ตอนที่ 102 การเสียสละนอลสต๊อป

เมื่อมิยูเมะตื่นขึ้นมา、พระอาทิตย์ก็กำลังตกดิน

เมื่อสังเกตเห็นว่าท้องฟ้าค่อย ๆ เปลี่ยนจากสีแดงเข้มเป็นสีม่วงอ่อน、มิยูเมะก็รู้ตัวว่าเธอหลับมาตลอด

「อะ、ตื่นแล้วเหรอคะ？」

「อือ……โทอาจัง、หรือว่าฉันจะหลับไปเหรอซุ？」

โทอายิ้ม、และพยักหน้าตอบคำถามของมิยูเมะ

ดูเหมือนว่า、เธอจะหลับไปโดยเอาหัวพิงอยู่บนไหล่ของโทอา

「เพราะไม่มีอะไรให้ทำ、ฉันเลยเผลอหลับไปสิเน๊ะซุ」

เธอจำได้ว่ากำลังคุยกันบนม้านั่ง พร้อมกับถือเครปในมือ

แต่、ดูเหมือนว่าช่วงเวลาอันเงียบสงบและไม่ถูกรบกวนนี้ทำให้เธอผ่อนคลาย และก็หลับไป

「บางทีคุณอาจจะเหนื่อย、เพราะต้องช่วยฮิคาริจังล่ะมั้งคะ？」

「ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสุขภาพไม่ดีขนาดนี้เลยเน๊ อิย๊า、ขอโทษที ต้องรบกวนให้ปลุกซะแล้วเน๊ซุ？」

เพื่อตอบรับเรื่องนั้น、โทอาก็ส่ายหัวอย่างเงียบ ๆ และบอกว่า「ไม่ต้องคิดมากหรอกคะ」

「ฉันคิดว่าบางครั้งช่วงเวลาแบบนี้、ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ช่วงเวลาแห่งความสงบที่ไม่ต้องทำอะไร……จนถึงตอนนี้、ต้องยุ่งอยู่ตลอดเวลาเลยล่ะค่ะ」

มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย、ไม่ว่าจะเรื่องหนี้สิ้น、ไม่ว่าจะแทรกซึมเข้าโรงเรียนคิโซ

เพราะฉะนั้นจึงไม่มีทางที่จะได้ใช้เวลาอย่างฟุ่มเฟือยเลย

เวลาแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ในช่วงเวลาเช่นนี้เท่านั้น

「มิยูเมะจัง――ช่วยฟังคำขอของฉันหน่อยได้ไหมคะ」

จากนี้ไปดูเหมือนว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังจะวุ่นวายขึ้นเล็กน้อย

■

เธอบอกว่า、มีสถานที่หนึ่งที่อยากให้ฉันไปกับเธอตอนดึก ๆ

เมื่อโทอาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง、มิยูเมะก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

เหตุผลหนึ่งก็คือเธอไม่ได้มีความประทับใจที่ไม่ดีต่อโทอา、แต่เหตุผลที่ใหญ่ที่สุดก็คือ

（ลุกะซัง、หายไปที่ไหนกันเน๊ะซุ）

ลุกะหายตัวไป

เธอหายตัวไป ไม่อยู่ที่ไหนเลยไม่ว่าจะในห้องพยาบาลหรือห้องสภานักเรียน、เพราะงั้นการตรวจตามกำหนดซึ่งอาจเป็นเหตุผลเดียวที่มิยูเมะใช้ปฏิเสธได้ก็หายไปเช่นกัน

เนื่องจากเป็นเวลาดึกแล้ว แปลว่าพวกเธอรอมาค่อนข้างนานพอสมควรแล้ว、แต่คราวนี้รู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปเร็วอย่างประหลาด

แล้วก่อนที่จะรู้ตัว เวลาก็ผ่านไปถึงเที่ยงคืน、มิยูเมะตามโทอามาจนถึงสถานที่แห่งหนึ่ง

「เอ๋ーโตะ、ที่นี่ล่ะมั้งน๊า……？」

ดูเหมือนว่าโทอาจะไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนัก、ขณะที่พากันมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องทดลองแห่งหนึ่ง

ไม่มีวี่แววของใครอยู่ใกล้ ๆ、และมีเพียงแสงไฟสลัว ๆ จากหลอดไฟไม่กี่ดวงที่ส่องสว่างไปทั่วทางเดิน

「ใช่ที่นี่เหรอซุ？」

「อืม ควรจะเป็นแบบนั้น……」

โทอาพูดพร้อมมองไปรอบ ๆ อย่างกระสับกระส่าย

เธอมีสีหน้าวิตกกังวลเล็กน้อย、และเอียงหัวอยู่เรื่อย ๆ

เมื่อเห็นโทอาเป็นเช่นนั้น、มิยูเมะจึงพูดออกมา

「……รุ่นพี่คอนนี่เป็นคนเรียกออกมาสินะซุ？」

「อุเอ๋っ！？ ทะ、ทำไมถึงรู้ได้ล่ะค๊า！？」

「ก็แบบ、ห้องแล็ปแห่งนี้เป็นของรุ่นพี่คอนนี่ไงล่ะซุ」

พอพูดแบบนั้น มิยูเมะก็ชี้ไปที่ประตูตรงหน้าเธอ

เมื่อได้ยินเช่นนี้、โทอาก็อุทานยอมรับ

「จะ、จริงด้วย ไม่เห็นรู้เรื่องนั้นเลย」

「แล้วทำไม、พาฉันมาที่นี่ล่ะ？」

「เอ๊ะโตะ……」

โทอาลังเล

นั่นเป็นเพราะว่า、ไม่ว่าจะเป็นคอนนี่ผู้เริ่มต้นเรื่องทั้งหมดนี้、หรือเคย์ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย

（เคย์คุงออกไปรวบรวมข้อมูลแล้วยังไม่กลับมาเลย……จะทำยังไงดีล่ะ）

เคย์、บอกเธอแล้วว่าให้ขอคำแนะนำจากคอนนี่ หากเขาไม่ปรากฎตัว

แต่、ยังไงก็ตามคอนนี่เองก็ไม่ปรากฎตัวเหมือนกัน

（แผน、มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่าน๊า？）

ขณะที่โทอากำลังคิดว่าจะทำยังไงดี、และได้แต่เอียงหัวไปมา มิยูเมะที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดขึ้น

「อะ、ลุกะซัง」

「เอ๊ะ」

จากปลายทางเดินที่มีแสงสลัว、พวกเธอเห็นหญิงสาวผมบลอนด์ยุ่ง ๆ เดินเข้ามาหา

ข้าง ๆ เธอคือ、รุรุอิกะที่กำลังว่ายน้ำตามเจ้านายของมันไปตามทางเดิน

「……มิยูเมะ、มาทำอะไรในที่แบบนี้」

เมื่อเห็นลูกะเดินเข้ามาใกล้อย่างโซเซเหมือนผี、ทีละก้าวทีละก้าว、มิยูเมะก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว

ในทางกลับกัน、กลับมายืนขวางพร้อมกับนำอาวุธออกมา

「ลุกะซังต่างหาก、มาทำอะไรที่นี่กันซุ」

「ฉันเป็นคนถามก่อนน่ะ、มิยูเมะ ทำไม、เธอถึงมาอยู่ที่ห้องแล็บของคอนนี่กันล่ะ หรือว่าจะกลับไปคืนดีกับคอนนี่แล้ว……ถึง、เป็นเวลาที่แปลกที่จะพูดแบบนั้นเน๊ะ」

หลังจากพูดอย่างนั้น、ลุกะก็จ้องไปที่โทอา

「ถูกล่อมาสินะ？ โดนนักเรียนตรงนั้น」

「ลุกะซัง、ฉัน――」

「เงียบปากซะ」

นั่นเป็นเสียงที่เย็นชาจนน่าสะพรึงกลัว

เมื่อเห็นพฤษติกรรมอันแปลกประหลาดของลุกะ、มิยูเมะก็ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังโทอาและแอบมองแค่หน้าของเธอเท่านั้น

「ลุกะซัง？ เป็นอะไรไปรึเปล่าซุ、น่ากลัวซุ……」

「มิยูเมะ、กลับด้วยกันเถอะ นักเรียนที่มากับเธอคือศัตรู」

ลุกะ、พูดพร้อมกับชี้ไปที่โทอา

「พวกเขาพยายามจะพาเธอออกไป、โดยร่วมมือกับคอนนี่ แต่、แผนดังกล่าวล้มเหลวไปแล้ว」

「……อะไรกัน」

โทอาส่งเสียงร้องออกมาด้วยความสิ้นหวัง

แผนการนี้ถูกคิดขึ้นโดยเด็กสาวคนหนึ่งที่ชื่อคอนนี่

ยังไงก็ตาม、เมื่อไม่มีเด็กสาวซึ่งเป็นต้นคิดของเรื่องทั้งหมด หรือเพื่อนของตัวเองอยู่รอบ ๆ อีกต่อไป สิ่งเดียวที่โทอาสามารถทำได้ก็คือ

「――っ」

「โฮ๊ว、การโจมตีแบบบรรจบสินะ」

ปืนใหญ่คำราม、และเริ่มรวบรวมแสง

ทว่า、ระยะห่างไม่ใช่ระยะไกลแบบที่โทอาถนัดแม้แต่น้อย

「มือปืนที่ไม่มีแนวหน้า、ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเราหรอก รุรุอิกะ」

รุรุอิกะตอบสนองเจ้านายของมันด้วยเสียงแหลมสูง และดำลงไปใต้พื้นทางเดิน

ขณะที่ความเงียบเข้าครอบงำพื้นที่อีกครั้ง、หางก็สะบัดมาจากด้านหลังของโทอา

「ข้างหลังっ！？」

เธอพยายามจะหันปืนไปหา、แต่ก็สายเกินไปแล้ว

ปืนใหญ่ถูกปัดหลุดออกจากแขนของโทอา、และเธอก็ถูกกระแทกเข้ากับกำแพง

「โทอาจัง！ ……ลุกะซัง、หยุดเถอะซุ！ โทอาจังไม่ผิดนะซุ！」

「นั่นสิเน๊ะ ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน」

「ถ้าอย่างงั้น――」

「แต่ถึงอย่างงั้น、ฉันก็ไม่สามารถให้อภัยเขาได้ นี่น่ะ、ก็เพื่อพวกเราทั้งสองคน」

ลุกะพูด、ขณะเดินเข้าไปหาโทอา

รุรุอิกะว่ายวนเวียนเป็นวงกลมอยู่รอบ ๆ、ราวกับไม่อนุญาตให้มีการต่อต้าน、ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะถือปืนใหญ่อีกครั้ง

ลุกะ、ยิ้มอย่างโล่งใจเมื่อมองไปที่โทอา

「ดูเหมือนคุณจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเน๊ะ โทอาซัง、คุณถูกคอนนี่ขอร้องมาใช่ไหม？ ถึงได้มาที่นี่」

「……っ、ฉัน」

「ไม่เป็นไร คุณแค่ถูกขอให้ทำแบบนั้นเท่านั้น ……เพราะอย่างงั้น、โปรดรีบออกไปจากที่นี่โดยเร็ว แล้วเรื่องของวันนี้、ก็โปรดลืมไปโดยเร็วที่สุดด้วย」

「เอ๊ะ？」

น่าแปลก、ลุกะพูดราวกับว่าต้องการให้โทอาหนีออกไป

ดวงตาที่เหนื่อยล้าของเธอไม่สามารถรับรู้ถึงแสงสว่างได้อีกต่อไป、แต่กลับสัมผัสได้ถึงความร้องใจ

「ทำไม……」

「รีบหน่อย ถ้าเธอคนนั้นรู้เรื่องนี้、ฉันแน่ใจว่าคุณได้กลายเป็นเหมือนคอนนี่แน่」

「――คนนั้น、ใครกันน๊า？ ฉัน、อยากรู้จังน๊าー」

ได้ยินเสียงที่สดใส มีชีวิตชีวา、ชัดเจน

ในเวลาเดียวกัน、ผีเสื้อก็ปรากฏตัวขึ้นในขอบเขตการมองเห็นของโทอา

เป็นผีเสื้อสีดำ、ที่ดูคุ้นเคย

เมื่อลุกะตระหนักถึงเรื่องนี้、เธอก็มองขึ้นเหมือนโดนตี

และจากนั้น、ก็หันไปทางที่ได้ยินเสียง

「คาน่อน、ได้โปรดรอก่อน เธอคนนี้――」

「รู้แล้วล่ะ ช่วยคอนนี่、พยายามพาตัวมิยูเมะหนีไป ใช่ไหม？」

ผีเสื้อบินเข้ามารวมตัวกัน、และค่อย ๆ มีรูปร่างเป็นมนุษย์

ด้วยผมสีน้ำตาลธรรมดาและเสื้อคลุมสีขาวของเธอ、ทำให้ไม่มีทางเข้าใจผิดไปได้ เธอคือ คารานาชิ คาน่อน

「ย๊า、โทอาจัง ขอบคุณที่ช่วยฉันล่าผีเน๊ะ？ ตอนนั้นสนุกมากเลย เพราะงั้นแล้ว、น่าเสียดายจริง ๆ น๊า」

「คาน่อน！」

「ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ、ลุกะ อย่ากังวลไปเลย ฉันจะไม่ทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้」

คาน่อนพูด、พร้อมรอยยิ้มสดใส

ในขณะเดียวกัน、ผีเสื้อก็บินปกคลุมบริเวณโดยรอบ

เมื่อเผชิญกับฉากตรงหน้า、มิยูเมะมีเพียงความรู้สึกสับสนเพียงเท่านั้น

（นี่มัน、เกิดอะไรขึ้นกันแน่ซุ？）

ทั้งพี่สาวทั้งลุกะต่างก็ทำตัวที่ต่างไปจากปกติ

แล้วก็、โทอาถูกโจมตี

สิ่งแวดล้อมรอบตัวเธอ ตอนนี้กำลังถอดผ้าคลุมปลอมนั้นออกไป 、และเปิดเผยความเป็นจริง

เมื่อเห็นผู้คนใจดีรอบตัวเธอต่อสู้กัน มิยูเมะก็รู้สึกไม่สบายใจแปลก ๆ

ยังไงก็ตาม、ที่มากไปกว่านั้นคือ

（นี่มันอะไรกันซุ นี่……ทำไมกัน、ทำไม……จู่ ๆ ถึงได้หิวขึ้นมามากขนาดนี้……）

สิ่งที่ผิดปกติมากที่สุดก็คือร่างกายของเธอเอง

ในสถานการณ์แบบนี้、มิยูเมะกลับเกิดความหิวผิดอย่างปกติ

เป็นความหิวโหย、เหมือนกับความอดอยาก ราวกับว่ามันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเวลานี้ของวันโดยเฉพาะ

ถึงแม้เธอจะรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะคิดเรื่องแบบนั้น、แต่จิตใจของมิยูเมะกลับเต็มไปด้วยความคิดที่จะกินอะไรบางอย่าง

「อุ、อือ……」

「มิยูเมะจัง？」

「มิยูเมะ……！ っ、สายไปแล้วสินะ โทอาซัง、รีบหนีไปซะ รุรุอิกะ！」

ลุกะดึงโทอาที่กำลังสับสนออกมา、แล้วสั่งรุรุอิกะ、ฟาดผนังและพื้นของทางเดินด้วยหางของมัน

ทันใดนั้น、กำแพงและพื้นก็กลายเป็นคลื่นเข้าห่อหุ้มมิยูเมะและขังเธอเอาไว้ข้างใน

ขณะที่โทอาจ้องมองอย่างว่างเปล่าต่อการกระทำที่กะทันหันของลุกะ、ซึ่งควรจะเป็นศัตรูกัน、คาน่อนหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นเช่นนั้น

「อะฮ่าๆๆๆ、ไร้ประโยชน์ ของพรรค์นั้น、ไม่มีทางหยุดมิยูเมะจังได้หรอกนะ」

มีรอยร้าวปรากฏขึ้น、ที่ผนังโดยรอบ

ทันทีที่ตระหนักได้ถึงสิ่งนั้น、วงล้อมที่รุรุอิกะสร้างขึ้นก็พังทลายในทันที

「――」

มีเงาปรากฏออกมาจากภายใน

ที่ไม่ใช่มนุษย์

มีหัวที่เพรียวบาง、และผิวหนังเหมือนสัตว์เลื้อยคลานพร้อมเกล็ดจำนวนมากที่ไม่สม่ำเสมอ

หางของมันฟาดลงพื้นราวกับแส้ และขาของมันก็มีกรงเล็บที่แหลมคม、ทำให้มันดูมีลักษณะเหมือนมังกรตัวเล็ก

แม้ว่ามันจะเดินสองขาได้ แต่ก็แทบไม่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์เลย แต่มันก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกถึงความฉลาดใด ๆ เลย

「มิยูเมะจัง……？」

โทอาไม่สามารถเชื่อภาพที่เห็น、และตะโกนชื่อเธอด้วยความตกใจ

ทันใดนั้น、สิ่งมีชีวิตนั้นก็มองมาที่โทอา

น้ำลายเหนียวข้นไหล、ออกมาจากปากของมัน、และเผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมข

เหมือนกับว่า、มันกำลังสังเกตอาหารของมัน

「っ、มิยูเมะ ได้โปรดหยุดเถอะ！」

ลุกะที่สัมผัสได้ถึงการจ้องมอง、ออกคำสั่งรุรุอิกะอีกครั้ง

รุรุอิกะว่ายน้ำไปรอบ ๆ สัตว์ตัวนั้น、จากนั้นตบหางและทำให้พื้นสั่นสะเทือนเหมือนคลื่นอีกครั้ง

และในขณะที่สิ่งมีชีวิตนั้นเสียสมดุล ก็ฟาดหางเข้าที่ลำตัวโดยตรง

「――」

ทว่า、หัวของมันกลับเคลื่อนไหวในมุมที่เป็นไปไม่ได้ และเมื่อจับภาพการเคลื่อนไหวนั้นได้、ก็จับมันด้วยแขนทั้งสองข้าง

เมื่อหางถูกจับเอาไว้ รุรุอิกะก็พยายามที่จะกระโจนลงสู่พื้นอีกครั้ง แต่สัตว์ประหลาดก็คว้าโอกาสนี้ไว้、จับครีบหลัง、อ้าปากกว้างพยายามที่จะกัดรุรุอิกะ

「รุรุอิกะ！」

เมื่อเห็นรุรุอิกะกำลังดิ้นรน、ลุกะก็รีบทำให้เธอหายตัวไป

เมื่อเหยื่อหายไป、เขี้ยวก็ฟันผ่านอากาศ ทำให้เกิดเสียงดังก้อง

「เอ๊ะ、อะ、อะเร๊ะ มิยูเมะจัง……？」

「ใช่แล้วล๊าーถ้าให้เจาะจงก็คือ、ดวงตาปีศาจแห่งเหตุผลเน๊ะ เดิมที、มันเป็นโบราณวัตถุศักดิ์สิทธิ์ซึ่งอยู่ในความครอบครองของจ้าวแห่งดันเจี้ยนแห่งหนึ่งที่ครอบครองดวงตาปีศาจที่กลายเป็นหิน」

คาน่อนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

ไม่มีสัญญาณของความวิตกกังวลใด ๆ ปรากฏบนหน้าของเธอ

「คาน่อน、มิยูเมะะกำลังหิวแล้ว！ เร็วเข้า、รีบป้อนดาต้ารอยด์ให้กินเร็วเข้าสิ――っ！」

ในวินาทีที่เธอหันไปสนใจคาน่อน、มิยูเมะก็เปิดปากกว้างแล้วกระโดดเข้าใส่ลุกะ

ด้วยความสามารถทางกายภาพที่เหนือกว่ามนุษย์ทั่วไปมาก、ระยะทางจึงไม่มีความหมายอะไร

มิยูเมะเดินเข้ามาหา

ขณะที่สถานการณ์ดำเนินไปอย่างช้า ๆ、ลุกะก็ร้ตัวว่าต้องตาย

แต่、มีผีเสื้อตัวหนึ่งบินไปมาอยู่ระหว่างทั้งสองคน

「ความตายอันเท่าเทียม」

ผีเสื้อสร้างกำแพงเพื่อปกป้อง、โทอากับลุกะ

จากนั้น เชือกจำนวนนับไม่ถ้วนก็ถักทอขึ้น、และพันรอบตัวมิยูเมะเพื่อขังเธอไว้

「ไม่ดีเลยนะ ลุกะ เราต้องระวังมิยูเมะในสภาพนี้ตลอดเวลา เธอไม่เหมือนปกติ เธอชอบกินคน」

「……คาน่อน、ขอบคุณมากเลย」

「ก็เพื่อนกันนิหน่า ต้องช่วยอยู่แล้ว」

คาน่อนทำท่าสันติภาพและยิ้ม、จากนั้นก็มุ่งหน้าไปหามิยูเมะที่กำลังถูกมัดอยู่

「อิย๊า、แค่อยู่ห่างจากสถาบันแห่งนี้ไปแค่วันเดียวเองเน๊ーความหิวเริ่มเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วสิน๊าー การตรวจของวันนี้、ก็หนีไปจริงไหม？」

「……ขอโทษด้วย」

「ไม่เป็นไรหรอก ทุกคนล้วนทำผิดพลาดกันได้ ม๊า、แต่นั่นไม่ได้รับอนุญาตสำหรับอัจฉริยะอย่างฉันเน๊ー」

คาน่อน、ลูฐหัวมิยูเมะที่ถูกมัดไว้ของมิยูเมะด้วยความรัก

ในขณะที่ปากถูกปิดด้วยเชือกผีเสื้อ、มิยูเมะดิ้นรนอย่างรุนแรงแต่ก็ไม่สามารถคลายเชือกออกได้

「ทั้งสองคน、ออกไปก่อนเถอะ จากนี้ไปฉันจะเตรียมอาหารเย็นแล้ว」

เมื่อคาน่อนพูดอย่างงั้น、ลุกะก็รีบพาโทอาถอยออกมา

หลังจากยืนยัน คาน่อนก็ออกห่างจากมิยูเมะเช่นกัน

และจากนั้น、ก็ชี้ไปยังมิยูเมะ

「โทอาจัง、หลังจากกที่ได้เห็นสิ่งต่อไปนี้แล้ว เธอจะยังอยากเกี่ยวข้องกับเด็กคนนี้อีกไหมน๊า？」

「……เอ๊ะ？」

「สิ่งนั้นยังไม่สมบูรณ์ ดังนั้นมันไม่ใช่คน ดูสิ」

ความตายอันเท่าเทียม、ก่อตัวเป็นตาข่ายด้านหน้าของพวกเขาทั้งสามคน

ยังไงดี、ดูเหมือนเธอจะสร้างโซนปลอดภัยขึ้นมาแล้ว

อีกด้านหนึ่งของเขตปลอดภัย、มิยูเมะซึ่งได้รับอิสระจากพันธนาการแล้ว กำลังสั่นเทา

ทันใดนั้นก็มีนักเรียนคนหนึ่งปรากฏตัว、ที่ตรงหน้ามัน

นักเรียนสวมเครื่องแบบของสถาบันซิลเนียส、เมื่อเขามองเห็นมิยูเมะก็เปิดฉากโจมตี

ทว่า、หมัดของมนุษย์ก็ถูกป้องกันไว้ด้วยเกล็ด、และดูเหมือนจะไม่สร้างความเสียหายอะไร

「――」

มิยูเมะส่งเสียงร้องเหมือนสัตว์ร้าย、แล้วกัดเข้าที่หัวของนักเรียน、จากนั้นก็ฉีกกระชากแขนทั้งแบบนั้น、เริ่มต้นกินเขา

พฤติกรรมทั้งหมดนั้นไม่แตกต่างไปจากพฤติกรรมของสัตว์ป่าเลย

「ฮี่っ……！ คนっ……กำลังกินคน……！」

「ไม่เป็ฯไร นั่นคือสิงที่ถูกเรียกว่าดาต้ารอยด์、เป็นอาหารที่มีลักษณะคล้ายมนุษย์เท่านั้น ไม่มีเจตจำนงเป็นของตัวอเอง、แค่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์」

คาน่อน、อธิบายพร้อมกับเพลิดเพลินกับปฏิกิริยาของโทอา

ระหว่างนั้น มิยูเมะก็ยังคงกินอาหารต่อไป、และไม่นานก็กินหมดทั้งตัว

ทว่า、ราวกับว่ามันยังไม่พอใจ、ก็เลยหันความสนใจทั้งสามคนแล้วออกเดินเข้าหา

แขนที่ยกขึ้น、ถูกป้องกันไว้ด้วยตาข่ายความตายอันเท่าเทียม、ทำให้ไม่สามารถเข้าถึงทั้งสามคนได้

ภาพนั้น、โทำให้โทอาล้มลงไปกองกับพื้น

「อืมー กะแล้วเชียว พอมาถึงขั้นนี้แล้ว、ดูเหมือนดาต้ารอยด์ธรรมดา ๆ คงไม่สามารถทำให้พอใจได้อีกแล้วเน๊ะ อืมอืม、นั่นเป็นสัญญาณที่ดี」

「คาน่อน、โปรดรีบเอาดาต้ารอยด์ตัวถัดไปออกมาด้วย」

「ไม่ต้องกังวลไปหรอก อย่าตื่นตระหนก ฉันสร้างดาต้ารอยด์อันแสนวิเศษตัวใหม่ให้กับมิยูเมะในสถานะนี้แล้ว、มาให้อาหารเธอกันต่อดีกว่า」

เมื่อพูดอย่างนั้น、คาน่อนก็ดีดนิ้ว

ทันใดนั้น、ขณะที่มิยูเมะกำลังกัดตาข่ายย、ก็มีนักเรียนอีกคนปรากฏตัวอยู่ข้างหลังเธอ

เธอมีร่างกายขนาดเล็ก และมีผมทวินเทล

เมื่อเห็นรูปลักษณ์นั้น、ลุกะก็จำได้ทันที

「คอนนี่……！？」

「ใช่แล้ว、คำตอบที่ถูกต้อง」

คาน่อนยิ้มอย่างสดใส

「เธอไม่จริง、นี่เธอเปลี่ยนมนุษย์ให้กลายเป็นดาต้ารอยด์จริง ๆ งั้นเหรอ！？」

「อืม、ใช่แล้ว」

เมื่อเห็นว่าคาน่อนตอบอย่างใจเย็น、ลุกะที่ตระหนักได้ถึงบางสิ่งก็เข้าไปเกาะคาน่อน

「ได้โปรดหยุดเถอะ！ รีบพาคอนนี่หนีออกไปจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้！ ถ้าไม่ทำ、เธอจะถูกกินนะ！」

「ฮ่าๆๆๆ、พูดอะไรกันนะ ลุกะ」

คาน่อนเอียงหัว

「นั่นเป็นอาหาร、ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องถูกกินสิจริงไหม」

「……อะ、โกหก ต้องไม่ใช่สิ เรื่อง、ต้องไม่ใช่แบบนี้」

ลุกะพึมพำเรื่องนี้เหมือนคนโง่、จากนั้นก็เกาะอยู่กับตาข่ายของความตายอันเท่าเทียมแล้วตะโกนออกไป

「มิยูเมะ！ ไม่ได้นะ！ นั่นคือคอนนี่ตัวจริงไง！ ได้โปรดรู้สึกตัวที！」

「ไร้ประโยชน์ล่ะ เธอที่ในสถานะนั้นไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว นอกจากนี้、ฉันคิดว่าตอนนี้มิยูเมะจังมองคอนนี่、ว่าเป็นเหยื่อที่สมบูรณ์แบบล่ะ」

「คาน่อน……！ เธอっ、เธอมันพังไปแล้วจริง ๆ สินะ ……！」

「เอ๊ะ？ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ลุกะ เป็นอะไรไปเหรอ？」

คานอนเอียงหัวด้วยความสับสน

เธอขมวดคิ้ว、และพูดต่อไปราวกับว่าไม่เข้าใจจริง ๆ

「ฉัน、ทำอะไรผิดหรือเปล่า？」

「……っ」

คำถามที่แสนไร้เดียงสาเหมือนเด็ก ๆ

เมื่อเห็นเช่นนี้、ในหัวของลุกะก็เต็มไปด้วยคำพูดที่คอนนี่เคยพูดไว้

『พวกหล่อน、มันจบสิ้นไปแล้ว』

ในที่สุด、ลุกะก็เข้าใจความหมายของคำเหล่านั้น

（ฉัน、เพราะฉันไม่ยอมหยุดคาน่อนไว้ ตลอดมา、ฉันแค่อยากให้คาน่อนยิ้มได้）

ทุกอย่างเริ่มต้นด้วย、ความปรารถนาอันบริสุทธิ์

ใสซื่อ、และบริสุทธิ์ราวกับคริสตัล、ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมลุกะถึงยื่นมือเข้ามาช่วยเธอ

ฉันสงสัยจังว่ามันเริ่มเมื่อไหร่

ที่ความปรารถนานั้น、เริ่มบิดเบี้ยวไป

（ฉันเข้าใจอยู่แล้ว ฉันสังเกตเห็นมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ว่า、ถ้าฉันปฏิเสธ คาน่อนก็จะหายตัวไป、และอาจจะจบลงด้วยการฆ่าตัวตาย……）

ความปรารถนาของลุกะที่อยากให้เพื่อนมีชีวิตอยู่ต่อไป、ต้องเผชิญหน้ากับความจริงอันโหดร้าย

คอนนี่กำลังจะตาย、มิยูเมะกำลังจะกินมนุษย์ที่เธอรัก

การดำเนินการเพื่อปกป้องรอยยิ้มของคนคนหนึ่ง、กลับก่อให้เกิดสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด

「รุรุอิกะ！」

「ความตายอันเท่าเทียม」

รุรุอิกะปรากฎตัวออกมา、ถูกจัดการโดยความตายอันเท่าเทียมทันที

เมื่อลุกะมองไปทางคาน่อน、ก็เห็นว่าคาน่อนกำลังมองมาที่เธอด้วยความขบขันเช่นกัน

ดวงตาที่เธอเคยคิดว่าบริสุทธิ์、ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงความว่างเปล่า

「มะ、ไม่นะ！ มิยูเมะ！」

「ไม่เป็นไรหรอก、เด็กคนนี้สามารถกินได้แค่สองคนเท่านั้นเอง」

ลุกะ、เริ่มไม่เข้าใจว่าคาน่อนกำลังพูดบ้าอะไร

สิ่งเดียวที่วิ่งผ่านหัวของเธอคือ、ความรู้สึกที่ว่าต้องหยุดความขัดแย้งครั้งนี้

（บางทีถ้าเป็นการโจมตีแบบบรรจบ――）

เมื่อคิดแบบนั้น เธอก็หันไปมองโทอา

แต่ทว่า、ราวกับว่าความคิดนี้ถูกคาดการณ์ไว้แล้ว ความตายอันเท่าเทียมจึงกำลังเริงระบำรอบตัวโทอา

เมื่อเห็นผีเสื้อที่เสมือนเตือนเป็นนัย ๆ ว่าการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็หมายถึงความตาย、ลุกะก็รู้ตัวว่าตนเองไม่เหลือพลังใด ๆ อีกแล้ว

ทุกอย่าง、สายเกินไปแล้ว

「มิยูเมะ、หยุดนะ！ ได้โปรดหนีไป、คอนนี่！」

เสียงร้องไห้อันเจ็บปวดของเธอไม่มีใครได้ยิน

มิยูเมะ、หันมามองแล้วขู่เหมือนสัตว์ร้าย

ต่อหน้าอาหารที่คิดว่าเลิศที่สุด、มิยูเมะน้ำลายไหลและวิ่งออกไปโดยอ้าปากกว้าง

กรงเล็บอันแหลมคม、ถูกเหวี่ยงลงไปที่คอนนี่

「――ได้โปรด」

แขนที่ตัดผ่านอากาศ、หยุดลงอย่างกะทันหัน

มีเด็กสาวอยู่ที่ตรงนั้น、ก่อนที่จะมีใครรู้ตัว

「รสนิยม、ช่างห่วยเสียจริงเจ้าค่ะ」

เสียงนั้นฟังดูทั้งหงุดหงิดและผิดหวัง

เมื่อได้ยินเสียงนั้น、รอยยิ้มของคาน่อนก็หายไปเป็นครั้งแรก และใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวไป

「……โซลเซียลา」

「เราพบกันอีกครั้งแล้วเน๊ะ คุณหมอ」

โซลเซียลาหันไปมองคาน่อนด้วยสายตาเย็นชา、ก่อนคว้าแขนของมิยูเมะแล้วโยนเธอออกไป

หลังจากนั้น、ก็สร้างบาเรียขึ้นมาล้อมคอนนี่เพื่อปกป้องเธอ และหันไปเผชิญหน้ากับมิยูเมะ

「ไม่คิดว่ามาขัดจังหวะกันไปหน่อยรึไงน๊า？」

เมื่อได้ยินคำพูดของคาน่อน、โซลเซียลาก็ยิ้มบาง

「ฟุๆๆๆ、ฉันเป็นหนี้คุณอยู่อย่างหนึ่ง ก็ต้องตอบแทนจริงไหมล่ะ」

วงเวทย์、ปรากฎขึ้นตรงหน้าโซลเซียลาที่กำลังยิ้ม

ลุกะสังเกตเห็นทันที

สิ่งนั้น、ถูกสร้างขึ้นโดยใช้สมการเวทมนตร์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

（นั่นมันอะไรกัน……！？）

สิ่งที่ออกมาจากวงเวทย์คือ、เคียวยักษ์สีหยก

โซลเซียลาหยิบขึ้นมากวัดแกว่างโดยท่วงท่างดงามหนึ่งครั้ง、แล้วพูดขึ้น

「ซ้า、มิยูเมะ――อยากเต้นรำกับฉันหน่อยไหม」

ดวงตาสีเขียวหยกของโซลเซียลาจ้องไปที่มิยูเมะ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณ คุณCHATCHAI KIMN SCB X-2478 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ