ตอนที่ 110 นักฝันอนาคต

ความตายอันเท่าเทียมถือเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของแพทย์、ทั้งความสามารถในการเพิ่มจำนวน、และคุณสมบัติพื้นฐานที่ไม่มีสิ่งใดเทียบได้

หากพูดถึงในแง่อาวุธอัตโนมัติแล้วก็อาจกล่าวได้ว่านี่คือคำตอบหนึ่งเดียว

แต่ความตายอันเท่าเทียมที่ว่านั้น、กำลังกระจัดกระจายกันอย่างน่าสังเวช

ไม่ว่าจะพยายามรวมพวกมันเอาไว้ด้วยกันมากเพียงใด、ก็ไม่อาจหยุดยั้งสิ่งนั้นได้

เมื่อเห็นสภาพที่ไม่น่าเป็นไปได้ของความตายอันเท่าเทียม、คาน่อนก็ได้แต่ส่ายหัว

（เป็นไปไม่ได้……！ทุกอย่างมันแปลกไปหมด！）

เหนือสิ่งอื่นใด เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเธอที่กำลังทำให้สิ่งนี้เป็นไปได้นั้น ช่างพิเศษยิ่งนัก

「……คุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่？ นั่นน่ะ、คุณไม่ใช่แค่เพียงแค่ก็อปปี้อาวุธเท่านั้น นี่มัน、นี่มันっ！」

「การทำซ้ำความสามารถ พลังแห่งการวิเคราะห์และการสร้างสรรค์จิตวิญญาณที่อยู่ในส่วนลึกที่สุดของความลึกลับซุ」

สัญชาตญาณของคาน่อนบอกเธอว่านี่เป็นไปไม่ได้

จิตใจของคาน่อนปฏิเสธว่าเรื่องนี้ไม่ควรเกิดขึ้น

เรื่องแบบนี้、ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะยอมรับให้อยู่ในกรอบแห่งเหตุผล

เหนือกว่าโลกที่มนุษย์จะสามารถสังเกตได้、คำอธิบายหนึ่งเดียวที่สามารถพูดได้ว่าเป็นต้นกำเนิดทั้งหมดของโลก

「――ดวงตาปีศาจแห่งความจริง、ควรเรียกแบบนั้นมากกว่าเน๊ะซุ」

มิยูเมะ、พูดขณะที่มองดูเปลวไฟสีขาว

ตอนนี้、หากเป็นสิ่งที่เธอปรารถนา ทุกอย่างก็จะเป็นจริงอย่างแน่นอน

「นั่นเป็นเรื่องโกหก……」

แพทย์ คารานาชิ คาน่อน เป็นตัวตนที่มีความสามารถในการเอาชนะตัวตน Ｓ แรงค์ได้ในบางครั้ง

หากเธอเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี、ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นใครก็สามารถทัดเทียบได้

ใช่、ถ้าเธอเตรียมตัวมาก่อน

「っ、ไม่เคยเห็นจะได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย！」

ดังนั้นแล้ว、จะเกิดอะไรขึ้นถ้าจู่ ๆ ก็มีＳ แรงค์ที่ไม่คาดคิด、ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตา หรืออะไรบางอย่างที่เทียบเท่า

――คารานาชิ คาน่อน、จะยังสามารถเอาชนะได้อยู่หรือไม่

คำตอบก็อยู่ที่นั่นแล้ว

「ความตายอันเท่าเทียม！」

「เปล่าประโยชน์ซุ」

ความตายอันเท่าเทียมที่ถูกยิงเข้าใส่จากทุกทิศทาง、ถูกเผาไหม้ไปจนหมด

ณ เวลานี้、คาน่อนกับมิยูเมะไม่อยู่ในฐานะที่เท่าเทียมกันอีกต่อไป

「Ａｃｔ２」

มิยูเมะประกาศ、ราวกับกำลังร้องเพลง

ทันใดนั้น、ปืนใหญ่หลายกระบอกก็ปรากฏขึ้นในอากาศ

ปืนทั้งหมดเล็งปากกระบอกไปที่คาน่อน

「การโจมตีแบบบรรจบっ！？ ความตายอันเท่าเทียม、ปกป้องฉัน！」

เมื่อความตายอันเท่าเทียมก่อตัวเป็นกำแพงอยู่เบื้องหน้า、มิยูเมะก็เร่งเปลวไฟให้ลุกโชนยิ่งขึ้น

「หวังว่าจะไม่คิดว่านี้จะเป็นการโจมตีแบบบรรจบธรรมดา ๆ เท่านั้นเน๊ะซุ」

เปลวไฟที่กำลังลุกโชน、ถูกเติมเต็มเข้าไปในปืนใหญ่

เปลวไฟที่เกิดจากพลังเวทมนตร์ทำให้กระบวนการโจมตีแบบบรรจบเสร็จสมบูรณ์ด้วยประสิทธิภาพมากกว่าปกติหลายเท่า

โดยปกติแล้วสิ่งนี้จะเป็นไปไม่ได้

มันเป็นท่าโกงที่มีเฉพาะมิยูเมะเท่านั้นที่ทำได้

「ยิง！」

เสียงคำรามอันดังสนั่นราวกับพายุฝนฟ้าคะนอง、การโจมตีแบบบรรจบกว่าสิบครั้งก็ถูกยิงพร้อมกัน

ในด้านพลัง、อาจจะเทียบเคียงได้กับโซลเซียลา

การโจมตีสีชอล์กคว้านทุกอย่าง、ละลายทุกสิ่ง、ทะลวงไม่หยุดยั้ง

เมื่อคาน่อนเห็นสิ่งนี้และก่อนที่เธอจะคิดอะไรได้อีก、เธอก็ตระหนักว่าตัวเองแพ้แล้ว

แต่、ยังไงก็ตาม

「ความตายอันเท่าเทียม、ความตายอันเท่าเทียม、ความตายอันเท่าเทียม！」

ทันทีหลังจากที่ปัจเจกถึงขีดจำกัดความสามารถในการดูดซึมและถูกทำลาย、ก็สร้างปัจเจกใหม่ขึ้นมา

ด้วยวิธีนี้ กำแพงป้องกันอันไม่มีที่สิ้นสุดจึงถูกสร้างขึ้น

「ฉันจะไม่แพ้ฉันจะไม่แพ้ฉันจะไม่แพ้ฉันจะไม่แพ้ฉันจะไม่แพ้ฉันจะไม่แพ้ィ！ ก็ยังไง、ฉันเป็นถึงแพทย์เชียวนะ、เป็นอัจฉริยะ！ ไม่มีทางแพ้คุณได้หรอก！」

ทว่าการเรียกนั้นไม่ดีพอ、และขณะที่เธอกำลังเฝ้าดูกำแพงพังทลาย คาน่อนก็ตะโกนอย่างปฏิเสธความเป็นจริง

เมื่อการโจมตีใกล้เข้ามา、เธอก็ร้องไห้และกรี๊ดร้องเหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ

「ฉันแค่อยากมีความสุข！ ฉันแค่อยากอยู่กับยูเมะจัง、ฉันแค่อยากมีชีวิตอยู่！ ไม่เอานะ！ฉันไม่อยากให้มันจบลงตรงนี้！」

「――ใช่แล้วเน๊ะซุ、ฉันก็ไม่อยากให้จบลงตรงนี้เหมือนกันซุ」

「っ！？」

เสียงนั้น、ไม่ได้ดังมาจากนอกกำแพง แต่ดังมาจากข้างหลังเธอ

คาน่อนหันกลับไปเหมือนถูกช็อค

ที่ตรงนั้น、มิยูเมะปรากฏตัวกระโดดออกมาจากวงเวทย์เทเลพอร์ตที่คุ้นเคย

「Ａｃｔ３！」

ดาบสั้นสีขาวบริสุทธิ์ปรากฏขึ้นในมือ

ผลของมัน、คาน่อนไม่อาจรู้

ยังไงก็ตาม、ในไม่ช้าเธอก็รู้ว่าไม่ควรแตะมัน

「จงใจละทิ้งตำแหน่งที่ได้เปรียบด้วยตัวเองเน๊ะ！」

ความตายอันเท่าเทียมถูกสร้างขึ้น

เมื่อพิจารณาว่าพวกมันถูกสร้างขึ้นในนาทีสุดท้าย、กระสุนผีเสื้อที่ถูกยิงไปที่มิยูเมะก็ยังมากเกินพอ

ทว่า、เพียงแค่นั้นไม่อาจหยุดมิยูเมะได้

เธอตะโกนขณะที่ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว พร้อมกับถือดาบสั้นในมือ

「Ａｃｔ４！」

การเปลี่ยนแปลง、เริ่มต้นจากหลังของมิยูเมะ

ปีกแห่งแสงสองคู่ปรากฏในทันใด、กวาดล้างความตายอันเท่าเทียมที่ขวางทางออกไป

ปีกสีขาวบริสุทธิ์、ปลดปล่อยพลังเวทมนตร์อันทรงพลังผลักมิยูเมะไปข้างหน้า

（มวลพลังเวทย์ที่มีความหนาแน่นสูงนี้！？ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน……）

ปรากฏการณ์ผิดปกติในการทำซ้ำความสามารถหลายอย่างเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน

มันมากเกินพอที่จะหยุดคาน่อนจากการคิด

คาน่อนลืมที่จะต่อต้าน และความคิดทั้งหมดไปแล้ว、และยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วยความมึนงง

ช่วงเวลานั้นที่เหลืออยู่、คือการตัดสินชะตากรรมของพวกเธอ

「……ในที่สุด、ก็มาถึงซุ」

ดาบสั้นแทงเข้าที่แขนของคาน่อน

ในชั่วพริบตา、ร่างกายของเธอก็ถูกจู่โจมด้วยอาการชาอย่างรุนแรงราวกับเป็นเวทมนตร์ และไม่อาจบรรเทาด้วยยาได้

「อะ」

ดาบสั้นถูกดึงออก

ขณะที่เฝ้าดูเหตุการณ์นั้นราวกับว่าเป็นเรื่องของคนอื่น、คาน่อนก็ทรุดลงคุกเข่า

ผีเสื้อที่เคยโบยบินหายไปทีละตัว

「โอเน่จัง！」

มิยูเมะอุ้มคาน่อนที่ล้มลงขึ้นมา、แล้วมองดูใบหน้าของเธอด้วยท่าทางกังวล

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้ชนะแต่ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะร้องไห้

「……โม๊ว พอแล้ว」

「เอ๊ะ？」

「ฆ่าซะ หรือไม่ก็、พาไปที่คณะกรรมการบริหารสิ？ จะทางไหนก็ช่าง、ยังไงซะคุณก็ชนะแล้ว」

คาน่อนซึ่งไร้พลัง、พูดอย่างอ่อนแรง

มิยูเมะมองดูเธอที่เป็นอย่างงั้น、แล้วส่ายหัว

「ผิดแล้ว……ผิดแล้วล่ะซุ โอเน่จัง」

「ฉันไม่ใช่โอเน่จังของคุณ――」

「เพราะอย่างนั้นっ！ ……เพราะอย่างนั้น、เรามาเริ่มกันตั้งแต่ตอนนี้เถอะค่ะ จากนี้ไป、เราจะกลายเป็นพี่น้องกันอย่างแท้จริงซุ」

「……ห๊ะ」

เธอไม่เข้าใจว่ากำลังพูดอะไรอยู่

หากพิจารณาคำพูดของมิยูเมะตามความเป็นจริงแล้ว、สำหรับมิยูเมะ เป้าหมายของการต่อสู้ครั้งนี้แทบจะเป็น――

「มาเพื่อจะเป็นน้องสาวของฉันเหรอ？」

「ใช่แล้วล่ะซุ ฉันอยากอยู่เคียงข้างคุณ、เพื่อที่คุณจะได้ไม่หลงทางคนเดียวอีกต่อไป、ให้สามารถรับความเมตตาจากใครคนหนึ่งด้วยความจริงใจได้ ……ก็แบบ、น่าอายนิดหน่อยที่จะพูดแบบนั้นต่อหน้าเน๊ะซุ」

มิยูเมะพูดแบบนั้นแล้วก็ยิ้มเพื่อซ่อนความเขินอายของเธอ

「แม้จะมาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันก็ยังไม่สามารถเกลียดใครได้เลย เพราะงั้นแล้ว、ฉันจึงตั้งเป้าให้เป็นแฮปปี้เอนดิ้ง ที่ไม่มีใครตายและทุกคนก็จบลงอย่างมีความสุขซุ」

โศกนาฏกรรมครั้งนี้เริ่มต้นจากโครงการดีฟดรีม、ไม่มีทางที่จะมีตอนจบที่มีความสุขเลย

คาน่อนเป็นคนบาป、และไม่มีทางหันหลังกลับได้แล้ว

เรื่องนั้น、เป็นสิ่งที่เธอตระหนักดี

「……ไม่มีทางเลยที่จะมีจุดจบที่ดีแบบนั้นเกิดขึ้นกับฉันหรอก」

เรื่องนี้เป็นเรื่องของโศกนาฏกรรม

นั่นก็คือข้อสรุปที่ได้

แต่ว่า、นั่นไม่ใช่เหตุผลที่มิยูเมะจะยอมแพ้แล้วไม่มุ่งหวังจุดจบที่มีความสุข

「เพราะอย่างงั้นฉันจะสร้างขึ้นมาเอง ฉันจะสร้างอนาคตที่ฉันปรารถนา、แฮปปี้เอนดิ้งด้วยมือของฉันเอง」

มิยูเมะพูดและชูนิ้วพีช(ชูสองนิ้วตัววี)

นั่นคือคำตอบของทุกสิ่ง

「คุณคิดว่าฉันเป็นน้องสาวของใครกันซุ！ ฉันคือน้องสาวอัจฉริยะของ คารานาชิ คาน่อน อัจฉริยะผู้แข็งแกร่งที่สุดและไร้ที่ติ、คารานาชิ มิยูเมะซุ！」

「……อะไรกันล่ะนั่น」

「น้องสาวของคุณ、ยอดเยี่ยมไงล่ะซุ」

มิยูเมะพูดด้วยรอยยิ้มอันบริสุทธิ์、ไม่มีที่ว่างสำหรับความอาฆาตพยาบาท

ด้วยเหตุผลบางประการ、การเห็นเธอยึดมั่นในอุดมคติอยู่เสมอทำให้รู้สึกคิดถึงอย่างประหลาด

（อาเร๊ะ、รู้สึกเหมือนเคยรู้สึกแบบนี้ที่ไหนมาก่อน――）

ลึก ๆ ในใจ、เธอรู้สึกเหมือนจะจำฉากที่คล้ายกันนี่ได้จากท่ามกลางเศษซากที่คิดว่าทิ้งไปแล้วเพราะไม่จำเป็น

ครั้งหนึ่งกับใครสักคน、ความรู้สึกที่เหมือนกับว่าพวกเขากำลังมุ่งหวังแฮปปี้เอนดิ้งที่ไม่มีใครต้องเจ็บ

ถึงแม้ตอนนี้、จะจำหน้าคน ๆ นั้นไม่ได้เลย

ไม่สิ、ตั้งแต่แรกแล้วตอนจบที่แฮปปี้เอนดิ้งสำหรับคารานาชิ คาน่อนคือแบบไหนกัน

「……สงสัยจังว่าอะไรกันน๊า ราวกับสิ่งสำคัญ、ที่ฉันจำไม่ได้」

ความทรงจำได้จางหายไปแล้ว

สิ่งที่ไม่อาจนึกออกได้เป็นครั้งที่สอง

ทว่า、ทั้งหมดที่เธอจำได้คือ ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นอะไรบางอย่างที่สามารถเรียกได้ว่าวิเศษอย่างแท้จริง

แม้จะเหลือเพียงเท่านั้นก็ยังทำให้โล่งใจเมื่อพบว่าตัวเองยังจำได้、แต่ก็เสียใจที่ลืมเรื่องที่เหลือไปเช่นกัน、ก่อนที่คาน่อนจะรู้ตัว เธอก็ร้องไห้ไปซะแล้ว

มิยูเมะ、เช็ดน้ำตาของคาน่อนอย่างอ่อนโยนแล้วยิ้ม

「โอเน่จัง、เรามาลองเริ่มใหม่จากที่นี่อีกครั้ง」

「……ฮ้าぁ、มิยูเมะจังเองก็เป็นเด็กดื้อสิน๊า」

「แน่นอน ก็แบบ、เป็นน้องสาวของคุณไงล๊า」

มิยูเมะ、พูดขณะที่ยื่นมือออกไป

「นี่คืออะไรเหรอจ๊ะ」

「จับมือ จับมือแห่งความปรองดองซุ โอเน่จังเป็นคนสอนฉันเองว่านี่คือวิธีปรองดองไม่ใช่เหรอซุ」

「……อะฮ่าๆๆๆ、เป็นอย่างงั้นจริงด้วยสิเน๊ะ」

คาน่อนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

เมื่อได้ยิน、มิยูเมะก็หัวเราะออกมาเช่นกัน

「อืม จ๊า จากนี้มาเริ่ม――」

คาน่อนที่กำลังยื่นมือออกมา

และกำลังจะคว้ามือของมิยูเมะ

「…………ぁ」

ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับลงอย่างกะทันหัน

「……โอเน่จัง？」

มือที่กำลังจะคว้ากันไว้、ห้อยลงมาอย่างหมดแรง

ร่างของคาน่อนวูบหมดแรง และเกือบจะล้มลงกับพื้น、จนมิยูเมะต้องรีบกอดเธอเอาไว้

「โอเน่จัง、เกิดอะไรขึ้นกัน！ โอเน่จัง！」

คาน่อนไม่ตอบ

ดวงตาที่สูญเสียแสงสว่างไปแล้ว、ไม่อาจมองเห็นโลกนี้ได้อีกต่อไป

（หัวใจเต้น และชีพจรยังปกติดี……แต่、นี่มัน）

วิญญาณ、กำลังพังทลาย

มิยูเมะซึ่งสามารถมองโลกได้อย่างลึกซึ้ง、เข้าใจดีกว่าใครว่านี่คือความตาย

（การก่อร่าง……ทำไม่ได้ การแทรกแซงวิญญาณ、มิติไม่ได้ซุ……！）

สมมติว่า、แม้ว่าจะมีสิ่งมีชีวิตที่สามารถแทรกแซงทุกสิ่งทุกอย่างได้อยู่ที่นี่ก็ตาม

สมมติว่า、แม้ว่าจะมีดีมอนเกียร์ที่ปฏิเสธความตายได้อยู่ที่นี่ก็ตาม

สมมติว่า、แม้ว่าจะมีพลังที่สามารถเผาผลาญแนวคิดเรื่องความตายไปได้ก็ตาม

นี่คือการทำลายจิตวิญญาณ、ซึ่งไม่อาจย้อนกลับได้

มิยูเมะ、ยังคงเผาความตายของคาน่อนอย่างสิ้นหวังด้วยเปลวไฟ

ยังไงก็ตาม、นี่ถือเป็นการเคลื่อนไหวที่เสี่ยง เทียบเท่ากับการพยายามตักน้ำทะเลทั้งหมดใส่ถ้วยเล็ก ๆ

「ทำไมกันล่ะ……！ อุตส่าห์มาถึงที่นี่、ด้วยความยากลำบากแล้วแท้ ๆ……！」

「――เพราะความหลงใหลในการแสวงหาได้สูญหายไปแล้วค่ะ」

ก่อนที่จะรู้ตัว、ก็มีใครบางคนอยู่ที่หน้ามอนิเตอร์

เธอรู้สึกเหมือนเคยเห็นมาก่อน、แต่ก็รู้สึกว่านี่เป็นการพบกันครั้งแรก

นักเรียนหญิงหน้าตาธรรมดา、หันมาทางมิยูเมะแล้วโค้งคำนับ

「ยินดีที่ได้รู้จัก、โปรเจกต์ดีฟดรีม ฉันคือ แพทย์ซีโร่ทู ผู้เป็นแพทย์ที่จะมารับช่วงต่อจากคารานาชิ คาน่อน ค่ะ」

「แพทย์……！ ไม่สิ、ตอนนี้เรื่องของโอเน่จังสำคัญกว่า！」

「เธอตายไปแล้ว เพราะขัดขืนต่อนามแห่งการแสวงหา、เธอเลือกที่จะได้รับการเติมเต็มค่ะ」

เมื่อซีโร่ทูพูดจบ、เธอก็ควบคุมคอนโซลและเริ่มดึงข้อมูลออกไป

ซีโร่ทูพูดต่อ、ระหว่างมองไปที่จอมอนิเตอร์ด้วยท่าทีง่วงนอน

「คารานาชิ คาน่อนหยุดภารกิจของเธอแล้ว นั่นหมายถึงภารกิจของเธอสิ้นสุดลงแล้ว พวกเรา、มีตัวตนเช่นนั้นค่ะ」

「กำลังพูดเรื่องอะไรกันซุ นั่นมันไร้สาระสิ้นดี……！」

「ข้อเท็จจริงค่ะ หากคุณเป็นแพทย์、คุณจะต้องไม่หยุดการแสวงหา  ในฐานะศาสตราจารย์ คุณไม่ควรละทิ้งการช่วยโลก ประมาณนั้นแหละค่ะ พวกเราเป็นสิ่งมีชีวิตแบบนั้น ……ซ้า」

ซีโร่ทู、มองมาที่มิยูเมะอีกครั้ง

และจากนั้น、ก็ชี้ไปที่คาน่อนแล้วพูดว่า

「จะขอเก็บกู้สิ่งนั้น สมองยังใช้การได้อยู่」

คำพูดเหล่านั้นที่แสดงให้เห็นว่าเธอเห็นคาน่อนเป็นเพียงวัตถุ、ทำให้มิยูเมะโกรธ

「……っ！？ อย่ามาล้อเล่นน๊า！ Ａｃｔ２！」

ปืนใหญ่ปรากฏขึ้น、และเล็งไปที่ซีโร่ทู

แพทย์ที่เห็นดังนั้นก็ถอนหายใจด้วยความรำคาญ เงยหน้าขึ้นมองเพดานแล้วพูดขึ้น

「ถ้าเช่นนั้น、นี่คืองานแรกของคุณค่ะ――เนมเลส」

「ค๊าー、จะทำให้ดีที่สุดเน๊」

หญิงสาวสวมเสื้อคลุมสีดำปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าปืนใหญ่และซีโร่ทู

เด็กสาว、หยิบเคียวของเธอออกมาและชี้ปลายด้ามเคียวไปที่มิยูเมะ

「ยิง！」

「ปังー」

การโจมตีแบบบรรจบจากทั้งสองฝ่ายปะทะกัน

แรงปะทะรุนแรง、ทำให้สิ่งของโดยรอบกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ、และมีรอยแตกร้าวปรากฏบนเพดาน

พลังเวทมนตร์เข้มข้นมากจนรู้สึกราวกับว่าถูกโยนเข้าไปในใจกลางมหาสมุทรที่กำลังโหมกระหน่ำ、ลูกกระสุนทั้งสองนัดสะท้อนกันที่จุดศูนย์กลาง และหักล้างกัน

「อืมー、อย่างที่คาดไว้สำหรับมิยูเมะจัง คุณแข็งแกร่งจริง ๆ แต่ว่า、ดวงตานั่นเริ่มเสื่อมลงอย่างรวดเร็วจริงไหม」

「……โรรอน、รุรุอิกะ、ฝากดูแลโอเน่จังด้วยซุ」

จระเข้และโลมา、รับคาน่อนที่มีเพียงร่างกายที่ยังมีชีวิตแล้วถอยกลับไป

การโจมตีแบบบรรจบนั้นจบลงด้วยการเสมอกันอย่างสมบูรณ์

ยังไงก็ตาม、ผู้ที่ยิงออกไปไม่ได้เป็นแบบนั้น

คนหนึ่งดูผ่อนคลาย、ในขณะที่อีกคนหอบหายใจแรง

「Ａｃｔ１っ！」

เมื่อเผชิญหน้ากับเปลวไฟสีขาวที่กำลังใกล้เข้ามา、เนมเลสก็หยิบดาบออกมาจากวงเวทย์ที่ถูกสร้างไว้ข้างตัว

「Ａｃｔ１」

เปลวไฟสีดำและสีขาวพุ่งเข้าโจมตี กลืนกินกันและกัน 、และหายไป

พลังที่เผาผลาญความคิดกำลังก่อให้เกิดการทำลายล้าง

เนมเลสพูดหลังจากเห็นเรื่องทั้งหมด

「หยุดเถอะ、เธอแค่กำลังเสียเวลาเปล่า ๆ รีบส่งตัวคาน่อนมาซะจะดีกว่า เป็นคนชั่วก็ต้องตายอยู่แล้ว、สมองของเขาจะถูกนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์、มิยูเมะจังก็กลายเป็นฮีโร่ ฆ่านกสามตัวด้วยหินก้อนเดียวล่ะเน๊ะ」

「อย่ามาพูดบ้า ๆ！ ทั้งที่ในที่สุด、คิดว่าในที่สุดก็มาถึงแล้วซะอีก……！」

「นั่นน่ะตายไปก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่มีปัญหาหรอก」

เนมเลสพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังคุยกับเพื่อน

ในตอนนั้น、มิยูเมะยังคงไม่หยุดคิด

（ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอกซุ บางที、ไม่ใช่ตัวคนที่พลังเท่ากับฉัน แต่เป็นดาบต่างหาก）

ดวงตาปีศาจแห่งความจริงของมิยูเมะ、จับจ้องไปที่ดาบตรงทรงจักรกล

ในขณะที่เธอพยายามจะวิเคราะห์อยู่นั้น、ก็มีบางอย่างเหมือนประกายไฟเกิดขึ้นในสมองของมิยูเมะ

「っ！？」

「อะ、หรือง่าบางทีกำลังพยายามดูดาบเล่มนี้อยู่เหรอ？　หยุดเถอะ มิยูเมะจังในตอนนี้มองไม่ได้หรอกนะ เพราะดวงตาปีศาจแห่งความจริงของทางนี้แข็งแกร่งกว่าล่ะ คุณที่พึ่งตื่น、ยังสร้างดีม่อนเกียร์ไม่ได้เลยใช่ไหมล่ะ？」

เนมเลสถือดาบไว้ในมือข้างหนึ่ง、และตั้งท่าพร้อมดาบทาจิอีกข้าง

ในขณะที่เสียงของการตัดขาดบางอย่างดังก้องไปทั่วห้อง、เนมเลสก็ปรากฏตัวขึ้นข้าง ๆ มิยูเมะ

「ขอโทษเน๊、แต่ฉันไม่มีทางจะแพ้คุณในตอนนี้หรอก」

「っ、Ａｃｔ４！」

ดาบทาจิ、และปีกแห่งแสงปะทะกัน

ระหว่างที่พลังทั้งสองกำลังปะทะกัน、มิยูเมะก็ยังคงใช้ดวงตาปีศาจต่อไป

「ความตายอันเท่าเทียมっ！」

ด้วยพลังการอัญเชิญเสมือนของดวงตาปีศาจ、ทำให้เธอสามารถสร้างความตายอันเท่าเทียมนับไม่ถ้วนที่เบื้องหลังเนมเลสๆด้อย่างอย่างง่ายดาย

「ไอ้นั่นของคุณ、ทั้งหมดเกิดจากพลังเวทมนตร์เน๊ะซุ！ ถ้าอย่างงั้น、เท่านี้ก็ใช้ไม่ได้แล้วสินะซุ？เพราะเหตุนี้、คุณถึงปรากฎตัวมาในเวลานี้ คุณคนเดียว、เอาชนะโอเน่จังไม่ได้ไงล่ะ！」

แม้ว่าหัวใจของเธอจะเต็มไปด้วยความโกรธ、แต่จิตใจยังคงสงบนิ่ง

เมื่อได้ยินคำพูดของมิยูเมะ、เนมเลสก็ถอนหายใจด้วยความรำคาญและตัดโลกอีกครั้ง

「อิย๊า ไม่ใช่เลย、ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นล่ะเน๊ ถ้าฉันรีบฆ่าคารานาชิ คาน่อนไปซะก่อน มิยูเมะจังก็จะไม่ตื่นเต็มที่ล๊าー」

เนมเลสที่เคยอยู่ประชิด、ตอนนี้กลับเคลื่อนย้ายห่างออกไปอีกครั้ง

ในมือของเธอตอนนี้、มีเคียวยักษ์ตั้งท่าพร้อมอยู่

「ถ้าอย่างงั้น、มายิงกันอีกรอบ มาลองการโจมตีแบบบรรจบกันดีกว่า」

เนมเลสวางนิ้วไว้บนไกเคียวยักษ์

「Ａｃｔ２……っ」

ปืนใหญ่ที่ถูกสร้างขึ้น、หายไปก่อนที่จะสามารถยิงได้

พละกำลังทั้งหมดหมดลง、มิยูเมะคุกเข่าลงข้างหนึ่งโดยสัญชาตญาณ

（ขีดจำกัดของดวงตาปีศาจっ……！？）

เมื่อเห็นใบหน้าของมิยูเมะที่ซีดลง、เนมเลสก็เอ่ยปากเบา ๆ「อาร๊าๆๆ」

「อย่างที่คาดไว้ การต่อสู้สองครั้งติดต่อกันดวงตาปีศาจแห่งความจริงยังยากไปล่ะเน๊ー ฉันเข้าใจฉันเข้าใจ ฉันเองตอนที่กำลังต่อสู้กับโซลเซียลา、จู่ ๆ ก็นึกถึงคนอันตรายซะได้ซิ――」

จงใช้คำพูดเหมือนไม่ใส่ใจ

ยังไงก็ตาม、พลังเวทมนตร์กำลังมาบรรจบอยู่ที่ปากกระบอกปืน

เนมเลสจะไม่ยอมให้มิยูเมะหนีได้

ตราบใดที่เธอยังเลือกที่จะไม่ส่งพี่สาวมาให้、เธอก็จะต้องต่อสู้ต่อไปตลอดกาล

（ ……ยังมีอะไรที่ฉันยังทำได้บ้าง、ต้องมีหนทางที่ฉันสามารถทำได้สิซุ！）

หลังจากคิดอย่างใจเย็น、และรอบคอบแล้ว、มิยูเมะก็ตระหนักถึงความพ่ายแพ้ของเธอ

ทว่า、ใบหน้าที่เงยหน้าขึ้นมองอย่างจ้องเขม็งก็คือ、สีหน้าที่ไม่ยอมแพ้

「ยัง……ฉันยังっ！」

「ปังー」

การโจมตีพุ่งออกมา

มิยูเมะทำได้เพียงจ้องเขม็งไปข้างหน้า

「――ใช่、ยังไม่จบหรอก」

จู่ ๆ ก็มีวงเวทย์ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ จากนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่ง、ปรากฏตัวขึ้นจากภายใน

「กำลังทำสิ่งที่น่าสนใจกัน、โดยไม่มีฉันงั้นเหรอ」

นี่เป็นปาฏิหาริย์ที่เกิดจากเจตนาของมิยูเมะ

หรือว่าจะเป็น、ภัยพิบัติที่เนมเลสเรียกมา

บาเรียเวทมนตร์ที่กางออกด้วยมือข้างเดียว、สามารถป้องกันการโจมตีของเนมเลสได้อย่างง่ายดาย

เมื่อภาพนั้น、เนมเลสเริ่มขมวดคิ้วทันทีต่างจากก่อนหน้า

「โซลเซียลา……คุณเองก็อยู่ที่นี่ぁ」

「งานบอลแสนสนุกที่รอคอยมาแสนยาวนาน หากปล่อยให้จบลงเช่นนี้ก็ออกจะน่าเสียดายเจ้าค่ะเน๊ะ」

เนมเลสกับโซลเซียลา――การต่อสู้ครั้งสำคัญครั้งที่สามกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณCHATCHAI KIMN SCB X-2478 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ