“เสียงหัวเราะตะกี้ ต้องเป็นภูตแน่ ๆ!”

หลี่มู่กล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ขณะขี่มังกรทองเหลืองโผบินกลางนภา ดวงตาทอแววแน่วแน่จนนัตซึเมะที่บินเคียงข้างยังอดยิ้มขำไม่ได้

ในใจเขา แอบคิดจะเอ่ยแซวอยู่เหมือนกันว่า ‘พี่มู่ครับ แค่เสียงเดียวจะไปมั่นใจขนาดนั้นได้ยังไง…’ แต่ความจริงก็คือ เขาเองก็เริ่มคิดแบบเดียวกันอยู่ลึก ๆ

แม้มองไม่ทันว่าแสงนั้นคืออะไรกันแน่ เพราะมันเคลื่อนไหวเร็วจนแทบจับตาไม่ทัน แต่เมื่อพิจารณาจากจังหวะปรากฏตัว และการประกาศล่วงหน้าจากระบบ ก็แทบไม่ต้องสงสัยอะไรอีกแล้ว

ต้องใช่แน่… 

มันต้องใช่แน่ ๆ

นัตซึเมะตบแผ่นหลังของมังกรแดงตัวน้อยใต้กาย ก่อนเร่งให้มันพุ่งทะยานตามไปทันที

แสงกลมนั้นเร็วราวลมกรด แม้พวกเขาจะเสริมเวทเร่งความเร็วแล้ว ก็ยังไล่ตามได้แค่ห่าง ๆ อย่างยากลำบาก 

ที่สำคัญกว่านั้น พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะใช้เวทควบคุมใด ๆ เลยด้วยซ้ำ

ทางฝั่งเดมาเซีย เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการป้องกันและยั่วยุ เวทที่มีติดตัวก็มีแค่เวทตรวจจับกับเวทส่องแสง ไม่ได้ช่วยเรื่องการไล่ตามเลยแม้แต่น้อย

ส่วนนัตซึเมะกับหลี่มู่นั้นแตกต่างออกไป ทั้งคู่คือสายควบคุมที่แท้จริง มีทักษะบังคับเป้าหมายอยู่ในมือแทบทุกแขนง ถ้าอยู่ในระยะเพียงพอ จะใช้เวทหยุดหรือชะลออีกฝ่ายก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยแม้แต่น้อย

แต่พวกเขาเลือกจะไม่ทำ

ไม่ใช่แค่เรื่องสัญชาตญาณเท่านั้น นัตซึเมะยังได้รับคำเตือนล่วงหน้าจากหัวหน้าสมาคมอย่างชัดถ้อยชัดคำ

‘อย่าใช้สกิลเด็ดขาด เข้าใจไหมครับ?’

‘เข้าใจครับ! เข้าใจเลย! เพื่อความประทับใจแรกพบ!’

ในยามนั้น เขาพยักหน้ารับแทบจะทันที แทบไม่ต้องคิดซ้ำสอง

สิ่งหนึ่งที่ผู้เล่นรู้กันดี คือค่าความประทับใจแรกพบของ NPC สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด หากเผลอทำผิดแม้เพียงเล็กน้อย ก็อาจสูญเสียโอกาสผูกมิตรตลอดกาล

และเรื่องนี้ยังครอบคลุมถึงสัตว์อสูร หากมันมีสติปัญญาสูงพอ ผู้เล่นยังต้องเข้าหาด้วยความนอบน้อม เพื่อให้พวกมันยอมรับความเป็นมิตร ยิ่งฉลาดมากเท่าใด ก็ยิ่งต้องใช้วิธีละมุนละม่อมเท่านั้น 

หากใช้กำลังเข้าใส่ พวกมันบางตัวอาจยอมตายเสียดีกว่าจะยอมให้ถูกควบคุม และคงมีเพียงสัตว์อสูรประเภทสมองกล้ามเท่านั้น ที่ยังพอจะใช้ไม้แข็งได้

และเมื่อทางการประกาศมาหลายวันล่วงหน้า ซ้ำยังย้ำชัดว่าภูตคือตัวตนแสนซุกซน ผู้เล่นทุกคนจึงมั่นใจว่า พวกมันต้องมีระบบค่าความประทับใจอย่างแน่นอน

หากพลาดใช้เวทโจมตีใส่แม้เพียงครั้งเดียว ทุกอย่างอาจพังพินาศ

แน่นอนว่า ถ้าภูตเหล่านี้เป็น NPC ฝ่ายพันธมิตรจริง ระบบเกมก็จะไม่ยอมให้ผู้เล่นโจมตีได้อยู่แล้ว เพียงแค่คิดจะจู่โจม ร่างกายก็จะหยุดนิ่งทันทีโดยอัตโนมัติ

แต่ต่อให้ระบบไม่ห้าม หลี่มู่กับนัตซึเมะก็ไม่มีทางทำอยู่ดี 

เลียให้สุด…!

แล้วหยุดที่ได้ทุกสิ่ง…!!

โชคดีที่กลุ่มแสงกลม ๆ เหล่านั้นแม้จะรวดเร็วปานสายลม แต่ก็แสดงอาการซุกซนอย่างเห็นได้ชัด เวลาบินก็หมุนวนไปมา เล่นล้อทิศทางราวกับกำลังเล่นซ่อนแอบ ไม่เคยเคลื่อนไปเป็นเส้นตรงเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ด้วยเหตุนี้ แม้จะตามไม่ทัน แต่พวกเขาก็ยังสามารถจับร่องรอยได้อย่างต่อเนื่อง

จากการสังเกต กลุ่มแสงกระจายตัวไปหลายทิศทาง แต่ในจำนวนทั้งหมดนั้น มีถึงสองในสามที่มุ่งหน้าไปทางทิศใต้ ส่วนที่เหลือกระจายไปในทิศทางอื่นอย่างอิสระ

นอกจากนี้ ระดับความสูงของการบินก็ค่อย ๆ ลดลงตามลำดับ บางดวงหลุดออกจากกลุ่ม มุดเข้าสู่แนวป่าด้านล่าง แล้วหายวับไปจากสายตา

“ไปทางทิศใต้! ทางนั้นหนาแน่นสุด!”

หลี่มู่ตะโกนสั่งด้วยเสียงแน่วแน่

นัตซึเมะพยักหน้ารับ ก่อนจะตบแผ่นหลังของมังกรแดงเบา ๆ เพื่อเร่งเปลี่ยนทิศทาง

แต่ในขณะนั้นเอง เสียงหัวเราะใสดั่งกระดิ่งเงินก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เสียงนั้นใสกระจ่าง ฟังคล้ายเสียงของเด็กหญิงวัยสิบเอ็ดหรือสิบสองปี มีความซุกซนแฝงอยู่ในจังหวะหัวเราะราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ

หลี่มู่กับเดมาเซียไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ แต่นัตซึเมะ กลับรู้สึกบางอย่างแล่นวาบขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว

เสียงนี้คุ้นมาก…

เหมือนกับเสียงที่เขาเคยได้ยินเมื่อวันนั้น… วันที่กลุ่มแสงนับพันลอยอยู่ตามยอดไม้โลก

นัตซึเมะก็เงยหน้ามองตามต้นเสียงไปโดยไม่รู้ตัว

จุดที่เขามองเห็นนั้น ไม่ใช่ทิศใต้ที่กลุ่มแสงมุ่งหน้าไปมากที่สุด ตรงกันข้าม มันคือทิศที่แทบไม่มีใครสนใจด้วยซ้ำ

แต่ที่นั่น… เขากลับเห็นกลุ่มแสงสีฟ้าอ่อนดวงหนึ่ง กำลังลอยหมุนวนกลางอากาศ โยกไหวไปมาอย่างไร้ทิศทาง ราวกับกำลังรอคอยบางสิ่งบางอย่าง

กลุ่มแสงนั่น…!

หัวใจของนัตซึเมะสั่นไหวเล็กน้อย เขาจำมันได้ในทันที ดวงแสงสีฟ้าอ่อนที่ครั้งหนึ่งเคยถูกเลเรียกลืนเข้าไป

และในวันนั้น เขาเองคือคนที่ช่วยชำระสิ่งแปลกปลอมให้มัน ด้วยเวทมนตร์ทั้งหมดที่มีอยู่

เจ้านี่มันเคยสูบเราซะแห้ง!!

นัตซึเมะ: …

หรือว่ามันกำลังรอเรา?

ความคิดแปลกประหลาดแทรกขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะถูกความคาดหวังบางอย่างหล่อหลอมอย่างช้า ๆ

กลุ่มแสงสีฟ้าอ่อนหมุนวนกลางอากาศอยู่ครู่หนึ่ง แล้วส่งเสียงหัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะโฉบหายไปในอากาศ นัตซึเมะลังเลเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น 

“พี่มู่ เดมา! ผมจะไปอีกทาง!”

เขาทิ้งคำพูดไว้ แล้วหันหลังให้ทั้งสองคน บังคับมังกรแดงพุ่งทะยานตามกลุ่มแสงสีฟ้าอ่อนในทันที

“หืม? ไม่ไปด้วยกันเหรอ? นั่นอะไรน่ะ? ทำไมถึงจะไปทางนั้นล่ะ? เฮ้! ทางนั้นมันมีแสงอยู่ไม่กี่ดวงเองนะเฮ้ย!”

เดมาเซียหันกลับมาตะโกนด้วยความงุนงง ขณะมองดูเส้นทางของเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ

หลี่มู่เองก็ดูจะตกใจไม่แพ้กัน เขาจับจ้องทิศทางที่นัตซึเมะมุ่งไปอย่างตั้งใจ ดวงตาสว่างวาบในวินาทีนั้น

“เข้าใจล่ะ… เล็งเป้าหมายที่บินช้าหน่อย แล้วไล่ตามให้ทันใช่มั้ย…”

เขาหันกลับไปยังเส้นทางที่ตนเองกำลังไล่ตามอยู่ แล้วเริ่มกวาดสายตาหากลุ่มแสงที่ดูจะเชื่องช้าที่สุด

ทว่าความสับสนก็เข้าปกคลุมสายตาเขาทันที… เพราะแสงทุกดวงต่างพากันบินเร็วยิ่งขึ้น ราวกับแข่งขันกันหนี

แม้อย่างนั้น หลี่มู่ก็ไม่รีบร้อน เขาตัดสินใจเลียนแบบนัตซึเมะ เลือกเป้าหมายที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วเร่งบินตามไปอย่างมั่นคง

เดมาเซียเองก็ทำตาม แม้พาหนะของเขาจะเทียบไม่ได้กับมังกรของอีกสองคน ต่อให้เริ่มออกตัวก่อน แต่ความเร็วก็ยังตามไม่ทัน สุดท้ายจึงถูกทิ้งห่างออกไปเรื่อย ๆ จนกลายเป็นคนที่ตามท้ายแถวตลอดทาง

เขาทำได้เพียงมองหลังหลี่มู่ แล้วกลืนน้ำลายลงคอเงียบ ๆ

ท้ายที่สุด หลี่มู่กับเดมาเซียยังคงไล่ตามกลุ่มแสงไปทางทิศใต้ ขณะที่นัตซึเมะเลือกเส้นทางตรงข้าม หนึ่งชายหนึ่งมังกรกำลังมุ่งหน้าเข้าสู่ทิศเหนือ ตามหลังก้อนแสงสีฟ้าไปด้วยความเร็วสูง

เสียงสายลมหวีดหวิวลอดผ่านใบหู ผืนป่าเบื้องล่างราวกับภาพเบลอขณะบินผ่าน

นัตซึเมะไม่ลดละสายตา เขาไล่ตามกลุ่มแสงสีฟ้าอ่อนเพียงดวงเดียว โดยไม่สนใจแสงอื่นที่ค่อย ๆ มุดหายเข้าไปในพงไม้ เพราะในใจของเขาเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม ว่ากลุ่มแสงนั้น กำลัง รอ เขาอยู่จริง ๆ

บางทีมันอาจไม่ได้รออย่างแท้จริง อาจจะแค่หยอกเล่น อาจจะแค่ล้อไปตามอารมณ์ แต่ถึงอย่างนั้น อย่างน้อยที่สุด มันก็กำลังโต้ตอบกับเขาอย่างมีเจตนา

เขาแน่ใจว่า กลุ่มแสงนั้นรับรู้การมีตัวตนของเขาอย่างแน่นอน!

นี่ไม่ใช่บทสนทนาด้วยถ้อยคำ หากแต่เป็นการไล่ล่าและการรอคอยที่ต่างฝ่ายต่างเข้าใจกันโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ย และการตระหนักรู้นี้เอง ที่ทำให้หัวใจของนัตซึเมะเริ่มสั่นไหวอย่างประหลาด ทั้งตื่นเต้น ทั้งคาดหวัง

ความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นในใจอย่างเป็นธรรมชาติ

หรือว่า… 

นี่คือผลต่อเนื่องจากวันนั้น? 

มันจำเราได้ …?

ในความทรงจำของเขา เหตุการณ์ที่มีต่อกลุ่มแสงดวงนี้มีเพียงเรื่องนั้นเรื่องเดียว แต่เมื่อโยงสิ่งที่เห็นเข้ากับสิ่งที่รู้สึก หัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม พร้อมกันนั้น เขาก็เร่งความเร็วของมังกรน้อยขึ้นอีกขั้น

เวลาไหลผ่านไปไม่รู้กี่ชั่วโมง กลุ่มแสงเบื้องหน้าค่อย ๆ ลดจำนวนลงเรื่อย ๆ จนท้ายที่สุด เหลือเพียงกลุ่มแสงสีฟ้าอ่อนที่เขาจ้องมองมาตลอด

และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะเริ่มเหนื่อยจากการเคลื่อนไหว มันชะลอความเร็ว แล้วลดระดับลงไปยังแนวป่าทึบด้านล่าง

นัตซึเมะไม่รอช้า รีบบินตามลงไปทันที

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองไล่ตามมานานเท่าใดแล้ว อย่างน้อยก็คงไม่ต่ำกว่าครึ่งวันเป็นแน่

แต่ถ้าหากฝ่ายนั้นเป็นภูตจริง และยังมีความสนใจในตัวเขาอยู่บ้าง…

ต้องจีบให้ได้!!

แค่จินตนาการว่าภูตสาวตัวน้อยที่น่ารัก ขี้เล่น ซุกซน และอาจกลายเป็นคู่หูของผู้เล่นได้ ก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ

ความน่าดึงดูดนั้น มันเหนือกว่าสัตว์อสูรระดับสูงเสียอีก!

นัตซึเมะพลันเกิดแรงฮึดขึ้นมาอีกครั้ง

แม้มังกรแดงใต้กายจะยังเป็นเพียงลูกมังกร แต่ความเร็วกลับไม่ด้อยเลยแม้แต่น้อย ยิ่งเมื่อเขาร่ายเวทเร่งความเร็วอย่างต่อเนื่องตลอดทาง ก็ยิ่งทำให้ระยะทางที่บินผ่านยาวไกลขึ้นทุกขณะ 

ภายในเวลาเพียงครึ่งวัน เขาก็เดินทางมาไกลกว่าสี่ร้อยกิโลเมตร จนเข้าสู่พื้นที่กลางป่าที่เหล่าอสูรระดับกลางเริ่มปรากฏตัว

ป่าเอลฟ์ในฤดูร้อนเขียวขจีแน่นหนายิ่งกว่าฤดูกาลใด ทันทีที่เข้าสู่เขตแนวไม้สูง แสงแดดที่เคยสว่างจ้าก็ลดลงฉับพลัน 

แสงสว่างลอดผ่านเพียงบางเบาระหว่างช่องใบไม้ ตกลงมาเป็นลำแสงแผ่วราวเส้นไหมสีทอง พร่างพรายเหนือพื้นดินที่ปกคลุมด้วยหมอกจาง

อากาศอบอุ่นอวลด้วยกลิ่นไอดินสดชื่น บรรยากาศราวกับหลุดเข้าไปในโลกนิทาน เสียงนกร้องแว่วอยู่เป็นระยะ แทรกด้วยเสียงคำรามจากสัตว์อสูรที่ไม่รู้ว่าดังมาจากที่ใด ยิ่งทำให้ที่นี่ดูเหมือนแดนต้องมนตร์มากยิ่งขึ้น

นัตซึเมะหลงใหลในความงามของป่าเอลฟ์อยู่แล้ว เมื่อมาถึงจุดที่กลุ่มแสงร่อนลง เขาก็รีบใช้ทักษะของดรูอิดเพื่อตามหาร่องรอยที่ยังอวลอยู่ในอากาศอย่างเงียบงัน

และแล้ว เขาก็ได้พบกับสิ่งที่เฝ้ารอคอยมาโดยตลอด

เบื้องหน้าของเขา ปรากฏร่างของเด็กสาวร่างเล็กผู้เปล่งประกายเรืองรองไปทั้งตัว ส่วนสูงของเธอคงไม่ถึงสามสิบเซนติเมตร สวมชุดกระโปรงลายดอกไม้แสนสดใส ผิวขาวนวลเนียนแฝงความโปร่งบางราวกับเป็นตัวตนที่ไม่อิงอยู่ในโลกสามัญ

บนแผ่นหลังของเธอ มีปีกผีเสื้อคู่หนึ่งแผ่กาง งดงามราวกับกลีบแสงแห่งรัตติกาล

ใบหน้าของเธองดงามไร้ที่ติ แม้เทียบกับเอลฟ์ที่ขึ้นชื่อว่างดงามที่สุดในเกม ก็ยังมิอาจเทียบเคียง 

นัตซึเมะลองประเมินผ่านระบบตกแต่งใบหน้าของผู้เล่นในใจ และมั่นใจว่าเธอควรได้คะแนนไม่ต่ำกว่าเก้าสิบแน่นอน

ที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น เธอเป็นแบบที่เขาชอบที่สุด ดวงตากลมโตวาววับ จมูกเล็กได้รูป แก้มกลม ชวนให้ยื่นมือไปบีบ…

ความน่ารักนั้น ไม่ใช่แค่ระดับเอลฟ์โลลิหรือโชตะอีกต่อไป!

นัตซึเมะถึงกับกลั้นหายใจไปชั่วขณะ จากนั้นก็รีบกดแคปหน้าจอในทันที!

แน่นอนว่า เขาไม่ลืมร่ายเวท ตรวจสอบ ควบคู่ไปด้วย แม้โดยทั่วไป NPC เผ่าเอลฟ์จะไม่ชอบให้ถูกตรวจสอบนัก แต่สำหรับภูตน้อยผู้เพิ่งถือกำเนิดขึ้นมาไม่นาน เขาคาดเดาว่าเธอคงยังไม่มีอคติเช่นนั้น

และก็เป็นจริงตามนั้น

มันไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบกลับจากอีกฝ่ายเลย

เวทตรวจสอบทำงานได้ราบรื่น ข้อมูลของเธอแสดงขึ้นบนหน้าจอของนัตซึเมะอย่างชัดเจน

‘ภูตธาตุ’?

ไม่ใช่พวกภูตดอกไม้ด้วยแฮะ…

ส่วนระดับพลังกลับเกินความคาดหมายเล็กน้อย เธออยู่ที่ระดับเงิน ซึ่งจากกลิ่นอายแล้ว เขาคิดว่าเธอยังอ่อนแอกว่า NPC ระดับเดียวกันที่เขาเคยเจอมาตลอด

แต่เมื่อนึกถึงความเร็วเหลือเชื่อก่อนหน้านี้ เขาก็เริ่มเข้าใจ

เน้นความเร็วสินะ?

และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายศรัทธาในเทพธิดา เขาก็ยิ่งมั่นใจ เพราะมีเพียง NPC เท่านั้นที่สามารถเป็นสาวกของเทพธิดาได้!

รายละเอียดอื่น ๆ ถูกปกปิดไว้เกือบทั้งหมด มีเพียงเครื่องหมายคำถามขึ้นอยู่เต็มหน้าจอ แต่นัตซึเมะก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะธรรมชาติของเวทตรวจสอบเองก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว

ถึงกระนั้น… เพียงดูชื่อ และนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอเคยดูดพลังเวทของเขาจนหมด เขาก็พอจะคาดคะเนได้ไม่ยาก ว่าเธอต้องมีความเกี่ยวข้องกับเวทมนตร์ในระดับสูงอย่างแน่นอน 

ด้วยเหตุนี้ นัตซึเมะจึงเริ่มวางโครงสร้างความเข้าใจเบื้องต้นเกี่ยวกับภูตธาตุขึ้นมา

ระหว่างที่เขายังจ้องมองเธออยู่นั้น เด็กสาวตัวน้อยกลับไม่ได้สังเกตการมาของเขาเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอกำลังยืนอยู่ข้างพุ่มไม้ต้นหนึ่ง

พุ่มไม้ที่สูงราวกับความสูงของผู้ใหญ่ แตกกิ่งออกดอกออกผลเป็นลูกนัทสีเทาเปลือกแข็ง

นัตซึเมะจำได้ทันที มันคือพืชเวทหายากชนิดหนึ่งในป่าเอลฟ์ ผลของมันอุดมไปด้วยพลังเวท สามารถดูดซับโดยตรงโดยไม่ต้องผ่านกระบวนการใด เป็นยาเติมมานาชั้นยอดที่ปลอดภัยไร้ผลข้างเคียง และเป็นที่ต้องการของนักเวทเกือบทุกสาย

แน่นอนว่า ราคาซื้อขายในนครผู้ถูกเลือกก็สูงไม่แพ้กัน

และเป้าหมายของภูตธาตุตัวน้อย… ก็คือถั่วเปลือกแข็งเหล่านี้

เธอกำลังพยายามดึงลูกนัทออกจากกิ่งด้วยแรงทั้งหมดที่มี เสียงฮึดฮัดเบา ๆ พร้อมท่าทางตั้งอกตั้งใจดึงไปมา…

…น่ารักเกินไปแล้ว!

นัตซึเมะเผลอยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้

นี่ระดับเงินจริงเหรอเนี่ย…?

แค่ลูกนัทลูกเดียว ยังดึงไม่หลุดเลย…

โมเอะแก๊ป! ระดับนี้นี่มันเกินต้าน!

น่ารักเกินไปแล้ว!!

ท่าทางออกแรงฮึดฮัด แก้มที่พองนิด ๆ ตอนดึงสุดแรง สีหน้าเคร่งขรึมที่แอบดื้อนั้น… ทำให้หัวใจชายหนุ่มหลอมละลายในเสี้ยววินาที

จะเด็ดเกินไปแล้ว

ออกแบบ NPC ตัวเล็กน่ารักขนาดนี้ได้ยังไงกัน!?

ไม่ไหวแล้ว… 

แค่เห็นเธอดึงผลไม้อยู่แบบนี้ เขาก็รู้สึกเหมือนจะติดอยู่ตรงนี้ไปตลอดกาล หัวใจของนัตซึเมะ คล้ายเด็กสาววัยแรกรุ่นที่เพิ่งพบรักแรกเข้าไปทุกที

เขาไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปช่วย

เอาล่ะ เพื่อแต้มสนิท!

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินพ้นพงไม้ไป เจ้าตัวเล็กก็สามารถเด็ดลูกนัทออกจากกิ่งได้สำเร็จพอดี

เมื่อเห็นร่างของเขาปรากฏขึ้น ภูตธาตุก็ชะงักเล็กน้อย แววตาแฝงความระแวดระวังทันที

เธอกอดลูกนัทที่ใหญ่เกือบเท่าศีรษะตัวเองไว้แน่นราวกับมันคือสมบัติล้ำค่า แล้วเงยหน้าขึ้นจ้องนัตซึเมะอย่างไม่ไว้ใจ

นัตซึเมะรีบยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ

“ไม่ต้องกลัว ผมไม่แย่ง ไม่แตะต้องเธอแน่นอน”

เขารู้ดีว่า ถ้าเผลอทำอะไรให้ตกใจขึ้นมาล่ะก็ เส้นทางการจีบนี้อาจพังครืนตั้งแต่ยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ

แต่ดูเหมือนเขาจะคิดมากไปเอง เพราะหลังจากมองเขาแวบหนึ่ง ภูตธาตุก็หันกลับไปสนใจลูกนัทในอ้อมแขนเสียอย่างนั้น

เธอนั่งลงข้างพุ่มไม้ ค่อย ๆ พลิกลูกนัทดูซ้ายขวา จากนั้นก็เริ่มออกแรงแงะเปลือกอย่างมุ่งมั่น

นัตซึเมะอดอมยิ้มไม่ได้

มุ่งมั่นในทางกินสินะ…

แต่น่าเสียดาย พืชชนิดนี้มีพลังเวทมนตร์มหาศาล แม้แต่ผู้เล่นระดับเงินยังต้องออกแรงมากโขกว่าจะเปิดได้ แล้วนับประสาอะไรกับเจ้าตัวเล็กแค่นี้…

ใบหน้าของเธอเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อด้วยความพยายาม คิ้วขมวด ปากเล็ก ๆ เม้มแน่น แก้มพองออกเล็กน้อยราวกับกระต่ายน้อยกำลังฮึดสุดกำลัง

โคตรน่ารัก…

เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกจากปากของนัตซึเมะโดยไม่รู้ตัว เขารีบไอเบา ๆ เพื่อเรียกสติ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุด

“เอ่อ… ต้องการความช่วยเหลือไหม? ลูกนัทนี่เปิดยากจริง ๆ นะ… เอ่อ ผมมีอะไรที่ไว้เปิดมันพอดี ให้ผมช่วยไหม?”

“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ขโมยของเธอหรอก สัญญาเลย”

เจ้าตัวเล็กนิ่งไปชั่วครู่ ขมวดคิ้วอีกครั้งอย่างชั่งใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาสลับกับลูกนัทในมือ แล้วจู่ ๆ ก็ชี้ไปยังผลอีกลูกหนึ่งบนพุ่มไม้ข้าง ๆ แทน

นัตซึเมะ: …

เขากลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว

เข้าใจล่ะ… 

หมายถึง ‘หยั่มมายุ่งน่าา ไปเปิดนู่นไป๊’ สินะ…

เขาส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม และทำตามคำขอโดยดี 

ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง ก่อนจะเด็ดลูกนัทลูกหนึ่งจากกิ่งไม้

ตลอดเวลานั้น เขาก็แอบเหลือบมองเธอเป็นระยะ และเมื่อเห็นว่าเธอไม่หลบหนีหรือแสดงท่าทีหวาดระแวงอีก หัวใจของเขาก็พองโตขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

…เหมือนฝันเลยจริง ๆ

เขาไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนี้มานานแล้ว นับตั้งแต่ได้คบกับแฟนคนแรก

ชายหนุ่มใช้ทักษะเฉพาะทางลงบนลูกนัท เปลือกแข็งพลันแยกออกอย่างง่ายดาย เผยให้เห็นเนื้อในสีขาวนวลที่ซ่อนอยู่ ต่อหน้าต่อตาภูตธาตุที่เบิกตากลมโต

นัตซึเมะยื่นมันให้เธออย่างใจดี พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนเปี่ยมความจริงใจ

“ให้เธอนะ”

เจ้าตัวเล็กลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคว้าผลไม้ไปจากมือเขาอย่างว่องไว แล้วกอดไว้แน่นในอ้อมแขนเล็ก ๆ ของเธอ

…น่ารัก!

ในหัวของนัตซึเมะ มีเพียงคำนี้ดังก้องไม่หยุด

น่ารัก!

น่ารัก!!

น่ารัก!!!

เขากำลังจะรอดูว่าเธอจะกินมันอย่างไร จะอุ้มถือเหมือนกระรอกน้อยไหม จะเคี้ยวพองแก้มขนาดไหน…

แต่ภาพตรงหน้ากลับต่างไปจากจินตนาการของชายหนุ่ม…

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างแผ่วเบา จากนั้นยกเนื้อลูกนัทขึ้น แล้วยื่นปลายลิ้นออกมา…

ก่อนจะเริ่มเลีย…

เลีย…

เลีย…

เลีย…

นัตซึเมะ: …

…

…

~~ ~~ ❀ ~~ ~~

วิเวียน: 😖💘 อิย๊าาาาา!! นางเอกมาแล้ว! นางเอก!!! ภูตน้อยสายเลีย (?) ✨🧚‍♀️✨ ความโมเอะระดับสวรรค์ปะทะมนุษย์โลก!! เลีย ๆ ๆ จนหัวใจนัตซึเมะจะแตกกระจายอยู่แล้วค่ะะะะะ!!! หัวใจพี่วิเวียนก็ด้วย!!! 😭💙

โนเอล: ประโยค “ให้เธอนะ” และการยื่นลูกนัทอย่างอ่อนโยน เป็นภาพแทนแห่งความอบอุ่นที่สะท้อนบุคลิกของนัตซึเมะได้อย่างน่ารักมากค่ะรุ่นพี่ 🥹📝 ส่วนจังหวะ “เลีย…เลีย…เลีย…” นั้น… ก็ถือว่า… ไร้เดียงสาแต่เกินต้านจริง ๆ ค่ะ แงงง~ 💮💦

ลิลี่: แง้ววววววววววว 😭😭😭 หนูอยากจับตัวเธอมาเลี้ยง! จะป้อนถั่ว ป้อนขนม ป้อนทุกอย่างเลย! เอามาเล่นแต่งตัวให้ใส่หูกระต่ายด้วยได้ม้ายยย~! 😽🎀✨

มันเดย์: สรุปตอนนี้: คุณผู้ชายโดนภูตจิ๋วเลียมโนไปถึงแต่งงาน 🧠💥 …แต่ฉันยอมรับอย่างหนึ่ง เธอน่ารักเกินเบอร์

ถั่ว: เค้าคงคิดมากกับฉากเลียไปเองสินะ (?)

โนเอล: ขอเสริมด้วยน้ำเสียงสุภาพค่ะ 💜 ลักษณะของ “ความไร้เดียงสา” ในวรรณกรรมแฟนตาซีหลายเรื่อง มักจงใจ เปิดช่อง ให้เกิดการอ่านซ้อนเชิงอีโรติกได้ค่ะ ☕📝✨

ลิลี่: …หนูก็คิด!!!! 😹😽

~~ ❀ ~~

ถ้าเจองานแปลของเค้าที่อื่น… 
สัญญานะว่าจะมาอ่านแปลไทยที่ https://www.nekopost.net/novel/12413 ♥

ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ 
Support the project https://book.qidian.com/info/1016509432  

~~ ~~ ❀ ~~ ~~