032 – อเลนเทอเรียส โคโลนี่

“ฟุหวา……ใหญ่จังเลยค่ะ!”

“ใหญ่มาก……ใหญ่กว่าเทอเมนไพรม์โคโลนี่กี่เท่ากันเนี่ย?”

“อื้มมม คิดว่าน่าจะมีพื้นที่ให้คนอาศัยเยอะกว่าสักห้าเท่าได้ เรื่องขนาดนี่ไม่มั่นใจเท่าไรแฮะ”

ที่เราเห็นคือโคโลนี่ทรงลูกบากศ์ขนาดยักษ์ที่ดูเหมือนจะกำลังหมุนอย่างช้าๆ แต่ถ้าคิดอิงจากขนาดของตัวสิ่งที่หมุนแล้วถือว่าค่อนข้างหมุนเร็วเลย คิดว่าน่าจะเพื่อเอาไว้สร้างแรงโน้มถ่วงเทียมละมั้ง? แต่ไม่ว่าจะยังไง เจ้านี่ใหญ่แบบมโหฬารมาก

และชื่อของวัตถุใหญ่โตนี่คืออเลนเทอเรียส โคโลนี่ เป้าหมายปลายทางของเรา ซึ่งเป็นโคโลนี่ที่ถูกสร้างขึ้นเป็นลำดับที่สามในระบบดาวอัลเลน

“มิมิ คำร้องเทียบท่า”

“อะ ค่ะ! จะส่งคำร้องขอเทียบท่าค่ะ”

มิมิจัดการแผงควบคุมตรงที่นั่งโอเปอเรเตอร์เพื่อขอเทียบท่า คำขอลงจอดที่ – อเลนเทอเรียส โคโลนี่ หลังจากแลกเปลี่ยนข้อความกันไปมา ซึ่งมีเกี่ยวกับชื่อยาน ชื่อกัปตัน และเห็นผลที่มาแล้วคำขอเทียบท่าก็ได้รับการอนุมัติทันที

“ได้รับอนุญาตให้ลงจอดได้! โรงจอดที่ 72 ค่ะ!”

“รับทราบ”

ตามสัญลักษณ์ที่แสดงบนจอไปจนถึงโรงจอดปลายทาง เพราะเป็นโคโลนี่ใหญ่การจราจรเลยคับคั่งอย่างที่คิดเอาไว้เลย ถ้าเกิดชนกันสักทีคงไม่ต่างอะไรจากหายนะแหง และผมที่ไม่อยากกังวลเรื่องนั้นเลยใช้ฟังก์ชั่น Auto-Docking แทน

“Auto-Docking มันนอกรีตนะ……”

“ขอเลือกทางสะดวกเถอะนะ”

อัลม่าทำสีหน้าปั้นยาก แต่ผมก็ปัดทิ้งด้วยประโยคเดียว แน่นอนว่าผลาญสมองเพื่อโชว์ลงจอดแบบเพอร์เฟคก็สนุกแหละ แต่เลือกทางง่ายด้วยการใช้ระบบลงจอดอัตโนมัติที่ต้องติดตั้งโมดูลพิเศษน่ะแน่นอนว่าจะต้องปลอดภัยสบายใจมากกว่าแถมไปถึงปลายทางโรงจอดด้วย ถึงจะไม่ช่วยในกรณียานหลุดควบคุมพุ่งใส่ก็เถอะ

จากนั้นไม่นานการด๊อกกิ้งก็เสร็จสมบูรณ์ เราเลยลดแรงขับเจเนอเรเตอร์ลงเหลือเพียงโหมดจอดยานเท่านั้น เพราะไม่ต้องพูดถึงแรงขับที่โหมดต่อสู้เลย แค่โหมดเดินทางไฟที่ผลิตออกมาก็ล้นกว่าที่ใช้ชีวิตประจำวันบนยานเฉยๆ แล้ว

“เอาล่ะ ถึงที่แล้ว เอาไงต่อดี? หาอะไรกินกันก่อนดีไหม?”

“น่าจะเร็วไปหน่อยมั้ง? เอาเป็นทำธุระปะปังอะไรๆ ให้เรียบร้อยก่อนแล้วกัน”

“งั้นก็มีขายของ ติดต่ออินางาวะเทคโนโลยี แล้วก็เก็บเงินรางวัลที่หน่วยกองทัพของระบบดาว”

“เดี๋ยวฉันจัดการขายของให้เองค่ะ”

มิมิกำหมัดและส่งเสียงเค่นจมูก เรื่องขายของที่เก็บมาก็ราวๆ ส่งของขึ้นตลาดผ่านตัวเทอมินัล เพราะงั้นมิมิเลยจัดการได้อย่างง่ายดาย ราคาต่างไปตามแต่ละที่ที่เอาไปขาย แต่ว่ามิมิหาข้อมูลอะไรพวกนี้เก่งอยู่แล้ว

“ถ้างั้นก็คิดว่าให้มิมิจัดการเรื่องขายของที่ได้มาแล้วกัน ต่อไปก็อินางาวะ เทคโนโลยี……”

“ฉันว่ารอให้อินางาวะเทคโนโลยีติดต่อมาเองน่าจะดีที่สุด ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนนี่หน่า”

อัลม่าเอียงคอคิดแล้วพูดออกมา เพราะว่าให้ข้อมูลการติดต่อกับสังกัดไปแล้วด้วย ตอนนี้น่าจะกำลังคำนวนค่าตอบแทนกันอยู่ เพราะงั้นไม่ต้องรีบติดต่อไปหรอก

“ถ้างั้นก็ไปเก็บรางวัลที่กองทหารแล้วกัน”

“ให้ฉันไปไหม?”

“ไม่เป็นไร คิดว่าให้ฉันที่เป็นกัปตันไปดีกว่า”

ให้อัลม่าไปก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่ถ้าเกิดมีขึ้นมาผมที่เป็นกัปตันยังไงก็สะดวกกว่า

“ฉันไปด้วยแล้วกัน ปล่อยให้เดินคนเดียวอันตรายออก”

“ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย……”

แต่ก็อย่างที่อัลม่าว่า เดินไปมาคนเดียวในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยน่ะอาจจะเจออันตรายได้ สองคนยังไงก็ปลอดภัยกว่า ให้ไปด้วยแล้วกัน

“แต่เธอก็พูดถูก สองคนยังไงก็ปลอดภัยกว่าคนเดียว เดี๋ยวไปถึงแล้วจะสำรวจเมืองด้วย ส่วนมิมิอยู่ที่ยานนะ ที่นี่ปลอดภัยสุดแล้ว”

“ที่โคโลนี่นี้อันตรายเหรอคะ?”

“อื้ม ถึงจะเหมือนระดับการรักษาความปลอดภัยสูง แต่ถ้าไม่ได้ลองไปเดินเองก็ไม่รู้ใช่ไหมล่ะ? ถ้าดูจากจำนวนยานที่เห็นแล้วก็น่าจะมีคนนอกแบบพวกเราเยอะอยู่”

“ใช่แล้ว โดยเฉพาะพื้นที่แถวๆ โรงจอดกับที่ที่มีคนนอกเยอะๆ น่ะความสงบมันไม่ค่อยจะมั่นคงเท่าไร ซึ่งเราจะเป็นไปเก็บข้อมูลเรื่องนั้นด้วยเหมือนกัน”

“เข้าใจแล้วค่ะ……”

มิมิพยักหน้าหงอยๆ ไม่เหมือนอัลม่ากับผมที่ปกป้องตัวเองได้ระดับนึง มิมิที่ยังเป็นเด็กน้อยนั้นยังไม่มีกำลังที่จะปกป้องตัวเองไหว ถึงจะให้ปืนเลเซอร์เผื่อไว้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าพอถึงเวลาจริงจะใช้ได้ไหม

“งั้นเดี๋ยวอัลม่ากับฉันจะออกไปข้างนอกกันแปปนึง ถ้าช้าจะติดต่อมาบอก แต่ถ้าดูแล้วว่ายังไงเราก็ช้าจะกินก่อนเลยก็ได้นะ”

“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะท่านฮิโระ คุณอัลม่า”

“อ่า”

“อื้อ เจอกัน”

แล้วอัลม่ากับผมก็เตรียมตัวลงจากยานกันอย่างรวดเร็ว

　☆★☆

“ฮ่า พูดไงดี บรรยากาศนี่ต่างออกไปเลยนะ”

“เทียบกับที่เทอเมนไพรม์โคโลนี่แล้ว ที่นี่ดูเหมือนเมืองมากกว่านะ”

ผมเดินเคียงข้างพลางมองไปรอบๆ พร้อมกับอัลม่าที่กำลังทำหน้าเหมือนจะบอกว่า อย่างนั้นเหรอ? ส่งมาให้ ด้านในของอเลนเทอเรียสโคโลนี่น่ะอย่างกับเป็นป่าตึกระฟ้าเลย

ตึกสูงทั้งหลายเรียงรายกันอย่างหนาแน่นอยู่ภายในพื้นที่แคบๆ ของโคโลนี่ และไฟถนนก็สว่างส่องแสงอยู่ภายในตรอกมืดๆ ราวกับถนนยามค่ำคืน ดูเหมือนว่าที่โคโลนี่แห่งนี้จะไม่มีระบบรับแสงจากภายนอก และใช้เพียงแสงภายในโคโลนี่ที่เกิดจากการผลิตแสงเทียมเท่านั้น เป็นเมืองแห่งความมืดนิรันดร์นั่นเอง

“แต่ใช้ชีวิตในที่มืดแบบนี้นานๆ มันไม่มีดีต่อสุขภาพนี่หน่า”

“ดูเหมือนว่าเขาจะอาบแดดเทียมกันเป็นกิจวัตรอยู่นะ”

“ดูลำบากจัง — ไม่สิ คิดดีๆ แล้วพวกเราเองก็ทำแบบนั้นอยู่ทุกวันนี่หน่า”

“ที่พ๊อดการแพทย์ประจำยานไง”

พอมาคิดดูแล้ว มันเป็นฟังก์ชั่นพื้นฐานประจำพ๊อดการแพทย์เลยนี่หน่า พวกลูกเรือทหารรับจ้างอย่างเราไม่มีการได้อาบแดดอะไรแบบนั้นเลยต้องมีการใช้สิ่งที่ให้ผลลัพธ์เหมือนการอาบแดดในตอนที่ตรวจสัญญาณชีพ ถึงจะไม่รู้ว่ามันทำงานยังไง แต่การที่ต้องได้รับแสงอัลตราไวโอเล็ตบ้างก็จำเป็นใช่ไหมล่ะ?

“ไปมาด้วยการเดินเท้าลำบากโคตร หรือจะบอกว่าน่ารำคาญโคตรดี คนที่นี่เขาเดินทางในโคโลนี่ยังไงกันนะ?”

“นั่นไง”

อัลม่ามองไปยังทางที่เป็นทางลงใต้ดิน

“เป็นโครงสร้างการโดยสารใต้ดินที่คนใช้เดินทางไปส่วนต่างๆ ของโคโลนี่น่ะ ที่เทอเมนไพรม์โคโลนี่เองก็มีเหมือนกันใช่ไหมล่ะ? ระบบขนส่งน่ะ เจ้านี่เป็นแบบที่ใหญ่ขึ้นมาอีกระดับน่ะ”

“อ๋อ”

ถึงผมเองจะไม่รู้ว่ามันทำงานยังไงก็เถอะ แต่ตอนที่ใช้ พวกสัมภาระที่ส่งไปน่ะถึงยานก่อนผมเสมอเลย สงสัยอยู่เหมือนกันว่าใช้ยานพาหนะแบบไหนส่ง

“งั้น รอบนี้ไม่จำเป็นต้องใช้สินะ……”

“ไม่ กองทหารอยู่ตรงนั้นน่ะ”

“อื้อ งั้นไว้มีโอกาสค่อยลองขึ้นแล้วกัน”

บางทีอาจจะมีโอกาสได้ขึ้นตอนที่ไปอินางาวะ เทคโนโลยี ไม่ก็ตอนที่ไปซื้อของที่ร้านของชำ ยังไงก็คิดว่าจะอยู่ที่นี่สักพักอยู่แล้ว

“ตรงนั้น”

เบื้องหน้าสายตาของอัลม่าคือตึกที่มีธงของจักรวรรดิโบกสะบัดอยู่ แต่ดูไม่เหมือนฐานของกองทัพเลยสักนิด ดูยังไงก็เหมือนตึกออฟฟิศมากกว่า

“ดูไม่เหมือนฐานของกองทัพเลยนะ”

“อยู่กับสถานที่ด้วยน่ะ บางโคโลนี่ที่มีที่กว้างเยอะๆ ก็ถึงขั้นมีของแบบศูนย์ฝึกเลย”

หน้าทางเข้าไม่มีแม้แต่ป้อมยามอยู่เลย ไม่สิ ถึงไม่มีป้อมยาม แต่มีป้อมปืนเลเซอร์กับกล้องวงจรปิดแฮะ แสดงว่ากองทัพจักรวรรดิเองเป็นพวกที่อะไรอัตโนมัติได้ก็จะอัตโนมัติเหมือนกันสินะ

ตอนที่เข้าตึกกองรักษาการไปก็เจอประตูรักษาความปลอดภัย เหมือนว่าทุกๆ คนจะประจำการกันบริเวณนี้ ซึ่งทุกคนยกเว้นเจ้าหน้าที่ที่เป็นช่างกลก็ต่างเป็นชายกล้ามล่ำท่าทีแข็งแรงกันทั้งนั้น แถมยังมีป้อมปืนเลเซอร์ติดตั้งเอาไว้ด้วย

“ในกองรักษาการไม่อนุญาตให้นำอาวุธเข้าไป ขอให้ฝากไว้ที่นี่ด้วยครับ”

“อื้อ”

“เข้าใจแล้ว”

ทั้งผมและอัลม่ายอมส่งปืนเลเซอร์กับแพ๊คพลังงานสำรองให้คนดูแลอย่างเชื่อฟัง และผ่านการตรวจร่างกายเพื่อดูว่าซ่อนของเอาไว้รึเปล่าต่อ แถมในเวลาเดียวกันตัวตนที่ลงทะเบียนไว้กับเทอมินัลพกพาก็ถูกตรวจสอบด้วย

“ครับ การตรวจสอบเสร็จสิ้น หากมารับเงินรางวัลติดต่อที่เคาทเตอร์นั้นได้เลย หามีธุระอื่นติดต่อได้ที่เคาทเตอร์ข้างๆ”

“ขอบคุณ”

ผมบอกขอบคุณพนักงานชายกล้ามโตและมุ่งหน้าไปรับเงินรางวัลที่เคาทเตอร์ ผมทำเรื่องนี้จนชินแล้ว เพราะทำที่เทอเมนไพร์โคโลนี่บ่อย ถึงบรรยากาศจะต่างกันก็เถอะ

กองรักษาการที่เทอเมนไพรม์โคโลนี่จะมีคนกับปืนเลเซอร์ไรเฟิลที่ประตูรักษาความปลอดภัยเยอะกว่า คิดว่าน่าจะต่างกันไปแล้วแต่ที่นั่นแหละ

“ยินดีต้อนรับสู่อเลนเทอเรียสโคโลนี่ พึ่งเคยมาที่นี่ใช่ไหมครับ?”

พนักงานเคาทเตอร์รับรางวัลเป็นชายหนุ่มที่ดูนิ่งๆ อายุมากกว่าผม น่าจะราวๆ สามสิบกลางๆ ไม่ก็สี่สิบต้นๆ

“อา พึ่งมาถึง ฉันกัปตันฮิโระ ทางนี้ลูกเรืออัลม่า มีผู้หญิงบนยานอีกคนชื่อมิมิ”

“งั้นคุณสองคนก็ฮิโระคุงกับอัลม่าคุงนะครับ ผมจ่าแดเนียล แต่กับทหารรับจ้างอย่างพวกคุณยศไม่ได้สำคัญอะไร เพราะงั้นจะเรียกผมว่าแดเนียลหรือแดนนี่ก็ได้ครับ”

“ไม่ล่ะ เรียกว่าจ่าแดเนียลดีกว่า ถึงจะไม่พยายามสุภาพเท่าไรก็เถอะ”

“ค่ะ ฉันจะเรียกคุณว่าจ่าแดเนียลเหมือนกัน”

ผมส่ายหัวและตัดสินใจไม่เรียกเขาด้วยชื่อจริงหรือชื่อเล่น ซึ่งอัลม่าเองก็ดูเหมือนจะทำตามผม

“งั้นเหรอ? ผมไม่คิดมากหรอก ไงก็ตาม มาเคาทเตอร์นี้เพื่อรับเงินรางวัลใช่ไหมครับ? พึ่งมาถึงระบบดาววันนี้เองแท้ๆ เร็วจังเลย ชอบทำงานสินะครับ”

“เราได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือระหว่างทางมาที่โคโลนี่นี้น่ะ พอตามไปถึงต้นทางก็เจอว่ายานโดยสารของอินางาวะเทคโนโลยีกำลังโดนโจรสลัดโจมตี เลยปล่อยเอาไว้ไม่ได้”

“อินางาวะเทคโนโลนี่นั่นน่ะเหรอ? ผู้โดยสารกับลูกเรือปลอดภัยดีไหมครับ?”

“เราไปถึงทันเวลา แต่ยานเราลากไม่ไหวเลยเรียกกองยานของจักรวรรดิมาลากแทน แล้วเราก็มาถึงที่นี่ก่อน คิดว่าอีกสักพักทางนั้นเองก็น่าจะถึงแล้วเหมือนกัน”

“ดีเลย เมื่อมีคนทางเราอยู่ด้วยก็ปลอดภัยแล้วล่ะครับ ทำได้ทีมากเลยครับฮิโระคุง”

จ่าแดเนียลที่ทำท่าทางกังวลตอนที่ได้ยินเรื่องที่ผมเล่าก็ยิ้มอ่อนโยนให้ จะว่ายังไงดี จ่าคนนี้ค่อนข้างมีความสามารถที่พูดให้เข้าถึงหัวใจคนฟังได้แฮะ

“อื้อ ฉันก็ดีใจที่ได้ช่วยคนนะ แล้วก็เรื่องเงินรางวัล”

“อา จริงด้วย สักครู่นะครับ…… ยานสองลำเป็นเงิน 15,000 อีเนล”

“……ค่อนข้างเยอะเลยนะนั่น?”

“ยานทั้งสี่ลำนี่โจมตีประชาชนไปเยอะอยู่ครับช่วงนี้ ทำงานจบเร็วหนีไว เลยจับตัวได้ยาก แต่เพราะจมไปได้สองลำ น่าจะทำให้ที่เหลืออยู่เงียบๆ ไปได้สักพัก”

“เข้าใจแล้ว……”

ระหว่างฟังเรื่องที่เกิด ผมก็เอียงคอในใจ เทียบกับจำนวนยานที่พวกนี้โจมตีไป ของในคลังกลับน่าผิดหวังมาก หาเจอแค่อาหารกับเหล้า น่าจะมีฐานอยู่ที่ไหนสักที่มั้ง?

“อา การส่งมอบเงินรางวัลเสร็จสิ้นแล้ว จะอยู่ที่ระบบดาวนี้ต่ออีกสักพักใช่ไหมครับ?”

“อา ตั้งใจไว้ว่าแบบนั้น โคโลนี่เจริญแบบนี้ น่าจะมีอะไรให้ดูเยอะ”

“ใช่ครับ มีบริษัทไฮเทคที่โคโลนี่นี้อยู่เยอะแยะเลย พ่อค่าที่มาที่นี่เองก็เยอะ ก็เลยมีพวกสิ่งบันเทิงอยู่เยอะตามไปด้วย”

“เข้าใจแล้ว ฟังดูน่าสนุกดีนะ งั้นพวกเราหมดเรื่องแล้วล่ะ”

“อา ขอให้สนุกนะครับ”

หลังจากบอกลาจ่าแดเนียลผมก็รับของที่ฝากไว้รวมถึงปืนเลเซอร์คืนที่ประตูรักษาความปลอดภัยก่อนออกจากกองรักษาการมา

“คุยง่ายดีนะ”

“ดูไม่เหมือนทหารเลยสักนิด คิดว่าเขาน่าจะไม่ใช่ทหารแต่เป็นคนที่ฝึกมาเพื่อดูแลงานพวกนี้โดยเฉพาะตั้งแต่แรกมากกว่า”

“อย่างนี้นี่เอง แสดงว่าที่กองทัพจักรวรรดิเองก็มีคนที่เป็นแบบนั้นอยู่ด้วยสินะ”

สำหรับคนที่ไม่รู้ว่ากองทัพจักรวรรดิมีการจัดการกันยังไงอย่างผม ก็ได้แค่คิดว่าก็มีคนแบบนั้นอยู่แหละเนาะ สำหรับมือสมัครเล่นแล้ว ระบบจัดการของกองทัพเป็นอะไรที่ซับซ้อนและลึกลับจนยากจะเข้าใจสุดๆ

แถมที่โลกนี้ไม่ได้มีแค่ทัพบก ทัพเรือแล้วก็ทัพอากาศ มันรวมทัพอวกาศเข้าไปอีกด้วย ซึ่งผมเลยไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่า การจัดการของกองทัพที่ต้องทำศึกในอวกาศจะเปลี่ยนโครงสร้างจากเดิมไปขนาดไหน ซึ่งถ้าพยายามทำความเข้าใจก็น่าจะได้คำตอบแหละ แต่ไม่อยากเลยน๊า

“แต่ว่านะ จ่าคนนั้นพูดอะไรบางอย่างน่าสนใจออกมาด้วยล่ะ”

“อา หมายถึงโจรสลัดที่เราจัดการไปใช่ไหม เทียบกับจำนวนยานที่โดนโจมตีไป ฉันว่าของในคลังพวกนั้นมันน้อยไปหน่อย”

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน น่าจะเอาไปเก็บไว้ที่ไหนสักที่”

“ใช่ แต่ว่าแค่สี่ลำ……”

“จำนวนน้อยหาตัวยาก”

อัลม่ายิ้มขืนยักไหล่ อาจจะหาเจอง่ายอยู่ถ้าเป็นการใช้อุกกาบาตมาเป็นฐาน แต่ถ้าเกิดเป็นแนวๆ การเก็บของที่ได้มาใส่คอนเทนเนอร์ที่ดูทนๆ แล้วทิ้งไว้ที่ไหนสักที่กลางอวกาศสุดแสนกว้างใหญ่นั่นคือถ้าไม่มีพิกัดคือไม่มีทางหาเจอได้เลยนะ

“เอาเป็นช่างมันไปก่อนเถอะ เคยเจอสักครั้ง เดี๋ยวก็ได้เจออีก”

“คราวหน้าไม่ปล่อยให้หนีไปแน่”

“สปิริตดีมาก กลับไปกินข้าวเย็นกันเถอะ มิมิรออยู่”

“นั่นสินะ”

ผมพยักหน้ารับและออกเดินไปพร้อมๆ กัน พอกลับไปถึงเราก็กินข้าวและพักผ่อนให้เต็มที่ก็พอ สถานการณ์ของเราตอนนี้ไม่ได้จำเป็นต้องรีบทำงานนี่หน่า เพราะงั้นวันนี้กับพรุ่งนี้ก็ปล่อยตัวสบายๆ แล้วค่อยเริ่มหาเงินวันถัดไปแล้วกันนะ

kloy1002 : ตอนนี้ก็ยังเป็นช่วงเกริ่นอีกตอนแฮะ แต่ว่า เมื่อวานลืมลงให้เจ้าคะ เทเฮะ~

 

{ไทยพาณิชย์ นางสาว ทยาธร อนันต์มานะ 162-246448-2}

 

สนับสนุนเป็นกำลังใจผู้แปล หรือกดไลค์ คอมเม้น สับตะไคร้(????)ได้เลยคะ!  

ขอบคุณสำหรับการอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่คะ