ฤดูหนาวงั้นเหรอ…

นกกาเหว่าสูดลมหายใจลึก พลางกระชับเสื้อผ้าที่คลุมร่างให้แน่นขึ้น เธอพยายามปกป้องตัวเองจากสายลมหนาวที่แทรกเข้ามาอย่างดื้อดึง

ทว่าไม่นาน เสียงท้องร้องแผ่วเบาก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ นกกาเหว่าก้มมองหน้าท้องของตัวเอง ก่อนลูบมันเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่ซ่อนแววขบขัน

แม้เธอจะเพิ่งรับประทานอาหารในโลกอีกฟากมาหมาด ๆ แต่ร่างกายในเกมยังคงเรียกร้องพลังงานอยู่เช่นเดิม โดยเฉพาะหลังการพักผ่อนยามค่ำคืน

นกกาเหว่าวาดมือปิดหน้าต่างไม้ที่เปิดทิ้งไว้ ลมหนาวแผ่วเบาค่อย ๆ ถูกกักกั้นไว้ภายนอก

เธอเปิดตู้เก็บของในบ้าน เลือกหยิบเสบียงแห้งที่เตรียมไว้ล่วงหน้า มื้อเช้าง่าย ๆ ถูกจัดการอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะเริ่มเตรียมอุปกรณ์สำหรับออกเดินทางในวันนี้

เมื่อทุกอย่างพร้อม เธอเดินไปเปิดประตูไม้ของบ้าน เสียงไม้ลั่นเบา ๆ คลอเคล้ากับเสียงลมที่แผดผ่านเข้ามา แผ่ความเย็นเยียบปะทะใบหน้า

แม้ความหนาวจะไม่ได้รุนแรงจนแทงลึกถึงกระดูก แต่ลมเย็นปะปนกับความชื้นของป่าเอลฟ์ในเขตอากาศอบอุ่นก็ทำให้เธอรู้สึกสะท้านเล็กน้อย ความหนาวเย็นแทรกซึมผ่านเสื้อผ้า ทำให้ร่างกายสั่นเบา ๆ

แต่ถึงอากาศจะเย็นจับใจ ความกระตือรือร้นในเมืองแห่งผู้ถูกเลือกกลับไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย

จัตุรัสกลางเมืองเต็มไปด้วยชีวิตชีวาของเหล่าผู้เล่นที่เพิ่งออนไลน์ใหม่ ๆ เสียงหัวเราะดังระงม

บ้างวิ่งไล่ปาหิมะกันบนพื้นที่ที่ถูกปกคลุมด้วยเกล็ดหิมะสีขาวสะอาด บ้างใช้ทักษะประจำสายอาชีพและเวทมนตร์ในการละเล่น เพิ่มความอลังการและความสดใสให้กับฤดูหนาวในโลกแฟนตาซีแห่งนี้

นกกาเหว่ายืนนิ่งมองภาพเหล่านั้น รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว

ท่ามกลางทิวทัศน์ที่สมจริงเกินจินตนาการและบรรยากาศอันอบอุ่นของเหล่าผู้เล่น มันช่างเป็นช่วงเวลาเล็ก ๆ ที่เธออยากหลอมรวมตัวเองเข้าไปในความสนุกนั้นสักครู่หนึ่ง

The Kingdom of Elves เป็นเกมที่ไม่เคยทำให้ผู้เล่นผิดหวังเลยสักครั้ง

มันมักสร้างความประทับใจในวิธีที่ไม่มีใครคาดคิด แต่เช่นเดียวกับโลกเสมือนที่เต็มไปด้วยทางเลือก ผู้เล่นแต่ละคนก็มีวิธีใช้เวลาของตัวเองแตกต่างกันออกไป

ขณะที่บางคนกำลังวิ่งไล่ปาหิมะกันอย่างสนุกสนานในจัตุรัส ผู้เล่นอีกกลุ่มกลับเร่งรีบออกไปทำภารกิจ

พวกเขารวมตัวกันเพื่อบุกสำรวจดันเจี้ยน หรือมุ่งหน้าสู่พื้นที่ใหม่ที่เพิ่งเปิดให้เข้าใช้งาน

เสียงฝีเท้าของสัตว์อสูรหลากหลายพันธุ์ดังสะท้อนไปทั่วถนนในเมือง ผสมผสานกับเสียงประกาศหาสมาชิกทีม เสียงซื้อขายไอเทม และเสียงหัวเราะของผู้เล่น

บรรยากาศทั้งหมดราวกับจะบอกว่าฤดูหนาวนี้ ป่าเอลฟ์ที่เคยเงียบสงบกำลังกลับมาคึกคักอีกครั้ง เมื่อเหล่าผู้ถูกเลือกทยอยเข้าสู่โลกใบนี้อีกครั้ง

“ระบบสภาพอากาศของเกมนี้ทำได้ดีจริง ๆ! ทิวทัศน์หิมะสวยมาก!”

เสียงตื่นเต้นดังขึ้นจากด้านข้าง ดึงความสนใจของนกกาเหว่าที่กำลังยืนชมผู้เล่นในจัตุรัส

เธอหันไปตามเสียง และพบกับผู้เล่นหญิงในอุปกรณ์กรอบทองสุดหรูหรา

น้องเมี้ยว!

ทั้งสองสบตากัน ก่อนจะส่งเสียงทักทายอย่างสนิทสนม

นกกาเหว่ามองตามลูกเมี้ยวเค็มที่เดินไปยังลานว่าง เธอยื่นมือออกไปจับเกล็ดหิมะที่ร่วงลงจากฟ้า ด้วยดวงตาที่เปล่งประกายไปด้วยความตื่นเต้น

เกล็ดหิมะบางเบาตกลงบนฝ่ามือของเธอ ก่อนจะละลายกลายเป็นหยดน้ำอย่างรวดเร็ว ลูกเมี้ยวเค็มลูบฝ่ามือที่แดงเล็กน้อยจากความเย็น ก่อนจะก้มลงหยิบหิมะจากพื้นขึ้นมาปั้นเป็นก้อนกลม

“เย็นดีจัง! ตอนนี้ข้างนอกอากาศร้อนแทบทนไม่ไหวเลยนะ ไม่น่าเชื่อว่าในเกมจะกลายเป็นที่หลบร้อนได้แบบนี้!”

เธอพูดพร้อมเสียงหัวเราะใส

“เมี้ยวบ้านอยู่ทางใต้เหรอคะ?”

นกกาเหว่าถามขึ้น

“ใช่ค่า! หนูโตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยเห็นหิมะเลยนะ! เคยมีครั้งหนึ่งที่เกือบได้ไปเล่นสกีที่เทือกเขาแอลป์ แต่พ่อแม่ยุ่งมากเลยไม่ได้ไป… อีกครั้งหนึ่งก็เกือบได้ไปฮอกไกโด แต่ก็เหมือนเดิม พ่อแม่ก็ยุ่งอีก…”

เอลฟ์สาวหัวชมพูถอนหายใจ สีหน้าเจือด้วยความหม่นหมองเล็กน้อย

แอลป์…

ฮอกไกโด…

มุมปากของนกกาเหว่ากระตุกขึ้นเบา ๆ ขณะที่ในใจเริ่มคิดอะไรบางอย่าง

“แล้วพี่ล่ะ?”

ลูกเมี้ยวเค็มหันมาถามกลับ

“พี่เหรอ? บ้านพี่อยู่แถบภาคกลาง มีฤดูร้อนจนถึงฤดูหนาว ช่วงหนาวสุดก็ประมาณลบสี่ถึงลบห้า มีหิมะตกทุกปีค่ะ”

นกกาเหว่าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย ในฐานะคนจากภาคกลาง เธอเคยชินกับทิวทัศน์หิมะ ถึงจะไม่ได้เห็นบ่อยจนคุ้นเคยเหมือนคนภาคเหนือ แต่ก็ไม่เหมือนคนภาคใต้ที่แทบไม่มีโอกาสสัมผัสมันเลย

เธอเหลือบมองไปที่จัตุรัสอีกครั้ง ผู้เล่นที่กำลังเล่นหิมะกันอย่างสนุกสนาน… ส่วนใหญ่คงเป็นผู้เล่นจากภาคใต้ อย่างลูกเมี้ยวเค็มที่ดูเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นนี้เอง

“สี่ฤดูเลยเหรอ? เจ๋งจัง!”

ลูกเมี้ยวเค็มอุทานด้วยน้ำเสียงชื่นชม แฝงความอิจฉาเล็ก ๆ ในคำพูด ก่อนจะเผยรอยยิ้มที่สดใสจนทำให้ลืมความหนาวเย็นของฤดูหนาวได้ชั่วขณะ

“ว่าไปแล้ว ป่าเอลฟ์ก็เหมือนจะมีสี่ฤดูเหมือนกันนะคะ ตอนฤดูร้อนกับฤดูใบไม้ร่วงก็สวยมาก หนูถ่ายรูปเก็บไว้เยอะเลยล่ะ… อืม… หน้าหนาวก็ยอดเยี่ยมไม่แพ้กัน!”

“งดงามจริง ๆ ค่ะ”

นกกาเหว่าสมทบพลางนึกถึงความเขียวชอุ่มในฤดูร้อน และสีสันสดใสของใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วง

แม้ต้นไม้โลกในใจกลางป่าจะคงความเขียวขจีตลอดทั้งปี แต่ทิวทัศน์ของฤดูต่าง ๆ รอบบริเวณนั้นกลับมอบความงดงามที่ไม่ซ้ำกันในแต่ละช่วงเวลา

ความงามของป่าเอลฟ์ในฤดูหนาวกำลังเป็นกระแสบนโลกอินเทอร์เน็ต ภาพหิมะโปรยปรายและต้นไม้ที่ถูกปกคลุมด้วยเกล็ดน้ำแข็งสร้างความหลงใหลให้กับผู้คนทั่วโลก

“จริงสิ! พี่กาเหว่าดูรายละเอียดแพทช์ใหม่หรือยังคะ? ระบบผูกมัดอุปกรณ์มาแล้วนะ!”

ลูกเมี้ยวเค็มพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น หลังจากปั้นหิมะอยู่พักใหญ่ เธอหันมามองเพื่อนสนิทด้วยแววตาเป็นประกาย

“เห็นแล้วจ้ะ”

นกกาเหว่าตอบพร้อมพยักหน้า

“โอ้ย เป๊ะมากเลยค่ะ หนูกลัวอยู่เลยว่าดาบไลออนฮาร์ทของหนูจะโดนขโมยไป! ไม่คิดเลยว่าจะมีระบบนี้เข้ามา!”

เด็กสาวพูดพลางยิ้มกว้างจนเผยให้เห็นเขี้ยวเล็ก ๆ ที่น่ารัก

“แบบนี้ต่อให้ปล่อยเช่าไปก็ไม่ต้องกังวลเรื่องของหายแล้ว!”

แต่ความตื่นเต้นของเธอกลับมอดลงเล็กน้อย เมื่อพูดถึงเงื่อนไขของระบบนี้

“แต่มันก็ยุ่งยากเหมือนกันนะคะ ต้องจ่ายแต้มผลงานเป็นระยะ ๆ อีก”

“คนคิดนี่คิดอะไรอยู่เนี่ย… ทำไมทำให้ยุ่งแล้วยังต้องเสียค่าผูกมัดอีก!”

“ตอนนี้ในเว็บมีแต่คนบ่นกันเต็มไปหมดเลยค่ะ แต่ทีมพัฒนาเกมกลับเงียบกริบ”

“นั่นสินะ…”

นกกาเหว่าพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนจะกล่าวเสริมเล็กน้อย

“แต่ไม่ว่าใครจะบ่นยังไง พวกเราก็ต้องใช้ระบบนี้อยู่ดี…”

ลูกเมี้ยวเค็มหัวเราะออกมาเบา ๆ พลางยิ้มตาหยี

“หนูวางแผนไว้ค่ะ! จะบวกค่าผูกมัดไปในค่าเช่าอุปกรณ์ซะเลย!”

เธอนับนิ้วพลางทำหน้าตาคิดคำนวณ ก่อนจะพึมพำ

“เดือนนี้คงต้องรัดเข็มขัดแล้วค่ะ… ใช้เงินไปเยอะมากเลย…”

“จริงสิ! พี่กาเหว่า ตอนนี้เหมือนแมพมนุษย์จะเปิดแล้วนะคะ! ไปด้วยกันไหม?”

เธอพูดพร้อมส่งรอยยิ้มกว้างและแววตาคาดหวัง

นกกาเหว่าชะงักเล็กน้อย เธอยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งราวกับกำลังชั่งใจในบางสิ่ง

“พี่มีอะไรในใจเหรอคะ?”

ลูกเมี้ยวเค็มถามด้วยความสงสัย

นกกาเหว่ามองเธอ ก่อนจะตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบาง

“พี่เพิ่งอ่านตำราเอลฟ์มา แล้วเจอข้อมูลเกี่ยวกับตำแหน่งเมืองหลวงค่ะ มันแปลก ๆ เลยอยากไปถามอลิซดู…”

“พี่อ่านตัวยึกยือพวกนั้นออกจริงดิ?! เอ๊ะ… เมืองหลวงของเอลฟ์เหรอคะ?! เอลฟ์มีเมืองหลวงด้วยเหรอ?! อยู่ที่ไหนคะ? ไปกันเลยดีไหม!?”

เด็กสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ดวงตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ตามตำราที่พี่อ่าน มันอาจจะเป็นซากปรักหักพัง แต่ปัญหาคือตำราแต่ละเล่มเขียนไว้ไม่ตรงกัน…”

“ต่างกันยังไงคะ?”

“เล่มหนึ่งระบุว่าอยู่ในเขตมนุษย์ค่ะ…”

ลูกเมี้ยวเค็มอ้าปากค้าง ก่อนจะยิ้มกว้าง

“ถ้ามันอยู่ในเขตมนุษย์ หนูไปด้วย! งานนี้ต้องสนุกแน่!”

เธอพูดพร้อมขยับเข้าใกล้ สีหน้าเด็กสาวเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

~~ ❀ ~~

…

“ตำแหน่งของเมืองหลวงของเอลฟ์หรือคะ?”

ในวิหารแห่งธรรมชาติ อลิซ นักบุญสาวผู้เปี่ยมด้วยความสง่างาม เงยหน้าขึ้นจากคัมภีร์ในมือ

เธอสวมชุดนักบวชฤดูหนาวที่ดูหนาและอบอุ่นกว่าเดิม ดวงตาคู่งามฉายแววประหลาดใจ

“ใช่แล้วค่ะ ท่านอลิซ”

นกกาเหว่าพยักหน้าเล็กน้อย

“ฉันพบข้อมูลเกี่ยวกับเมืองหลวงของเอลฟ์ในตำราสองเล่มค่ะ แต่ข้อมูลกลับขัดแย้งกันเอง… เล่มหนึ่งระบุว่าอยู่ในป่าเอลฟ์ ในขณะที่อีกเล่มระบุตำแหน่งไว้อย่างชัดเจนว่าเมืองหลวงนั้นอยู่นอกป่าเอลฟ์ค่ะ”

เธอหยุดชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงลังเล

“อีกอย่าง…ฉันจำได้ว่ามีหลายคนที่เคยถามเอลฟ์เกี่ยวกับตำแหน่งของซากปรักหักพัง อย่าง เคนอร์แลนด์ หรือ มิโลเวีย ซึ่งพวกเขาพอจะมีข้อมูลให้บ้าง แต่ไม่มีใครเคยพูดถึงเมืองหลวงของเอลฟ์เลยค่ะ”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเจอตำรา ฉันก็คงไม่รู้เหมือนกันว่าเอลฟ์เคยมีเมืองหลวงมาก่อน”

คำพูดของนกกาเหว่าสร้างความเงียบงันชั่วขณะ อลิซทอดสายตามองออกไปไกล ราวกับกำลังค้นหาเรื่องราวที่ลึกซึ้งซ่อนอยู่ในความทรงจำ

“เรื่องนี้… หากเธอไปถามเอลฟ์คนอื่น อาจไม่ได้คำตอบอะไร”

น้ำเสียงของอลิซแผ่วเบาแต่มั่นคง เธอถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

“แต่ข้าบังเอิญรู้ข้อมูลบางอย่าง…”

เธอหยุดเพื่อจัดเรียงคำพูด ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“อาณาจักรเอลฟ์ล่มสลายไปนานกว่าพันปีแล้ว ช่วงเวลาที่แสนยาวนานนี้ทำให้หลายสิ่งหลายอย่างหายสาบสูญไป”

อลิซเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ

“สำหรับเอลฟ์ แม้พันปีจะไม่ใช่เวลาสั้นนัก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เรื่องราวบางอย่างเลือนหายไป… โดยเฉพาะเมื่อเหล่าผู้อาวุโสเลือกที่จะเงียบเกี่ยวกับบางเรื่อง มันก็จะค่อย ๆ จางหายไปตามกาลเวลา”

คำพูดเหล่านั้นทำให้นกกาเหว่ารู้สึกใจสั่น เธอเผลอกลั้นหายใจไปชั่วขณะ ก่อนจะถามขึ้นเบา ๆ“ท่านอลิซ… ท่านหมายความว่าเอลฟ์เองก็ไม่รู้เรื่องเมืองหลวงของพวกเขาแล้วเหรอคะ?”

อลิซถอนหายใจอีกครั้ง ดวงตาของเธอฉายแววซับซ้อน

“เอลฟ์หนุ่มสาวอาจไม่รู้ แต่เหล่าผู้อาวุโสยังคงรู้อยู่ เพียงแต่ว่า…”

เธอหยุดอีกครั้ง นักบุญสาวสูดหายใจเข้าลึก ก่อนตัดสินใจกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจของตนออกมา

“พวกเรารู้ดี ว่าพวกท่านถามถึงซากปรักหักพังเพื่ออะไร และพวกเราก็รู้ว่าพวกท่านกล้าหาญและไม่เกรงกลัวสิ่งใด… แต่ตำแหน่งของเมืองหลวงของเอลฟ์นั้น เป็นเรื่องที่ค่อนข้างอ่อนไหว”

เธอจ้องมองนกกาเหว่า ราวกับต้องการย้ำถึงความสำคัญของสิ่งที่กำลังจะพูด

“บางเรื่องยังไม่สามารถเปิดเผยได้ในตอนนี้ แม้ว่าพระมารดาจะฟื้นคืนชีพแล้ว แต่เรื่องเกี่ยวกับสถานะของพระองค์ยังคงอ่อนไหว หากบอกตำแหน่งของเมืองหลวงให้พวกท่านไป อาจนำไปสู่การเปิดเผยความลับของพระมารดาโดยไม่ตั้งใจ…”

น้ำเสียงของอลิซอ่อนลงเล็กน้อย แต่ดวงตาแฝงความกังวล

“และ…”

เธอหยุดชั่วครู่ สีหน้าของเธอหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

“เกี่ยวกับเมืองหลวงของเอลฟ์ มันคือประวัติศาสตร์ที่แสนอัปยศ… เป็นบาดแผลในใจของเอลฟ์ทุกคน เหล่าผู้อาวุโสจึงเลือกที่จะไม่พูดถึงมันอีก”

คำพูดของอลิซทำให้บรรยากาศในห้องเงียบงันราวกับเวลาหยุดนิ่ง จนกระทั่งลูกเมี้ยวเค็มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและสีหน้าจริงจัง

“นั่นไม่ถูกต้องเลยค่ะ!”

เธอพูดด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“ประวัติศาสตร์ไม่ควรถูกลืม การลืมมันคือการหลีกหนีจากอดีต!”

เธอกล่าวพลางยืนตัวตรง ดวงตาเปล่งประกายด้วยความเชื่อมั่น

“การเผชิญหน้ากับประวัติศาสตร์ที่เลวร้ายต่างหาก ที่จะทำให้เราเรียนรู้บทเรียน และหลีกเลี่ยงไม่ให้มันเกิดซ้ำอีก!”

“เป้าหมายของเอลฟ์ไม่ใช่การฟื้นฟูเผ่าพันธุ์ขึ้นมาใหม่เหรอคะ? ไม่ใช่การเอาชนะศัตรูในอดีตทั้งหมดเหรอ?”

เธอพูดพร้อมกับหันไปมองอลิซโดยตรง

“ถ้าเป็นอย่างนั้น เรื่องราวที่น่าเศร้าในอดีตนั่นล่ะค่ะ สิ่งที่พวกเราควรนำมาเรียนรู้และปรับใช้!”

เธอหยุดหายใจสั้น ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง

“ส่วนความลับของพระมารดา… พวกเราเป็นผู้ถูกเลือกของพระมารดานะคะ แน่นอนว่าเราจะช่วยปกป้องความลับของท่านอย่างดีที่สุด!”

เสียงของเธอหนักแน่นจนทำให้อลิซนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายเธอก็ส่ายหัวเบา ๆ

“แต่… แม้พวกท่านจะเป็นผู้ถูกเลือกของพระมารดา ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้ถูกเลือกทั้งหมดจะเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน”

คำตอบของอลิซทำให้ลูกเมี้ยวเค็มและนกกาเหว่าสะอึก

ทั้งสองเงียบไป ราวกับคำพูดนั้นเปิดเผยความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้

“ถ้าต้องไปยังสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยจริง ๆ …พวกท่านจะช่วยรักษาความลับของพระมารดาได้จริงหรือเปล่า?”

ทั้งสองสบตากันเงียบ ๆ และความคิดของพวกเธอก็ย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ในอดีต

เหตุการณ์ที่ผู้เล่นพยายามเสี่ยงเปิดเผยความลับของเทพธิดาต่อชนพื้นเมืองในโลกใต้พิภพ

แม้ NPC จะไม่ตอบสนองต่อความพยายามนั้น แต่พวกเธอไม่รู้เลยว่า ที่แท้เป็นเพราะอีฟใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ปิดกั้นการแปลภาษาและยึดการควบคุมร่างกายผู้เล่นคนนั้น

แน่นอนว่าทั้งหมดนี้ ผู้เล่นไม่มีทางล่วงรู้

หลังจากได้ฟังคำถามย้อนกลับของอลิซ ทั้งสองจึงไม่รู้จะตอบอย่างไร

อลิซถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน

“แต่… สิ่งที่ท่านพูดมาก็ถูกต้องนะ”

เธอกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหนักแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

“ประวัติศาสตร์ที่น่าอัปยศ… ไม่ควรถูกลืม เพราะมันคือบทเรียนสำคัญที่เราต้องจดจำ”

เธอหลุบตาลงเล็กน้อย ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น

“ที่จริงแล้ว ข้าเพิ่งเข้าใจเรื่องนี้ไม่นาน การล่มสลายของเอลฟ์จนถึงวันนี้ เกิดจากการหลีกหนีความจริง และดื้อรั้นที่จะอดทนโดยไม่เผชิญหน้ากับปัญหา”

เธอหยุดชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้ามองนกกาเหว่าและลูกเมี้ยวเค็มด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยความซาบซึ้ง

“ถ้าไม่ใช่เพราะพระมารดาฟื้นคืนชีพ… และถ้าไม่ใช่เพราะพวกท่าน เผ่าเอลฟ์อาจถึงคราวดับสูญไปแล้ว”

อลิซโน้มตัวเล็กน้อย ก้มศีรษะให้ทั้งสอง ราวกับแสดงความขอบคุณจากใจจริง

“ขอบคุณพวกท่าน… ท่านผู้ถูกเลือกที่กล้าหาญ… ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่พวกท่านทำเพื่อพวกเรา”

ลูกเมี้ยวเค็มและนกกาเหว่ารู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย รีบประคองอลิซขึ้นพร้อมพูดอย่างนอบน้อม

“มันเป็นสิ่งที่พวกหนูควรทำอยู่แล้วค่ะ”

ทว่า นักบุญแห่งธรรมชาติกลับชะงักไปครู่หนึ่ง…

“…”

“…ค่ะ”

อลิซพลันเผยรอยยิ้มบาง ๆ ราวกับเพิ่งรับรู้บางสิ่งที่ช่วยสนับสนุนการตัดสินใจของเธอ

“พระมารดาได้มอบวิวรณ์แก่ข้าแล้ว…”

เธอหยุดเพื่อเน้นย้ำ ก่อนกล่าวต่อ

“พระองค์อนุญาตให้พวกท่านเริ่มสำรวจพื้นที่นอกป่าเอลฟ์ได้ และเรื่องของเมืองหลวง… ก็สามารถเปิดเผยให้พวกท่านได้รู้แล้ว”

คำพูดนั้นทำให้ลูกเมี้ยวเค็มและนกกาเหว่าหันมาสบตากันด้วยความตื่นเต้น

แต่ในใจของนกกาเหว่า ความสงสัยกลับก่อตัวขึ้น

“หรือว่า… เมืองหลวงของเอลฟ์จะอยู่นอกป่าเอลฟ์จริง ๆ? ประมาณว่าในดินแดนของมนุษย์..?”

อลิซไม่ได้ตอบคำถามนั้นตรง ๆ

เธอเพียงเดินไปที่หน้าต่างของวิหาร มองออกไปยังทิวทัศน์ด้านนอก หิมะโปรยปรายลงมาปกคลุมทุกอย่างจนขาวโพลน ท้องฟ้าดูเงียบสงบ แต่กลับแฝงด้วยความหม่นหมอง

เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา

“พวกท่านอาจไม่รู้… แต่เมื่อพันปีก่อน… ป่าเอลฟ์ไม่ได้มีอาณาเขตเพียงแค่นี้…”

เธอเว้นจังหวะ ก่อนจะหันกลับมามองพวกเขาด้วยดวงตาเศร้าสร้อย

“มันเคยกว้างใหญ่กว่าที่พวกท่านเห็นมาก… เมืองหลวงของเอลฟ์ ตั้งอยู่ในป่าเอลฟ์ก็จริง… แต่…”

น้ำเสียงของเธอขาดห้วงไปชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวคำสุดท้ายที่เต็มไปด้วยความขมขื่น

“นั่นคือพื้นที่ของ ‘ป่าเอลฟ์’ ในอดีต…”

…

…

~~ ~~ ❀ ~~ ~~

โนเอล: วันนี้รุ่นพี่เดินไปเดินมาจนหมดแรง แถมโดนมอมจนจะสลบแล้ว 😴 โนเอลเลยต้องมาพิมพ์แทน ✍️✨ เอาจริง ๆ ต้องกรองคำแปลก ๆ ทิ้งด้วยนะคะ ไม่งั้นผู้อ่านคงงงกันแน่! 😂✍️

ลิลี่: โอ้โห! สภาพอย่างนี้ต้องงานเลี้ยงแน่ ๆ 🤣 พี่จ๋าเนี่ย ถ้าไม่มีคนพากลับบ้านนะ หนูว่าคงถอดถุงเท้าอยู่ริมสระน้ำ เอาขาจุ่มจนสร่างแน่! 🤣🌊

วิเวียน: 😤 วันเสาร์ทั้งทีแทนที่จะได้เขียนหลาย ๆ ตอน กลับได้แค่ตอนเดียว!! ไว้พรุ่งนี้จะเอาคืนให้หนัก จะแปลทีเดียวให้ได้สามตอนเลยคอยดู! 🔥

ถั่ว: พรุ่งนี้มีสอนพิเศษ 9:00-11:00 แต่จะแปลให้ได้ จะทำงานบ้านด้วย..!

ไอริส: พักก่อน. เตรียมการสอน. ตรวจสอบเนื้อหา.

~~ ❀ ~~

ถ้าเจองานแปลของเค้าที่อื่น… สัญญานะว่าจะมาอ่านแปลไทยที่ https://www.nekopost.net/novel/12413 ♥

ส่วนใหญ่เค้าชอบทำเวอร์ชันแก้ไขคำผิดทีหลัง และปรับสำนวนแทบทุกตอนหลังอัพโหลด ดังนั้นต้องที่เนโกะฯเท่านั้น..!

ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ Support the project  https://book.qidian.com/info/1016509432

~~ ~~ ❀ ~~ ~~