ตอนที่ 114 อารัมภบทปิดฉาก

「――เข้าใจแล้ว、ขอบใจสำหรับรายงานนะ โรคุฮาระคุง」

ณ ชั้นบนสุดของอาเรียนรอด、โรคุฮาระกำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ ประธาน

และที่ถัดจากนั้นก็คือ、เอย์น่าที่กำลังนอนหลับ หลังจากที่เริ่มเบื่อการสนทนาระหว่างพวกเขาแล้ว และมีน้ำลายไหลออกมาจากปาก

「เนมเลส、กับอาวุธพิเศษที่เธอใช้……น่าสนใจมากจริง ๆ」

「ใช่เลย ข้าคิดว่าพวกนายคงจะรู้อะไรสักหน่อยใช่ไหมน๊า」

โรคุฮาระกำลังอธิบายรายละเอียดการต่อสู้กับเนมเลสที่สถาบันซิลเนียส、ให้กับประธานฟัง

แต่、การตอบสนองกลับขัดต่อความคาดหวัง

「ขอโทษทีที่ตอบสนองความคาดหวังไม่ได้เน๊ะ ทว่า、อืม……เนมเลสสินะ」

ประธาน、หายใจเข้ายาว ๆ ลึก ๆ

จากนั้น、เขาก็จ้องดูแสงเรืองรองจากดันเจี้ยนคอร์ที่สะท้อนบนเพดาน

「ในห้วงเวลาที่ภัยพิบัติกำลังจะเริ่มต้นนี่、เราไม่ต้องการความไม่สม่ำเสมออีกต่อไปน๊า」

「ฮาฮ้า、ข้ายินดีรับไว้เอง？ เนมเลส ม๊า、ก็สนุกพอได้ ถึงผู้ใช้จะห่วยแตก、แต่อาวุธที่ถือนั้นเป็นของชั้นยอด อยากเล่นกับมันอีกครั้งหรือสองครั้งน๊า เฮ้、ประธานซัง」

ประธานยิ้มอย่างกังวลใจ、เมื่อได้ยินคำพูดของโรคุฮาระ

คำพูดของเขาพูดเป็นนัยว่า「ส่งคำขอมาให้ข้าฆ่าเนมเลสซะ」

เขาเป็นผู้ชายที่ซื่อสัตย์อย่างน่าประหลาด、ซึ่งทำให้นึกถึงสุนัขล่าสัตว์นิดหน่อย

「……เธอเหมือนเดิมเลยเน๊ะ ทว่า、คราวนี้ฉันไม่สามารถทำเรื่องส่งคำขอได้ การเฝ้าระวังสนธยาสีเงินถูกระงับไปชั่วคราวเช่นกัน ฉันกำลังเสนอชื่อทาทาริคุงเป็นผู้รับหน้าที่ต่อแล้ว」

「ห๊าァ！？ บ้าอะไรกันว่ะ ประธาน เรายังไม่ได้ฆ่าทั้งศาสตราจารย์、ทั้งแพทย์เลยนะโว๊ย！」

โรคุฮาระยืนขึ้นด้วยความโกรธและจ้องมองตรงมาที่ประธาน

แต่、ผู้ถูกตะโกนใส่ก็ยังมีท่าทีสงบ、และพูดต่อ

「ก็แบบ、เร็ว ๆ นี้ โรงเรียนของเธอจะมีการแข่งขันชิงดินแดนใช่ไหม？ฉันอยากให้เธอเข้าร่วมกิจกรรมของโรงเรียนเหมือนนักเรียนจริง ๆ นะ」

「……ที่พูดนั้นเอาจริงเหรอว่ะครับ」

โรคุฮาระนั่งลงบนโซฟา มองมาด้วยความหงุดหงิดจากอารมณ์โกรธของเขา

「ถึงสงครามครั้งนี้จะเป็นตัวกำหนดอนาคตของโรงเรียนคิโซก็จริง……ไม่สิ、โชว์ประหารมากกว่าล่ะ ไม่ใช่งานอีเว้นต์ด้วยซ้ำ」

「จะเป็นอย่างงั้นรึเปล่าน๊า？ ฉันคิดว่าดีออก」

ประธานที่คิดแบบนั้นจริง ๆ 、เอียงหัวเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาของโรคุฮาระ

（อ้าー、นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมคนบ้าถึงน่าปวดหัวนัก）

โรคุฮาระถอนหายใจอยู่ภายใน

สำหรับประธานแล้ว、นี่ก็ดูเหมือนจะเป็นเพียงอีเว้นต์ทั่วไปที่เกิดจัดขึ้นในโรงเรียนหลายแห่ง

อย่างเช่น、โรงเรียนคิโซ หนึ่งในสี่โรงเรียนใหญ่、กลายเป็นศัตรูกับสามโรงเรียนใหญ่ที่เหลือก็ตาม

ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงสำหรับเขา

เมื่อไม่เห็นประเด็นที่จะต้องพูดคุยเรื่องนี้ต่อไป、โรคุฮาระจึงตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อ

แม้จะเป็นการเปลี่ยนหัวข้อ、แต่ก็ยังคงเป็นเรื่องคำร้องอยู่ดี

「แต่จริงเลยนะโว๊ย……การให้พวกข้าต้องมารอครึ่งวันเพื่อรายงานแค่เนี่ย、กระบวนการราชการนี่มันไม่ยุ่งยากซับซ้อนมากไปหน่อยรึไงน๊า？」

「เรื่องนั้นต้องขอโทษด้วย ทว่า、ฉันคิดว่าฉันเสนออาหารกลางวันและอาหารเย็นให้เธอไปแล้วจริงไหม？」

「อ้า อย่างที่คิด อาหารของอาเรียนรอดอร่อยมากน๊า ยิ่งโดยเฉพาะถ้ามันฟรี、ก็ยิ่งอร่อยมากขึ้น」

โรคุฮาระพยักหน้าอย่างซื่อตรง

ในฐานะประธาน、มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ทำให้ชอบเกี่ยวกับเขา

เขาเป็นคนง่าย ๆ 、และมีจิตใจดีในระดับที่พอเหมาะ

นั่นคือสาเหตุว่าทำไม、จึงสามารถพูดคุยกันได้ด้วยความมั่นใจเช่นนี้

「มีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ฉันมาสายเน๊ะ ……โลกกระจกเกิดการผันผวนเล็กน้อย」

บรรยากาศที่โหมล้อมโรคุฮาระมาจนถึงตอนนี้เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน

「……ในที่สุดก็ถึงเวลาแล้วสินะ」

「อ้า โรงเรียนของต้นไม้แห่งดวงดาวยังคงทำงานได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ รายงานจากการ์เดนเนอร์คุง(คนสวน)ก็ไม่มีปัญหาใดเป็นพิเศษ ใช่แล้ว、ยังเป็นไปตามการคาดการณ์ของพวกเรา ภัยพิบัติจะเกิดขึ้นตามที่คาดไว้」

เมื่อได้ยินคำพูดของประธาน、โรคุฮาระก็พูดพร้อมกับยิ้มอย่างดุร้าย

「ข้าเบื่อที่จะรอแล้ว พวกมันทั้งหมด、ข้าจะตามล่าพวกมันเอง」

「คงจะดีไม่น้อยหากสิ่งนั้นเป็นไปได้เน๊ะ ก็ยังไงซะ、เธอก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งอยู่ดี」

เมื่อพูดจบ、ประธานก็ยิ้มเมื่อนึกถึงใครบางคนที่ไม่อยู่ที่นี่

ในทางตรงกันข้าม โรคุฮาระตอบด้วยเสียงฟึดฟัด

「ฮึ่ม、อะไรก็ช่างเถอะ」

「ในส่วนนั้น、ก็ฟังดูน่าสนุกเน๊ะ」

โรคุฮาระยืนขึ้น、โดยจงใจเพิกเฉยต่อคำพูดของประธาน

「สถานการณ์ทั้งหมด ข้าเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างงั้น、ข้าก็ไม่มีเวลาให้ไปจัดการกับสนธยาสีเงินสิน๊า」

โรคุฮาระมองไปยังเอย์น่าที่ยังหลับอยู่、และหลังจากคิดอยู่สักพัก เขาก็หิ้วเธอขึ้นเบา ๆ ใต้แขนของเขา

จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างดุร้ายให้ประธาน

「พวกนางฟ้าที่กำลังมาที่นี่、ข้าฆ่าพวกมันทั้งหมดได้ใช่ไหม？」

「……ถ้าจะให้ชัดเจน มีเพียงＳ แร๊งค์เท่านั้นที่มีคุณสมบัติทำแบบนั้นได้ล่ะนะ」

「ใครมาก่อนได้ก่อนจริงไหม ถ้าอย่างนั้น、ข้าไปล่ะ」

และโดยไม่รอคำตอบ โรคุฮาระก็ออกจากห้องไป

โดยที่มีเอย์น่าซึ่งกำลังนอนหลับสบายอยู่ในอ้อมแขนของเขา

「……ใช่แล้ว、ทุกอย่างยังเป็นไปตามแผน สำหรับตอนนี้」

คำพูดนั้น、ฟังดูเหมือนเขากำลังพูดกับใครบางคน

■

เช้าวันใหม่มาถึงแล้ว

และเป็นเช้าแห่งความหวัง

และยังเป็นเช้าสำหรับสาวสวยอีกด้วย

พระอาทิตย์ขึ้นจากทิศทางที่สาวสวยอยู่、และตกไปทางทิศทางที่สาวสวยอยู่

ตามกฎของโลกที่เป็นเช่นนั้น、ที่ด้านหลังมิยูเมะจัง พระอาทิตย์กำลังเริ่มขึ้นแล้ว

เป็นพระอาทิตย์ขึ้นที่ยิ่งใหญ่มาก

「――ลุกะซัง、โปรดช่วยดูแลโอเน่จังด้วยนะคะซุ」

「ได้สิ、ฉันจะรับผิดชอบปกป้องเธอเอง」

หลังจากได้ยินคำพูดของลุกะจัง、มิยูเมะจังก็ก้มหัวอีกครั้ง

แล้วเมื่อเงยหัวขึ้น เธอก็ยิ้ม

「ฉันจะกลับมาในสักวัน、แน่นอนซุ ครั้งนี้、ฉันได้เห็นและเรียนรู้หลายสิ่งด้วยตาของฉันเองแล้ว โอเน่จัง、ไว้พบกันใหม่ซุ」

「แน่นอน ฉันจะช่วยเหลือเต็มที่ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ก็ตาม แน่ใจเลยว่า、คอนนี่ก็จะพูดแบบเดียวกันล่ะ」

ลุกะจังพูดแบบนั้นด้วยสีหน้าสดใด、ราวกับว่าภาระทั้งหมดได้ถูกยกลงไปจากไหล่ของเธอแล้ว

อืมー、คาแรคเตอร์ต่างออกไปจากต้นฉบับล่ะ……ม๊า ช่างเถอะ！

ไม่มีอะไรดีไปกว่าสาวสวยที่มีหน้าตาสดใสอีกแล้ว

「นอกจากนี้……เคย์คุง、ฉันต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ยังเจ็บอบยู่หรือเปล่า？ ถึงยังไง、ที่ฉันใช้ก็เป็นบางอย่างที่เอาไว้ระงับการจลาจลได้ และไม่มีพลังถึงตายได้น่ะ」

「สบายมากครับ โปรดอย่ากังวลไปเลยครับ」

ฉันแกล้งสลบอยู่ในห้องสภานักเรียน、จากนั้นก็ถูกอุ้มกลับมาโดยสาวสวยอย่างปลอดภัย

สถานการณ์ที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่ามีสาวสวยกำลังรายล้อมอยู่รอบตัว、ช่างเหมือนกับฉากจากเรื่องเล่าจากตำนานอะไรสักอย่าง

นับจากตอนนั้นมา、ลุกะจังก็จะขอโทษฉันด้วยสีหน้าขอโทษทุกครั้งที่มีโอกาส

ทางนี้เองก็เช่นกัน ขอโทษที่ก่อปัญหาอยู่เสมอ และเพิ่มงานวิจัยเน๊ะ……

ฉันเองก็อยากจะขอโทษด้วยเหมือนกันจากที่จู่ ๆ ก็เพิ่มรูปแบบทวิดาราเข้ามาล่ะ ขอโทษอย่างจริงใจ

『อย่าคิดว่ามนุษย์ธรรมดาจะสามารถไขปริศนาของโซลเซียลาได้น๊า！ คงจะน่าอับอาย หากโซลเซียลาถูกวิเคราะห์ได้ง่ายเพียงนั้นจริงไหม、เพราะทุกครั้งที่ไขปริศนาหนึ่งข้อได้ ฉันจะสร้างปริศนาใหม่ขึ้นมาสามข้อเลยเน๊＾＾』

ทำตัวเป็นปฏิปักษ์？

หยุดเถอะนะ、ลุกะจังน่าสงสารแล้ว

「ถึงอย่างงั้นก็เถอะ、ฉันก็ไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะออกไปเร็วขนาดนี้ จะไปจริง ๆ แล้วเน๊ะ、มิยูเมะ」

มิยูเมะจังพยักหน้า

ที่บนหลังของเธอ、มีเป้สะพายหลังใบหนึ่ง

「ฉัน、ตอนนี้ตื่นเต้นมากเลยซุ จากนี้ไป、มีเรื่องอีกมากมายที่ให้ได้เรียนรู้อย่างแน่นอน ฉันก็รู้สึกแบบนั้น……นอกจากนี้、ฉันต้องมอบสิ่งนี้ให้กับมิซุฮิซังโดยเร็ว」

มิยูเมะจังดีดนิ้ว

ทันใดนั้น、ปืนพกสองกระบอกก็ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า

อาวุธนั่นมีสีแดงก่ำมากกว่าที่เคยเห็น、นั่นคือไดฟ์เกียร์สำหรับＳ แร๊งค์อย่างแน่นอน

「สิ่งนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยดวงตาปีศาจแห่งความจริง、ฉันหวังว่าเธอจะชอบซุ」

เป็นแค่เรื่องของความชอบที่เรากำลังพูดถึงงั้นเหรอ？

อาเร๊ะ、ฉันสงสัยจังว่าถ้าจะสร้างขึ้นมาจริง ๆ ต้องใช้เงินเท่าไหร่กันนะ

ฉันกลัวจนไม่อาจจินตนาการได้

「ซ้า、รีบไปกันก่อนที่รุ่นพี่คอนนี่จะตื่นกันเถอะซุ」

「มิยูเมะจัง、รออีกหน่อยจะดีกว่าหรือเปล่าคะ？」

「ไม่ต้องหรอก ……รุ่นพี่คอนนี่、เธอไม่เก่งเรื่องการบอกลาแบบนี้หรอกซุ」

ลุกะจังพยักหน้าตามคำพูดของมิยูเมะจัง

「ใช่แล้วล่ะเน๊ ก่อนหน้านี้、ตอนที่มีสมาชิกที่เป็นรุ่นพี่คนหนึ่งในทีมวิจัยของฉันสำเร็จการศึกษาไป、เธอก็กอดเขาเอาไว้และร้องไห้จนตาบวมเลยล่ะ」

อะไรกันค๊า อยากเห็นเลยเจ้าค๊า

คอนนี่จังโปรดเกาะติดฉันที๊ー！

『……ยังอยู่ในขอบเขตของความคิด ดังนั้น ฉันเดาว่าเซฟสินะค』

ระบบตุลาการกำลังจับตาฉันอยู่

「ถ้าอย่างงั้น、ลุกะซัง ฉันไปแล้วนะคะซุ！」

「จ๊ะ、กลับมาเมื่อไรก็ได้เน๊ะ」

มิยูเมะจังผู้เปี่ยมพลัง、โบกมือตัวโยก

ลุกะจังโบกมือตอบกลับด้วยท่าทีสงบ

ด้วยเหตุนี้ จึงมีสาวสวยมายืนส่งพวกเรา、ออกจากสถาบันซิลเนียส

「โทอาจัง、ได้ติดต่อกับรุ่นพี่มิโรคุไว้แล้วใช่ไหมเน๊ะ？」

「อืม、เห็นดีใจมากเลย ตอนที่ฉันบอกว่าจะมีสมาชิกเพิ่มอีกหนึ่งคน」

ก็อย่างงั้นแหละเน๊

แค่เด็กนักเรียนธรรมดาคนหนึ่งก็น่าดีใจมากแล้ว、แต่นี่เธอเป็นอะไรที่มากกว่านั้น เธอเป็นสาวสวยอัจฉริยะไงล๊า

ฉันก็มีความสุขเช่นกัน

แล้ว、เมื่อถึงเวลาพวกเราก็มาทำเครื่อง ＴＳด้วยกันเถอะเน๊＾＾

『ยังพูดเรื่องนั้นอีกแล้ว……』

ยังไงก็ตาม、ทุกอย่างก็จบลงอย่างแฮปปี้ เอนดิ้ง

■

หลังจากหนึ่งคืนที่ชิเอลนอนหลับไม่เพียงพอ

ดีม่อนเกียร์ไม่รู้สึกเหนื่อย แม้จะไม่ได้นอนสักวันสองวันก็ตาม

ยังไงก็ตาม、พวกเธอก็ยังมีข้อจำกัด เพราะยังคงเป็นครึ่งมนุษย์

（อุ……ถ้ายังเป็นแบบนี้、ฉันคงนั่งเล่นเกมทั้งคืนติดต่อกันทั้งสัปดาห์ไม่ไหวแน่…… อาการง่วงนอน、ทนไม่ไหวแล้วเหตุผล）

สิ่งเดียวที่ชิเอลคาดไม่ถึงคือ、การถูกพี่สาวลักพาตัวไปหลังจากปาร์ตี้เล่นเกมกันทั้งคืน

นอกจากนี้ ยังถูกบังคับให้เซ็นสัญญาชั่วคราวซึ่งทำให้เหนื่อยเป็นสองเท่า

เธอคงจะเสียใจมากหากไม่ได้รับหูฟังและกิ๊ฟการ์ด

「อือぅ……」

「อาเร๊ะ、นานะจังยังง่วงนอนอยู่เหรอจ๊ะ？」

ที่ด้านหลังของซิเอลที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องสภานักเรียน、คือมิโรคุซึ่งกำลังเอียงหัวระหว่างมัดผมของชิเอล

พวกเธอสัมผัสกันอย่างน้อยวันละครั้งด้วยเป้าหมายที่จะเพิ่มอัตราความเข้ากันได้、มิโรคุจึงมุ่งมั่นมัดผมของชิเอลแบบนี้ทุกเช้า

ยังไงก็ตามเรื่องทรงผม、จะถูกตัดสินใจโดยขึ้นอยู่กับอารมณ์ของมิโรคุในแต่ละวัน

วันนี้、เหมือนเธอจะมัดผมเป็นผมเปียฟู ๆ

「……ไม่ค่ะ、ไม่ได้ง่วง คือดีม่อนเกียร์ค่ะเหตุผล」

ชิเอล、ตอบคำถามของมิโรคุทันที

พลังในการประมวลผลของดีม่อนเกียร์นั้นไม่มีใครเทียบได้、และเมื่อถึงจุดนี้ เธอก็ยังได้ข้อสรุปด้วยว่าหากตัวเองแสดงอาการว่าขาดการนอน เกมจะถูกยึดแน่นอน

「อย่างงั้นเหรอจ๊ะ ฉันกังวลอยู่เลยว่าถ้าเล่นเกมจนดึกดื่นจะทำยังไงดี、เอ๊ จริงเหรอจ๊า」

「ฮี่」

ชิเอลตัวสั่น

สิ่งที่ทำให้เธอกลัวมากที่สุดตอนนี้คือการที่เกมของเธอถูกยึด

「ซ้า、เสร็จแล้วจ๊ะ เพราะวันนี้เราจะต้อนรับนักเรียนใหม่、นานะจังเองก็ต้องแต่งตัวให้เหมาะสมเน๊ะ」

「จะมีใครมาเหรอคะ？」

ชิเอลถาม、ขณะพยายามกลั้นหาว

แม้ว่าเธอจะเดาว่าน่าจะเป็นมิยูเมะ、แต่เธอกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้

ทันใดนั้นมิโรคุก็ชูสามนิ้วขึ้นมาอย่างมีความสุข

「เมื่อกี้นี้、ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากโทอาจังล่ะ ……ยังไงดี、น่าประหลาดใจมากเลยล่ะจ๊ะ ที่จะมีเด็กถึงสามคนที่กำลังจะมาที่โรงเรียนนี้！ 」

「สามคน？ อย่างงั้นเหรอคะ、นั่นเยอะมากเลยเน๊ะ」

（บางทีมิโรคุอาจพาเข้ามาในขณะที่ฉันไม่อยู่）

ในขณะนี้、ชิเอลไม่รู้ว่าอีกสองคนมีความเชื่อมโยงกันยังไง

สิ่งเดียวที่อยู่ในใจของเธอคือ、โบนัสการเข้าสู่ระบบที่เธอยังไม่ได้รับและเรดบอสที่เธอพลาดเมื่อคืน

（กิ๊ฟการ์ด……ใช้ทำอะไรดี ใช้กับตัวการันตีตอนนี้ดี……หรือควรเก็บไว้ใช้กับตัวการันตีต่อไปดี……）

และหนึ่งวันของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม、ก็ได้เริ่มต้นขึ้นเช่นนี้

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ