035 – ดำดิ่งสู่บึง

 

 

มิมินำทางไปที่ร้านร้านนึงที่อยู่ในตึกสูงทะลุเพดานนั่น ร้านมีชื่อว่า『Atelier Pure』

 

“ที่นี่ค่ะ……”

 

“อา”

 

ผมลังเล

 

เป็นผมเองที่เสนอว่าจะมาที่นี่ แต่ต้องยอมรับว่าลืมจริงๆ ว่าร้านแบบไหนที่จะขายชุดอย่างแฟชั่นโลลิต้ากัน

 

มันคือสวนต้องห้ามแห่งของแฟนซี มีระบาย และนุ่มฟู สถานที่ที่วัตถุแปลกปลอมอย่างผู้ชายไม่ควรมีอยู่ มันให้ความรู้สึกราวกับได้เห็นห้วงอวกาศสีดำสนิทที่ปล่อยออร่าน่าขนลุกออกมา แต่นั่นเป็นเพียงบรรยากาศที่ราวกับพลังงานที่จับกลุ่มรวมกันเป็นก้อนและบอกว่า『ผู้ชายห้ามเข้า』เท่านั้นเอง

 

“ฉันลุยคนเดียวไม่ไหวแน่มิมิ”

 

“ง-งั้นเหรอคะ?”

 

“ไปกันเถอะ!”

 

“ม-ไม่ต้องฝืนตัวเองก็ได้นะคะ”

 

ผมคว้ามือมิมิ และมุ่งหน้าเข้าสู่สวนต้องห้ามด้วยความแน่วแน่ บางทีอาจจะเพราะเป็นเวลาช่วงพึ่งเปิดร้านเลยไม่เห็นลูกค้าคนอื่นเลย และผลลัพธ์ก็ทำให้สายตาของพนักงานทั้งร้านพุ่งมาหาเราสองคนทันที

 

พนักงานมีสามคน และทั้งสามก็ใส่ยูนิฟอร์มที่เหมือนกัน สายตาของทั้งสามไปกลับระหว่างผมและมิมิอย่างรวดเร็ว และเผยรอยยิ้มออกมาอย่างพร้อมเพรียง ความกดดันนี่มันอะไรกัน!?

 

“ยินดีต้อนรับค่ะคุณลูกค้า”

 

“มาร้านเราครั้งแรกใช่ไหมคะ? ขอบคุณที่มานะคะ”

 

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่เลือกร้านของทางเรานะคะ พนักงานของทางเราพร้อมจะพาพวกคุณลงบึงด้วยหัวใจและจิตวิญญาณ… เพื่อให้มั่นใจว่าคุณลูกค้าจะพึงพอใจอย่างที่สุดค่ะ”

 

พนักงานทั้งสามเข้าประชิดตัวพวกเราอย่างรวดเร็วและล้อมมิมิกับผมไว้อย่างไหลลื่นด้วยเทคนิคการก้าวเท้าอันลึกลับ เดี๋ยวนะ ตะกี๊พูดว่าจะลากพวกเราลงบึงเร้อ!? คนพวกนี้มันอะไรกัน น่ากลัวเกินไปแล้ว!

 

“อื้อ อ่า ไฮ ขอบคุณนะ”

 

ผมฝืนตอบกลับไปได้ แต่เหมือนมิมิจะยังคงโดนแรงกดดันจากคุณพนักงานรุกใส่จนต้องมากอดแขนผมเอาไว้ อา หน้าอกร้ายแรงนั่นกำลังโดนแขนผมอยู่…… เอาล่ะ ฟื้นตัวละเว้ย

 

“ความต้องการของทางนี้น่ะ เข้าใจสินะ?”

 

“““แน่นอนค่ะ”””

 

พนักงานร้านทั้งสามยิ้มอย่างพร้อมเพรียง ว๊าว ไวโคตร งั้นตอนนี้ความสนใจของผมกับพวกคุณพนักงานก็ไปในทิศทางเดียวกันแล้ว แถมไม่ใช่แค่หนึ่งทางด้วย

 

“พูดตามตรงคือฉันไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของร้านแบบนี้ราคาเท่าไร……แต่เรื่องงบน่ะมีอยู่”

 

“เข้าใจแล้วค่ะ ไงก็ตาม คิดว่าตั้งงบไว้เท่าไรเหรอคะ……?”

 

ผมคิดถึงจำนวนเงินที่ควรจะตอบคุณพนักงานที่ถามอ้อมๆ กับผม เอาตามตรงนี่ถือว่าเป็นดินแดนที่ไม่รู้จักแม้แต่ในโลกเดิมของผม เพราะงั้นเลยไม่รู้ว่าเรทมันควรอยู่ที่เท่าไร ไม่มีแนวทางเลยด้วย ไม่คิดว่าจะเสนอจำนวนเงินที่ถูกต้องออกไปได้เลยสักนิด

 

“ปกติแล้วถ้าซื้อครบชุดจะอยู่ที่เท่าไร?”

 

“ก็……ขึ้นอยู่กับแบรนของชุดที่เลือกด้วย แต่ถ้าซื้อจากร้านทั่วไป ราคาจะอยู่ที่ประมาณ 1,000 อีเนลค่ะ”

 

“โอเค ถ้างั้น หมื่นนึง…… ไม่สิ สุดที่สองหมื่น เลือกอันที่ใส่แล้วเหมาะกับเธอคนนี้มาให้หน่อย”

 

ผมพูดแบบนั้นพลางโชว์จำนวนเงินบนเทอมินัลให้พนักงานที่ถามเรื่องงบดู เธอดูแล้วก็นิ่งไปสักแป๊ปก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างออกมา

 

“ถ้าฉันแนะนำของที่เกินงบไปบ้างจะเป็นอะไรไหมคะ?”

 

“ตราบใดที่ไม่เยอะเกินไป แต่ถ้าแนะนำแต่อะไรที่เกินงบฉันไปร้านอื่นจริงๆ นะ”

 

“ไว้ใจได้เลยค่ะ สองคน มานี่สักครู่สิ”

 

หลังจากถามเรื่องงบกับผมจบ พนักงานขายก็เรียกพนักงานอีกสองคนที่ล้อมวัดไซส์มิมิอยู่ แล้วสรุปข้อมูลให้ฟัง ทั้งสองคนสะดุ้งแล้วหันกลับมามองผม ซึ่งผมก็พยักหน้าให้แล้วหันสายตากลับมาหามิมิ ส่วนพนักงานทั้งสามคนก็หันมามองมิมิด้วยเช่นกัน

 

“เอ๊ะ? เอ๊ะ? อ-อะไรเหรอคะ?”

 

มิมิที่เขินเพราะโดนคนมองเยอะน่ะน่ารักมากๆ เลยล่ะ แล้วมิมิก็โดนพนักงานสองคนพาตัวไป ส่วนพนักงานอีกคนที่เหลืออยู่ก็พาผมไปโซนสำหรับรอที่อยู่หลังร้านใกล้ๆ กับเคาทเตอร์

 

“บรรยากาศของร้านอาจจะไม่เหมาะกับลูกค้าชายเท่าไร เพราะงั้นได้โปรดรออยู่ที่นี่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะเตรียมเครื่องดื่มมาให้”

 

“อา”

 

ไม่ผิดหรอก เพราะให้ผมเดินไปมาในร้านที่มีแต่พวกระบายกับของนุ่มฟูมันยากจริงๆ นั่นแหละ เพราะงั้นนี่ช่วยได้เยอะเลย

 

“ฝากคุณลูกสาวไว้กับเราได้เลยค่ะ เราสัญญาว่าจะหาชุดที่เหมาะกับเธอที่สุดมาให้ได้”

 

“ฝากให้มืออาชีพดูแลแล้วกันนะ”

 

พนักงานสาวคนนั้นตอบรับคำตอบของผมด้วยรอยยิ้มและจากไปด้วยการเดินอย่างไหลลื่น นี่สงสัยจริงนะว่ามันวิธีเดินบ้าอะไรเนี่ย? ไอ้ที่อยู่ๆ เหมือนหายไปจากสายตาได้นี่โคตรน่ากลัว

 

และก่อนจะรู้ตัว ก็มีกาแฟ น้ำตาล และของที่คล้ายนมมาวางอยู่บนโต๊ะ — เดี๋ยวนะ จากไหนเนี่ย? อะไรกัน ปรากฎการณ์เหนือธรรมชาติเหรอ? เรื่องเฮอเร่อเหรอ? นี่กลัวจนตัวสั่นจริงจังละนะ……

 

ผมสั่นไปพลาง จิบกาแฟรอไปพลาง เปลี่ยนชุดในแอพแต่งตัวกับข้อมูล 3D ของมิมิที่โหลดมาจากร้านคอสเพลย์ก่อนหน้านี้ไปพลางจนผ่านไปประมาณสามสิบนาที

 

“ขออภัยที่ให้รอค่ะ”

 

“อา เอ่อ……”

 

 

 

 

 

 

นางฟ้าถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว เดรสนุ่มฟูสีขาวพร้อมระบายสีชมพูอ่อน และโบว์ขนาดใหญ่ประดับศีรษะ ช่วงล่างไม่แน่ใจว่าเป็นกางเกงรัดรูป หรือถุงเท้าสีขาว และรองเท้าสีชมพูอ่อน มิมิปรากฎกายด้วยชุดที่เสริมความน่ารักของเธอด้วยใบหน้าเขินอายจนขึ้นสี ช่างล้ำค่า

 

“…… (ประสานมือทำท่าอธิษฐานอย่างเงียบๆ)”

 

“ล้ำค่าเกินบรรยายใช่ไหมคะ คุณลูกค้าเนี่ยเข้าใจได้อย่างที่เราคาดหวังเลยนะคะ”

 

“ธีมคือน่ารักและอ่อนหวาน ไม่ทราบว่าจะรับชุดนี้รึเปล่าคะ?”

 

“…… (ยื่นเทอมินัลให้อย่างเงียบๆ)”

 

“ขอบคุณค่ะ!”

 

หลังจากจ่ายเงินเสร็จ ผมก็เปิดแอพกล้องและเริ่มถ่ายวิดีโอมิมิในหลายๆ มุม เป็นสุดยอดแอพที่เลือกเอาภาพมาใช้จากซีนวีดีโอได้ด้วย

 

“ห-หวา อย่าถ่ายรูปนะคะ……”

 

“ถ้าไม่ถ่ายภาพนางฟ้าสุดน่ารักเอาไว้นั่นก็เป็นความผิดพลาดแล้ว!”

 

“คุณลูกค้าได้โปรดใจเย็นลงหน่อยนะคะ ยังมีโอกาสอื่นอยู่อีกค่ะ”

 

“เข้าใจแล้ว”

 

หลังจากถ่ายวีดีโอโลมเลียทั่วทั้งตัวของมิมิแล้ว ผมก็ปล่อยมิมิเป็นอิสระและมองดูอีกที

 

“นางฟ้าจริงๆ นั่นแหละ”

 

“อา ขอบคุณค่ะ……?”

 

“เฮะเฮะเฮะ…… งั้นไปชุดต่อไปกันเลยนะคะ”

 

“ทางนี้เลยค่ะคุณหนู ทางนี้เลยค่ะ”

 

แล้วมิมิก็ถูกพนักงานพาตัวหายไปที่หลังสวนแห่งความนุ่มฟูอีกครั้ง

 

พอกลับมาถึงโต๊ะนั่งรอก็เจอว่ามีชาร้อนกับคุ๊กกี้วางรอไว้แล้ว เอามาให้ตอนไหนเนี่ย น่ากลัวโหวย

 

และมิมิก็มาปรากฎตัวในชุดใหม่ทันที อาจจะเพราะชุดเลือกเสร็จตั้งแต่ก่อนหน้านี้ไปแล้ว ชุดใหม่นี้สีจะดูเรียบๆ กว่าชุดก่อนหน้า แต่ก็ให้ความรู้สึกคลาสสิคและสง่างาม เป็นชุดที่สะท้อนความเป็นคุณหนูผู้งดงามได้เป็นอย่างดี

 

“สุดยอด ใช้เป็นชุดใส่ประจำวันได้เลยนะเนี่ย”

 

“ค่ะ เราคิดคอนเซปต์ไว้แบบนั้นเช่นกันค่ะ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร จะให้เราเตรียมชุดที่เหมือนกันไว้อีกสองสามชุดไหมคะ”

 

“รับเลย”

 

“ขอบคุณค่ะ”

 

“อื้อ คือ…… เยอะแล้วนะคะ”

 

“งานอดิเรกฉันน่ะ และฉันเป็นพวกไม่ประนีประนอมเรื่องงานอดิเรกด้วยสิ”

 

มิมิพยายามจะปฏิเสธ แต่ผมส่ายหัว เพราะว่ายังอยู่ในงบเดิมด้วย ฉะนั้นไม่มีปัญหา ราคาแค่นี้แลกกับได้เห็นมิมิที่น่ารักน่ะ จิ๊บๆ

 

“ฟุฟุ น่ารักจังเลยนะคะ เอาล่ะคุณหนู ชุดต่อไปกันดีกว่าค่ะ”

 

“ค-ค่ะ……”

 

พนักงานพามิมิไปหลังร้านอีกรอบ อยากรู้จังว่าจะเป็นชุดแบบไหนต่อ คาดหวังเลยล่ะ

 

จริงด้วย ส่งวีดีโอให้อัลม่าด้วยดีกว่า

 

ผมเปิดแอบข้อความแล้วส่งวีดีโอที่ถ่ายมิมิไปให้ มันใช้เวลาสักหน่อยก่อนจะอัพโหลดเสร็จ ซึ่งก็ได้ข้อความตอบกลับในทันที

 

『น่ารักจัง! ได้ซื้อมาไหมน่ะ?』

 

『ตัวที่อยู่ในวีดีโอซื้อมาแล้ว แล้วก็มีซื้อที่เรียบๆ กว่ามาอีกสองสามชุดด้วย』

 

『ดีจังเลยน๊า ซื้อให้บ้างสิ ได้ปะ?』

 

『ฉันว่าเธอน่าจะเหมาะกับอะไรที่ดูโตกว่านี้หน่อย……ไม่สิ ไม่เป็นไร หาเวลามาร้านนี้ด้วยกันสักครั้งไหม?』

 

『ไม่หรอก ล้อเล่นน่ะ ฉันไม่ค่อยชอบของไร้สาระพวกนั้นหรอก……』

 

『พอเจอการตอบรับแบบนั้นยิ่งอยากจะเห็นตอนใส่เลยแฮะ』

 

『สมเป็นนายดีนะ』

 

ระหว่างที่คุยกันผ่านแอพแชทอยู่แบบนั้น มิมิกับคนอื่นๆ ก็กลับมา

 

“โอ้……แฟนทาสติค”

 

พนักงานร้านก้มหัวรับคำชมของผม

 

ชุดมิมิรอบนี้เป็นเดรสสีดำกับสไตล์ที่ถูกเรียกว่าโกธิคโลลิต้า เป็นชุดที่ไม่ค่อยเผยผิวให้เห็น เป็นกระโปรงที่ยาวเลยเข่าและมีระบาย ใช้สีดำเป็นพื้นและมีของตกแต่งหลักคือลูกไม้สีขาว และที่หัวเองก็ประดับด้วยเครื่องประดับผมที่มีสีดำและลูกไม้สีขาว

 

“แต่ว่า เรื่องราคาน่ะค่ะ……”

 

“……ล้อเล่นรึเปล่าเนี่ย? ไม่แพงไปหน่อยเหรอ?”

 

ราคาเสนอเกินงบที่ผมตั้งไว้ไปเลย แค่ชุดนี้ชุดเดียวก็ล่อไป 35,000 อีเนลแล้ว

 

“ชุดนี้ทำจากผ้าไฮเปอร์วีฟที่ว่ากันว่าสามารถป้องกันกระสุนจริงและการยิงจากปืนเลเซอร์พกพาได้เลยน่ะค่ะ”

 

“เดี๋ยวนะๆ ทำไมถึงทำเดรสแฟนซีด้วยผ้าแบบนั้นกัน?”

 

“เพราะเดรสคืออาวุธในสนามรบของผู้หญิงไงคะ”

 

“เข้าใจแล้ว ก็จริงแหละ……แต่ก็แปลกอยู่ดี มั่นใจเลยว่าคงไม่มีใครใส่ชุดแบบนี้ไปลงสนามรบที่มีกระสุนเลเซอร์ปลิวว่อนแน่ๆ”

 

“ยุคสมัยนี้ ไม่มีทางรู้ได้เลยค่ะว่าจะได้เข้าไปอยู่ในสถานการณ์ยิงกันตอนไหนและเมื่อไร หลายๆ ครั้งก็มีกรณีที่มีคนบางคนต้องเจอกับการก่อการร้ายกลางเมือง หรือยานโดนจู่โจมระหว่างเดินทางข้ามดาวแล้วมีโจรสลัดบุกขึ้นยานมา ด้วยเดรสรบไฮเปอร์วีฟนี้จะมีประโยชน์ในเวลาเช่นนั้นอย่างแน่นอนค่ะ”

 

“เอ……”

 

ผมถูกกดดันด้วยการอธิบายอันทรงพลังของพนักงาน

 

“แล้วดูผลลัพธ์ความงดงามของคุณหนูสิคะ ไม่เห็นเหรอว่าเข้ากับคุณหนูได้ดีขนาดไหน?”

 

“เรื่องนี้เหมาะมากจนแย้งอะไรไม่ได้เลย”

 

“ใช่ไหมล่ะคะ ใช่ไหมล่ะคะ เพราะอย่างนั้นได้โปรดเถอะค่ะ!”

 

“ไม่แน่นอนอยู่แล้วสิ ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย คือแบบ มันแพงเพราะทำมาจากผ้าพิเศษใช่ไหมล่ะ แต่ดีไซน์เดียวกันที่ทำจากผ้าปกติก็มีใช่ไหมล่ะ?”

 

ซึ่งคุณพนักงานก็หลบตาเงียบๆ ทันทีกับคำพูดของผม มีสินะ?

 

“ฉันอยากได้อันที่ทำจากผ้าปกติมากกว่า อา แต่ถ้ามีของที่ทำจากไฮเปอร์วีฟก็ซื้อได้ ขึ้นอยู่กับราคาน่ะนะ”

 

ชุดชั้นในน่าจะราคาถูกกว่าเดรส ยังไงก็ใช้ผ้าน้อยกว่ามากนี่หน่า

 

“เข้าใจแล้วค่ะ”

 

คุณพนักยอมถอยอย่างไม่พอใจนิดๆ และยังได้ยินคำพูดอย่าง ไม่ว่ายังไงสินค้าชิ้นนี้ก็ไม่คุ้มเลย หรือ สุดท้ายคนที่ซื้อได้ก็มีแต่ขุนนางจักรวรรดิรวยๆ เท่านั้นสินะ ขุนนางจักรวรรดิซื้อของพวกนี้เป็นปกติเร้อ ถามจริง

 

แต่ก็นะ สำหรับคนที่รวยจริง เสื้อผ้าชิ้นละ 3.5 ล้านเยนก็ปกติใช่ไหมล่ะ? ต่อให้สามัญสำนึกเรื่องเงินของผมหลังๆ มานี้มันจะพังลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่สามัญสำนึกเรื่องคนยังดีอยู่นะ ใช้เงินเป็นหมื่นๆ อีเนลกับของอำนวยความสะดวกบนยานก็เรื่องนึง แต่ผมไม่มีกึ๋นพอจะไปใช้เงินหลายหมื่นอีเนลกับเสื้อผ้าชิ้นเดียวหรอกนะ

 

มิมิที่ถูกพาตัวไปก็กลับมาจากหลังร้านอีกรอบพร้อมกับชุดสไตล์โกธิคโลลิต้าแบบที่เหมือนรอบที่แล้วเป๊ะๆ

 

“เดรสชุดนี้ทำจากผ้าปกติค่ะ โดยที่ส่วนชั้นในเป็นไฮเปอร์วีฟ”

 

ราคาที่เสนอมาลดลงจากรอบที่แล้วอย่างมาก ชั้นในไฮเปอร์วีฟแพงใช้ได้ แต่ว่าไม่แพงไปสำหรับเรื่องความปลอดภัยหรอก

 

“เอาชั้นในไฮเปอร์วีฟเพิ่มสักสองสามชุด ต่อให้เกินงบไปบ้างก็ไม่เป็นไร”

 

“เข้าใจแล้วค่ะ”

 

พนักงานขายยิ้มรับ น่าจะมีความสุขที่ขายชั้นในไฮเปอร์วีฟได้ หลังจากจ่ายเงินแล้วผมก็มองมิมิที่อยู่ในชุดโกธิคโลลิต้าสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบ

 

“น่ารักจังเลยนะ”

 

“ค่ะ……”

 

บางทีอาจจะเพราะเริ่มชินแล้ว มิมิเลยไม่เขินมากแบบตอนแรกที่ใส่เดรสสีชมพู แต่ก็ยังเขินอยู่ เพราะยังคงมีการก้มหัวนิดๆ และอาการอยู่ไม่สุข……น่ารักจนทำผมตายได้เลยนะเนี่ย

 

“แล้วจะใส่ชุดไหนล่ะ?”

 

“……เอ๊ะ?”

 

มิมิเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ ชอบการแสดงออกแบบนี้จัง

 

“เพราะเป็นเดตพิเศษ เลยอยากให้ใส่ชุดใหม่ที่ซื้อไง ช่วยส่งชุดที่ใส่วันนี้ไปพร้อมกับชุดอื่นๆ ด้วยได้ไหม?”

 

“ม-ไม่ได้สิคะ”

 

“แต่โอกาสที่จะได้ใส่ชุดแบบนี้ ก็มีแค่ตอนที่ออกมาข้างนอกนิ อยู่ที่ยานก็ไม่ใส่อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ?”

 

“ต-แต่ ติดเรื่องเล็กๆ อยู่นิดนึงนะคะ? กระเป๋าที่เอามาด้วยมันไม่เข้ากับชุด”

 

มิมิอธิบายเรื่องจุกจิกที่ว่าทำไมถึงไม่อยากเดตด้วยเดรสที่ซื้อมาใหม่ ฮ่าฮ่าฮ่า มิมิ เรื่องนั้นหยุดผมไม่ได้หรอกนะ

 

“ขอกระเป๋าที่เข้ากับชุดหน่อย แล้วหาอันที่เข้ากับชุดที่เหลือให้ด้วย”

 

“เข้าใจแล้วค่ะ”

 

ท่านปรมาจารย์ฟาดด้วยเงินอย่างผมไม่ลังเลที่จะใช้เงินไปกับความปรารถนาของผมหรอกนะ*

 

“แต่ถ้าสวยอย่างเดียวแล้วใช้ไม่ได้ก็ไม่เอาหรอกนะ”

 

“ไว้ใจได้เลยค่ะ”

 

ก่อนที่จะรู้ตัว ตัวตนของคุณพนักงานที่อยู่ด้านหลังผมก็หายไปแล้ว ผมว่าผมเริ่มจะชินแล้วแหละ

 

“ไม่มีอะไรต้องอายหรอกน่า เหมาะจะตาย น่ารักมาก”

 

“อูว……”

 

มิมิปิดหน้าด้วยสองมือ และบิดตัวอย่างเจ็บปวดกับการชมจัดเต็มของผมจนหูเริ่มแดงไปหมด ฮ่าฮ่าฮ่า ยอมแพ้ซะเถอะนะ

 

——————————————

 

HorrorDay: * ‘ท่านปรมาจารย์ฟาดด้วยเงิน’ ต้นฉบับเป็น ‘Ｔｈｅ・札束ＢＩＮＴＡだ’ ที่ 札束 แปลว่า ธนบัตร และ BINTA คือแสลงของการตบหน้า

 

HorrorDay: บรรยายตั้งหลายชุด แต่มีภาพประกอบภาพเดียว ผิดหวังอะ ดรอปดีกว่า……หยอกๆ นะ

 

{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}

 สนับสนุนเป็นกำลังใจผู้แปล หรือกดไลค์ คอมเม้น สับตะไคร้(????)ได้เลยคะ! 

ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ