ตอนที่ 102 การเสียสละนอลสต๊อป
เมื่อมิยูเมะตื่นขึ้นมา、พระอาทิตย์ก็กำลังตกดิน
เมื่อสังเกตเห็นว่าท้องฟ้าค่อย ๆ เปลี่ยนจากสีแดงเข้มเป็นสีม่วงอ่อน、มิยูเมะก็รู้ตัวว่าเธอหลับมาตลอด
「อะ、ตื่นแล้วเหรอคะ?」
「อือ……โทอาจัง、หรือว่าฉันจะหลับไปเหรอซุ?」
โทอายิ้ม、และพยักหน้าตอบคำถามของมิยูเมะ
ดูเหมือนว่า、เธอจะหลับไปโดยเอาหัวพิงอยู่บนไหล่ของโทอา
「เพราะไม่มีอะไรให้ทำ、ฉันเลยเผลอหลับไปสิเน๊ะซุ」
เธอจำได้ว่ากำลังคุยกันบนม้านั่ง พร้อมกับถือเครปในมือ
แต่、ดูเหมือนว่าช่วงเวลาอันเงียบสงบและไม่ถูกรบกวนนี้ทำให้เธอผ่อนคลาย และก็หลับไป
「บางทีคุณอาจจะเหนื่อย、เพราะต้องช่วยฮิคาริจังล่ะมั้งคะ?」
「ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสุขภาพไม่ดีขนาดนี้เลยเน๊ อิย๊า、ขอโทษที ต้องรบกวนให้ปลุกซะแล้วเน๊ซุ?」
เพื่อตอบรับเรื่องนั้น、โทอาก็ส่ายหัวอย่างเงียบ ๆ และบอกว่า「ไม่ต้องคิดมากหรอกคะ」
「ฉันคิดว่าบางครั้งช่วงเวลาแบบนี้、ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ช่วงเวลาแห่งความสงบที่ไม่ต้องทำอะไร……จนถึงตอนนี้、ต้องยุ่งอยู่ตลอดเวลาเลยล่ะค่ะ」
มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย、ไม่ว่าจะเรื่องหนี้สิ้น、ไม่ว่าจะแทรกซึมเข้าโรงเรียนคิโซ
เพราะฉะนั้นจึงไม่มีทางที่จะได้ใช้เวลาอย่างฟุ่มเฟือยเลย
เวลาแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ในช่วงเวลาเช่นนี้เท่านั้น
「มิยูเมะจัง――ช่วยฟังคำขอของฉันหน่อยได้ไหมคะ」
จากนี้ไปดูเหมือนว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังจะวุ่นวายขึ้นเล็กน้อย
■
เธอบอกว่า、มีสถานที่หนึ่งที่อยากให้ฉันไปกับเธอตอนดึก ๆ
เมื่อโทอาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง、มิยูเมะก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ
เหตุผลหนึ่งก็คือเธอไม่ได้มีความประทับใจที่ไม่ดีต่อโทอา、แต่เหตุผลที่ใหญ่ที่สุดก็คือ
(ลุกะซัง、หายไปที่ไหนกันเน๊ะซุ)
ลุกะหายตัวไป
เธอหายตัวไป ไม่อยู่ที่ไหนเลยไม่ว่าจะในห้องพยาบาลหรือห้องสภานักเรียน、เพราะงั้นการตรวจตามกำหนดซึ่งอาจเป็นเหตุผลเดียวที่มิยูเมะใช้ปฏิเสธได้ก็หายไปเช่นกัน
เนื่องจากเป็นเวลาดึกแล้ว แปลว่าพวกเธอรอมาค่อนข้างนานพอสมควรแล้ว、แต่คราวนี้รู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปเร็วอย่างประหลาด
แล้วก่อนที่จะรู้ตัว เวลาก็ผ่านไปถึงเที่ยงคืน、มิยูเมะตามโทอามาจนถึงสถานที่แห่งหนึ่ง
「เอ๋ーโตะ、ที่นี่ล่ะมั้งน๊า……?」
ดูเหมือนว่าโทอาจะไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนัก、ขณะที่พากันมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องทดลองแห่งหนึ่ง
ไม่มีวี่แววของใครอยู่ใกล้ ๆ、และมีเพียงแสงไฟสลัว ๆ จากหลอดไฟไม่กี่ดวงที่ส่องสว่างไปทั่วทางเดิน
「ใช่ที่นี่เหรอซุ?」
「อืม ควรจะเป็นแบบนั้น……」
โทอาพูดพร้อมมองไปรอบ ๆ อย่างกระสับกระส่าย
เธอมีสีหน้าวิตกกังวลเล็กน้อย、และเอียงหัวอยู่เรื่อย ๆ
เมื่อเห็นโทอาเป็นเช่นนั้น、มิยูเมะจึงพูดออกมา
「……รุ่นพี่คอนนี่เป็นคนเรียกออกมาสินะซุ?」
「อุเอ๋っ!? ทะ、ทำไมถึงรู้ได้ล่ะค๊า!?」
「ก็แบบ、ห้องแล็ปแห่งนี้เป็นของรุ่นพี่คอนนี่ไงล่ะซุ」
พอพูดแบบนั้น มิยูเมะก็ชี้ไปที่ประตูตรงหน้าเธอ
เมื่อได้ยินเช่นนี้、โทอาก็อุทานยอมรับ
「จะ、จริงด้วย ไม่เห็นรู้เรื่องนั้นเลย」
「แล้วทำไม、พาฉันมาที่นี่ล่ะ?」
「เอ๊ะโตะ……」
โทอาลังเล
นั่นเป็นเพราะว่า、ไม่ว่าจะเป็นคอนนี่ผู้เริ่มต้นเรื่องทั้งหมดนี้、หรือเคย์ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย
(เคย์คุงออกไปรวบรวมข้อมูลแล้วยังไม่กลับมาเลย……จะทำยังไงดีล่ะ)
เคย์、บอกเธอแล้วว่าให้ขอคำแนะนำจากคอนนี่ หากเขาไม่ปรากฎตัว
แต่、ยังไงก็ตามคอนนี่เองก็ไม่ปรากฎตัวเหมือนกัน
(แผน、มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่าน๊า?)
ขณะที่โทอากำลังคิดว่าจะทำยังไงดี、และได้แต่เอียงหัวไปมา มิยูเมะที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดขึ้น
「อะ、ลุกะซัง」
「เอ๊ะ」
จากปลายทางเดินที่มีแสงสลัว、พวกเธอเห็นหญิงสาวผมบลอนด์ยุ่ง ๆ เดินเข้ามาหา
ข้าง ๆ เธอคือ、รุรุอิกะที่กำลังว่ายน้ำตามเจ้านายของมันไปตามทางเดิน
「……มิยูเมะ、มาทำอะไรในที่แบบนี้」
เมื่อเห็นลูกะเดินเข้ามาใกล้อย่างโซเซเหมือนผี、ทีละก้าวทีละก้าว、มิยูเมะก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว
ในทางกลับกัน、กลับมายืนขวางพร้อมกับนำอาวุธออกมา
「ลุกะซังต่างหาก、มาทำอะไรที่นี่กันซุ」
「ฉันเป็นคนถามก่อนน่ะ、มิยูเมะ ทำไม、เธอถึงมาอยู่ที่ห้องแล็บของคอนนี่กันล่ะ หรือว่าจะกลับไปคืนดีกับคอนนี่แล้ว……ถึง、เป็นเวลาที่แปลกที่จะพูดแบบนั้นเน๊ะ」
หลังจากพูดอย่างนั้น、ลุกะก็จ้องไปที่โทอา
「ถูกล่อมาสินะ? โดนนักเรียนตรงนั้น」
「ลุกะซัง、ฉัน――」
「เงียบปากซะ」
นั่นเป็นเสียงที่เย็นชาจนน่าสะพรึงกลัว
เมื่อเห็นพฤษติกรรมอันแปลกประหลาดของลุกะ、มิยูเมะก็ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังโทอาและแอบมองแค่หน้าของเธอเท่านั้น
「ลุกะซัง? เป็นอะไรไปรึเปล่าซุ、น่ากลัวซุ……」
「มิยูเมะ、กลับด้วยกันเถอะ นักเรียนที่มากับเธอคือศัตรู」
ลุกะ、พูดพร้อมกับชี้ไปที่โทอา
「พวกเขาพยายามจะพาเธอออกไป、โดยร่วมมือกับคอนนี่ แต่、แผนดังกล่าวล้มเหลวไปแล้ว」
「……อะไรกัน」
โทอาส่งเสียงร้องออกมาด้วยความสิ้นหวัง
แผนการนี้ถูกคิดขึ้นโดยเด็กสาวคนหนึ่งที่ชื่อคอนนี่
ยังไงก็ตาม、เมื่อไม่มีเด็กสาวซึ่งเป็นต้นคิดของเรื่องทั้งหมด หรือเพื่อนของตัวเองอยู่รอบ ๆ อีกต่อไป สิ่งเดียวที่โทอาสามารถทำได้ก็คือ
「――っ」
「โฮ๊ว、การโจมตีแบบบรรจบสินะ」
ปืนใหญ่คำราม、และเริ่มรวบรวมแสง
ทว่า、ระยะห่างไม่ใช่ระยะไกลแบบที่โทอาถนัดแม้แต่น้อย
「มือปืนที่ไม่มีแนวหน้า、ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเราหรอก รุรุอิกะ」
รุรุอิกะตอบสนองเจ้านายของมันด้วยเสียงแหลมสูง และดำลงไปใต้พื้นทางเดิน
ขณะที่ความเงียบเข้าครอบงำพื้นที่อีกครั้ง、หางก็สะบัดมาจากด้านหลังของโทอา
「ข้างหลังっ!?」
เธอพยายามจะหันปืนไปหา、แต่ก็สายเกินไปแล้ว
ปืนใหญ่ถูกปัดหลุดออกจากแขนของโทอา、และเธอก็ถูกกระแทกเข้ากับกำแพง
「โทอาจัง! ……ลุกะซัง、หยุดเถอะซุ! โทอาจังไม่ผิดนะซุ!」
「นั่นสิเน๊ะ ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน」
「ถ้าอย่างงั้น――」
「แต่ถึงอย่างงั้น、ฉันก็ไม่สามารถให้อภัยเขาได้ นี่น่ะ、ก็เพื่อพวกเราทั้งสองคน」
ลุกะพูด、ขณะเดินเข้าไปหาโทอา
รุรุอิกะว่ายวนเวียนเป็นวงกลมอยู่รอบ ๆ、ราวกับไม่อนุญาตให้มีการต่อต้าน、ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะถือปืนใหญ่อีกครั้ง
ลุกะ、ยิ้มอย่างโล่งใจเมื่อมองไปที่โทอา
「ดูเหมือนคุณจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเน๊ะ โทอาซัง、คุณถูกคอนนี่ขอร้องมาใช่ไหม? ถึงได้มาที่นี่」
「……っ、ฉัน」
「ไม่เป็นไร คุณแค่ถูกขอให้ทำแบบนั้นเท่านั้น ……เพราะอย่างงั้น、โปรดรีบออกไปจากที่นี่โดยเร็ว แล้วเรื่องของวันนี้、ก็โปรดลืมไปโดยเร็วที่สุดด้วย」
「เอ๊ะ?」
น่าแปลก、ลุกะพูดราวกับว่าต้องการให้โทอาหนีออกไป
ดวงตาที่เหนื่อยล้าของเธอไม่สามารถรับรู้ถึงแสงสว่างได้อีกต่อไป、แต่กลับสัมผัสได้ถึงความร้องใจ
「ทำไม……」
「รีบหน่อย ถ้าเธอคนนั้นรู้เรื่องนี้、ฉันแน่ใจว่าคุณได้กลายเป็นเหมือนคอนนี่แน่」
「――คนนั้น、ใครกันน๊า? ฉัน、อยากรู้จังน๊าー」
ได้ยินเสียงที่สดใส มีชีวิตชีวา、ชัดเจน
ในเวลาเดียวกัน、ผีเสื้อก็ปรากฏตัวขึ้นในขอบเขตการมองเห็นของโทอา
เป็นผีเสื้อสีดำ、ที่ดูคุ้นเคย
เมื่อลุกะตระหนักถึงเรื่องนี้、เธอก็มองขึ้นเหมือนโดนตี
และจากนั้น、ก็หันไปทางที่ได้ยินเสียง
「คาน่อน、ได้โปรดรอก่อน เธอคนนี้――」
「รู้แล้วล่ะ ช่วยคอนนี่、พยายามพาตัวมิยูเมะหนีไป ใช่ไหม?」
ผีเสื้อบินเข้ามารวมตัวกัน、และค่อย ๆ มีรูปร่างเป็นมนุษย์
ด้วยผมสีน้ำตาลธรรมดาและเสื้อคลุมสีขาวของเธอ、ทำให้ไม่มีทางเข้าใจผิดไปได้ เธอคือ คารานาชิ คาน่อน
「ย๊า、โทอาจัง ขอบคุณที่ช่วยฉันล่าผีเน๊ะ? ตอนนั้นสนุกมากเลย เพราะงั้นแล้ว、น่าเสียดายจริง ๆ น๊า」
「คาน่อน!」
「ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ、ลุกะ อย่ากังวลไปเลย ฉันจะไม่ทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้」
คาน่อนพูด、พร้อมรอยยิ้มสดใส
ในขณะเดียวกัน、ผีเสื้อก็บินปกคลุมบริเวณโดยรอบ
เมื่อเผชิญกับฉากตรงหน้า、มิยูเมะมีเพียงความรู้สึกสับสนเพียงเท่านั้น
(นี่มัน、เกิดอะไรขึ้นกันแน่ซุ?)
ทั้งพี่สาวทั้งลุกะต่างก็ทำตัวที่ต่างไปจากปกติ
แล้วก็、โทอาถูกโจมตี
สิ่งแวดล้อมรอบตัวเธอ ตอนนี้กำลังถอดผ้าคลุมปลอมนั้นออกไป 、และเปิดเผยความเป็นจริง
เมื่อเห็นผู้คนใจดีรอบตัวเธอต่อสู้กัน มิยูเมะก็รู้สึกไม่สบายใจแปลก ๆ
ยังไงก็ตาม、ที่มากไปกว่านั้นคือ
(นี่มันอะไรกันซุ นี่……ทำไมกัน、ทำไม……จู่ ๆ ถึงได้หิวขึ้นมามากขนาดนี้……)
สิ่งที่ผิดปกติมากที่สุดก็คือร่างกายของเธอเอง
ในสถานการณ์แบบนี้、มิยูเมะกลับเกิดความหิวผิดอย่างปกติ
เป็นความหิวโหย、เหมือนกับความอดอยาก ราวกับว่ามันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเวลานี้ของวันโดยเฉพาะ
ถึงแม้เธอจะรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะคิดเรื่องแบบนั้น、แต่จิตใจของมิยูเมะกลับเต็มไปด้วยความคิดที่จะกินอะไรบางอย่าง
「อุ、อือ……」
「มิยูเมะจัง?」
「มิยูเมะ……! っ、สายไปแล้วสินะ โทอาซัง、รีบหนีไปซะ รุรุอิกะ!」
ลุกะดึงโทอาที่กำลังสับสนออกมา、แล้วสั่งรุรุอิกะ、ฟาดผนังและพื้นของทางเดินด้วยหางของมัน
ทันใดนั้น、กำแพงและพื้นก็กลายเป็นคลื่นเข้าห่อหุ้มมิยูเมะและขังเธอเอาไว้ข้างใน
ขณะที่โทอาจ้องมองอย่างว่างเปล่าต่อการกระทำที่กะทันหันของลุกะ、ซึ่งควรจะเป็นศัตรูกัน、คาน่อนหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นเช่นนั้น
「อะฮ่าๆๆๆ、ไร้ประโยชน์ ของพรรค์นั้น、ไม่มีทางหยุดมิยูเมะจังได้หรอกนะ」
มีรอยร้าวปรากฏขึ้น、ที่ผนังโดยรอบ
ทันทีที่ตระหนักได้ถึงสิ่งนั้น、วงล้อมที่รุรุอิกะสร้างขึ้นก็พังทลายในทันที
「――」
มีเงาปรากฏออกมาจากภายใน
ที่ไม่ใช่มนุษย์
มีหัวที่เพรียวบาง、และผิวหนังเหมือนสัตว์เลื้อยคลานพร้อมเกล็ดจำนวนมากที่ไม่สม่ำเสมอ
หางของมันฟาดลงพื้นราวกับแส้ และขาของมันก็มีกรงเล็บที่แหลมคม、ทำให้มันดูมีลักษณะเหมือนมังกรตัวเล็ก
แม้ว่ามันจะเดินสองขาได้ แต่ก็แทบไม่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์เลย แต่มันก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกถึงความฉลาดใด ๆ เลย
「มิยูเมะจัง……?」
โทอาไม่สามารถเชื่อภาพที่เห็น、และตะโกนชื่อเธอด้วยความตกใจ
ทันใดนั้น、สิ่งมีชีวิตนั้นก็มองมาที่โทอา
น้ำลายเหนียวข้นไหล、ออกมาจากปากของมัน、และเผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมข
เหมือนกับว่า、มันกำลังสังเกตอาหารของมัน
「っ、มิยูเมะ ได้โปรดหยุดเถอะ!」
ลุกะที่สัมผัสได้ถึงการจ้องมอง、ออกคำสั่งรุรุอิกะอีกครั้ง
รุรุอิกะว่ายน้ำไปรอบ ๆ สัตว์ตัวนั้น、จากนั้นตบหางและทำให้พื้นสั่นสะเทือนเหมือนคลื่นอีกครั้ง
และในขณะที่สิ่งมีชีวิตนั้นเสียสมดุล ก็ฟาดหางเข้าที่ลำตัวโดยตรง
「――」
ทว่า、หัวของมันกลับเคลื่อนไหวในมุมที่เป็นไปไม่ได้ และเมื่อจับภาพการเคลื่อนไหวนั้นได้、ก็จับมันด้วยแขนทั้งสองข้าง
เมื่อหางถูกจับเอาไว้ รุรุอิกะก็พยายามที่จะกระโจนลงสู่พื้นอีกครั้ง แต่สัตว์ประหลาดก็คว้าโอกาสนี้ไว้、จับครีบหลัง、อ้าปากกว้างพยายามที่จะกัดรุรุอิกะ
「รุรุอิกะ!」
เมื่อเห็นรุรุอิกะกำลังดิ้นรน、ลุกะก็รีบทำให้เธอหายตัวไป
เมื่อเหยื่อหายไป、เขี้ยวก็ฟันผ่านอากาศ ทำให้เกิดเสียงดังก้อง
「เอ๊ะ、อะ、อะเร๊ะ มิยูเมะจัง……?」
「ใช่แล้วล๊าーถ้าให้เจาะจงก็คือ、ดวงตาปีศาจแห่งเหตุผลเน๊ะ เดิมที、มันเป็นโบราณวัตถุศักดิ์สิทธิ์ซึ่งอยู่ในความครอบครองของจ้าวแห่งดันเจี้ยนแห่งหนึ่งที่ครอบครองดวงตาปีศาจที่กลายเป็นหิน」
คาน่อนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
ไม่มีสัญญาณของความวิตกกังวลใด ๆ ปรากฏบนหน้าของเธอ
「คาน่อน、มิยูเมะะกำลังหิวแล้ว! เร็วเข้า、รีบป้อนดาต้ารอยด์ให้กินเร็วเข้าสิ――っ!」
ในวินาทีที่เธอหันไปสนใจคาน่อน、มิยูเมะก็เปิดปากกว้างแล้วกระโดดเข้าใส่ลุกะ
ด้วยความสามารถทางกายภาพที่เหนือกว่ามนุษย์ทั่วไปมาก、ระยะทางจึงไม่มีความหมายอะไร
มิยูเมะเดินเข้ามาหา
ขณะที่สถานการณ์ดำเนินไปอย่างช้า ๆ、ลุกะก็ร้ตัวว่าต้องตาย
แต่、มีผีเสื้อตัวหนึ่งบินไปมาอยู่ระหว่างทั้งสองคน
「ความตายอันเท่าเทียม」
ผีเสื้อสร้างกำแพงเพื่อปกป้อง、โทอากับลุกะ
จากนั้น เชือกจำนวนนับไม่ถ้วนก็ถักทอขึ้น、และพันรอบตัวมิยูเมะเพื่อขังเธอไว้
「ไม่ดีเลยนะ ลุกะ เราต้องระวังมิยูเมะในสภาพนี้ตลอดเวลา เธอไม่เหมือนปกติ เธอชอบกินคน」
「……คาน่อน、ขอบคุณมากเลย」
「ก็เพื่อนกันนิหน่า ต้องช่วยอยู่แล้ว」
คาน่อนทำท่าสันติภาพและยิ้ม、จากนั้นก็มุ่งหน้าไปหามิยูเมะที่กำลังถูกมัดอยู่
「อิย๊า、แค่อยู่ห่างจากสถาบันแห่งนี้ไปแค่วันเดียวเองเน๊ーความหิวเริ่มเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วสิน๊าー การตรวจของวันนี้、ก็หนีไปจริงไหม?」
「……ขอโทษด้วย」
「ไม่เป็นไรหรอก ทุกคนล้วนทำผิดพลาดกันได้ ม๊า、แต่นั่นไม่ได้รับอนุญาตสำหรับอัจฉริยะอย่างฉันเน๊ー」
คาน่อน、ลูฐหัวมิยูเมะที่ถูกมัดไว้ของมิยูเมะด้วยความรัก
ในขณะที่ปากถูกปิดด้วยเชือกผีเสื้อ、มิยูเมะดิ้นรนอย่างรุนแรงแต่ก็ไม่สามารถคลายเชือกออกได้
「ทั้งสองคน、ออกไปก่อนเถอะ จากนี้ไปฉันจะเตรียมอาหารเย็นแล้ว」
เมื่อคาน่อนพูดอย่างงั้น、ลุกะก็รีบพาโทอาถอยออกมา
หลังจากยืนยัน คาน่อนก็ออกห่างจากมิยูเมะเช่นกัน
และจากนั้น、ก็ชี้ไปยังมิยูเมะ
「โทอาจัง、หลังจากกที่ได้เห็นสิ่งต่อไปนี้แล้ว เธอจะยังอยากเกี่ยวข้องกับเด็กคนนี้อีกไหมน๊า?」
「……เอ๊ะ?」
「สิ่งนั้นยังไม่สมบูรณ์ ดังนั้นมันไม่ใช่คน ดูสิ」
ความตายอันเท่าเทียม、ก่อตัวเป็นตาข่ายด้านหน้าของพวกเขาทั้งสามคน
ยังไงดี、ดูเหมือนเธอจะสร้างโซนปลอดภัยขึ้นมาแล้ว
อีกด้านหนึ่งของเขตปลอดภัย、มิยูเมะซึ่งได้รับอิสระจากพันธนาการแล้ว กำลังสั่นเทา
ทันใดนั้นก็มีนักเรียนคนหนึ่งปรากฏตัว、ที่ตรงหน้ามัน
นักเรียนสวมเครื่องแบบของสถาบันซิลเนียส、เมื่อเขามองเห็นมิยูเมะก็เปิดฉากโจมตี
ทว่า、หมัดของมนุษย์ก็ถูกป้องกันไว้ด้วยเกล็ด、และดูเหมือนจะไม่สร้างความเสียหายอะไร
「――」
มิยูเมะส่งเสียงร้องเหมือนสัตว์ร้าย、แล้วกัดเข้าที่หัวของนักเรียน、จากนั้นก็ฉีกกระชากแขนทั้งแบบนั้น、เริ่มต้นกินเขา
พฤติกรรมทั้งหมดนั้นไม่แตกต่างไปจากพฤติกรรมของสัตว์ป่าเลย
「ฮี่っ……! คนっ……กำลังกินคน……!」
「ไม่เป็ฯไร นั่นคือสิงที่ถูกเรียกว่าดาต้ารอยด์、เป็นอาหารที่มีลักษณะคล้ายมนุษย์เท่านั้น ไม่มีเจตจำนงเป็นของตัวอเอง、แค่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์」
คาน่อน、อธิบายพร้อมกับเพลิดเพลินกับปฏิกิริยาของโทอา
ระหว่างนั้น มิยูเมะก็ยังคงกินอาหารต่อไป、และไม่นานก็กินหมดทั้งตัว
ทว่า、ราวกับว่ามันยังไม่พอใจ、ก็เลยหันความสนใจทั้งสามคนแล้วออกเดินเข้าหา
แขนที่ยกขึ้น、ถูกป้องกันไว้ด้วยตาข่ายความตายอันเท่าเทียม、ทำให้ไม่สามารถเข้าถึงทั้งสามคนได้
ภาพนั้น、โทำให้โทอาล้มลงไปกองกับพื้น
「อืมー กะแล้วเชียว พอมาถึงขั้นนี้แล้ว、ดูเหมือนดาต้ารอยด์ธรรมดา ๆ คงไม่สามารถทำให้พอใจได้อีกแล้วเน๊ะ อืมอืม、นั่นเป็นสัญญาณที่ดี」
「คาน่อน、โปรดรีบเอาดาต้ารอยด์ตัวถัดไปออกมาด้วย」
「ไม่ต้องกังวลไปหรอก อย่าตื่นตระหนก ฉันสร้างดาต้ารอยด์อันแสนวิเศษตัวใหม่ให้กับมิยูเมะในสถานะนี้แล้ว、มาให้อาหารเธอกันต่อดีกว่า」
เมื่อพูดอย่างนั้น、คาน่อนก็ดีดนิ้ว
ทันใดนั้น、ขณะที่มิยูเมะกำลังกัดตาข่ายย、ก็มีนักเรียนอีกคนปรากฏตัวอยู่ข้างหลังเธอ
เธอมีร่างกายขนาดเล็ก และมีผมทวินเทล
เมื่อเห็นรูปลักษณ์นั้น、ลุกะก็จำได้ทันที
「คอนนี่……!?」
「ใช่แล้ว、คำตอบที่ถูกต้อง」
คาน่อนยิ้มอย่างสดใส
「เธอไม่จริง、นี่เธอเปลี่ยนมนุษย์ให้กลายเป็นดาต้ารอยด์จริง ๆ งั้นเหรอ!?」
「อืม、ใช่แล้ว」
เมื่อเห็นว่าคาน่อนตอบอย่างใจเย็น、ลุกะที่ตระหนักได้ถึงบางสิ่งก็เข้าไปเกาะคาน่อน
「ได้โปรดหยุดเถอะ! รีบพาคอนนี่หนีออกไปจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่ทำ、เธอจะถูกกินนะ!」
「ฮ่าๆๆๆ、พูดอะไรกันนะ ลุกะ」
คาน่อนเอียงหัว
「นั่นเป็นอาหาร、ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องถูกกินสิจริงไหม」
「……อะ、โกหก ต้องไม่ใช่สิ เรื่อง、ต้องไม่ใช่แบบนี้」
ลุกะพึมพำเรื่องนี้เหมือนคนโง่、จากนั้นก็เกาะอยู่กับตาข่ายของความตายอันเท่าเทียมแล้วตะโกนออกไป
「มิยูเมะ! ไม่ได้นะ! นั่นคือคอนนี่ตัวจริงไง! ได้โปรดรู้สึกตัวที!」
「ไร้ประโยชน์ล่ะ เธอที่ในสถานะนั้นไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว นอกจากนี้、ฉันคิดว่าตอนนี้มิยูเมะจังมองคอนนี่、ว่าเป็นเหยื่อที่สมบูรณ์แบบล่ะ」
「คาน่อน……! เธอっ、เธอมันพังไปแล้วจริง ๆ สินะ ……!」
「เอ๊ะ? ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ลุกะ เป็นอะไรไปเหรอ?」
คานอนเอียงหัวด้วยความสับสน
เธอขมวดคิ้ว、และพูดต่อไปราวกับว่าไม่เข้าใจจริง ๆ
「ฉัน、ทำอะไรผิดหรือเปล่า?」
「……っ」
คำถามที่แสนไร้เดียงสาเหมือนเด็ก ๆ
เมื่อเห็นเช่นนี้、ในหัวของลุกะก็เต็มไปด้วยคำพูดที่คอนนี่เคยพูดไว้
『พวกหล่อน、มันจบสิ้นไปแล้ว』
ในที่สุด、ลุกะก็เข้าใจความหมายของคำเหล่านั้น
(ฉัน、เพราะฉันไม่ยอมหยุดคาน่อนไว้ ตลอดมา、ฉันแค่อยากให้คาน่อนยิ้มได้)
ทุกอย่างเริ่มต้นด้วย、ความปรารถนาอันบริสุทธิ์
ใสซื่อ、และบริสุทธิ์ราวกับคริสตัล、ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมลุกะถึงยื่นมือเข้ามาช่วยเธอ
ฉันสงสัยจังว่ามันเริ่มเมื่อไหร่
ที่ความปรารถนานั้น、เริ่มบิดเบี้ยวไป
(ฉันเข้าใจอยู่แล้ว ฉันสังเกตเห็นมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ว่า、ถ้าฉันปฏิเสธ คาน่อนก็จะหายตัวไป、และอาจจะจบลงด้วยการฆ่าตัวตาย……)
ความปรารถนาของลุกะที่อยากให้เพื่อนมีชีวิตอยู่ต่อไป、ต้องเผชิญหน้ากับความจริงอันโหดร้าย
คอนนี่กำลังจะตาย、มิยูเมะกำลังจะกินมนุษย์ที่เธอรัก
การดำเนินการเพื่อปกป้องรอยยิ้มของคนคนหนึ่ง、กลับก่อให้เกิดสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด
「รุรุอิกะ!」
「ความตายอันเท่าเทียม」
รุรุอิกะปรากฎตัวออกมา、ถูกจัดการโดยความตายอันเท่าเทียมทันที
เมื่อลุกะมองไปทางคาน่อน、ก็เห็นว่าคาน่อนกำลังมองมาที่เธอด้วยความขบขันเช่นกัน
ดวงตาที่เธอเคยคิดว่าบริสุทธิ์、ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงความว่างเปล่า
「มะ、ไม่นะ! มิยูเมะ!」
「ไม่เป็นไรหรอก、เด็กคนนี้สามารถกินได้แค่สองคนเท่านั้นเอง」
ลุกะ、เริ่มไม่เข้าใจว่าคาน่อนกำลังพูดบ้าอะไร
สิ่งเดียวที่วิ่งผ่านหัวของเธอคือ、ความรู้สึกที่ว่าต้องหยุดความขัดแย้งครั้งนี้
(บางทีถ้าเป็นการโจมตีแบบบรรจบ――)
เมื่อคิดแบบนั้น เธอก็หันไปมองโทอา
แต่ทว่า、ราวกับว่าความคิดนี้ถูกคาดการณ์ไว้แล้ว ความตายอันเท่าเทียมจึงกำลังเริงระบำรอบตัวโทอา
เมื่อเห็นผีเสื้อที่เสมือนเตือนเป็นนัย ๆ ว่าการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็หมายถึงความตาย、ลุกะก็รู้ตัวว่าตนเองไม่เหลือพลังใด ๆ อีกแล้ว
ทุกอย่าง、สายเกินไปแล้ว
「มิยูเมะ、หยุดนะ! ได้โปรดหนีไป、คอนนี่!」
เสียงร้องไห้อันเจ็บปวดของเธอไม่มีใครได้ยิน
มิยูเมะ、หันมามองแล้วขู่เหมือนสัตว์ร้าย
ต่อหน้าอาหารที่คิดว่าเลิศที่สุด、มิยูเมะน้ำลายไหลและวิ่งออกไปโดยอ้าปากกว้าง
กรงเล็บอันแหลมคม、ถูกเหวี่ยงลงไปที่คอนนี่
「――ได้โปรด」
แขนที่ตัดผ่านอากาศ、หยุดลงอย่างกะทันหัน
มีเด็กสาวอยู่ที่ตรงนั้น、ก่อนที่จะมีใครรู้ตัว
「รสนิยม、ช่างห่วยเสียจริงเจ้าค่ะ」
เสียงนั้นฟังดูทั้งหงุดหงิดและผิดหวัง
เมื่อได้ยินเสียงนั้น、รอยยิ้มของคาน่อนก็หายไปเป็นครั้งแรก และใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวไป
「……โซลเซียลา」
「เราพบกันอีกครั้งแล้วเน๊ะ คุณหมอ」
โซลเซียลาหันไปมองคาน่อนด้วยสายตาเย็นชา、ก่อนคว้าแขนของมิยูเมะแล้วโยนเธอออกไป
หลังจากนั้น、ก็สร้างบาเรียขึ้นมาล้อมคอนนี่เพื่อปกป้องเธอ และหันไปเผชิญหน้ากับมิยูเมะ
「ไม่คิดว่ามาขัดจังหวะกันไปหน่อยรึไงน๊า?」
เมื่อได้ยินคำพูดของคาน่อน、โซลเซียลาก็ยิ้มบาง
「ฟุๆๆๆ、ฉันเป็นหนี้คุณอยู่อย่างหนึ่ง ก็ต้องตอบแทนจริงไหมล่ะ」
วงเวทย์、ปรากฎขึ้นตรงหน้าโซลเซียลาที่กำลังยิ้ม
ลุกะสังเกตเห็นทันที
สิ่งนั้น、ถูกสร้างขึ้นโดยใช้สมการเวทมนตร์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
(นั่นมันอะไรกัน……!?)
สิ่งที่ออกมาจากวงเวทย์คือ、เคียวยักษ์สีหยก
โซลเซียลาหยิบขึ้นมากวัดแกว่างโดยท่วงท่างดงามหนึ่งครั้ง、แล้วพูดขึ้น
「ซ้า、มิยูเมะ――อยากเต้นรำกับฉันหน่อยไหม」
ดวงตาสีเขียวหยกของโซลเซียลาจ้องไปที่มิยูเมะ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณ คุณCHATCHAI KIMN SCB X-2478 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
MANGA DISCUSSION