ตอนที่ 100 สลีปแสนสั้น

หลังจากที่แยกจากเคย์แล้ว มิยูเมะ、ก็เดินไปที่ห้องสภานักเรียนอย่างร่าเริง

หลังจากได้พบเคย์ในตอนเช้า、รับประทานอาหารเช้าแสนอร่อย、ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้น

「ลุกะซ๊างー、ฉันมาตรวจสุขภาพค๊าーซุ！」

หลังก้าวผ่านประตูอัตโนมัติเข้ามา、มิยูเมะแสดงความเคารพอย่างมั่นคง

ยังไงก็ตาม、ไม่มีการตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวที่เสียงดังดังกล่าว

「……อาเร๊ะ？ ลุกะซ๊างー？ หลับอยู่เหรอค๊าーซุ？」

ห้องสภานักเรียนเงียบสนิท

มิยูเมะเอียงหัว、ก่อนมองไปรอบ ๆ

ยังไงก็ตาม、ไม่มีสัญญาณของลุกะ、หรือใครอยู่เลย

มิยูเมะที่ได้รับแจ้งว่าการตรวจสอบที่เหลือจะเกิดขึ้นทันทีหลังอาหารเช้า、ครางกับตัวเองและปรบมือ

「อะ、คงจะที่ห้องพยาบาลสิเน๊ะซุ！」

มิยูเมะรู้ว่า、ลุกะเป็นโรคนอนไม่หลับ

ดูเหมือนว่าตอนที่ต้องการจะนอนหลับ เธอจะคิดเรื่องต่าง ๆ ที่ไม่จำเป็นมากมาย และสมองก็จะทำงานตื่นตัวเต็มที่

ดังนั้นใครก็ตามที่สนิทสนมกับลุกะแม้เพียงเล็กน้อย、ก็รู้ว่าเธอชอบใช้ยานอนหลับทรงพลังที่ผลิตโดยสถาบันซิลเนียส

「โม๊ー、ยุ่งยากจริง ๆ เลยซุ」

ยาเร๊ะยาเร๊ะ มิยูเมะส่งเสียงพร้อมส่ายหัว、แล้ววิ่งอย่างสบาย ๆ ไปที่ห้องพยาบาล

มิยูเมะมาถึงห้องพยาบาลและพยายามเปิดประตู、แต่ก็หยุดชะงัก

สมมติว่า、ถ้าเธอหลับอยู่ก็ไม่มีเหมาะที่จะส่งเสียงดัง

「ขออนุญาตนะค๊าーซุ……」

มิยูเมะ、เปิดประตูอย่างเงียบ ๆ โดยที่เธอคิดว่าเท่าเสียงกระซิบ

เมื่อเข้ามาด้านใน、เธอก็มองไปรอบ ๆ ด้วยความกระสับกระส่าย

ทันใดนั้น、ผมสีทองก็ปรากฏขึ้นในสายตา

แต่、ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่บุคคลที่มิยูเมะกำลังมองหา

「อาเร๊ะ……？ โทอาจัง？」

「อึกっ！？」

เมื่อได้ยินเสียงของมิยูเมะ、โทอาผงะถอยและหันกลับไป ไหล่ของเธอสั่นเทา

เธอมีน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย、บางทีอาจเพราะเธอตกใจที่จู่ ๆ ก็ถูกเรียก

「มีอะไรหรือเปล่าซุ？ ในที่แบบนี้」

「เรื่องนั้น、จริง ๆ แล้ว……」

ท่ามกลางบรรยากาศอันหนักหน่วง、ในที่สุดโทอาก็พูดออกมา

「กินเยอะเพลินมากเกินไปหน่อย、ก็เลยปวดท้อง……」

「เอ๋……」

คนคนนี้มาที่สถาบันซิลเนียสเพื่ออะไรกันแน่เนี่ย、มิยูเมะสงสัย แต่เธอก็เก็บความคิดนั้นไว้ในใจอย่างเงียบ ๆ

ลุกะได้สอนเธอว่าการก้าวก่ายมื้ออาหารของผู้หญิงถือเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสม

ยังไงก็ตาม、คนที่สอนเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ในเวลานั้นก็กินแต่ผลิตภัณฑ์เสริมอาหารและเครื่องดื่มเยลลีเท่านั้น

「แบบว่าฉันไม่มียาแก้ปวดท้องมาด้วย、ละ เลยคิดว่าจะลองยาแก้ปวดตัวนี้แทนค่ะ」

「ไม่ไม่、นั่นเป็นยาแก้ปวดที่ผลิตด้วยสถาบันซิลเนียสนะซุ？เป็นสารพิษที่ไม่เพียงแต่ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดเท่านั้น 、แต่ยังสร้างภาวะที่เลวร้ายมากจนสูญเสียประสาทสัมผัสทั้งหมดและทำให้เดินได้ลำบากไปครึ่งวันด้วยซุ」

「เอ๋！？ทำไมมีของแบบนั้นมาวางอยู่แบบนี้ล่ะ！？」

「ที่จริงเป็นเพราะมันถูกใช้บ่อยมากเลยเน๊ーซุ」

มีการใช้งานสองแบบหลัก ๆ

ทางแรกคือการยัดมันเข้าไปในปากของนักเรียนที่ไม่พักผ่อนอย่างเหมาะสม、หรืออีกทางคือยัดมันเข้าไปในปากของนักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการทดลองบ้า ๆ

แต่ไม่ว่าจะทางไหน、ก็ต้องมีคนยัดใส่เข้าไปให้อยู่ดี

「ยาแก้กระเพาะเน๊ーซุ ค๊า、ยาแก้กระเพาะธรรมดา ๆ」

「ธรรมดา……？」

「ก็มีแบบปีศาจหรือโบราณวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่เอากินในโอกาสพิเศษเท่านั้นอยู่เหมือนกันซุ」

มิยูเมะเขย่าขวดแก้วแล้วเอียงหัว

ภาพดังกล่าวกระตุ้นสัญชาตญาณเอาตัวรอดของโทอาในฐานะสิ่งมีชีวิต และทำให้รีบส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง

「แบบปกติก็ได้ค๊า！」

พูดจบ、โทอาก็หยิบยาแก้ปวดมากิน

ที่ลูบท้องอยู่บ่อย ๆ、เพราะปวดท้องมากเลยเหรอ

「ถึงอย่างงั้นก็เถอะค่ะ、ห้องพยาบาลของสถาบันซิลเนียส、ก็ค่อนข้างจะกว้างขวางเลยเน๊ะ？ แถมยังมีป้ายที่บอกว่า『กรุณาหยิบยาเอง』อยู่ด้วย」

「แต่ก็ไม่ใช่อะไรที่น่าชมขนาดนั้นหรอกเน๊ーซุ」

ด้วยเหตุนี้จึงสามารถใช้งานได้โดยไม่ต้องลังเล、แต่เริ่มแรกสถานการณ์ปัจจุบันที่ไม่ค่อยมีคนอยู่เป็นเวลานานไม่ใช่เรื่องดีเลย

「จะว่าไปแล้ว、มิยูเมะจังมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ？รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า？」

「เปล่า ฉันมาตามหาลุกะซังน่ะซุ」

「ลุกะซัง？ ไม่อยู่ที่นี่นะคะ」

เมื่อได้ยินโทอาพูดแบบนั้น เธอก็มองไปรอบ ๆ ห้อง、แต่ก็ไม่มีใครอยู่เลย

มีสัญญาณบ่งชี้ว่าเคยมีคนอยู่บนเตียง、แต่ดูเหมือนว่าผู้ที่อยู่บนเตียงนั้นไม่อยู่ ณ ขณะนี้

「หืมー、ยุ่งยากจังเน๊ーซุ」

มิยูเมะเอียงหัว

เป็นเรื่องแปลกที่ลูกะจะผิดสัญญา

แม้ว่าบางครั้งเธอจะสูญเสียสามัญสำนึกของเธอไป、แต่เธอก็ยังคงรักษาสัญญาของเธอได้เสมอ

แน่นอนว่า、การตรวจร่างกายของมิยูเมะไม่เคยสายเลย

นอกจากนี้、เหตุผลอีกประการหนึ่งก็คือ ยิ่งรอนานเท่าไร พวกเธอก็จะมีเวลาน้อยลงในการทุ่มเทให้กับการวิจัยของตัวเองเท่านั้น

「บอกมาว่าวันนี้จะมีการตรวจอีกครั้งล่ะซุ ถ้าไม่ใช่ที่นี่แล้ว、ที่ไหนน่ะ……？」

「ตอนที่ฉันมาถึงก็ไม่มีใครอยู่เลยล่ะคะ？」

「อืมー」

มิยูเมะครางอยู่ครู่หนึ่ง、มิยูเมะครางอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเธอก็หยิบเก้าอี้ทรงกลมจากข้างห้องมาวางไว้ข้าง ๆ โทอา

แล้วจากนั้น、ก็นั่งลง

「ไหน ๆ ก็มาอยู่ที่นี่แล้วซุ、ฉันจะรอแล้วกันซุ ลุกะซังจะแวะมาที่นี่อย่างน้อยวันละครั้งล่ะซุ」

「แบบนั้นจะไม่เป็นไรเหรอคะ……？」

「ถึงฉันจะบอกเธอว่ามันไม่ดีเธอก็ไม่ฟังเน๊ーซุ ทั้งฉันทั้งโอเน่จัง、รุ่นพี่คอนนี่ก็พูดไม่ได้ผลเลย ครั้งหนึ่ง、เราสามคนช่วยกันมัดลุกะซังแล้วโยนเขาลงบนเตียง――อาเร๊ะ？」

มิยูเมะที่กำลังพูดอย่างมีความสุข อยู่ ๆ เธอก็หยุดเคลื่อนไหว

และ、เอียงหัวด้วยความสับสน

「เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเมื่อไรกันเน๊ะซุ？」

「เอ๊ะ？ ซะ、ซ้า？」

โทอาก็เอียงหัวเช่นกัน

ทั้งสองเอียงหัว、และมองหน้ากัน

「อืมー？ ฉันจำได้แม่นว่าเคยทำแบบนั้นพร้อมกับรุ่นพี่คอนนี่กับโอเน่จังเน๊ーซุ」

「บางที……」

โทอาทำหน้าจริงจัง、และเปิดปากพูด

「มิยูเมะจังเอง、เหนื่อยเท่ากับลุกะซัง……？」

「เอ๋っ！？ สะเทือนใจเลยซุ！นั่นมันการฆ่าตัวตายช้า ๆ เลยเน๊ะซุ！？」

ดูเหมือนเป็นคำพูดโหดร้ายที่จะพูดออกไปในตอนที่เจ้าตัวนั้นไม่อยู่

「อืมー จำไม่ได้แล้วเน๊ะซุ แต่แน่ใจว่ารุ่นพี่คอนนี่เอาหัวโขกจนหลับไปล่ะซุ」

「หัวโขก……？」

「ใช่เลยซุ การโขกหัวของรุ่นพี่คอนนี่เจ๊บสุด ๆ เลยーซุ？เพราะแอ่นตัวท่อนบนไปไกลมากเพื่อสร้างแรงส่งล่ะซุ」

โทอาไม่อาจพูดออกมาได้ว่า、ไม่อยากรู้เรื่องหัวโขกมากกว่านี้

มิยูเมะ、ดูเหมือนจะเพลิดเพลินไปกับการสนทนาจนกระทั่งถึงครึ่งทาง แต่ดูเหมือนว่าสีหน้าของเธอจะค่อย ๆ เริ่มหม่นหมองลง

「จริง ๆ แล้ว……สงสัยจังว่าทำไมเธอถึงเกลียดกันซุ ฉัน」

ความสัมพันธ์ของเธอกับคอนนี่ก็ดูรักกันดี

ใช่ นั่นคือสิ่งที่มิยูเมะจำได้

มิยูเมะเป็นคนที่มีบุคลิกไม่หวั่นไหว、กับ คอนนี่ที่มีบุคลิกตรงไปตรงมา ทำให้พวกเธอเข้ากันได้ดี

จากภายนอกพวกเธอคงดูเหมือนเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องเพื่อนสนิท

「ฉัน、ทำอะไรผิดไปสิน๊า……」

เมื่อสังเกตเห็นว่าไหล่ของมิยูเมะห่อเหี่ยวลง、โทอาจึงรีบพูด

「มะっ、ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอกค่ะ！ ตะ、ต้องมีสาเหตุอะไรสักอย่างสิ！」

「สาเหตุเหรอซุ……？」

「อืม！ บะ แบบ、มีสาเหตุที่บีบบังคับ……」

โทอาลังเลอยู่นาน、แต่ก็ตัดสินใจว่าจะไม่เปิดเผยข้อมูลที่โดนคอนนี่เรียกให้ไปพบตอนกลางดึก

นั่น、เป็นสิ่งนี้มีความสำคัญในการปรับการกระทำของเธอให้สอดคล้องกับของเคย์

ยิ่งไปกว่านั้น、นี่ถือเป็นการเคลื่อนไหวที่เธอตัดสินใจทำ หลังจากการพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว เพราะเธอรู้สึกว่าเธอไม่สามารถปล่อยให้ความไม่แน่นอนใด ๆ เกิดขึ้นอีกต่อไป

และ、อาจกล่าวได้ว่านี่คือการตัดสินใจที่ถูกต้อง

「――ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร、ก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าคอนนี่เนรเทศเธอออกไปอยู่ดี」

ทั้งสองคนมองไปทางเสียง

ลุกะกำลังยืนอยู่คนเดียว、หน้าประตูห้องพยาบาล

บางทีเธออาจจะอยู่ที่นั่นสักพักแล้ว、แต่ไม่มีโอกาสที่จะแทรกเข้ามาระหว่างการพูดคุย

「ลุกะซัง！」

「มิยูเมะ……อย่าไปคิดมากเรื่องคอนนี่เลย ลืมเธอไปซะเถอะ เน๊ะ？」

「เอ๊ะ？」

「ไม่อย่างงั้น、เธอจะต้องทนทุกข์ทรมานต่อไป」

สีหน้าของลุกะดูเหนื่อยล้าอย่างมากขณะพูดตักเตือน

มิยูเมะถอนหายใจ、และเดาออกทันทีว่าคงเป็นเพราะเธอไม่ได้นอนมาทั้งคืน

「ฮ๊า、ไม่ยอมนอนอีกแล้วสิเน๊ะซุ ไม่ดีเลยนะซุ、ลุกะซังต้องนอนได้――」

ก่อนที่จะทันพูดจบ、มิยูเมะก็พบว่าตัวเองถูกลุกะกอดไว้

พฤติกรรมดังกล่าวไม่ตรงกับบุคลิกปกติของเธอเลย、ทำให้มิยูเมะทำได้เพียงเรียกชื่อเธอเท่านั้น

「ลุกะซัง？」

「……ขอโทษนะ、มิยูเมะ ถ้าฉันฉลาดเหมือนประธานฮิโช หรือคาน่อน ……ถ้าฉันแข็งแกร่งเหมือนคอนนี่……ฉัน……」

「กะ、เกิดอะไรขึ้นเหรอคะซุ ลุกะซัง！ ไม่เหมือนปกติเลยซุ！ หรือว่าจะทดลองสมการเวทมนตร์ผิดพลาดจนระเบิดอีกแล้วเหรอซุ？」

มิยูเมะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น、เธอจึงทำได้เพียงลูบหลังลุกะ

เมื่อเห็นฉากแบบนี้、โทอาก็รู้สึกตื้นตันใจอย่างมาก

ลุกะค้างอยู่แบบนั้นชั่วระยะหนึ่ง、จากนั้นจู่ ๆ ก็เหมือนจะกลับคืนสติ และผละออกจากมิยูเมะไป

「……ฉันแค่คิดว่าถ้าฉันน่าเชื่อถือมากกว่านี้、ฉันคงไม่ทำให้มิยูเมะต้องเผชิญกับประสบการณ์อันเจ็บปวดที่ต้องเจอมาน่ะ」

ขณะที่ลุกะพูดไปพร้อมกับหัวเราะ、ดวงตาของเธอดูแดงก่ำเล็กน้อย

「ลุกะซัง……คงจะเหนื่อยมากเลยสินะซุ」

「ก็อาจจะอย่างงั้น」

「ฉัน、ลุกะซังได้ช่วยฉันมาพอแล้วล่ะซุ！」

「…………เป็นอย่างงั้นสินะ」

ลุกะตอบมิยูเมะสั้น ๆ 、พร้อมกับยิ้ม

หลังจากกนั้นเธอก็กลืนยาแก้ปวดที่ผลิดโดยสถาบันซิลเนียสที่อยู่ข้าง ๆ โทอา、แล้วเดินเซไปที่เตียง

「มิยูเมะ、การทดสอบจะเริ่มในตอนเย็น โปรดฆ่าเวลาจนถึงตอนนั้นด้วย」

「เอ๊ะ？ ม๊า、เข้าแล้วล่ะซุ」

บางทีคงจะง่วงมาก、ลุกะโยนตัวเองลงบนเตียงอย่างไม่แคร์

เมื่อเห็นแบบนี้、มิยูเมะก็ทำท่าชวนให้โทอาออกจากห้อง

「ถ้าอย่างงั้น、ราตรีสวัสดิ์นะคะซุ」

มิยูเมะเดินออกจากห้องอย่างช้า ๆ 、หลังพูดจบก็ปิดประตู

เมื่อถูกทิ้งไว้คนเดียว、ลุกะก็ขดตัวและหลับตาลง

「――จงกระทำด้วยเหตุผลเท่านั้น、วัดสิ่งต่าง ๆ ด้วยสติปัญญา พวกเรา、ต้องเป็นสัตว์ที่มีเหตุผล」

คำเหล่านี้、มุ่งเป้าไปที่ใครกันแน่

ดูเหมือนว่าเธอคงต้องใช้เวลาสักพักจึงจะหลับได้

■

ในเวลาเดียวกัน、ณ ห้องพักแห่งหนึ่งในโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม

「นมสตรอว์เบอร์รี่、พร้อม！มันฝรั่งทอด、พร้อม！ เกม、พร้อม！」

ในขณะนี้ ชิเอล หนึ่งในดีมอนเกียร์ที่ไม่มีอะไรทำเลย、ชี้ไปที่สิ่งของที่เธอใช้สำหรับฆ่าเวลาในห้องที่ได้รับมอบมา แล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

สภาพนั่น、ไม่มีศักดิ์ศรีใด ๆ เลยในฐานะดีมอนเกียร์

「วันนี้、ต้องเลื่อนแรงค์ไปอีกหนึ่งขั้นให้ได้เหตุผล」

เกมคือจุดแข็งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชิเอล

เพื่อเป็นการฆ่าเวลา、นี่เป็นเกมที่มิซุฮิที่ตอนนี้กลายเป็นＳแร๊งค์และกระเป๋าเงินเต็มบ้างแล้วซื้อมาให้、สำหรับชิเอล อาจเรียกได้ว่าเป็นการเผชิญหน้าแห่งโชคชะตา

โดยพื้นฐานแล้วเธอเป็นเหมือนอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ที่เดินได้、ทุกเกมที่เล่นนั้นดีพอ ๆ กับการเล่นแบบมืออาชีพ

นับตั้งแต่ที่มาถึงโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม、ชิเอลมีทางเลือกเพียงแค่สองทางเท่านั้น、จัดเตรียมเอกสารกับมิโรคุหรือเล่นเกม

ทีล่ะน้อย、เธอเริ่มกลายเป็นสาวน้อยที่ห้ามติดต่อและเล่นแต่เกมเท่านั้น

「ดูเหมือนว่ามิโรคุกำลังรออะไรบางอย่างอยู่ ถ้าเป็นแบบนั้น、ฉันแค่กลั้นหายใจไม่ไปเกะกะเหตุผล」

หลังจากที่คิดหาเหตุผลเชิงตรรกะในการเล่นเกมแล้ว、ชิเอลก็นั่งลงบนเบาะบีนแบ็ก(*เบาะเสียคนที่ยืดหยุ่นปรับรับสรีระได้)

และขณะที่กำลังจะหยิบคอนโทรลเลอร์ขึ้นมา และเริ่มจับคู่

「มุ」

จู่ๆ วงเวทย์เทเลพอร์ต、ก็ปรากฏขึ้นหน้าจอมอนิเตอร์

ชิเอล、กระพริบตาด้วยความสับสน

「เอ๊ะ、นี่คือ…………เน่อุเอะ？ มีอะไรเหรอคะ？ อะ、กรุณาอย่าดึงฉันไปสิค่ะ ฉันอยากฟังเหตุผลก่อน、เหตุผลจริง ๆ ตอนนี้ฉัน、อยู่ระหว่างแมตช์จัดอันดับแรงค์！ สู่ไดม่อน！ วันนี้จะเป็นไดม่อน！」

ด้วยคำพูดสุดท้าย、ในห้องก็ไม่มีใครเหลืออยู่อีก

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

พอฝั่งพม่าโดนตัดไฟ แถวบ้านนี่เงียบขึ้นเยอะเลยน้อ แต่ร้านค้าร้องกันระงม ลูกค้าคนข้ามไปทำงาน…หายเรียบ ฮา