“อาวุธลับเหรอคะ?”

อลิซ นักบุญแห่งธรรมชาติ เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างหลี่มู่และนกกาเหว่า

ท่านผู้ถูกเลือกกำลังสร้างอะไรกันนะ

เธอครุ่นคิดพลางนึกถึงข่าวที่ได้ยินมาก่อนหน้านี้ ว่ามีกลุ่มผู้ถูกเลือกเลเวลน้อยจำนวนหลายร้อยคนที่ไม่ได้ร่วมภารกิจในครั้งนี้ แต่กลับรวมตัวกันสร้างบางสิ่งบางอย่างในเมืองเริ่มต้น

ไม่นานนัก คำตอบก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ

วงเวทเคลื่อนย้ายฉายแสงเจิดจ้าท่ามกลางความเงียบสงบของหุบเขา ก่อนที่กลุ่มผู้เล่นราวสี่ถึงห้าคนจะปรากฏตัวขึ้นพร้อมสิ่งประดิษฐ์ขนาดใหญ่

มันคือเครื่องกลไม้ที่มีขนาดมหึมา ดูใหญ่เทอะทะจนต้องใช้แรงงานถึงห้าชีวิตในการแบกหาม

และมันไม่ได้มีเพียงชิ้นเดียว

หลังจากเครื่องกลชิ้นแรกถูกส่งมาถึง เหล่าผู้ถูกเลือกต่างทยอยนำสิ่งประดิษฐ์แบบเดียวกันมาอีกสามชุด จนในที่สุด ชิ้นส่วนของอาวุธลับทั้งสี่ก็ถูกนำมาตั้งเรียงรายอยู่บนสนามรบ

“นี่มันอะไรกันคะ?”

อลิซเบิกตากว้าง เธอกล่าวออกมาด้วยความฉงน

“นี่คืออาวุธลับสำหรับถล่มเมืองของพวกเราค่ะ”

นกกาเหว่าตอบ พลางยิ้มและสั่งการผู้เล่นให้เริ่มประกอบกลไก

เวลาผ่านไปไม่นานนัก อาวุธสงครามขนาดยักษ์ทั้งสี่ก็ประกอบเสร็จสมบูรณ์ เงาของพวกมันทอดยาวลงมาอย่างน่าหวาดหวั่น

ที่ด้านข้างตัวเครื่อง มีข้อความที่เขียนด้วยภาษามนุษย์อย่างเรียบง่ายว่า ‘ส่งด่วน’

โครงสร้างหลักของมันดูน่าเกรงขาม ประกอบด้วยเสาค้ำแนวตั้งสองต้นที่เชื่อมด้วยแกนหมุนแนวนอน ด้านบนติดตั้งกลไกแบบรอกและวงล้อสำหรับควบคุม คานไม้ที่หมุนได้รอบตัวเชื่อมกับแกนนี้ โดยปลายด้านหนึ่งยึดแน่นด้วยเชือกที่พันอย่างพิถีพิถัน อีกด้านหนึ่งติดตั้งถังไม้ขนาดใหญ่สำหรับบรรจุกระสุน

“นี่มัน… เหมือนเครื่องยิงหินของพวกมนุษย์เลยนี่!”

อลิซเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

เครื่องยิงหินไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับเธอ

ในดินแดนซากัส อารยธรรมของมนุษย์พัฒนาไปถึงจุดที่คล้ายกับปลายยุคกลางของดาวเคราะห์สีคราม

แม้ว่าจะมีอาวุธเวทมนตร์ล้ำสมัย เช่น ปืนใหญ่เวทมนตร์ที่ขับเคลื่อนด้วยอัญมณีเวทมนตร์ แต่เครื่องยิงหินก็ยังคงได้รับความนิยม เนื่องจากมันสามารถสร้างได้จากวัสดุพื้นถิ่นและใช้งานได้อย่างง่ายดาย

ในทวีปแห่งนี้ เครื่องยิงหินมักถูกเสริมด้วยเวทมนตร์เพื่อเพิ่มพลังทำลายล้าง ทำให้มันกลายเป็นอาวุธที่ทรงพลังยิ่งขึ้น

แม้ว่าเธอจะไม่ชื่นชอบอาวุธสงครามเหล่านี้ แต่อลิซก็อดยอมรับในใจไม่ได้ว่าความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์นั้นน่าทึ่งอยู่เสมอ

โดยเฉพาะในยามที่เอลฟ์ต้องทำศึกสงครามเช่นนี้

สิ่งที่ทำให้อลิซตกตะลึงที่สุดคือ ความสามารถของผู้ถูกเลือกในการสร้างเครื่องยิงหิน!

แน่นอนว่าสำหรับผู้เล่นแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องยากเกินความสามารถ

เครื่องยิงหินเป็นอาวุธที่ใช้กลไกพื้นฐานอย่างคานดีด ซึ่งหาข้อมูลการสร้างได้ง่าย ๆ บนอินเทอร์เน็ต

ปัญหาอยู่ที่การขยายขนาดให้ใหญ่ขึ้นและเพิ่มระยะการยิง ซึ่งต้องอาศัยทักษะเฉพาะทางและการคำนวณที่แม่นยำ

แต่สำหรับสมาชิกในกลุ่มผู้เล่นที่มีความรู้ด้านวิศวกรรมเป็นพื้นฐาน นี่ถือเป็นเพียงงานเล็กน้อยเท่านั้น

เมื่อทราบว่าภารกิจครั้งนี้คือการโจมตีฐานที่มั่นของออร์ค เหล่าผู้เล่นก็เริ่มเตรียมการอย่างเต็มที่

แนวคิดแรกเริ่มคือการสร้างปืนใหญ่ แต่ความจริงกลับไม่ได้สวยงามอย่างฝันไว้

แม้ว่าจะมีเวทมนตร์มาช่วยเหลือ แต่ข้อจำกัดของทรัพยากรและอุปกรณ์ในปัจจุบัน ทำให้การสร้างปืนใหญ่ยังคงเป็นไปไม่ได้

สุดท้าย พวกเขาจึงหันมาเลือกสร้างเครื่องยิงหิน ซึ่งง่ายและเหมาะสมกว่ามาก

ถึงแม้ฐานที่มั่นของออร์คจะไม่มีป้อมกำแพงให้ต้องโจมตี แต่เครื่องยิงหินที่ผู้เล่นลงแรงสร้างกลับได้ใช้งานจริงในที่สุด

เมื่อเดมาเซียเห็นเครื่องยิงหินที่ประกอบเสร็จสมบูรณ์ ดวงตาของเขาเบิกกว้างจนแทบถลน

“โฮ่ย! เจ้นกกาเหว่าโคตรเก่ง! ทีมพี่นี่โคตรเจ๋ง ทำออกมาได้จริง ๆ ด้วย!”

“แหมแหม~ ก็แค่การประยุกต์ใช้ความรู้เบสิก ๆ เท่านั้นเองค่ะ”

นกกาเหว่าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย ทว่าแฝงรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก

“น่าเสียดายที่วัตถุดิบมีจำกัด เลยยิงได้ไกลสุดแค่ประมาณห้าร้อยเมตร แต่โชคดีที่เราอยู่บนที่สูง และยังเสริมกำลังให้มันด้วยเวทมนตร์ได้อีกด้วย”

เดมาเซีย: “…”

ห้าร้อยเมตรนี่โคตรไกลเลยนะเจ้!

นักเรียนหัวกะทิเขานี่มันน่ากลัวจริง ๆ!

ความจริงแล้ว เครื่องยิงหินขนาดใหญ่ในสงครามยุคกลางของดาวเคราะห์สีคราม มีระยะยิงเฉลี่ยเพียงสามร้อยเมตรเท่านั้น…

หลี่มู่มองเครื่องยิงหินตรงหน้า มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ราวกับกำลังครุ่นคิดแผนการบางอย่าง

“คุณออร์คไม่อยากสู้กับพวกผมใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้น… จะส่งพัสดุด่วนไปถึงหน้าประตูบ้านให้เองครับ!”

“หึหึหึ…”

เสียงหัวเราะของผู้เล่นรอบ ๆ ดังขึ้นพร้อมกัน

บรรยากาศรอบข้างพลันเต็มไปด้วยความเข้าใจตรงกัน ที่ไม่น่าจะดีเท่าไรในสายตาของอลิซ

นักบุญสาวถึงกับมุมปากกระตุก

“พวกผู้ถูกเลือกนี่… ยิ่งดูยิ่งเหมือนมนุษย์เข้าไปทุกทีเลยจริง ๆ ค่ะ”

เมื่อเครื่องยิงหินถูกจัดวางในตำแหน่งเรียบร้อย เหล่าผู้เล่นเริ่มเตรียมกระสุนกันอย่างกระตือรือร้น

พวกเขาบรรจุของถ่วงน้ำหนักลงในถังไม้ด้านหนึ่งของเครื่อง จากนั้นนำถุงที่บรรจุก้อนหินจำนวนมาก วางลงในถุงแขวนที่ปลายคานอีกด้าน ซึ่งเคลือบด้วยน้ำมันเพื่อช่วยลดแรงเสียดทาน

“ใครมีเวทไฟที่ร่ายใส่ไอเท็มได้มั่งครับ? ถ้าเสริมด้วยคุณสมบัติระเบิดหน่วงเวลาได้ยิ่งดี! ไม่ต้องหน่วงนาน ขอแค่ไม่กี่วินาทีก็พอ!”

หลี่มู่ตะโกนถาม

“จัดมาเลยค่ะ! มีค่ะ!”

ลูกเมี้ยวเค็มกระโดดโลดเต้นเข้ามาด้วยท่าทีที่เปี่ยมความตื่นเต้น

“สกิลนี้ใช้กับอะไรก็ได้ แถมตั้งเวลาระเบิดได้อีก! รับประกันความอลังการงานสร้างค่า! เอาบ้านเดมาเซียมาเป็นประกันได้เลย!”

เดมาเซีย: “…”

~~ ❀ ~~

บริเวณเผ่าถ้ำหิน

หลังจากเปลี่ยนกลยุทธ์ใหม่ ความสูญเสียของเหล่าออร์คก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด และพวกเอลฟ์ก็ยังคงอยู่แต่บนเนินเขา

แม้ว่า อัล บุตรแห่งเทพระดับเงินจะยังคงเป็นกำลังรบสำคัญ แต่เมื่อเหล่าออร์คเริ่มระมัดระวังและปรับตัวเพื่อรับมือ การเคลื่อนไหวของเขาก็ไม่อิสระเหมือนก่อน

อัลแตกต่างจากเหล่าผู้เล่น เขาไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้ และในวัยเพียงแปดสิบปีที่ยังถือว่าเด็กในเผ่าเอลฟ์ ความแข็งแกร่งและพลังงานของเขาย่อมมีขีดจำกัด

สิ่งนี้ทำให้มหาคีรี หัวหน้านักบวชของเผ่าโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

สายตาของเขามองไปยังสนามรบซึ่งสุนัขปีศาจกำลังต่อสู้กับมังกรดำอย่างยากลำบาก แม้จะทุลักทุเลแต่ก็ยังพอประคับประคองไว้ได้ มันสร้างความมั่นใจให้กับเขาไม่น้อย

“ท่านเคานต์… พิธีกรรมคงใกล้เสร็จแล้วสินะ”

นักบวชชราพึมพำ

แต่ในขณะที่ความกังวลในใจของเขาเริ่มผ่อนคลาย เสียงตะโกนอันตื่นตระหนกก็ดังขึ้นจากกลุ่มออร์ค

มหาคีรีหันไปตามเสียงนั้นด้วยความฉับไว ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เมื่อเห็นก้อนหินขนาดใหญ่สี่ก้อนที่ลุกเป็นไฟพุ่งแหวกอากาศมา

ก้อนหินพวกนั้นพุ่งเป็นวิถีโค้งดั่งดาวตก เป้าหมายคือใจกลางหมู่บ้านออร์ค!

“รีบหลบเร็วเข้า!”

เสียงตะโกนของมหาคีรีดังก้อง

แต่ก่อนที่ก้อนหินพวกนั้นจะตกถึงพื้น พวกมันกลับระเบิดกลางอากาศ!

เสียงระเบิดดังกึกก้อง เศษหินและเปลวไฟกระจัดกระจายออกเป็นวงกว้าง ราวกับฝนเพลิงที่ตกลงมาจากท้องฟ้า

บ้านเรือนที่สร้างจากหินและฟาง รวมถึงเต็นท์ที่ทำจากหนังสัตว์ของเผ่าถ้ำหิน ล้วนตกเป็นเหยื่อของเปลวเพลิงในทันที

อากาศที่แห้งแล้งจากการไร้ฝนมาหลายวัน ทำให้ไฟลุกลามอย่างรวดเร็ว เปลวเพลิงมรณะเผาผลาญทุกสิ่งที่มันไปถึง

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา ใบหน้าของมหาคีรีแดงก่ำด้วยความโกรธและความหวาดกลัว

“ดับไฟเร็ว! ดับมันเดี๋ยวนี้!”

หัวหน้านักบวชตะโกนสุดเสียง

แต่ก่อนที่เหล่าออร์คจะสามารถควบคุมเพลิงได้ ก้อนหินเพลิงอีกสี่ก้อนก็พุ่งมาอีกระลอก

ตูมมมม–!

เสียงระเบิดดังสนั่น บ้านเรือนอีกหลายหลังถูกเพลิงเวทมนตร์ลุกท่วม

ยิ่งไปกว่านั้น หินเพลิงก้อนหนึ่งตกลงใกล้กับกระโจมหลักของเผ่า เกือบจะทำลายสถานที่ที่สำคัญที่สุดให้ย่อยยับไปในชั่วพริบตา

ดวงตาของมหาคีรีเบิกกว้างด้วยความหวาดหวั่น

“ท่านเคานต์ยังอยู่ในกระโจมนั่น! ท่านกำลังทำพิธีอัญเชิญโทเท็มการ์เดียน!”

ในตอนนั้นเอง เสียงตะโกนของออร์คตัวหนึ่งก็ดังขึ้น

“ฝีมือของพวกเอลฟ์! ม… มันมีเครื่องยิงหิน!”

“เครื่องยิงหิน?!”

มหาคีรีอ้าปากค้าง

บ้าเอ้ย เอลฟ์จะเอาเครื่องยิงหินมาจากไหน!

ข้าไม่เข้าใจ เอลฟ์ไปเอาอาวุธของมนุษย์มาได้ไง?!

สำหรับพวกเอลฟ์ซึ่งภาคภูมิใจในวัฒนธรรมอันรุ่งเรืองของตน การใช้เครื่องมือของมนุษย์นั้นถือเป็นเรื่องน่าขัน

ในสายตาของพวกเขา เผ่าพันธุ์อายุสั้นอย่างมนุษย์และออร์ค เป็นเพียงกลุ่มชนป่าเถื่อนที่สร้างสิ่งของได้เพียงของด้อยคุณภาพ หรือสิ่งไร้ประโยชน์ที่มีไว้โอ้อวด

ความคิดเช่นนี้ไม่ได้ไร้เหตุผลเสียทีเดียว

ในยุครุ่งเรืองที่สุดของอารยธรรมเอลฟ์ พวกเขาถือเป็นชนเผ่าเดียวที่ครองเทคโนโลยีและเวทมนตร์ที่ล้ำหน้า ในขณะที่เผ่าพันธุ์อื่น ๆ ยังอาศัยอยู่ในความมืดมิดของยุคหิน

งานฝีมือของเอลฟ์เคยเป็นที่นิยมทั่วทั้งดินแดนซากัส

แต่แม้ในอดีตที่รุ่งโรจน์นั้น พวกเอลฟ์กลับไม่เคยสร้างเครื่องมือที่ใช้ในสงคราม

ดังนั้น… เมื่อพวกเขาได้เห็นเอลฟ์นำเครื่องยิงหินมาใช้ มันจึงเป็นเรื่องที่น่าตกตะลึงอย่างถึงที่สุด

มหาคีรีมองดูบ้านเรือนที่กำลังมอดไหม้ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ไม่ได้การ… เราจะปล่อยให้พวกมันทำลายทุกอย่างต่อไปไม่ได้!”

“พวกเอลฟ์ช่างเจ้าเล่ห์และโหดเหี้ยมราวกับมนุษย์…”

นักบวชชรากัดฟันแน่น สายตาของมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและโกรธแค้น

“ไม่ได้การแล้ว ต่อให้พวกเราชนะได้ แต่เผ่าก็จะไม่เหลืออะไร!”

เขามองไปรอบ ๆ ภาพที่เคยเป็นบ้านเรือนอันสงบสุข บัดนี้กำลังถูกเปลวเพลิงเผาผลาญ

“นี่คือสมบัติที่พวกเราเฝ้าสะสมมาหลายร้อยปี!”

“และยิ่งไปกว่านั้น วงเวทอัญเชิญในกระโจมหลัก รวมถึงชีวิตของประชากรในเผ่า ล้วนกำลังตกอยู่ในอันตราย!”

“บุก! รีบบุกเข้าไปทำลายเครื่องยิงหินของพวกมัน!”

มหาคีรีออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด สายตาของเขาแดงก่ำไปด้วยความเคียดแค้น

เหล่านักรบออร์คไม่รีรออีกต่อไป

เสียงระเบิดที่ผ่านมาและความสูญเสียที่เริ่มเกิดขึ้นในเผ่า ทำให้พวกมันไม่เหลือทางเลือกอื่นใด

“เวทมนตร์ป้องกันไม่อาจปกป้องพวกเจ้าทุกตัวได้!”

การโจมตีจากฟากฟ้า ได้กลายเป็นภัยคุกคามที่เหล่าออร์คไม่อาจหลบเลี่ยงได้

บริเวณเผ่าถ้ำหินกำลังจะกลายเป็นทะเลเพลิงในไม่ช้า

“ไอ้พวกเอลฟ์น่ารังเกียจ! ต่ำช้า! เลวทรามยิ่งนัก!”

เสียงคำรามจากเหล่าออร์คดังก้องไปทั่ว ท่ามกลางเปลวเพลิงที่เผาผลาญ พวกมันคำรามและพุ่งเข้าสู่สนามรบอีกครั้ง

~~ ❀ ~~

“ต้องงี้เซ่! มาบู๊กันแบบนี้ดิถึงจะมันส์!”

ทางฝั่งผู้เล่น เมื่อเห็นว่าแผนยั่วยุพร้อมสร้างความเสียหายของตนได้ผล พวกเขาต่างโห่ร้องอย่างสนุกสนาน และหยิบอาวุธออกมาเตรียมพร้อมรับมือ

การต่อสู้ระลอกใหม่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

เสียงคมดาบกระทบกัน เสียงแรงระเบิดจากเวทมนตร์ที่ดังสนั่น และเสียงคำรามของทั้งสองฝ่ายผสมปนเปกันไปทั่วสนามรบ

แม้ในขณะที่แนวหน้ากำลังปะทะกันอย่างดุเดือด เครื่องยิงหินของผู้เล่นยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง

ไม่เพียงแค่หินเพลิงที่พุ่งเข้าไปในเผ่าออร์คเท่านั้น ยังมีอาวุธชนิดใหม่ที่ผู้เล่นนำมาใช้…

มันคืออาวุธชีวภาพ… ของเสียจากผู้เล่นเอง…

เกม Kingdom of Elves เป็นโลกที่สมจริง แม้กระทั่งการกินอยู่และการขับถ่าย และด้วยจำนวนผู้เล่นที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้พวกเขาเกิดความคิดที่จะนำของเสียเหล่านี้มาใช้เป็นอาวุธ

พวกเขานำพวกมันลงในถุงผ้า พร้อมเสริมเวทมนตร์ระเบิดแบบดีเลย์ จากนั้นจึงใช้เครื่องยิงหินส่งมันไปยังหมู่บ้านออร์ค

เมื่ออาวุธชีวภาพระเบิด เศษของเสียที่กระจายไปทั่วทำให้ออร์คหลายตัวตกอยู่ในสภาพสุดอนาถ

กลิ่นเหม็นและความสกปรกสร้างความเสียหายทางจิตใจอย่างมหาศาล แต่แทนที่จะทำให้ออร์คถอย มันกลับทำให้พวกมันโกรธและคลุ้มคลั่งยิ่งกว่าเดิม

“แก! ไอ้หูยาวชั่วช้า! น่ารังเกียจที่สุด!”

“ฆ่ามัน! ฆ่าพวกมันให้หมด!”

เสียงคำรามดังขึ้นจากทัพออร์ค พวกมันพุ่งเข้าสมรภูมิอย่างบ้าคลั่ง

“โหยเล่นไม่แบ่ง จัดมาถุงนึงด่วน!”

เดมาเซียพลันพุ่งตรงไปที่เครื่องยิงหิน เขายิ้มกว้างขณะหย่อนถุงของเสียเข้าไปในกระบอกยิง

หลี่มู่: “…”

นกกาเหว่า: “…”

ลูกเมี๊ยวเค็ม: “…”

~~ ❀ ~~

ท่ามกลางการต่อสู้อันดุเดือด ความสูญเสียของเหล่าออร์คยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ทว่าพวกมันกลับไม่อาจทะลวงแนวป้องกันของผู้เล่นได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้น เหล่าออร์คที่ยังยืนหยัดในแนวหน้า กลับต้องเผชิญกับสิ่งที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่า

พวกมันเริ่มสังเกตเห็นว่าเอลฟ์เหล่านี้มีพลังเพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ

“พวกมัน… เหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ!”

เสียงตะโกนด้วยความหวาดผวาดังขึ้นจากออร์คที่อยู่ในสมรภูมิ

ข่าวสารอันน่าสะพรึงนี้ถูกส่งต่อกันอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความร้อนแรงของสนามรบ

ราวกับมีน้ำเย็นสาดลงกลางใจของพวกมัน ความโกลาหลเริ่มแพร่กระจายในหมู่ออร์คอีกครั้ง

ในทางกลับกัน ฝ่ายผู้เล่นกลับเต็มไปด้วยความฮึกเหิมยิ่งขึ้น

ค่าประสบการณ์และแต้มผลงานที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ รวมถึงอุปกรณ์ที่รวบรวมได้จากสนามรบซึ่งกองสูงเป็นภูเขา

ทุกอย่างส่งผลให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นในทุกขณะ

“ฆ่ามัน!”

“อูลาาาา—!”

เสียงตะโกนก้องดังทั่วสนามรบ ผู้เล่นกรูกันเข้าใส่แนวหน้าของออร์คที่เริ่มแสดงสัญญาณของความพ่ายแพ้อีกครั้ง

“พังพินาศหมดแล้ว… แตกพ่ายหมดแล้ว…”

มหาคีรีมองเห็นสภาพความวุ่นวายของแนวรบและเสียงอึกทึกในหมู่บ้าน รู้สึกกระวนกระวายใจอย่างยิ่ง

เขากล่าวกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนรน

“แล้วการอัญเชิญของท่านเคานต์ล่ะ!?”

ในวินาทีนั้น พลังงานมหาศาลก็พลันแผ่กระจายออกมาจากกระโจมหลักของเผ่า

แสงสีเงินเจิดจ้าปกคลุมไปทั่ว ท่ามกลางความเงียบงันของทุกคน

พลังอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านไปทั่วสนามรบ

บริเวณท้องฟ้าเหนือกระโจม รูปแบบของวงเวทอัญเชิญขนาดมหึมาเริ่มก่อตัวขึ้น

ลวดลายอันซับซ้อนที่ดูศักดิ์สิทธิ์และอลังการประดับอยู่บนวงเวท เป็นสัญลักษณ์ของเทพแห่งเหมันตฤดูและการล่า

บทภาวนาอันศักดิ์สิทธิ์พลันดังขึ้น ราวกับเสียงประกาศศึกจากสรวงสวรรค์

ทันใดนั้น… มือขนาดใหญ่สีทองที่แฝงพลังมหาศาลก็ค่อย ๆ ยื่นออกมาจากวงเวท

มหาคีรีชะงักงัน เขามองดูภาพที่เกิดขึ้นด้วยความตกตะลึง

แต่เมื่อสายตาของเขาจับจ้องไปยังลวดลายบนวงเวทนั้น สีหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความกังวลก็แปรเปลี่ยนเป็นความปีติยินดี

“นี่มัน… นี่มันวงเวทอัญเชิญ!”

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นจนแทบควบคุมไม่อยู่

“และนั่น… โทเท็มการ์เดียน!”

คำพูดนั้นทำให้เหล่าออร์คที่ยังเหลือรอดอยู่ล้วนตกตะลึง

“โทเท็มการ์เดียนงั้นหรือ!?”

เสียงกระซิบกระซาบ เคล้าด้วยเสียงตะโกนแห่งความดีใจ กำลังดังไปทั่วหมู่บ้านออร์ค

พวกมันเริ่มลืมความหวาดกลัวไปชั่วขณะ ทุกสายตาจับจ้องไปที่แสงสีเงินและมือสีทองนั้น

วงเวทศักดิ์สิทธิ์เปล่งแสงจ้า กระแสพลังอันยิ่งใหญ่ไหลทะลักออกมาเข้าปกคลุมพื้นที่อย่างรวดเร็ว

เสียงบทภาวนาอันเป็นเอกลักษณ์ของเทพแห่งเหมันตฤดูและการล่า กำลังดังขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับจะจุดประกายความหวังให้เผ่าถ้ำหินอีกครั้ง

เสียงร้องด้วยความตื่นเต้นดังระงมไปทั่ว เมื่อเหล่าออร์คได้ยินคำอุทานของมหาคีรี

“โทเท็มการ์เดียน! โทเท็มการ์เดียนปรากฏแล้ว!”

“ท่านบุตรแห่งเทพทำสำเร็จแล้ว!”

เสียงโห่ร้องดังกึกก้องไปทั่วสนามรบ

แสงสีเงินที่เปล่งประกายจากวงเวททวีความรุนแรงขึ้น ราวกับต้องการประกาศถึงการมาถึงของพลังศักดิ์สิทธิ์

มือสีทองขนาดใหญ่ยังคงรุกคืบออกมาจากวงเวทอัญเชิญด้วยความเร็วที่น่าหวาดหวั่น

บรรยากาศรอบข้างอบอวลไปด้วยความเคารพยำเกรงจากเหล่าออร์ค

ทว่า…

ในช่วงเวลาที่มือยักษ์ทองคำกำลังจะโผล่ออกมาจากวงเวทจนสมบูรณ์

กลับมีบางสิ่งลอยตัดน่านฟ้าเหนือหมู่บ้านเผ่าออร์คเข้ามา

มันพุ่งผ่านอากาศเป็นเส้นโค้งงดงาม ราวกับถูกคำนวณอย่างแม่นยำ

วัตถุแปลกปลอมถุงนั้น ตกลงตรงกลางวงเวทอัญเชิญพอดิบพอดี

“ฮึ่ม!”

เสียงคำรามอันทรงพลังและเยือกเย็นดังก้องออกมาจากวงเวท

มือสีทองคว้าสิ่งที่พุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะบีบมันอย่างรุนแรง

แผละ!

ถุงปริศนาแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ พร้อมเสียงของเหลวสาดกระจายไปทั่ว

ของเหลวสีดำปนเหลืองไหลทะลักออกมา ปกคลุมทั่วทั้งใบหน้าและร่างของสิ่งที่กำลังจะปรากฏตัวจากวงเวท

กลิ่นฉุนชวนสะอิดสะเอียนแผ่กระจายไปทั่วสนามรบ

ทุกชีวิตในบริเวณเผ่าถ้ำหิน ล้วนตกอยู่ในความเงียบงันด้วยบางสาเหตุ

~~ ❀ ~~

ทางฝั่งผู้เล่นบนเนินเขา

เดมาเซียผู้ที่เพิ่งยิงถุงของเสียออกไป ยังคงยืนอยู่ที่เครื่องยิงหิน

มือของเอลฟ์หัวแดงค่อย ๆ ลดลงสู่ข้างลำตัวด้วยความตกใจ

เขาอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงกับผลงานชิ้นโบว์แดงของตัวเอง

…

…

~~ ~~ ❀ ~~ ~~

T/N: ชื่อตอนนี้ล้อขีปนาวุธของจีนค่ะ

ต้นฉบับคือ “东风快递，使命必达” (ตงเฟิงไคว่ตี้ ซื่อหมิ่งปี้ต๋า) เป็นประโยคที่ได้รับความนิยมในหมู่ชาวจีนและสื่อออนไลน์ ซึ่งแปลตรงตัวได้ว่า…

“บริการจัดส่งตงเฟิง ภารกิจต้องสำเร็จ”

ประโยคนี้มีความหมายประมาณว่า…

1. “东风” (ตงเฟิง) หมายถึง “สายลมตะวันออก” เป็นชื่อของ ขีปนาวุธ Dongfeng ซึ่งเป็นระบบขีปนาวุธข้ามทวีป (ICBM) ของจีนที่มีชื่อเสียงในด้านความแม่นยำและทรงพลัง และเป็นสัญลักษณ์ของศักยภาพทางการทหารของจีน

2. “快递”ปกติหมายถึงบริการจัดส่งด่วน เช่น DHL หรือ FedEx ซึ่งในกรณีนี้เป็นการเล่นคำ เพื่อสื่อว่าขีปนาวุธ Dongfeng มีความรวดเร็วและแม่นยำราวกับบริการส่งพัสดุ

3. “使命必达”หมายถึง “ภารกิจต้องสำเร็จ” เป็นการแสดงถึงความมุ่งมั่นและความแม่นยำของขีปนาวุธ Dongfeng ในการปฏิบัติภารกิจ

ในโลกอินเทอร์เน็ต มันกลายเป็นมีมที่ใช้อธิบายอะไรที่เกี่ยวกับ “ความมั่นใจเกินร้อย” หรือ “ความแน่นอนที่ไม่อาจโต้แย้งได้” ประมาณนั้นค่ะ

…

ส่วนของเราก็เอาสโลแกนบริษัทเอกชนมาเล่นละกันเนอะ

…

อ่านแปลไทยได้ที่ https://www.nekopost.net/novel/12413

ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ

Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432

~~ ~~ ❀ ~~ ~~