มิยูเมะตอนที่ 107 เดลิเวอรี่ทรัมป์การ์ด

มิยูเมะตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกไม่สบาย คอแห้งและแน่นหน้าอก

มีเพดานที่คุ้นเคย、และกลิ่นแอลกอฮอล์ฉุน

เสียงเครื่องจักรที่คุ้นเคย、เปรียบเสมือนเพลงกล่อมเด็กในหูของเธอ

「……ฉัน」

ทันใดนั้น、เธอก็รู้สึกถึงแปลก ๆ ที่มือขวา

ความรู้สึกเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยอะไรอุ่น ๆ

เมื่อหันไล่ตามไปดู、ก็เห็นว่าโทอากำลังจับมือเธอไว้อยู่

「รีบดีขึ้นทีเถอะค๊า～……ทำยังไงดี、ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก๊ อุ、อึอือ、ไม่เป็นไร……ใช่ไหมล่ะเน๊ะ！ ไม่เป็นไร、ต้องไม่เป็นไร！」

ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่รู้ตัวว่ามิยูเมะตื่นขึ้นมาแล้ว、และยังคงพึมพำกับตัวเองขณะจับมือไว้

「อาโน……」

「ฟุเอ๊っ！？ เอ๊ะ？　อะ……」

ดวงตาของเธอสบกับโทอา

โทอากระพริบตาถี่ ๆ、จากนั้นก็ล้มลงกับพื้นโดยที่ยังคงกำมือไว้ทั้งแบบนั้น

「โล่งอกไปทีค่ะ……ในที่สุดก็ตื่นขึ้นมาแล้ว…… โม๊ว ฉัน、เป็นห่วงจริง ๆ นะคะว่าจะทำยังไงดีถ้าไม่ตื่นขึ้นมา……」

เมื่อเห็นโทอาพูดพร้อมยิ้มด้วยความโล่งใจ、มิยูเมะก็พยายามยิ้มตอบ、แต่แล้วเธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ และสลัดมือทิ้ง

「มะっ、มิยูเมะจัง？」

「――อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะซุ」

นั่นคือทั้งหมด、ที่เธอสามารถสื่อออกไปได้

โทอาที่ถูกปฏิเสธทั้งที่อยู่เคียงข้างกันจนตื่น、คงเจ็บปวดมากจริง ๆ

เริ่มเกลียดตัวเองมากยิ่งขึ้นอย่างหมดหวัง

ยังไงก็ตาม、ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำเช่นนั้น

ส่วนเหตุผลว่าทำไม

「ฉันเป็นสัตว์ประหลาดซุ ฉันจะต้องแปล่งร่างอีกครั้ง、แล้วทำร้อยโทอาจัง、อย่างแน่นอนฉันจะกินเธอนะ……」

「……จำได้งั้นเหรอคะ？」

มิยูเมะพยักหน้าเล็กน้อย

「ในตอนนั้น、ฉันพยายามจะกินทุกคนให้หมด ฉันคิดว่าพวกเขาดูน่าอร่อย」

แค่คิดถึงก็ทำให้เธอยืนแทบไม่ไหวแล้ว

เธอมองเห็นเพื่อนของตัวเอง、เป็นเพียงมื้ออาหารที่แสนอร่อย

เพื่อนที่ปฏิบัติกับเธออย่างเท่าเทียม

เพราะอย่างงั้นแล้ว、เธอจึงอยากกินมากยิ่งขึ้นไปอีก

หากมีความรู้สึกเช่นนั้น、สดงว่าเธอไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป

「โทอาจัง、ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา สนุกมากเลยซุ แล้วก็、แล้วก็ช่วยดูแลรุ่นพี่คอนนี่ให้ด้วยทีนะ、ขอร้องล่ะนะ」

「มิยูเมะจัง、รอเดี๋ยว！」

เมื่อมิยูเมะลุกขึ้นจากเตียง、ก็รีบวิ่งออกไป、แต่โทอาก็จับมือเธอไว้อีกครั้ง

「ได้โปรดปล่อยฉันเถอะ！ ฉัน、ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่！ถ้าฉันอยู่ที่นี่、ฉันจะกินทุกคนอีก！」

「ไม่เป็นไร、ไม่เป็นไรหรอกคะ！ฉันมั่นใจว่า、เคย์คุงกับลุกะซังต้องจัดการเรื่องนี้ได้อย่างแน่นอน――」

「คุ้มเหรอที่จะทำอะไรถึงขนาดนั้น、เพื่อแค่ของเลียนแบบแบบฉันซุ？」

「……เอ๊ะ？」

มิยูเมะ、หัวเราะเยาะตัวเอง

จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นไปบนเพดาน、และจ้องมอง

「ก็อปปี้ของเด็กผู้หญิงที่ชื่อยูเมะใช่ไหมล่ะ？」

「……ฟังอยู่เหรอคะ？」

「ฉันครึ่งหลับครึ่งตื่นน่ะ、เป็นความทรงจำที่เลือนลางเหมือนฝันล่ะซุ ……อ้า、ถ้าบอกว่าเป็นความฝันก็เป็นฝันร้ายแหละ」

มิยูเมะ、มีร่างกายที่แข็งแกร่งมากจากการสร้างโดยคาน่อน

จิตสำนึกจึงฟื้นกลับขึ้นมาเร็วกว่าคนทั่วไป

และ、ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะได้ผลในเวลาที่เลวร้ายที่สุด

「ฉัน、ในฐานะมิยูเมะไม่ได้เกิดมาเพราะมีใครสักคนต้องการ คนที่มองฉันอย่างที่ฉัน……ไม่มีอยู่เลยงั้นเหรอซุ」

ความรักของคาน่อนเป็นเรื่องโกหก

การเอาใจใส่อย่างเป็นธรรมชาติของคอนนี่เป็นแค่ความรู้สึกผิด

ความใส่ใจของลุกะมาจากการที่อยากให้ดูดีต่อหน้าทุกคน

ทุกคนกำลังมุ่งความสนใจไปที่มิยูเมะ、แต่ไม่มีใครมองมิยูเมะ

นั่นเป็นข้อเท็จจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

โลกของมิยูเมะ、เต็มไปด้วยเรื่องโกหก

「ฉันต้องอยู่คนเดียว เพราะฉันเป็นสัตว์ประหลาด」

เมื่อพูดอย่างนั้น เธอก็สลัดมือของโทอาออกอีกครั้ง

อาจจะเพราะกำลังสับสนกับคำพูดของมิยูเมะ、มือที่อ่อนปวกเปียกจึงหลุดออกไปอย่างง่ายดาย

จากนั้นมิยูเมะก็คิดว่าโทอายอมแพ้แล้วและเริ่มเดินออกไป

ทว่า

「มิยูเมะจัง……นั่นไม่จริงหรอกค่ะ」

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว、มิยูเมะก็ถูกกอดหยุดไว้

ตอนนี้แขนของโทอากำลังโอบกอดมิยูเมะจากด้านหลัง、และครั้งนี้ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถสลัดมันออกได้ง่าย ๆ อีกแล้ว

「แล้วฉันกับเคย์คุงล่ะคะ？ ดูเหมือนกำลังมองคุณเหมือนของเลียนแบบอยู่ไหมคะ？ปฏิบัติกับคุณเหมือนเป็นตัวแทนของคนที่ชื่อยูเมะไหมคะ？」

「……เรื่องนั้น、เพราะว่าทั้งสองคนเป็นคนดี เพราะว่าเป็นคนมีน้ำใจ、เลยถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้อง  แค่นั่นแหละซุ」

「ถึงอย่างงั้นก็เถอะค่ะ」

การโอบกอดของเธอที่มีต่อมิยูเมะยิ่งรุนแรงมากขึ้น

เหมือนกับ、กำลังถ่ายทอดความรู้สึกที่แท้จริงของโทอา

「ถึงแม้จะถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องก็เถอะค่ะ、แต่การอยากช่วยมิยูเมะจัง มันผิดดอย่างงั้นเหรอคะ？」

คำพูดของโทอา、เริ่มซึมซาบเข้าสู่จิตใจของมิยูเมะ

ถ้าเธอละทิ้งการป้องกันลงแม้เพียงเล็กน้อย 、เธออาจจะต้องร้องไห้และใช้ประโยชน์จากความใจดีของพวกเขา、และนั่นทำให้เธอเกลียดตัวเองมากยิ่งขึ้น

「……ฉันคิดว่ามิยูเมะจังเป็นเพื่อนที่ล้ำค่าคนหนึ่ง ทั้งตอนนี้、ทั้งหลังจากนี้ และตลอดไป」

「คำพูดพวกนั้น、ดีเกินไปสำหรับสัตว์ประหลาดเน๊ะซุ」

「คุณไม่ใช่สัตว์ประหลาดสักหน่อย！ มิยูเมะจังเป็นเพื่อนที่ใจดี ฉลาด และกระตือรือร้นของฉัน！」

โทอา、ขณะที่วางหัวไว้บนหลังของมิยูเมะ เธอก็พูดออกมาอย่างอ่อนโยนมากกว่าคำพูดใด ๆ ที่เคยพูดมาจนถึงตอนนี้

「……ไปที่เฟกตอมด้วยกันไหมคะ？ หากเป็นที่นั่น、จะไม่มีใครมองคุณเป็นแค่ยูเมะอย่างแน่นอนค่ะ」

「แต่、การอยู่กับฉันเป็นเรื่องน่ารำคาญนะซุ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ฉันจะโจมตีใส่ทุกคน」

คำถามของมิยูเมะ、โทอาตอบอย่างมั่นใจ

「อย่ามาดูถูกพวกเรานะคะ ต่อให้มิยูเมะจังทำแบบนั้นลงไปอีกครั้ง พวกเราก็จะไว้เอง ถึงแม้พวกเราจะดูเป็นแบบนี้、แต่ทั้งฉันทั้งเคย์คุง、รวมถึงมิโรคุจังกับมิซุฮะจังต่างก็แข็งแกร่งกันมากเลยนะรู้ไหม？ เพราะอย่างงั้น、ไม่เป็นไรหรอกค่ะ」

คำพูดเหล่านั้นมาจากประสบการณ์ของเธอในระหว่างรับมือกับคู่ต่อสู้ที่โรงเรียนคิโซ

ข้อเท็จจริงคือ、โทอาเชื่ออย่างสุดใจว่า หากสมาชิกทั้งของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมมารวมตัวกัน ก็จะไม่มีใครเอาชนะได้

เพื่อตอบรับคำพูดของโทอา、มิยูเมะจึงเหมือนจะเริ่มพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หยุดลง

จากนั้นก็กลืนคำพูดนั่นลงคอ、และให้คำตอยใหม่

「……เป็นโรงเรียนที่ประหลาดมากเลยนะ、ยอมรับสัตว์ประหลาดอย่างฉันด้วยเน๊ะซุ ความกรุณาเพียงนี้、ฉันมั่นใจว่าจะไม่มีปัญหาหรอกซุ」

「มิยูเมะจัง……」

เป็นการปฏิเสธที่อ่อนโยนที่ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ โทอาจึงร้องออกมาด้วยความสิ้นหวัง

การปฏิเสธความตั้งใจดีของเธอ

ความรู้สึกเหมือนว่าจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองได้เลยหากได้ที่นี่นานกว่านี้

「ขอบคุณมากเลยนะ」

มิยูเมะสะบัดแขนของโทอาออกเบา ๆ

「จ๊าเน๊ะ、โทอาจัง」

เธอหันกลับมาและโค้งคำนับ

และหลังจากนั้น、เมื่อพูดจบ มิยูเมะก็ยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย、แล้วออกจากห้องไป

「ฉัน……ทำอะไรผิดงั้นหรือคะ……？」

ถ้อยคำที่ปล่อยออกมา、ละลายหายไปโดยไม่ได้รับคำตอบ

โทอา、ทำได้เพียงจ้องมองด้วยความสับสนไปที่ประตูที่มิยูเมะออกไป

ด้วยพลังทั้งหมดที่เธอมี、เธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย

เวลาผ่านไปนานเท่าใดนับจากตอนนั้น

คิดว่าเวลาที่อยู่นั้นเนินนาน、แต่รู้สึกเหมือนว่าเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ

โทอาฟื้นคืนสติ、เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเปิดออก และลุกะที่เดินเข้ามา

「ลุกะซัง！」

เห็นได้ชัดว่าอยู่ในสภาพที่เลวร้าย、เข้าใจได้ทันทีเลยว่ามีการต่อสู้อย่างดุเดือดเกิดขึ้น

เธอรีบวิ่งไปดูความเสียหายที่แม้จะด้วยสายตาสมัครเล่น、แต่ก็เข้าใจได้ว่าแย่ขนาดไหน

「ไปสู้กับคาน่อนซังเน๊ะ」

「――ใช่แล้วล่ะ」

ผู้ที่ตอบคำถามของโทอา、ไม่ใช่ลุกะ แต่เป็นหญิงสาวที่อยู่ข้างหลัง

เธอมั่วแต่มุ่งความสนใจไปที่ลุกะที่ได้รับบาดเจ็บจนไม่ทันสังเกต、แต่โซลเซียลากำลังยืนอยู่ด้านหลังของลุกะ

เมื่อเห็นเข้า、โทอาก็เผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าว โดยมีท่าทางหวาดกลัว

「ซะっ、โซลเซียลา！？ ทะ、ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่……！」

「ฉันพาเด็กคนนี้มาส่งยังไงล่ะ หวังว่าจะได้รับคำขอบคุณอย่างน้อยสักครั้งอยู่เหมือนกันเจ้าคะเน๊ะ」

โซลเซียลาพูดโดยมองไปรอบ ๆ ห้องและเอียงหัว

「สงสัยจังว่าผู้ชายที่ชื่อนาตากิ เคย์หายไปไหนซะละ ฉันคิดว่าอุตสาห์พาเด็กคนนี้มาถึงที่นี่ ก็อยากจะให้ไปชงชาให้ฉันสักหน่อย」

โซลเซียลาเข้ามาในห้องโดยไม่ลังเล、และนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับถอนหายใจ

「……เคย์、ฉันทำให้หมดสติอยู่ที่ห้องสภานักเรียนน่ะ」

「เอ๋！？ ทะっ、ทำไมกันค๊า！？ เคย์คุง、ไม่เป็นไรใช่ไหมค๊า！」

「ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันทำให้เขานอนเพียงชั่วครู่เท่านั้น ฉันไม่สามารถทำให้เขาเข้ามาเกี่ยวข้องในการต่อสู้ส่วนตัวของฉันได้」

เมื่อได้รู้ว่านั่นเป็นวิธีแสดงความใจดีแบบของลุกะ โทอาก็โล่งใจ

แต่、เมื่อเห็นลุกะที่เป็นแบบนั้นแล้ว โซลเซียลาก็ดูประหลาดใจ

「คุณต้องเรียนรู้ที่จะปกป้องตัวเองก่อนที่จะกังวลเกี่ยวกับคนรอบข้าง การสามารถปกป้องผู้อื่นได้ถือเป็นเอกสิทธิ์ของผู้แข็งแกร่ง」

เปาะ、โซลเซียลาดีดนิ้ว

ทันใดนั้นวงเวทย์ก็ปรากฏขึ้นทั่วร่างของลูกะ

นี่คือเวทมนตร์ออริจินอลของโซลเซียลา สมการเวทมนตร์ที่สลักลงไปมีไว้เพื่อปรับปรุงความสามารถในการฟื้นฟูของร่างกายอย่างมาก

「っ、นี่คือ……！」

「จงเงียบไปสักพักเถอะ การต่อสู้ของคุณจบลงแล้ว」

「นั่นสิเน๊ะ แน่นอน、ฉันบรรลุเป้าหมายของฉันแล้ว」

เมื่อพูดจบ、ลุกะก็หยืบเมมโมรี่การ์ดออกมาจากพื้นที่ขยายพิเศษ

สิ่งนี้คือ、สิ่งที่ลุกะต้องการได้มา แม้ว่าจะต้องเสี่ยงชีวิตของตัวเองก็ตาม

「ด้วยสิ่งนี้、เราก็มีข้อมูลที่จะสร้างร่างของมิยูเมะให้สมบูรณ์ได้แล้ว เพียงมีสิ่งนี้、มิยูเมะก็จะไม่เข้าสู่สภาวะหิวกระหายอีก เธอจะสามารถใช้ชีวิตเป็นมนุษย์ได้」

วิธีการเดียวที่ลุกะนึกออก

นั่นคือ、การทำให้มิยูเมะสำเร็จเร็วกว่าที่คาน่อนวางแผนไว้

ด้วยความหวังอันเลือนลางที่ค้นพบได้ในที่สุดในใจ、ลุกะจึงมองไปที่เตียงของมิยูเมะ

ทว่า、ไม่มีใครอยู่ที่ตรงนั้น

「……มิยูเมะ、ไปไหนแล้ว」

โทอาตอบคำถามของลุกะ、ขณะก้มหน้าลงต่ำ

เสียงของเธอฟังเหมือนจะร้องไห้

「ขอโทษค่ะ、ฉันหยุดเธอไว้ไม่ได้……！」

「っ！」

ลุกะหันหลังกลับ、และเดินกลับไปทางเดิมทันที

แต่、ร่างกายและสมองของเธอซึ่งมาถึงขีดจำกัดแล้วไม่อนุญาตให้ทำเช่นนั้น

「คุ๊っ……ร่างกาย」

「ลุกะซัง！」

โทอาอุ้มลูกะที่ล้มลงขึ้นมาและช่วยให้ยืนขึ้น、แล้วก้มหัวอีกครั้ง

ไม่มีทางที่จะตำหนิโทอาได้เลย ถ้าเห็นเธอเป็นแบบนั้น

ลุกกะตระหนักดี、เธอมาช้าเกินไปหนึ่งก้าว

ลุกะพูดคำเหล่านั้นออกมาถึงแม้จะรู้ว่าจะไปไม่ถึงเจ้าตัวก็ตาม

「ขอโทษนะ……มิยูเมะ ถ้าฉันตัดสินใจเร็วกว่านี้、ถ้าฉันตกลงกับข้อเสนอของคอนนี่ให้เร็วกว่านี้ก็คงดี……！」

เมื่อเห็นลุกะกำลังร้องไห้กับโทอาที่กำลังกอดเธอไว้、โซลเซียลาถอนหายใจด้วยท่าทางหงุดหงิดอยู่คนเดียว

「――น่าหงุดหงิดเจ้าค่ะ、ที่เห็นพวกคุณสองคนดูหดหู่กันขนาดนั้น หากอยากจะร้องไห้、ก็เอาไว้มาร้องไห้ทีหลังให้มากเท่าที่ต้องการดีไหม？」

โซลเซียลาแย่งเมมโมรี่การ์ดไปจากมือของลุกะ

จากนั้นก็สำรวจด้วยความสนใจก่อนพูดขึ้นมา

「ดาต้าเกี่ยวกับการสร้างร่างกายมนุษย์……การตกผลึกของเทคโนโลยีนี้ ซึ่งแทบจะถือได้ว่าเป็นเรื่องต้องห้ามในชีวิต เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากเน๊ะ」

เมมโมรี่การ์ดหายไปในอากาศ

ซึ่งน่าจะถูกเก็บเข้าไปไว้ในพื้นที่ขยายพิเศษของเธอ

「ทำอะไรลงไปกัน……！？ นั่นของมิยูเมะ……！」

「คุณอยากจะทำข้อตกลง、กับฉันไหม？」

โซลเซียลาพูดด้วยรอยยิ้มมีเสน่ห์อันชั่วร้าย

ดวงดาวกำลังส่องประกายอยู่นอกหน้าต่างด้านหลังเธอ

「ดาต้านี่、จะมีประโยชน์สำหรับภัยพิบัติที่กำลังจะมาถึง ดังนั้นแล้ว、ฉันจึงอยากได้สำเนาข้อมูลนี้ เพื่อเป็นการตอบแทน、ฉันจะไปมอบสิ่งนี้ให้กับรูปแบบชีวิตเทียมนั้นเอง」

「จริงเหรอคะ？」

「นี่คือสัญญา สงสัยจังน๊าว่าจะเลือกยังไง」

โทอาจ้องมองลุกะเหมือนกับกำลังฝากคำตอบไว้กับเธอ

ลุกะ、ดูเหมือนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็พยักหน้า

「เข้าใจแล้ว แต่、ฉันต้องขอแก้ไขอย่างหนึ่ง」

「อาร๊า、อะไรรึเจ้าคะ」

ขณะที่โซลเซียลาเอียงหัว、ลุกะตอบด้วยการมองตรง ๆ

「ชื่อของเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่รูปแบบชีวิตเทียม เธอชื่อ คารานาชิ มิยูเมะค่ะ、เธอเป็นน้องคนเล็กที่แสนน่ารักของฉัน……！」

โซลเซียลา、อมยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้

「เหรอ、ฉันไม่สนใจหรอกเน๊ะ」

วงเวทย์เทเลพอร์ตถูกเปิดใช้งาน

และวินาทีต่อมาเธอก็หายตัวไป

「……มิยูเมะ」

ลุกะในตอนนี้、มีสิ่งเดียวที่ทำได้คือ การอธิษฐานต่อดวงดาว

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ