ตอนที่ 106 สืบทอดอเวนจ์(การล้างแค้น)

ห้องแล็ปที่ใช้สำหรับโครงการดีพดรีม、ถูกสร้างขึ้นโดยคาน่อนซึ่งใช้พลังและพรสวรรค์ทั้งหมดของแพทย์ ด้วยเหตุผลดังกล่าว、ที่นี่จึงเป็นสถานที่ซ่อนเร้นที่มีคนในสถาบันเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้

นอกจากคาน่อนแล้วผู้ที่รู้จักสถานที่แห่งนี้ก็มี、เหล่าแพทย์ที่ได้รับข้อมูลผ่านสมาคมวิชาการ、คอนนี่ผู้สนับสนุน และ――

「มาแล้วสินะ、ลุกะ」

พาสเวิร์ดที่ลุกะมี、ยังสามารถใช้ได้

สิ่งนี้หมายความว่า、โดยหลักการแล้ว ลุกะไม่ใช่อุปสรรคสำหรับคาน่อน

คาน่อนเหลือบมองลุกะก่อนที่จะเริ่มใช้งานคอนโซลตรงหน้าเธออีกครั้ง

แม้ว่าเธอจะยิ้มอยู่、แต่ก็ดูเหมือนจะวิตกกังวลเล็กน้อย

「อิย๊า、โดนโซลเซียลาเล่นซะแล้วเน๊ การที่เธอปรากฎตัวพร้อมสิ่งแบบนั้น สมาคมวิชาการถึงจุดสิ้นสุดแล้วล่ะ ช่างน่าเศร้า」

「――ＧＭ０４、รุรุอิกะ」

ที่ข้างตัวลุกะ、มีปลาโลมาหุ่นยนต์กระโดดขึ้นไปในอากาศ

คาน่อนเอียงหัว、ราวกับบอกว่านี่เป็นการเรียกรุรุอิกะออกมาในเวลาที่ไม่จำเป็น

และ、หยุดมือก่อนที่จะหันกลับมา

「……ลุกะ、เป็นอะไรไปเหรอ？ ตอนนี้เราไม่ต้องการเด็กคนนั้นแล้วนะ」

เมื่อเห็นท่าทางสับสนของคาน่อน、ลุกะก็กำหมัดแน่นและกลืนน้ำลายของตัวเอง

แล้ว、พูดราวกับฝืนบีบเสียงออกมา

「คาน่อน、หยุดกันเถอะนะ พวกเรา、ต้องเผชิญกับอดีตแล้วทำให้มันจบได้แล้ว」

คาน่อนเอ่ยปากตอบโต้、โดยที่ไม่เปลี่ยนการแสดงออก

「เห๊――เธอไปฝั่งนั่นสินะ」

การแลกเปลี่ยนสั้นเกินไปจะเรียกว่าเป็นการเลิกราระหว่างเพื่อน

ในคำพูดไม่มีความเศร้าโศกหรือสลดใจใด ๆ、แต่กลับพูดเหมือนกับว่าแค่กำลังยืนยันข้อเท็จจริงบางอย่าง

ยังไงก็ตาม ในห้วงเวลานี้、ลุกะก็ได้กลายเป็นศัตรูของคาน่อนไปอย่างแท้จริง

「ถูกโน้มน้าวโดยคอนนี่เหรอ หรือว่าบางที、มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปตั้งแต่ได้สัมผัสกับโซลเซียลากันนะ จะทางไหนก็ช่าง、แค่ต้องกำจัดผู้ที่ขวางทางเน๊ะ ――ความตายอันเท่าเทียม」

คาน่อน、นั่งลงบนเก้าอี้

จากนั้น、ก็โบกปลายนิ้วเหมือนคฑา เพื่อสร้างผีเสื้อขึ้นมา

「ฉันจะไม่ฆ่าเธอหรอกนะ เพื่อเป็นการขอบคุณที่อยู่กับฉันมาจนถึงตอนนี้ล่ะเน๊ะ แต่ว่า、ฉันจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดทรมาน จนเธอเสียใจที่ทรยศฉันแทน」

「……ฉันจะหยุดเธอซะ」

「อะฮ่าๆๆๆ、เชิญเลย แม่คนเขลา」

ราวกับเป็นการต้อนรับ、ผีเสื้อกระจายตัวออกไปเหมือนคลื่นสีดำ

มีช่องว่างตรงกลาง、เป็นดั่งเส้นทางสู่คาน่อนที่เปิดออกราวกับเชื้อเชิญเข้าไป

ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินหน้าต่อไป、แค่นั่นก็เป็นสิ่งที่ลุกะคาดการณ์ไว้แล้ว

（กะแล้ว กำจัดความคล่องตัวของรุรุอิกะออกไปสินะ แต่ว่า）

ลุกะหยิบหน้ากากจักรกลออกมาจากพื้นที่ขยายพิเศษ แล้วสวมปิดปาก

「รุรุอิกะ」

โลมาจักรกลปรากฎตัวออกมาตามที่ถูกเรียกชื่อ、ที่เบื้องหน้าของลุกะ

ทันใดนั้น ลุกะ、ก็กระโดดขึ้นไปขี่รุรุอิกะ

ลุกะขึ้นคร่อมราวกับกำลังควบมอเตอร์ไซค์、จากนั้นก็ควบคุมรุรุอิกะให้พุ่งทะยานเข้าหาคาน่อน

「ดีจังเลยเน๊、ฉันก็อยากขึ้นขี่ได้แบบลุกะบางจัง ของฉันขึ้นขี่ไม่ได้นี่สิน๊าー ม๊า、แต่สามารถทำแบบนี้ได้น่ะ」

ขณะที่มองลุกะที่ทะยานเข้ามาใกล้、คาน่อนก็ควบคุมความตายอันเท่าเทียมต่อไปโดยมีรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาบนใบหน้าของเธอ

และจากนั้น、รวบรวมผีเสื้อตามทิศทางการเคลื่อนที่ของลุกะ แล้วสร้างเป็นกิโยตินขึ้นมา

ด้วยการรวมตัวของความตายอันเท่าเทียมซึ่งมีมีคุณสมบัติในการดูดซับพลังเวทมนตร์จำนวน、เท่ากับว่าจะฆ่าได้อย่างหมดจดแน่นอน

ยังไงก็ตาม、แทนที่จะหยุด ลุกะกลับเร่งความเร็ว

「เริ่มดำน้ำได้เลย」

จังหวะที่กิโยตินโจมตีลงมา、รุรุอิกะซึ่งว่ายมาได้ในระยะทางหนึ่งโดยมีนายของมันอยู่บนหลัง ก็ได้กระโดดเบา ๆ และกระโจนลงไปบนพื้นพร้อมกับลุกะ

คลื่นซัดสาดกระจายไปทั่วพื้นราวกับว่ามันพุ่งลงไปในน้ำจริง ๆ และกิโยตินที่กระแทกพื้นก็กลับเป็นผีเสื้ออีกครั้ง

เมื่อได้เห็น、คาน่อนก็ร้องออกมาด้วยความชื่นชม

「เข้าใจแล้งเน๊ เธอได้ปรับปรุงความสามารถในการสร้างพื้นที่ดันเจี้ยนของรุรุอิกะสินะ ให้มนุษย์สามารถดำเข้าไปพร้อมกันได้、อาจจะยอดเยี่ยมสำหรับการขนส่งและข่าวกรองเน๊ะ นั่นน่ะ」

การพัฒนาพื้นที่ดันเจี้ยนเฉพาะส่วนกลายเป็นเรื่องธรรมดาในสถาบันซิลเนียส

นอกจานี้ลุกะยังได้ดัดแปลงเพิ่มเติม และใช้ในรูปแบบของตัวเอง、เทคโนโลยีที่สามารถจัดเก็บอาวุธพิเศษอัตโนมัติเช่น รุรุอิกะ เอาไว้

（นี่คือเทคโนโลยี、ออริจินอลของฉันเอง ที่ทั้งคอนนี่ทั้งคาน่อนไม่มีทางรู้จัก！）

โดยปกติพื้นที่ดันเจี้ยนที่ไม่มีจ้าวดันเจี้ยน、จะพังทลายลงมาจากขอบอย่างต่อเนื่อง

เธอจับครีบหลังของรุรุอิกะที่กำลังว่ายน้ำในโลกที่เต็มไปด้วยวัตถุขาวดำที่ไม่สมบูรณ์แบบ、และเตรียมอาวุธเพิ่มเติม

คู่ต่อสู้ของเธอคือ แพทย์ซึ่งทรงอำนาจเหนือกว่ามาก

ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนั้น、แน่นอนว่าความแข็งแกร่งของเธอเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ

「――อะ、ข้างหลังสินะ」

คาน่อนสามารถสัมผัสได้ถึงรูรุอิกะที่กระโดดออกมา、โดยไม่จำเป็นต้องมอง

เธอในตอนนี่ซึ่งเชื่อมโยงกับความตายอันเท่าเทียมแล้ว、ก็ไม่มีจุดบอดใด ๆ สำหรับเธออีกต่อไป

「っ、รุรุอิกะ！」

ช่องท้องของรุรุอิกะสไลด์เปิดออก、มิสไซล์พิเศษขนาดเล็กสามลูกที่ทำจากโลหะผสมเวทมนตร์ถูกยิงออกมาจากภายใน

โดยปกติแล้ว、มันเป็นมิสไซล์อันทรงพลังที่ไม่ได้ออกแบบมาเพื่อใช้ภายในอาคาร、แต่คาน่อนก็ใช้ความตายอันเท่าเทียมสร้างกำแพงที่ป้องกันได้สมบูรณ์แบบ

ในขณะที่ผมของเธอพลิ้วไสวจากแรงระเบิด、เธอชี้ปลายนิ้วไปที่ลูกะแล้วก็ยิ้ม

「ปังー」

ความตายอันเท่าเทียมนับไม่ถ้วนที่รออยู่ด้านหลัง、ถูกยิงออกมาราวกับปืนกล

「คุ๊」

ลุกะรีบกระโจนกลับลงสู่ผิวพื้นอีกครั้ง、เพื่อหลีกเลี่ยงความตายอันเท่าเทียม

เมื่อเห็นว่าลุกะหายไปอีกครั้ง、คาน่อนก็บ่นออกมาว่า「น่ารำคาญจังー」

ใช่、สำหรับเธอ มันเป็นเพียงเรื่องน่ารำคาญ

ความพ่ายแพ้เป็นสิ่งที่จะไม่เกิดขึ้น

「แต่ก็แค่การสร้างเพียงพื้นที่ดันเจี้ยนเท่านั้นเอง ดังนั้นแล้ว、ไม่ว่าเธอจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนก็ตามก็จะมีความผิดปกติเกิดขึ้นจากระดับความเข้มข้นของพลังเวทมนตร์เสมอเน๊ーหากเราส่งคลื่นพลังเวทมนตร์ที่ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงไปที่จุดนั้น――」

ความตายอันเท่าเทียมรวมตัวกันที่จุดหนึ่งแล้วกระพือปีก

หลังจากนั้น、ขยายคลื่นเวทมนตร์ผ่านการสั่นพ้อง

ด้วยการสั่งการอาวุธอัตโนมัติมากกว่าพันตัวให้เคลื่อนไหวแบบแมนนอลได้อย่างสมบูรณ์、และพรสวรรค์อันพิเศษของคาน่อนทำให้เธอสามารถเข้าใจค่าตัวเลขในพื้นที่ดันเจี้ยนที่สร้างโดยรุรุอิกะได้อย่างสมบูรณ์

ด้วยเหตุนี้、ความตายอันเท่าเทียมก็สามารถสร้างคลื่นพลังเวทมนตร์ที่ตรงกันข้ามกับพื้นที่ดันเจี้ยนรุรุอิกะโดยสิ้นเชิงได้

การกระพือปีกอย่างพร้อมเพรียงกันซึ่งไม่เหมือนอะไรก่อนหน้านี้、ทำให้บางส่วนของพื้นเริ่มสั่นไหวอย่างแปลกประหลาด

ไม่นานหลังจากนั้น、รุรุอิกะก็พุ่งออกมาพร้อมร้องเสียงแหลมที่ฟังดูเหมือนเสียงกรีดร้อง

「อย่าทำ อะไรง่าย ๆ แบบนี้สิ、ยิ่งกับต่อหน้าฉันด้วยแล้ว การทำลายพื้นที่ดันเจี้ยนเป็นอะไรที่ง่ายมากเลยล่ะ」

「……รุรุอิกะ！」

ลุกะเพียงเหลือบตามอง、ก่อนสั่งให้ดำลงไปอีกครั้ง

จากนั้น、ก็ว่ายน้ำเร็วขึ้นและมีการเคลื่อนไหวที่บ้าคลั่งมากกว่าเดิม、ไปทั่วพื้น ผนัง และเพดาน、โดยไม่สนใจพื้นผิวเลย

เมื่อเห็นพฤติกรรมดังกล่าว、คาน่อนก็ถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด

「ได้แค่นั้นเองเหรอー？ ไม่เอาสิ、หากเป็นคู่ต่อสู้ธรรมดาก็คงพออยู่หรอก หากเป็นคนทั่วไปนั่นก็คงเป็นพื้นที่ที่ไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงได้แน่นอนอยู่หรอก แต่ว่าน๊า……ฉันก็เป็นคนที่ช่วยในการสร้างซีรีย์GMนะ จำได้หรือเปล่า？」

ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องก็เต็มไปด้วยความตายอันเท่าเทียม

คลื่นแห่งความตายสีดำ、ความตายอันเท่าเทียมกระพือปีกเป็นหนึ่งกันอีกครั้ง

「ฉันจำรูปแบบการต่อสู้ทั้งหมดไว้เพื่อที่จะเอาชนะเธอไว้แล้ว แน่นอนว่า、รวมถึงซีรีส์ GM อื่น ๆ ด้วย เพราะอย่างงั้น、แม้ว่าสภานักเรียนทั้งหมดจะมารวมกัน พวกเขาก็ไม่มีทางเอาชนะฉันได้หรอก ส่วนประธานฮิโช ม๊า……อืม、บางทีอาจจะด้วย บ้าบอเน๊อะ」

คาน่อนพูดไปเรื่อย ๆ、ขณะจิบกาแฟสำเร็จรูปอย่างช้า ๆ

สำหรับเธอนี่ไม่ใช่การต่อสู้มาตั้งแต่เริ่มต้น

หากให้พูดไปแล้ว、นี่เหมือนกับการวิจัยมากกว่า

นั่นคือความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่มากระหว่างทั้งสองคน

「อะ、ตรงนั้นสินะ」

「っ！？」

ความตายอันเท่าเทียม、รวมตัวกันตรงจุดที่คาน่อนชี้ ​​แล้วกระพือปีก

ไม่นานหลังจากนั้น、รุรุอิกะที่ซ่อนตัวอยู่ในกำแพง、ก็ถูกผลักออกพร้อมการล่มสลายของพื้นที่ดันเจี้ยน

เมื่อเห็นรุรุอิกะกับลุกะกระเด็นออกมาบนพื้น、คาน่อนก็หัวเราะโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ

「ไม่เป็นไรใช่ไหม？ เมื่อกี้、ไม่ได้เอาหน้าลงใช่ไหม？ ลุกะเองก็หน้าตาดีอยู่ด้วยสิ、ดังนั้นต้องระวังให้มาก ๆ น๊า แต่จะว่าไปแล้ว、เธอเองก็ไม่ได้สนใจรูปร่างหน้าตาของตัวเองเลยนิหน่ะ？ หัดทำตัวให้สมเป็นเด็กผู้หญิงอีกหน่อยสิー」

นี่ดูไม่ต่างการสนทนาปกติของพวกเธอเลย

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือ、สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือสิ่งที่เคยเป็นเพื่อนอยู่จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้

「ถ้าอย่างงั้นน่าจะถึงเวลาไปจับกลับมาแล้วสิน๊า ยังไงซะ、มิยูเมะจังก็คงจะอยู่ในห้องแล็บของลุกะใช่ไหมล่ะ？　ไปรับเด็กคนนั้นกลับมา……ไม่สิ、ก่อนอื่นควรจัดการโซลเซียลาก่อนดีไหม อืมー、ยากจังน๊า เอายังไงดี」

ขณะที่เธอพึมพำกับตัวเอง、ก็ไม่มีตัวตนของลุกะอยู่ในสายตาเลย

เพราะก่อนที่เธอจะมีโอกาสได้ทำอะไร、ความตายอันเท่าเทียมก็เข้ามาจับตัวลุกะไว้แล้ว

ก็ควรจะเป็นแบบนั้น

「……หืม？」

ความตายอันเท่าเทียมที่ถูกแบ่งออกไปเพื่อจับตัวลุกะไว้、ถูกผลักออกจนกระแทกเข้ากับกำแพง

สิ่งที่ดูเหมือนหางขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นจากพื้น、และกวาดล้างสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในบริเวณโดยรอบ

คาน่อนมองไปที่ความตายอันเท่าเทียมที่กระจัดกระจาย、จากนั้นก็หันไปมาองลุกะแล้วเอียงหัว

「เมื่อกี้、อะไรน่ะ？」

ลุกะไม่ตอบ

ลุกะค่อย ๆ ยืนขึ้น、และแทนที่จะพูดอะไร เธอกลับโชว์ไดรฟ์เกียร์ซึ่งสวมอยู่กับแขนซ้ายแทน

แตกต่างจากชิ้นที่เธอใส่เป็นประจำ

ยังไงก็ตาม、คาน่อนรู้ทันทีว่าเป็นของใคร

「ไดรฟ์เกียร์ของคอนนี่สินะ」

「ต้องใช้เวลาสักพักเลย ก่อนที่ฉันจะสามารถใช้งานได้、แต่ตอนนี้ก็พร้อมแล้ว ไม่มีทาง、นี่คิดจริง ๆ เหรอว่าฉันจะเอาแต่วิ่งหนีน่ะ？」

「……อะฮ่าๆๆๆ、น่าทึ่งมากน๊า หลอกฉันได้ อืม、ก็ทำได้เน๊ะ」

คาน่อน、ปรบมือให้

ยังไงก็ตาม、ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน ดวงตาของเธอไม่มีรอยยิ้มเหลืออีกแล้ว

เงาขนาดใหญ่หมุนอยู่รอบ ๆ、เงาครีบหลังอันหนึ่ง

เมื่อมองไปที่ลุกะซึ่งอยู่ตรงกลาง、คาน่อนก็แสดงความสนใจเป็นครั้งแรก

「ทำอะไรลงไปเหรอ？」

「เรื่องง่าย ๆ ฉันใช้ไดรฟ์เกียร์ของคอนนี่และไดรฟ์เกียร์ของฉันในเวลาเดียวกันเท่านั้นเองไงล่ะ」

「หืมー、นั่นไม่ใช่คำตอบเลยน๊า」

คาน่อนเกาหัวด้วยความยุ่งยาก

เพราะเรื่องนั้นแค่มองดูก็รู้แล้ว

สิ่งที่ไม่เข้าใจคือ

「นั่น、เป็นกระบวนการที่สมองมนุษย์ไม่ควรประมวลผลได้เลยน๊าー」

แต่เป็นลุกะเองที่สามารถทำให้เป็นไปได้

「ถ้ายังไงก็ลองมาหาคำตอบดูเองไหมล่ะ、คุณแพทย์ ก็ไม่ใช่ว่า、ฉลาดกว่าฉันรึไง？」

「อะฮ่าๆๆๆ、อืม！ จ๊า、มาชนะให้ไว、แล้วค้นหาคำตอบกันดีกว่า！」

เสียงที่ตื่นเต้นของคาน่อน、ทำให้ความตายอันเท่าเทียมเปลี่ยนสี

ความตายอันเท่าเทียมกลายเป็นขนนกสีแดงเพลิง、พุ่งเข้าโจมตีลุกะด้วยความเร็วที่ไม่มีอะไรก่อนหน้านี้เทียบได้

「ได้โปรดให้ฉันยืมพลังด้วย、โลลอน」

ราวกับเป็นการตอบสนอง、จระเข้กลก็ปรากฏตัวขึ้นจากพื้นและคำราม

เกราะที่หนากว่าเกราะอาวุธอัตโนมัติทั่ว ๆ ไป、ช่วยปกป้องลูกะจากความตายอันเท่าเทียมที่ถูกยิงมาราวกับกระสุน

「แข็งอย่างที่คาดไว้เลยเน๊ะ โลลอนนะ การคัสต้อมชิ้นส่วนต่าง ๆ เพื่อการใช้ส่วนตัว、คอนนี่น่ารำคาญจริง ๆ คิดอีกทีก็เป็นความคิดที่ดีจริง ๆ เซอร์ไพรส์มากเลยล่ะ เด็กคนนั้น、นอกจากคอนนี่แล้วก็ไม่มีใครที่จะควบคุมได้ 100％ หรอกนะ」

แม้แต่ในสายตาของคาน่อน、อาวุธอัตโนมัติที่รู้จักกันในชื่อโลลอนก็ยังถือว่าไม่ธรรมดา

จากผลของการติดตั้งทุกสิ่งที่คอนนี่รู้สึกว่า「ก่อนอื่นแข็งแกร่งไว้ก่อน」、มันจึงกลายเป็นเครื่องจักรมอนสเตอร์ที่ไม่มีใครควบคุมได้ยกเว้นเธอ

「ช่างเถอะ、เทคนิคการใช้ไดรฟ์เกียร์ในเวลาเดียวกัน ก่อนอื่นมาทดลองดูว่าเธอจะสามารถรักษาความไม่สมเหตุสมผลนี้ได้นานแค่ไหนกัน！」

「ไม่ล่ะ ขอบคุณ เพราะฉันไม่มีเวลาไปเดทกับเธออีกแล้ว ฉันต้องรีบกลับไปหามิยูเมะและคอนนี่、โดยเร็วที่สุด」

ลุกะ、กระโดดขึ้นไปบนหลังของโลลอน

จากนั้น、ก็ยื่นมือไปด้านหลัง

「ดาบจระเข้、ขอยืมหน่อยนะคะ」

ดาบใหญ่ขนาดยักษ์ซึ่งติดตั้งอยู่บนตัวโลลอน

ลุกะดึงมันออกมาแล้ววางบนไหล่

ทว่า、เท้าเธอกลับโซเซ่และมั่นคง

บางทีอาจเป็นเพราะว่าเธอไม่คุ้นเคยกับการถืออาวุธ

คาน่อนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เมื่อเห็นว่าดูไม่งดงามเอาซะเลย

「ฟุ、อะฮ่าๆๆๆ！ เป็นไปไม่ได้หรอก、นั่นน่ะลุกะใช้ไม่ไหลหรอกน๊าー！ เชยจังน๊า เธอไม่ชินจริงไหม、กับการใช้อาวุธน๊าー？」

เรื่องที่คาน่อนหัวเราะ、ลุกะไม่ปฏิเสธ

（นั่นสิเน๊ะ、ก็เป็นเรื่องจริงที่ฉันไม่สามารถฟันดาบใหญ่เล่มนี้ได้ แต่ว่า――ดาบเล่มนี้ไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่อใช้เป็นอาวุธตั้งแต่แรก）

ลุกะที่พอจะถือดาบใหญ่ได้มั่นคงแล้ว、ก็กระโดดลงจากหลังของโลลอน

จากนั้น、เธอก็ทุ่มมันลงบนพื้นด้วยพลังทั้งหมดที่มี

ในทันใดนั้น、กลไกของดาบใหญ่ก็เปิดใช้งานและส่วนต่าง ๆ ก็เริ่มเปลี่ยนแปลงและขยายออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลังจากนั้นไม่นานดาบใหญ่、ก็กลายมาเป็นเสาอากาศเดี่ยวที่ปักลงกับพื้น

「หืม、อะไรนะ？ หมายความว่ายังไง――っ！？」

ที่ขอบสายตา ความตายอันเท่าเทียมส่วนหนึ่ง、ก็ร่วงหล่นสู่พื้น

คาน่อนรู้สึกเหมือนกับว่าเธอเคยเห็นฉากนี้มาก่อน

「――แบบเดียวกับโซลเซียลา！อาวุธที่มีไว้เพียงเพื่อจุดประสงค์ในการต่อต้านความตายอันเท่าเทียม！」

แม้ว่าวิธีการของเธอจะแตกต่างจากเคียวหยก、แต่วิธีแก้ปัญหาที่คอนนี่คิดขึ้นมาก็เป็นแบบเดียวกับของโซลเซียลา

ดาบจระเข้เป็นอุปกรณ์รบกวนสัญญาณ、ที่ขัดขวางการสื่อสารระหว่างความตายอันเท่าเทียมที่อยู่ในพื้นที่、ทั้งยังช่วยปิดการใช้งานบางส่วน

「จากนี้แหละคือการต่อสู้ที่แท้จริง รุรุอิกะ、โลลอน！」

เธอปีนกลับขึ้นไปบนหลังของรุรุอิกะ、และเร่งความเร็วออกไปพร้อมกับโลลอน

ความตายอันเท่าเทียมซึ่งควรทำหน้าที่เป็นโล่ป้องกัน、กลับกลายเป็นไร้ระเบียบ、กระจัดกระจาย、หรือร่วงหล่นสู่พื้น

「っ、น่ารำคาญจัง！」

คาน่อนฟื้นฟูการเชื่อมต่อได้กับเพียงไม่กี่กลุ่ม、ก็สั่งให้สกัดกั้นลุกะอย่างรวดเร็ว

ทว่า、โลลอนนเป็นผู้นำและบดขยี้พวกมัน ซึ่งกองกำลังของพวกมันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเมื่อต้องเผชิญหน้ามาก่อน

「อ้าโม๊ว、วันนี้เป็นวันที่แย่จริงเลย！」

สถานการณ์กลับพลิกจากเดิม

คาน่อนลุกขึ้นยืน、และควบคุม ความตายอันเท่าเทียมที่อยู่รอบตัวมาสร้างเป็นกำแพงขึ้นมา

เป็นการป้องกันที่แข็งแกร่งที่ละทิ้งการสกัดกั้น

（ทั้งการใช้ไดรฟ์เกียร์ของคนอื่น、ทั้งการแจมมิ่งความตายอันเท่าเทียมไปพร้อม ๆ กัน ไม่ว่าทางไหน、ก็ต้องใช้พลังจนใช้ได้ไม่นาน）

แม้ว่าคาน่อนจะรู้สึกวิตกกังวล、แต่เธอก็เข้าใจดีว่าเธอยังมีโอกาสที่จะชนะ

เป็นเรื่องง่ายที่จะจินตนาการว่าลุกะกำลังกดดันตัวเองมากเกินไป

สำหรับตอนนี้、สิ่งที่ต้องทำคือรอให้เธอหมดสติไปเอง

（ตราบใดที่ฉันยังป้องกันไว้ได้、ก็ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะดีเอง、การต่อสู้ครั้งนี้คือชัยชนะของฉันล่ะ）

คาน่อนหัวเราะคิกคัก、อยู่อีกด้านของกำแพง

แม้กระทั่งการใช้โลลอนกับรุรุอิกะพร้อมกันก็ไม่สามารถฝ่ากำแพงของความตายอันเท่าเทียมเข้ามาได้

นั่นเป็นเพราะ、ความตายอันเท่าเทียมตัวใหม่จะเข้าไปเติมเต็มอีกครั้งจากขอบที่ถูกทำลาย

ถึงแม้ว่าฟังก์ชันจะลดลงกว่าปกติหลายสิบเท่าจากการแจมมิ่งก็ตาม、แต่ยังคงเป็นการโจมตีที่สามารถป้องกันได้อย่างง่ายดาย

ยังไงก็ตามเรื่องนั้น、นั่นเป็นกรณีที่เป้าหมายของลุกะคือการเอาชนะคาน่อน

「……เอ๊ะ？」

คาน่อนซึ่งสร้างกำแพงขึ้นมา、ถูกลุกะผ่านไปโดยไม่ชะลอความเร็ว

และจากนั้น、เธอก็เข้าไปที่คอนโซลติดผนัง แล้วเชื่อมต่อไดรฟ์เกียร์เข้าไป

「っ、หรือว่า！？」

คาน่อนตะโกนออกมา、เพราะเข้าใจจุดประสงค์ของลุกะแล้ว

「นี่หล่อน、พยายามจะขโมยดาต้าของมิยูเมะจังงั้นเรอะ！」

「นี่จะทำให้มิยูเมะสมบูรณ์แบบ ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง」

「ไม่มีทางหรอก！ถ้าไม่ทำตามขั้นตอนที่ถูกต้อง、สิ่งนั้นก็จะไม่ใช่ยูเมะจังอีกต่อไป！」

เป้าหมายของลุกะ

นั่นคือ、อการขโมยดาต้าสุดท้ายที่จำเป็นในการสร้างร่างของมิยูเมะ

ข้อมูลที่จำเป็นสำหรับการเป็นมนุษย์จะได้รับมอบในปริมาณที่เหมาะสมจากดาต้ารอยด์

เมื่อขโมยได้แล้ว、ก็ถอนรากถอนโคนแหล่งกำเนิด

「รุรุอิกะ！」

ลุกะถอดสายที่ใช้ในการเชื่อมต่อออกอย่างรุนแรง、และสั่งให้รุรุอิกะหันกลับทันที

จากนั้น、ก็รีบไปที่ประตู

「ไม่ปล่อยให้หนีหรอก！ อย่ามาล้อเล่นกันนะยะ、นั่นคือดาต้าอันสำคัญของฉัน！」

ความตายอันเท่าเทียม、ไล่ตามลุกะมาติด ๆ

การแจมมิ่งค่อย ๆ ลดกำลังลง、ความตายอันเท่าเทียมที่ควบคุมโดยคาน่อนกำลังเริ่มกลับมาเป็นปกติ

（สำหรับฉัน、แค่ไม่กี่วินาทีก็ถึงขีดจำกัดแล้วสิเน๊ะ แต่ว่า、นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงสามารถแทงเธอทีเผลอได้）

ทุกสิ่งทุกอย่างก็มีไว้เพื่อช่วงเวลานี้

ตั้งแต่แรกแล้ว ลุกะ、ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสามารถเอาชนะคาน่อนได้

（ฉันคงแพ้แน่ถ้าสู้กับเธอตรง ๆ เพราะอย่างงั้นแล้ว、นี่คือวิธีต่อต้านของฉันไงล่ะ、คาน่อน……！）

「っ、อีกนิดเดียวเท่านั้น……！」

รุรุอิกะเร่งเครื่องไปยังทางออก

โลลอนอาสาเอาร่างกายเข้าปิดกั้น、ความตายอันเท่าเทียมที่เคลื่อนตามมาเบื้องหลัง

โลลอนถูกบดขยี้ด้วยขากรรไกร、ถูกเฉือนหาง、และถูกกลืนกินโดยความตายอันเท่าเทียม、ยังไงก็ตามเขาก็สามารถซื้อเวลาให้ได้หลายวินาที

（ขอบคุณมากเลยนะคะ ฉันจะเอากลับไปให้ได้、แน่นอน……！）

คาน่อนในตอนนี้、ไม่สามารถออกจากห้องแล็ปแห่งนี้ได้

ซึ่งพิสูจน์ได้จากการที่เธอรู้ว่ามิยูเมะอยู่ที่ไหนแต่ไม่ได้ทำอะไรเลย

นั่นเป็นเพราะสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าโซลเซียลา、ได้ขังคาน่อนไว้ในห้องแล็บของตัวเองซึ่งเป็นที่เดียวที่เธอคิดว่าปลอดภัย

「อีก、นิด、เดียว――っ」

ทั้งรู้สึกเวียนหัว、ทั้งมึนงง

ในการใช้ไดรฟ์เกียร์พร้อมกัน、สมองของเธอมาถึงขีดจำกัดแล้ว

เมื่อเห็นหยดน้ำที่ตกลงบนหลังของรุรุอิกะ、ลุกะก็รู้ตัวว่ากำลังเลือดกำเดาไหล

「อะ」

เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้แล้ว、ทุกสิ่งก็พังทลายลงอย่างรวดเร็ว

「ぅ、ぁ……」

เธอพยายามที่จะรักษาสติของตัวเองซึ่งเริ่มจะเลือนลาง、แต่ก็เกินขอบเขตที่จะใช้พลังใจเข้ามาแก้ไขได้แล้ว

ในจังหวะหนึ่ง、ลุกะก็หมดสติ

ส่งผลให้รุรุอิกะเปลี่ยนไปเป็นโหมดอัตโนมัติ、และพยายามหลบหลีกความตายอันเท่าเทียม、แต่เมื่อลงเอยด้วยเกมการอ่านการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้โดยอาศัยความสามารถในการคำนวณเพียงอย่างเดียว、ผู้ชนะย่อมต้องเป็นความตายอันเท่าเทียม

「……っ」

รุรุอิกะ、โยนนายของมันออกจากหลังทันที

ต่อหน้าลุกะที่ล้มลงไปบนพื้น、รุรุอิกะก็ถูกรุมกลืนกินโดยความตายอันเท่าเทียม

「อาっ、รุ、รุอิกะ」

เมื่อคู่หูจากไป、เธอก็เกือบจะเสียสติ เพราะความสิ้นหวัง แต่ก็ยังกระตุ้นตัวเองให้ลุกขึ้น、ลุกะเริ่มเคลื่อนไหวและคลานไปบนพื้น

ทว่า、ไม่มีทางหนีได้อีกแล้ว

「อะฮา、จับได้แล้ว」

มีเสียงร่าเริงดังมาจากข้างหลัง

ลุกะเข้าใจทันที

ไม่จำเป็นต้องมอง

คาน่อนยืนอยู่ตรงนั้น、มองลงมาที่ตัวเธอเอง

「ไม่ดีเลย、อย่าทำแบบนี้สิ ทำเอาฉันอยากฆ่าเธอเหมือนคอนนี่เลย」

เมื่อพูดเสร็จ、คาน่อนก็ก้มลงตรงหน้าลุกะ

「คืนมา？ หากเป็นแบบนั้น、ฉันจะให้อภัยเธอ」

「……」

「คืนมาซะ」

รอยยิ้มยังคงเหมือนเดิม

ยังไงก็ตาม、จำนวนความตายอันเท่าเทียมที่รายล้อมเข้ามา、ก็บ่งบอกถึงความรู้สึกของคาน่อน

ลุกะ、เงยหน้าขึ้นมาองคาน่อน และจ้องมองเธอด้วยความสุดความสามารถ

「ไม่มีทาง ถ้าอยากได้มากขนาดนั้น、ก็ฆ่าฉันซะ แล้วเธอก็จะได้อยู่คนเดียวอย่างแท้จริง」

「กำลังพูดเรื่องอะไรกันเหรอ？ ……ฉันน่ะนะ、ก็อยู่ตัวคนเดียวมาตลอดตั้งแต่ก่อนหน้าแล้วล่ะ」

คาน่อนพูด、พร้อมกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นเบา ๆ

ความตายอันเท่าเทียมที่รออยู่โดยรอบ、เริ่มรวมตัวกัน、และกลายเป็นหอกเล็ก ๆ หลายอัน

「ลาก่อนเน๊ะ、ลุกะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง」

ไม่มีสัญญาณของความเสียใจปรากฏบนใบหน้าของคาน่อนขณะที่เธอลดมือลงอย่างไม่ใส่ใจ

（มิยูเมะ、คอนนี่……ฉัน……）

เมื่อเห็นหอกนับไม่ถ้วนกำลังมุ่งตรงมาที่ตัวเอง

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตาย、ลุกะทำได้เพียงก้มหน้า

「――เงยหน้าขึ้นสิ คุณตัดสินใจจะต่อต้านแล้วไม่ใช่เหรอ？」

สายฟ้าคำราม

พื้นที่ทั้งหมด、ถูกเผาจนเป็นเถ้าถ่านโดยสายฟ้าสีหยก

ทั้งหอกที่ล้อมรอบลุกะ、ทั้งความตายอันเท่าเทียมที่ปิดกั้นทาง、ความพ่ายแพ้ ความตาย ทุกสิ่งล้วนถูกกวาดล้างไปด้วยกำลัง

「っ、ไม่จริงที่นี่งั้นเรอะ！？ เร็วเข้า……รีบฆ่ามันเร็วเข้า！」

คาน่อนตระหนักได้เป็นอย่างดีว่าใครเป็นผู้โจมตี、เธอร้องโวยวายเหมือนเด็กงอแง แล้วหยิบมีดผ่าตัดออกมา、ก่อนรีบแทงไปที่ลุกะ

ทันใดนั้น、ก็มีฟ้าผ่าลงมาระหว่างพวกเธอทั้งสองคน

เสียงคำรามที่สั่นสะเทือนพื้นดิน

ในใจกลางแสงวาบและประกายไฟ、มีมือหนึ่งยื่นออกมาจับแขนของคาน่อน

「งุ่มง่ามจังเน๊ะ เธอเองก็ม่คุ้นเคยกับการใช้อาวุธเองใช่ไหมล๊า？」

「โซลเซียลา……！」

「สายัณห์สวัสดิ์เน๊ะ、แพทย์」

โซลเซียลายิ้ม

จากนั้น、ก็สร้างวงเวทย์ขนาดเล็กขึ้นมาที่รอบท้องของคาน่อน

และด้วยแขนข้างหนึ่งที่ถูกตรึงไว้ทำให้คาน่อนไม่สามารถหลบหนีได้、การโจมตีแบบบรรจบถูกยิงในระยะประชิดกับท้องของเธอ

「っ、กั๊กぁっ！？」

คาน่อนที่ถูกยิงด้วยการโจมตีแบบบรรจบโดยตรงจนไม่มีเวลาทันที่จะใช้ความตายอันเท่าเทียมมาป้องกัน、ก็กระแทกเข้ากับกำแพง

อากาศถูกผลักออกจากปอดอย่างรุนแรง、ร่างกายส่งเสียงดังน่ากลัว

ต่อให้จะเป็นนักสำรวจ、หากโดนโจมตีหนักขนาดนั้น คุณก็จะไม่สามารถทำอะไรได้ทัน

（จะ、จะโดนฆ่าแล้ว……！）

คาน่อนพยายามดิ้นรนยืนขึ้นพร้อมกับหายใจเข้าลึก ๆ

เมื่อเห็นแบบนั้น、โซลเซียลาก็พึมพำ

「อย่ากลัวไปมากนักเลย ฉัน、ไม่มีเจตนาจะฆ่าคุณอยู่แล้วเจ้าค่ะ โม๊ว、ฉันหมดความสนใจไปแล้ว」

วงเวทย์เทเลพอร์ตปรากฏขึ้นล้อมโซลเซียลากัยลุกะ

「การตัดสินใจนั้นจะต้องตัดสินโดยผู้ที่สมควรได้รับ จนกว่าจะถึงตอนนั้น คุณสามารถขดตัวอยู่ในมุมห้องของคุณแล้วสำนึกบาปของคุณไปเน๊ะ」

「อย่า、มาล้อเล่นนะโว๊ย！」

เธอส่งความตายอันเท่าเทียมเข้าไปโจมตี、ยิงไปทางโซลเซียลา ทว่าก็ไม่มีใครอยู่ที่ตรงนั้นอีกแล้ว

คาน่อนพยายามจะยืนขึ้น、แต่เข่าของเธอกลับสั่น จนทำเธอล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง

จากนั้นเธอก็ต่อยกำแพง、และนั่งหมอบลงโดยกอดเข่าไว้

「っ、บ้าเอ๊ย……บ้าเอ๊ยบ้าเอ๊ยบ้าเอ๊ยบ้าเอ๊ย！ทำไมทุกคนถึงต้องมาขวางทางกันด้วยล่ะ……！？」

เสียงร้องไห้ของหญิงสาวสะท้อนไปทั่วทั้งห้อง

คนที่เหลืออยู่ที่ตรงนั้น、ไม่ใช่แพทย์ไม่ใช่อัจฉริยะ

ทว่าเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ขออภัยที่หายไปหลายวัน เนื่องจากไม่สบายเล็กน้อย อากาศแถวบ้านมันโยโย่ไปหน่อย เดี๋ยวเย็นจัดๆแล้วร้อนจัดๆ แถมลมแรงอีก ทำเอาเกือบน็อคไปพักหนึ่งเลย

ทุกคนก็รักษาสุขภาพกันด้วยเน้อ

-โลลินีทนักแปล