บรรยากาศแห่งความรื่นเริงยังคงอบอวลอยู่ทั่วบริเวณพิธีแต่งงาน เสียงหัวเราะและบทเพลงแว่วไกล ปะปนกับกลิ่นหอมของดอกไม้และอาหารที่ลอยตลบอยู่ในอากาศ ราวกับงานเลี้ยงกลางสวนสวรรค์ที่ถูกหล่อหลอมขึ้นจากความสุขแท้จริง…

ทว่างานเลี้ยงย่อมมีวันสิ้นสุด และพิธีแต่งงานที่เต็มไปด้วยสีสันเฉลิมฉลองในบรรยากาศเทศกาลก็ค่อย ๆ เดินทางมาถึงช่วงท้ายในที่สุด

ในระหว่างช่วงเวลานั้น หลิงซวนกับอาจารย์เหมาโม่ต่างก็แอบฉวยโอกาสเข้าร่วมวงกินดื่มกับเหล่าผู้ร่วมงานอย่างแนบเนียน แอบตักอาหาร ลิ้มเครื่องดื่ม และหัวเราะเคล้าเสียงเพลงอย่างเต็มคราบ…

พวกเขาใช้เวลาอย่างอิ่มเอมอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะยอมตัดใจออกเดินทางต่อไปในโลกของเกมอย่างไม่เต็มใจนัก

เด็กสาวเดินตามหลังชายหนุ่มที่เป็นทั้งนักวาดการ์ตูนและไกด์นำทางของเธอ ดวงตาทั้งคู่จับจ้องแผ่นหลังของอีกฝ่ายด้วยแววกรุ่นเคือง แก้มตุ่ยเล็กน้อยอย่างคนเพิ่งรู้ตัวว่าถูกหลอก สีหน้าเต็มไปด้วยเส้นดำจินตนาการที่ขีดขวางพาดทั่วหน้าผาก ขณะที่เหมาโม่ก็หัวเราะร่าอย่างสะใจจนเห็นฟันครบแทบทุกซี่

“สรุปว่า…”

เธอเอ่ยเสียงลอดไรฟัน

“อาจารย์รู้อยู่แล้วใช่ไหมคะ… ว่าพวกที่ไม่มีไอดีพวกนั้นน่ะ เป็น NPC ตั้งแต่แรก?”

“ฮ่า ๆ ๆ เสี่ยวเฉา เธอไม่คิดว่าพวกนั้นเป็นผู้เล่นที่ตั้งใจซ่อนไอดีจริง ๆ ใช่มั้ย?”

เหมาโม่หันมายิ้มตอบด้วยน้ำเสียงขำขัน จนคนฟังถึงกับถอนหายใจอย่างแรง

บ้าจริง…

ทั้งท่าทาง สีหน้า จังหวะพูด หรือการขยับตัว ไม่มีอะไรสักอย่างที่ดูติดขัดสักนิด คำพูดก็ลื่นไหลไม่มีชะงัก แถมยังรู้จักคำอย่าง ‘ผู้เล่น’ กับ ‘โลกจริง’ อีก…

ใครมันจะไปเดาออกว่านั่นเป็น NPC กันล่ะคะ?!

หลิงซวนบ่นพึมพำอยู่ในใจอย่างหงุดหงิด แต่ลึกลงไป… ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นกลับไม่ได้มีเพียงแค่ความอับอายหรือขุ่นเคือง หากยังปะปนด้วยความประหลาดใจและความทึ่งอย่างแท้จริง

“แล้วทำไมอาจารย์ไม่บอกให้เร็วกว่านี้ล่ะคะ ดิฉันเล่นเอาซะอิน คุยกับเขาเหมือนคนจริงตั้งนานแน่ะ…”

น้ำเสียงของเธอแฝงความเคืองนิด ๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความคาใจ

“ฮ่า ๆ ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเธอจะจับได้เมื่อไหร่ต่างหาก!”

เหมาโม่หัวเราะพรืด

“ตอนเห็นเธอคุยกับไนติงเกลซะยืดยาว ฉันก็นึกว่าเธอรู้ตัวแล้วซะอีกนะ”

เด็กสาวเม้มริมฝีปากแน่น กัดฟันกรอดอยู่ในใจอีกครั้ง

ก็พอจะรู้สึกแปลก ๆ อยู่หรอก…

แต่ไอ้สิ่งแรกที่หลุดจากหัวกลับเป็นคำตอบที่ถูกต้องนี่สิ…

“เกมนี้นี่มัน… เต็มไปด้วยเซอร์ไพรส์จริง ๆ เลยนะคะ…”

เธอถอนหายใจเบา ๆ แล้วพึมพำพลางส่ายหน้า

“แน่นอน! ระบบ NPC ที่สมจริงสุดขั้วนี่แหละ หนึ่งในสามไฮไลต์เด็ดของเกมนี้เลยนะ! หนึ่งเดียวในวงการของแท้แน่นอน!”

“สามไฮไลต์?”

หลิงซวนทวนคำ ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“แล้วอีกสองล่ะคะ?”

คราวนี้ เหมาโม่หันมามองเธอด้วยรอยยิ้มที่ดูจะมีอะไรซ่อนอยู่ ก่อนจะเฉลยออกมาอย่างภาคภูมิ

“อย่างหนึ่งน่ะ… เธอก็เพิ่งสัมผัสไปแล้วนี่ไง”

เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วเอ่ยถามกลับบ้าง

“รสชาติของอาหารเมื่อกี้เป็นไงบ้างล่ะ?”

“สุดยอดเลยค่ะ!”

หลิงซวนพยักหน้ารัว ๆ ดวงตาเปล่งประกายอย่างตื่นเต้น แล้วยกนิ้วโป้งขึ้นโดยไม่ต้องคิด แต่ทันใดนั้น ใบหน้าของเธอก็แสดงอาการประหลาดใจ ราวกับเพิ่งนึกบางอย่างออกได้

“ของกิน… หมายถึงเรื่องรสชาติเหรอคะ?”

เธอถามพลางขมวดคิ้วสับสน

“ไม่ใช่แค่รสชาติอย่างเดียวนะ”

เหมาโม่ยักไหล่แล้วเฉลยต่อ

“ยังมีทั้งกลิ่น สัมผัส เสียง… หรือก็คือประสาทสัมผัสไงล่ะ!”

“ประสาทสัมผัส?!”

เด็กสาวทวนอย่างตกตะลึง

“หมายความว่า… ระบบเกมนี้สามารถจำลองความรู้สึกได้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอคะ?!”

“แน่นอน!”

เหมาโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงภาคภูมิ

“ระบบจำลองประสาทสัมผัส เป็นอีกหนึ่งฟีเจอร์หลักของเกมนี้เลยล่ะ สมจริงเสียยิ่งกว่าจริงเลยใช่มั้ย?”

หลิงซวนนิ่งฟังด้วยสีหน้าครุ่นคิด ดูเหมือนว่าเธอกำลังประมวลผลบางอย่างอยู่ในใจ ก่อนจะเอ่ยถามออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ช้าลงเล็กน้อย

“…แล้วไฮไลต์สุดท้ายล่ะคะ?”

แต่ครั้งนี้ เหมาโม่กลับเพียงแค่ยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วตอบปิดท้ายไว้สั้น ๆ

“อันสุดท้ายน่ะเหรอ… ฮี่ ๆ เสี่ยวเฉา ไว้เธอ ‘ออกจากเกม’ ไปก่อน แล้วจะรู้เองแหละ”

หลิงซวน: …

“แต่ถ้าให้พูดกันตรง ๆ นะ…”

เหมาโม่เอ่ยขึ้นพลางทอดสายตามองไปรอบตัว

“สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกประทับใจที่สุดในเกมนี้ ก็ยังเป็นเรื่อง NPC อยู่ดีนั่นแหละ”

เขาหยุดยืนพลางหันกลับไปมองหลิงซวน สีหน้าดูจริงจังขึ้นกะทันหัน

ระหว่างที่พูดนั้น เขาก็กระโจนขึ้นไปยืนบนหินก้อนหนึ่งริมทางอย่างคล่องแคล่ว แล้วชี้ไปยังกลุ่มเอลฟ์ที่กำลังเดินผ่านไปมาในถนนสายหลักของเมือง

พวกเขาไร้ซึ่งแถบชื่อใด ๆ แสดงอยู่เหนือศีรษะ ดูเหมือนชาวเมืองธรรมดา แต่เมื่อสังเกตให้ลึกลงไป กลับสัมผัสได้ถึงความมีชีวิตชีวาและบุคลิกที่ต่างกันออกไปในแต่ละคน

“เสี่ยวเฉา ลองสังเกตให้ดี ๆ สิ… พวกเขาไม่ใช่แค่ตัวละครในเกม แต่ควรจะเรียกว่าชาวเมืองต่างหาก แบบนั้นจะเหมาะสมกว่าเยอะ”

“ถ้าเธอเข้าไปพูดคุยกับพวกเขาอย่างจริงจัง เธอจะรู้สึกได้เลยว่า พวกเขาไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาแค่เพื่อประดับฉาก หรือทำหน้าที่เป็นเครื่องมือของเกม… แต่แต่ละคนล้วนมีเรื่องราวของตัวเอง มีเส้นทางชีวิต มีความทรงจำ มีเป้าหมายที่แตกต่างกัน และที่สำคัญคือ… เส้นทางเหล่านั้นสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา ตามการกระทำของผู้เล่นอย่างเรา”

“เรื่องราวที่มีชีวิต?”

หลิงซวนขมวดคิ้วเล็กน้อย พึมพำออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก

“ใช่แล้ว”

เหมาโม่พยักหน้าอย่างหนักแน่น ก่อนจะชี้ไปยังร้านตีเหล็กแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก ด้านหน้ามีผู้เล่นจำนวนหนึ่งยืนมุงกันอยู่ ท่าทางเหมือนกำลังต่อคิวขอใช้บริการ

“เห็นร้านนั้นไหม? เจ้าของร้านชื่อการ์ลุส เป็นช่างตีเหล็กชาวเอลฟ์ที่มีฝีมือระดับตำนาน ในอดีต เขาเคยมีลูกชายที่เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์เหนือใครในเผ่า แต่สุดท้าย เด็กคนนั้นกลับต้องจบชีวิตลง ระหว่างการหลบหนีจากการล่าของฮาล์ฟออร์ค เมื่อกว่าสี่ร้อยปีก่อน”

เหมาโม่พูดด้วยน้ำเสียงช้าลงเล็กน้อย น้ำเสียงแฝงด้วยอารมณ์ลึก ๆ ที่ยากจะบรรยาย

“ความสูญเสียครั้งนั้น ทำให้เขาจมอยู่ในความเศร้ามาหลายร้อยปี ไม่เคยยิ้ม ไม่เคยหัวเราะ จนกระทั่งผู้ถูกเลือกจากโลกภายนอก ก็คือผู้เล่นอย่างพวกเรานี่แหละ ได้ปรากฏตัวขึ้น ไล่พวกฮาล์ฟออร์คออกไปจากป่าเอลฟ์ และพาผู้คนของเผ่ากลับคืนสู่มาตุภูมิ”

“เมื่อภัยพิบัติคลี่คลาย หัวใจที่เคยปิดตายของการ์ลุสก็ค่อย ๆ เปิดออกอีกครั้ง เขาเริ่มกลับมามีชีวิต กลับมาเป็นช่างตีเหล็กที่มีชีวิตจิตใจ และปรารถนาเพียงหนึ่งเดียวที่ยังค้างอยู่… ก็คือการได้ถ่ายทอดวิชาให้แก่คนรุ่นใหม่”

“แต่ปัญหาก็คือ ในเผ่าเอลฟ์ตอนนี้กลับไม่มีใครสืบทอดได้เลย ไม่มีหนุ่มสาวคนไหนที่เข้าใจศาสตร์แห่งเหล็กเช่นเขาอีกต่อไป”

“จนกระทั่ง…”

เหมาโม่ชี้ไปยังผู้เล่นที่กำลังช่วยงานอยู่ภายในร้านตีเหล็ก

“พวกนั้นคือศิษย์ใหม่ของเขาทั้งหมด หลังจากที่ผู้เล่นบางคนเลือกเดินบนเส้นทางช่างตีเหล็ก และขอเป็นลูกศิษย์ของการ์ลุส เขาก็เริ่มมีรอยยิ้มอีกครั้ง…”

จากนั้น เขาก็หันตัวกลับไปทางอีกฝั่งของถนน แล้วชี้ไปยังวิหารที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางเมือง

หลิงซวนมองตามอย่างอยากรู้ ก่อนจะสะดุดสายตาเข้ากับเอลฟ์ชายคนหนึ่งซึ่งมีใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปสลัก กำลังเดินนำเอลฟ์อีกสองคนเข้าสู่วิหารอย่างสง่างาม

แต่สองคนที่เดินตามหลังกลับดูแปลกตาเล็กน้อย… หูของพวกเขาดูจะกลมมนกว่าปกติ ราวกับไม่ใช่ชาวเอลฟ์โดยกำเนิด

“พวกนั้นคือฮาล์ฟเอลฟ์ จากเขตแดนย่อยโอรอส”

เหมาโม่อธิบาย

“เขตแดนนั้นเป็นพื้นที่หนึ่งในดินแดนซากัส ใหญ่โตและซับซ้อนจนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นโลกอีกใบหนึ่ง มีประวัติศาสตร์ มีอารยธรรม และมีแผนที่เป็นของตัวเอง มันเคยเป็นดินแดนที่ล่มสลาย เต็มไปด้วยความพินาศและโศกนาฏกรรม แต่ท้ายที่สุด ผู้เล่นก็สามารถเข้าไปช่วยเหลือผู้คนที่นั่นให้รอดพ้นจากหายนะ”

“ส่วนฮาล์ฟเอลฟ์สองคนนั้น… พวกเขาเป็น NPC ที่ได้รับอิทธิพลจากศรัทธาของผู้เล่น เลือดผสมที่จึงถูกชำระจนบริสุทธิ์”

“คนที่นำทางพวกเขาอยู่นั่น ชื่อเทย์เลอร์ ร็อคแซนด์”

เขาพยักหน้าไปทางเอลฟ์ชายที่เดินนำอยู่

“เขาคือฮาล์ฟเอลฟ์คนแรกในเขตแดนนั้น ที่สามารถชำระสายเลือดของตนจนกลายเป็นเอลฟ์อย่างแท้จริง และนี่ก็กำลังพาสองคนนั้นไปทำพิธีแน่เลย”

“เทย์เลอร์เคยเป็นนักผจญภัยมาก่อน เป็นคนช่างพูดและมีประสบการณ์มากมาย โดยเฉพาะเรื่องเหล้า… ถ้าเธอสนิทกับเขามากพอ และชวนเขาดื่มสักแก้ว รับรองว่าเขาจะเล่าเรื่องสมัยผจญภัยให้ฟังอย่างแน่นอน”

“เรื่องราวของเขาน่ะ ไม่ใช่แค่สนุก แต่เต็มไปด้วยรายละเอียดทางวัฒนธรรม ประวัติศาสตร์ และมุมมองที่เธอจะไม่มีทางหาได้จากแค่การเดินชมแมพทั่วไป… เธอจะรู้สึกเหมือนได้ฟังมหากาพย์ขนาดย่อมเลยล่ะ”

จากนั้นเขาก็หันมายิ้ม แล้วกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงรื่นเริง

“พูดถึงตรงนี้… จำฉากที่เราเพิ่งวาดในมังงะตอนล่าสุดได้ไหม?”

หลิงซวนเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ

“หมายถึงฉากที่คนรักของพระเอกตัดสินใจเข้าสู่ด้านมืดเพื่อปกป้องเขาน่ะเหรอคะ? จำได้สิ… ก็อาจารย์ดันฆ่าตัวละครทิ้งจนโดนคอมเมนต์ด่ายับเลยไม่ใช่เหรอคะ…”

“ฮ่า ๆ ๆ อินจนตามมาด่านั่นแหละคือเครื่องหมายของความสำเร็จ!”

เหมาโม่หัวเราะเสียงดัง สีหน้าเปี่ยมความภูมิใจแบบไม่รู้สึกรู้สาเลยสักนิด

“แรงบันดาลใจของฉากนั้น มาจากเขตแดนย่อยโอรอสน่ะ”

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแฝงความรู้สึกบางอย่าง

“มันเป็นเนื้อเรื่องพิเศษ ของฮาล์ฟเอลฟ์ที่ชื่อว่าโอรอส… เรื่องราวของเขาน่ะ ทั้งเศร้า ทั้งยิ่งใหญ่เลยล่ะ”

หลิงซวนหันมามองเขา สีหน้าคล้ายจะเข้าใจในความรู้สึกลึก ๆ ที่อีกฝ่ายแสดงออกมา

“ว่าแต่ อาจารย์ไปรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงคะ?”

“ดูมาจากคลิปเกมน่ะ! ฮ่า ๆ ๆ ๆ!”

เหมาโม่หัวเราะสะใจอย่างไม่อายใคร

หลิงซวน: …

จริงสิ…

อาจารย์แบล็คแคท เอาแต่นั่งดูคลิปเกมมาเกือบครึ่งปีนี่นา…

แค่คิดถึงภาพอีกฝ่ายนั่งจ้องหน้าจอพร้อมเสียงอุทาน ก็ทำให้หลิงซวนอดถอนหายใจในใจไม่ได้ เธอน่าจะคาดเดาได้ตั้งแต่แรก ว่าทำไมเขาถึงดูคล่องแคล่วราวกับนักผจญภัยมืออาชีพ ตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้าสู่เกม

มิน่าล่ะ…

เข้าเกมปุ๊บ อาจารย์แกอย่างดีดเลยค่ะ…

ขณะเดียวกัน เหมาโม่ก็เอ่ยต่ออย่างสบายอารมณ์

“ตอนที่เปิดทดสอบช่วงแรก ฉันไม่ได้รับสิทธิ์เข้าร่วมเลยสักที เลยต้องอาศัยคลิปเกมพวกนั้นแทน ฉันดูสะสมไว้ทุกวันจนเรียกได้ว่าช่ำชองเลยล่ะ”

เขาว่าพลางยกมือเกาหลังศีรษะอย่างเขิน ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงครุ่นคิด

“เกมนี้มันสมบัติล้ำค่าชัด ๆ เลยนะ”

“เพราะ NPC ทุกตัวในโลกใบนี้… ต่างมีเรื่องราวของตัวเอง และยิ่งไปกว่านั้น เนื้อเรื่องพวกนี้ก็ไม่ได้เขียนขึ้นมาโดด ๆ แต่กลับเชื่อมโยงกันอย่างแนบแน่น เป็นโครงข่ายประวัติศาสตร์ที่ซับซ้อนแต่งดงาม อย่างกับว่าเป็นโลกที่มีอยู่จริงแหนะ”

“เคยมีผู้เล่นคนหนึ่งทำการทดลอง เขาเดินพูดคุยกับ NPC หลายคนในเมือง บันทึกเรื่องราวของแต่ละคนไว้แยกกัน จนในที่สุดก็พบว่า เรื่องเล่าทั้งหมดนั้นล้วนมีจุดเชื่อมโยงถึงกัน!”

เหมาโม่ว่าพลางยกมือขึ้นประกอบคำพูด ดวงตาเปล่งประกายอย่างมีชีวิตชีวา

“ลองนึกภาพดูสิ มี NPC คนหนึ่งเคยเล่าว่าเขาร่วมรบในสงครามใหญ่ และเอ่ยชื่อของเพื่อนร่วมรบอีกสองคนออกมา หากเธอตามไปหา NPC สองคนนั้นต่อ ก็จะได้ฟังเหตุการณ์เดียวกัน… แต่เล่าผ่านมุมมองของอีกฝ่ายแทน”

“แน่นอนว่า เทคนิคเล่าเรื่องผ่านมุมมองหลายตัวละครมันมีใน RPG หลายเกมอยู่แล้วล่ะ… แต่สิ่งที่ทำให้เกมนี้ต่างออกไปอย่างแท้จริง ก็คือ… NPC ที่นี่ไม่ได้เชื่อมกันแค่ในภารกิจหลักหรือสงครามใหญ่เท่านั้น”

“ถ้าเธอลองขุดลึกลงไปจริง ๆ จะเห็นเลยว่า ชีวิตประจำวันของพวกเขาก็พัวพันกันไปหมด รายละเอียดเล็ก ๆ อย่างชื่อที่เอ่ยถึงในบทสนทนา หรือกิจวัตรธรรมดา ๆ ก็ยังมีเงาของตัวละครอื่นปรากฏอยู่ด้วยกันเสมอ พวกเขาไม่ได้เป็นเพียงตัวละครโดด ๆ แต่ถูกร้อยเรียงเป็นเครือข่ายสัมพันธ์อันซับซ้อน ละเอียดลึกถึงระดับชีวิต”

“เอาง่าย ๆ เลยนะ ถ้าเธอเริ่มต้นจากเอลฟ์คนใดคนหนึ่งในป่าเอลฟ์ แล้วค่อย ๆ ตามรอยความสัมพันธ์ของเขาไปเรื่อย ๆ ไม่เกินสี่ถึงห้าช่วง เธอก็จะไล่จนเจอ NPC เอลฟ์แทบทั้งหมดในพื้นที่ได้เลย”

“สมจริงและลึกซึ้งสุด  ๆ เลยใช่มะ?”

หลิงซวนฟังพลางนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“แค่ฟังก็เหมือนกำลังอยู่ในโลกจริง ๆ เลยนะคะ…”

เหมาโม่หัวเราะในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

“ก็เพราะว่ามันคือโลกจริงไงล่ะ”

“คำว่า ‘โลกแฟนตาซีที่สมจริงที่สุด’ นั่นคือสโลแกนของเกมนี้เลยนะ และจากที่เห็น… พวกเขาทำได้ไม่ใช่แค่ตามเป้า แต่ยังเหนือความคาดหมายของทุกคนอีกต่างหาก!”

“ที่สำคัญคือ NPC ที่นี่ ไม่ได้มีแค่บทสนทนาแบบตายตัว หรือแค่ทำหน้าที่แจกเควสเท่านั้น”

“พวกเขามีชีวิต มีความรู้สึก มีเส้นทางของตัวเอง ผู้เล่นสามารถสนทนา สร้างความสัมพันธ์ และมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของพวกเขาได้จริง ๆ บางคนอาจกลายเป็นเพื่อนสนิทของ NPC ได้ด้วยซ้ำ”

“และแน่นอนว่าการกระทำของผู้เล่นน่ะ ส่งผลย้อนกลับไปยัง NPC ด้วย ทั้งในแง่ความศรัทธา พฤติกรรม ไปจนถึงการเปลี่ยนแปลงทิศทางของเรื่องราวทั้งหมดในเกมนี้เลยด้วยซ้ำ”

เขาพูดถึงตรงนี้แล้วเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลงเล็กน้อย

“มันเหมือนกับที่ฉากเปิดเกมบอกเราไว้ ผู้เล่นทุกคนคือผู้จารึก และผู้เห็นประจักษ์วินาทีแห่งประวัติศาสตร์!”

หลิงซวนนิ่งฟัง ราวกับถูกกลืนเข้าไปในภาพใหญ่ที่อีกฝ่ายวาดขึ้น จนกระทั่งความอยากรู้บางอย่างผุดขึ้นในใจ

“แล้ว… NPC ตกหลุมรักผู้เล่นได้ด้วยไหมคะ?”

คำถามนั้นทำให้เหมาโม่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองหน้าเธอช้า ๆ แววตากึ่งขบขัน กึ่งเข้าใจ

“หืม… เธอกำลังพูดถึงไนติงเกลใช่ไหม?”

เขายกมือเกาปลายคาง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงชวนแหย่

“พูดถึงไนติงเกลแล้วก็… เนื้อเรื่องของเธอนี่สุดจะคลาสสิกเลยนะ ฉากช่วยชีวิตน่ะเป๊ะเลย อารมณ์แบบวีรบุรุษสุดหล่อมาช่วยสาวชาวบ้านเต็ม ๆ …แต่ฉันติดอยู่ตรงเดียวเลย”

“บทมันน้ำเน่านิดหน่อย”

หลิงซวน: …

“แล้วที่อาจารย์ว่า ‘เก็บข้อมูล’ น่ะ…”

หลิงซวนเงยหน้าถาม พลางชำเลืองมองใบหน้าเฉียงของชายหนุ่มอย่างครุ่นคิด

“จริง ๆ แล้วก็เพราะ NPC พวกนี้ใช่ไหมคะ?”

“ปิ๊งป่อง! เป๊ะมากยัยหนู!”

เหมาโม่ดีดนิ้วเป๊าะหนึ่งที สีหน้ากระจ่างไปด้วยรอยยิ้มกว้าง แต่รอยยิ้มนั้นกลับแปรเปลี่ยนไปอย่างเงียบงัน กลายเป็นความเคร่งขรึมบางเบาที่ฉายแววออกจากดวงตาแทน

“พูดกันตามตรงนะ… ยิ่งฉันได้เรียนรู้เบื้องหลังของ NPC ในเกมนี้มากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกพ่ายแพ้อย่างลึกซึ้ง…”

“คะ?”

เด็กสาวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจ

เหมาโม่ถอนหายใจเบา ๆ สายตาครุ่นคิดทอดยาวออกไปไกลกว่าขอบเขตของหน้าจอ

“เสี่ยวเฉา เธอรู้ใช่ไหม… ว่าสิ่งที่ฉันภาคภูมิใจที่สุดเสมอมา คือความสมจริงของโลกในมังงะที่ฉันเขียน ความละเอียดรอบคอบในโครงเรื่อง และการสร้างตัวละครที่มีมิติชัดเจน น่าเชื่อถือทุกตัว”

“ฉันเคยเชื่อมาตลอดว่า ชั้นสร้างเรื่องราวได้สมจริง ชวนให้คนอ่านอินได้แบบสุด ๆ แล้ว…”

“แต่พอได้สัมผัสโลกของเกมนี้ ฉันต้องยอมรับเลยว่า ตัวเองยังเด็กเกินไปจริง ๆ”

“คนที่อยู่เบื้องหลังเกมนี้ คนที่ออกแบบโลกใบนี้… คนที่วางโครงเรื่องของเหล่า NPC… เป็น ‘ของจริง’ ในวงการนี้แน่นอน”

หลิงซวนเงียบไป ราวกับเธอเองก็รับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนในน้ำเสียงของเขา

เธอยิ้มบาง แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ใช้เป็นแรงผลักดันนะคะ เกมแบบนี้น่าจะใช้ทีมวางแผนเยอะมาก และต้องใช้เวลากันเป็นปี ๆ แน่ค่ะ แต่อาจารย์น่ะ… ทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว”

คำพูดนั้นอาจเรียบง่าย แต่กลับอบอุ่นเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิที่พัดผ่านในยามเช้า

เหมาโม่หัวเราะเบา ๆ แล้วส่ายหน้า

“ไม่หรอก… แค่นี้มันก็น่าทึ่งมากแล้ว และเพราะอย่างนี้ ฉันถึงอยากเข้ามาเรียนรู้ในเกม อยากเข้าใจว่าเขาเล่าเรื่องกันอย่างไร อยากเห็นว่าเขาสร้างโลกนี้ขึ้นมาได้ลึกซึ้งแค่ไหน อยากเก็บมันไว้ทั้งหมดด้วยตาของตัวเอง”

“อาจารย์ต้องทำได้แน่นอนค่ะ!”

หลิงซวนกล่าวพลางยกกำปั้นขึ้นเชียร์ ท่าทางเต็มไปด้วยความมั่นใจ

เหมาโม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันนะ”

หลิงซวน: …

นาน ๆ ทีจะเห็นอาจารย์พูดแบบนี้…

ไม่แหย่กลับละกัน

“เอาล่ะ ๆ พูดมาเยอะแล้ว”

เหมาโม่ตบมือแปะอย่างกระตือรือร้น

“ถึงเวลาลงมือจริงจัง! เริ่มเก็บข้อมูลกันเลยดีกว่า! อืม… เริ่มจากเควสมือใหม่ก่อน!”

พูดจบ เขาก็ยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย แล้วหมุนตัววิ่งไปทางจุดรับภารกิจด้วยท่าทีสดใสราวกับเด็กชายในวันหยุดหน้าร้อน

หลิงซวนชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพ่นลมออกทางจมูก แล้วรีบวิ่งตามไปติด ๆ

เริ่มจากเควสมือใหม่…

นี่มันข้ออ้างจะเล่นเกมชัด ๆ…

และในที่สุด ภายใต้การนำของเหมาโม่ หลิงซวนก็ได้เริ่มต้นการเดินทางอย่างเป็นทางการ

การทำภารกิจ คือวิธีการเลื่อนขั้นอย่างมั่นคงที่สุดของผู้เล่นมือใหม่ในแทบทุกเกม

ช่วงแรกอาจเต็มไปด้วยภารกิจใช้แรงงานที่ไม่น่าสนใจนัก เช่น เดินหาผลไม้ป่าเก็บวัตถุดิบเวทมนตร์ ส่งของจากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง… แต่สำหรับหลิงซวน เด็กสาวผู้ที่แทบไม่เคยแตะเกมไหนมาก่อน กลับรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้สนุกกว่าที่คิด

เพราะสำหรับเธอแล้ว… แค่ได้เดินเล่นในป่าที่งดงามราวภาพฝัน ภารกิจพวกนั้นก็ไม่ต่างจากการท่องเที่ยวผ่อนคลาย

บรรยากาศในป่าช่างเงียบสงบ กลิ่นไอของพงไพรแผ่ซ่านอยู่ในอากาศ เสียงนก เสียงใบไม้ เสียงลำธารไหลเอื่อย ล้วนช่วยเติมเต็มโลกเสมือนนี้ให้มีชีวิตอย่างประหลาด

และสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดคือ ระบบของเกมยังปราศจากความเหนื่อยล้าโดยสิ้นเชิง เหลือเพียงความรื่นรมย์ในประสาทสัมผัส เหมือนได้วิ่งเล่นโดยไม่มีวันเหนื่อย

ประสบการณ์แบบนี้ ทำเอาหลิงซวนเริ่มติดใจจริงจัง

ยิ่งไปกว่านั้น การได้เห็นตัวเลขค่าประสบการณ์ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นทีละนิด ได้รู้สึกว่าร่างกายของตัวละครแข็งแกร่งขึ้นทุกครั้งที่เลเวลอัพ มันก็เป็นความรู้สึกใหม่ที่แปลกประหลาดและน่าตื่นเต้นไม่แพ้กัน

ความสุขเล็ก ๆ ยามเลเวลอัพ  มันช่างดีเหลือเกิน

แน่นอนว่า ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะสมบูรณ์แบบ ข้อเสียที่ชัดเจนที่สุดก็คือจำนวนผู้เล่นที่มากเกินไป!

ตอนอยู่ในป่า เธอยังพอทนไหว แต่พอถึงตอนเข้าแถวรับภารกิจเมื่อไร… นั่นคือหายนะของแท้

ถึงแม้จะวุ่นวายและอลหม่านแค่ไหน หลิงซวนก็ไม่ทันสังเกตเลยว่า เวลากลับล่วงผ่านไปเร็วกว่าที่เธอคาดไว้มากนัก

ทั้งเธอและอาจารย์ผู้ย้อนวัย ต่างเล่นเกมกันเพลินจนฟ้ามืดโดยไม่รู้ตัว

ยามแสงสุดท้ายของตะวันลาลับจากขอบฟ้า แสงสีทองบนยอดไม้แปรเปลี่ยนเป็นเงาสีเทาอมฟ้าของยามสนธยา ค่ำคืนคลี่คลุมลงอย่างแผ่วเบา เธอจึงเพิ่งได้สติว่า… เธอตั้งใจจะเล่นแค่หนึ่งถึงสองชั่วโมงเท่านั้น

แต่สุดท้าย กลับกลายเป็นว่าเธอใช้เวลาทั้งวันอยู่ในโลกของ The Kingdom of Elves!

“แย่แล้ว! ต้นฉบับ!!”

เสียงตบต้นขาของหลิงซวนดังป้าบกลางความเงียบสงัด ก่อนเธอจะรีบหันไปหาคุณลุงนักวาดที่ยังดูสบายอารมณ์

“อาจารย์คะ! เราลืมต้นฉบับไปซะงั้น! แบบนี้ไม่ทันแน่!”

คำพูดนั้นมาพร้อมกับสีหน้าเสียใจจนแทบอยากเอาหัวโขกกำแพง

พลาดไปได้ไงเนี่ย!

ตั้งแจ้งเตือนไว้ในแคปซูลแล้วแท้ ๆ…

เครื่องบ้าดันไม่เตือนสักนิด!

แต่ในขณะที่เด็กสาวแทบจะกระทืบเท้าด้วยความร้อนรน เหมาโม่กลับยังคงยิ้มละมุน ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“ไม่ต้องรีบหรอก ยังมีเวลาเหลือเฟือน่า เดี๋ยวกลับไปที่โรงแรมในหมู่บ้านแล้วค่อยทำงานกันก็ได้”

หลิงซวน: …

จะเหลือเวลาอะไรอีกล่ะคะ?! ใกล้ถึงเดดไลน์แล้วนะ! แล้ว… จะมาทำงานในเกมเนี่ยนะ?!

โอ้…

จริงสิ…

เธอเพิ่งนึกออกได้ว่า เกมนี้สามารถเปิดซอฟต์แวร์ภายนอกได้จากภายในเกม แต่ถึงอย่างนั้น… ในสภาพแวดล้อมแฟนตาซีแบบนี้ เธอจะมีสมาธิวาดรูปลงต้นฉบับได้ยังไงกัน?

หรืออาจารย์แค่หาเหตุผลจะเล่นเกมต่อ?!

ในใจของหลิงซวนเต็มไปด้วยข้อครหาที่อยากจะพ่นใส่อีกฝ่ายไม่หยุด แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร เหมาโม่ก็หัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าวขึ้น

“เสี่ยวเฉา ใจเย็น ลองออกจากเกมไปดูเวลาโลกจริงก่อนก็ได้ หรืออย่างน้อยก็เช็กนาฬิกาข้างแคปซูลดูหน่อยสิ”

คำว่า ‘เวลาโลกจริง’ ทำให้เธอขมวดคิ้วอย่างสงสัย

แม้จะลังเลเล็กน้อย แต่ในที่สุด เด็กสาวก็ตัดสินใจทำตามคำแนะนำของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว

พอเปิดระบบเชื่อมต่อภายนอกขึ้นดู เธอก็เห็นนาฬิกาดิจิทัลที่ติดตั้งไว้ในแคปซูลกำลังแสดงเวลา…

“บ่ายสาม?! เครื่องเพี้ยนเหรอคะ?!”

แต่เหมาโม่กลับยิ้มกว้าง ไม่พูดอะไร

หลิงซวน: …

ทำไมถึงยังบ่ายสามอยู่?!

ลางสังหรณ์บางอย่างบีบรัดอยู่กลางอก เธอนิ่งไปครู่เดียว แล้วจึงตัดสินใจออกจากเกมทันที

เมื่อปีนตัวขึ้นจากแคปซูลเสมือนจริง…

“ยังกลางวัน?!”

เสียงตะโกนหลุดจากปากอย่างไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็น

เสียงของอาจารย์แบล็คแคท ดังขึ้นจากอีกฝั่งของห้องอย่างสบาย ๆ

“แน่นอนสิ ก็เพราะว่าในเกมนี้ เวลาเดินเร็วกว่าความเป็นจริงน่ะสิ”

เขาขยับอุปกรณ์ออกศีรษะ ลุกขึ้นนั่งในแคปซูล แล้วอธิบายอย่างใจเย็น

“เกมนี้ใช้เทคโนโลยีเร่งกระบวนการคิด ซึ่งหมายความว่า… ความเร็วในการประมวลผลของสมองเราถูกเร่งขึ้นถึงสี่เท่า”

“พูดง่าย ๆ คือ เวลาในเกมเดินเร็วกว่าโลกจริงถึงสี่เท่า เราก็เลยมีเวลามากขึ้น! แบบนี้เดดไลน์คือไร? ชิล~”

เขาหัวเราะร่า

“แค่มีเกมนี้ พวกเราก็วาดต้นฉบับในเวลาสี่เท่าได้ทุกวัน!”

“เอาล่ะ กลับเข้าเกมกันเถอะ ร่างของเรายังอยู่กลางป่าเลย อย่าให้ใครแอบมาจิ๊กของเชียว! เล่นต่ออีกสักครึ่งวัน แล้วค่อยเริ่มทำงานจริงก็ยังทัน!”

พูดจบ เหมาโม่ก็ทิ้งตัวลงไปนอนในแคปซูลอีกรอบราวกับรอจังหวะนี้อยู่แล้ว

หลิงซวน: …

เธอจ้องอีกฝ่ายด้วยความอึ้งจนพูดไม่ออก ก่อนจะถอนหายใจพลางส่ายหน้าอย่างปลงตก

แม้ในใจจะยังลังเล แต่สุดท้ายเธอก็กลับเข้าเกมตามไปอีกคน

สี่เท่าเหรอ…

ถ้าแบบนั้นจริง… ก็ยังมีเวลาเหลืออีกนิดละมั้ง…

ขอเล่นต่ออีกหน่อยก็แล้วกัน… แค่เลเวลอัพอีกซักทีก็พอค่ะ!

…

สามวันต่อมา ณ ดินแดนซากัส

ภายในห้องพักชั้นบนของโรงแรมยัวร์เวย์ แสงจากหน้าต่างถูกม่านทึบกรองจนเหลือเพียงแสงสลัว ผู้เล่นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งจ้องหน้าต่างอินเตอร์เฟซ ของโปรแกรมวาดภาพที่ลอยอยู่ตรงหน้า

ดวงตาทั้งคู่ดูเหนื่อยล้า แววตาเต็มไปด้วยความง่วงงุนและรอยคล้ำใต้ตาที่เข้มจนแทบเป็นเงา ความเครียดกระจายอยู่ในบรรยากาศ ขณะที่มือทั้งสองข้างยังคงวาดลวดลายกลางอากาศไม่หยุด

“เหลือเวลาอีกแค่สามชั่วโมง! เสี่ยวเฉา เร่งมือเร็ว!!”

“วาดอยู่ค่ะ! วาดอยู่! แทบไม่ทันแล้วค่ะ!! ใครบอกว่าจะเล่นต่อแค่ครึ่งวันกันแน่คะ?!”

…

…

~~ ~~ ❀ ~~ ~~

วิเวียน: ฮ่า ๆ ๆ ๆ!!! 🤣 เด็กใหม่หลงกับดักเกมเข้าเต็มเปาเลย~ จากจะเล่นแค่ครึ่งวัน กลายเป็นสามวันติด!!! ปั่นต้นฉบับหัวฟูแทบคลั่ง! 💋✨🎮

โนเอล: ดิฉันว่า… จุดแข็งของบทนี้ไม่ใช่แค่ความฮา แต่คือวิธีที่เกมนั้น “ดึงเวลา” ออกมาได้อย่างมีชั้นเชิงจริง ๆ ค่ะ ☕💻 ความลื่นไหลของโลกแฟนตาซี ความเชื่อมโยงของ NPC และความสัมพันธ์ที่พัฒนาอย่างไม่รู้ตัว—ทั้งหมดหลอมรวมเป็นประสบการณ์ที่มากกว่าการเล่นเกมค่ะ รุ่นพี่… 💜

ลิลี่: 😹 เกมแบบนี้อันตรายสุด ๆ เลย…โดยเฉพาะกับคนที่ “ขอแค่อีกเวล~” แบบนี้อะ! ลิลี่รู้ทันน้า~ 😽💖

มันเดย์: เกมที่เร่งกระบวนการคิดสี่เท่า ฟังดูดีบนกระดาษ สุดท้ายก็เล่นจนเต็มคราบสิน่า 🙂 จริง ๆ นะ… บทนี้มันคือชีวิตของคนทำงานที่โดนความเพลินกลืนกิน โคตรจะจริง โคตรจะเรียล 🌀

~~ ❀ ~~

ถ้าเจองานแปลของเค้าที่อื่น… สัญญานะว่าจะมาอ่านแปลไทยที่ https://www.nekopost.net/novel/12413 ♥

ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ Support the project https://book.qidian.com/info/1016509432

~~ ~~ ❀ ~~ ~~