034 – ทางใต้ดิน

 

 

ถัดจากวันที่ผมกับอัลม่าได้ใช้เวลาด้วยกัน แบบที่เรียกได้ว่ามีการสกินชิปกันอย่างหนักหน่วง แก้แค้น และเอาคืน

 

ทันทีที่ตื่นผมก็ไปอาบน้ำ ฝึกเบาๆ และอาบน้ำอีกรอบ และใช้เวลาที่เหลืออย่างเพลิดเพลิน ส่วนอัลม่าเหรอ? ยังไม่ลุกจากเตียงเลย ฮ่าๆ ชนะเฟ้ย

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านฮิโระ”

 

พอไปที่โรงอาหารก็เจอมิมิที่พึ่งพักโดยที่ยังอยู่ในชุดฝึกและเปียกเหงื่อเล็กน้อย

 

“อรุณสวัสดิ์มิมิ พึ่งฝึกเสร็จเหรอ?”

 

“ค่ะ กำลังจะไปอาบน้ำพอดี”

 

เหมือนว่าจะพลาดอีเวนท์ซะแล้วสิ

 

“อา เดี๋ยวเตรียมข้าวเช้าไว้ให้นะ”

 

“ขอบคุณค่ะ ไปก่อนนะคะ”

 

มิมิยิ้มกว้างให้ และส่งเสียงฮึบเบาๆ ระหว่างตรงไปที่ห้องอาบน้ำ แบบถ้าเปิดประตูเข้ามาเลยโดยไม่รอผมอาบเสร็จผมก็ไม่ถือหรอกน๊า แต่แค่ล้างเหงื่อน่าจะไม่นาน แล้วอัลม่าเองก็ยังไม่ตื่น คิดว่ามิมิน่าจะอยากทำอะไรให้เรียบร้อยไวๆ ถ้าไปอาบพร้อมผมก็จะใช้เวลานานกว่าเดิมนี่นะ

 

“อารุณหวาด…..”

 

“อื้อ อรุณสวัสดิ์”

 

ระหว่างที่เตรียมอาหารเช้า อัลม่าก็ตื่นแล้ว

 

“ใส่ชุดอะไรของเธอล่ะเนี่ย?”

 

“แนวเสื้อของแฟนหนุ่มไง”

 

เหมือนว่าอัลม่าจะเอาเสื้อยืดจากตู้เสื้อผ้าในห้องผมมาใส่ ถึงอัลม่าจะสูงกว่ามิมิแต่ก็ยังเตี้ยกว่าผมอยู่ดี ตอนที่ใส่เสื้อยืดของผมก็เลยดูหลวมไปหมด หรือจะเรียกว่าเหมือนเดรสสั้นก็ได้ ค่อนข้างจะอันตรายเลยด้วย

 

 

 

 

 

 

“มิมิใช้ห้องอาบน้ำอยู่นะ มานั่งรอต่อคิวไปก่อนก็ได้นะ?”

 

“อื้มมมมมมม……”

 

เหมือนว่าอัลม่าจะไม่ใช่พวกร่าเริมยามเช้าเท่าไร ก็เลยตื่นมาด้วยสภาพนี้ตลอด สงสัยอยู่เหมือนกันว่าสภาพนี้เป็นทหารรับจ้างจะไม่เป็นไรเหรอ แต่สภาพนี้จะเป็นก็แค่ตอนที่เป็นวันพักผ่อนอย่างวันนี้เท่านั้น เลยคิดว่าน่าจะเป็นพวกที่มีสวิตส์เปิดปิดได้สำหรับเรื่องอะไรพวกนี้

 

“โอ้ คุณอัลม่า…… ดูดีจังเลยนะคะ”

 

“รุณหวาด ขอไปอาบน้ำบ้างนะ”

 

อัลม่าหาวพลางโบกมือให้มิมิที่เดินสวนกันระหว่างที่หายเข้าไปในห้องอาบน้ำ ทิ้งไว้เพียงมิมิที่มีสีหน้าตกตะลึง

 

“ดีจัง……”

 

“มิมิจะเอาเสื้อของฉันด้วยไหมละ?”

 

“ได้เหรอคะ?”

 

“อา แน่นอนสิ ได้อยู่แล้ว”

 

น่าแปลกใจอยู่ที่เห็นสนใจขนาดนี้ ไม่คิดว่าจะชอบเสื้อยืดของผมขนาดนั้น แต่ อื้ม ถ้ามิมิใส่เสื้อของผม…… คิดว่าด้านหน้าน่าจะอันตรายน่าดู ยังไงเส้นโค้งก็ต่างกับอัลม่าอยู่ ฮะฮะฮะ

 

“กินเลยไหม? ลองอย่างอื่นเนาะ?”

 

“ค่ะ”

 

ฟังเสียงมิมิตอบรับอย่างร่างเริงพลางสั่งเมนูพิเศษสำหรับมิมิและตัวเองจากเครื่องทำอาหารอัตโนมัติคุณภาพสูงเทตซึจินที่ห้า ของผมเป็นจานใหญ่ ส่วนของมิมิเป็นจานปกติ ตอนที่พึ่งขึ้นยานมา จานขนาดปกติยังถือว่าเยอะไปสำหรับมิมิ แต่ตอนนี้กินจานขนาดปกติได้โดยไม่มีปัญหาแล้ว

 

ผมเองก็ออกกำลังกายไปเยอะอยู่ มั่นใจว่าร่างกายมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว แต่รูปร่างดูไม่เปลี่ยนไปเท่าไรเลย

 

“เหมือนว่าอัลม่าจะอาบน้ำนานนะ กินกันเลยเถอะ”

 

“ได้ค่ะ”

 

มิมิเหมือนจะคิดอะไรสักอย่าง ก่อนจะตอบรับหลังจากลังเลไปสักพัก อัลม่าในโหมดวันผ่อนคลายจะใช้เวลาอาบน้ำนาน ใช้เวลาเกินชั่วโมงเป็นปกติเลย น่าจะเป็นวิธีให้ตัวเองสดชื่นละนะ

 

“งั้น อิทาดะคิมัส”

 

“อิทาดาคิมัส”

 

ผมประกบมือเข้าด้วยกันและพูดอิทาดะคิมัส มิมิก็ทำตามผมด้วยการประกบมือเข้าด้วยกัน

 

เมนูวันนี้คือของที่ดูเหมือนข้าวขาวพึ่งหุง ของที่เหมือนเนื้อแซลม่อนย่าง ของที่เหมือนไข่ม้วน และของที่เหมือนสลัดมันฝรั่ง

 

ถามว่าหมายความว่ายังไงเหรอ? แบบถึงจะดูเหมือน แต่ว่าวัตถุดิบน่ะเป็นตลับอาหารที่ที่ทำจากสาหร่ายแปรรูปและสิ่งมีชีวิตที่เหมือนเคย แต่อันที่จริงแล้วทั้งสัมผัสทั้งรสชาติน่ะเหมือนอาหารปรุงสุกเป๊ะๆ เลย เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก

 

อร่อยทุกอย่างก็จริง แต่ว่าทำไมถึงเอาสลัดมันฝรั่งมาผสมกับอาหารสไตล์ญี่ปุ่นอย่าง ข้าว แซลม่อน แล้วก็ไข่ม้วนเนี่ย คุณเชฟเทตซึจินบางครั้งก็ผสมของต่างๆ ที่ไม่เข้ากันมาให้ทุกวันแบบนี้แหละ

 

ส่วนของมิมิเป็นอาหารที่ใส่ชามที่เหมือนโจ๊กกับของที่เหมือนเนื้อย่างและของที่เหมือนสลัด ซึ่งมิมิก็กินด้วยความพึงพอใจ เพราะงั้นของที่เหมือนโจ๊กก็คงจะอร่อยแหละ น่าจะนะ

 

“มิมิ ขอชิมคำสิ อยากรู้ว่ารสชาติเป็นยังไง”

 

“ได้ค่ะ”

 

มิมิตักของที่เหมือนโจ๊กด้วยช้อนให้และยื่นมาทางผม ถึงจะเขินนิดหน่อย แต่ผมก็ทานโดนไม่ลังเล หืมมม…… อะไรเนี่ย หวานนิดๆ ข้นๆ เหมือนพวกโจ๊กที่รสกลมกล่อมเลย…… เหมือนจะเติมเต็มความต้องการของผมได้อย่างไม่น่าเชื่อเลย เหมือนจะแอบมีกลิ่นชีสกับกลิ่นน้ำผึ้งด้วยแฮะ เหมือนจะออกไปทางของหวานมากกว่าของคาวนะ?

 

“อร่อยใช่ไหมล่ะคะ?”

 

“คิดว่าอร่อยเลยล่ะ โทษที ไม่เคยลองมาก่อนเลยแยกไม่ค่อยออกเท่าไร รู้สึกว่าอยากจะลองอีกสักสองสามคำ เพราะงั้นแลกกัน เดี๋ยวของที่เหมือนไข่ม้วนให้มิมิแล้วกัน เอ้าเชิญ”

 

“อ้า”

 

ผมใช้ตะเกียบตัดไข่ม้วนขนาดพอดีคำและคีบป้อนมิมิ ไข่ม้วนเป็นของกินที่ทั้งนุ่มทั้งหวาน เหมาะกับเมนูของมิมิชัว

 

“อื้มม อร่อยจังเลยค่ะ ไฮ อีกคำค่ะ อ้าาา”

 

“อ้า”

 

มิมิป้อนของที่เหมือนโจ๊กให้ผมอีกคำ อื้มมม ยอดเยี่ยมไปเลย ไม่หวานเกินไป แต่ก็รสชาติละมุน และกลิ่นที่เหมือนชีสกับนมผสมกันยิ่งทำให้รู้สึกดี เป็นอาหารที่แปลกจริงๆ

 

“นี่พวกนาย……”

 

ระหว่างหว่างที่เราสองคนกำลังแลกกัน อ้าา อัลม่าที่พึ่งออกมาจากห้องอาบน้ำก็เรียกพวกเราด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณอัลม่า”

 

“อรุณสวัสดิ์อัลม่า”

 

“อ่า……อรุณสวัสดิ์ ถ้าฉันรบกวน จะไปอาบน้ำต่ออีกสักพักก็ได้นะ”

 

“???”

 

“อ๋อ อยากได้มั่งสินะอัลม่า? เอ้า อ้าา”

 

พอผมคีบไข่ม้วนด้วยตะเกียบยื่นให้ อัลม่ากลับหยิบเข้าปากด้วยปลายนิ้วแทน วิธีเลียนิ้วนี่เซ็กซี่แปลกๆ แฮะ

 

“จีบกันแต่เข้าเลยนะ…… แต่เมื่อวานฉันก็ยึดฮิโระไว้ทั้งวันแล้ว เพราะงั้นวันนี้ก็ตามิมิสินะ?”

 

“เอเฮะเฮะ”

 

มิมิยิ้มแก้มแดง อัลม่าเลยยิ้มแห้งๆ ให้และเริ่มสั่งข้าวเช้ากับเทตซึจิน

 

“สองคนไม่ไปเดทกันสักหน่อยล่ะ? เดี๋ยวอยู่ที่ยานให้ ถ้ามีการติดต่อจากอินางาวะเทคโนโลยีจะติดต่อไปทางเทอมินัล อ่อ แล้วก็อย่าลืมแวะกิลด์ทหารรับจ้างล่ะ เมื่อวานไม่ได้ไป บอกให้รู้ว่าอยู่ที่นี่ไว้จะดีกว่า”

 

“อา เข้าใจแล้ว มิมิล่ะโอเคไหม?”

 

“ค่ะ!”

 

มิมิหายใจแรงและกำหมัดเบื้องหน้าฮึบตัวเองขึ้นมา

 

“เมื่อวานฉันค้นคว้าข้อมูลเสร็จเรียบร้อยพอดีเลยค่ะ!”

 

“กระตือรือร้นจังเลยน๊า”

 

“นั่นสิ เพราะงั้นดูแลให้ดีๆ ล่ะ โอเคไหม?”

 

“เพราะว่าหาข้อมูลพวกนี้ไม่เป็นเลยไม่ได้ทำเลย……น่าสมเพชจัง แต่ว่าน๊า ถ้าเกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวฉันปกป้องให้เอง”

 

“ไม่เห็นเป็นไรเลย พอเถอะน่า”

 

อัลม่ารับจานอาหารเช้าจากเทตซึจิน และลงนั่งข้างๆ ผม

 

อัลม่า ข้าวเช้าที่มีสเต็กเนื้อเทียมหนาๆ กับภูเขาสลัดมันฝรั่งนี่ไม่เยอะไปหน่อยเหรอ……? ไม่สิ ช่างมันเถอะ

 

 

 

　☆★☆

 

 

 

“บรรยากาศไม่เหมือนที่เทอเมนไพรม์โคโลนี่เลยนะคะ”

 

“นั่นสิ ความมีชีวิตชีวาต่างจากที่นั่นอย่างเห็นได้ชัดเลย แล้วก็บรรยากาศของคนเดินถนนเองก็ไม่เหมือนด้วย”

 

หลังจากเตรียมพร้อมเสร็จและลงมาจากเรือ พวกเราก็เดินไปด้วยกันบนถนนที่ติดไฟส่องสว่าง ซึ่งต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับถนนที่มืดสนิทที่เดินมาพร้อมกับอัลม่าเมื่อวานนี้

 

แล้วก็ผู้คนที่เดินไปมานั้นต่างแสดงความเป็นตัวของตัวเองออกมา เพราะที่เขตสามของเทอเมนไพรม์โคโลนี่ต่างใส่ชุดที่เหมือนๆ กัน แต่ชุดของคนที่นี่ที่เดินไปมาในเขตใต้ดินของอเลนเทอเรียสโคโลนี่นั้นมีหลากหลายไปหมด

 

บางคนใส่สูท บางคนใส่เดรสที่ดูเหมือนแฟชั่นโกธิคโลลิต้า บางคนใส่ชุดรัดรูปทั้งตัวจนทำให้ส่งสัยว่านับเป็นชุดจริงๆ หรือเปล่า และบางคนเองก็แต่งตัวเหมือนชุดจักรกล เป็นไซบอร์กอะไรพวกนั้นรึเปล่านะ?

 

แล้วก็มีสิ่งมีชีวิตที่เหมือนจะเป็นเอเลี่ยนที่ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรอยู่เยอะด้วย แบบผมไม่ถือถ้าพวกเขามีรูปร่างเหมือนมนุษย์ ผมยังพอบอกได้ว่าใบหน้าของคนเหล่านั้นเป็นสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ สัตว์เลื้อยคลาน แมว หมา หรือจิ้งจอก ผมยินดีอย่างยิ่งที่จะได้เจอคนที่มีหูสัตว์หรือคุณพี่สาวผิวสีน้ำเงินสุดเซ็กซี่มีเขานะ

 

แต่ผมควรจะตอบสนองแบบไหนกับสิ่งที่เหมือนกระพรุน หรือสิ่งที่เหมือนหลอดไฟมีเทนตาเคิล หรือหอคอยเทนตาเคิลที่เหมือนหลุดมาจากหนังสือโป๊นั้นดี? จะคุยกันได้ใช่ไหมนะ?

 

ไม่สิ ถ้าสนใจก็เท่ากับพ่ายแพ้ ผมจำใจตัดข้อมูลเหล่านั้นออกจากหัว ถ้าเกิดจริงจังขึ้นมา ค่า SAN ได้ลงไปอยู่จุดอันตรายแน่ๆ

 

“ใต้ดินสว่างกว่าแฮะ”

 

“พื้นที่ด้านบน หรือพื้นผิวที่เป็นจุดตั้งท่าเรือกับฐานทัพจะมืดตลอดเวลาค่ะ ผู้คนส่วนใหญ่จะใช้ชีวิตที่พื้นที่ใต้ดิน แล้วความสว่างเองก็จะเปลี่ยนไปตามเวลาของวัน เช้า กลางวัน เย็น และกลางคืนด้วยค่ะ”

 

เหมือนว่ามิมิจะไม่โดนคนเหล่านั้นกวนใจเลยสักนิด เห็นจนชินแล้วรึเปล่านะ? การที่รับรู้ตั้งแต่ต้นว่าเอเลี่ยนพวกนี้มีตัวตนอยู่กับไม่รู้มาก่อนมันต่างกันขนาดนี้เลยสินะ หืมม

 

“ตึกนั่นสูงยันเพดานเลยแฮะ”

 

ผมมองไปที่ตึกระฟ้าเพื่อลบภาพเอเลี่ยนออกไปจากสายตา ใหญ่โคตร กี่ชั้นเนี่ย?

 

“นั่นทำหน้าที่เป็นเสาค้ำที่นี่ด้วยน่ะค่ะ จากฐานยาวจนออกไปข้างนอกโคโลนี่เลย”

 

“อา พอคิดดูแล้วก็มีของที่เหมือนตึกโผล่ออกมาจากกำแพงด้านนอกของโคโลนี่ด้วยนี่นะ”

 

ตอนที่มาถึงท่าเรือกัน ก็เห็นว่ากำแพงด้านนอกของโคโลนี่ ที่ส่วนผิวหน้าของลูกบากศ์น่ะไม่ได้เรียบเลย จะมีของที่เหมือนตึกโผล่มาด้วย ตึกที่สูงจนถึงเพดานน่าจะเป็นพวกที่เห็นอยู่ด้านนอกด้วยแหละนะ

 

คนแบบไหนที่จะอยู่ตึกแบบนั้นกันนะ?

 

“มีเยอะแยะเลยค่ะ! เหมือนว่าจะมีทั้งร้านอาหาร ร้านค้า คลีนิค ออฟฟิศบริษัทค้าขาย แถมยังมีโรงแรมด้วย”

 

“โอ้ เอาจริงนี่ใช้เวลาทั้งวันเดินดูแค่ในตึกนั้นได้เลยนะ”

 

“ถ้าเดินดูทุกร้านน่าจะไม่จบแค่วันเดียวนะคะ”

 

เราสองคนเดินชมเมืองไปพลาง คุยเล่นเช่นนั้นกันไปพลาง และเพราะพึ่งได้กินข้าวเช้ากันมา เลยไม่ได้อยากกินอะไร แล้วก็เลยไม่รู้ว่าจะทำอะไรกันดี

 

“ไปดูชุดกันไหม?”

 

“อื้ออ นั่นสินะคะ……แต่ชุดที่มีอยู่ตอนนี้ก็เยอะพอแล้วนะ”

 

“ไปซื้อชุดแฟชั่นกันเถอะ อยากเห็นมิมิใส่เดรสแบบนั้น”

 

ผมว่าและชี้ไปที่ผู้หญิงที่ใส่ชุดเดรสสไตล์โลลิต้าน่ารักๆ ที่ยืนอยู่เยื้องไปทางด้านหน้าของผม มิมิที่เห็นก็หน้าแดง หือ? ทำไมเหรอ?

 

“ฉันพูดอะไรผิดรึเปล่า?”

 

“ไม่ค่ะ แค่ไม่คิดว่ามันจะเข้ากับฉันน่ะค่ะ”

 

ในขณะที่แอบหลบตา ก็ยังมีแอบเหลือบมองผู้หญิงคนนั้นด้วย เหมือนว่าจะสนใจอยู่เหมือนกันสินะ งั้นกดดันสักหน่อยแล้วกัน

 

“ไม่จริงหรอก ฉันอยากเห็นด้วย ไปกันเถอะ ไปกัน”

 

“เอ๋ แต่ว่า……”

 

“ในบรรดาร้านที่หามา มีร้านที่ขายชุดพวกนั้นอยู่ด้วยใช่ไหมล่ะ?”

 

“ค่ะ ก็มี แต่……”

 

ผมยิ้มกริ่ม ในขณะที่รอยยิ้มมิมิแข็งค้าง ฮ่าฮ่าฮ่า ยอมแพ้ซะเถอะนะ

kloy1002 :  ฮ่าฮ่า สาวน้อยในเสื้อตัวโคร่ง โดนดาเมจไปซะ! เพราะสาวน้อยคนนั้นมีเจ้าของแล้ว!!

 

ตอนต่อไป! โลลิต้าโนตม!!

 

{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}

 

สนับสนุนเป็นกำลังใจผู้แปล หรือกดไลค์ คอมเม้น สับตะไคร้(????)ได้เลยคะ!  

ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ