ท่าทางของทหารยามสะท้อนความเคารพอย่างชัดเจน โซเฟียขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนกล่าวด้วยเสียงเยือกเย็น

“ดิฉันเป็นขุนนางแห่งจักรวรรดิ แม้แต่ขุนนางระดับสูงก็ไม่มีสิทธิ์จะจำกัดการกระทำของดิฉันตามอำเภอใจ และที่สำคัญ ตระกูลโรเซนไม่ใช่ผู้ปกครองโดยชอบธรรมของเวลส์ ขอให้พวกท่านหลีกทางเถอะค่ะ”

ทันทีที่สิ้นเสียง หญิงสาวก็ขยับจะก้าวไปข้างหน้า แต่ยังไม่ทันที่ปลายรองเท้าจะพ้นแนวหินอ่อน หอกยาวในมือของทหารยามก็ขวางไว้ตรงหน้า

ใบหน้าของพวกเขานิ่งเฉยดั่งหิน ไม่มีแววหวั่นไหวใด ๆ แม้ถ้อยคำที่เปล่งออกมาจะยังคงสุภาพ ทว่าในความสุภาพนั้นกลับแฝงไว้ด้วยแรงกดดันอันเด็ดขาด

“คุณหนูโซเฟีย เรื่องนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของท่านเองเช่นกัน… อีกทั้ง จากมุมมองทางกฎหมายแล้ว เวลส์ได้เข้าร่วมกับขุนนางชายแดนในการก่อกบฏไปแล้ว”

“ไร้สาระ! ในเมื่อดิฉันในฐานะทายาทลำดับแรกยังคงอยู่ที่นี่ นั่นย่อมเป็นข้อพิสูจน์ถึงความจงรักภักดีของเวลส์! ดิฉันต้องการเข้าเฝ้าท่านดยุค ท่านย่อมเข้าใจเรื่องนี้ดีที่สุด!”

โซเฟียกล่าวด้วยความไม่พอใจ พร้อมระเบิดพลังเวทมนตร์ออกมาอย่างไม่ลังเล กระแสเวทไหลเวียนทั่วร่างราวกับเปลวไฟในพายุ

แต่ทหารยามทั้งสองกลับไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย พวกเขาก็ปลดปล่อยกลิ่นอายพลังออกมาเช่นกัน เป็นพลังระดับเงินที่แผ่กระจายครอบคลุมทั่วบริเวณ เสียงของพวกเขายังคงมั่นคงหนักแน่น

“ขออภัย คุณหนูโซเฟีย นี่คือคำสั่งของท่านดยุค อย่างไรก็ตาม… พวกเราได้รับคำสั่งให้จำกัดพื้นที่ของท่านไว้เท่านั้น… หากท่านต้องการสิ่งใด เพียงบอกเรา พวกเราจะจัดหามาให้ทุกอย่าง”

“ถ้าดิฉันต้องการออกไปตากแดดข้างนอกบ้างล่ะ? …ก็ไม่ได้งั้นหรือ?”

น้ำเสียงของเธอเย็นเฉียบยิ่งขึ้น

“ขออภัย ท่านสามารถตากแดดได้จากหน้าต่าง ห้องนี้ท่านสก็อตต์เป็นผู้คัดเลือกด้วยตนเอง แสงสว่างดีมาก ถึงอยู่ภายในก็ยังได้รับแสงอาทิตย์อย่างเต็มที่”

ทหารยามตอบพร้อมส่ายศีรษะช้า ๆ

“เช่นนี้ต่างอะไรกับการคุมขัง?! ดิฉันไม่ใช่นักโทษของตระกูลโรเซนเสียหน่อย!”

โซเฟียตะโกนอย่างเดือดดาล แววตาวาววับด้วยโทสะ ทหารยามลังเลเล็กน้อย ก่อนจะโค้งคำนับน้อย ๆ และกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“คุณหนูโซเฟีย โปรดเข้าใจพวกเราด้วย พวกเราทำตามคำสั่งของท่านดยุคเท่านั้น”

ดวงตาของโซเฟียเบิกกว้าง เผชิญหน้ากับสายตาแน่วแน่ของทหารยาม ใจเธอก็เริ่มพลุ่งพล่านอีกครั้ง
ในขณะนั้นเอง เสียงเอะอะบริเวณหน้าประตูก็ดึงดูดความสนใจของผู้ดูแลตระกูลโรเซนที่เดินเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้นกัน? เหตุใดจึงเอะอะเช่นนี้?”

เสียงเข้มแต่สุภาพของชายสูงวัยดังขึ้น พร้อมร่างของสก็อตต์ หัวหน้าพ่อบ้านประจำตระกูลดยุค

เมื่อเห็นเขา โซเฟียก็สูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอดกลั้น

“ท่านสก็อตต์ นี่มันหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดดิฉันจึงถูกจำกัดเสรีภาพ?”

สก็อตต์ยิ้มอย่างนุ่มนวล กล่าวขอโทษอย่างสุภาพ

“ขออภัย คุณหนูโซเฟีย นี่เป็นความห่วงใยจากท่านดยุค ท่านทรงเห็นว่าความปลอดภัยของท่านเป็นสิ่งสำคัญที่สุด… เพียงแต่เมื่อไม่นานมานี้ ขุนนางบางคนที่หลบหนีจากเมเปิลลีฟ กลับไม่ใช่ผู้ภักดีต่อจักรวรรดิ หากแต่เป็นสายลับเสียเอง ท่านดยุคจึงต้องระมัดระวังในภาพรวม”

“ดิฉันไม่ใช่สายลับ!”

โซเฟียกล่าวเสียงกร้าว

“แน่นอน ท่านไม่ใช่สายลับ ท่านดยุคเองก็ยืนยันเช่นนั้นเช่นกัน ท่านคือขุนนางแห่งจักรวรรดิ แต่ช่วงนี้เป็นภาวะสงคราม อัตลักษณ์ของท่านละเอียดอ่อนเกินไป หากท่านดยุคไม่ระวังให้ดี บรรดาขุนนางฝั่งตะวันตกก็อาจฉวยโอกาสซุบซิบนินทา…”

สก็อตต์หยุดชั่วครู่ ก่อนกล่าวต่อด้วยเสียงราบเรียบ

“ท้ายที่สุดแล้ว ท่านดยุคก็ไม่ใช่เจ้าของดินแดนฝั่งตะวันตก เพียงแค่นำกองทัพมาประจำการชั่วคราวเท่านั้น ส่วนเสบียงทั้งหลายก็ต้องพึ่งพาขุนนางท้องถิ่น สนับสนุนอยู่เบื้องหลัง… จึงขอให้ท่านเข้าใจ”

เมื่อกล่าวจบ เขาก็ยิ้มบาง ๆ

“แต่โปรดวางใจ ช่วงเวลานี้จะไม่นานนัก เมื่อการรวบรวมเสบียงของกองทัพสิ้นสุดลง ท่านดยุคก็จะยกเลิกข้อจำกัดทั้งปวง และอาจเชิญท่านขึ้นกล่าวในพิธีสาบานตน ในฐานะผู้บังคับบัญชากิตติมศักดิ์ด้วยซ้ำ”

คำพูดนั้นทำให้โซเฟียเงียบไปครู่หนึ่ง เธอจ้องมองสก็อตต์ผู้สุภาพ แล้วหันไปมองทหารยามผู้เคร่งขรึม ก่อนจะขมวดคิ้วอีกครั้ง

“แล้วดิฉันต้องรออยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน?”

“ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ อย่างเร็วก็เพียงสองสามวันเท่านั้น”

สก็อตต์ตอบอย่างนอบน้อม

“หนึ่งสัปดาห์?… ท่านรู้หรือไม่ว่าในเวลาหนึ่งสัปดาห์ อะไรบ้างอาจเกิดขึ้นที่เมเปิล?! ดิฉันต้องการเข้าเฝ้าท่านดยุค ดิฉันจะพูดกับเขาด้วยตนเอง!”

เธอกล่าวด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน

“ท่านวิตกเกินไปแล้ว ขุนนางชายแดนยังคงมีกำลังแข็งแกร่ง อีกทั้งพลังเวทของทั้งทวีปกำลังฟื้นคืน ทำให้เมเปิลพัฒนาอย่างรวดเร็ว… บางคนอาจทะลวงถึงระดับตำนานแล้วด้วยซ้ำ ดังนั้น สงครามครั้งนี้จำเป็นต้องวางแผนอย่างรอบคอบ”

เขาพูดต่อด้วยเสียงหนักแน่น

“ช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์ จะไม่กระทบต่อสมรภูมิ ท่านดยุคเองคาดการณ์ว่าการปราบกบฏครั้งนี้อาจใช้เวลาถึงสามเดือนหรือครึ่งปีก็เป็นได้”

คำอธิบายนั้นไม่ได้ทำให้โซเฟียคลายกังวล ตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกอ่อนแรง

พลังใจที่รวบรวมไว้พลันอ่อนลง เธอถอนหายใจแผ่วเบา

“…เข้าใจแล้ว จะอดทนอีกสองสามวันก็ได้”

“ข้าจะสั่งให้เหล่าสาวใช้มาดูแลท่าน และจัดหาทุกอย่างให้ครบถ้วน”

สก็อตต์ตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

เมื่อไม่อาจออกจากห้องได้ โซเฟียจึงจำต้องหันกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง

ไม่นานนัก สาวใช้กลุ่มใหม่ก็ถูกส่งมา พวกพร้อมรับคำสั่งอย่างนอบน้อม แต่เมื่อมองดูใบหน้าของสาวใช้เหล่านั้น โซเฟียกลับรู้สึกหมดอารมณ์สิ้นดี

แม้โซเฟียจะยังไร้เดียงสาอยู่บ้าง แต่เธอก็ไม่ถึงกับเขลา นอกเหนือจากหน้าที่ดูแล สาวใช้เหล่านี้ย่อมมีภารกิจในการจับตาดูเธออย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่ว่าเหตุผลของสก็อตต์จะฟังดูสละสลวยเพียงใด ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ในยามนี้ เธอกำลังถูกควบคุมโดยตระกูลโรเซนอย่างแท้จริง

และในความเงียบที่เริ่มครอบคลุม หญิงสาวก็เริ่มรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของตนเอง เธอไม่แน่ใจอีกต่อไปแล้วว่า การมาขอความช่วยเหลือจากดยุคโรเซน… เป็นสิ่งที่ถูกต้องจริงหรือไม่

แต่เมื่อนึกถึงคำมั่นของดยุค ภาพลักษณ์ของตระกูลเก่าแก่ที่ยืนหยัดมาหลายชั่วอายุคน โซเฟียก็ยังอยากเชื่อว่า… ขุนนางผู้ถือเกียรติสูงส่งเช่นนี้ ย่อมไม่คืนคำง่าย ๆ

ด้วยความเชื่อเพียงประการเดียวนี้ แม้ใจจะขุ่นมัว แม้ความไม่พอใจจะคุกรุ่น หญิงสาวก็ยังคงอดทนรออยู่ภายในห้องนั้นต่อไป

…

ตลอดสองสามวันที่ผ่านมา โซเฟียยังคงไม่สามารถก้าวออกจากห้องกว้างอันโดดเดี่ยวนี้ได้แม้แต่เพียงก้าวเดียว

ยิ่งไปกว่านั้น สายตาอันเฉียบคมของเธอก็จับสังเกตได้ทันทีว่า นับแต่เหตุการณ์ที่เธอแสดงความไม่พอใจในวันแรก กำลังคุ้มกันบริเวณหน้าห้องกลับเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แม้แต่ในสวนด้านนอก หน่วยลาดตระเวนก็ขยับขยายจนแทบจะเดินชนกัน

กลัวว่าจะหนีรึไง…

ความคิดเสียดสีผุดขึ้นในใจ พร้อมอารมณ์ขุ่นมัวที่ยังคงค้างคา แต่ไม่ว่าจะโกรธเพียงใด เธอก็ไม่อาจทำอะไรได้เลย

…

เวลาได้ล่วงเลยเข้าสู่วันที่ห้า

ห้าวันแห่งความเงียบงันที่แทบตัดขาดเธอออกจากโลกภายนอกโดยสมบูรณ์

โซเฟียพยายามไถ่ถามข่าวสารจากทหารยามหรือสาวใช้ แต่ทุกคนล้วนทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เธอไม่อาจแน่ใจได้ว่าอีกฝ่ายไม่ยอมพูดเพราะไม่อยากพูด… หรือเพราะไม่รู้อะไรจริง ๆ กันแน่

แม้แต่สก็อตต์ หัวหน้าพ่อบ้านผู้อ่อนโยนที่เคยมาปรากฏตัว ก็เงียบหายไร้วี่แววนับตั้งแต่การพบกันครั้งล่าสุด

สิ่งที่หลงเหลืออยู่ คือความรู้สึกประหนึ่งนักโทษที่ถูกลืม

แน่นอนว่า… การถูกลืมคงเป็นไปไม่ได้ แต่ตรงกันข้าม ตระกูลโรเซนคงให้ความสำคัญกับเธอมากเสียจนไม่อาจปล่อยให้ออกจากสายตาได้แม้แต่น้อย

เพราะในวันที่สี่ กำลังคุ้มกันหน้าห้องก็เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว และยิ่งน่าประหลาด โซเฟียสังเกตได้ว่า ทั้งทหารยามและสาวใช้เริ่มมีท่าทีเคารพเธอมากขึ้นอย่างชัดเจน

จนกระทั่งวันที่หก หญิงสาวก็ได้พบกับแขกคนใหม่… ใบหน้าที่ต่างออกไปจากที่เคยเห็น

หญิงวัยสามสิบถึงสี่สิบในชุดขนมิงค์หรูหรา ก้าวเข้ามาในห้องอย่างองอาจ พร้อมเหล่าสาวใช้กว่าสิบชีวิตที่ช่วยกันแบกชุดราตรีเข้ามาเต็มสองแขน

“ท่านคือคุณหนูโซเฟียใช่ไหมคะ? ช่างงดงามเสียจริง… ไม่แปลกใจเลยที่ท่านดยุคจะโปรดปราน”

หญิงผู้นั้นเอ่ยด้วยท่าทางเป็นกันเอง อ่อนโยนแต่เปี่ยมอำนาจ

“ข้าคือภรรยาของไวส์เคานต์อับราฮัม ท่านดยุคมอบหมายให้ข้ามาเลือกชุดราตรีสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ให้กับท่านค่ะ”

“งานเลี้ยง? ชุดราตรี?”

โซเฟียชะงักไปเล็กน้อย เมื่อสายตาเห็นชุดราตรีหลากสีที่ประคองมา

“ใช่แล้วค่ะ คืนนี้ท่านจะเป็นแขกเอกของงาน ท่านชอบสีอะไรคะ? ฟ้า? แดง? หรือม่วง? ข้าเห็นท่านงามละม้ายเอลฟ์ อาจเหมาะกับสีขาวบริสุทธิ์ก็ได้นะคะ…”

ภรรยาไวส์เคานต์หัวเราะเบา ๆ พลางออกคำสั่งให้สาวใช้เริ่มช่วยกันแต่งองค์

ทว่า… สำหรับโซเฟียแล้ว คำชมเหล่านั้นกลับไร้ค่าโดยสิ้นเชิง มีเพียงคำเดียวเท่านั้นที่สะดุดหูเธออย่างรุนแรง คือคำว่างานเลี้ยง

“ดิฉันเป็นแขกเอกของงานเลี้ยง? งั้นแสดงว่ากองทัพของพวกท่าน เตรียมพร้อมออกเดินทางแล้วใช่หรือไม่?”

เธอถามออกไปด้วยแววตาเปล่งประกายความหวัง

ภรรยาไวส์เคานต์กลับชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเอ่ยด้วยใบหน้าฉงน

“กองทัพเตรียมออกเดินทาง?”

โซเฟียขมวดคิ้ว ท่าทีเริ่มไม่แน่ใจ 

“…มันควรจะเป็นงานสาบานตนไม่ใช่เหรอคะ?”

อีกฝ่ายเพียงส่ายหน้า แล้วรีบยิ้มอย่างประจบ

“ไม่ใช่เลยค่ะ เป็นงานเลี้ยงแนะนำตัวของท่านต่างหาก ท่านดยุคจะประกาศต่อหน้าขุนนางที่มาถึงมอร์นิงสตาร์ในคืนนี้ เพื่อแนะนำตัวท่านอย่างเป็นทางการค่ะ”

เลี้ยงแนะนำตัว… 

เวลานี้เนี่ยนะ?

หัวใจของโซเฟียเริ่มสั่นไหวจากความสับสน แต่คำพูดถัดมาของอีกฝ่ายกลับทำให้ทุกอย่างพังทลายลงในพริบตา

“ข้าขอแสดงความยินดีด้วยจริง ๆ ที่ท่านดยุคเลือกท่านเป็นคู่หมั้นให้ท่านลูคัส! ด้วยการสนับสนุนจากตระกูลโรเซน อนาคตของท่านต้องรุ่งโรจน์แน่นอน… อาจกลายเป็นหนึ่งในผู้ท้าชิงตำแหน่งจักรพรรดินี ที่อายุน้อยที่สุดในจักรวรรดิเลยก็ได้นะคะ!”

“…คู่หมั้น?! เมื่อไหร่กัน?! ดิฉันไม่เคยตกลงอะไรเลยแม้แต่น้อย!!”

โซเฟียผงะอย่างตะลึงงัน

พูดบ้าอะไรกัน?!

ทายาทเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลเวลส์ จะยอมแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลโรเซนได้อย่างไร?!

จักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์แมนเนียไม่เหมือนอาณาจักรไอริส สายเลือดตระกูลคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขุนนางแต่ละตระกูลต่างเคร่งครัดในการรักษาสายตรง แม้แต่ตระกูลย่อยยังหาทางรักษาสายตระกูลเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

สำหรับหญิงสาวที่เป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียว ทางเลือกในการแต่งงานนั้นมีจำกัดยิ่งกว่าผู้ใด

โดยทั่วไป เธอควรจะคัดเลือกบุรุษจากขุนนางชั้นล่าง หรืออย่างน้อยควรเป็นยอดฝีมือระดับสูงจากสามัญชน มาร่วมตระกูลเท่านั้น

“ท่านไม่รู้เลยหรือคะ? เป็นไปไม่ได้! ตอนนี้ทั้งเมืองมอร์นิงสตาร์ต่างก็รู้กันหมดแล้ว ว่าท่านคือว่าที่ภริยาของท่านเคานต์ แห่งเขตซาลส์ในอนาคต!”

เสียงของภรรยาไวส์เคานต์เอ่ยด้วยความตกใจ

เขตซาลส์ คือดินแดนภายใต้การปกครองของลูคัส ฟอน โรเซน บุตรชายคนโตของดยุคโรเซน ชายหนุ่มผู้มีสติปัญญาไม่สมบูรณ์ผู้ใกล้เข้าสู่วัยสามสิบ แต่กลับถูกปลดจากสิทธิ์สืบทอดตำแหน่งดยุคอย่างเงียบงัน

แม้เขาจะยังได้รับมอบดินแดนเล็ก ๆ หนึ่งผืนในฐานะเคานต์ แต่มันเล็กจนเทียบไม่ได้แม้กับเขตปกครองของตระกูลเวลส์ในเซอโรแลน

และเมื่อภาพของลูคัสผุดขึ้นในหัว ชายผู้เป็นที่รู้กันทั่วว่าโง่เง่าและไร้สติ สีหน้าของโซเฟียก็ซีดเผือดลงทันที

ในวินาทีนั้นเอง หญิงสาวก็เข้าใจทุกอย่าง

เหตุใดดยุคโรเซนจึงกักตัวเธอไว้ เหตุใดจึงปิดข่าวทุกทาง เหตุใดจึงสร้างความเคารพและวางแผนจัดงานเลี้ยง

คำตอบเดียวที่ชัดเจนก็คือ ดยุคผู้นั้นตั้งใจจะบีบบังคับให้เธอแต่งงานกับบุตรชายของตระกูลโรเซน

หากเธอ ทายาทสายตรงเพียงคนเดียวของเวลส์ เข้าสู่พิธีสมรสกับลูคัส ฟอน โรเซน นั่นย่อมหมายความว่า ตระกูลโรเซนจะสามารถอ้างสิทธิ์ครอบครองทุกอย่างของเวลส์ได้อย่างถูกต้องตามกฎหมาย

แม้แต่เก้าอี้มาร์ควิส ผู้มีสิทธิเลือกจักรพรรดิแห่งชายแดน ก็จะตกอยู่ในมือพวกเขาอย่างง่ายดาย!

…ส่วนตระกูลเวลส์ อาจไม่หลงเหลือทายาทอีกต่อไป

ต่อให้เธอได้กลายเป็นผู้มีสิทธิเลือกจักรพรรดิหญิงที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ ทว่าเกียรติยศนั้นก็จะเป็นเพียงเปลือกว่าง สิ่งที่ยืมชื่อของเธอมาใช้เพื่อประดับตระกูลโรเซน ไร้อิสระ ไร้อำนาจ ไร้แม้แต่สิทธิ์ในชีวิตของตัวเอง

เมื่อภาพรวมของเรื่องราวค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น ความโกรธเกรี้ยวและความเสียใจที่ถูกหลอกใช้ก็ถาโถมเข้าใส่หัวใจของโซเฟียอย่างไม่อาจห้าม

เธอไม่อยากเชื่อเลยว่า ดยุคโรเซนจะกล้าทำถึงเพียงนี้ กล้าที่จะเมินเฉยต่อเจตจำนงของขุนนางแห่งจักรวรรดิ กล้าที่จะประกาศหมั้นหมายโ ดยปราศจากความยินยอมจากฝ่ายเจ้าสาว!

“ไม่! ดิฉันไม่ได้ตกลงอะไรทั้งนั้น! ดิฉันต้องพบดยุคโรเซน เรื่องนี้ผิดกฎหมาย! หากไม่ได้รับการรับรองจากศาสนา มันก็เป็นโมฆะโดยสิ้นเชิง!”

เสียงของเธอสั่นเครือ แต่เปี่ยมด้วยแรงต้าน

สิ้นคำพูด หญิงสาวก็รีบวิ่งตรงไปยังประตูทันที ทว่า ยังไม่ทันพ้นธรณี หอกของทหารยามก็ขวางไว้ดังเดิม

“ปล่อย! ดิฉันต้องพบดยุคโรเซน! เขาไม่มีสิทธิ์จัดการเรื่องสมรสของดิฉัน!”

เสียงของโซเฟียดังสะท้อนไปทั่วห้องราวกับเปลวเพลิงพิโรธที่ลุกโชน

“มีอะไรกัน? เหตุใดจึงเอะอะถึงเพียงนี้?”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากระเบียงด้านใน

เธอหันขวับไปตามเสียง เห็นร่างของสก็อตต์ หัวหน้าพ่อบ้านผู้มากด้วยประสบการณ์ของตระกูลดยุค ยืนอยู่เคียงข้างชายชราผู้หนึ่งในชุดนักบวช

ใบหน้าอันสงบเมตตา แววตาเปี่ยมความรู้ สงบเสงี่ยมแต่มั่นคง

โซเฟียจำเขาได้ในทันที เขาคือ ซานทิส อาร์คบิชอปแห่งเขตตะวันตก ศูนย์กลางของศาสนจักรแห่งความเป็นนิรันดร์

ดวงตาของเธอสว่างวาบ เธอสลัดหอกของทหารยามแล้วรีบก้าวไปข้างหน้า ก้มศีรษะทำความเคารพ

“โซเฟีย ฟอน เวลส์ ขอแสดงความเคารพท่านอาร์คบิชอปซานทิส”

น้ำเสียงของเธอทั้งนอบน้อมและสั่นเครือ ขณะสูดลมหายใจเข้าลึก เตรียมเอ่ยคำวิงวอนสุดท้ายของตน

ในจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ การแต่งงานทุกกรณีจำเป็นต้องได้รับการประทานพรจากศาสนจักรแห่งความเป็นนิรันดร์จึงจะถือว่าถูกต้องตามกฎหมาย 

ตราบใดที่เธออธิบายทุกอย่างได้ เธอก็ยังมีโอกาสจะเรียกคืนอิสรภาพของตัวเอง!

ไม่ว่าจะอย่างไร เธอจะต้องไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงคืนนี้เด็ดขาด หากตระกูลโรเซนประกาศหมั้นต่อหน้าสาธารณชนโดยไม่มีการคัดค้าน แม้เธอจะปฏิเสธทีหลังก็ไม่มีใครฟังอีกแล้ว

“ท่านอาร์คบิชอปซานทิส ได้โปรดช่วยดิฉันด้วย!”

เสียงของโซเฟียเต็มไปด้วยความหวังและความตื่นตระหนก

ทว่า มือของอาร์คบิชอปกลับยกขึ้นช้า ๆ เพื่อขัดถ้อยคำของเธอ และคำพูดที่เอ่ยออกมาก็ราวกับกระชากเธอให้ดิ่งลึกลงสู่หุบเหวแห่งความสิ้นหวัง

“คุณหนูโซเฟีย ข้ายังไม่ได้แสดงความยินดีที่ท่านได้กลายเป็นสมาชิกของตระกูลโรเซน ขอให้พระบิดาโปรดประทานพรแก่ท่าน…”

ใบหน้าของเขายังดูอ่อนโยนเหมือนเดิม แต่คำพูดนั้นกลับเสียดแทงหัวใจของโซเฟียอย่างไม่มีเยื่อใย

“ไม่… ดิฉันไม่เคย ดิฉันไม่ได้หมั้นหมายกับตระกูลโรเซน!”

เธอกล่าวเสียงกร้าว แววตาเริ่มเต็มไปด้วยความสั่นไหว

“คุณหนูโซเฟีย ท่านช่างล้อเล่นเสียจริง เรื่องนี้ศาสนจักรก็รับทราบและให้การรับรองแล้ว อีกทั้งยังเป็นสิ่งที่ท่านเองก็ยินยอมด้วย… หรือว่าท่านกำลังจะกลับคำ?”

สก็อตต์กล่าวแทรกด้วยน้ำเสียงเย็นชา ขมวดคิ้วมองเธอราวกับคนแปลกหน้า

โซเฟียพลันนิ่งตะลึงงัน ชายชราผู้เคยอ่อนโยนและอ่อนน้อมกลับแปรเปลี่ยนเป็นคนละคนโดยสิ้นเชิง

แม้แต่อาร์คบิชอปซานทิสก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“คุณหนูโซเฟีย การหมั้นหมายที่ได้รับพรจากพระบิดา ต่อให้ยังมิใช่พิธีสมรส ก็ถือเป็นพันธะศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่อาจลบล้างได้ โปรดระวังถ้อยคำ มิฉะนั้นอาจกระตุ้นโทสะขององค์เทพ”

เสียงของเขาแฝงด้วยน้ำเสียงตำหนิที่เยือกเย็น ท่ามกลางแรงกดดันรอบทิศ ทั้งจากอาร์คบิชอปซานทิส สก็อตต์ และสายตาเย็นชาของเหล่าทหารและสาวใช้ที่ยืนรายล้อม

หัวใจของโซเฟียเย็นชืดลงราวกับถูกจุ่มในน้ำแข็ง

หากถึงขั้นนี้แล้วยังไม่เข้าใจว่า ดยุคโรเซนได้วางแผนร่วมมือกับศาสนจักรเพื่อหลอกลวงและบีบบังคับเธอตั้งแต่ต้น เธอก็เป็นเพียงคนเขลาเท่านั้น

แต่สิ่งที่ทำให้เจ็บยิ่งกว่าก็คือ…

ศาสนจักรผู้ควรเป็นหลักแห่งความศักดิ์สิทธิ์และความยุติธรรม กลับยอมลดตัวกลายเป็นเครื่องมือของอำนาจโดยไม่แม้แต่จะปิดบัง

ในใจของหญิงสาว ไม่อาจแยกแยะได้อีกแล้วว่า ความรู้สึกที่ท่วมท้นอยู่นั้นคือความสิ้นหวัง… หรือความแค้น

“นี่หรือนักบวชของจักรวรรดิ… นี่หรอคือศาสนจักรที่ยุติธรรมและศักดิ์สิทธิ์…”

เธอหัวเราะในลำคอเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นยิ่ง

…

…

~~ ~~ ❀ ~~ ~~

วิเวียน: …ขังเธอไว้เหมือนดอกไม้ในแจกัน แล้วเอาไป “ประดับเกียรติ” ให้พวกขุนนางพวกนั้น? ช่างกล้าเสียจริง 😤💢 นังดยุคนั่นมันปีศาจในคราบผู้ดี!

ลิลี่: กรี๊ดดดดด!!! 💢💢 บีบให้หมั้นกับคนสติไม่สมประกอบ ทั้งที่เธอไม่ได้พูดสักคำ!! หนูจะไปกัดข้อเท้าทุกคนในงานเลี้ยงเลย! 😾💥

โนเอล: ☕📚 บทนี้ทำลาย “ศรัทธา” ของโซเฟียอย่างแท้จริงค่ะรุ่นพี่ ไม่ใช่แค่ตระกูลโรเซน… แต่แม้กระทั่งศาสนจักร ก็กลายเป็นเครื่องมือของแผนอำนาจค่ะ

~~ ❀ ~~

ถ้าเจองานแปลของเค้าที่อื่น… 
เชื่อเถอะว่ามันยังไม่โดนเค้าแก้เนื้อหาหรือคำผิด…
ดังนั้น มาอ่านแปลไทยที่ https://www.nekopost.net/novel/12413 ที่เดียวนะคะ ♥

ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ 
Support the project https://book.qidian.com/info/1016509432  

~~ ~~ ❀ ~~ ~~