ตอนที่ 118 ความปรารถนา

สำหรับจินกุจิ โซโกะ、นั่นเป็นวันที่อันน่าจดจำ

「――นานแล้วน่ะ、โซโกะคุง」

เธอพูดสิ่งนี้พร้อมกับยิ้มอ่อนโยน、ผมสีเงินของเธอพลิ้วไสวในสายลม

ผมของเธอค่อนข้างสั้นสำหรับผู้หญิง、และเธอยังสวมชุดนักเรียนชาย แต่โซโกะรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ

「เธอรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน、จรืง ๆ เน๊ะ」

「……อืม ผมไม่ได้บอกใครเลย ทั้งเรื่องของโอเน่ซัง 、แล้วก็……เรื่องของโซลเซียลา」

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา、โซลเซียลาก็ดูประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ตาลงและยิ้ม

「ฟุๆๆๆ、โซลเซียลา ชื่อนั้นเองก็รู้จักสิเน๊ะ」

「ผมเห็น、ในเน็ตครับ แล้วก็รู้ทันทีเลยว่าเป็นโอเน่ซัง เธอหน้าตาเหมือนกับคนที่ผมเห็นที่สวนสนุกเลย……！」

โซโกะพยายามอย่างเต็มที่ในการเรียบเรียงคำพูด

สถานการณ์ที่ตัวเองได้รู้จักโซลเซียลา、สถานการณ์ที่เขาได้รู้จักเธอตั้งแต่ก่อนที่โลกจะรู้จักเธอเสียอีก

ด้วยนิสัยอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแบบเด็ก ๆ、โซโกะจึงพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะพิสูจน์ว่าเขารู้มากกว่าใคร ๆ

โซลเซียลาที่เฝ้าดูอยู่、จ้องมองมาด้วยรอยยิ้ม

「ทุกคนต่างอยากรู้ตัวจริง、แต่ผมก็เก็บเงียบไว้ล่ะ」

「เป็นอย่างงั้นสิเน๊ะ、ขอบคุณจ๊ะ ฉัน、ชอบเด็กที่รักษาสัญญาล่ะ」

แม้แต่คำพูดไร้ความละอายที่เขาพยายามพูดเพื่อให้ตัวเองดูดี、โซลเซียลาก็ยังยอมรับอย่างเต็มใจ

แบบนี้、ดูเหมือนว่าโซโกะได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นเด็ก、ทำให้โซโกะมีความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้

（ผม、หากว่าผมโตมากกว่านี้……เธอจะมองผมให้ลึกซึ้งกว่านี้ไหมน๊า）

นี่เป็นการแสดงออกของอัตตาอันบริสุทธิ์ ที่ต้องการให้ผู้อื่นสังเกตเห็นตัวเอง

เป็นช่วงเวลาที่เด็กหนุ่มผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสาถูกแปดเปื้อน、แม้เพียงเล็กน้อยจากบางสิ่งบางอย่าง

「……？ มีอะไรอย่างงั้นเหรอ」

โซลเซียลาที่เหมือนสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับโซโกะ เอียงหัวของเธอ

หลังจากนั้น、เธอก็ขยับหน้าเข้ามาใกล้เหมือนกับการจู่โจมแบบกะทันหัน

「ซ๊ะ、โซลเซียลาซัง！？」

「หืมー、หรือว่าบางทีเธอจะเป็นหวัด」

ใบหน้าของโซลเซียลา、อยู่ใกล้ชิดตรงหน้าเขา

ก่อนที่เขาจะรู้สึกว่ามีอะไรมาแนบติดแน่นอยู่ที่หน้าผากของตัวเอง

เมื่อโซโกะตระหนักได้ว่าเป็นโซลเซียลาที่กำลังกดหน้าผากของเธอลงบนหน้าผากของเขา、จิตใจของโซโกะก็ว่างเปล่า

ชั่วขณะหนึ่ง มีเพียงเสียงต้นไม้ไหวเอนตามลม、และเสียงนกร้องดังก้องไปทั่ว

หลังจากนั้นไม่นาน、โซลเซียลาก็ถอนหน้าผากของเธอออก

「ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไรเน๊ะ ……แต่、น่าสงสัยจังว่าเป็นอะไรหรือเปล่า หน้าของเธอดูแดงกว่าเดิมอีก」

「อะ、อืออึน……！ ไม่มีอะไรหรอก！」

「เหรอ、เช่นนั้นก็ดีแล้วเจ้าค่ะ นอกจากนี้、อย่าเรียกฉันว่าโซลเซียลาซังอีกนะ หากคนโดยรอบได้ยิน พวกเขาจะรู้ว่าฉันเป็นใครเจ้าค่ะ」

โซโกะถึงกับตกตะลึง、ตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเอง

ไม่มีเหตุผลใดที่จะเรียกชื่อของ Sol Sierra ออกมาเนื่องจากตัวตนที่แท้จริงของเธอถูกซ่อนไว้

ประโยชน์ของการเรียกชื่อโซลเซียลาในขณะที่เธอกำลังซ่อนตัวตนที่แท้จริงของเธอนั้น ไม่มีเลย

หากคนรอบข้างรู้ขึ้นมาเพราะตัวเขาเอง、โซโกะจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองได้

「……ขอโทษครับ」

「ไม่ต้องห่วงนะ、เพราะฉันไม่ได้โกรธเลย และจากนี้ นั่นสิเน๊ะ……ฉันจะดีใจมากถ้าเธอเรียกฉันว่าเคย์โอเน่จัง」

โซลเซียลา、ยิ้มอย่างอ่อนโยน

ปากของโซโกะที่แห้งผากจากความกังวล、โซโกะเรียกชื่อของเธอด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

「เคย์โอเน่จัง」

「ใช่、ทำได้ดีมาก ซ้า、ไปกันต่อเลยไหม？」

เมื่อพูดแบบนั้น、โซลเซียลาก็จับมือของโซโกะ

「อ๊ะ」

「เป็นอะไรไปเหรอ？」

「อืออึน……！ ไม่มีอะไรครับ……！」

ทั้งที่พ่อแม่และพี่สาวเคยจับมือของเขานับครั้งไม่ถ้วน

แต่、ช่วงเวลานี้、ถูกจารึกไว้ในสมองของโซโกะมากกว่าช่วงเวลาใด ๆ ทั้งสิ้น

ทุกสิ่งทุกอย่าง、ตั้งแต่ความอบอุ่นของมือ、ความนุ่มนวล、ไปจนถึงความเรียวบางของนิ้วมือ ทำให้หัวใจของโซโกะเต้นแรงมากขึ้น

โซลเซียลาเหมือนจะไม่ได้สนใจ、เพราะเธอกำลังฮัมเพลงอย่างมีความสุขและเพลิดเพลินกับการเดินเล่น

โซโกะเดินต่อไปอย่างเพลิดเพลินระหว่างจ้องมองด้านข้างของโซลเซียลา

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของโซลเซียลาซึ่งปกติจะใช้ชีวิตเป็นผู้ชาย、ปากของเขาก็ขยับไปอย่างไม่ตั้งใจ

「……ผม」

「ดูเหมือนว่าจะสงสัยเรื่องผมของฉันสินะ」

เมื่อเห็นว่าโซลเซียลารับรู้ได้ว่าเขากำลังพึมพำอะไรบางอย่าง、โซโกะก็เริ่มหาข้อแก้ตัวด้วยความตื่นตระหนก การเคลื่อนไหวนั่น、คล้ายกับพี่สาวของเขา

「คือว่า、ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน、ตอนนั้นเคย์โอเน่จังผมยาว、เอ๊ะโตะ……」

「……โซโกะคุง、ชอบฉันที่เป็นแบบไหนมากกว่ากันล่ะ」

「เอ๊ะ……เอ๋！？」

เมื่ออายุได้สิบขวบ การตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า

หากเขาสามารถเลือกตัวเลือกที่ให้ทั้งสองที่นี่、นั่นจะเป็นก้าวแรกของโซโกะสู่การเป็นผู้ใหญ่ที่เขาใฝ่ฝันอยากจะเป็น、แม้ว่าเขาจะยังคงเป็นเด็กอยู่ก็ตาม

เขาบอกความต้องการของเขาทันที

「ผมยาวっ、ขอบผมยาวครับ เหมือนกับตอนที่เห็นเคย์โอเน่จัง、ที่สวนสนุก」

เมื่อเห็นโซโกะพูดแบบนั้นด้วยความลนลาน、โซลเซียลาก็ลูบผมของเธอเองอย่างอ่อนโยน

ทันใดนั้น、ผมสั้นของเธอก็ยาวขึ้นและปลิวไสวไปตามสายลม

「ที่โรงเรียนฉันจะปกปิดเอาไว้、เหมือนเมื่อกี้ล่ะเน๊ะ เป็นไง？」

「อะ、อืม คือ、สะ……สวยที่สุดเลยครับ！」

「ฟุๆๆๆ、ขอบคุณนะ」

โซลเซียลาทัดผมไปไว้ที่หลังหูแล้วยิ้ม、ก่อนที่จะลูบหัวของโซโกะ

จากนั้นพวกเขาก็จับมือกันอีกครั้งแล้วเริ่มเดิน

■

โดยพื้นฐานแล้วนี่คือＳ〇Ｘจริวไหมล๊า

เป็นการที่กำลังเล่นกับความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเด็กหนุ่มคนหนึ่งไงเจ้าค๊า

『หากคิดได้อย่างนั้น ก็จงหยุดมันซะ』

ฉ๊านจะไม่หยู๊ดー！เด็กชายที่พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะยืนหยัดต่อสู้เพื่อสาวสวยลึกลับนั้นช่างน่าพอใจเหลือเกิน ดังนั้นเราจะเดินหน้าต่อป๊ายー！

『เจ้าหมอนี้……』

ฉันทิ้งไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงที่ตกตะลึงไว้ข้างหลัง、แล้วเดินเล่นไปรอบ ๆ อาคารโรงเรียนร้างกับโซโกะคุง

ไม่มีอะไรเป็นพิเศษที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม、ดังนั้นจึงอาจเป็นปัญหาเล็กน้อยในเวลาเช่นนี้เน๊ะ

เน๊、โซโกะคุง

หน้าแดงจังเลยนะ โซโกะคุง

ฉันจะช่วยบิดเบือนรสนิยมทางเพศของเธอจนสุดเพื่อเติบโตเป็นชายหนุ่มที่ดีเอง……！

『ฉันก็อดไม่ได้ที่จะเห็นด้วยเน๊ แม้นั่นจะไม่ใช่ความเชี่ยวชาญของฉันล่ะ』

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงดูเหมือนว่าจะชอบยูริมากกว่า

แต่ว่าหากไม่ประพฤติตัวเป็นหญิงสาวสวยลึกลับต่อหน้าผู้ชายเป็นครั้งคราว จะไม่ดีต่อสุขภาพน่ะ

อย่ากินแต่เนื้อเท่านั้น、ควรกินผักด้วย

เพราะเขาเป็นผู้ชายที่ล้ำค่าอีกคนนอกจากโทรัคคุงกับโรคุฮาระซังอีกด้วย

「อาร๊า、เป็นอะไรไปเหรอ？」

โซโกะคุงหยุดชะงักไป、ฉันจึงต้องหยุดตาม

ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว、สายตาของเขาก็เปลี่ยนจากฉันไปที่ห้องเรียนแล้ว

ในห้องเรียนที่ประตูผุพังไปหมดแล้ว、มีโต๊ะและเก้าอี้ที่ต้องเคยถูกใช้งานล้มกลิ้งอยู่ในจำนวนที่สามารถนับได้ด้วยมือเดียว

ฉันเดินไปหาโซโกะคุงที่กำลังจ้องมองมันอยู่、และกระซิบที่หูเขาโดยตั้งใจ

「ถ้าสนใจจะเข้าไปไหม」

「っっっっ！？　อะ、อืม……」

ดูสิ ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、ถึงจะก้มจนมองไม่เห็นสีหน้า แต่หูของเขาเป็นสีแดงสดเลย

ต้องหลงรักฉันมากแน่นอน

『ทำไมไม่มีกฎหมายมาตัดสินเรื่องนี้กัน』

ด้วยรอยยิ้มสาวสวยลึกลับ、ฉันเชิญโซโกะคุงเข้าไปในห้อง

ห้องเรียนที่ทรุดโทรม、มีเพียงกระดานดำ เก้าอี้ และโต๊ะเท่านั้นที่เหลืออยู่ ดูเงียบเหงาอย่างประหลาด

และสถานที่เช่นนี้เอง、ที่โซลเซียลาดูโดดเด่น

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ฉันยังใส่ชุดนักเรียนชาย、มีผมยาว และบอดี้สาวสวย เป็นดังมัดรวมของความหลงใหลทางเพศ

การสำรวจอาคารเรียนร้างกับเด็กสาวลึกลับที่แต่งกายเป็นเด็กผู้ชาย

ด้วยภาพนิ่งนี้、มันจะเผาลงบนจอประสาทตาของเด็กชาย！

「เมื่อก่อน、เคยมีคนจำนวนมากเข้ามาเรียนที่นี่ แทบไม่น่าเชื่อเลยใช่ไหมล่ะ」

ขณะที่ฉันกำลังลากนิ้วไปตามขอบโต๊ะ、ก้มตาลงมอง

สกปรกเน๊ะ、มีฝุ่นติดนิ้วฉัน

「โม๊ว ตอนนี้、เหลือนักเรียนเพียงไม่กี่คน แต่ว่า、ฉันรู้สึกสนุกอย่างน่าประหลาดใจเจ้าค่ะ、กับชีวิตประจำวันนี้」

「โรงเรียนนี้……จะหายไปเหรอครับ？」

ฉันยิ้มแล้วปฏิเสธ

「ไม่หรอก โรงเรียนแห่งนี้จะไม่หายไปหรอกเจ้าค่ะ นั่นเพราะพวกเราอยู่ที่นี่เพื่อจุดประสงค์นั้น」

ภาพนิ่งที่สองมาได้เลยค๊า ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง！

『ค๊า……』

ดูไม่เต็มใจเลยเน๊น๊า

สายลมแรงที่สดชื่นพัดเข้ามาในห้องเรียน、ผ่านหน้าต่างที่แตก

ฉันจับผมตัวเองไว้ด้านหลัง และส่งยิ้มอย่างลึกลับที่สุดในวันนี้ให้โซโกะคุง

โซโกะคุงถึงกับตกตะลึงและพูดอะไรไม่ออก

ดูสิค๊า、ต้องหลงรักฉันมากแน่ ๆ เลย！

ถึงหนุ่มน้อยผู้แสนดีที่ไม่เคยสนใจอะไรนอกจากเล่นกับเด็กวัยเดียวกันเท่ากันเท่านั้น、ตื่นเต้นใช่ไหมล๊า！

รักแรกใช่ไหมค๊า！ ต้องแบบนี้แลเจ้าค๊า！

『ความประทับใจในรักครั้งแรกช่างน่าทึ่งมาก』

โซโกะคุงที่ดูหลงใหลมาพักหนึ่งแล้ว、ไม่ได้เคลื่อนไหวมาชั่วขณะหนึ่งแล้วเช่นกัน

ฉันปล่ยอผมลงด้วยโพสท่าที่รุนแรง、โซโกะคุง เขาก็รีบูตเครื่องแล้วพูดกับฉันด้วยความมุ่งมั่นว่า

「……ถ้าอย่างงั้น、ผมเองก็จะเข้าโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมด้วยคน！ ผมจะชวนเพื่อน ๆ มาเยอะ ๆ เลย！ ถ้าทำแบบนั้น……คือว่า、เคย์โอเน่จัง……ดีใจไหมครับ？」

「จ๊ะ、มาก ๆ เลยล่ะ」

จับได้แล้ว

ฉันได้ครองรักแรกของเด็กหนุ่มบ้านรวยแล้ว

『โซโกะคุงคงจะร้องไห้แน่ถ้ารู้ว่าเนื้อในหล่อนเป็นแบบนี้ หรือดีกว่านั้น、ให้ฉันกออกไปทำให้เธอแฉะต่อหน้าเขาตอนนี้เลยดีไหม……？ หากทำขนาดนั้น、ต้องสามารถยุติความรักครั้งแรกของเขาได้ทันที』

แบบนั้นจะยิ่งทำให้บิดเบี้ยดรุนแรงยิ่งขึ้นล่ะเจ้าค๊า

ไหงถึงจะเร่งขึ้นไปในทิศทางนั้นแทนล่ะเจ้าค่ะ

หากโซโกะคุงกลายเป็นมอนสเตอร์เซ็กส์、ที่สามารถตื่นเต้นเฉพาะกับＮＴＲยูริได้เท่านั้นจะเกิดอะไรขึ้นกันค๊า

ฉันเองก็ไม่ตั้งใจจะไปไกลถึงขนาดนั้น

ฉันจะไปกับเส้นทางรักแรกอันลึกลับล่ะ

นี่คือโลกของแกลเกมสำหรับทุกวัยไงล๊า！

『เวอร์ชันสำหรับทุกวัย？พูดได้ไร้เดียงสาจริงๆ ฮ่าๆๆๆ、ของจืดชืดขนาดนั้นคิดว่าจะดีรึ เพราะความอีโรติกนั้นเป็นแก่นของความรักของมนุษย์、จึงถูกถ่ายทอดออกมาเป็นความรักอันบริสุทธิ์ จะเป็นเรื่องโง่เขลาหากจะเพิกเฉยต่อสิ่งนั้น』

ห๊ะ？

『อะ？』

ในขณะที่ฉันกำลังยิ้มให้โซโกะคุง、ฉันก็อยู่ในระหว่างการเผชิญหน้าในเรื่องเซ็กส์ซึ่งฉันไม่สามารถจะยอมแพ้ได้หรอกเจ้าค๊า

บางทีหากไม่มีโซโกะคุงอยู่ด้วย、ฉันคงจะได้สู้กับไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงที่นี่แล้วแน่ ๆ

「จ๊า、สัญญา ผมจะเข้าที่นี่แน่นอนครับ！」

「ฟุๆๆๆ、เธอจะไม่สามารถเข้าสู่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมได้จนกว่าจะกลายเป็นนักสำรวจนะ」

ฉันแค่อยากได้รักแรก และฉันไม่สนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนั้นหรอกน๊า

เมื่อเด็กคนนี้เริ่มเข้าเรียน、ฉันคงไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว

พูดอีกอย่างคือ、เปลี่ยนเด็กรวยไปเป็นนักสำรวจก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยเน๊ะ？

ควรเข้าสู่เส้นทางหลักสูตรผู้บริหารองค์กรจริงไหม？

「ถ้าอย่างงั้นผมจะเป็นนักสำรวจ แล้วจะไปดันเจี้ยนกับเคย์โอเน่จังครับ！」

「อืมー、นั่นสิเน๊」

นั่นไม่ใช่การตัดสินใจที่น่ารักหรอกเหรอเจ้าค่ะ

ดีล่ะ、ถ้าพูดขนาดนั้นแล้ว ฉันจะช่วยเขาสักนิดหน่อยแล้วกัน

จ๊า ก็ไม่มีทางอื่นแล้วใช่ไหมล่ะเน๊？

ฉันคิดว่าควรจะหยุดดีกว่า、แต่โซโกะคุงอยากเป็นนักสำรวจจริง ๆ สิเน๊？

『ความไม่รับผิดชอบก็มีขอบเขต』

แต่เจ๋งดีใช่ไหมล่ะ เมื่อเด็กรวยจากครอบครัวที่ร่ำรวยมาแข่งขันโดยอาศัยความแข็งแกร่งของตัวเองเพียงอย่างเดียว แทนที่จะคำนึงถึงภูมิหลังครอบครัวของเขา？

เด็กหนุ่มผู้ร่ำรวยซึ่งครั้งหนึ่งเคยได้พบกับสาวสวยลึกลับผมสีเงิน

นอกจากนี้ นามสกุลของเขาคือ จินกุจิ

มาทำให้เจ้าหนูนี้เป็นตัวเอกกันเถอะค๊า！

เพราะยังไงเดี๋ยวโทรัคคุงก็จะเป็นคนจัดการปัญหาอะไรก็ตามแต่ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้เองไงเจ้าค๊า！

มาสร้างเขาให้เป็นตัวเอกแบบไลท์โนเวล、ที่อาศัยอยู่ในโลกอันสงบสุขที่มีช่องว่างสีขาวเยอะ ๆ บนหน้ากระดาษกันเถอะเจ้าค๊า！

ฉันจะเดินตามทางของสาวสวย、ส่วนเธอก็จะเดินในเส้นทางสู่การเป็นพระเอกฮาเร็มไงล๊า……！

「ถ้าอยากเป็นนักสำรวจ เธอต้องสัมผัสพลังเวทมนตร์ให้ได้ก่อน ในวัยประมาณเธอ――」

ฉันเดินเข้าหาโซโกะคุง

โซโกะคุงผงะถอยหลังไปก้าวหนึ่งเมื่อเห็นใบหน้าของฉันในเลเวลสาวสวยลึกลับ แต่ฉันก็คว้ามือเขาไว้、จากนั้นดึงตัวเข้ามาหาฉัน และกอดเขาจากด้านหลังอย่างอ่อนโยน

ในทันทีทันใด、โซโกะคุงก็สะดุ้ง แต่ฉันกระซิบที่ข้างหูเขา

「อยู่นิ่ง ๆ」

การเคลื่อนไหวของโซโกะคุงแข็งทื่อขึ้นมา เด็กดีล๊า

ฉันวางมือลงบนมือของโซโกะคุง、และชี้ปลายนิ้วไปที่กระดานดำ

รวบรวมพลังเวทมนตร์เล็กน้อยไว้ที่ปลายนิ้ว、แล้วถ่ายทอดให้โซโกะคุง

『ขอพูดตามตรงแทนที่จะถ่ายทอดพลังเวทมนตร์ให้สิ่งนี้……ฉันอยากทำแบบนั้นกับผู้หญิงที่น่ารัก、แบบนั้น、มากกว่า……』

แม้ว่าไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงะคร่ำครวญ、แต่เธอก็ทำงานอย่างละเอียดถี่ถ้วน

พลังเวทมนตร์ของฉันไหลผ่านร่างของโซโกะคุง、และวงเวทย์ที่ไร้ความหมายที่ปรากฎที่เท้าก็เปล่งแสงอันริบหรี่ออกมา

「เข้าใจพลังเวทมนตร์ของฉันไหม？」

「อืม……อบอุ่น」

「นี่คือพลังเวทมนตร์ หากเธออยากเป็นนักสำรวจ、นี่คือสิ่งที่เธอต้องมี」

ฉันยังคงกระซิบที่ข้างหูเขา

ฟังให้ดีนะ、โซโกะคุง

เธอแบบว่า、ในตอนที่ต้องต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งและกำลังจะพ่ายแพ้ ก็จงรำลึกอดีตถึงตอนนี้

และพาวเวอร์อัพซะ

『นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นใครสักคนระบุถึงเหตุการณ์สำหรับย้อนอดีต』

「เป้าหมายนั้น、มาลองดูกันเถอะ」

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、สร้างเป้าหมายที่เรียบง่ายบนกระดานดำ

โซโกะคุงยื่นฝ่ามือออกไปยังสิ่งที่ดูเหมือนคริสตัล、ที่สร้างจากพลังเวทมนตร์

และจากนั้น、การโจมตีแบบบรรจบที่ความเข้มข้นถูกลดพลังลงเหลือในเลเวลเด็กถูกสร้างไว้บนฝ่ามือของโซโกะคุง

「ไม่ต้องห่วง、เชื่อฉัน」

ฉันโอบกอดโซโกะคุงที่ดูวิตกกังวลแน่นยิ่งขึ้น และยิง

กระสุนถูกยิงด้วยแรงเท่าปืนฉีดน้ำ、บินเป็นเส้นพาราโบลาอย่างช้า ๆ、และโดนเป้าหมายอย่างสมบูรณ์แบบ

คริสตัลแตกออกมาพร้อมกับเสียงดัง、และปล่อยอนุภาคแสงออกมาในบริเวณโดยรอบ

นี่แหละ、ภาพนิ่งที่สาม……！？

『ไม่สิ ไม่ใช่แบบนั้นเลย……』

「ทำได้ดีมากเลยเจ้าค่ะเน๊ะ อย่าลืมความรรู้สึกนี่ล่ะ」

「……อืม！」

ฉันลูบหัวเขา、และยิ้มอย่างอ่อนโยน

เนื่องจากฉันเป็นรักแรกของเขา、ฉันจึงมีท่าทางอ่อนโยนมากมายล๊า！

ตอนนี้แหละ ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง！

แทรกแซง！แทรกแซงซ๊า！

มาใช้ประโยชน์จากพรสวรรค์ของโซโกะคุงกันให้เต็มที่กันเถอะค๊า！

『เอ๋……เธอไม่จำเป็นต้องทำให้เขาเป็นตัวละครหลักขนาดนั้นก็ได้…… ม๊า、จะทำก็ได้ ――อุโอ๊、อะไรกันมีความสามารถจริง ๆ！？』

จากการแทรกแซงของไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、พรสวรรค์ของโซโกะคุงจึงถูกปลุกขึ้นมาอย่างไร้ความรับผิดชอบ

นี่คือผลที่ตามมาใช่ไหม、พลังเวทมนตร์พัดรอบตัวโซโกะคุงดั่งสายลม

ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น

ยังไงก็ตาม、ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพรสวรรค์ของโซโกะคุงในฐานะนักสำรวจได้ถูกปลุกขึ้นมาแล้ว！

เยี่ยมเลยเน๊！

『ทั้งยังเป็นพลังที่มหาศาล จากนี้ไป、จะพัฒนาเป็นความสามารถผ่านทางเลือกของเขาเอง พูดตามตรง、เขามีความสามารถล้นเหลือ จนช่างน่าทึ่งมาก』

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงยังพูดแบบนั้น、สมกับเป็นของเล่นของฉันจริง ๆ……ไม่ใช่สิเจ้าค๊าเน๊、เขาคือตัวเอกฮาเร็มในอนาคตต่างหาก

อัศจรรย์ไปเลยเน๊♥ พรสวรรค์ของเขาเบ่งบานแล้วเน๊♥

「เคย์โอเน่จัง、เมื่อกี้……」

「เด็กดีเน๊ะ นี่เป็นครั้งแรกของเธอ ดังนั้นวันนี้ขอหยุดไว้เพียงเท่านี้、ซ้า กลับกันเลยดีไหม？」

ฉันยืนขึ้น、แล้วลูบหัวโซโกะคุงอีกครั้ง

ไว้มาเล่นสนุกด้วยกันอีกเน๊ะ โซโกะคุง

รูทรักแรกโซลเซียลาในภาคผนวก、มี 6 บทด้วยกันค๊า……！

『ให้เซฟเป็นส่วนเล็ก ๆ ก่อนที่เลือกตัวเลือกเน๊』

■

「วันนี้ต้องขอบคุณมากค่ะ ฉันจะแจ้งรายละเอียดตารางงาน、และอุปกรณ์ต่าง ๆ ให้คุณทราบในภายหลัง」

「ค่ะ、ฉันหวังว่าจะได้ร่วมงานกับคุณตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเน๊ะ」

ในขณะที่พี่สาวของเขาและประธานสภานักเรียนของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมกำลังพูดคุยกัน、โซโกะกลับมองไปที่อื่น

เคย์ที่ตอนนี้เป็นนักเรียนชายเดินร่วมกับประธานสภานักเรียนอย่างสุภาพ

「ถ้าอย่างงั้น、ไปกันเลยไหม โซโกะ」

「อืม」

ขณะที่โซโกะถูกพี่สาวพาตัวออกไป、เขาก็หันกลับมามองพร้อมสีหน้าไม่เต็มใจ

ทันใดนั้น、เคย์ที่รู้ตัวว่าเขากำลังมองมาที่ตัวเอง、จึงยิ้มให้โดยที่อีกสองคนไม่ทันสังเกต、เขามองกลับมาด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ

「っ！」

โซโกะที่รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองแดงขึ้น、โบกมืออย่างสุภาพ

จากนั้น、ก็จับมือของพี่สาวแน่น

「โอเน่จัง、ผมเองจะเป็นเหมือนพวกเขาได้ไหมน๊า」

เมื่อได้ยินแบบนั้น、ฮินามิดูเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อยกับคำพูดของเขา แต่แล้วเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

「อืม、ทำได้แน่นอนจ๊ะ」

ความชื่นชมอย่างแรงกล้าต่อบุคคลที่ช่วยชีวิตเขาไว้

ฮินามิรู้ดีว่านั่นเป็นเหตุการณ์ใหญ่มากเพียงพอที่จะกำหนดอนาคตของเด็กน้อยคนนี้ได้

「ไว้มาที่นี่ด้วยกันอีกนะ คราวหน้า、ทำไมไม่ลองขอให้เขาสอนหลาย ๆ ล่ะจ๊ะ？」

「……อืม！」

โซโกะพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม、โดยเก็บความจริงที่เขาได้เรียนรู้บางสิ่งมามากมายไว้ลึก ๆ ในใจอย่างระมัดระวัง

รักแรกและความปรารถนา

นั่น、คือจุดเริ่มต้นของเขา

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณCHATCHAI KIMN SCB X-2478 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณ คุณนิรนามที่ฝากเข้ามาผ่านCDM มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ