ตอนที่ 108 การตื่นที่แปรเปลี่ยน

มิยูเมะ、ไม่รู้ว่าห้องทดลองที่แท้จริงของคานอนอยู่ที่ไหน

แม้ว่าเธอจะเคยไปห้องแล็ปฉากหน้ามาหลายครั้งแล้วก็ตาม、แต่เธอไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องแล็ปซึ่งเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของโครงการดีพดรีมเลยสักครั้ง

แต่、นั่นไม่ได้หมายความว่ามิยูเมะจะไม่สามารถไปที่ห้องแล็ปนั่นได้

「……ทางนี้」

ด้วยข้อมูลที่สะสม、และความสามารถในการวิเคราะห์ของดวงตาปีศาจแห่งเหตุผล ที่ตื่นขึ้น แม้จะยังไม่สมบูรณ์ แต่ก็ช่วยชี้ทางไปสู่ห้องแล็ปของคาน่อน

ในอาคารเรียนตอนกลางคืน มีเพียงเสียงฝีเท้าของมิยูเมะเท่านั้นที่ดังก้องไปทั่วอาคารเรียน

（ฉัน……ฉันจะทำให้จบเองซุ）

เธอเตรียมใจไว้พร้อมแล้ว

เท้าของมิยูเมะก้าวไปข้างหน้าด้วยเป้าหมายเพียงอย่างเดียว、คือการเอาชนะพี่สาวของเธอ

ตอนนี้ไม่มีทางให้หันหลังกลับอีกแล้ว

「……ท้อง、เริ่มหิวอีกแล้วเน๊ะซุ」

แม้ว่าเธอจะพึ่งได้รับยาไม่นานก็ตาม、แต่ร่างกายของมิยูเมะก็กำลังร้องขอการล่าขึ้นอีกครั้ง

ร่างกายที่ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์、ยิ่งร้องขอชิ้นส่วนสุดท้าย

กรณีเช่นนี้อาจจะเป็นเพราะเธอใช้ความสามารถในการวิเคราะห์ของดวงตาปีศาจแห่งเหตุผลก็ได้

จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่มิยูเมะจะะอยู่ในสภาพหิวโหย เนื่องจากการบริโภคพลังงานมากเกินความจำเป็นต่อการคงสภาพความเป็นมนุษย์

「ฉันจะต้องเอาชนะโอเน๊จั และจากนั้น、ฉันเองก็……」

มิยูเมะเซไปข้างหน้า、พร้อมกับจับท้องของเธอเพื่อระงับความหิว

ในแต่ละก้าวเดิน、เธอจะสูญเสียความมีเหตุผลและกลายร่างเป็นสัตว์ร้าย

เธอมั่นใจว่าเมื่อตัวเองไปถึงคาน่อนได้ เธอก็จะไม่เหลือความเป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป

「แฮ่กっ、ฮ้าっ――」

ทั้งพยายามควบคุมการหายใจ、ทั้งเปลี่ยนความคิด

ใช้เหตุผลเพื่อระงับสัญชาตญาณ และมุ่งเน้นแต่การก้าวไปข้างหน้าเท่านั้น

และแล้วขณะที่กำลังเคลื่อนไปสู่การทำลายล้างตนเอง、เธอคนนั้นก็อยู่ที่ตรงนั้น

「……คุณคือ」

ภายใต้แสงจันทรา、สาวน้อยผมสีเงินยืนพิงกำแพงพร้อมกอดเคียวยักษ์ไว้

สายลมยามค่ำคืนที่พัดผ่านเข้ามาทางกระจกหน้าต่างที่แตก、ทำให้เส้นผมของเธอพลิ้วไสวเบา ๆ

「――โซลเซียลา」

「ค่ำคืนอันแสนสุขเน๊ะ、สัตว์ประหลาดซัง」

โซลเซียลา、พูดแบบนั้นโดยไม่มองมิยูเมะแม้แต่น้อย

ในมือของเธอ เธอกำลังเล่นดอกไม้ที่ทำจากวัสดุคล้ายคริสตัล

โซลเซียลาจ้องมองดอกไม้ด้วยความรักแต่มีรอยยิ้มเย้ยหยันอยู่บนใบหน้าของเธอ、และก่อนที่มิยูเมะจะทันพูดอะไร

「ดอกไม้ดอกนี้、ฉันสงสัยจังว่าดูเป็นยังไงในสายตาคุณ」

「……มันคือสิ่งที่เกิดขึ้นจากการตกผลึกพลังเวทมนตร์ซุ」

「ไร้ซึ่งความประณีตเน๊ะ แม้ว่าจะได้รับ 100 คะแนนในฐานะนักวิจัย、แต่ในฐานะมนุษย์ถือว่าสอบตก นี่คือ、ดอกไม้ เพราะนั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ」

ดอกไม้เหี่ยวเฉาอย่างรวดเร็วในมือของโซลเซียลา

ดอกไม้ปลอมที่ทำมาจากคริสตัล

ยังไงก็ตาม、ราวกับว่ามีชีวิต มันได้เผยความรุ่งโรจน์ของชีวิตไปจนถึงจุดจบในความตาย

โซลเซียลาบดดอกไม้เหี่ยวเฉาในมือของเธอด้วยความรัก、จากนั้นจึงมองมาที่มิยูเมะเป็นครั้งแรก

「คุณคือสัตว์ประหลาด？ หรือว่าเป็นมนุษย์？」

「ฉันเป็นสัตว์ประหลาดซุ」

「ฟุๆๆๆ เช่นนั้น、นั่นคือสิ่งที่คุณปรารถนาเช่นนั้นหรือเน๊ะ」

「แปลกรึไงกันซุ」

โซลเซียลาชี้มาที่มิยูเมะ

「สำหรับสัตว์ประหลาด、คุณถือว่าน่ารักน่าชังจริง ๆ สัตว์ประหลาดที่ดูเหมือนจะพร้อมที่จะร้องไห้ได้ทุกเมื่อกันล่ะ」

「……หะ、หนวกหู！ถ้าคุณไม่มีธุระที่นี่、ก็ปล่อยฉันไว้คนเดียวเถอะซุ！」

ในตอนที่มิยูเมะกำลังจะเดินผ่านหน้าโซลเซียลาไป、เคียวยักษ์สีดำสนิทก็ถูกยื่นออกมาข้างหน้าเพื่อขวางทางเธอไว้

「……นี่หมายความว่ายังไงกันซุ」

「ฉันไม่สนใจว่าคุณจะเป็นสัตว์ประหลาดหรือมนุษย์」

โซลเซียลาวาดเคียวยักษ์ของเธออย่างเฉื่อยชา

「ความปรารถนาที่จะเป็นให้คุณมนุษย์、ฉันได้รับความไว้วางใจให้ดูแลเรื่องนี้เน๊ะ ฟุๆๆๆ、คุณไม่คิดเหรอว่าการบังคับฝืนมอบอุดมคติของคนให้คนอื่น、นั่นเป็นความปรารถนาที่โง่เขลาและไร้เดียงสามาก？」

ใบหน้าที่คุ้นเคย、ผุดขึ้นมาในใจของมิยูเมะ

ทว่า、เธอตะโกนออกไปเพื่อสลัดภาพนั้นออกไป

「พอแค่นี้ซะเถอะ、เรื่องของฉัน！ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณครั้งนั้นซุ แต่ว่า、ก็เพราะแบบนั้น、จากนี้ถึงคราวของฉันแล้วซุ ฉันจะฆ่าโอเน่จัง、ด้วยมือของฉันเอง และจากนั้น」

「คุณจะตายตามสิเน๊ะ ใช่ไหม？」

โซลเซียลาพูดราวกับว่าเธออ่านใจมิยูเมะได้

หลังจากอ่าน、ความมุ่งมั่น、ความตั้งใจของมิยูเมะทั้งหมดแล้ว、โซลเซียลาก็พูดด้วยเสียงหัวเราะ

「ช่างโง่เขลาเสียจริงเน๊ะ เป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวของผู้อ่อนแอ、ตั้งแต่ต้นจนจบ」

「……ว่ายังไงนะ？ ฉันน่ะเหรอ、ที่เห็นแก่ตัว？」

「คุณปัดมือที่ยืนมาให้、และเสแสร้งร่วงหล่นทำตัวเป็นสัตว์ประหลาด นั่นเพราะคุณอ่อนแอ、จึงไม่มีความมั่นใจที่จะจับมือที่ยื่นมาหาคุณใช่ไหมล่ะ？」

「หุบปากกกกกกกก！」

นั่นเป็นตัวกระตุ้น

หัวใจของเด็กสาวมิยูเมะ、ถูกเหยียบย่ำลงไป、และใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว

ความโกรธเป็นแรงผลักดันที่อยู่เบื้องหลัง、มิยูเมะจึงเข้าสู่ภาวะกระหายด้วยตัวเอง

มิยูเมะที่พยายามรวมรวบเหตุผลที่เหลือเพียงน้อยนิด、ได้สวมเกราะให้ร่างกายของตนเอง

เกล็ดที่ไม่สม่ำเสมอ、หัวที่เหมือนกิ้งก่า

การแปลงร่างเป็นสัตว์ประหลาดที่อาจเรียกได้ว่าเป็นมังกรที่ล้มเหลว

「ถ้าหากมาขวางทาง、ฉันจะเอาชนะคุณซุ……」

「แม้จะมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ยังมีเพียงแต่พี่สาวกับตัวเองเท่านั้นที่จะถูกฆ่าสิเน๊ะ」

แม้จะมีความเป็นศัตรู แต่ไม่มีเจตนาฆ่าแม้เพียงนิด

ถึงโซลเซียลาเองจะประหลาดใจกับเรื่องนี้ ทว่าเธอก็หยิบเคียวยักษ์อีกเล่มมออกมา

เธอเตรียมพร้อมเคียวยักษ์สีเขียวหยก และเคียวยักษ์สีดำสนิท、ก่อนจะพูดจายั่วยุต่อไป

「คุณไม่มีความมุ่งมั่นที่จะฆ่าฉันด้วยซ้ำ、แต่อย่างน้อยวิธีการเห่าของคุณก็ถือว่าน่าประทับใจเน๊ะ」

「っ、โซลเซียลาาาาาาาาาาาาาา！」

แขนของมิยูเมะ、ฟาดเข้าใส่โซลเซียลาจากข้างบน

ทว่า、เมื่อกรงเล็บของมิยูเมะโจมตีเข้าถึงตัว โซลเซียลาก็กลายเป็นขนสีดำและกระจัดกระจายไปทั่ว

「ช่างเป็นสเต็ปที่เงอะงะเหลือเกิน แบบนั้นไม่มีใครอยากจะเต้นรำกับคุณหรอกนะเจ้าคะ」

ทันใดนั้น、มิยูเมะก็รู้สึกว่ามีคนพิงหลังเธออยู่

ที่อยู่ตรงนั้นคือ、โซลเซียลาที่พึ่งหลบการโจมตีของมิยูเมะ

「っ、อย่ามายุ่งกับฉันッ！」

ขณะที่หันกลับไปอีกด้าน มิยูเมะก็เหวี่ยงกรงเล็บของเธอไปด้านข้าง

ทว่า、โซลเซียลาก็กระโดดขึ้น และยืนอยู่ที่ปลายแขนของเธอ、แล้วส่ายหัวอย่างเกินจริง

「สงสัยจังว่าคุณมีความตั้งใจจะทำจริงไหม หากแค่เอาชนะฉันยังทำไม่ได้、แล้วจะฆ่าโอเน่จังสุดที่รักได้ยังไงกัน」

「หุบปากหุบปากหุบปาก！อย่ามาขวางทางฉันน๊า！」

ความโกรธ、ได้แปรเปลี่ยนเป็นเสียงคำราม

การโจมตีที่มองไม่เห็น พลังเวทมนตร์ในรูปแบบคลื่นเสียง、พุ่งเข้าใส่โซลเซียลา

ยังไงก็ตาม、แม้ว่าจะควรมองไม่เห็น แต่โซลเซียลาก็สามารถตัดมันออกเป็นสองส่วนด้วยเคียวยักษ์ได้ในครั้งเดียว

มีเพียงหน้าต่างทั้งสองข้างของโซลเซียลาเท่านั้นที่แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย、ที่ทำให้แสงดาวกระจายไปทั่วขณะร่วงหล่นลงมา

ดูราวกับโซลเซียลากำลังอยู่ ณ ใจกลางกลุ่มดาวดวงขนาดเล็ก

ทันใดนั้นก็มีวงเวทย์ลวดลายเรขาคณิตปรากฎขึ้น、ในดวงตาข้างหนึ่งของเธอ

「……っ、ดวงตาปีศาจ」

「ก็เหมือนกับของคุณนั่นแหละ？ ถึงจะนิดหน่อยแต่ฉันก็ต้องการอารมณ์ที่เร้าใจกว่านี้」

ขณะที่เธอพูดเช่นนี้、ปากของโซลเซียลาก็บิดเบี้ยว

มิยูเมะขมวดคิ้วอยู่ภายในขณะที่เธอจ้องมองไปที่ดวงตาปีศาจที่、ความสามารถ、และเงื่อนไขการเปิดใช้งานยังไม่ชัดเจน

（แม้แต่ดวงตาปีศาจแห่งเหตุผลก็ยังไม่สามารถวิเคราะห์ได้……！？　ทั้งที่มีดวงตาปีศาจอยู่ตรงหน้า、แต่ไม่ว่าจะวิเคราะห์เธอกี่ครั้ง、ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม ข้อสรุปที่ได้มาไม่ว่ายังไงก็คือโซลเซียลาไม่ได้ครอบครองดวงตาปีศาจッ……！）

ดวงตาปีศาจแห่งเหตุผลคือ、ดวงตาของพระเจ้าที่สามารถวิเคราะห์ได้ทุกสิ่ง

หากแม้จะใช้ดวงตาของพระเจ้าก็ยังไม่สามารถเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงได้、ดวงตาปีศาจนั้นจะมีระดับลสูงแค่ไหนกัน

และ、เธอต้องจ่ายเป็นราคาเท่าไหร่กันเพื่อให้ได้รับดวงตาปีศาจนั่นมา

「อาร๊า、ตัวสั่นเลยไม่ใช่เหรอจ๊ะ กลัวงั้นเหรอเจ้าคะ？」

「っ」

เมื่อโซลเซียลาชี้ให้เห็น、มิยูเมะก็รู้สึกตัวว่าตัวเธอกำลังสั่นอยู่

ในตอนนี้เมื่อความกระหายทำให้สัญชาตญาณอยู่สูงยิ่งกว่าสิ่งใด、สิ่งที่ทำให้มิยูเมะรู้สึกหวาดกลัวจึงไม่ใช่เพราะเหตุผล、แต่เป็นเพราะสัญชาตญาณเอาตัวรอดทางชีวภาพของเธอ

ณ จุดนี้、ผลลัพธ์ก็ได้รับการตัดสินแล้ว

「ถึงอย่างงั้น、ฉันจะมายอมแพ้ที่นี่ไม่ได้ซุ！」

มิยูเมะไม่หวั่นไหวและวิ่งเข้าหาโซลเซียลา

และจากนั้น、เธอก็เลิกสนใจการป้องกันตัวเอง และฟาดกรงเล็บเข้าใส่ด้วยพลังทั้งหมดที่มี

การโจมตีอันทรงพลังจากสัตว์ประหลาดที่เหนือกว่ามนุษย์

ถึงอย่างงั้นโซลเซียลาก็ไม่แม้แต่จะมองการโจมตี、แต่เธอกลับมองเข้าไปในดวงตาของมิยูเมะ

「ฟุๆๆๆ、ช่างซ้ำซากเน๊ะ หุนหันพลันแล่น、รุนแรง แต่ไม่ได้ไม่ชอบหรอกนะเจ้าคะ」

ดวงตาของโซลเซียลา、เปล่งแสงอ่อน ๆ ออกมา

เป็นสัญญาณว่าดวงตาปีศาจอันลึกลับของเธอกำลังถูกเปิดใช้งาน

（っ、มีอะไรกำลังมาっ）

ในจังหวะที่เธอกำลังระแวงนั้นเอง、ก็มีแสงสว่างจ้าบดบังการมองเห็นของมิยูเมะ

「っ」

แสงสว่างนั้นแรงพอที่จะทำให้เธอตาบอดชั่วขณะ、และขณะที่แกว่งแขนไปมาอย่างมืดบอด ความรู้สึกเดียวที่เธอรู้สึกได้คือ มือที่ตัดผ่านอากาศ

และจากนั้น、เธอก็รู้สึกว่ามีอะไรมาแตะที่คอตัวเอง

「ฉันอยู่ตรงนี่ต่างหาก？」

ตัวตนของโซลเซียลาก็ปรากฎขึ้นมา、ในสายตาที่พร่ามัว

โซลเซียลา、ก็เล็ดลอดเข้าสู่อ้อมแขนของมิยูเมะอย่างใจเย็น

มือสีขาวเรียวเล็กของเธอ、เอื้อมมาที่คอของมิยูเมะ

มิยูเมะเข้าใจดีว่าการถูกเธอสัมผัสด้วยพลังแทรกแซงนั้นจะน่ากลัวขนาดไหน จึงพยายามถอยหนีอย่างรวดเร็ว、แต่ก็สายเกินไปแล้ว

วงเวทย์ขยายกระจายไปทั่วพื้น、โดยมีโซลเซียลาเป็นจุดศูนย์กลาง

「เช็คเมท」

ชั่วพริบตาต่อมา、เธอก็รู้สึกว่าพลังหมดไปจากร่างกาย

กว่าที่เธอจะตระหนักได้ว่านี่คือการบังคับยุติสภาวะกระหาย ก็สายเกินไปเสียแล้ว

ไม่มีเวลาให้ต่อต้านทาน、มิยูเมะถูกบังคับให้กลับเป็นร่างมนุษย์อีกครั้ง

「っ」

มิยูเมะซึ่งตอนนี้กลายเป็นเพียงเด็กหญิงก็ล้มตัวลงกับพื้นทั้งที่เปลือยกาย

ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว、เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย

「อย่ามาขวางทางกันนะ……ทั้งที่ในที่สุด、ฉันก็ตัดสินใจได้แล้วแท้ ๆ ……ต่อให้ต้องตายก็ไม่เป็นไร、ฉันอุตส่าห์คิดแบบนั้นแล้ว」

มิยูเมะร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ、และคุกเข่าลง

ราวกับกำลังหันหน้าหนีจากความเป็นจริง、มิยูเมะเค้นคำพูดออกมา

「ได้โปรดอย่าปฏิเสธว่าฉันคือฉัน……」

โซลเซียลา、ไม่ได้มาที่นี่เพื่อเห็นเธอเป็นแบบนั้น

ราวกับจะบอกว่าไม่ต้องการมอง、โซลเซียลาถามขณะมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

「คุณ、แบบนั้นดีแล้วรึ」

「……มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วซุ เพราะนี่คือหน้าที่ของฉัน」

เมื่อได้ยินเช่นนั้น、โซลเซียลาก็ถอนหายใจ

「ไม่ใช่เลย ไม่ใช่แบบนั้นเลยจริงไหม？」

ดวงตาสีฟ้าของโซลเซียลา、สบเข้ากับมิยูเมะ

โซลเซียลาจ้องเข้าไปในดวงตาของมิยูเมะอย่างตั้งใจ、ราวกับว่ากำลังคาดหวังอะไรบางอย่างจากมิยูเมะ

「สิ่งที่ฉันถามคือสิ่งที่คุณอยากทำ ฉันต้องการฟังเกี่ยวกับอุดมคติของคุณ、ความฝันของคุณ」

「เรื่องพวกนั้น、ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วที่จะคิดเรื่องนั้นซุ！」

โซลเซียลาส่ายหัวเงียบ ๆ、คุกเข่าลงข้างหนึ่งเบื้องหน้ามิยูเมะ และลูบแก้มของเธอ

แล้ว、ก็ยิ้มขึ้นมาทันที

「ไม่ว่าจะมีความจริงเช่นไรรอเราอยู่、นั่นก็มิใช่เหตุผลที่จะสูญสิ้นความหวังเจ้าค่ะ เงยหน้ามองดวงดาวสิ ดวงดาวยังคงเปล่งประกายอย่างภาคภูมิแม้จะอยู่ท่ามกลางความมืดมิดก็ตาม แม้ว่าสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าคือความพินาศของตนเอง、ก็จงอย่าได้ทำลายความงดงามของตน ความสดใสนั่น、สิ่งที่ผู้คนเรียกว่าความหวัง」

โซลเซียลากำลังมองมิยูเมะ

และราวกับรู้ว่า、เธอกำลังจะยืนขึ้น

「ฉันจะถามอีกครั้ง คารานาชิ มิยูเมะ、ความปรารถนาของคุณคือสิ่งใด」

มิยูเมะไม่มีคำตอบที่ชัดเจน、สำหรับคำถามนั้น

ทุกสิ่งที่เธอเชื่อมาจนถึงตอนนี้เป็นเรื่องโกหก、และโลกดูเหมือนจะปกคลุมไปด้วยความมืดมิด

ในโลกแบบนี้ยังมีสิ่งใดที่ควรค่าเชื่อถือได้หรือไม่、เธอไม่รู้เลย

ถึงอย่างงั้นก็ตาม、ดาวดวงหนึ่งชี้ทางให้เธอแล้ว

「ฉัน――――」

คำพูดที่ออกมาจากปากมิยูเมะ、เป็นความคิดและอุดมคติที่เห็นแก่ตัวอย่างยิ่ง

เป็นความปรารถนาแรกของเด็กสาวที่ไม่รู้อะไรเลย、และไม่มีใครเลย

เรื่องราวความฝันอันไร้สาระ

ยังไงก็๖ม、โซลเซียลาไม่ได้หัวเราะกับเรื่องนี้

「เช่นนั้น ช่างน่าประหลาดใจ、ก็สามารถมอบคำตอบที่ยอดเยี่ยมได้มิใช่หรือเจ้าคะ」

เมื่อพูดจบ โซลเซียลาก็เข้ามาลูบหัวเธอ、จากนั้นก็จึงดึงให้เธอยืนขึ้น แล้วหันหน้าออกไป

「ดูเหมือนจะมิเป็นไรแล้วเน๊ะ เหลือเพียงแค่、การแต่งตัวให้เหมาะสมกับเดรสโค้ดเจ้าค่ะ」

วงเวทย์ปรากฎขึ้นระหว่างมิยูเมะกับโซลเซียลา、และเครื่องแบบก็หล่นลงมา

ไม่ได้มาจากสถาบันซิลเนียสที่มิยูเมะเรียนอยู่、ทุกวัน

มันเป็น、ชุดนักเรียนหญิงของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม

「ในเมื่อคุณต้องเผชิญหน้ากับพี่สาว、อย่างน้อยก็จงแต่งตัวให้เหมาะสมน๊า」

「……ขอบพระคุณมากเลยค่ะซุ」

โซลเซียลาหายตัวไปจากจุดนั้น、โดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองมิยูเมะที่ก้มหัวลง

ความเงียบเข้าปกคลุมบริเวณโดยรอบอีกครั้ง、มิยูเมะเหมือนถูกทิ้งให้โดดเดี่ยว

ทว่า、แววตาของเธอแตกต่างจากก่อนหน้า

มีประกายแสงอันแรงกล้า、เหมือนกับดวงดาวที่ลุกโชน

■

ค๊า、โทษประหารชีวิตล่ะเน๊

『เธอ、การจู่ ๆ เปลื้องผ้าสาวสวยออกไม่ใช่เรื่องดีเลย』

ไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ เจ้าค๊า

สมควรตายเน๊

อะ、ควักตาออกก่อนจะดีกว่าไหม？

ฉันพยายามอย่างดีที่สุดที่จะเลี่ยงไม่มองเน๊ะ

กะแล้วบางทีควรเริ่มต้นด้วยการยัดอวัยวะของตัวเองเข้าไปในเบ้าตาทั้งสองข้าง

『แม้จะเป็นการลงโทษตัวเอง แต่เธอก็จะทำถึงขนาดนั้นเลยสิเน๊ น่าแขยงล่ะ』

ก็แบบ、ฉันไม่คิดว่าจะเปลือยจนหมดแบบนั้น

แต่ถ้าลองคิดดูก็นั่นสิเน๊ ก็แบบ、นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งสุดท้ายที่เราสู้กันเน๊ะ

สองครั้งเจ้าคะ สองครั้งแล้วที่ฉันเห็นมิยูเมะจังเปลือยกายล่ะเจ้าค๊า

『ทว่า、หากมิทำเช่นนั้น ฉันก็คงไม่สามารถทำให้เธอเสร็จสมบูรณ์ได้  เพราะฉันไม่สามารถป้อนดาต้าไบโอคอนสตรัคชั่นได้ในขณะที่สวมชุดเกราะนั้น』

ถึงอย่างงั้น……ถึงอย่างงั้นก็เถอะเจ้าค๊า！

ถึงจะเข้าใจ、แต่บาปก็ยังคงเป็นบาป……！

เพราะฉันรู้สึกผิด、เลยเพิ่มบัฟให้กับดวงตาปีศาจแห่งเหตุผลไปเล็กน้อย

ขอโทษเน๊ คาน่อนจัง

บางที、มิยูเมะจังในตอนนี้คงแข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อล่ะเจ้าค่ะ

『เน่อุเอะ、นาตากิ เคย์、เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอคะ ทั้งสองคน、กำลังพูดคุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอคะ？』

นานะจังถามแบบนั้น เพราะเห็นพวกฉันเงียบเกินไปสินะ

ขอโทษเน๊ะ、นานะจัง

「ไม่มีอะไรหรอกเน๊ ซ้า、ทางนี้ก็มาเริ่มเคลื่อนไหวกันเลยดีไหม」

『ดาต้าไบโอเมตริกซ์เหล่านี้……สามารถนำมาใช้ปรับปรุงคุณภาพของร่างทวินดาราได้ เซอร์ไพรส์จริง ๆ ล่ะ ชิเอล、จงมาช่วยฉันสร้างสมการเวทมนตร์นี้ด้วยกันซะ』

『ค่ะ、เน่อุเอะ』

พี่น้องทั้งสองเริ่มทำงานด้านเวทมนตร์ร่วมกัน、ดังนั้นฉันจึงเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเงียบ ๆ

ดีล๊าー、จากนี้ฉันจะไปรับชมการต่อสู้ระหว่างมิยูเมะจังกับคาน่อนจังจากที่นั่งพิเศษของฉันล๊าー＾＾

หลังจากนั้น、ฉันจะควักตาคู่นี้ออก

『โปรดหลีกเลี่ยงการกระทำใด ๆ ก็ตามที่จะส่งผลกระทบเชิงลบต่อซิเอลเน๊』

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ