย

สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้คือต้องแสดงตัวเป็นสาวสวยลึกลับผู้โศกเศร้าต่อหน้าทั้งสองคน จนกว่าไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงจะกลับมา

「ถูกแล้ว、ฉันพยายามหาคำตอบว่าโรงเรียนคิโซรู้เรื่องเทวทูตมากเพียงใด นั่นเพราะ、สิ่งที่เกิดในอดีตของโรงเรียนคิโซใช่ไหม？หากพวกมันพยายามใช้สิ่งมีชีวิตที่เป็นตัวแทนของการทำลายล้างเหล่านั้น ฉันก็ต้องบดขยี้พวกมันด้วยมือของฉันเอง ฉัน、เกลียดคนที่ไม่รู้จักสถานะของตัวเอง」

「กะแล้วว่าข้อมูลนั้นเป็นความจริงเน๊ะ เหตุผลที่ประธานสภานักเรียนของโรงเรียนคิโซไม่เข้าร่วมศึกชิงดินแดนก็เป็นเพราะเขาต้องการจับเทวทูตงั้นเหรอ」

「ใช่แล้ว」

ฉันคิดว่าครัมจังเองก็พูดอะไรทำนองเดียวยกัน

แต่คงจะจบลงด้วยความล้มเหลวล่ะเจ้าค่ะ

ที่สำคัญงานต้นฉบับไม่มีคำอธิบายเรื่องงี้เลย

「ฉันจะขัดขวางแผนการนั้นเองเจ้าค่ะ ดังนั้นแล้ว、พวกคุณควรจะกังวลเกี่ยวกับศึกชิงดินแดนเพียงเท่านั้นเสียจะดีกว่าน๊า หากคุณละเลยการป้องกันของคุณ คุณจะถูกจับได้โดยไม่ระวังเจ้าค่ะ」

「っ、แต่จะให้พวกเรารออยู่เฉย ๆ ได้ยังไงกัน」

「ฉัน、บอกไปแล้วเน๊ะ？ฉันเกลียดคนที่ไม่รู้จักสถานะของตัวเอง」

ฉันจ้องไปที่โทรัคคุง

ขอโทษนะค๊า โทรัคคุง

ยังไงกตาม

ยังไงก็ตามเธอจะต้องเป็นคนที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นคนน่าสนใจโดยโรคุฮาระซังในศึกชิงดินแดนครั้งนี้

「แน่นอน ด้วยความแข็งแกร่งของโรงเรียนคิโซ การจะชนะก็คงเป็นเรื่องยากเน๊ะ ทว่า、ความน่าจะเป็นไม่ใช่０รู้จักผู้ชายชื่อโรคุฮาระกันใช่ไหม」

「อืม、เขาเป็นผู้ครอบครองดีมอนเกียร์เหมือนกับผม และ、Ｓ แร๊งค์」

「ถูกต้องแล้ว หากให้ฉันพูดเสริมอีกหนึ่งสิ่งได้、ตัวคุณในปัจจุบันไม่มีทางเอาชนะเขาได้」

「……っ！」

โทรัคคุงกำหมัดแน่นด้วยความหงุดหงิด

แต่、นี่เป็นเรื่องจริง

เพราะผู้ชายคนนั้นมันบ้า และเพราะแข็งแกร่งของจริง

「การพยายามช่วยใครสักคนที่อยู่ต่อหน้าคุณ、นั่นถือว่าเป็นข้อดีของคุณเจ้าค่ะ」

ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตรที่สุดของวันนี้

「ทว่า、จงอย่าได้พยายามช่วยทุกสิ่ง สำหรับคุณ、มีคนที่รอคุณไปช่วยมากกว่าฉันอยู่เจ้าค่ะ」

「เคย์คุง……เธอเป็นหนึ่งในนั้น……」

ฉันจงใจเพิกเฉยต่อคำพูดของโทรัคคุง และยืนขึ้น

จากนั้นก็เดินเข้าไปหารินกะจัง、วางมือไว้รอบคอของเธอ

「เคย์……」

「ฉันตอนนี้คือโซลเซียลาเจ้าค่ะ อย่าเรียกฉันด้วยชื่อนั้นอีก」

จุดสำคัญในเวลานี้คือ、ก้มลงมองด้วยความเศร้าใจชั่วขณะหนึ่ง♥

ความคมชัดในการมองเห็นที่บ้าระห่ำของโทรัคคุงยังไงก็สามารถจับภาพได้แน่นอนเจ้าค่ะ

สาวสวยลึกลับที่ในชั่วขณะหนึ่งเผยให้เห็นแววตาเหมือนเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง

และ、นั่นคือส่วนผสมลับล่ะค๊า

「หมายเลข ０、ดูเหมือนว่าจะชอบคุณมากจริง ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ」

「นั่นคือชอบงั้นเรอะคะ！？」

「นั่นเพราะ、โดยพื้นฐานแล้ว เด็กคนนั้นจะไม่สนใจมนุษย์เลย อ้า เหตุผลที่เธอแสดงอารมณ์ออกมาแบบนั้นและโจมตีโดยตั้งใจ……ก็เป็นไปได้ว่า、มีบางอย่างเกิดขึ้นโดยที่ฉันไม่รู้？เด็กคนนั้นก็พูดแบบนั้นเหมือนกัน」

「……ซ้า、ไม่รู้เรื่องเลยน๊า」

รินกะจังพูดขณะที่เอียงหัว

ทักษะที่ปลูกฝังจากในช่วงอยู่สนทยาสีเงิน、สร้างภาพลวงตาว่าเธอไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ、แต่เปล่าประโยชน์ล่ะเจ้าค๊า

ฟุๆๆๆ……รินกะจังกำลังปกปิดความจริงที่ว่าเธอพูดสิ่งที่กล้าหาญใส่หมายเลข ０ที่โรงพยาบาล

แต่ก็น๊า、นั่นคือฉันเองล๊า

อ๊าง～＾＾ความเอาใจใส่อย่างสุดหัวใจของสาวสวยทำให้หัวใจฉันพองโตเจ้าค๊า～

「เหรอ เช่นนั้นก็ดีเจ้าค่ะ อยู่นิ่ง ๆ、ฉันไม่อยากให้คุณมีรอยฟกช้ำ ดังนั้นฉันจะรักษาให้เอง」

ฉันแทรกแซงคอของรินกะจัง、และเริ่มรักษารอยฟกช้ำเล็กน้อยที่เหลืออยู่

บางทีอาการอาจหายไปได้ภายในวันเดียวโดยไม่ต้องรักษา、แต่การตัดสินใจรักษาที่นี่ก็ถือว่ามีความหมาย

「รินกะ、อย่าทำอะไรเสี่ยง ๆ ให้มากนักนะเจ้าคะ？」

「……เรื่องนั้นคุณก็เหมือนกันไม่ใช่――」

ขณะที่เธอกำลังจะโต้เถียง、ฉันก็กระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูรินกะจัง

「หากคุณยังเข้ามาใกล้ฉัน、สักวันหนึ่งคุณจะต้องตายอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ เพราะเช่นนั้นแล้ว、โปรดปล่อยฉันไว้คนเดียว」

「っ！？ เคย์、แต่ถ้าแบบนั้นคุณっ」

สัมผัสกับสาวสวย、กระซิบกับสาวสวย、ตอนนี้เมื่อระบบตุลาการไม่ได้คอยจัดตาดูฉันอยู่ ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการค๊า

ทำทุกสิ่งที่ต้องการทำในตอนนี้！

หากต้องการยังสามารถกอดเธอเบา ๆ เพื่อภาพนิ่งยูริสาวสวยได้อีกด้วยเจ้าค๊า！

『ฉันจะกลับไปเร็ว ๆ นี้เน๊＾＾ แล้วก็、ฉันก็รู้ทุกอย่างแล้วตอนนี้น๊า โปรดยอมให้จับกุมอย่างว่าง่ายด้วย』

『เพื่อคนรุ่นต่อไปไงล่ะ、ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง！』

『เธอเคยพูดให้ฉันได้ยินก่อนหน้านี้ทั้งหมดแล้ว、จะสัมผัสฉันจะกระซิบข้างหูฉัน？』

เมื่อการตอบกลับเริ่มจริงจังขึ้น、ฉันก็ตัดการสนทนา

ยังไงก็ตาม เธอก็เป็นพี่สาวของนานะจังเจ้าค่ะ เธอไม่มีความเมตตาเลยเมื่อเป็นเรื่องจริงจัง

「ไม่ใช่เคย์ ฉัน……ฉันคือโซลเซียลาเจ้าค่ะ」

เมื่อพูดจบฉันก็หันหลังให้ทั้งสองคน

ในจังหวะนั้นเอง、ท่อน้ำตาลึกลับของฉันก็ทำงาน และน้ำตาก็ไหลออกมา

「เคย์คุง……！」

ในตอนที่โทรัคคุงกำลังยื่นมือออกมาด้วยเสียงเจ็บปวด、ก็มีลมกระโชกแรง

「โอ๊ะโตะ、ฉันเป็นคนเดียวที่สามารถสัมผัสเธอได้」

หมายเลข ０ ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงมาถึงในเวลาที่สมบูรณ์แบบ

ยอดเยี่ยมเจ้าค๊า

『กลับมาแล้วค๊า＾＾』

『ยินดีต้อนรับกลับ＾＾ แล้ว、มีของที่สั่งไว้ไหมเจ้าค๊า？』

『ก็มีล่ะ มียังกับเป็นของทั่วไปจนแปลกใจเลยล๊า＾＾』

เอาจริงเหรอเจ้าค๊าเอ่ย

「มาสเตอร์、ฉันได้ข้อมูลไว้ในมือแล้ว อย่างที่คาดดูเหมือนว่าเทคโนโลยีในการกักขังเทวทูตจะถูกสร้างไว้แล้ว」

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงพูดขณะที่โอบกอดฉันจากด้านข้าง และนำใบหน้าเข้ามาใกล้ฉันโดยไม่มีเหตุผล

ในมือของเธอถือชิปที่มีข้อมูลที่ต้องได้รับการคัดลอกอย่างระมัดระวัง

ฮะฮ๊าーง、เข้าใจแล้วน๊า

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、ฉันเข้าใจแล้วว่าอยากทำอะไร！

「เหรอ ขอบคุณ」

ฉันหยิบชิปแล้วโยนทิ้งไปข้างหลัง

「……อะโต๊ะ、นี่คือ」

「ถึงฉันจะห้ามพวกคุณ、พวกคุณก็คงจะสำรวจสถานที่นี้อยู่ดีใช่ไหมล่ะ？ เช่นนั้น、ไม่ช้าก็เร็วคุณก็จะได้ค้นพบอยู่ ฉันให้สิ่งนั้นกับพวกคุณเจ้าค่ะ ดังนั้น、จงออกไปจากที่นี่ซะ」

มูฟนี้แหละ ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง！

แม้ว่าเธอจะผลักไสพวกเขาออกไป、แต่ว่าโซลเซียลาก็ยังคงเปี่ยมไปด้วยความเมตตา ซึ่งเป็นการกระทำที่ออกมาจากเด็กสาวใจดีอย่างเธอ

『อย่างที่คาดหวัง คู่หู……！』

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、หัวเราะอย่างมีความสุขและเอาขาโอบรอบตัวฉันอย่างไร้จุดหมาย

มันจะน่าอายนะถ้าล้มกัน、ดังนั้นทำแต่พอประมาณก็พอเน๊

「โอย๊ะ、จะดีเหรอ มาสเตอร์？ ใจดีเน๊………………นั่น、เริ่มจะไม่เหลือเวลาแล้วสิ（กระซิบ）」

สุดท้าย、ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงก็มากระซิบที่ข้างหูฉัน

การที่จู่ ๆ โซลเซียลาＡＳＭＲปรากฏขึ้น ทำเอาไหล่ของฉันสั่นไปหมดเลย

เดี๋ยวเถอะค๊า！ฉันเกือบจะกรี๊ดออกมาแล้วเลยนะเจ้าค๊า！

『แม้แต่ในโหมดอีโค่ก็ยังถือว่าหนักเกินไป ความตึงเครียดสูงมากเกินไป、เหนื่อย……』

ดูเหมือนว่าไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงจะไม่สามารถใช้โทรจิตได้อีกต่อไป

เอาล๊า、กลับกันเถอะกลับกันเถอะ

「…………ไปกันเลยไหม、หมายเลข ０」

「อ้า、ลาก่อนนะเจ้าพวกสุภาพบุรุษสุภาพสตรีสามัญชน」

ฉันสร้างวงเวทย์ และหายตัวเข้าไปในนั้น

「っ、เดี๋ยวก่อนเคย์คุง！」

「……ขอโทษนะ」

ฉันขอโทษจริง ๆ ที่เพิกเฉยต่อคุณ

ดังนั้น、เพื่อตอบแทนฉันจะสนับสนุนคุณในการทำให้เรื่องราวต้นฉบับของพวกเธอดียิ่งขึ้น

แล้วฉันก็หายไปจากจุดนั้นเลย

『เกือบไปแล้วเน๊、เกือบลืมกล้องไปแล้ว』

โอ๊ย จริงจังนะ หยุดเลยนะ

ขอร้องล่ะ จับให้แน่นทีไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง！

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ขออภัยที่แปลช้าเน้อ คนแปลโดนปาดหน้ารถล้มมา  ดีที่ใส่หมวกไว้กับขับไม่เร็วเลยเจ็บแค่นิดหน่อย ระบมๆ กับเสียกางเกงไปตัว แต่ต้องไปนอนรอหมอล้างแผล2ชั่วโมง ฮา

ตอนนี้ยังมีมึนเป็นช่วงๆ แต่ไม่ได้อะไรมาก เหลือแค่ล้างแผลเล็กๆน้อยๆจนกว่าจะหายเจ้าค๊า

-โลลินีทนักแปล