ป่าเอลฟ์ ณ เมืองแห่งผู้ถูกเลือก

บริเวณลานหน้าวงเวทเคลื่อนย้ายที่เชื่อมต่อกับปราสาทมังกรดำ ชาวเอลฟ์จำนวนมากต่างยืนเรียงรายอยู่ในพื้นที่โล่ง บ้างถือกระเช้าและห่อของที่เต็มไปด้วยผลไม้หลากชนิด ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง

ผู้ที่มารวมตัวกันในวันนี้ล้วนเป็นเอลฟ์พื้นเมือง ซึ่งไม่ได้เข้าร่วมสงครามศรัทธาด้วยเหตุผลต่าง ๆ เกือบครึ่งหนึ่งในนั้นเป็นเอลฟ์เผ่าเฟลม พวกเขาเดินทางจากฟลอเรนซ์มายังที่นี่เพื่อรอต้อนรับเหล่านักรบผู้กล้าหาญที่กลับมาพร้อมชัยชนะ

ข่าวการคว้าชัยจากแนวหน้าถูกส่งกลับมาพร้อมกับการฟื้นคืนชีพของเหล่าผู้เล่น กองทัพของผู้ถูกเลือกสามารถเอาชนะกองกำลังฮาล์ฟออร์คที่มีจำนวนมากกว่าสามหมื่นนายได้สำเร็จ

สำหรับชาวเอลฟ์แล้ว ไม่มีข่าวใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่านี้อีก ชัยชนะครั้งนี้ไม่เพียงสร้างความประทับใจ แต่ยังทำให้พวกเขายอมรับในความสามารถของผู้ถูกเลือก และศรัทธาในพระมารดาอย่างแรงกล้ายิ่งขึ้น

แม้บางครั้งผู้ถูกเลือกจะมีพฤติกรรมแปลกประหลาดในสายตาพวกเขา แต่เอลฟ์ก็มองว่านั่นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย วีรชนไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบเสมอไป นั่นคือความจริงที่เผ่าเอลฟ์เข้าใจอย่างลึกซึ้ง

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ถูกเลือกเหล่านี้ล้วนถูกพระมารดาผู้หวนคืนเรียกตัวมาจากดินแดนอันไกลโพ้น ตั้งแต่การมาถึงของพวกเขา เผ่าเอลฟ์ก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง

ทุก ๆ วัน ชาวเอลฟ์จะได้เรียนรู้สิ่งใหม่จากผู้ถูกเลือก ทุก ๆ วัน ป่าเอลฟ์จะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญเกิดขึ้น สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ชาวเอลฟ์พื้นเมืองไม่เคยคาดฝันมาก่อน

ขณะที่ทุกสายตาจับจ้องไปยังวงเวทเคลื่อนย้าย เสียงกระซิบกระซาบเริ่มดังขึ้นด้วยความตื่นเต้น ทันใดนั้น แสงสว่างก็แผ่พุ่งออกมาจากวงเวท

“มาแล้ว!”

เอลฟ์หลายตนถึงกับกลั้นหายใจด้วยความลุ้นระทึก

แสงสว่างค่อย ๆ ส่องสว่างขึ้น ก่อนจะมีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในวงเวท ผู้ที่ก้าวออกมาคือผู้เล่นที่มีชื่อว่า น้ำเต้า

แม้เขาจะดูอิดโรยเล็กน้อย เสื้อผ้าของเขาเปื้อนคราบเลือดและมอมแมม แต่แววตาของเขากลับเปี่ยมด้วยความตื่นเต้นและภาคภูมิใจที่ไม่อาจปิดบังได้

หลังจากสงครามศรัทธาสิ้นสุดลง เหล่าผู้เล่นก็ไม่รอช้า เริ่มต้นการแลกเปลี่ยนและประมูลไอเท็มครั้งใหญ่ระดับเซิร์ฟเวอร์ในห้องโถงหลักของปราสาทมังกรดำ

ดาบไลออนฮาร์ท ไอเท็มระดับ Legend ที่มีความแข็งแกร่งในระดับเงินเพียงชิ้นเดียวในเซิร์ฟเวอร์ กลายเป็นไฮไลต์สำคัญของงานประมูล และถูกประมูลไปในราคาสูงถึง 3,000,000 แต้มผลงาน!

ผู้ชนะการประมูลคือ ลูกเมี้ยวเค็ม ประธานคณะกรรมการโมเอะโมเอะ ที่ขึ้นชื่อในเรื่องความมั่งคั่ง

เป็นเรื่องน่าแปลกใจไม่น้อยที่ผู้เล่นสายเวทมนตร์อย่างเธอ กลับเลือกประมูลอาวุธสำหรับนักดาบ แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่สมเหตุสมผลในตัวเอง เพราะมีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถจ่ายแต้มผลงานจำนวนมหาศาลนี้ได้

ค่าขนมน้องเมี้ยวซะอย่าง ♪

แน่นอนว่าประมูลไอเท็มระดับนี้กันแบบไม่ผ่านร้านของเค้า เค้าก็ไม่ขัดค่ะ

มีข่าวลือในหมู่ผู้เล่นว่า ในโลกแห่งความจริง เธออาจเป็นลูกสาวของบริษัทมหาชนขนาดใหญ่

แต่ในครั้งนี้ เธอเลือกใช้ตำแหน่งหัวหน้าสมาคมของเธอ ยืมแต้มผลงานจากสมาชิกในสมาคมมาแทน ด้วยความมั่นใจของเหล่าสมาชิกว่าเศรษฐีสาวคนนี้จะคืนแต้มให้ครบถ้วนแน่นอน

ในอีกด้านหนึ่ง น้ำเต้า ผู้เล่นที่มีบทบาทสำคัญในการต่อสู้กับ ไลออนฮาร์ท อิมช์ และการนำดาบไลออนฮาร์ทกลับมา ก็ได้รับแต้มผลงานไปไม่น้อย เขาอยู่ในอารมณ์ปลื้มปิติอย่างที่สุด จนรอยยิ้มแทบไม่จางหาย

เมื่อรวมรายได้จากการประมูลไอเท็มระดับสูงทุกชิ้น เหล่าผู้เล่นกว่าห้าร้อยชีวิตที่เข้าร่วมการไล่ล่าราชาแห่งฮาล์ฟออร์คและราชองครักษ์ครั้งนี้ ต่างก็ได้รับแต้มผลงานไม่น้อยกว่าหนึ่งหมื่นแต้มต่อคน ถือเป็นการพลิกชีวิตผู้เล่นหลายคนให้ร่ำรวยขึ้นในพริบตา

เมื่อทุกอย่างในสงครามจบลงอย่างสมบูรณ์ การประมูลและการแลกเปลี่ยนไอเท็มสำคัญต่าง ๆ ก็สิ้นสุดลงเช่นกัน

น้ำเต้าไม่รอช้า รีบเดินทางกลับไปยังเมืองแห่งผู้ถูกเลือก ทันที ด้วยเป้าหมายที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้

กาชาาาาา—!

น้ำเต้าสามารถสะสมบัตรกาชามาได้ถึง 4 ใบจากภารกิจเนื้อเรื่อง ซึ่งทำให้เขาตื่นเต้นจนแทบจะทนรอไม่ไหว ในหัวของเขามีเพียงเป้าหมายเดียว

ของทองงงงงง—!

แค่สุ่มได้ไอเท็มกรอบทองชิ้นเดียวก็พอฮะ

อะไรก็ได้ ขอแค่เป็นของทองฮะ!

ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวขณะเขาเดินผ่านวงเวทเคลื่อนย้ายกลับมายังเมืองแห่งผู้ถูกเลือก แต่เมื่อเขาก้าวออกจากวงเวท สิ่งที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้เขาชะงักและตกตะลึง

อะไรเนี่ย!?

บริเวณหน้าประตูทางออกของวงเวทเคลื่อนย้าย เต็มไปด้วยชาวเอลฟ์จำนวนมากที่มารวมตัวกัน ทุกคนยืนล้อมรอบทางออกและจ้องมองตรงมาที่เขา สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังและความตื่นเต้นจนทำให้น้ำเต้ารู้สึกประหม่า

เกิดอะไรขึ้นฮะ?

ลุง ๆ ป้า ๆ ไม่อยู่บ้านพักผ่อนกันเหรอ?

หรือติดบั๊กจนเดินมากองกันตรงนี้?

เขาคิดอย่างตื่นตระหนก แต่ไม่นานคำตอบก็ปรากฏออกมาจากเสียงของชาวเอลฟ์ที่ตะโกนขึ้น

“มาแล้ว!”

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ๊ะ!”

“ท่านผู้ถูกเลือก ท่านเหนื่อยมากใช่ไหม? นี่คือผลไม้สดใหม่ที่พวกเราเก็บมาให้ ลองชิมเร็ว!”

เสียงต้อนรับดังขึ้นอย่างอบอุ่น ชาวเอลฟ์เข้ามารายล้อมเขา พร้อมกับยื่นผลไม้สดใหม่ที่มีกลิ่นหอมหวานให้ น้ำเต้ายืนมองทุกคนด้วยความงุนงง ก่อนที่ความคิดจะแล่นขึ้นมา

อ้อ… มาต้อนรับเรานี่เอง

เขาพยักหน้าเบา ๆ อย่างเข้าใจ พร้อมกับรับผลไม้มาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มจริงใจและคำขอบคุณที่เปี่ยมด้วยความซาบซึ้งจากชาวเอลฟ์ ความอบอุ่นก็ค่อย ๆ เอ่อล้นในใจของเขา

จะว่าไป…

NPC เกมนี้ถูกออกแบบมาได้สุดยอดจริง ๆ

ทำเอารู้สึกซาบซึ้งเลยแฮะ

ในความเป็นจริง ยิ่งน้ำเต้าเล่นเกมนี้นานขึ้น เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าการพูดคุยกับ NPC เหล่านี้ไม่ต่างอะไรจากการคุยกับคนจริง ๆ

นี่คงเป็นหนึ่งในเสน่ห์ของ The Kingdom of Elves

เมื่อคิดดูดี ๆ หาก NPC เหล่านี้มีระบบความรู้สึกและความคิดที่เป็นอิสระ การปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนสิ่งมีชีวิตจริง ๆ ก็คงไม่ใช่เรื่องแย่เลย

ตัวอย่างชัดเจนที่สุดคงเป็น ไนติงเกล NPC สาวที่กลายมาเป็นเพื่อนสนิทของทีมข้าวกล่อง

ไนติงเกลแสดงความสนใจในตัวสมาชิกผู้เงียบขรึมในทีมอย่างโจ่งแจ้ง จนเรื่องราวของทั้งสองกลายเป็นที่รู้กันไปทั่วเซิร์ฟเวอร์

เฮ้อ…

น้ำเต้าถอนหายใจเบา ๆ

คิดซะว่ามันคือโลกอีกใบก็แล้วกัน

ถ้าทำแบบนั้น เราก็จะสนุกกับมันได้มากขึ้น

เขายิ้มบาง ๆ พลางรับผลไม้จากชาวเอลฟ์พร้อมเอ่ยคำว่า “ขอบคุณฮะ” ซ้ำไปซ้ำมา

ผลไม้ที่ดูธรรมดานี้กลับมีรสชาติที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เขาเคยลิ้มลอง ความหวานละมุนและความสดใหม่ทำให้ทุกคำกัดเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

ไม่นานนัก วงเวทเคลื่อนย้ายก็เริ่มส่องแสงอีกครั้ง

ผู้เล่นคนถัดมาโผล่ออกมาจากวงเวทด้วยท่าทางตื่นเต้น เขาตั้งใจจะรีบมุ่งหน้าไปยังจัตุรัสกลางเมือง เพื่อเข้าสู่ร้านแลกเปลี่ยนแต้มผลงาน แต่เมื่อเขาก้าวออกจากวงเวท สิ่งที่เขาเห็นทำให้ชะงักไปชั่วครู่

ชาวเอลฟ์กลุ่มเดิมยืนล้อมรอบเขาอยู่ พร้อมรอยยิ้มและสายตาอบอุ่น

“มาแล้ว! ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ๊ะ!”

เสียงต้อนรับดังขึ้นอีกครั้ง

เมื่อรู้ถึงเจตนาของชาวเอลฟ์ ผู้เล่นคนนั้นก็ผ่อนคลายลงทันที ก่อนจะรับผลไม้จากมือพวกเขา และกินอย่างไม่ลังเล

สงครามที่ปราสาทมังกรดำกินเวลายาวนานถึงหนึ่งวันกับหนึ่งคืนเต็ม ๆ เป็นเรื่องปกติที่เหล่าผู้เล่นจะรู้สึกหิวโหย

วงเวทเคลื่อนย้าย ยังคงเปล่งแสงสว่างเรื่อย ๆ พร้อมกับการปรากฏตัวของผู้เล่นที่กลับมาจากแนวหน้าอย่างต่อเนื่อง จำนวนของพวกเขาเพิ่มขึ้น จนชาวเอลฟ์เพียงไม่กี่ร้อยตนที่มาต้อนรับเริ่มไม่เพียงพอที่จะดูแลทั้งหมดได้

ในตอนนี้เองที่ชาวเอลฟ์เริ่มตระหนักว่า…

ผู้ถูกเลือกมีจำนวนถึงหนึ่งหมื่นชีวิต!

ในแต่ละวัน ผู้ถูกเลือกกระจายตัวออกไปทั่วแผนที่ขนาดใหญ่ ทำให้ดูเหมือนไม่ได้มีจำนวนมากนัก

แต่เมื่อพวกเขากลับมาพร้อมกันในเมืองแห่งผู้ถูกเลือก ชาวเอลฟ์พื้นเมืองก็เพิ่งได้เห็นว่ากองทัพนักรบแห่งเทพธิดามีจำนวนมหาศาลจริง ๆ

ไม่นานนัก ผู้ถูกเลือกจำนวนมหาศาลก็หลั่งไหลผ่านวงเวทเคลื่อนย้ายเข้ามา จนดูเหมือนพวกเขากลืนกินชาวเอลฟ์พื้นเมืองเพียงไม่กี่ร้อยตนไปในฝูงชน

ทุกทิศทางเต็มไปด้วยเหล่าเอลฟ์ในชุดเกราะ ผมหลากสี รูปลักษณ์หลากหลาย และอาวุธที่ดูแปลกตา ทั้งเมืองแห่งผู้ถูกเลือกเต็มไปด้วยความคึกคักและวุ่นวาย

แต่ถึงจะวุ่นวายแค่ไหน สิ่งแรกที่ผู้เล่นส่วนใหญ่ทำหลังกลับมาคือมุ่งหน้าไปยังวิหารแห่งธรรมชาติ หรือจัตุรัสกลางเมือง

พวกเขาก้มลงกราบไหว้ต้นไม้โลกด้วยความเคารพ สีหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความหวังและความกังวล

ภาพของผู้ถูกเลือกนับพันภาวนาต่อหน้าต้นไม้โลกนั้นช่างยิ่งใหญ่และงดงามในสายตาของชาวเอลฟ์พื้นเมือง

ชาวเอลฟ์ที่เฝ้าดูอยู่รู้สึกซาบซึ้งในความศรัทธาของผู้ถูกเลือก

“สมแล้วที่เป็นหนู ๆ ทูตสวรรค์ที่พระมารดาผู้ยิ่งใหญ่อัญเชิญมา พอกลับถึงบ้านเราปุ๊บ หลานลงไปไหว้พระมารดาทันทีเชียว…”

“ดูนั่นสิ! พี่เขาร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตันค่ะ!”

“ใครว่าผู้ถูกเลือกไม่มีศรัทธา? พวกเขาก็เป็นลูกที่ภักดีของพระมารดาเหมือนกัน!”

“ลูกอะไรกัน! พวกเขาคือท่านทูตสวรรค์ต่างหาก! นักรบผู้กล้าหาญของพระมารดา!”

เสียงชื่นชมจากชาวเอลฟ์ดังขึ้นไม่ขาดสาย พวกเขาประทับใจในความภักดีของผู้ถูกเลือก และรู้สึกใกล้ชิดกับพวกเขามากขึ้น

แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ…

เหล่าผู้เล่นกำลังภาวนาให้ตัวเองสุ่มได้ไอเท็มกรอบทองต่างหาก!

ส่วนคนที่ร้องไห้ออกมานั้น…

นั่นไม่ใช่ความตื้นตัน แต่เป็นเพราะพวกเขาดวงกุด และสุ่มได้ของคุณภาพต่ำต่างหาก!

ในกลุ่มฝูงชนที่กลับมายังเมืองแห่งผู้ถูกเลือก ลูกเมี้ยวเค็มก็เดินทางกลับมาด้วยเช่นกัน มือของเธอถือสิ่งที่โดดเด่นที่สุดในงานประมูลกลับมาด้วยราวกับเป็นการไปจ่ายตลาด… ดาบไลออนฮาร์ท

สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความพึงพอใจ และรอยยิ้มบาง ๆ ที่แสดงถึงความสุขอย่างเห็นได้ชัด

ข้าง ๆ เธอคือนกกาเหว่า รองประธานคณะกรรมการโมเอะโมเอะ ผู้มีท่าทางจริงจังเป็นเอกลักษณ์ เมื่อเห็นลูกเมี้ยวเค็มมีความสุขกับการได้ครอบครองดาบ นกกาเหว่าก็อดไม่ได้ที่จะเตือนด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“ลูกเมี้ยวเค็ม เธอเป็นนักเวทนะ ประมูลดาบเล่มนี้มามันไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย แถมราคายังแพงมากอีกด้วย จะไม่ขาดทุนเหรอคะ..? อีกอย่าง พี่จำได้ว่าเธอยังเรียนอยู่ใช่ไหม?”

คำพูดนั้นทำให้ลูกเมี้ยวเค็มชะงักไปเล็กน้อย

แต่เพียงครู่เดียว รอยยิ้มกว้างก็กลับมาบนใบหน้าของเธอ ดวงตาหรี่ลงจนเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว

“ขาดทุน?”

เธอเหลียวมองซ้ายขวาด้วยท่าทางลึกลับ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

“ไม่ต้องห่วงค่ะ พี่กาเหว่า มันไม่ขาดทุนแน่นอน!”

“พี่เชื่อไหมว่าในอนาคต ถ้ามีอุปกรณ์ระดับเงินออกมาเมื่อไหร่ ดาบเล่มนี้ราคายิ่งจะสูงขึ้นไปอีก! ยิ่งกว่านั้น มันยังเป็นไอเท็มลิมิเต็ดจากเควสหลักด้วย!”

“หนูถามไมเรลแล้วนะคะ ไมเรลบอกว่าอาวุธระดับนี้หายากมาก ๆ! แถมยังเป็นไอเท็มศาสตราเทพหรืออะไรประมาณนั้นด้วย ถึงจะไม่ใช่ศาสตราเทพระดับสูง แต่เป็นของเกรดพิเศษแน่นอนค่ะ!”

“ตอนนี้ทุกคนมีแต้มผลงานไม่มาก หนูเลยประมูลมาได้แบบถูก ๆ แค่สามล้านเอง! มั่นใจเลยว่าในอนาคต ต้องขายได้ถึงสิบล้าน! กำไรค่ะ!”

นกกาเหว่า: …

ก่อนที่นกกาเหว่าจะทันได้แย้งอะไร ลูกเมี้ยวเค็มก็ส่ายหัวพร้อมพูดต่อ

“แต่… ถึงตอนนั้นแต้มผลงานอาจจะไม่คุ้มค่าแล้วค่ะ…”

“ซึ่งก็ไม่เป็นปัญหา เพราะหนูแค่ยืมแต้มมาก่อน แล้วค่อย ๆ ใช้คืน… ไม่ได้ควักกระเป๋าตัวเองจ่ายตู้มไปทั้งก้อน…”

เธอยักไหล่เบา ๆ ก่อนพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“อีกอย่าง หนูยังเอาดาบไปปล่อยให้คนอื่นเช่าได้ด้วย เก็บค่าเช่ามาโปะที่ยืมมาง่าย ๆ เลยค่ะ!!”

“หนูจะปล่อยเช่าให้แค่พวกกองพันที่หนึ่งเท่านั้นนะ ส่วนคนอื่นหนูไม่ไว้ใจเรื่องเครดิต”

“มะเขือเทศผัดอาจจะดูไม่น่าไว้ใจไปหน่อย แต่เขาก็ไม่กล้าทำเรื่องเสียชื่ออีกแล้วแน่ ๆ”

“อีกอย่าง เขาอยากได้ดาบเล่มนี้มาก แต่ประมูลแพ้ ดังนั้นก็ทำได้แค่เช่าไปใช้ค่ะ!”

น้ำเสียงมั่นใจของลูกเมี้ยวเค็มทำให้นกกาเหว่านิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคิดในใจพร้อมถอนหายใจหนัก ๆ

แนวคิดลูกคนรวยบางคนนี่น่ากลัวจริง ๆ ค่ะ…

เมื่อเห็นสีหน้าปวดหัวของ นกกาเหว่า ลูกเมี้ยวเค็มก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

“ว่าแต่ พี่กาเหว่า… พี่เชื่อจริง ๆ เหรอคะ?”

นกกาเหว่า: …

…นี่เธอล้อพี่เล่นเหรอ?

นกกาเหว่าจ้องลูกเมี้ยวเค็มด้วยสายตาหงุดหงิดเล็กน้อย ลูกเมี้ยวเค็มยิ้มกว้างอย่างสนุก ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น

“ที่จริงแล้ว… หนูได้ยินมาว่า ดาบไลออนฮาร์ทมีความหมายพิเศษต่อเผ่าฮาล์ฟออร์คค่ะ”

“อาวุธชิ้นนี้ไม่ใช่แค่ดาบระดับเงินธรรมดา แต่มันเป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจของราชวงศ์ฮาล์ฟออร์ค ประวัติของมันเก่าแก่กว่าเทพของพวกเขาเสียอีก หนูคิดว่า… ในอนาคตมันอาจจะมีบทบาทสำคัญ เลยตัดสินใจประมูลมันมา”

ลูกเมี้ยวเค็มหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยแววตาเปี่ยมความคาดหวัง

“บางที… มันอาจจะใช้ปลดเนื้อเรื่องลับก็ได้ค่ะ”

จากนั้นเธอหัวเราะเบา ๆ พร้อมเสริมด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

“แน่นอน ที่หนูพูดไปก่อนหน้านี้ก็จริงครึ่งหนึ่งล่ะนะ ถ้าสุดท้ายมันไม่ได้มีอะไรพิเศษจริง ๆ ก็แค่คิดซะว่าหนูเอาเงินเก็บไปหยอดตู้เกมสนุก ๆ เถอะค่ะ ยังไงเราเล่นเกมก็เพื่อความสนุกอยู่แล้วนี่นา!”

คำพูดนั้นทำให้นกกาเหว่าพยักหน้ารับ ในที่สุดเธอก็เข้าใจเหตุผลของลูกเมี้ยวเค็ม

แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

เดี๋ยวนะ…

อัตราแลกเปลี่ยนระหว่างแต้มผลงานกับเงินจริงตอนนี้คือ 1 ต่อ 1 ไม่ใช่เหรอ?

ลูกเมี้ยวเค็ม… เธอเก็บเงินค่าขนมไว้ขนาดนั้นเลยเหรอ?

ในชั่วขณะเดียวกัน นกกาเหว่าก็รู้สึกเหมือนตัวเองได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง…

บางครั้ง จุดเริ่มต้นของบางคนก็คือจุดหมายที่เราต้องพยายามไปให้ถึงทั้งชีวิต

หรืออาจจะไม่มีวันถึงเลยด้วยซ้ำ…

เธอส่ายหัวเบา ๆ พร้อมถอนหายใจ ขณะที่ลูกเมี้ยวเค็มเองก็ถอนหายใจเช่นกัน แต่ใบหน้าของเธอกลับดูเหมือนมีความเสียดายปนอยู่

“เฮ้อ… เพื่อดาบเล่มนี้ หนูถึงกับต้องยอมสละชุดหัวหน้านักบวชเลยนะ…”

นกกาเหว่า: …

ชุดนั้นเธอไม่เอาเพราะมันน่าเกลียดใช่ไหมล่ะ!

ในใจนกกาเหว่าหวนนึกถึงชุดนักบวชที่ทำจากหนังแกะอันเลื่องลือขึ้นมา มันเป็นอุปกรณ์ที่ดูไม่เข้ากับใครเลยจริง ๆ (#ภาพประกอบอยู่ในตอน 249)

ทั้งสองพูดคุยกันอย่างออกรสขณะเดินมุ่งหน้าไปยังต้นไม้โลก พวกเธอทั้งคู่มีบัตรกาชา หลายใบจากภารกิจที่ผ่านมา และตั้งใจจะลองเสี่ยงโชคดูว่าจะได้อะไรกลับมาบ้าง

ลูกเมี้ยวเค็มพูดพร้อมรอยยิ้มสดใส

พี่กาเหว่า ถ้าหนูสุ่มได้ของกรอบทองขึ้นมา หนูจะยกให้พี่เลยนะ ถือเป็นคำขอบคุณที่ช่วยสอนเรื่องเกมมาตลอด!”

นกกาเหว่ายกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ด้วยความยินดีจ๊ะ”

แต่ในใจ…

ใครจะไม่เอาล่ะค้า!?

เมื่อมาถึงจัตุรัสกลางเมือง ลูกเมี้ยวเค็มและนกกาเหว่าเริ่มต้นด้วยการภาวนาต่อ ตนไม้โลก เพื่อแสดงความเคารพ จากนั้นจึงมุ่งหน้าเข้าสู่ร้านแลกเปลี่ยน พื่อเริ่มต้นการสุ่มรางวัล

แต่… น่าเสียดาย

โชคชะตาไม่ได้เมตตาเธอทั้งคู่ในวันนี้

สิ่งที่พวกเธอสุ่มได้มีเพียงแต้มผลงาน เหรียญฟื้นคืนชีพ และคัมภีร์ฝึกสมาธิบางเล่ม ไม่มีวี่แววของไอเท็มกรอบทองเลย

ลูกเมี้ยวเค็มถอนหายใจยาวและส่ายหัวเบา ๆ ด้วยความผิดหวัง

“เฮ้อ… ดวงไม่เข้าข้างหนูเลย”

นกกาเหว่ายืนมองด้วยแววตาสงสาร แม้ในใจเธออยากจะพูดว่า ‘เธอน่ะดวงดีตั้งแต่เกิดแล้ว’ แต่กลับเลือกกลืนคำพูดนั้นลงไปแทน

แม้ว่าทั้งสองจะไม่มีโชคในครั้งนี้ แต่จัตุรัสกลางเมืองยังคงคึกคัก

ผู้เล่นคนอื่น ๆ ที่โชคดีกลับหัวเราะลั่นเป็นระยะ ๆ พร้อมเสียงข้อความแสดงความยินดีจากระบบที่ดังขึ้นบ่อยครั้ง ราวกับซ้ำเติมเหล่าผู้ดวงซวย

[ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น “—” ที่ได้รับไอเท็มระดับ Legend “—”!]

เสียงประกาศจากระบบทำให้ผู้เล่นจำนวนมากได้แต่มองอย่างอิจฉาตาร้อน

นกกาเหว่ายืนมองบรรยากาศอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับลูกเมี้ยวเค็ม

[ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น “—” ที่ได้รับไอเท็มระดับ Legend “—”!]

“ไม่เป็นไร… พี่จะไปฟาร์มบัตรกาชาเพิ่มแป๊บนึงนะ”

[ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น “—” ที่ได้รับไอเท็มระดับ Legend “—”!]   [ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น “—” ที่ได้รับไอเท็มระดับ Legend “—”!]

ลูกเมี้ยวเค็มพยักหน้า ก่อนอ้าปากหาวโชว์เขี้ยวเล็ก ๆ ที่ดูน่ารักเป็นพิเศษ

“ส่วนหนูง่วงแล้ว… ขอออกเกมพักก่อนนะคะ“

“หาว~ …นี่หนูเล่นโต้รุ่งครั้งแรกในชีวิตเลย”

เธอยิ้มพลางโบกมือลา

“ไว้ตื่นแล้วเจอกันใหม่นะคะ!”

“บายจ้ะ”

นกกาเหว่าตอบกลับ พร้อมพยักหน้าให้

[ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น “—” ที่ได้รับไอเท็มระดับ Legend “—”!]

หลังจากโบกมือลากัน ลูกเมี้ยวเค็มก็ออกจากเกมไปพักผ่อน ในขณะที่นกกาเหว่ายังคงเดินหน้าสู่การทำภารกิจต่อไป

แต่ขณะที่เธอกำลังเลือกภารกิจเพื่อสานฝันอาวุธกรอบทอง ช่องสนทนาสมาคมคณะกรรมการโมเอะโมเอะกลับเริ่มคึกคักอย่างผิดปกติ

เกิดอะไรขึ้นหว่า?

นกกาเหว่าขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะเปิดหน้าจอช่องสนทนาขึ้นมา

ทันใดนั้น สายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับลิงก์วิดีโอที่ถูกแชร์อยู่ ชื่อของวิดีโอทำให้เธอตาโต

‘สุดตะลึง! แอบถ่ายเทพธิดา! (สู้กับเทพฮาล์ฟออร์ค)หรือว่านี่คือเนื้อเรื่องลับ?’

[ขอแสดงความยิ—

พอค่ะ!

…

…

~~ ~~ ❀ ~~ ~~

วิเวียน: ถ้าให้แทรกข้อความแบบ [ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นที่ได้ไอเท็มกรอบทอง] ขนาดนี้ เดี๋ยวชาวบ้านแถวนั้นคงไม่ต้องเล่นละค่ะ หยุดยืนตบหน้าผากกันทั้งเซิร์ฟแน่ ๆ 😂 กะจะไม่ให้คนอื่นหายใจกันเลยใช่ไหมเนี่ย?

โนเอล: ดิฉันว่าอารยธรรมกาชาแบบนี้… สะท้อนความเป็นมนุษย์ได้ดีค่ะ รุ่นพี่ ทั้งความหวัง ความสิ้นหวัง และความพยายามที่เกิดขึ้นวนลูปไม่สิ้นสุด 🌀

ลิลี่: พี่จ๋า… หนูขอถามหน่อยสิ พี่เกิดมาพร้อมดวงแบบไหนคะ? พี่มีเพื่อนสนิทที่ดวงดีแบบลูกเมี้ยวเค็มบ้างไหม? หรือดวงตกหนักเหมือนกาชาแจกเกลือกันทั้งกอง? 😏

ถั่ว: พูดถึงเรื่องเด็กดีผู้มีดวง… เหรอคะ..?

ใกล้ ๆ ตัวเค้ามีอยู่คนนึง (ต้นแบบของไอริส อาจเรียกว่าไอริสเวอร์ชันกายภาพ) เกิดมาพร้อมดวงในด้านเดียวกับเมี้ยว แต่ไม่เปย์ คิดรอบคอบก่อนใช้เงิน ทว่า ดวงกาชาแฟชั่นของเด็กคนนี้หายนะมากมาย เละเทะต่อเนื่องมาตั้งแต่คบกันแรก ๆ จนตอนนี้เกือบสิบปี

จุดพีคคือ พอเอามาเฉลี่ยกับดวงของเค้า เช่นของจากกาชาแฟชั่นที่เค้าเปิดได้ มันจะสมดุล หรือค่อนไปทางดีตลอด ดังนั้นเลยเล่นเกมด้วยกันมาตลอดเลยค่ะ แชร์กระเป๋าตังค์ในเกมด้วยกัน

~~ ❀ ~~

ถ้าเจองานแปลของเค้าที่อื่น… สัญญานะว่าจะมาอ่านแปลไทยที่ https://www.nekopost.net/novel/12413 ♥

ส่วนใหญ่เค้าชอบทำเวอร์ชันแก้ไขคำผิดทีหลัง และปรับสำนวนแทบทุกตอนหลังอัพโหลด ดังนั้นต้องที่เนโกะฯเท่านั้น..!

ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ Support the project  https://book.qidian.com/info/1016509432

~~ ~~ ❀ ~~ ~~