ในทะเลทรายมรณะ อันเป็นที่อยู่ของฮาล์ฟออร์คมาแสนนาน ทรัพยากรเป็นสิ่งที่หาได้ยากเย็น

กองทัพสามหมื่นนายที่ไลออนฮาร์ท อิมช์ ระดมพลมานั้น ต้องอาศัยทรัพย์สมบัติที่เขาสะสมมาจากการปล้นสะดมอาณาจักรมนุษย์ไอริสตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา

การดูแลกองทัพขนาดใหญ่เช่นนี้ในแต่ละวันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่อิมช์เชื่อมั่นว่าหากเขาสามารถทำลายเผ่าเอลฟ์ได้สำเร็จ ทุกสิ่งที่ลงทุนลงแรงไปจะคุ้มค่าทั้งสิ้น

ป่าเอลฟ์นั้นขึ้นชื่อว่าอุดมสมบูรณ์ เต็มไปด้วยทรัพยากรที่สามารถเลี้ยงดูกองทัพได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ในอดีต ฮาล์ฟออร์คเกรงกลัวพลังของเผ่ามนุษย์ แม้จะครอบครองดินแดนใกล้เคียงในนาม แต่ก็ไม่กล้าบุกลึกเข้าสู่ป่าเอลฟ์

ทว่าครั้งนี้ หากสงครามแห่งศรัทธาสำเร็จ เทพเจ้าของฮาล์ฟออร์คจะได้รับพลังเพิ่มขึ้น และเมื่อถึงเวลานั้น อุปสรรคใด ๆ ก็มิอาจหยุดยั้งพวกเขาได้

การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่สงครามระหว่างเผ่าพันธุ์ แต่ยังเป็นสนามรบที่สะท้อนถึงการต่อสู้ระหว่างเทพผู้สูงส่ง กองทัพของอิมช์คือหมากสำคัญในเกมอันใหญ่หลวงนี้

ด้วยความเข้าใจในเผ่าเอลฟ์ ไลออนฮาร์ท อิมช์ เตรียมการมาเป็นอย่างดี แม้ว่าช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ข่าวสารจากป่าเอลฟ์จะขาดหาย แต่เขายังคงมั่นใจในประสบการณ์และการประเมินศักยภาพของศัตรู

เขาเชื่อว่าความพ่ายแพ้ของเผ่าถ้ำหินในอดีตไม่ได้มาจากเอลฟ์ที่มีจำนวนน้อยนิด แต่เป็นเพราะมังกรดำและบุตรแห่งเทพ หากพวกเขาสามารถจัดการกับทั้งสองได้ เอลฟ์ที่เหลือจะไร้ซึ่งกำลังต่อต้าน

อิมช์ไม่ได้ประมาท เขาสั่งการให้เตรียมแผนรับมือกับทั้งมังกรดำและบุตรแห่งเทพอย่างรอบคอบ กองทัพที่เขานำมาครั้งนี้คือกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดของราชวงศ์ฮาล์ฟออร์ค พร้อมที่จะบดขยี้ทุกสิ่งขวางหน้า

สิ่งเดียวที่ทำให้เขากังวลคือเทพองค์ใหม่ของเผ่าเอลฟ์ ซึ่งอาจลงมือโดยตรงเพื่อปกป้องพวกเอลฟ์

หากถึงตอนนั้น การต่อสู้จะยกระดับขึ้นไปอีกขั้น ซึ่งเป็นสิ่งที่อิมช์ไม่สามารถควบคุมได้

หลังจากสั่งให้กองทัพหยุดพัก กองกำลังของเขาได้ตั้งแคมป์ในเทือกเขาทมิฬตลอดคืน

และในเช้าวันต่อมา เมื่อคำสั่งพักผ่อนสามชั่วโมงสิ้นสุดลง กองทัพฮาล์ฟออร์คก็เริ่มเคลื่อนไหว

แคมป์ถูกตั้งห่างจากปราสาทมังกรดำในระยะที่ปลอดภัยจากการโจมตีระยะไกล แต่ในขณะเดียวกัน อิมช์ก็สั่งให้จัดกระบวนทัพเต็มพื้นที่ เพื่อแสดงแสนยานุภาพของตนต่อเอลฟ์ในปราสาท

ภาพของกองทัพสามหมื่นนายที่ยืนเรียงรายอยู่กลางที่ราบ พร้อมด้วยสัตว์อสูรยักษ์สิบตัว ควร สร้างความน่าหวาดหวั่นให้แก่ผู้มองเห็น กองทัพที่ยิ่งใหญ่กว่าถึงสิบเท่า บดบังทุกสิ่งด้วยพลังที่แทบจะหยุดหายใจ

อย่างไรก็ตาม ผู้เล่นในปราสาทมังกรดำกลับมีปฏิกิริยาที่แตกต่างออกไป

แม้ภาพของกองทัพจะน่าหวาดกลัว แต่พวกเขากลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แผนของอิมช์ในการบั่นทอนขวัญกำลังใจดูเหมือนจะไม่ได้ผล

เหล่าผู้เล่นต่างไม่รู้สึกย่อท้อ ตรงกันข้าม พวกเขากลับแสดงความหงุดหงิดที่ศัตรูหยุดเคลื่อนไหวเสียมากกว่า…

“ทำไมถึงหยุดล่ะ?”

“เมื่อไหร่จะเริ่มโจมตีสักที?”

“เอ็งรอพ่อมาตัดริบบิ้นเรอะ?”

“เฮ้อ รอกันทั้งคืนแล้วนะ ฮาล์ฟออร์คพวกนี้ไม่ได้ค้างใช่ไหม?”

“เออแกพูดมีประเด็น มันติดบั๊กป่าววะ”

“รีบ ๆ เข้ามาเถอะ ผมต้องไปทำงานตอน 9 โมงเช้านะ…”

บนกำแพงปราสาทมังกรดำ เสียงบ่นปนขบขันของผู้เล่นดังระงมไปทั่ว อารมณ์หงุดหงิดเริ่มปะทุขึ้นทีละน้อย

แต่แทนที่จะเป็นความกังวลหรือความกลัว มันกลับเป็นความเบื่อหน่ายที่การโจมตีล่าช้าจนน่าหงุดหงิดเสียมากกว่า

อลิซ นักบุญหญิงผู้ศักดิ์สิทธิ์ ยืนมองพวกเขาด้วยสีหน้าปนเประหว่างความประหลาดใจกับความไม่เข้าใจ

ใกล้ ๆ กันนั้น เอลฟ์พื้นเมืองที่อาสามาช่วยสนับสนุนต่างพากันแสดงสีหน้าแปลกใจ ความไร้ความกลัวของผู้เล่นช่างแตกต่างจากทหารที่พวกเขาคุ้นเคย

ในฐานะที่ปราสาทมังกรดำมีวงเวทเคลื่อนย้ายติดตั้งอยู่ การล้อมของกองทัพฮาล์ฟออร์คจึงแทบไม่ได้สร้างแรงกดดันให้กับฝ่ายเอลฟ์

ยิ่งไปกว่านั้น การยืดเวลาออกไปถือว่าเข้าทางฝ่ายป้องกัน เพราะกองทัพฮาล์ฟออร์คที่เดินทางไกลมาจากทะเลทรายย่อมอ่อนล้าลงเรื่อย ๆ

ทว่าผู้เล่นกลับไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้เลย พวกเขาไม่ได้มองสงครามครั้งนี้เป็นการป้องกันอันเคร่งเครียด แต่มองเป็นงานเฉลิมฉลองที่รอการเริ่มต้นเสียมากกว่า บรรยากาศบนกำแพงเต็มไปด้วยความผ่อนคลายปนคาดหวัง

อลิซมองผู้เล่นเหล่านี้ด้วยสายตาที่ไม่รู้จะหัวเราะหรือถอนหายใจดี

แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขากลับแสดงความกระตือรือร้นเกินกว่าที่เธอจะคาดคิดได้ ถ้าซีโรไม่สั่งให้ปิดประตูปราสาท ผู้เล่นบางคนอาจจะวิ่งออกไปท้าทายกองทัพฮาล์ฟออร์คตั้งแต่แรกแล้ว

ท่าทีเช่นนี้ดูราวกับเหล่านักรบคลั่งสงครามไม่มีผิด อลิซเริ่มเข้าใจว่าเหตุใดพระมารดาถึงเรียกพวกเขาว่า ผู้ถูกเลือก

สำหรับผู้เล่น การป้องกันปราสาทครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องของความเป็นความตาย

สิ่งเดียวที่พวกเขากังวลคือใครจะฆ่าศัตรูได้มากกว่ากัน บรรยากาศแห่งความกระหายการต่อสู้ที่ลอยอบอวลไปทั่วราวกับแสงไฟที่ไม่มีวันดับ ทำให้เหล่าเอลฟ์พื้นเมืองที่เริ่มต้นด้วยความหวาดกลัวพลันรู้สึกมั่นใจขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ตลอดคืนที่ผ่านมา ความนิ่งเฉยของกองทัพฮาล์ฟออร์คไม่อาจทำให้ผู้เล่นรู้สึกกระวนกระวายได้

ตรงกันข้าม พวกเขากลับยิ่งหงุดหงิดที่การเผชิญหน้าถูกเลื่อนออกไปเรื่อย ๆ

“ทำไมยังไม่เริ่มโจมตีสักที?”

เสียงถอนหายใจปนรำคาญดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าตามจุดต่าง ๆ ของกำแพงปราสาท

ผู้เล่นบางคนถึงกับตรวจสอบอุปกรณ์ซ้ำไปซ้ำมา นักเวทนับจำนวนโพชั่นฟื้นฟูมานาครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกสายตาจ้องมองไปยังทิศใต้ด้วยความคาดหวังว่าทัพฮาล์ฟออร์คจะเริ่มเคลื่อนไหว ในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง…

~~ ❀ ~~

สามชั่วโมงที่ผ่านมา ราวกับเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุดสำหรับผู้เล่นบนกำแพงปราสาท

พวกเขารอคอยด้วยความตื่นเต้นที่ปะปนกับความเบื่อหน่าย

ในทางกลับกัน กองทัพฮาล์ฟออร์คที่พักผ่อนจนฟื้นตัวเต็มที่แล้วกำลังเตรียมพร้อมสำหรับการบุกโจมตี

ในเวลานั้นเอง หน่วยสอดแนมที่ถูกส่งออกไปกลับมาพร้อมกับรายงานสำคัญ

“ท่านราชา ปราสาทแห่งนี้ไม่มีเอลฟ์กลุ่มอื่นอยู่ใกล้ ๆ แต่… พวกเราเจอร่องรอยการอพยพของสัตว์อสูรในทิศทางของป่าเอลฟ์”

“ร่องรอยการอพยพของสัตว์อสูรงั้นรึ?”

อิมช์ขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

ฮาล์ฟออร์คจากเผ่าถ้ำหินที่เคยพ่ายแพ้และหนีรอดมาได้ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขมขื่น

“ท่านราชา เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก หลังจากพวกเอลฟ์ปรากฏตัวในป่าเอลฟ์ สัตว์อสูรทั้งหลายก็เริ่มอพยพออกไป ได้ยินมาว่า… พวกมันถูกเอลฟ์ขับไล่ และบางที… อาจถึงขั้นถูกพวกมันกินเนื้อด้วยซ้ำ!”

คำพูดนี้ทำให้อิมช์เบิกตากว้างเล็กน้อย ความประหลาดใจแฝงอยู่ในสายตาคมกริบ

“กินเนื้อรึ?”

เขาหันไปสบตากับหัวหน้านักบวช ซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะหัวเราะเย็นชา

“ดูเหมือนว่าเทพมารองค์นี้จะมีฝีมือไม่น้อย ไม่เพียงแต่เปลี่ยนศรัทธาของพวกเอลฟ์ แต่ยังเปลี่ยนนิสัยของพวกมันอีกด้วย!”

หัวหน้านักบวชสาวพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง

“ก็แน่ล่ะ เทพองค์นี้ได้แย่งชิงพันธกิจศักดิ์สิทธิ์ของ ‘ท่านผู้นั้น’ มา… หากจะเอาสาวกของพระองค์มาด้วย ก็ต้องเปลี่ยนวิถีชีวิตของพวกมันให้ต่างจากเดิมอยู่แล้ว”

อิมช์หัวเราะอย่างดุร้าย เสียงหัวเราะของเขาดังก้องไปทั่วแนวรบ

“หึ! ดี! หากเราทำลายเผ่าเอลฟ์ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างจะตกเป็นของพระบิดา และกลายเป็นสมบัติของพวกเรา!”

เขากำดาบยาวของตนแน่น ก่อนชูขึ้นสูงเหนือศีรษะ เป็นสัญลักษณ์แห่งการเริ่มการโจมตีครั้งใหญ่

“ส่งคำสั่งไป! เตรียมบุกปราสาท!”

เสียงของอิมช์ดังกึกก้องไปทั่วกองทัพ ความเงียบที่เคยครอบงำถูกทำลายลงเมื่อเสียงคำรามของฮาล์ฟออร์คดังขึ้นพร้อมเพรียง สัตว์อสูรยักษ์เริ่มเคลื่อนตัวตามคำสั่ง เสียงฝีเท้าหนักแน่นของกองทัพสามหมื่นนายเริ่มสะท้อนไปทั่วเชิงเขา

~~ ❀ ~~

——!!

เสียงแตรศึกก้องดังหนักแน่น แหวกผ่านท้องฟ้าและสะท้อนก้องในเทือกเขา

ความเงียบที่ครอบงำมาตลอดทั้งคืนถูกทำลายลง กองทัพฮาล์ฟออร์คสีดำทะมึนเริ่มเคลื่อนไหวในที่สุด

แม้กองทัพนี้จะไม่มีทหารม้า แต่เหล่าทหารราบทั้งสามหมื่นนายเคลื่อนตัวอย่างเป็นระเบียบ ราวกับกระแสน้ำเชี่ยวกรากที่ไม่มีวันหยุด

ทหารสองหมื่นนายยังคงอยู่ในฐานที่มั่นเป็นกำลังสำรอง ส่วนทัพหน้าจำนวนหนึ่งหมื่นนาย นำโดยเบเฮมอธห้าตัวที่ดูน่าเกรงขาม มุ่งหน้าตรงสู่ปราสาทมังกรดำ

บนกำแพงปราสาท เสียงตื่นเต้นของผู้เล่นดังขึ้นทันทีที่เห็นกองทัพเคลื่อนไหว

“ พวกมันมาแล้ว!”

“เตรียมตัว! เตรียมตัวสู้!”

บรรยากาศบนกำแพงพลันคึกคัก เปรียบเสมือนเครื่องจักรสงครามขนาดใหญ่ที่เริ่มทำงานอีกครั้ง เหล่าผู้เล่นสายโจมตีระยะไกลชูธนูขึ้นเล็งไปยังศัตรูที่กำลังรุกคืบเข้ามา

ฮาล์ฟออร์คในทัพหน้าชูโล่ขึ้นสูง ขณะที่เบื้องหลังพวกมัน นักรบจำนวนมากถือหอกเตรียมพร้อม กองทัพเคลื่อนตัวอย่างมีจังหวะ มุ่งหน้าขึ้นเนินเขาสู่ปราสาท

ที่กำแพง หลี่มู่จ้องมองกองทัพฮาล์ฟออร์คด้วยสายตาเคร่งเครียด ขณะที่เหล่านักธนูเอลฟ์เตรียมลูกศรอยู่ด้านหลังเขา เมื่อฮาล์ฟออร์คเข้าสู่ระยะโจมตีที่สามร้อยเมตร หลี่มู่ยกไม้เท้าขึ้นและตะโกนผ่านช่องสื่อสาร

“ยิง!”

ทันทีที่คำสั่งดังขึ้น ลูกธนูจำนวนมหาศาลที่เปล่งแสงด้วยทักษะของผู้เล่นก็พุ่งทะยานออกจากกำแพง เส้นสายแห่งลูกธนูส่องประกายกลางอากาศ กลายเป็นสายฝนแห่งความตายที่ตกลงไปยังกองทัพเบื้องล่าง

อิมช์ที่ยืนอยู่แถวหน้ากองทัพ ชูดาบยาวขึ้นพร้อมออกคำสั่งเสียงดัง

“ยกโล่ขึ้น!”

ฮาล์ฟออร์คทั้งหมื่นนายยกโล่ขึ้นพร้อมกัน ลูกธนูจำนวนมากถูกหยุดไว้ด้วยกำแพงโล่ แม้จะมีบางลูกที่ทะลุผ่านช่องว่างออกไป แต่ก็ไม่เพียงพอจะหยุดการเคลื่อนทัพของพวกมัน

เสียงกรีดร้องดังขึ้นในหมู่ฮาล์ฟออร์คที่โชคร้ายเกือบร้อยนาย ลูกธนูเจาะทะลุเกราะและร่างของพวกมันจนล้มลง

แต่สำหรับกองทัพที่มีขนาดใหญ่ถึงสามหมื่นนาย การสูญเสียเพียงเท่านี้แทบไม่กระทบต่อขวัญกำลังใจ

ส่วนเบเฮมอธทั้งห้า ยังคงเดินหน้าต่อไปโดยไม่สะทกสะท้าน แม้ลูกธนูหลายสิบดอกจะปักอยู่ตามร่าง แต่ผิวหนังหนาที่ห่อหุ้มร่างกายทำให้พวกมันไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ

“ขว้างหอก!”

อิมช์ตะโกนคำสั่งอีกครั้ง เสียงของเขาดังก้อง

ทันใดนั้น ฮาล์ฟออร์คกว่าพันนายพร้อมใจกันดึงหอกยาวสองเมตรออกจากด้านหลังและขว้างขึ้นไปยังปราสาท หอกเหล่านั้นพุ่งทะยานไปในอากาศด้วยพลังที่รุนแรง

ขณะเดียวกัน เบเฮมอธทั้งห้าก็ยกหอกยักษ์ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางครึ่งเมตรขึ้น และขว้างไปยังปราสาทเช่นกัน หอกของพวกมันพุ่งออกไปพร้อมกับเสียงลมหวีดหวิว ราวกับกระสุนปืนใหญ่ที่พุ่งตรงเป้าหมาย

“แย่แล้ว! รีบหลบเร็ว!”

เสียงตะโกนดังลั่นเมื่อฝนหอกทะยานเข้ามา แม้ระบบป้องกันของปราสาทจะปกป้องแกนกลางไว้ได้ แต่ผู้เล่นที่อยู่บนกำแพงไม่สามารถหลบพ้นได้ทั้งหมด เสียงหอกที่พุ่งทะลุร่างและเสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่ว

ผู้เล่นหลายคนล้มลงเสียชีวิตในทันที กำแพงปราสาทที่เคยเต็มไปด้วยความคึกคักพลันเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ตึงเครียด

ที่เลวร้ายยิ่งกว่าหอกของฮาล์ฟออร์ค คือหอกยักษ์จากเบเฮมอธ พวกมันไม่ได้เป็นเพียงอาวุธขนาดใหญ่ แต่ยังทรงพลังพอที่จะทะลุผ่านเวทป้องกันของกำแพงปราสาทได้

เสียงกึกก้องดังสนั่นเมื่อหอกยักษ์ปักลงบนกำแพง เกิดรอยแตกร้าวเป็นเส้นยาว หากไม่มีพลังเสริมจากเวทป้องกัน กำแพงคงพังเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่ไปแล้ว

หอกยักษ์เล่มหนึ่งพุ่งทะลุหอคอยบนกำแพงปราสาท หอคอยที่เคยเป็นจุดยุทธศาสตร์พังทลายลงในทันที

นักธนูผู้เล่นสองคนที่ประจำอยู่ที่นั่นไม่มีโอกาสหลบหนี เสียงระเบิดของหินและไม้กระจายไปพร้อมกับร่างของพวกเขาที่ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ เลือดกระเซ็นทั่วทั้งบริเวณ

ความโกลาหลแผ่ขยายไปทั่วกำแพงปราสาท ผู้เล่นหน้าใหม่ที่ไม่เคยเผชิญหน้ากับสงครามขนาดนี้มาก่อนถึงกับยืนสั่น มือที่ถืออาวุธไว้อ่อนแรง

สงครามไม่ได้มีเพียงความตื่นเต้นที่พวกเขาคาดหวัง แต่มันเต็มไปด้วยความโหดร้ายและภาพที่ชวนหวาดหวั่น

ก่อนการต่อสู้จะเริ่ม ผู้เล่นอาจเต็มไปด้วยความมั่นใจและทะเยอทะยาน แต่เมื่อได้สัมผัสกับการต่อสู้จริง พวกเขาเริ่มเข้าใจถึงความโหดร้ายของสงครามในแบบที่เกมนี้มอบให้ มันสมจริงจนบางคนถึงกับหวาดกลัว

แต่ถึงอย่างนั้น ความตายก็ไม่ได้ทำลายขวัญกำลังใจของผู้เล่นอย่างที่กองทัพฮาล์ฟออร์คหวังไว้

สำหรับพวกเขา เกมก็คือเกม ความตายไม่ได้หมายถึงจุดจบ มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของความสนุกที่ท้าทายมากขึ้นเท่านั้น

หลังจากความโกลาหลในช่วงแรก เสียงสั่งการของหลี่มู่และทรานส์ฟอร์เมอร์จีกังดังขึ้น ปลุกผู้เล่นให้กลับมาตั้งสติอีกครั้ง

นักธนูและผู้เล่นสายโจมตีระยะไกลเริ่มปล่อยลูกธนูออกไปอีกระลอก ท้องฟ้าเบื้องบนกลายเป็นผืนผ้าทอด้วยสายฝนแห่งลูกธนูที่พุ่งตรงเข้าสู่กองทัพฮาล์ฟออร์ค

ในขณะเดียวกัน ฮาล์ฟออร์คบางส่วนก็เริ่มตอบโต้ด้วยการยิงธนูกลับมาเช่นกัน ลูกธนูจากทั้งสองฝ่ายพุ่งสวนกันกลางอากาศ สร้างภาพสนามรบที่เต็มไปด้วยเส้นฝนแห่งลูกธนู

…

…

~~ ❀ ~~

ถ้าเจองานแปลของเค้าที่อื่น… สัญญานะว่าจะมาอ่านแปลไทยที่ https://www.nekopost.net/novel/12413 ♥

ส่วนใหญ่เค้าชอบทำเวอร์ชันแก้ไขคำผิดทีหลัง และปรับสำนวนแทบทุกตอนหลังอัพโหลด ดังนั้นต้องที่เนโกะฯเท่านั้น..!

ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ Support the project  https://book.qidian.com/info/1016509432

~~ ~~ ❀ ~~ ~~