ลูกมังกรใกล้จะฟักออกจากไข่แล้ว

ทิบิเลียสัมผัสได้โดยสัญชาตญาณ ที่แล่นวาบขึ้นมาทั่วกายทันที แม้โดยปกติแล้ว มังกรสีอย่างเธอจะเคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องสายเลือดสืบทอดนัก แต่ภารกิจในการลำเลียงไข่มังกร และการดูแลให้ลูกมังกรถือกำเนิดขึ้นอย่างปลอดภัยนั้น ก็ยังเป็นพันธะที่มังกรเฒ่าแห่งเกาะมังกรได้มอบหมายไว้ตั้งแต่แรกเริ่ม

ไม่ว่าเธอจะเฉยชาเพียงใด เมื่อเห็นภารกิจใกล้สัมฤทธิ์ผล ความโล่งใจอันเงียบงันก็แทรกซึมเข้ามาในใจโดยไม่อาจปฏิเสธได้…

ทว่า หน้าที่ของเธอยังไม่สิ้นสุด ภารกิจที่แท้จริงยังคงรอคอยอยู่เบื้องหน้า นั่นคือการคัดเลือกพันธมิตรแห่งพันธะสหายให้แก่ลูกมังกรจากหมู่เอลฟ์ผู้ถูกเลือก

เมื่อนึกถึงจุดนี้ ทิบิเลียก็ขยับกาย ลุกขึ้นยืนอย่างสง่างามโดยปราศจากความลังเลแม้แต่น้อย ดวงตาคมกริบกวาดมองไปยังฝูงเอลฟ์ที่กำลังทยอยรวมตัวกันที่ลานพิธีด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ภายในนั้นเต็มไปด้วยแววตาเย็นชาและความดูแคลน

แท้จริงแล้ว เธอไม่ได้จงใจเหยียดหยามพวกมัน หากแต่ความจริงก็คือ เอลฟ์เหล่านี้ช่างอ่อนแอเหลือเกิน พวกหูยาวประหลาดล้วนอ่อนแอทั้งกาย วุ่นวายทั้งใจ และเหนือสิ่งอื่นใด ไร้ซึ่งศักดิ์ศรีที่ควรมีติดตัวอย่างน่าเวทนา

ตลอดระยะเวลาที่พำนักอยู่ในฟลอเรนซ์ ทิบิเลียเฝ้าสังเกตเหล่าหูยาวเหล่านี้มาตลอด

เธอเคยได้ยินชื่อเสียงของเผ่าเอลฟ์ ว่าพวกเขาคือชนเผ่าที่งดงาม สูงศักดิ์ เย่อหยิ่งในเกียรติภูมิ แต่เมื่อได้สัมผัสกับความเป็นจริง ภาพในตำนานเหล่านั้นกลับสลายหายราวกับสายหมอกที่ถูกลมพัดกระจาย

สำหรับมังกรสีอย่างทิบิเลียแล้ว สิ่งที่เธอยอมรับได้มีเพียงสองสิ่งเท่านั้น คือความแข็งแกร่งและความเหี้ยมเกรียม พวกเอลฟ์เหล่านี้ แม้แต่จะยืนอย่างองอาจก็ยังทำไม่ได้ นั่งก็ไร้ความสง่างาม แม้แต่เศษเสี้ยวของศักดิ์ศรีที่เลื่องลือในตำนานก็ไม่อาจพบเจอ

ในสายตาของเธอ พวกมันไม่ต่างจากก๊อบลินที่ห่อหุ้มด้วยร่างงามสง่า ยิ่งกว่านั้น เพียงเพื่อแลกกับเกล็ดเพียงแผ่น หรือหยาดน้ำลายเพียงหยดจากตัวเธอ พวกมันก็พร้อมจะยิ้มประจบและยอมถูกเหยียดหยามอย่างน่าขัน

บางที ท่าทีเช่นนี้อาจเหมาะจะเป็นข้ารับใช้ได้ แต่หากจะก้าวขึ้นมาเป็นสหายของมังกรแล้ว…สำหรับทิบิเลีย นั่นคือการดูหมิ่นศักดิ์ศรีอย่างร้ายแรงที่สุด

ผู้ที่ภาคภูมิในศักดิ์ศรีของตนเท่านั้น ถึงจะคู่ควรกับการได้รับความเคารพ และเผ่าพันธุ์ที่ละทิ้งศักดิ์ศรีด้วยตนเอง ก็ไม่สมควรแม้แต่จะเงยหน้าสบตากับมังกรด้วยซ้ำ

เว้นเสียแต่กับท่านซีโร—

ผู้เดียวที่ทิบิเลียยอมรับ ผู้ซึ่งเปี่ยมด้วยทั้งความงามและพลังอำนาจ สูงส่งและเปี่ยมไปด้วยความลึกลับ น่าเกรงขามยิ่งกว่าใครทั้งหมด

ในระหว่างที่ทิบิเลียกำลังครุ่นคิด เสียงพึมพำด้วยความตื่นเต้นก็ดังขึ้นใกล้ ๆ

“หืม? ใกล้จะฟักแล้วสิ? คราวนี้ใครจะเป็นผู้โชคดีนะ…”

มังกรดำไมเรลกล่าวขึ้น พลางจ้องมองไข่มังกรซึ่งเริ่มปรากฏรอยร้าวด้วยแววตาเป็นประกาย

ทว่าทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ทิบิเลียกลับหรี่ตาและส่งเสียงแค่น พร้อมแววตาเย้ยหยันวาบขึ้น

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะปล่อยให้ปลวกอ่อนแอพวกนั้น กลืนกินเจ้าไปจนหมดสิ้นเสียแล้ว”

เสียงเธอเปี่ยมไปด้วยความเหยียดหยาม เธอหันไปมองกลุ่มผู้เล่นที่กำลังตื่นเต้นรายล้อมลานพิธีอย่างเหยียดหยัน ก่อนเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยขึ้นบนใบหน้า

“พวกมดปลวกที่อ่อนแอ ไร้ศักดิ์ศรีเช่นนี้… ข้าไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าพวกผู้เฒ่าคิดอะไรอยู่ ถึงยอมให้สิ่งมีชีวิตต่ำต้อยเหล่านี้ทำพันธสัญญากับมังกรอันสูงศักดิ์ได้… ในสายตาข้า พวกมันยังดีไม่พอจะเป็นข้ารับใช้เลยด้วยซ้ำ”

ไมเรลหัวเราะในลำคออย่างแผ่วเบา ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่น่าขบขันที่สุดในโลก ก่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงขบขัน

“อ่อนแอ? ไร้ศักดิ์ศรี? ฮึ… เจ้านี่มันน่าสงสารจริง…”

ทิบิเลียขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน ก่อนกล่าวเสียงเข้ม

“อะไร? หรือข้าพูดผิดตรงไหน?”

ไมเรลส่ายหน้าช้า ๆ คล้ายจะระงับเสียงหัวเราะ พร้อมจ้องมองมังกรแดงด้วยแววตาเย็นเฉียบ

“ผิดสิ ก็เจ้าน่ะ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้ถูกเลือกของพวกเอลฟ์เลยแม้แต่น้อย”

เขาพูดพลางถอนหายใจเบา ๆ แล้วเหลือบตามองมังกรแดงตรงหน้าอย่างเวทนา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เจ้ามังกรแดง… ก่อนเจ้าจะเดินทางจากเกาะมังกรมา เจ้ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นบนแผ่นดินนี้บ้างไหม?”

ทิบิเลียเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างแปลกใจ ก่อนตอบกลับด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“สิ่งที่เกิดขึ้นบนแผ่นดินใหญ่? ก็แค่การฟื้นคืนของพลังเวท แล้วบรรดาสิ่งมีชีวิตโบราณก็เริ่มตื่นไม่ใช่เรอะ?”

ไมเรลเพียงส่ายหน้าอีกครั้ง สีหน้าแฝงความผิดหวัง

“ดูท่าเจ้าคงไม่ได้รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นในป่าเอลฟ์ช่วงนี้… ต้องให้ท่านไมเรลมาสอน”

เขาว่า ก่อนจะเหลือบตามองไปยังกลุ่มผู้เล่นรอบลานพิธี

“ไว้รู้จักพวกหูยาวอาวุธวิบวับอย่างแท้จริงเมื่อไร เจ้าจะรู้… ว่าพวกนี้น่ากลัวขนาดไหน”

เสียงของไมเรลดังกังวานอย่างแผ่วเบา ทว่าสะท้อนอารมณ์แน่นหนัก “หากเจ้าได้สัมผัสกับพวกเขาอย่างลึกซึ้ง เจ้าจะค้นพบด้วยตนเอง ว่าความสามารถของพวกเขานั้นน่าเกรงขามเพียงไร”

มังกรดำหรี่ตาลง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทรงพลัง

“อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็นแค่ในเมือง หูยาวพวกนี้ส่วนใหญ่ ก็เป็นเพียงมือใหม่ที่เพิ่งก้าวเข้าสู่โลกใบนี้ หรือไม่ก็เป็นพวกที่ไม่ชื่นชอบการสู้รบ หากพูดในภาษาของพวกเขา ฟลอเรนซ์ก็เป็นเพียง ‘หมู่บ้านเริ่มต้น’ เท่านั้น!”

ไมเรลยิ้มบาง ก่อนกล่าวต่อด้วยแววตาเป็นประกาย

“และพลังที่เจ้าเห็น… ก็ยังไม่ใช่สิ่งที่น่าสะพรึงที่สุดของพวกเขาแม้แต่น้อย”

ท่ามกลางถ้อยคำราวกับตอกย้ำความไม่เข้าใจ ทิบิเลียได้แต่ขมวดคิ้วแน่น สายตาคมกริบจับจ้องมายังไมเรล ขณะที่อีกฝ่ายยังเอ่ยต่อด้วยเสียงเยียบเย็น

“ไร้ศักดิ์ศรีอย่างนั้นหรือ? ฮึ… หากเจ้ากล่าวว่าพวกเขาไร้ศักดิ์ศรี หากเจ้าคิดว่าพวกเขาขาดซึ่งความเย่อหยิ่ง เช่นนั้นแล้ว ในสายตาของท่านไมเรล โลกนี้ก็คงไม่มีผู้ใดที่เย่อหยิ่งและวิปลาสไปมากกว่าพวกเขาอีกแล้ว…”

…หยิ่ง?

วิปลาส?

ได้ยินเช่นนั้น ทิบิเลียก็ยิ่งสับสนยิ่งขึ้นกว่าเดิม เธอหรี่ตาลง จ้องมองไปยังฝูงเอลฟ์รอบลานพิธี พวกที่ครั้งหนึ่งถึงกับตบตีกันเพียงเพื่อแย่งชิงหยาดน้ำลายเพียงหยดเดียวจากตัวเธอ พวกที่ยอมทำสิ่งใดก็ได้โดยไร้ขอบเขตศักดิ์ศรี…

เอลฟ์หลากสีพรรค์นั้นเนี่ยนะ?

ระหว่างที่สองมังกรกำลังโต้ตอบกัน ไข่มังกรทั้งห้าฟองก็เริ่มส่งเสียงแตกร้าว ราวกับเสียงหัวใจที่กำลังเริ่มต้นการเต้นครั้งแรก

ลูกมังกรตัวน้อยโผล่หัวออกมาจากเปลือกไข่ทีละตัว ทีละตัว

ชีวิตใหม่ทั้งห้าค่อย ๆ ถือกำเนิดขึ้นท่ามกลางแสงสว่าง มังกรดำหนึ่งตัว มังกรน้ำเงินหนึ่งตัว และมังกรเขียวอีกสามตัว

และในขณะที่พวกมันกำลังสั่นไหวอยู่ภายในโลกใบใหม่ที่เพิ่งพบพาน จู่ ๆ ก็มีแสงเรืองรองสายหนึ่งหลั่งรินลงมา ห่อหุ้มลูกมังกรทั้งห้าเอาไว้อย่างนุ่มนวล ราวกับผืนม่านแห่งปาฏิหาริย์

จากนั้น พลังลี้ลับบางอย่างก็แผ่ซ่านออกมาอย่างเงียบงัน ร่างของเจ้าตัวน้อยทั้งห้ากลับถูกซ่อนเร้นไปภายในแสงนั้น

“…? ความรู้สึกนี้มัน…”

ไมเรลเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย ขณะที่จิตสัมผัสของเขาจับได้ถึงพลังลึกล้ำที่แผ่ออกมาอย่างบางเบาแต่หนักแน่น

“คล้ายกับ… มิติแห่งจิต…”

มิติแห่งจิต?

ทิบิเลียสะดุ้งเล็กน้อย หางและปีกของเธอกระตุกโดยไม่รู้ตัว เธอเองก็สัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่แตกต่างจากปกติ มันเป็นแรงสั่นสะเทือนที่มาจากระดับจิตวิญญาณ ลึกซึ้ง หนักแน่น และน่ากลัวเกินกว่าที่จะเพิกเฉย

เธอเคยพบกับพลังลักษณะนี้มาก่อน ในบริเวณวิหาร บางครั้งเหล่าเอลฟ์รอบกายบางตนเคยหยุดนิ่ง คล้ายต้องมนต์สะกด เมื่อพลังประหลาดบางอย่างแผ่ออกมาเหนือร่างกายของพวกมัน

เมื่อคลื่นพลังจางหาย เหล่าเอลฟ์จึงกลับมาเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง

ไมเรลดูจะเข้าใจทุกอย่างดีเกินไป มังกรดำเหลือบมองเธอด้วยสายตาเย้ยหยัน ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจือเยาะ

“เฮ้ อย่าบอกนะว่าเจ้ารู้จักแค่เพียงผิวเผิน? เผลอ ๆ จะไม่เคยเจอ ‘มิติแห่งจิต’ เลยงั้นเรอะ?”

สำหรับมังกรแดงผู้มีอายุยืนยาวนับห้าศตวรรษ คำพูดนี้ถือเป็นการดูหมิ่นอย่างร้ายแรง

“ฮึ่ม… เจ้าไอ้ตัวเปื้อนที่ถูกพวกเอลฟ์เลี้ยงจนสมองกลวง! อย่าคิดว่าข้าไม่รู้จัก ‘มิติแห่งจิต’ นะ!”

ทิบิเลียแยกเขี้ยว คำรามตอบกลับด้วยความโกรธจัด

มิติแห่งจิต คือพื้นที่พิเศษที่ก่อเกิดขึ้นจากพลังจิตอันทรงพลานุภาพของตัวตนผู้แข็งแกร่ง เป็นสถานที่ซึ่งสามารถดึงจิตวิญญาณของสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอกว่าเข้าไปได้ มักจะเกี่ยวข้องกับศาสตร์เวทมนตร์ในสายจิต

แต่ขณะทิบิเลียกล่าวคำนั้นออกมา สายตาของเธอก็พลันหันกลับไปยังรังไข่มังกรอีกครั้ง สีหน้าที่หยิ่งทะนงก่อนหน้านี้พลันครึ้มลง

พลังที่แผ่ออกมาจากมิติแห่งจิตตรงหน้านั้น ช่างน่าสะพรึงนัก ลึกซึ้งจนเหมือนจักรวาลไร้ก้นบึ้ง ราวกับสามารถกลืนกินทุกสรรพสิ่งจนสูญสลายไปได้ในพริบตา สัญชาตญาณดิบของเธอสะท้านขึ้นมาอย่างมิอาจห้าม

นี่มันมิติจิตของใครกันแน่?

หรือว่า…?

สายตาของทิบิเลียพลันหันไปยังมหาวิหารแห่งชีวิตอันตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหนึ่งของลานพิธี กำแพงหินขาวยังมีรอยซ่อมแซมอยู่เล็กน้อยจากการบูรณะครั้งใหญ่ แต่ความศักดิ์สิทธิ์ของมันกลับเปล่งประกายเหนือทุกสิ่ง

สีหน้าของทิบิเลียเผยแววจริงจังกว่าที่เคย

“ช่าย”

เสียงของไมเรลเอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิ พร้อมกับแววตาเปี่ยมความเคารพ

“นี่คือมิติแห่งจิต ที่ถูกสรรค์สร้างขึ้นโดยท่านเทพธิดาอีฟผู้ทรงเกียรติ!”

เขาเอ่ยพร้อมกระแอมเบา ๆ แต่สีหน้ากลับเปล่งประกายอย่างเปี่ยมด้วยศรัทธา

ในวินาทีนั้น ทิบิเลียสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่แจ่มชัดขึ้นในจิตใจ ราวกับม่านหมอกที่บดบังสติได้ถูกกระชากออกอย่างรุนแรง มิติแห่งจิตที่สามารถแผ่แรงกดดันได้ถึงเพียงนี้ ไม่อาจเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติทั่วไป ย่อมจะต้องเป็นผลงานที่หลั่งไหลออกมาจากมือขององค์เทพเท่านั้น

“ใช้ ‘พื้นที่เสมือน’ สินะ ท่านไมเรลเองก็สงสัยว่าพวกผู้ถูกเลือกจะมาแออัดกันขนาดไหน ที่แท้ ท่านอีฟก็วางแผนไว้ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้วนี่เอง…”

ไมเรลพึมพำออกมาเบา ๆ น้ำเสียงแฝงความชื่นชม

จากนั้น เขาก็เหลือบตามองทิบิเลียอีกครั้ง แววตาเปล่งประกายความท้าทายเจือเยาะเย้ยอยู่ในที

“เฮ้… นังอีกัวน่าเผาไฟ”

ไมเรลเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงยียวน

“มีอะไรงั้นรึ…เจ้าอีกาดำตัวเหม็น”

ทิบิเลียสวนกลับด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันไม่แพ้กัน

ไมเรลหัวเราะในลำคอ ก่อนกล่าวชักชวนอย่างสนุกสนาน

“อยากเห็นของดีแห่งป่ามั้ย? ท่านอีฟได้ทิ้งช่องทางเข้าสู่มิติไว้ในร่างของลูกมังกร หากเจ้ามีความกล้าพอ… เข้ามาดูกับท่านไมเรลสิ!”

เขาเชิดศีรษะขึ้น กล่าวอย่างท้าทายเต็มประดา

ทิบิเลียลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สัญชาตญาณของเธอร้องเตือนอย่างหนักหน่วง

มิติแห่งจิตไม่ใช่สถานที่ที่จะย่างกรายเข้าไปได้โดยประมาท เพราะทันทีที่ก้าวข้ามเส้นแบ่งเขตแดนนั้น เท่ากับยินยอมมอบชีวิตและความตายไว้ในกำมือของเจ้าของมิติโดยสมบูรณ์ เป็นภาวะที่ขัดต่อสัญชาตญาณแห่งความหยิ่งทะนงของมังกรแดงอย่างร้ายแรง

“หุหุหุ เจ้าขี้ขลาด”

ไมเรลหัวเราะเยาะ พลางปล่อยให้ร่างกายของตนเองสั่นไหวแผ่วเบา

ในเสี้ยววินาทีนั้น กระแสพลังจิตอันทรงพลังก็แผ่ออกมาจากตัวเขา ร่างกายของไมเรลถูกกลืนหายเข้าไปในเส้นแสงของมิติแห่งจิตที่เทพธิดาสร้างขึ้น

ในฐานะผู้ศรัทธาระดับอุทิศตน และผู้ที่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับระบบของเทพธิดา ไมเรลสามารถเข้าถึงพื้นที่เสมือนที่อีฟออกแบบไว้ได้อย่างง่ายดาย ตราบเท่าที่เส้นทางนั้นเปิดต้อนรับเขา

ทิบิเลียมองภาพนั้นด้วยสายตานิ่งงัน เธอไตร่ตรองอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนที่ความหยิ่งในหัวใจจะเอาชนะความหวาดระแวงลงได้

“พ่อเฒ่าบอกไว้ว่า พระมารดาแห่งชีวิตคือพันธมิตรของมังกร… ข้าคงไม่โดนเอาไปต้มยำทำแกงมั้ง…?”

เธอปลอบใจตัวเองอย่างขุ่นเคือง แล้วก้าวฉับเข้าไปยังแสงเรืองรองที่ห่อหุ้มลูกมังกร

เมื่อพลังจิตของเธอสัมผัสกับม่านแสงนั้น กระแสดึงดูดมหาศาลก็ถาโถมเข้ามา โลกทั้งใบเหมือนหมุนคว้างอย่างไร้ทิศทาง วิสัยทัศน์รอบตัวแปรเปลี่ยนไปในพริบตาเดียว

ภาพเบื้องหน้าปรากฏเป็นหน้าผาสูงตระหง่าน ล้อมรอบด้วยป่าไม้ที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ทว่าทิบิเลียรู้ดีว่าทุกสิ่งที่เห็นนี้ ล้วนเป็นเพียงภาพมายา เป็นเพียงจินตภาพที่ถูกสรรค์สร้างขึ้นด้วยพลังขององค์เทพ

และผู้ที่ถูกดึงเข้ามายังที่แห่งนี้ ก็มีเพียงเสี้ยวหนึ่งของดวงวิญญาณและจิตสำนึกหลักของเธอเท่านั้น

“โอ้ ยัยนี่ยังพอมีกึ๋น…”

เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านข้าง ทิ้งรอยยิ้มบางไว้ในบรรยากาศ

ทิบิเลียหันขวับไปตามเสียง พบว่าเจ้าของเสียงคือเอลฟ์หนุ่มร่างสูงวัยประมาณสิบสี่ปี เรือนผมสีดำสนิท ดวงตาสีแดงฉานเปล่งประกาย ทรงตาเฉียงคล้ายสัตว์นักล่า

ทว่าเพียงชั่วแวบที่สบตา ทิบิเลียก็จำได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือใคร

เธอยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมขึงขัง

“โอ้โห พบเด็กคลั่งเอลฟ์หนึ่งหน่อ ถึงกับเลือกแปลงกายเป็นรูปร่างนี้เชียว?”

เอลฟ์หนุ่มผมดำ ซึ่งก็คือไมเรล เพียงหัวเราะเบา ๆ ก่อนเหลือบตามองเธอด้วยแววตาเย้ยหยัน

“ทีเจ้ายังเลือกแปลงกายเป็นครึ่งมังกรเลยหนิ”

ในหมู่มังกร เมื่อผู้ใดก้าวถึงระดับพลังขั้นทอง จะได้รับความสามารถในการแปลงร่างเป็นเผ่าพันธุ์กึ่งมนุษย์หรือสิ่งมีชีวิตทรงปัญญาได้ รูปกายเดิมของไมเรลเคยเป็นมนุษย์โดยทั่วไป แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์ให้กลมกลืนกับสภาพแวดล้อม จนในที่สุดกลายเป็นเอลฟ์ผู้ลึกลับเช่นทุกวันนี้

ในทางกลับกัน ร่างมนุษย์ของทิบิเลียกลับงามสง่า หญิงสาวครึ่งมังกรผู้มีเส้นผมแดงเพลิง ดวงตาสีแดงเข้ม ผิวพรรณเปล่งปลั่งงดงาม เกล็ดมังกรสีโลหิตบางส่วนฉาบทาบบนหน้าผาก เพิ่มเสน่ห์ที่ทั้งลึกลับและเย้ายวนจนแทบไม่อาจละสายตาได้

“แน่นอนอยู่แล้ว”

ทิบิเลียยืดอกอย่างภาคภูมิใจ

“ต่อให้แปลงกายเป็นสิ่งใด ความหยิ่งทะนงของมังกรก็ต้องดำรงอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ”

ไมเรลไม่ได้กล่าวโต้ตอบ หากแต่หันไปทอดสายตาไปยังผืนป่ากว้างใหญ่เบื้องล่าง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ตั้งใจดูให้ดี เพราะสิ่งที่กำลังจะได้เห็นต่อจากนี้… คือตัวตนที่แท้จริงของผู้ถูกเลือก”

ตัวตนที่แท้จริง?

เมื่อได้ยินถ้อยคำนั้น ทิบิเลียก็เบนสายตาคมกริบไปยังผืนป่าเบื้องล่าง

ที่ใจกลางของผืนป่าอันกว้างใหญ่ เธอเห็นลูกมังกรตัวน้อยห้าตัวกำลังเดินป้วนเปี้ยนไปมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู เจ้าตัวเล็กทั้งห้าที่ถูกดึงเข้าสู่มิติแห่งจิตเช่นเดียวกับตนเอง

แน่นอนว่าพวกมันไม่ได้เข้ามาด้วยร่างกาย หากแต่เป็นการส่งผ่านดวงวิญญาณเพียงเสี้ยวหนึ่ง พร้อมด้วยจิตสำนึกหลักที่พ่วงติดมาด้วย เพื่อปกป้องตัวตนที่แท้จริงจากอันตรายที่อาจเกิดขึ้นในโลกแห่งจิต

ทว่าทิบิเลียกลับไม่ได้ใส่ใจเจ้ามังกรน้อยเหล่านั้นนัก สายตาของเธอกลับหันไปจับจ้องยังบางสิ่งที่แตกต่างออกไป…

กลางป่าอันเงียบสงบ แสงระยิบระยับคล้ายดาวดวงเล็ก ๆ เริ่มปรากฏขึ้นทีละจุด ทีละจุด

ทุกครั้งที่แสงหนึ่งปรากฏขึ้น ก็จะมีเอลฟ์ตนหนึ่งก้าวข้ามผ่านเข้าสู่โลกมายานี้

ทิบิเลียสามารถระบุประเภทของผู้มาเยือนได้ในทันที พวกเขาเหล่านี้คือผู้ถูกเลือก ด้วยท่วงท่าที่กระโดดโลดเต้นอย่างเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว

ทว่าความแปลกประหลาดไม่ได้หยุดอยู่เพียงแค่นั้น

สิ่งที่ทำให้ทิบิเลียรู้สึกสะดุดใจยิ่งกว่าคือ… เธอไม่สามารถสัมผัสถึงพลังวิญญาณใด ๆ จากร่างของผู้ถูกเลือกเหล่านี้ได้เลย

พวกเขาเข้าสู่มิติแห่งจิตได้อย่างสมบูรณ์โดยอาศัยเพียงจิตสำนึกเท่านั้น ปราศจากการพึ่งพากระแสพลังวิญญาณ ที่มักเป็นข้อจำกัดของเผ่าพันธุ์ทั่วไป

และเมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน สิ่งที่ทำให้ทิบิเลียแทบหยุดหายใจก็เริ่มเผยโฉม

ในตอนแรก จำนวนผู้ถูกเลือกที่ปรากฏตัวยังเบาบาง ทว่ายิ่งนานเข้า อัตราการหลั่งไหลของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ทีละตน… ทีละกลุ่ม…  ราวกับน้ำหลากที่เอ่อล้นฝั่ง

เพียงพริบตาเดียว ป่าเบื้องล่างก็หนาแน่นไปด้วยผู้ถูกเลือกมากมายหลากรูปแบบ หลากชุดเครื่องแต่งกาย หลากสไตล์การปรากฏตัว

จำนวนของพวกเขา มากมายมหาศาลเกินกว่าที่ทิบิเลียจะเคยพบเห็นในฟลอเรนซ์เสียอีก มากเสียจนดูเหมือนจะมีจำนวนเป็นหมื่น หลายหมื่น หรืออาจจะทะลุหลักแสนเข้าไปแล้วด้วยซ้ำ!

“เยอะขนาดนี้เลยเรอะ?”

ทิบิเลียเผลออุทานออกมาอย่างตะลึงพรึงเพริด

“เอลฟ์เป็นเผ่าพันธุ์ที่มีประชากรนิดเดียวไม่ใช่รึไง?”

เธอสั่นศีรษะเบา ๆ ราวกับจะปัดเป่าความสับสน

ทว่า… ภาพตรงหน้ากลับไม่ใช่ภาพลวงตา มันเป็นความจริงที่กำลังเปิดเผยตัวออกมาอย่างโหดร้ายและงดงามในเวลาเดียวกัน

และสิ่งที่ทำให้เธอแทบหยุดหายใจ ยังไม่ใช่เพียงแค่จำนวน

สิ่งที่ทำให้เธอแทบยืนนิ่งอย่างตะลึงงัน ก็คือกลิ่นอายอำมหิต ที่แผ่ซ่านออกมาจากผู้ถูกเลือกเกือบครึ่งหนึ่งของทั้งหมด

กลิ่นอายอำมหิต หรือสิ่งที่ถูกเรียกว่าแรงพยาบาท แรงแค้น หรือสิ่งตกค้างจากดวงวิญญาณผู้ถูกสังหารทั้งหลาย เป็นสิ่งที่ไม่อาจจับต้องได้ด้วยมือ ทว่าในโลกแห่งจิตวิญญาณ มันกลับเผยตัวออกมาอย่างแจ่มชัด ชนิดที่สัมผัสได้ด้วยผิวหนัง ด้วยสายตา ด้วยสัญชาตญาณลึกสุดหัวใจ

ทิบิเลียเพ่งมองลงไปยังผืนป่าเบื้องล่าง สายตาแข็งกร้าวของเธอค่อย ๆ กลายเป็นเคร่งขรึมทีละน้อย

เริ่มแรก กลุ่มผู้ถูกเลือกที่สวมใส่อุปกรณ์เรียบง่ายมีเพียงพลังอำมหิตบางเบา แต่ทันทีที่สายตาเธอเลื่อนไปยังกลุ่มที่สวมชุดเกราะหรูหรา อาวุธคมกล้า กลิ่นอายแห่งความตายก็หนาแน่นขึ้นจนแทบกลายเป็นม่านดำคลุมทับผืนป่า

และในหมู่พวกเขา ยังมีบางคนที่กลิ่นอายหนักแน่นจนราวกับกลายเป็นรูปธรรม จนกระทั่งทำให้สรรพชีวิตรอบข้างสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว

กลิ่นอายเช่นนั้น…

ไม่ใช่สิ่งที่เกิดจากการฆ่าเพียงหนึ่งหรือสองชีวิต

ไม่ใช่สิ่งที่ทหารผ่านศึกในสนามรบหรือทหารรับจ้างมือฉกาจจะสะสมมาได้ง่าย ๆ

มันเป็นกลิ่นอายของผู้ที่มีชีวิตอยู่ในเส้นขีดบางเฉียบระหว่างชีวิตกับความตาย

เป็นกลิ่นอายของผู้ที่ใช้การสังหารเป็นวิถีชีวิต

เป็นกลิ่นอายของผู้ที่ได้ล้มศพนับร้อย นับพัน ในเส้นทางที่ตนย่ำผ่าน

กลิ่นอายนี้ คือลักษณะของปีศาจที่ก้าวข้ามขุมนรกกลับมาอย่างแท้จริง

แน่นอนว่า หากทิบิเลียรู้ว่าพลังอำมหิตเหล่านี้มีที่มาจากการกวาดล้างเผ่าฮาล์ฟออร์คนับสามหมื่นตน การสังหารอันเดดและก็อบลินนับแสนร่าง และการโค่นล้มอสูรเงา เผ่าปีศาจ ตลอดจนสัตว์อสูรที่กระจายอยู่ทั่วดินแดนหลายร้อยกิโลเมตร…

บางที เธอคงไม่รู้สึกแปลกใจอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้

เพราะ กองทัพภัยพิบัติ หาใช่เพียงคำพูดธรรมดาที่ใครสักคนกล่าวเล่น หากแต่เป็นคำนิยามที่แท้จริงของพวกเขาเหล่านี้

…

…

~~ ❀ ~~

ถ้าเจองานแปลของเค้าที่อื่น… สัญญานะว่าจะมาอ่านแปลไทยที่ https://www.nekopost.net/novel/12413 ♥

ส่วนใหญ่เค้าชอบทำเวอร์ชันแก้ไขคำผิดทีหลัง และปรับสำนวนแทบทุกตอนหลังอัพโหลด ดังนั้นต้องที่เนโกะฯเท่านั้น..!

ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ Support the project https://book.qidian.com/info/1016509432

~~ ~~ ❀ ~~ ~~